12.1.2014
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ο Βλαντίμιρ Πούτιν όχι απλώς δεν ήταν «περαστικός» από τη διακυβέρνηση της Ρωσίας, όπως πολλοί υπέθεσαν την περίοδο 1999-2000 (όταν πρωτοανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας), αλλά κοντεύει να αποδειχτεί ένας νέος Στάλιν, συμβάλλοντας τα μέγιστα στην ανάδειξη της Ρωσίας εκ νέου σε υπερδύναμη του πλανήτη! Και όλα αυτά μέσα σε μία πολυσύνθετη πραγματικότητα, με τη γνωστή δράση του Κόκκινου Ιερατείου της Μόσχας, την άνοδο το ίδιο χρονικο διάστημα της Κίνας, αλλά και την περικύκλωση-«ομηρεία» της Ρωσίας από τα πυρηνικά απόβλητα των ΗΠΑ (στο Τσελιάμπινσκ)... Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Το 1999 η Ρωσία έφθασε στο ναδίρ. Η απόλυτη γύμνια της διεφθαρμένης και σάπιας εξουσίας του μέθυσου Μπόρις Γέλτσιν φάνηκε στην υπόθεση του Κοσόβου, όταν η Ρωσία δεν αντέδρασε καθόλου στη βάρβαρη επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας. Στο μεταξύ ο Γέλτσιν, έχοντας αναλάβει στα τέλη του 1991 την απόλυτη εξουσία από τον «Αντίχριστο» σημαδεμένο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, είχε λυγίσει τον ρωσικό λαό με μέτρα εξαιρετικά αντιλαϊκά και απάνθρωπα, μέσω μεθόδων-σοκ της «σχολής του Σικάγο» και του Μίλτον Φρίντμαν. Αυτοκτονίες, αλκοολισμός και πορνεία ήταν τα κυρίαρχα στοιχεία της ρωσικής κοινωνίας στη διάρκεια της «σκοτεινής» δεκαετίας του 1990...
Το καλοκαίρι του 1999, αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου στο Κόσοβο, η Ρωσία γνώρισε ένα «μπαράζ» τρομοκρατικών χτυπημάτων. Χτυπήθηκαν μεγάλα συγκροτήματα πολυκατοικιών, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν εντελώς αθώοι άνθρωποι. Η κατάσταση έμοιαζε να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο. Ο Γέλτσιν άλλαζε, ως πανίσχυρος πρόεδρος που είχε στην κατοχή του την περίφημη «πυρηνική βαλίτσα» (έχοντας τη δυνατότητα να προκαλέσει ακόμα και παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο!), σχεδόν κάθε μήνα τον πρωθυπουργό της χώρας. Η Ρωσία είχε γελοιοποιηθεί στα μάτια του κόσμου, καταντώντας «σκιά» του εαυτού της...
Τότε, τον Αύγουστο του 1999, ο πρόεδρος Γέλτσιν διόρισε ως πρωθυπουργό τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο Πούτιν διέφερε από τους προκατόχους του, διότι προερχόταν από τις μυστικές υπηρεσίες της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης (KGB) και της μετέπειτα Ρωσικής Ομοσπονδίας (FSB). Κι όμως κάποιοι ανόητοι «δημοσιογράφοι» και «αναλυτές» έκαναν λογοπαίγνιο με το επώνυμό του, αποκαλώντας τον... «Πούτνικ» (δηλ. «Ταξιδιώτη»)! Εννοούσαν ότι, όπως οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί που τους ξεφτέλιζε ο Γέλτσιν, έτσι και αυτός θα είχε σύντομη διάρκεια στην πρωθυπουργία της Ρωσίας. Με δυο λόγια, θα ήταν μία πολιτική μαριονέτα στα χέρια του μπεκρή προέδρου, με ημερομηνία λήξης εντός του 1999...
Κι όμως, ο Πούτιν δεν ήταν σαν τους άλλους πρωθυπουργούς! Αυτός διέφερε πράγματι σε πολλά. Εξάλλου, από την αρχή κιόλας έδειξε δείγματα της δουλειάς του και «προς τα πού» το πηγαίνει. Έφτασε έτσι το τέλος του 1999 και οι εξελίξεις πήραν τη μορφή «χιονοστιβάδας»: στις 31 Δεκεμβρίου του 1999, στο καθιερωμένο προεδρικό του διάγγελμα, ο Γέλτσιν ανακοίνωσε εντελώς ξαφνικά την παραίτησή του από το προεδρικό αξίωμα! Νέος πρόεδρος, έως τις εκλογές της άνοιξης του 2000, θα αναλάμβανε ο ίδιος ο Πούτιν. Στην πραγματικότητα ο Πούτιν ανέτρεψε τον Γέλτσιν με «μαλακό πραξικόπημα»: ο Γέλτσιν θα του παρέδιδε την εξουσία, με αντάλλαγμα την αμνήστευσή του για όλα όσα εγκληματικά είχε διαπράξει από το 1991 έως το 1999 κατά του ρωσικού έθνους...
Πράγματι, ο Γέλτσιν, έως τον θάνατό του τον Απρίλιο του 2007, όχι απλώς δεν πειράχθηκε, αλλά έζησε πλουσιοπάροχα με τα κλεψιμέικα που είχε απομυζήσει προηγουμένως από τον ρωσικό λαό. Ο δε Πούτιν νίκησε στις προεδρικές εκλογές του 2000 και άρχισε αμέσως να εφαρμόζει το σχέδιό του: το περιβόητο «Δόγμα Πούτιν», που δεν είναι παρά το κεντρικό συστατικό στοιχείο της λεγόμενης «Νεώτερης Σοβιετικής Ιδεολογίας». Άλλωστε ο Πούτιν επανεξελέγη άνετα το 2004, ενώ (λόγω συνταγματικού κωλύματος) το 2008 πέρασε στην πρωθυπουργία της Ρωσίας και προσωρινά την προεδρία ανέλαβε ο στενός του συνεργάτης Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Ο Μεντβέντεφ θριάμβευσε (αποκλειστικά λόγω Πούτιν) στις προεδρικές εκλογές του 2008 και έτσι μέχρι την άνοιξη του 2012 το δίδυμο Μεντβέντεφ (προέδρου-«μαριονέτας») και Πούτιν (υπερπρωθυπουργού-ουσιαστικού προέδρου) κυβερνούσε τη Ρωσία ως φαινομενική δυαρχία. Τέλος, το 2012 ο Πούτιν νίκησε και πάλι στις εκλογές και επανήλθε στην προεδρία, μετά και τη συνταγματική αναθεώρηση.
Το «Δόγμα Πούτιν» πρεσβεύει σαφώς τη δημιουργία μίας νέας Σοβιετικής Ένωσης! Κάτι καθόλου απλό, διότι όταν ανέλαβε ο Πούτιν την ηγεσία της χώρας είχε να αντιμετωπίσει τη διπλή πρόκληση: αφενός τον τοπικό ανταγωνισμό της ανερχόμενης Κίνας και αφετέρου την «αιχμαλωσία» της Ρωσίας από τα πυρηνικά απόβλητα των ΗΠΑ [ελάχιστοι γνωρίζουν ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1990, για μερικά κιβώτια... βότκας (!), ο Γέλτσιν παρέδωσε ρωσικό έδαφος στους Αμερικανούς, στην περιοχή του Τσελιάμπινσκ, προκειμένου οι ΗΠΑ να αποθηκεύουν εκεί τα άχρηστα πυρηνικά τους απόβλητα, με ό,τι συνέπειες είχε αυτό για την υγεία των κατοίκων της περιοχής, αλλά και λόγω του εκβιασμού που ασκούν έκτοτε οι Αμερικανοί προς τους Ρώσους, να «προσέχουν» μην τυχόν και εκραγούν «κατά λάθος» τα εν λόγω πυρηνικά!...].
Πάντως ο Πούτιν, παρά τις απίστευτες δυσκολίες, κατόρθωσε πολλά! Ανασυγκρότησε τη ρωσική κοινωνία, που είχε διαλυθεί τη δεκαετία του 1990, και ενίσχυσε τις ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας. Επίσης, μπόρεσε και έφερε και πάλι σε φιλορωσική τροχιά μερικές από τις χώρες του λεγόμενου «εγγύς εξωτερικού» (άλλοτε επαρχίες της ΕΣΣΔ), όπως π.χ. η Λευκορωσία. Αλλά και η Ουκρανία είναι σήμερα μία χώρα ουσιαστικά διασπασμένη στα δύο: καθολικοί αντιρώσοι στο δυτικό της κομμάτι και ορθόδοξοι φιλορώσοι στο ανατολικό της τμήμα. Είναι πολύ πιθανή ακόμα και η διάσπαση της Ουκρανίας, με το ανατολικό τμήμα να αποκόπτεται από το δυτικό τα επόμενα χρόνια και να προσδέεται σιγά σιγά στη «μάνα» Ρωσία.
Ο Πούτιν, αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορεί να τα βάλει ταυτόχρονα με τις ΗΠΑ και με την Κίνα, προέβη σε μία διπλή ενέργεια. Τα βρήκε με τον τοπικό εχθρό του στην ευρασιατική ήπειρο, δηλ. με το Πεκίνο, και έτσι διαμορφώθηκε ο Ευρασιατικός Άξονας. Σήμερα, παρά την εκατέρωθεν καχυποψία και το μίσος, Ρωσία και Κίνα είναι στενές σύμμαχοι στον αγώνα τους κατά της Δύσης. Από την άλλη μπόρεσε και διατήρησε λεπτές ισορροπίες με τις ΗΠΑ, συμμαχώντας με τον Τζορτζ Μπους τον νεώτερο αμέσως μετά το δράμα της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001. Έτσι κράτησε την πατρίδα του έξω από τον «άξονα του κακού», δηλ. το επιθετικό δόγμα των νεοσυντηρητικών Αμερικανών προκειμένου να καταστρέψουν κάθε χώρα που δεν τους ήταν αρεστή στον πλανήτη (Σαντάμ Χουσεΐν, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και Μουαμάρ Καντάφι ήταν μερικά από τα θύματα-ηγέτες αυτής της τακτικής των ΗΠΑ...).
Με τον καιρό η πουτινική στρατηγική απέδωσε καρπούς. Η Ρωσία ισχυροποιήθηκε στο πλαίσιο του Ευρασιατικού Άξονα και των επίσημων οργανισμών στους οποίους μετέχει: την Ευρασιατική Ένωση και το Σύμφωνο της Σαγκάης. Η πολεμική της εμπλοκή το καλοκαίρι του 2008 με την παραδοσιακή εχθρό της στην Υπερκαυκασία, δηλ. τη Γεωργία, προκάλεσε «μούδιασμα» στις ΗΠΑ, οι οποίες τελικά δεν αντέδρασαν καθόλου στην επίδειξη δύναμης των Ρώσων. Και ο ερχομός του Μπαράκ Ομπάμα στην ηγεσία της Ουάσιγκτον, μετά τον θρίαμβό του στις εκλογές του 2008, βοήθησε τον Πούτιν στο να βρει έναν ακόμα σύμμαχο πλανητικού βεληνεκούς. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ομπάμα μαζί με τον Πούτιν ανέκοψαν τον σχεδιασμό των φιλοπόλεμων «γερακιών» των ΗΠΑ (που συνδέονται ισχυρά με τον σιωνισμό) και απέτρεψαν τον πόλεμο στη Συρία τον Σεπτέμβριο του 2013...
Σήμερα το «Δόγμα Πούτιν» εξακολουθεί να εκτυλίσσεται. Η στρατηγική, αλλά και η τακτική, του Ρώσου προέδρου ολοένα και δικαιώνονται. Στο εσωτερικό της Ρωσίας ο Πούτιν ουσιαστικά εκφράζει την ίδια ιδεολογία με δύο άλλες σημαντικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας: τους κομμουνιστές του Γκενάντι Ζιουγκάνοφ και τους εθνικιστές του Βλαντίμιρ Ζιρινόφσκι. Η ιδεολογία αυτή δεν είναι παρά ο εθνικομπολσεβικισμός, που έχει πια επικρατήσει στην ευρασιατική ήπειρο (στο κέντρο της, δηλ. στη Ρωσία, και στα ανατολικά της, δηλ. στην Κίνα) και είναι πολύ πιθανή η επικράτησή του τα επόμενα χρόνια και στην ίδια την Ευρώπη, μέσω διάλυσης της Ευρωζώνης και παρακμής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Συνεπώς, το «Δόγμα Πούτιν» προωθεί πολύ επιτυχημένα το συνολικό πρόγραμμα της «Νεώτερης Σοβιετικής Ιδεολογίας». Μία νέα Σοβιετική Ένωση αναδύεται σήμερα, βασισμένη στην «παράξενη» μείξη της Ορθοδοξίας με τον κομμουνισμό. Στον πλανήτη μπορεί μεν να μην επικράτησε τελικά το σφυροδρέπανο, αλλά θα κυριαρχήσει στο μέλλον το... «σταυροδρέπανο»! Δηλ. το (κατά πολλούς μυστηριώδες και αλλόκοτο) σύμβολο που μπλέκει τον σταυρό με το δρεπάνι.