Δεκέμβριος 2004
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
ΟΙ ΚΥΡΙΑΡΧΕΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ 2005
Το κεντρικό συμπέρασμα που βγαίνει σήμερα μέσα από μια έρευνα των τρομοκρατικών ενεργειών ανά την υφήλιο είναι ότι η σύγχρονη τρομοκρατία είναι κατά βάση μια ισλαμική τρομοκρατία. Οι περισσότερες δηλ. ενέργειες δράσης σε διαπλανητική κλίμακα αποτελούν εκδηλώσεις των ακραίων μουσουλμανικών κύκλων, που στηρίζουν τις πράξεις τους πάνω σ’ ένα θρησκευτικού χαρακτήρα υπόστρωμα, με επίκληση ερμηνειών που αυτοί προσδίδουν στο ιερό τους βιβλίο (το Κοράνι). Ο ισλαμικός φουνταμενταλισμός χρησιμοποιείται μετά το 1989 και ως το αντίπαλο δέος της μοναδικής πια υπερδύναμης, των Η.Π.Α., αντικαθιστώντας στο ρόλο αυτό το παλιό «φάντασμα» του κομμουνισμού και της Ε.Σ.Σ.Δ.
Η επιτυχία της τρομοκρατίας των ισλαμιστών, που εστιάζεται κύρια στην ικανότητά τους να πείθουν τα νεώτερα ηλικιακά στρώματα των μωαμεθανικών χωρών και να στρατολογούν έτσι μαζικά από αυτές τις «δεξαμενές», οφείλεται και στο ότι μαζί με τη θρησκευτική επίκληση γίνεται συνδυασμός και του εθνικιστικού στοιχείου, που ανέκαθεν αποτελούσε για τους λαούς κινητήρια δύναμη εξωτερίκευσης των ενδόμυχων πόθων τους. Εκμεταλλευόμενοι λοιπόν και τον εθνικισμό λαών που αισθάνονται καταπιεσμένοι και αδικημένοι από τη διεθνή κοινότητα οι φουνταμενταλιστικοί πυρήνες που δρουν στα πλαίσια του Ισλάμ κατόρθωσαν και δημιούργησαν αυτό που συμβατικά ονομάζουμε «Νέα Τρομοκρατία» και η οποία θα αποτελεί την κυρίαρχη μεθοδολογία τρομοκρατικής δράσης για τον 21ο αιώνα.
Για να περιγραφεί ο τρόπος δράσης της «Νέας Τρομοκρατίας» αρκεί να δει κανείς τις περισσότερες ενέργειες που αποδόθηκαν σε ισλαμιστές από το 1990 και ύστερα. Τα πιο πολλά λοιπόν χτυπήματα του ισλαμικού φουνταμενταλισμού πραγματοποιήθηκαν και πραγματοποιούνται με την τακτική καμικάζι, δηλ. κομάντος αυτοκτονίας, τα οποία αυτοθυσιάζονται γινόμενα «μάρτυρες της πίστης», σκορπώντας το θάνατο στους άπιστους και εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό μια θέση στον παράδεισο των προσδοκιών τους. Ουσιαστικά πρόκειται για την πλέον επικίνδυνη μορφή τρομοκρατίας, εφόσον έχει και τις περισσότερες πιθανότητες καταστροφής του «εχθρού»: κάποιος που είναι αποφασισμένος να σκοτώσει θανατώνοντας και τον εαυτό του είναι περίπου αδύνατο να σταματηθεί…
Η δράση των ισλαμιστικών ομάδων δράσης κατανέμεται σε περιοχές άμεσου ενδιαφέροντος για το πολιτικό Ισλάμ, όπως είναι η Μέση Ανατολή, τα Βαλκάνια, η Υπερκαυκασία, το Κασμίρ και οι νήσοι μεταξύ του Ινδικού και του Ειρηνικού Ωκεανού, άνωθεν της Ωκεανίας. Σημαντικότερο ισλαμιστικό δίκτυο παραγωγής τρομοκρατών θεωρείται από τις ειδικές υπηρεσίες της Δύσης η οργάνωση «Αλ Κάιντα» (στα αραβικά: «Η Βάση»), που ως επικεφαλή της έχει τον περιβόητο καταζητούμενο παγκοσμίως Σαουδάραβα δισεκατομμυριούχο Οσάμα Μπιν Λάντεν. Στόχος της «Αλ Κάιντα», που φέρεται μόλις πρόσφατα να έχει αναλάβει την ευθύνη για τα χτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στις Η.Π.Α., είναι η υπονόμευση της παγκόσμιας κυριαρχίας της Δύσης και των Εβραίων, με παράλληλη ανάδειξη του Ισλάμ. Ήδη υπάρχουν ανησυχίες ότι η οργάνωση ετοιμάζει για το έτος 2005 νέο «υπερ-χτύπημα», ανάλογο εκείνου της 11ης Σεπτεμβρίου.
Η οργάνωση του Μπιν Λάντεν πιστεύεται ότι έχει απλώσει τα πλοκάμια της πάνω σε όλο τον πλανήτη κι έτσι αποτελεί ένα «σκιάχτρο» που πολλές φορές προβάλλεται ως υπαίτιος δολοφονικών πράξεων που συμβαίνουν στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Ρωσία και άλλα μέρη του κόσμου. Η «Αλ Κάιντα» κατηγορείται ότι οργάνωσε τις βομβιστικές επιθέσεις του Νοεμβρίου του 2003 στην Κωνσταντινούπολη με δεκάδες θύματα και της 11ης Μαρτίου του 2004 στη Μαδρίτη με νεκρούς εκατοντάδες αθώους. Ήδη η αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών, η πανίσχυρη CIA, αναλύει πληροφορίες για τις πιθανότητες νέων χτυπημάτων της «Αλ Κάιντα» και κυρίως για τα γεωγραφικά σημεία στα οποία κάτι τέτοιο ενδέχεται να συμβεί. Προξενεί εντύπωση το γεγονός πως σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ανθρώπων της CIA η Ελλάδα περιλαμβάνεται ανάμεσα στις χώρες που βρίσκονται μέσα στο «κόκκινο φάσμα» (αυτό δηλ. της επικινδυνότητας) πιθανότητας εκδήλωσης παρόμοιων χτυπημάτων. Μαζί με την χώρα μας, στον πίνακα αυτόν περιλαμβάνονται ακόμη οι Η.Π.Α. (φυσικά), η Μεγάλη Βρετανία, η Ιταλία, η Τουρκία, η Πολωνία, η Νορβηγία, η Βουλγαρία, η Ισπανία, η Αυστραλία και η Ιαπωνία.
Οι άλλες ισλαμιστικές ή εθνικιστικές οργανώσεις αντάρτικου των μουσουλμανικών χωρών βλέπονται ως άμεσα ή έμμεσα συνεργαζόμενες ή έστω έχουσες την «ευλογία» του μεγάλου παγκοσμίου δικτύου της «Αλ Κάιντα». Τέτοιες είναι για παράδειγμα οι παλαιστινιακές Χαμάς (στα αραβικά σημαίνει «Εξόρμηση») και ο Παλαιστινιακός Ισλαμικός Ιερός Πόλεμος (ως «Ιερός Πόλεμος» αποδίδεται συνήθως η αραβική λέξη «Τζιχάντ»), οι οποίες με τη δράση τους κατά του επίσημου κράτους του Ισραήλ δεν δείχνουν να αποδέχονται την παγιωμένη κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Οι δραματικές αλλαγές των τελευταίων μηνών στην περιοχή αναμένεται να προκαλέσουν μέσα στο 2005 ακόμα μεγαλύτερη όξυνση των επιθέσεων αυτοκτονίας νεαρών Παλαιστινίων – «μαρτύρων» των ως άνω οργανώσεων.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εξελίξεις στο εσωτερικό των ακραίων ισλαμικών οργανώσεων της Αιγύπτου, που έδρασαν κυρίως στη δεκαετία του ’90, με στόχο τις περισσότερες φορές ξένους τουρίστες. Αν και μετά το 1997 οι αιγυπτιακές αυτές ομάδες έχουν δραστικά μειώσει τις επιθέσεις τους, παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να προβληματίζουν τις αρχές της χώρας τους και τους διεθνείς παρατηρητές, αφού μια αναθέρμανση της δράσης του «μάχιμου Ισλάμ» μάλλον δεν θα τις αφήσει αδιάφορες. Φυτώριο της τρομοκρατίας στη χώρα θεωρείται η διεθνούς χαρακτήρα οργάνωση «Αδέλφια Μουσουλμάνοι» και αιχμή της τα προηγούμενα έτη ήταν η «Αλ Τζάμαα αλ Ισλαμίγια» («Ισλαμική Ομάδα»). Ακόμα πιο πριν είχε δράσει η ομάδα «Αλ Τζιχάντ» («Ιερός Πόλεμος»), υπεύθυνη για τη δολοφονία του προέδρου της Αιγύπτου Σαντάτ το 1981 και για σειρά αεροπειρατειών στη δεκαετία του ’80. Αναμένεται λοιπόν το τρίτο κύμα του αιγυπτιακού ακραίου ισλαμισμού, που θα προέρχεται από τη νέα γενιά έτοιμων να θυσιαστούν «πιστών μουσουλμάνων».
Στην περιφέρεια των αραβικών χωρών σημειώνεται τα τελευταία χρόνια ανάφλεξη του εθνικισμού μουσουλμανικών πληθυσμών. Για όλους αυτούς ο θρησκευτικός τους προσδιορισμός μάλλον οξύνει το εθνικό τους αίσθημα κι έτσι χρησιμοποιείται κατάλληλα για τη σφυρηλάτηση του αγωνιστικού και «απελευθερωτικού» τους φρονήματος. Αυτή η εικόνα παρατηρείται όπου υπάρχει πάνω στον πλανήτη «ξεσηκωμός» των μαζών του Ισλάμ, από την Τσετσενία και το Ιράκ μέχρι το Αφγανιστάν και τα Βαλκάνια.
Η εξέγερση των Τσετσένων αυτονομιστών στη ρωσική αυτή δημοκρατία απέκτησε τα τελευταία χρόνια έναν έξαλλο ρυθμό, με τυφλά πολλές φορές χτυπήματα εναντίον αθώων πολιτών, ακόμα και παιδιών, όπως κατέδειξε η τραγική περίπτωση του σχολείου της πόλης Μπεσλάν της Β. Οσετίας τον Σεπτέμβριο του 2004. Η νέα τακτική του Ρώσου προέδρου Πούτιν, δηλ. η υιοθέτηση των αμερικανικής έμπνευσης «προληπτικών χτυπημάτων κατά των τρομοκρατών» είναι παραπάνω από σίγουρο ότι θα οδηγήσει το τσετσενικό αντάρτικο σε μεγαλύτερη έξαρση και δραστικότητα, με κλιμάκωση των εγκληματικών του πράξεων. Οι ρωσικές αρχές ασφαλείας πολύ φοβούνται ένα «σούπερ χτύπημα» στη Μόσχα ανάλογο μ’ εκείνο των δίδυμων πύργων της Νέας Υόρκης, εφόσον εκτιμάται ότι οι ακραίοι Τσετσένοι δεν θ’ αργήσουν να επιδιώξουν εντυπωσιακή ενέργεια μεγάλης κλίμακας…
Όσο για τον βαλκανικό χώρο, που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, οφείλει κανείς να εστιάσει την προσοχή του στις προσπάθειες που καταβλήθηκαν από παράγοντες του «ακραίου Ισλάμ» (που δρουν κάτω από τον μανδύα μουσουλμανικών πολιτισμικών κέντρων) να στρατολογήσουν άτομα νεαρής ηλικίας που πρεσβεύουν τον μωαμεθανισμό με σκοπό την συμμετοχή τους στον πόλεμο κατά των σταυροφόρων της Δύσης και των σιωνιστών. Έτσι, με αφορμή την έναρξη των εχθροπραξιών στο Ιράκ το 2003, τόσο στα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας όσο και στη Βουλγαρία σημειώθηκαν καταγγελίες εναντίον Αράβων για απόπειρα προσεταιρισμού νέων των εκεί μουσουλμανικών μειονοτήτων, με σκοπό να τους μετατρέψουν σε «μάρτυρες» του Ισλάμ – ανθρώπινες βόμβες εναντίον των κατακτητών Αμερικανών και των συμμάχων τους.
Όλα τα παραπάνω μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έπεται συνέχεια και μάλιστα ακόμα σκληρότερης μορφής των ενεργειών των τρομοκρατών ισλαμιστών, ιδιαίτερα μάλιστα μετά την επανεκλογή του Τζωρτζ Μπους στον προεδρικό θώκο των Η.Π.Α. Η δεύτερη τετραετία του Μπους θεωρείται από τους «εγκεφάλους» των ακραίων ισλαμικών οργανώσεων ως «βούτυρο στο ψωμί τους» προκειμένου να δικαιολογούν την πρακτική τους της τυφλής βίας, αφού είναι βέβαιο ότι τουλάχιστον ως τον Ιανουάριο του 2009 (οπότε και λήγει η νέα θητεία Μπους) η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα συνεχίσει να ακολουθεί πιστά το δόγμα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας σ’ όλη τη Γη και το γεωπολιτικό θεώρημα του «άξονα του κακού».
Πέραν των ομάδων που προέρχονται από το ριζοσπαστικό Ισλάμ τρομοκρατική δράση στον πλανήτη κατά το 2005 αναμένεται να επιδιώξει και η αυτονομιστική ΕΤΑ στην Ισπανία, που θα θελήσει ενδεχομένως να «υπενθυμίσει» στον κόσμο το βασκικό ζήτημα που απασχολεί αυτή τη χώρα. Εντούτοις η οργάνωση αυτή έχει δεχτεί τα τελευταία χρόνια απανωτές ήττες από τους ισπανικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς κι έτσι θεωρείται ότι μάλλον «πνέει τα λοίσθια» και όχι μόνο δεν οδεύει προς αναζωπύρωση της παλιάς της δράσης, αλλά αντίθετα κατευθύνεται προς την οριστική αναστολή της. Όσον αφορά οργανώσεις της άλλοτε ευρωπαϊκής ένοπλης Αριστεράς (κυρίως του ρεύματος της δεκαετίας του ’70) από κανέναν δεν εκτιμάται ότι θα έχουμε επανεμφάνισή τους ή γέννηση καινούριων κατά το προσεχές χρονικό διάστημα. Τόσο στην Ιταλία όσο και στη Γερμανία και τη Γαλλία το φαινόμενο αυτό μοιάζει ολοένα και απόμακρο, απ’ τη στιγμή που και τα σημερινά προβλήματα των δυτικοευρωπαϊκών κοινωνιών είναι πια εντελώς διαφορετικά.
ΝΕΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
Είναι γεγονός ότι η σημερινή τρομοκρατία έχει έντονο το ισλαμιστικό στίγμα και ότι αυτή η τάση θα εξακολουθήσει να ισχύει και στα επόμενα μερικά έτη. Οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση πράγματι ευνοούν μια τέτοια προοπτική, που μάλλον θα «καλύψει» και την επόμενη δεκαετία. Παρ’ όλα αυτά ήδη στο εσωτερικό των χωρών που βρίσκονταν ανατολικά από το «σιδηρούν παραπέτασμα» σημειώνονται διεργασίες, οι οποίες δημιουργούν αργά αλλά σταθερά νέες καταστάσεις. Η δυναμική αυτών των ζυμώσεων αναμένεται να κορυφωθεί κάπου μετά από 20 – 25 έτη, σε συνδυασμό μάλιστα με την επίδραση κοσμοϊστορικών αλλαγών στον κόσμο που έρχεται.
Όντως είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι ο πλανήτης του μέλλοντος θα είναι πολύ διαφορετικός από τον σημερινό, όπως άλλωστε και ο σημερινός ελάχιστα μοιάζει με εκείνον π.χ. της δεκαετίας του ’80. Η ροή των πραγμάτων είναι από τώρα τέτοια, ώστε να μπορεί κάποιος να πει πως η τάση προς παγκοσμιοποίηση των πάντων τελικά δεν θα οδηγήσει στη μονολιθικότητα και την παγκόσμια ηγεμονία του ενός, αλλά σε έναν «τριγωνικό κόσμο»: μετά από μερικές δεκαετίες πάνω στη Γη θα υφίστανται βασικά τρεις κυρίαρχες δυνάμεις, με έντονο το γεωγραφικό και πολιτισμικό στοιχείο στην τελική τους διαμόρφωση. Η ανάδυση των δυνάμεων αυτών (που στο προφητικό «1984» ο Τζωρτζ Όργουελ αποκαλεί ως Ωκεανία, Ευρασία και Ανατολασία) θα συνοδευτεί από συγκλονιστικά γεγονότα, όπως η διάλυση του ΝΑΤΟ και η μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε κρατικού τύπου ομοσπονδιακό οργανισμό. Όταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Φουκουγιάμα ευαγγελίζονταν το «τέλος της ιστορίας» πολλοί πίστεψαν την απαισιόδοξη αυτή πρόβλεψη` η ιστορία όμως τελικά δεν καταργήθηκε, αλλά προχώρησε απλά ένα ακόμα βήμα προς τα εμπρός…
Σήμερα οι μυστικές υπηρεσίες του προηγμένου κόσμου και οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες του πλανήτη επεξεργάζονται τις ανακατατάξεις που λαμβάνουν χώρα στον ευρύτερο χώρο της Ανατολικής Ευρώπης, της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και της Κεντρικής Ασίας για να διακρίνουν μεταξύ άλλων και τη δυνατότητα να προκύψουν μέσα από το τωρινό χαοτικό περιβάλλον καταστάσεις εφάμιλλες μ’ αυτές που αναδύθηκαν από τις αραβικές χώρες και γενικά τις χώρες με συμπαγή μουσουλμανικό πληθυσμό. Το ενδιαφέρον δηλ. των αναλυτών της Δύσης εντοπίζεται στο κατά πόσο είναι πιθανή η εμφάνιση τρομοκρατικών δικτύων και σε χώρες της χριστιανικής και μετακομμουνιστικής Ανατολής, που να λειτουργούν «ανταγωνιστικά» προς τις ισλαμιστικές και να είναι κι αυτές φορείς μόνιμου τρόμου και απειλής.
Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η εξαθλίωση και η φτώχεια πολλών από τις χώρες της εγγύς στην Ευρώπη Ανατολής θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα στον ξεσηκωμό των λαϊκών τους μαζών και στην υιοθέτηση ακραίων πρακτικών, σε μια προσπάθεια διαφυγής από τα έντονα καθημερινά τους προβλήματα. Η προσοχή στρέφεται κυρίως σε δύο μέτωπα, που είναι μέχρι στιγμής ευρέως σχεδόν άγνωστα και που πάντως βρίσκονται σε αναβρασμό και ρευστότητα. Τα ρεύματα αυτά εκφράζονται: α) από τους θεωρητικούς της φανατικής (μαχόμενης) ορθοδοξίας, τον χριστιανορθόδοξο φουνταμενταλισμό και β) από τους οπαδούς της σύνθεσης ανάμεσα στον σταλινισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό, που επικεντρώνεται στον ένοπλο εθνικομπολσεβικισμό.
Εδώ βέβαια οφείλουμε να προβούμε σε μια αναγκαία διευκρίνιση προς αποφυγή παρεξηγήσεων και παρερμηνειών. Όπως λοιπόν στην περίπτωση των μουσουλμάνων φουνταμενταλιστών αποφεύγεται η ταύτισή τους με το επίσημο ειρηνικό Ισλάμ της αγάπης και του ελέους, έτσι και οι δυο παραπάνω περιπτώσεις δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ιδωθούν ως απορροές της επίσημης ορθοδοξίας και του επίσημου εθνικομπολσεβικισμού. Όπου λοιπόν γίνεται λόγος γι’ αυτά τα ακραία φαινόμενα δεν σημαίνει ότι δεσμεύονται τρόπον τινά και οι θεωρήσεις των οποίων ουσιαστικά παρερμηνεία αποτελούν. Πάντως είναι σαφές ότι στην παρούσα ανάλυση μόνο μια γενική άποψη αυτών των κινήσεων του μέλλοντος μπορεί να γίνει για λόγους αφενός απόστασης χρόνου (και γεγονότων που μας χωρίζουν από το μέλλον αυτό) και αφετέρου «δεοντολογικές» αιτίες που σχετίζονται με τις άδηλες ακόμα επιδιώξεις τους.
Ο φανατικός χαρακτήρας ορισμένων κύκλων της μαχόμενης ορθοδοξίας μπορεί να γίνει διακριτός ακόμα και στην Ελλάδα και κυρίως σε μονές που μέχρι και η αρχιεπισκοπή της χώρας χαρακτηρίζει ως «φωλιές φουνταμενταλισμού». Οι πυρήνες αυτοί ήδη σήμερα προωθούν την πίστη στο παλιό ημερολόγιο, θεωρώντας «προδοτικές» τις μεταρρυθμίσεις μέσα στην εκκλησία και υπερβολική την «εκκοσμίκευσή» της. Αρνούμενοι την επίσημη ηγεσία της ελληνικής ορθοδοξίας καλούν σε «πειρατεία» εναντίον των επίσημών της φορέων, πίσω από τους οποίους δεν δυσκολεύονται να βρουν τις δυνάμεις του σκότους και τον επερχόμενο Αντίχριστο. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία για να προβλέψει κανείς πόση θα μπορούσε να είναι στο μέλλον η επιρροή αυτών των κέντρων ειδικά στην ελληνική νεολαία, μετά από τις νέες εθνικές και κοινωνικές αναταραχές που πολλοί βλέπουν στον ορίζοντα…
Σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, όπως είναι η Ρωσία και η Σερβία, που αισθάνονται να βρίσκονται στο στόχαστρο της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, είναι εμφανές ότι καλλιεργείται από οργανωμένους παραεκκλησιαστικούς παράγοντες η επικράτηση ενός τεράστιου κύματος γενικής ορθόδοξης διαμαρτυρίας` αυτή θα περιλαμβάνει και στοιχεία σλαβικού εθνικισμού, στρεφόμενη κατά του Βατικανού, των σιωνιστικών Η.Π.Α., του «Τέταρτου Ράιχ» και όποιου άλλου εχθρού έχει θρέψει κατά καιρούς η λαϊκή καχυποψία. Η τάση περαιτέρω εδαφικής και δημογραφικής συρρίκνωσης των χωρών της ορθόδοξης Ανατολής, που ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται, είναι βέβαιο ότι θα γιγαντώσει την εθνική τους αντίδραση, η οποία και θα βρει εύκολα καταφύγιο (ή τουλάχιστον ένα όχι ευκαταφρόνητο μέρος της) στα όρια ενός ορθόδοξου χριστιανικού φουνταμενταλισμού, με άγνωστες προς το παρόν παρενέργειες.
Από την άλλη η κρίση των ιδεολογιών και των πολιτικών αξιών στην Ανατολική Ευρώπη, που ακολούθησε την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την κοινωνική κατάπτωση των χωρών της, συντελούν και πάντως υποβοηθούν στην ανάδειξη μιας νέας πολιτικού περιεχομένου θεώρησης. Η θεώρηση αυτή που τελικά δεν είναι και τόσο «καινούρια», αφού ουσιαστικά πρόκειται για αναβίωση παλαιότερων ιδεών και προσαρμογή τους στο αύριο, κρίνεται ότι θα περιλαμβάνει και εξτρεμιστικά στοιχεία, που θα επιτάσσουν την ένοπλη δράση ως δρόμο επικράτησης της ιδεολογίας τους και επαναστατικής αναδόμησης των κοινωνιών αυτών. Πρόκειται για την θεώρηση του γερμανικής προέλευσης εθνικομπολσεβικισμού και του «συγκοινωνούντος δοχείου» του, του ρωσικού ευρασιανισμού, που συνενώνοντας σε μια συμπαγή ενότητα τις θετικές αξίες του Στάλιν και του Χίτλερ ελπίζουν στη νεκρανάσταση αντιλήψεων του μεσοπολέμου.
Η επίδραση του εθνικομπολσεβικισμού (και του ευρασιανισμού) στη σημερινή Ρωσία είναι πια φανερή. Όλη η διαστρωμάτωση των συμβούλων ή μυστικοσυμβούλων του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν πρεσβεύουν άλλος λίγο άλλος πολύ αυτές τις θέσεις, που προετοιμάζουν το έδαφος για μια νέα επέκταση της Ρωσίας προς μελλοντική παγκόσμια ηγεμονία. Χαρακτηριστικότερος όλων είναι ο θεωρητικός του ρωσικού νεοευρασιανισμού γνωστός συγγραφέας Αλεξάντρ Ντούγκιν. Είναι γεγονός ότι όχι μόνο ο «στιγματισμένος» ως ακροδεξιός Ζιρινόφσκι, αλλά και ο ηγέτης των Ρώσων κομμουνιστών Ζιουγκάνοφ εμφορείται έντονα από ευρασιανικές ιδέες. Τα τελευταία χρόνια στη Μόσχα εμφανίστηκε και επίσημα το έμβλημα των εθνικομπολσεβίκων: το μαύρο σφυροδρέπανο σε άσπρο κυκλικό φόντο πλαισιωμένο με κόκκινο χρώμα, παραπέμποντας στο σύμβολο των εθνικοσοσιαλιστών επί Χίτλερ (με μόνη διαφορά την αντικατάσταση της σβάστικας από το πάλαι ποτέ σύμβολο των κομμουνιστικών κομμάτων της υφηλίου)…
Να σημειωθεί τέλος ότι παρά τις αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορές που τους χωρίζουν από τους ισλαμιστές, τόσο οι εξτρεμιστές των εθνικομπολσεβίκων όσο και αυτοί των ευρασιανιστών δεν κρύβουν καθόλου τη συμπάθειά τους προς τον Μπιν Λάντεν, τον οποίο και θεωρούν κάτι σαν πρότυπο και εμπροσθοφυλακή του σημερινού αγώνα κατά της Δύσης, της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Εποχής…
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ Ε.Ο. «17Ν» ΚΑΙ ΤΟΝ Ε.Λ.Α.
Ύστερα από την εξάρθρωση (ή έστω τμήματος) των δύο βασικότερων οργανώσεων αντάρτικου πόλεων στην Ελλάδα, της επαναστατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη» και του Επαναστατικού Λαϊκού Αγώνα (Ε.Λ.Α.), το ελληνικό υπουργείο δημόσιας τάξης προβληματίζεται για το κατά πόσο είναι δυνατή η ενεργοποίηση συμπαθούντων της ένοπλης πάλης ή και ασύλληπτων μελών των προαναφερθέντων ομάδων. Τον προβληματισμό αυτό των υπεύθυνων Ελλήνων παραγόντων συμμερίζονται και οι αποστολές των ξένων υπηρεσιών ασφαλείας στην Ελλάδα και προκύπτει από την εμφάνιση κάποιων νέων τρομοκρατικών οργανώσεων, μετά από μια μικρή περίοδο απόλυτης απουσίας τέτοιων, από το καλοκαίρι του 2003 και μετά. Ύστερα μάλιστα από τις τελευταίες ενέργειές τους εκφράζονται πια φόβοι για ενδεχόμενη αριθμητική και ποιοτική άνοδο της δραστηριότητάς τους στην επόμενη διετία.
Σήμερα στην Ελλάδα δύο είναι οι κύριες οργανώσεις που πρεσβεύουν την ένοπλη λαϊκή βία, όπως αυτές ισχυρίζονται: η Λαϊκή Επαναστατική Δράση (Λ.Ε.Δ.) και ο «Επαναστατικός Αγώνας». Και οι δύο ομάδες φαίνονται επηρεασμένες από την «17 Νοέμβρη» και τον Ε.Λ.Α. σε επιχειρησιακό αλλά και ιδεολογικό πεδίο, όπως τουλάχιστον προκύπτει από την ανάλυση των προκηρύξεών τους που δημοσιεύτηκαν σε ελληνικές εφημερίδες*. Φαίνεται ότι οι ομάδες αυτές θαρρείς και ξεκινούν από εκεί που σταμάτησαν οι παλαιότερες οργανώσεις ένοπλης δράσης, κάτι που βέβαια ενθαρρύνει τη θεωρία περί συνέχειας εκείνων μέσα από νέες μορφές. Ο λόγος των οργανώσεων αυτών ουσιαστικά απηχεί τις αντιλήψεις πάνω σε γεωπολιτικά και εσωτερικά θέματα κύκλων του πολιτικού περιθωρίου και δεν είναι καθόλου πρωτότυπες οι αναλύσεις τους, εφόσον σε όσα αναφέρονται δεν επαναλαμβάνουν παρά θέσεις που είναι δημοσιευμένες και ως εκ τούτου γνωστές στους πολιτικούς μελετητές και δημοσιογράφους. Αυτά βέβαια δεν αναιρούν το γεγονός ότι οι συντάκτες των κειμένων αυτών είναι καλοί γνώστες των ζητημάτων τα οποία πραγματεύονται και πάντως διαθέτουν επαρκή πληροφόρηση πάνω σ’ αυτά.
Σύμφωνα με δημοσιεύσεις του ελληνικού αλλά και του παγκόσμιου τύπου κατά την περίοδο πριν τους ολυμπιακούς αγώνες εκφράστηκαν επιφυλάξεις αναφορικά με την πιθανότητα σαμποτάζ ή τρομοκρατικού πλήγματος στη διάρκεια της Ολυμπιάδας. Επίσης σύμφωνα με εκθέσεις και πληροφοριακό υλικό των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών, αλλά και της αστυνομίας και του στρατού, στην Ελλάδα ως ύποπτοι θεωρήθηκαν κάποιοι Έλληνες πολίτες και λαθρομετανάστες ως προς τον κίνδυνο μεταφοράς εκρηκτικών υλών ή συμμετοχής σε πιθανή τρομοκρατική ενέργεια. Δημόσια έγινε λόγος για τη δυνατότητα συμμαχίας ανάμεσα σε ελληνικούς αναρχικούς κύκλους και μουσουλμάνους εξτρεμιστές, ενώ δεν αποκλείονταν ακόμα και η διενέργεια προβοκάτσιας με συνέπεια να κλονιστεί η διεθνής εικόνα της Ελλάδας. Στην προσωπική στήλη «Ηχω-γράφος» που ο γράφων διατηρεί στην εφημερίδα της Δράμας «Ηχώ» δημοσιεύτηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 2004 το κείμενο «Η ελληνική 11η Σεπτεμβρίου», που έφερνε για πρώτη φορά στο φως λίστα πιθανών στόχων στην ολυμπιακή Αθήνα του 2004` κανείς δεν αμφισβήτησε το περιεχόμενο του άρθρου εκείνου, που προκάλεσε ένα περιορισμένο σοκ σχετικά με τη σοβαρότητα της κατάστασης τον περασμένο Αύγουστο.
Όπως έγινε γνωστό και μέσω του τύπου οι ελληνικές αρχές στρέφουν την προσοχή τους και σε ορισμένες άλλες εστίες από τις οποίες πιθανόν να εκπηγάσουν τρομοκρατικές ενέργειες στον ελληνικό χώρο ακόμα και στο πολύ εγγύς μέλλον. Σύμφωνα λοιπόν με δημοσιεύματα και εκθέσεις οι χώροι από τους οποίους δύναται να προκύψει απειλή για την ασφάλεια των πολιτών με πρακτικές μαζικής τρομοκρατίας είναι οι παρακάτω:
α) ισλαμικοί κύκλοι, που πρεσβεύουν το «ένοπλο Ισλάμ» και που εντοπίζονται σε «αραβικές συνοικίες» (SIC) της Αθήνας γύρω απ’ την Ομόνοια. Η δημιουργία ισλαμικού πολιτισμικού κέντρου μαζί με την ανέγερση τζαμιού στην Αττική θεωρείται ότι θα λειτουργήσει ως αγωγός προώθησης ισλαμικών ταγμάτων αυτοκτονίας κι έτσι μάλλον έπεται η αναβολή ή και ματαίωση της υλοποίησής του.
β) πυρήνες αλβανικού αλυτρωτισμού, που κατά τις πλέον ακραίες εκδοχές ετοιμάζουν αντάρτικο πόλεων στις ελληνικές μεγαλουπόλεις! Πιστεύεται ότι τα δίκτυα των Αλβανών εθνικιστών, που λειτουργούν με αιχμή το ανοιχτό ακόμα γι’ αυτούς ζήτημα της Τσαμουριάς, είναι πολύ καλά οργανωμένα, κατορθώνουν (σε αντίθεση π.χ. με τους Άραβες) να φαίνονται ως αφομοιωμένα από τον γηγενή ελληνικό πληθυσμό και τελικά συσσωρεύουν δυνάμεις ως την εκδήλωση της εθνικού χαρακτήρα εξέγερσής τους.
γ) εξτρεμιστές που εντοπίστηκαν μεταξύ των Κούρδων προσφύγων στην Ελλάδα και εκδηλώθηκαν με ανθελληνικά συνθήματα μετά τη σύλληψη του Κούρδου ηγέτη Οτζαλάν στην Κένυα το 1999. Η προσοχή των αρχών είναι πάντοτε στραμμένη στο κατά πόσο μπορεί αυτή η κατηγορία να εκφραστεί με ενέργεια κατά τουρκικού στόχου στο ελληνικό έδαφος. Εξετάζεται σύνδεσή τους με το παράνομο στην Τουρκία απελευθερωτικό μαρξιστικό κόμμα των Κούρδων, το ΡΚΚ.
δ) Τούρκοι πολιτικοί πρόσφυγες που ανήκουν σε απαγορευμένες στην πατρίδα τους οργανώσεις και που κατοικούν σε δεδομένη περιοχή της ελληνικής πρωτεύουσας. Κεντρικό σημείο των αναζητήσεων όσον αφορά αυτόν τον κύκλο μεταναστών αποτελεί η σύνδεσή τους με την τουρκική οργάνωση της «Επαναστατικής Αριστεράς» (DEV-SOL), που πραγματοποίησε αρκετές ενέργειες στην Τουρκία κατά προσώπων του τουρκικού στρατιωτικού και πολιτικού κατεστημένου, εκτελώντας ακόμα και πράκτορες της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ.
ε) τέλος, υπό παρακολούθηση έχουν τεθεί και κάποιοι πομακικής καταγωγής Έλληνες υπήκοοι από τη Δυτ. Θράκη, που συνδέονται με εξτρεμιστικούς κύκλους της Σαουδικής Αραβίας. Θεωρούνται ως επιρρεπείς στην μέθοδο καμικάζι, εφόσον ακολουθούν τα δόγματα μιας «αποκρυφιστικής» μουσουλμανικής αίρεσης, που πρεσβεύει την πίστη στον μυστηριώδη θεό Αλή και δίνει έφεση στην αγγελολατρεία (θρησκεία ή πίστη των αγγέλων).
* Το κείμενο της Λ.Ε.Δ. δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 26 Ιουλίου 2003, ενώ το κείμενο του «Επαναστατικού Αγώνα» στην εφημερίδα «Το Ποντίκι» στις 10 Ιουνίου 2004.