5.4.2014
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Όταν το καλοκαίρι του 1999 ο μπεκρής Μπορίς Γέλτσιν, ο άνθρωπος που (μαζί με τον σημαδεμένο «Αντίχριστο» Μιχαήλ Γκορμπατσόφ) κατέστρεψε τη Ρωσία και τον λαό της, διόριζε ως πρωθυπουργό της Ρωσίας τον Βλαντίμιρ Πούτιν ελάχιστοι ήταν που πίστεψαν ότι ο τελευταίος θα μακροημέρευε σ’ αυτό το αξίωμα. Την ίδια εκείνη χρονιά ο τότε πρόεδρος της Ρωσίας άλλαζε πρωθυποθργούς... σχεδόν κάθε μήνα! Η «κόκκινη αρκούδα» βρισκόταν σε απίστευτη κρίση, με τον λαό της να εξοντώνεται από τα βάρβαρα οικονομικά μέτρα που είχαν επιβάλλει οι καμμένοι «εγκέφαλοι» του ΔΝΤ. Τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον αθώων σκόρπιζαν τον πανικό παντού. Η Ρωσία πέθαινε...
Τότε κάποιος «δημοσιογράφος» έκανε το λογοπαίγνιο: Πούτιν όπως «Πούτνικ», δηλ. «Ταξιδιώτης»! «Περαστικός», όπως θα λέγαμε σε ελεύθερη ελληνική απόδοση... Όμως δεν προσέχθηκε ιδιαίτερα ότι ο 47χρονος τότε Βλαντίμιρ Πούτιν ήταν άλλου τύπου άνθρωπος και πολιτικός! «Ήρθε για να μείνει»!... Προερχόμενος από την άλλοτε κραταιά υπηρεσία πληροφοριών της Σοβιετικής Ένωσης, τη φοβερή και τρομερή KGB, διέφερε αναμφίβολα από όλους τους «χλωμούς» προκατόχους του. Πριν γίνει πρωθυπουργός, είχε αναλάβει διοικητής της διαδόχου της KGB, της FSB.
Τελικά ο Πούτιν όχι μόνο δεν ήταν περαστικός, αλλά απεδείχθη ο ηγέτης της σύγχρονης Ρωσίας! Αυτός που κυριολεκτικά νεκρανέστησε το ρωσικό έθνος. Στις 31 Δεκεμβρίου του 1999 ανέτρεψε με «μαλακό πραξικόπημα» τον επικίνδυνο αλκοολικό Γέλτσιν: ο Γέλτσιν θα του παρέδιδε «εν λευκώ» την προεδρία της χώρας, εκείνη τη στιγμή και χωρίς χρονοτριβή, και ως αντάλλαγμα θα απολάμβανε μέχρι τον θάνατό του πλήρη ασυλία παρά τα τρομακτικά εγκλήματα που είχε κάνει εναντίον του έθνους του! Και όντως, ο Πούτιν κράτησε την υπόσχεσή του, αφού ο Γέλτσιν έως τον θάνατό του (στις 23 Απριλίου 2007) παρέμεινε ελεύθερος και δεν πέρασε από έκτακτο ειδικό δικαστήριο...
Στις προγραμματισμένες προεδρικές εκλογές του Μαρτίου του 2000 ο Πούτιν θριάμβευσε! Ο ρωσικός λαός είδε για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες έναν πραγματικό ηγήτορα με σχέδιο εξόδου από την κρίση και ανόδου της πατρίδας του στο διεθνές σκηνικό. Βέβαια ο Πούτιν δεν είχε καθόλου εύκολο έργο. Για να εφαρμόσει το πρόγραμμά του (το περίφημο «δόγμα Πούτιν», που δεν είναι παρά το εισαγωγικό μέρος της «νεώτερης σοβιετικής ιδεολογίας») έπρεπε να συντρίψει τους εχθρούς του σε κάθε μέτωπο. Παντού, στην οικονομία, την πολιτική, τα ΜΜΕ, υπήρχαν εχθροί του ρωσικού έχθρους, φίδια που απομυζούσαν σε βάρος του ρωσικού λαού...
Τα έβαλε ευθέως με τους περιβόητους «ολιγάρχες», κατά βάση Εβραίους «μεγιστάνες» του πλούτου, οι οποίοι έκαναν περιουσίες ολόκληρες πάνω στις πλάτες των απλών Ρώσων. Την ώρα που γέροντες πέθαιναν από ασιτία και μικρά παιδιά λιμοκτονούσαν, οι εν λόγω αλήτες ξόδευαν δισεκατομμύρια ρούβλια για να... πνίγουν στρείδια μέσα σε σαμπάνιες!!! Όμως ο Πούτιν ξερίζωσε αυτό το κακό από τον τόπο του, άπαξ και δια παντός! Γι’ αυτό και κάθε Ρώσος του είναι ευγνώμων.
Ο Ρώσος ηγέτης χρησιμοποίησε βέβαια και μερικές κάπως «ανορθόδοξες» μεθόδους προκειμένου να επιβάλλει την πολιτική του. Απομόνωσε τους πολιτικούς του αντιπάλους, αλλά έφερε κοντά του δύο σοβαρούς ηγέτες: τον κομμουνιστή Γκενάντι Ζιουγκάνοφ και τον εθνικιστή Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι. Εχθροί του, όπως η γνωστή δημοσιογράφος Άννα Πολιτκόφσκαγια, δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ. Αλλά και ο πράκτορας Αλεξάντερ Λιτβινένκο, που είχε αποσκιρτήσει στη Βρετανία, δηλητηριάστηκε και πέθανε στο νοσοκομείο...
Παράλληλα ο Πούτιν μπόρεσε και τσάκισε την ισλαμιστική (τσετσενική) τρομοκρατία, που κατά καιρούς χτύπησε ρωσικούς στόχους, πολλές φορές και αθώους πολίτες και παιδιά (όπως π.χ. τον Σεπτέμβριο του 2004, με την ομηρία μαθητών στο Μπεσλάν)! Για τον σκοπό αυτό δεν δίστασε να συμμαχήσει τόσο με τις ΗΠΑ, που την ίδια περίοδο κυνηγούσαν την Αλ Κάιντα του Οσάμα Μπιν Λάντεν, λόγω των χτυπημάτων της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, όσο και με την Κίνα, που είχε ανέκαθεν το γνωστό πρόβλημα με την επαρχία του Ξιν Γιανγκ, με τον φόβο μήπως εκεί «φυτρώσουν» ισλαμοφασιστικές εστίες. Τελικά, η ισλαμιστική τρομοκρατία στη Ρωσία έχει περιοριστεί στο μέγιστο.
Το 2004 ο Πούτιν επανεξελέγη θριαμβευτικά ως πρόεδρος της χώρας. Όμως, επειδή δεν είχε δικαίωμα τρίτης συνεχούς προεδρικής θητείας, αναγκάστηκε το 2008 και έβαλε μπροστά την πολιτική του μαριονέτα, τον Αλεξάντερ Μεντβέντεφ, ενώ ο ίδιος πέρασε ξανά στην πρωθυπουργία. Το ρωσικό Σύνταγμα τροποποιήθηκε και έτσι το 2012 ο Πούτιν επανήλθε στην προεδρία της χώρας, μετά από νέο του θρίαμβο στις εκλογές της χρονιάς εκείνης! Σήμερα ουδείς σοβαρός αναλυτής σε Ρωσία και κόσμο αμφισβητεί πλέον ότι ο Πούτιν είναι ο «τσάρος» της σύγχρονης Ρωσίας.
Στο επίπεδο της εξωτερικής πολιτικής ο Πούτιν έδειξε εξ αρχής ότι δεν «παίζει»! Ακολουθώντας πολιτική φοβερών ελιγμών και διπλωματικής τακτικής, κατάφερε τελικά να υλοποιήσει τον στόχο του, που δεν ήταν παρά η εκ νέου ανάδειξη της Μόσχας σε παγκόσμια υπερδύναμη. Κατόρθωσε να συμμαχήσει με τον παραδοσιακό τοπικό εχθρό της Ρωσίας, την Κίνα, με την οποία συγκρότησε τον Ευρασιατικό Άξονα. Αργά, αλλά σταθερά, ο Ευρασιατικός Άξονας άρχισε να αντικαθιστά την παρηκμασμένη Δύση ως η βασική υπερδύναμη του πλανήτη.
Ο Πούτιν συγκεκριμένα έβαλε τη Ρωσία, ως κινητήρια δύναμη, στην Ευρασιατική Ένωση (δηλ. το αντίστοιχο «ΝΑΤΟ» της Ανατολής), καθώς και στο Σύμφωνο της Σαγκάης, που δεν είναι παρά η ευρασιατική «ΕΟΚ», αφού ενώνει τον κόσμο της Κεντρικής Ασίας με εκείνον της Άπω Ανατολής. Σήμερα σε κάθε επίπεδο (πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό, δημογραφικό, ψυχολογικό...) η Ανατολή βρίσκεται σε άνθηση, ενώ η Δύση καταρρέει μέσα στον βούρκο των σκανδάλων, της υπογεννητικότητας και της πολιτισμικής βλακείας...
Για να παίξει όμως τον ρόλο του απόλυτου πλανητάρχη, ο Πούτιν χρειάζεται την επίδειξη δυναμικής εξωτερικής πολιτικής, σε αντίθεση με την ηττοπάθεια που επέδειξαν οι προκάτοχοί του, Γκορμπατσόφ και Γέλτσιν. Δεν είναι τυχαίο ότι το καλοκαίρι του 2008 η Ρωσία εισέβαλλε στη Γεωργία, άλλοτε σοβιετική δημοκρατία, που μετά το 1991 προσχώρησε πλήρως στη Δύση. Ο ρωσικός στρατός έδειξε στους πολιτικούς σαλτιμπάγκους της Γεωργίας ότι δεν μπορεί η χώρα τους να αποτελεί τον «δούρειο ίππο» των ΗΠΑ στο «μαλακό υπογάστριο» της Ρωσίας! Το μήνυμα ελήφθη και οι Γεωργιανοί κατάλαβαν ότι δεν μπορούν να συνεχίζουν να ερεθίζουν τη Μόσχα με τα «παιχνίδια» τους...
Πρόσφατα ξέσπασε η ουκρανική κρίση, ως συνέχεια της «πορτοκαλί επανάστασης» του 2004. Όμως, όπως έγραφε πολύ εύστοχα ο Καρλ Μαρξ, «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα». Και πράγματι, ως η απόλυτη φάρσα επαναλήφθηκε το κακέκτυπο της «πορτοκαλί επανάστασης» στην Ουκρανία, με τη φανατική Αντιρωσίδα Γιούλια Τιμοσένκο να θέλει να επαναλάβει τον προ δεκαετίας προσωπικό της θρίαμβο! Η Ρωσία αυτή τη φορά δεν δίστασε να εισβάλλει σε ουκρανικό έδαφος και, με το «έτσι θέλω», να πραγματοποιήσει δημοψήφισμα στην Κριμαία με βασικό ερώτημα: «Ναι» ή «Όχι» στην ανεξαρτητοποίηση της περιοχής! Τελικά, στις 16 Μαρτίου του 2014 η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων της Κριμαίας (της αρχαίας χερσονήσου της Ταυρικής) ψήφισαν υπέρ της κήρυξης ανεξαρτησίας της περιοχής τους.
Στα παραπάνω οι Αμερικανοί αντέδρασαν απλώς λεκτικά. Έχουν πια παρέλθει οι καιροί, στους οποίους οι Δυτικοί βομβάρδιζαν παράνομα ολόκληρες χώρες, όπως π.χ. έκαναν το 1999 στη Γιουγκοσλαβία, ή εισέβαλλαν ανελέητα σε ανεξάρτητα κράτη, όπως π.χ. στο Ιράκ το 2003. Τώρα έχουν απέναντί τους μία καινούρια Ρωσία, η οποία γεννήθηκε κυριολεκτικά «εκ της τέφρας»! Γι’ αυτό και ο Μπαράκ Ομπάμα υποχώρησε στο θέμα της Ουκρανίας, όπως άλλωστε είχε κάνει και τον Σεπτέμβριο του 2013 στο αντίστοιχο της Συρίας. Ως γνωστόν, τότε η Δύση ετοίμαζε εισβολή στη Συρία, δήθεν για τα «χημικά» του Άσαντ. Όμως ο Πούτιν έδωσε και στους Δυτικούς, βασικά στα φιλοπόλεμα «γεράκια» των ΗΠΑ, να καταλάβουν ότι θα οδηγούσε τα πράγματα σε έναν Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο! Έντρομος ο Ομπάμα υποχώρησε από τη Συρία ταπεινωμένος...
Σε κάθε περίπτωση οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία διαρκή αναδίπλωση των δυνάμεών τους, αποχωρώντας από κάθε γωνιά του πλανήτη. Πρόσφατα απέσυραν τα στρατεύματά τους από το Ιράκ και τώρα ετοιμάζονται να τα αποσύρουν και από το Αφγανιστάν. Παντού η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ συρρικνώνεται. Αντίθετα, στον χώρο της Ευρασίας, η Ρωσία επεκτείνει την επιρροή της, είτε πρόσφατα στην Κριμαία, είτε σε χώρες, όπως π.χ. η Λευκορωσία και η Μολδαβία. Ο Πούτιν κατόρθωσε μέσα σε λίγα μόλις χρόνια να αποκαταστήσει τον «ζωτικό χώρο» της Ρωσίας, διευρύνοντας τη ρωσική επίδραση στα κράτη του λεγόμενου «εγγύς εξωτερικού» της Μόσχας (δηλ. τα κράτη που προέκυψαν από την πρώην ΕΣΣΔ).
Τώρα ο στόχος του Πούτιν, προκειμένου να επιτύχει την πλανηταρχία και τη ρωσική-ευρασιατική ηγεμονία στον κόσμο, είναι ο χώρος της Ανατολικής Μεσογείου! Η Κριμαία δεν είναι παρά ένα βήμα και μόνο, για να κατέβει η παντοδύναμη «ρωσική αρκούδα» προς νότο. Στόχος η διαμόρφωση ρωσικού γεωστρατηγικού τριγώνου Ελλάδας-Τουρκίας-Ισραήλ, με άξονα την Κύπρο. Ήδη το πρόγραμμα γεωπολιτικής ανάπλασης της περιοχής μας, «Φάρος της Ανατολής», συνεχίζει να εξελίσσεται. Και βασικός στόχος της Ρωσίας είναι η ανασύσταση μιας Βυζαντινής αυτοκρατορίας, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, όπου και το νέο διοικητικό κέντρο του πλανήτη! Ο «Ιωάννης Βατάτζης» έρχεται. Πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι πολλοί θα περίμεναν...