23.12.2012
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Σήμερα θα τοποθετηθούμε άμεσα πάνω σε ορισμένα μείζονος σημασίας ζητήματα για το μέλλον του ελληνισμού (και όχι μόνο). Αυτό, διότι σε αρκετές συζητήσεις με πολλούς και διάφορους τέθηκαν οι παρακάτω προβληματισμοί που αναλύουμε και μας ζητήθηκε να εκφέρουμε άποψη πάνω σ’ αυτούς. Έτσι, αφιερώνουμε την πιο κάτω ανάλυσή μας στα εν λόγω θέματα. Τα αναλύουμε ένα προς ένα, σε ξεχωριστές μικροενότητες, και εν συντομία.
1. Για το θέμα της ελληνικής Δεξιάς. Πιστεύουμε ότι από τη δεξιά παράταξη εκπηγάζει η σύγχρονη ανισορροπία του πολιτικού συστήματος της Ελλάδας! Κι αυτό βασικά διότι με την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στη χώρα το 1974 (ύστερα από 11ετή αυτοεξορία στο Παρίσι) και την επανίδρυση της Δεξιάς – ΝΔ αντί ΕΡΕ – ο πολιτικός χώρος αυτής της παράταξης εκχώρησε αδικαιολόγητες υπερεξουσίες στους αντιπάλους της... Κυρίως στο νεοϊδρυθέν και ανερχόμενο τότε ΠΑΣΟΚ και στην άκρα Αριστερά. Η απόφαση αυτή του Καραμανλή είχε τον γνωστό αρνητικό αντίκτυπο στην ελληνική κοινωνία, διότι με την πλήρη επικράτηση της νοοτροπίας της «γενιάς του Πολυτεχνείου» η Ελλάδα βυθίστηκε στη διαφθορά και ο ελληνισμός γνώρισε μία άνευ προηγουμένου για ειρηνική περίοδο συρρίκνωση!...
Έκτοτε η δεξιά παράταξη κινήθηκε σε μία διαρκώς ηττοπαθή τροχιά κι έτσι τα άλλοτε κραταιά της ποσοστά του 50 και του 60% (ως σύνολο) έφτασαν να βρίσκονται κατά μέσο όρο και στην καλύτερη των περιπτώσεων στο 35 με 40%! Αυτό είναι το θλιβερό αποτέλεσμα της καραμανλικής πρακτικής, που πρόδωσε μια ολόκληρη παράταξη και – με την άνοδο ΠΑΣΟΚ και Αριστεράς – ανέτρεψε την όποια ισορροπία υπήρχε στο πολιτικό μας σύστημα... Θεωρούμε επομένως βασική προϋπόθεση δημιουργίας μίας ανανεωμένης πατριωτικής παράταξης την ανατροπή του καραμανλισμού (ως θεωρία και ως πράξη) και την καταδίκη των μειοδοτικών του πολιτικών του παρελθόντος! Επειδή δε η ΝΔ δεν πρόκειται ποτέ να αποκηρύξει την πολιτική του ιδρυτή της, θα πρέπει να οδηγηθεί στην περιθωριοποίηση και να ξεκινήσουν οι διαδικασίες δημιουργίας νέας μαζικής πολιτικής κίνησης, που να εκφράζει τον δημοκρατικό πατριωτισμό και την ελληνοκεντρική φιλοευρωπαϊκή διάσταση της χώρας...
2. Για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ. Θεωρούμε τεράστιο σφάλμα την προσχώρηση της Ελλάδας στην ΕΟΚ το 1981! Κυρίως, διότι η χώρα ήταν τότε εντελώς απροετοίμαστη να προβεί σε μία τόσο νευραλγικής φύσης ενέργεια, κάτι που άλλωστε αποδείχτηκε με την αποτυχία ουσιαστικής της ενσωμάτωσης στις δομές της ενωμένης Ευρώπης εδώ και πάνω από 30 χρόνια... Βεβαίως θα έπρεπε μία ημέρα η Ελλάδα να προσχωρήσει στην ΕΟΚ, όχι όμως σε τόσο πρώιμο στάδιο, και ενώ προηγουμένως θα είχε ενισχύσει την οικονομία της (μέσω συνέχισης της μέχρι το 1974 ανοδικής της πορείας), της παραγωγής της κτλ. Εμείς δεν είμαστε εναντίον της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΟΚ/ΕΕ. Αλλά αυτό θα έπρεπε να συμβεί τουλάχιστον 10 με 20 χρόνια αργότερα, διότι απλούστατα η δόμηση του ελληνικού κράτους έμοιαζε πριν το 1981 με αυτή των άλλοτε κομμουνιστικών χωρών (ήταν δηλ. σοβιετικού τύπου). Πιστεύουμε δηλ. ότι εάν τελικά η Ελλάδα προσχωρούσε στην ΕΕ π.χ. το 2000 σήμερα η μετάβασή της στο μπλοκ του «σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα» θα ήταν πολύ πιο ομαλή και, πάντως, δεν θα ζούσε η χώρα σε καμία περίπτωση τη σημερινή κρίση...
Το ίδιο βιαστική και άκομψη υπήρξε η προσχώρηση της Ελλάδας στην ΟΝΕ το 2001. Πράγματι, η εισαγωγή και στην Ελλάδα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, του ευρώ, την πρωτοχρονιά του 2002, οδήγησε όχι στην περιβόητη «σύγκλιση», όπως υποσχόταν τότε ο Σημίτης, αλλά στην πλήρη απόκλιση της χώρας μας με τις προηγμένες του ευρωπαϊκού Βορρά! Και αυτό βεβαίως ισχύει σε μικρότερο βαθμό και για το σύνολο του ευρωπαϊκού Νότου, που αποδείχτηκε έμπρακτα ότι ήταν τελείως ανέτοιμος να αποδεχθεί ένα κοινό νόμισμα με τον προηγμένο Βορρά. Συνέβη λοιπόν το διπλό κακό: ούτε η Ελλάδα κατάφερε ποτέ να πλησιάσει έστω τις χώρες του Βορρά σε συνθήκες κοινού νομίσματος, αλλά ούτε και μπορεί να εκμεταλλευτεί πλέον τα όποια «πλεονεκτήματα» της πρόσφερε παλαιότερα το δικό της αυτόνομο νόμισμα, η δραχμή... Εδώ δεν ισχυριζόμαστε σε καμία περίπτωση ότι είναι «καλό» η συνεχής διολίσθηση του εθνικού νομίσματος, οι υποτιμήσεις του κτλ. Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν είμαστε κατά του ευρώ, εφόσον για μια σωστή ευρωπαϊκή ενοποίηση στο μέλλον θα έπρεπε οπωσδήποτε μια μέρα να καθιερωθεί ένα κοινό ευρωνόμισμα. Όχι όμως με τις διαδικασίες που αυτό τελικά επιβλήθηκε και πάντως χωρίς την τόσο βιαστική συμμετοχή της – 100% απροετοίμαστης για κάτι τέτοιο – Ελλάδας...
3. Σχετικά με το ΔΝΤ, την Τρόικα και την υπαγωγή της Ελλάδας στα διάφορα Μνημόνια. Έχουμε γράψει και άλλες αναλύσεις αναφορικά με το σημαντικότατο αυτό ζήτημα. Εδώ θα συνοψίσουμε μερικές βασικές μας θέσεις. Καταρχάς, ούτε σε εμάς αρέσει η υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς ουσιαστικής διεθνούς επιτροπείας και ελέγχου, καθώς και απώλειας – εν μέρει – της εθνικής της κυριαρχίας. Βεβαίως και είμαστε κατά των Μνημονίων. Και πιστεύουμε ότι αυτά δεν οδηγούν πια πουθενά. Όμως θα πρέπει να αναζητήσουμε τις ρίζες του κακού αυτού και, βεβαίως, να δούμε τις μελλοντικές προοπτικές που υπάρχουν. Και οι ρίζες του κακού βρίσκονται στην κακοδιαχείριση δεκαετιών, στην καταστροφή της ελληνικής παραγωγής και στην υπερδιόγκωση του άχρηστου δημοσίου τομέα που προκάλεσαν οι πολιτικάντηδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αμέσως μετά το 1974! Παράλληλα δε, «ξεκοκάλισαν» την εθνική οικονομία με τις διάφορες «μίζες» και το απίστευτων διαστάσεων κλεψιμέικο στο οποίο επιδόθηκαν... Υπό αυτές τις συνθήκες δυστυχώς ήταν ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ η δανειακή σύμβαση του Μαΐου του 2010 με την περίφημη Τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), που μας έχει ήδη βάλει σε εθνικές περιπέτειες!...
Εμείς πίσω από το ΔΝΤ βλέπουμε όχι βεβαίως τη Γερμανία ή τις ΗΠΑ (απλώς εδρεύει το ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον), αλλά τη διαρκώς ανερχόμενη κινεζική οικονομία! Διότι είναι αλήθεια – που έντεχνα αποκρύπτεται από τον ελληνικό λαό – ότι αυτή τη στιγμή η Κίνα είναι που τροφοδοτεί με ρευστό χρήμα το ΔΝΤ, το οποίο χωρίς την κινεζική συνδρομή θα είχε καταρρεύσει!... Οι ΗΠΑ ακόμα και να ήθελαν δεν θα μπορούσαν, με χρέη τρισεκατομμυρίων δολαρίων, να συμβάλλουν στην οικονομική ευρωστία του Ταμείου. Όσο για τη Γερμανία, σαφώς και δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο στο ΔΝΤ, ίσα ίσα που τις περισσότερες φορές έρχεται σε κάθετη διαφωνία μαζί του. Και, ασφαλώς, δεν είναι «ναζιστική», ούτε Δ΄ Ράιχ, εφόσον μέσα στην ίδια τη Γερμανία απαγορεύεται ρητά κάθε αναφορά στον Χίτλερ! Πίσω από τη Γερμανία και τις όποιες διαθέσεις της κρύβεται αυτή την ώρα κύκλωμα πολυεθνικών επιχειρήσεων (όχι κατ’ ανάγκη γερμανικών), που προσπαθούν να επεκταθούν προς τον ευρωπαϊκό Νότο, εκμεταλλευόμενες τα μείζονα προβλήματά του, κυριεύοντας έτσι οικονομικά ένα ευρύ φάσμα αναπτυσσόμενων χωρών.
4. Ποια είναι η λύση για την Ελλάδα σε συνθήκες Νέας Εποχής; Η μοναδική ειρηνική λύση είναι η πλήρης αναμόρφωση του ελληνικού πολιτικού συστήματος! Χωρίς βεβαίως τα «άκρα», που η κοινή λογική απορρίπτει ως επικίνδυνα για το μέλλον αυτού του τόπου. Όσο όμως οι παλαιοκομματικοί πολιτικάντηδες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ κτλ. δεν οπισθοχωρούν εθελούσια, προκειμένου να αναδειχθούν νέες δυνάμεις, και ανακυκλώνουν διαρκώς τα ίδια πρόσωπα, η λύση αυτή απομακρύνεται απ’ τον ελληνικό ορίζοντα... Δυστυχώς μία διόλου ευκαταφρόνητη μερίδα των Ελλήνων συνεχίζει να στηρίζει τα κόμματα που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι. Εάν αυτή η αρνητική κατάσταση συνεχιστεί θα έρθει η στιγμή που το «ποτήρι» θα «ξεχειλίσει» και η μεγάλη αλλαγή που όλοι αναμένουμε για τη χώρα θα έλθει – δυστυχώς – μέσα από το αίμα! Η εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα σύγκρουση στην Ελλάδα θα συνδυαστεί τότε με μία νέα ανείπωτη εθνική τραγωδία!... Και η χώρα θα αλλάξει μεν μακροπρόθεσμα προς το καλύτερο, ύστερα όμως από το ασύλληπτο κακό που προηγουμένως θα την έχει στιγματίσει...