Η Α.Ο.Ζ., ο Τράμπ, ο Ρότσιλντ και ο Σόρος…
25.10.2019
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Το πιο περίπλοκο παιχνίδι του 21ου αιώνα παίζεται αυτές τις δραματικές στιγμές στην ευρύτερη γεωγραφική γειτονιά μας… Η τουρκική εισβολή στα εδάφη της βόρειας Συρίας, με πρόσχημα την καταπολέμηση των Κούρδων, είναι φανερό ότι άνοιξε τον «ασκό του Αιόλου» για τα φοβερά και τρομερά γεγονότα που προετοιμάζονται στο διεθνές παρασκήνιο εδώ και καιρό. Οι άκρως τολμηρές κινήσεις στις οποίες προβαίνει ο Τούρκος ηγέτης Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι στην πραγματικότητα παρά η κορυφή του παγόβουνου: το υπόστρωμα πάει πολύ πιο βαθιά, στα άδυτα των αδύτων του πλανητικού παιγνίου που εκτυλίσσεται.
Πραγματικός στόχος της τουρκικής στρατηγικής είναι η ηγεμονία στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου, δηλαδή σε ένα φάσμα που περιλαμβάνει κομβικής σημασίας χώρους όπως τα Βαλκάνια και η Μέση Ανατολή. Εάν κατορθώσει να επιτύχει τον στόχο της αυτό, τότε η Άγκυρα αυτόματα αναβαθμίζεται εντυπωσιακά στον σύγχρονο κόσμο, κάνοντας το πρώτο και αποφασιστικό βήμα για την υλοποίηση του παλιού σχεδίου του παντουρκισμού: «Ο 21ος αιώνας ως αιώνας της Τουρκίας». Όπερ μεθερμηνευόμενον, η Τουρκία φιλοδοξεί να καταστεί παράλληλα χώρα-προστάτις των απανταχού τουρκογενών πληθυσμών, αλλά και ηγέτιδα δύναμη του ισλαμικού κόσμου.
Όμως ο σχεδιασμός της Άγκυρας φαίνεται ότι συναντά σοβαρά εμπόδια, σε δύο επίπεδα. Σε πρώτη φάση, αντιμετωπίζει τον τοπικό ανταγωνισμό μιας τετραπλής συμμαχίας που περιλαμβάνει την Ελλάδα, την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Αλλά και σε μακρο-επίπεδο, η ισχυροποίηση της θέσης της Τουρκίας δεν έχει καθόλου την αποδοχή του κοινού σχεδίου των Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντίμιρ Πούτιν για μια «νέα Γιάλτα» η οποία να αναμορφώνει ριζικά την περιοχή μας και, ευρύτερα, τον κόσμο όλο. Συνεπώς, οι δυναμικές ενέργειες του Ερντογάν εμπεριέχουν ένα υψηλότατο ρίσκο, εφόσον η Τουρκία είναι σήμερα πιο απομονωμένη από ποτέ. Συν, βεβαίως, το γεγονός ότι και εντός της γειτονικής χώρας ελλοχεύει η αναμενόμενη άνοδος ενός «αντι-ϊσλαμιστικού» μπλοκ, πιθανότατα υπό την ηγεσία του φιλόδοξου νέου δημάρχου Κωνσταντινουπόλεως, Εκρέμ Ιμάμογλου.
Μια ηγεμονία της Τουρκίας στον νευραλγικό χώρο της ανατολικής Μεσογείου θα σήμαινε, οπωσδήποτε, και την ακύρωση του κεντρικότερου ίσως σημείου της «νέας Γιάλτας» των Τραμπ-Πούτιν. Δηλαδή, την εξόρυξη των υδρογονανθράκων της περιοχής, με επίκεντρο τον κυπριακό χώρο. Η περιοχή αυτή βρίθει κυριολεκτικά από υδρογονάνθρακες, των οποίων η αξία εκτιμάται σε πολλά τρις δολάρια, ενώ πάνω τους σχεδιάζεται να αναπτυχθεί ένας νέος τύπος ενεργειακής δύναμης για το μέλλον. Γι’ αυτόν τον λόγο και η συμφωνία Τραμπ-Πούτιν, η οποία διαρκώς εξελίσσεται, περιλαμβάνει την κοινοπραξία πολυεθνικών κολοσσών (κονσόρτσιουμ), που διαθέτουν την τεχνογνωσία αλλά και τον απαραίτητο εξοπλισμό, π.χ. μεγάλα τρυπάνια, για να αντλήσουν τον φυσικό αυτό πλούτο.
Στη σύμπραξη αυτή, κεντρικός είναι ο ρόλος του περίφημου οικονομικού οίκου των Ρότσιλντ. Ο οίκος αυτός, αντιλαμβανόμενος από πολύ νωρίς τι διακυβεύεται στην περιοχή, φρόντισε να εισχωρήσει στο παιχνίδι των υδρογονανθράκων, παρέχοντας την εγγύηση ότι το έργο θα προχωρήσει και θα περατωθεί. Εξ ’ου και η ενεργότερη ανάμειξη των Ρότσιλντ στα ελληνικά πράγματα, με τη γνωστή ιστορία της συμφωνίας τους με τον τότε πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα, τον Ιανουάριο του 2017: οι Ρότσιλντ αγόρασαν το ελληνικό τοκογλυφικό χρέος, με την Ελλάδα να βγαίνει εν τέλει από τα Μνημόνια τον Αύγουστο του 2018. Έτσι, η μετα-μνημονιακή Ελλάδα φέρει βαθύτατο το «σφράγισμα» των Ρότσιλντ.
Όμως, βασικός αντίπαλος των Ρότσιλντ (και) σε ενεργειακό επίπεδο είναι ο περίφημος διεθνής κερδοσκόπος Τζορτζ Σόρος. Ο οποίος πολύ θα ήθελε να αλλοιώσει την εικόνα της περιοχής, ακυρώνοντας έτσι στην πράξη τον σχεδιασμό Τραμπ-Πούτιν (και Ρότσιλντ) για την άντληση των υδρογονανθράκων της ανατολικής Μεσογείου. Γι’ αυτόν τον λόγο, κατά βάση, η τότε αμερικανική εξουσία υπό τον φίλο του Σόρος Μπαράκ Ομπάμα προκάλεσε την «αραβική άνοιξη», απελευθερώνοντας από τη φιάλη το «πνεύμα του κακού», που δεν είναι παρά ο ισλαμιστικός φονταμενταλισμός ή τζιχαντισμός. Μια σειρά από χώρες διαλύθηκαν, εξαιτίας της πολιτικής Ομπάμα-Κλίντον-Σόρος, με συνέπεια η Μέση Ανατολή να τιναχθεί στον αέρα, ενώ η Ευρώπη -και πρώτιστα η Ελλάδα- να κινδυνεύουν πια σοβαρά με ισλαμοποίησή τους.
Η πολιτική Σόρος δύναται να αναχαιτιστεί μόνο με τη χάραξη των Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) των ενδιαφερομένων χωρών, που τυχαίνει να τέμνονται στα κρίσιμα σημεία ύπαρξης των υδρογονανθράκων. Ειδικά, η τετραπλή συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, με σαφές αντιτουρκικό περιεχόμενο, παγιώνεται με τη χάραξη των κοινών ΑΟΖ, οδηγώντας την Τουρκία στα πρόθυρα της διάλυσης. Για τον λόγο αυτό, ο Ερντογάν κάνει ό,τι μπορεί για να εμποδίσει την ένωση της ελληνικής με την κυπριακή ΑΟΖ, προσπαθώντας να επεκτείνει την τουρκική ΑΟΖ προς νότο, και πιο συγκεκριμένα ενώνοντάς την με εκείνη της ισλαμικής (πλέον) Λιβύης.
Σε τι συμπέρασμα φτάνουμε από τα παραπάνω; Στο ότι, με τα σημερινά δεδομένα, ο γενικευμένος πόλεμος στην περιοχή μας αποτελεί πια θέμα χρόνου! Ένας πόλεμος, μάλιστα, στον οποίο δεν αποκλείεται να εισέλθουν αστάθμητοι παράγοντες-έκπληξη, που ενδέχεται να κρίνουν την πορεία της ανθρωπότητας για το εγγύς μέλλον. Η τακτική Σόρος, που χρησιμοποιεί τον μεγαλοϊδεατισμό του Ερντογάν ως χρήσιμο γεωπολιτικό εργαλείο, έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τα συμφέροντα της «νέας Γιάλτας» των Τραμπ-Πούτιν, και ασφαλώς με εκείνα του οίκου των Ρότσιλντ. Έτσι, οι υδρογονάνθρακες της ανατολικής Μεσογείου αναδύουν την οσμή του αίματος και την προοπτική του θανάτου, στον τοπικό «Αρμαγεδδώνα» ο οποίος θα μπορούσε, υπό συνθήκες, να μετατραπεί σε ένα παγκόσμιο θερμοπυρηνικό ολοκαύτωμα.
Πού πήγαν τα 600 δις του προϋπολογισμού;
Εδώ και μερικά χρόνια, στα έσοδα των κρατικών προϋπολογισμών της Ελλάδας υπάρχει ένα πολύ παράξενο ποσό: 600 δις ευρώ! Από πού έρχονται τα χρήματα αυτά, τα οποία υπερβαίνουν κατά πολύ (είναι σχεδόν διπλάσια!) το γενικό χρέος της Ελλάδας; Αν και ο γράφων έθεσε δύο φορές πρωτοσέλιδα το θέμα ως ερώτημα προς τον πρώην υπουργό οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο -αντίστοιχα, στα τέλη του 2016 και τις αρχές του 2019-, εν τούτοις απάντηση δεν λάβαμε ποτέ. Εάν προσέξει όμως κάποιος καλύτερα, θα δει ότι στον περσινό προϋπολογισμό (Φ.Ε.Κ. 213/19 Δεκεμβρίου 2018), τα 600 δις παραμένουν πάντοτε ως έσοδα με τη μορφή δανείων -από πού, δεν μας είπε ο κ. Τσακαλώτος…-, αλλά υπάρχουν και ως έξοδα, και μάλιστα με τόκο (602 δις ευρώ και κάτι «ψιλά»)! Τι ακριβώς συμβαίνει; Μήπως τα 600 δις ευρώ είναι η αμοιβή του οίκου των Ρότσιλντ, την οποία του είχε υποσχεθεί ο τότε πρωθυπουργός Τσίπρας, με τη δέσμευση να βγάλουν την Ελλάδα απ’ τα Μνημόνια; Γιατί, ποια είναι η αμοιβή τους και πώς καταγράφηκε στον προϋπολογισμό, εάν όχι με τη μορφή δανειακών εξόδων; Μιλάμε για πολύ «χοντρό» παιχνίδι.