ΤΡΟΪΚΑΝΟΣ (ΝΕΟΣ ΤΡΩΙΚΟΣ) ΠΟΛΕΜΟΣ, 2010-2020
15.1.2017
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Το 1991 κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και προέκυψε μία βαθύτατα πληγωμένη μετακομμουνιστική Ρωσία… Το 2009 κατέρρευσε στην Ελλάδα η εποχή της Μεταπολίτευσης και άρχισε η εποχή των Μνημονίων και της Τρόικας… Δύο εικόνες διαφορετικές μεταξύ τους, στον τόπο και τον χρόνο, αλλά και τόσο όμοιες παράλληλα. Διότι αυτό που βίωσε η ρωσική κοινωνία στη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, τον εφιάλτη της «μετάβασης» από τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» στην «ελεύθερη οικονομία», έμελλε να βιώσει και η ελληνική κοινωνία, αμέσως με το που υπέστη καθίζηση το σκάρτο μεταπολιτευτικό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό οικοδόμημα· εκείνο που γεννήθηκε μέσα από την εθνική τραγωδία της Κύπρου και έμελλε να ολοκληρώσει τον φαύλο κύκλο του με νέα ανείπωτη καταστροφή του ελληνισμού.
Το καλοκαίρι του 1998 ήταν ένα απίστευτα δύσκολο καλοκαίρι για τη Ρωσία. Την εποχή εκείνη η χώρα πτώχευσε επίσημα. Η επίσημη χρεοκοπία της χώρας ανακοινώθηκε, από τη στιγμή που τα προγράμματα του ΔΝΤ στα οποία είχε προσφύγει (τα ρωσικά «Μνημόνια» της δεκαετίας του 1990) είχαν οδηγήσει σε πλήρες αδιέξοδο. Δεκάδες δις δολάρια, τα οποία έλαβαν οι ρωσικές κυβερνήσεις ως δάνεια από το ΔΝΤ, κυρίως μεταξύ 1992 και 1996, έγιναν «αέρας»· η ρωσική οικονομία όχι μόνο δεν «ανασυγκροτήθηκε», αλλά συνέβη το τελείως αντίθετο, δηλ. η πλήρης οικονομική καταστροφή και η κοινωνική αποσύνθεση. Κι όλα αυτά συνοδεύτηκαν από μία μείζονα πολιτική κρίση που απειλούσε να τινάξει στον αέρα ολόκληρη τη νεότευκτη τότε ρωσική «δημοκρατία». Κάτω, στους ρωσικούς δρόμους, ο κόσμος άρχισε να αναπολεί την εποχή του Μπρέζνιεφ και του Αντρόποφ…
Αυτό πάει να συμβεί τώρα και στην Ελλάδα, περίπου 20 χρόνια μετά τη ρωσική χρεοκοπία του 1998. Η κατάσταση με τις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας όχι μόνο δεν έδωσε καμία απολύτως λύση στο ελληνικό πρόβλημα χρέους, αλλά έχει οδηγήσει στα εντελώς αντίθετα. Η χώρα υπέγραψε τρία Μνημόνια («προγράμματα διάσωσης της ελληνικής οικονομίας»), λαμβάνοντας εκατοντάδες δις δανεικά, αλλά παρ’ όλα αυτά τίποτα δεν δείχνει ίχνος έστω οικονομικής ανάκαμψης μέσα στο μνημονιακό πλαίσιο. Το γενικό χρέος της χώρας μεγαλώνει κάθε μέρα με ρυθμούς ασύλληπτους… Η ανεργία είναι μακράν πρώτη σε όλη την Ευρώπη… Η μετανάστευση νέων Ελλήνων στο εξωτερικό και η υπογεννητικότητα των Ελληνίδων συρρικνώνουν φοβερά τον αριθμό των Ελλήνων κατοίκων αυτής της χώρας… Η πατρίδα μας βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κοινωνική έκρηξη, αφού ελάχιστοι πια μπορούν να πληρώνουν τους απίθανους νέους φόρους που σκαρφίζονται Εφιάλτες πολιτικάντηδες… Κι όλα αυτά, ενώ το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει καταρρεύσει και ζούμε μέσα σε μια πολιτική «μαύρη τρύπα».
Σύγχρονοι αναλυτές στη Ρωσία περιγράφουν τη δεκαετία του 1990 για την πατρίδα τους με μια λέξη: ΧΑΟΣ. Ήταν η περίοδος της παντοδυναμίας του μοιραίου ανθρώπου για την πατρίδα του, του Μπορίς Γέλτσιν. Ο Γέλτσιν αναδείχτηκε μέσα από το ΚΚ της ΕΣΣΔ, αλλά το 1991 τέθηκε επικεφαλής όσων ήθελαν την «αλλαγή», δηλ. όχι απλώς την «ανασυγκρότηση» («περεστρόικα») του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, αλλά την πτώση του κομμουνιστικού συστήματος. Ο ρωσικός λαός διψούσε για τη μεγάλη αυτή «αλλαγή». Όλα τα φιλοσοβιετικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης είχαν πέσει, το ένα μετά το άλλο, μεταξύ 1989 και 1990: από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία έως την Αν. Γερμανία και την Πολωνία… Η ΕΣΣΔ δεν υπήρχε πλέον λόγος να υπάρχει, ενώ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, το αντίπαλον δέος του ΝΑΤΟ, αυτοδιαλύθηκε το καλοκαίρι του 1991. Στις 25 Δεκεμβρίου του 1991, ανήμερα Χριστουγέννων, η ΕΣΣΔ έπαψε πια κι επίσημα να υπάρχει…
Αρκετά χρόνια μετά, παρόμοια καθίζηση με εκείνη της ΕΣΣΔ γνώρισε και η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης. Η χώρα αυτή είχε μάθει, μετά την αποκατάσταση της «δημοκρατίας» το καλοκαίρι του 1974, να ζει παρασιτικά, βασισμένη πάνω στον υπερδανεισμό της και στο «ξήλωμα» κάθε παραγωγικής διαδικασίας. Το ελληνικό Δημόσιο υπερδιογκώθηκε, ενώ η χώρα εισήγαγε τρεις και τέσσερις φορές αυτά που εξήγαγε! Ήταν θέμα χρόνου η καταστροφή, η οποία απλώς αναβλήθηκε κάμποσες φορές μετά το 1981 και την ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ με την παράλληλη άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Η Ελλάδα γλίτωσε τη χρεοκοπία τουλάχιστον τέσσερις φορές, μεταξύ 1985 και 1998, είτε με έκτακτο δανεισμό της από ΕΟΚ και «αγορές» (τράπεζες των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας) είτε με υποτίμηση της δραχμής. Η διεθνής οικονομική κρίση του 2008 όμως έκλεισε τις «στρόφιγγες» των «αγορών»· ταυτόχρονα, με την ένταξή της στη ζώνη του ευρώ, η Ελλάδα έχασε πλέον το «όπλο» της υποτίμησης του νομίσματος, που απλώς μετέφερε βέβαια το πρόβλημα στο μέλλον. Έτσι, με το «νέο κραχ» του 2008, η χώρα μας οδηγήθηκε νομοτελειακά σε μια άτυπη χρεοκοπία εντός του πλαισίου της Ευρωζώνης, εφόσον ο δανεισμός της από τις «αγορές» ήταν πλέον αδύνατος, ενώ η ένταξή της σε ένα «σκληρό» υπερεθνικό νόμισμα δεν της επέτρεπε καμία απολύτως ευελιξία κινήσεων… Η άτυπη χρεοκοπία ήρθε με την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου, την άνοιξη του 2010· τη μέρα εκείνη κατέρρευσε η μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Αν και κεντρικός (αρνητικός) πρωταγωνιστής των ρωσικών δραματικών εξελίξεων της δεκαετίας του 1990 υπήρξε ο Μπορίς Γέλτσιν, πρόεδρος της χώρας από το 1991 έως το 1999, τουλάχιστον άλλα δύο πρόσωπα-«κλειδιά» ταυτίστηκαν στη συνείδηση του κόσμου με το «δόγμα του σοκ» που εφαρμόστηκε επί του ρωσικού έθνους τα χρόνια εκείνα. Το πρώτο είναι ο Έγκορ Γκαϊντάρ, που μάλιστα ανέλαβε και πρωθυπουργός της Ρωσίας για ένα διάστημα. Εθεωρείτο «δεξί χέρι» του Γέλτσιν και έθεσε τις ιδεολογικές βάσεις της «μεταρρύθμισης» της ρωσικής οικονομίας την περίοδο 1991-1994. Το αποτέλεσμα υπήρξε καταστρεπτικό: ανεργία, αλκοολισμός και αυτοκτονία οδηγήθηκαν στα ύψη, ενώ η υπογεννητικότητα των Ρωσίδων οδήγησε σε απότομη δραστική μείωση του ρωσικού πληθυσμού. Παράλληλα το χρέος της χώρας όχι μόνο δεν μειωνόταν με τίποτα, αλλά αυξανόταν διαρκώς, ενώ καμία σοβαρή επένδυση δεν γινόταν στη Ρωσία… Το δεύτερο πρόσωπο είναι ο Ανατόλι Τσουμπάις, που ανέλαβε υπουργός οικονομικών της Ρωσίας, αλλά και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης την περίοδο 1997-98. Ήταν ο θεωρητικός της «ιδιωτικοποίησης» των πρώην κρατικών σοβιετικών επιχειρήσεων, για να έρθει στη χώρα η «ανάπτυξη». Όμως καμία ανάπτυξη δεν ήρθε, αλλά η Ρωσία γνώρισε μία περίοδο… υπανάπτυξης και μιζέριας, με τις δημόσιες επιχειρήσεις της να πωλούνται αντί ελαχίστων δολαρίων! Η τραγωδία ήταν προδιαγεγραμμένη.
Στην Ελλάδα των Μνημονίων μοιραία πρόσωπα αποδεικνύονται οι πρωθυπουργοί, αλλά και οι υπουργοί οικονομικών αυτής της θλιβερής περιόδου. Όπως ο Γέλτσιν το 1991, έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου στην Ελλάδα ήρθε στην εξουσία το 2009, μέσα σε λαϊκό ενθουσιασμό, για να έχει εν τέλει την ίδια δραματική κατάληξη… Αλλά το ίδιο συνέβη και με τους επόμενους πρωθυπουργούς, φτάνοντας στην Ελλάδα να έχουμε το ίδιο ακριβώς φαινόμενο με τη Ρωσία της δεκαετίας του 1990, να αλλάζει δηλ. ο πρωθυπουργός της χώρας κάθε δύο χρόνια. Πράγματι, στη μνημονιακή εποχή κανένας πρωθυπουργός στην Ελλάδα δεν εξάντλησε τη θητεία του! Κάθονται δύο χρόνια στην πρωθυπουργία και μετά φεύγουν. Ο Γιώργος Παπανδρέου κάθισε από το 2009 έως το 2011. Ο Αντώνης Σαμαράς, από το 2012 έως το 2014. Και τώρα, ο Αλέξης Τσίπρας, που ήρθε το 2015… Η πολιτική αστάθεια είναι άνευ προηγουμένου, η τραγωδία της Ελλάδας είναι επίσης προδιαγεγραμμένη.
Τη δεκαετία του 1990 η Ρωσία έζησε καταστάσεις πρωτοφανούς πολιτειακής ανωμαλίας. Τον Αύγουστο του 1991 είχαμε το γνωστό πραξικόπημα των κομμουνιστών στρατηγών και της KGB κατά του Γκορμπατσόφ, ο οποίος όμως (προσωρινά) σώθηκε. Το επόμενο έτος, επί Γέλτσιν πλέον, η χώρα οδηγήθηκε στην περίφημη «συνταγματική κρίση» και το πολιτικό της σύστημα σε «ασφυξία» και αδιέξοδο. Και το φθινόπωρο του 1993 ένα νέο πραξικόπημα, τη φορά αυτή εναντίον του Γέλτσιν, αποτράπηκε την τελευταία στιγμή. Το χειρότερο: δεν υπήρχε καμία λύση στο ρωσικό πολιτικό σκηνικό. Έτσι, ο Γέλτσιν και το σύστημα εξουσίας του, παρά το φοβερό κακό που προξένησαν στον ρωσικό λαό, επανεξελέγησαν στις προεδρικές εκλογές του 1996, αν και με σαφώς μικρότερη αποδοχή απ’ ο,τι στις προηγούμενες. Η ψυχοϊστορία όμως άλλα προέβλεπε για τους Ρώσους: ότι ο Γέλτσιν δεν θα είχε μέλλον και δεν θα έβγαζε τη δεύτερη προεδρική του θητεία, όπως και συνέβη!
Τα ίδια ζει και η Ελλάδα της δεκαετίας του 2010. Συνταγματικό πραξικόπημα έλαβε χώρα τον Μάιο του 2010 στη βουλή των Ελλήνων, όταν το Μνημόνιο-1 ψηφίστηκε από 173 σύγχρονους Εφιάλτες του γένους, αντί των 180 κατ’ ελάχιστον (των τριών πέμπτων του συνόλου των βουλευτών), όπως ρητά προβλέπει το άρθρο 28 του Συντάγματος! Ένα παρ’ ολίγον στρατιωτικό πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου αποτράπηκε τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 2011, ενώ η βουλή των γραικύλων απάντησε με έναν δοτό πρωθυπουργό, τον πιστό υπηρέτη της διεθνούς τοκογλυφίας τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος ορίστηκε παράνομα πρωθυπουργός και μας οδήγησε τον Φεβρουάριο του 2012 στο περίφημο «κούρεμα» με το PSI και το δεύτερο Μνημόνιο… Αλλά αντισυνταγματικά και πραξικοπηματικά είναι όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα με τον άδικο αποκλεισμό του τρίτου σε δύναμη κόμματος της χώρας, της Χρυσής Αυγής, από τις δυνάμεις του (δήθεν) «συνταγματικού τόξου», ενώ τον Σεπτέμβριο του 2013 συνέβη το ασύλληπτο: χωρίς προηγούμενη άρση της ασυλίας τους, βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου -η ηγεσία της Χρυσής Αυγής- οδηγήθηκαν σιδηροδέσμιοι στις φυλακές του καθεστώτος!
Ποια ήταν η λύση στο ρωσικό αδιέξοδο της δεκαετίας του 1990; Η ΣΙΔΗΡΑ ΠΥΓΜΗ του Βλαντίμιρ Πούτιν, του Ηγήτορα του ρωσικού έθνους, ο οποίος έσωσε τη Ρωσία, αναζωογόνησε την οικονομία της και πέτυχε αυτό που πριν από 20-25 χρόνια έμοιαζε απίθανο: να ξανακάνει τη χώρα του παγκόσμια υπερδύναμη!!! Ο Πούτιν, με έξυπνο τρόπο κινούμενος, ανέλαβε πρωθυπουργός της Ρωσίας το καλοκαίρι του 1999, προερχόμενος από τη ρωσική υπηρεσία πληροφοριών FSB (διάδοχο σχήμα της KGB), της οποίας ήταν διοικητής. Λίγους μήνες μετά, στις 31 Δεκεμβρίου του 1999, ανέτρεψε τον μέθυσο Γέλτσιν με «μαλακό πραξικόπημα» και ανέλαβε ο ίδιος τα ηνία της χώρας! Μέσα σε ελάχιστο σχετικά χρόνο η Ρωσία ανέκαμψε θεαματικά και βγήκε από τα δικά της «Μνημόνια», ενώ παράλληλα ο Πούτιν τσάκισε ανελέητα τους περίφημους «ολιγάρχες», όλους εκείνους δηλ. που επί Γέλτσιν αφαίμαξαν τον ρωσικό λαό και απομυζούσαν σε βάρος του έθνους τους, ενώ οι συμπατριώτες τους λιμοκτονούσαν…
Σήμερα στην Ελλάδα ο ελληνικός λαός κραυγάζει με απόγνωση «πού είσαι Παπαδόπουλε;», ενώ η χώρα πορεύεται στον Άδη των Μνημονίων, με βάση το δόγμα που τσιρίζει ο Άδωνις Γεωργιάδης «πάση θυσία στο ευρώ». Όπως στην προϊστορία ο Τρωικός πόλεμος διήρκεσε δέκα χρόνια, έτσι και ο σύγχρονος Τρωικός πόλεμος, ο Τροϊκανός πόλεμος, εφόσον ξεκίνησε το 2010 δεν θα λήξει ούτε πιο πριν ούτε πιο μετά από το έτος 2020· τότε θα λήξουν οριστικά για τη χώρα τα Μνημόνια (Μνημόσυνα) του θανάτου! Και όπως ο Πούτιν προηγουμένως στη Ρωσία, έτσι και στην Ελλάδα θα έρθει ο σύγχρονος Οδυσσέας, Εκείνος που Πρέπει, που θα εμφανιστεί ως εφιάλτης του ανθελληνικού συστήματος όταν κανένας δεν περιμένει και θα βροντοφωνάξει: «Δεν αναγνωρίζω κανένα Σύνταγμα και κανένα νόμο, διότι ο μόνος Νόμος που μπορεί να υπάρξει είμαι εγώ»!...