30.9.2021
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Λέξεις-κλειδιά: “Εβδομάδα ετών”, κορωνοϊός, “σημεία των καιρών”, μετα-πολιτική.
Ένα νέο πολιτικό τοπίο αναδύεται στη χώρα, αθέλητα, στο τέλος του ιστορικού κύκλου που άνοιξε με τις εκλογές του 2019. Μπορεί, βέβαια, οι εξελίξεις γύρω από την πανδημία του κορωνοϊού να “πάγωσαν” προς στιγμή τα γεγονότα -πάντοτε οι πανδημικές κρίσεις συσπείρωναν την εξουσία-, αλλά όλα τα σημάδια δείχνουν ότι στα μέσα της τρέχουσας δεκαετίας πράγματα και καταστάσεις θα επιταχυνθούν. Έτσι, η ψυχοϊστορική “εβδομάδα ετών” (± [συν-πλην] 7 χρόνια) που ξεκίνησε με τις ευρωεκλογές και τις βουλευτικές εκλογές του 2019 αναμένεται να ολοκληρωθεί το αργότερο περί τα έτη 2025-26, και έτσι αναπόφευκτα θα περάσουμε σε ένα ολοκαίνουριο πολιτικό σκηνικό (1).
Λίγη (πρόσφατη) ιστορία... Με το τέλος της εποχής Ανδρέα Παπανδρέου, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, έκλεισε η πρώτη φάση της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας στην Ελλάδα, εκείνης που είχε ανοίξει το καλοκαίρι του 1974, με την κυπριακή τραγωδία, την πτώση της χούντας και την επάνοδο του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η εποχή Σημίτη που ξεκίνησε το 1996 υπήρξε η “μεγάλη φούσκα”: Ολυμπιακοί αγώνες 2004, μεγάλα έργα υποδομών, σύγκλιση και ευρώ (ΟΝΕ)... Η “φούσκα” έσκασε με την πρώτη μεγάλη κρίση, που βέβαια ήταν το παγκόσμιο κραχ της “Lehman Brothers” το 2008 στις ΗΠΑ. Από εκεί και πέρα, μπήκαμε στη φάση της αποσύνθεσης του παλιού πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα: από τη Νέα Μεταπολίτευση του 1996 βιώσαμε μία -σχεδόν βίαιη- απότομη μετάβαση στη Μετα-Μεταπολίτευση, ως προθάλαμο της μετα-πολιτικής πραγματικότητας που οπωσδήποτε καταφθάνει. Η περίοδος 2004-2012 θα πρέπει να ιδωθεί ως το τέλος των ουτοπιών μίας ολόκληρης γενιάς, της “γενιάς του Πολυτεχνείου”.
Οι διπλές εκλογές του 2012 πιστοποίησαν την κατάρρευση. Το ΠΑΣΟΚ εξαφανίστηκε ως ηγεμονική δύναμη του πολιτικού φάσματος και είχαμε την εμφάνιση των “άκρων”: από τον ακροαριστερό και διεθνιστικό-αθεϊστικό ΣΥΡΙΖΑ ως τη ναζιστική και σατανοπαγανιστική Χρυσή Αυγή. Το τέλος της μνημονιακής εποχής, τον Αύγουστο του 2018, βρήκε την ελληνική κοινωνία εξαντλημένη και χωρίς διάθεση για αγώνα· με το ΑΕΠ συρρικνωμένο κατά το ένα τρίτο, με την ανεργία να τριπλασιάζεται και με (σχεδόν) 300 δις ευρώ να προστίθενται στο άχθος του εθνικού χρέους, μιλάμε πλέον για μια “νέα Ελλάδα” (2). Υπό αυτές τις συνθήκες δεν είναι καθόλου παράξενο που δεν υπήρξε ουσιαστική αντίδραση στην προδοσία της Μακεδονίας από τον Αλέξη Τσίπρα... Αυτή τη βαθύτατα λαβωμένη Ελλάδα, τη βυθισμένη μέσα στο υπαρξιακό τέλμα της υπογεννητικότητας και της λαθρομετανάστευσης, παρέλαβε το 2019 ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να την εντάξει στο πρόγραμμα ψηφιακού μετασχηματισμού της ανθρωπότητας.
Το 2019 εισήλθαμε, λοιπόν, σε έναν νέο, δραματικότερο όλων, ιστορικό κύκλο. Και πράγματι. Αμέσως μετά ξέσπασε η πανδημία του Covid-19 (κορωνοϊού), η οποία αλλάζει τόσο ριζικά τον κόσμο που ζούμε, σε σημείο να κάνουμε ήδη από τώρα λόγο για “προ-Covid” και “μετά-COVID” εποχή! Όλος, δε, ο εκσυγχρονισμός του ελληνικού κράτους που επιχειρεί έκτοτε ο Μητσοτάκης με την κυβερνητική του ομάδα περικλείεται μέσα σ' αυτή ακριβώς την παγκοσμιοποιημένη λογική της προετοιμασίας μιας “νέας κανονικότητας”, η οποία θα έρθει μετά το πέρας της πανδημικής κρίσης. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μία ελληνική εκδοχή του σχεδιασμού της “μεγάλης επανεκκίνησης” (3), που σηματοδοτεί για τον μέσο Έλληνα μία σειρά από θεαματικές κοινωνικές μεταλλάξεις. Υπό αυτό το πρίσμα, ήδη καταργούνται πλήθος καθημερινών συνηθειών, παραδοσιακών εορτασμών κτλ., που συνόδευαν επί αιώνες τον ελληνικό λαό: εντελώς ξαφνικά -υπό το πρόσχημα του κορωνοϊού πάντοτε- μπήκε τέρμα στις χειραψίες και τα αγκαλιάσματα, αλλά και στις θρησκευτικές και εθνικές εορτές των Ελλήνων...
Είναι φανερό, ότι ο Κυρ. Μητσοτάκης θα πάει αυτό τον προγραμματισμό έως το τέλος. Αυτή την εντολή έχει λάβει και δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το πολιτικό κόστος. Ίσως αυτός, άλλωστε, να είναι και ο σημαντικότερος λόγος του “υπερκομματικού” χαρακτήρα της κυβέρνησής του, στην οποία εκτός από κάποια “παραδοσιακά” στελέχη της Νέας Δημοκρατίας συμμετέχουν άτομα προερχόμενα από την άκρα Δεξιά, το ΠΑΣΟΚ, τον κύκλο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, το νεοταξικό “Ποτάμι” και έως τις παρυφές της Αριστεράς. Αυτή είναι πάντως σίγουρα η αιτία που ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης αδιαφορεί πλήρως για τη σκληρότητα και την ωμότητα των αντιδημοφιλών μέτρων που λαμβάνει και που, κατά πολλούς αναλυτές, ξεπερνούν ακόμη και την “αναλγησία” της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που είχε ακολουθήσει ο πατέρας του, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, την περιβόητη τριετία 1990-93. Μέσα σ' αυτό ακριβώς το γενικό κλίμα προδιαγράφεται το μέλλον της κυβέρνησης Κυρ. Μητσοτάκη.
Σ' αυτή του την ακολουθούμενη πολιτική έχει συμμάχους μια σειρά από ευνοϊκές συγκυρίες. Για παράδειγμα -και αντίθετα από την κρίση χρέους, της περιόδου 2009-2011, η οποία “εξαΰλωσε” πολιτικά τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ- η σημερινή κρίση της πανδημίας δεν είναι μόνο ελληνική, ή έστω και μέρους της ευρωζώνης: είναι παγκόσμια κρίση. Έτσι, ο Μητσοτάκης σήμερα όχι μόνο δεν έχει να αντιμετωπίσει την εχθρότητα και την απροθυμία των Ευρωπαίων εταίρων (όπως συνέβη επί Γ.Α.Π.), αλλά αντίθετα αναμένει την επόμενη διετία, έως δηλ. το 2023, την εισροή μίας σημαντικής οικονομικής βοήθειας από το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης (και το νέο ΕΣΠΑ), της τάξης των 77 δις ευρώ. Την ώρα, λοιπόν, που η ελληνική οικονομία αποδεδειγμένα δεινοπαθεί, που η εστίαση -αλλά και, μακροπρόθεσμα, ο τουρισμός- βιώνει πρωτόγνωρη συρρίκνωση, αλλά και την ώρα που οι αρνητές του εμβολιασμού θα αυξήσουν οπωσδήποτε την ανεργία που έρχεται μέσω των αναστολών εργασίας (βλ. απολύσεων), αυτή ακριβώς την κρίσιμη ώρα ο Μητσοτάκης έχει στα χέρια του το εργαλείο των 77 δις ευρώ ως “μαξιλάρι” εκτόνωσης κάθε ενδεχόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας. Τα επιδόματα που θα δώσει στους νεόπτωχους Έλληνες, από κοινού με τους νέους λαθρομετανάστες που θα δεχθεί η Ελλάδα την επόμενη περίοδο, θα αφαιρέσουν από τους κατεστραμμένους επιχειρηματίες και τους νεοαπολυθέντες αντιεμβολιαστές κάθε ικμάδα δύναμης για αντίσταση στην εξουσία. Και με τη σιωπηρή στήριξη, ή έστω αντιπολιτευτική ανικανότητα, του ΣΥΡΙΖΑ, είναι δεδομένο ότι ο Μητσοτάκης θα πορευτεί χωρίς σοβαρούς πονοκεφάλους μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Κάπου εκεί όμως το ευρύτερο σκηνικό, σε Ευρώπη και κόσμο, θα αρχίσει να αλλάζει. Η πανδημία θα δώσει, περί το 2023-24, τη θέση της σε μία άλλη πραγματικότητα· για μία ακόμη φορά τα δεδομένα θα μεταλλαχθούν και στην Ελλάδα θα προκύψει εκ νέου η νομοτελειακή ανάγκη αλλαγής του πολιτικού τοπίου. Όπως συνέβη το 1996, και όπως συνέβη το 2012, έτσι και γύρω στο 2025 με 2026 ψυχοϊστορική απαίτηση θα αποτελεί ο άρδην μετασχηματισμός της πολιτικής ζωής του τόπου, ενδεχομένως και της γενικότερης γεωπολιτικής κατεύθυνσης της χώρας. Με δυο λόγια: το τρέχον πολιτικό σύστημα, δηλ. οι παραδοσιακές δυνάμεις που προήλθαν από τις κατά καιρούς ζυμώσεις και μεταμορφώσεις των διαφόρων πολιτικών χώρων, θα έχει πια οριστικά ξοφλήσει. Αναπόφευκτα, θα ξεπηδήσουν στη θέση του δυνάμεις νέες ή αντιπολιτευόμενες αυτή τη στιγμή (σημ.: 2021), μέσα και έξω από τη Βουλή των Ελλήνων, το σάπιο παρόν εξουσιαστικό κατεστημένο.
Ο βασικότερος λόγος που το παρόν πολιτικό σύστημα της Ελλάδας (βασικά: η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ) θα καταρρεύσει περί τα μέσα της δεκαετίας του 2020 είναι εξωτερικός, έχει να κάνει με την πορεία του πλανητικού χώρου, ο οποίος αποκτά όλο και περισσότερο πιο παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά. Τα “σημεία των καιρών” φανερώνουν ότι κάπου στο έτος 2026 θα περάσουμε πλέον σε μία πρωτόφαντη ιστορικά υπερ-δομή, στο παγκόσμιο κράτος. Η οργάνωση και λειτουργία του οποίου θα είναι οπωσδήποτε συγκεντρωτικού τύπου, με μία ενιαία στόχευση και διοίκηση. Αυτός, τουλάχιστον, είναι ο βασικός σκοπός της Παγκόσμιας Τάξης, όπως εκφράζεται ανοιχτά ήδη, όπως π.χ. με το δημοσιευθέν σχέδιο της “μεγάλης επανεκκίνησης”. Αναγκαστικά μία μελλοντική παγκόσμια διακυβέρνηση θα αποσύρει την εμπιστοσύνη της -πλην μεμονωμένων εξαιρέσεων προσωπικού χαρακτήρα- στο τωρινό πολιτικό καθεστώς της Ελλάδας, το τόσο παρωχημένο και οπισθοδρομικό, που δεν εμπνέει καμία απολύτως εμπιστοσύνη στους νέους καιρούς που προετοιμάζονται.
Αυτή είναι μία σύντομη περιγραφή του μέλλοντος, έχοντας βέβαια πάντοτε κατά νου το αξίωμα ότι το μέλλον διαρκώς κινείται, δηλ. οι διεργασίες που το διαμορφώνουν βρίσκονται σε αδιάκοπη κίνηση. Εν κατακλείδι: περί τα τέλη πια της δεκαετίας μας, στην αυγή του 2030, όταν το εγχείρημα του ενιαίου πλανητικού κέντρου θα βρεθεί στο αποκορύφωμά του (στα μέσα της επταετίας 2026-33, την οποία αργά ή γρήγορα το σύστημα θα προβάλλει ως “νέα χρυσή εποχή”) θα αποτελέσει ψυχοϊστορική χρεία για τον κομβικό γεωπολιτικό χώρο που καλύπτει ο ελληνισμός η ανάδυση νέων δυνάμεων στο προσκήνιο της εγχώριας πολιτικής και, κυρίως, στη διακυβέρνηση της χώρας. Αυτές οι δυνάμεις είναι ήδη παρούσες, αναμένοντας το κατάλληλο momentum, αυτό που οι παλαιότεροι έλεγαν “ραντεβού με την ιστορία”. Το δε παλλιροϊκό κύμα που οι δυνάμεις αυτές θα προκαλέσουν είναι ικανό όχι απλώς να γκρεμίσει τελειωτικά το διεφθαρμένο σημερινό πολιτικάντικο σκηνικό, αλλά και να αλλάξει άπαξ δια παντός τον ρου της ελληνικής και της πανανθρώπινης ιστορίας.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
(1) Για τον ορισμό της “εβδομάδας ετών”, σύμφωνα με την ψυχοϊστορική μέθοδο, αντιγράφουμε από το έργο του γράφοντος “Απόκρυφη γεωπολιτική & ψυχοϊστορία” (εκδ. “Ήλεκτρον”, 2018) μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα: “Σύμφωνα με την εβραϊκή Παλαιά Διαθήκη, ο μηχανισμός της ιστορίας κινείται με βάση τις περιβόητες «εβδομάδες ετών». Τι ακριβώς είναι αυτό; Μία εβδομάδα ετών περιλαμβάνει 7 έτη. Ή, επιστημονικά ομιλώντας, περίπου 7 έτη (στην πραγματικότητα, ανάμεσα σε 6 με 8 έτη). [...] Ο μηχανισμός των επταετών κύκλων της ιστορίας βρίσκει πλήρη εφαρμογή στη σύγχρονη Ελλάδα! [...] η πρόσφατη ελληνική ιστορία χαρακτηρίζεται από «επταετείς» κύκλους εξέλιξης (περίπου 7 χρόνια, άρα ανάμεσα σε 6 το λιγότερο και 9 το περισσότερο). Π.χ. από το 1940 και ύστερα έχουμε την εξής εικόνα: Β΄ παγκόσμιος και εμφύλιος πόλεμος (1941-1949), ανασυγκρότηση της χώρας (1949-1955), πρώτη περίοδος Κωνσταντίνου Καραμανλή (1955-1963), ιστορικό «χάσμα» [«διάκενο»] 3,5 ετών, δηλ. το μισό της επταετίας (!), με Γεώργιο Παπανδρέου και «αποστάτες» (αρχές 1964-μέσα 1967), «χούντα» (1967-1974), δεύτερη περίοδος Κωνσταντίνου Καραμανλή (1974-1981), πρώτη οκταετία ΠΑΣΟΚ (1981-1989), «κάθαρση»-Νέα Μεταπολίτευση (1989-1996), οκταετία Σημίτη (1996-2004), «επανίδρυση [«ξήλωμα»] του κράτους»-κατάρρευση δικομματισμού (2004-2012) και, τώρα, πλήρης εξαφάνιση του παλαιού καθεστώτος με παράλληλη άνοδο του πανελληνισμού στην εξουσία (2012-2020: είμαστε στα μισά του δρόμου)...”.
(2) Αυτή τη “νέα Ελλάδα” είχε προβλέψει δραματικά ο γνωστός συγγραφέας και δημοσιογράφος Κυριάκος Διακογιάννης (1927-2018), ήδη από το 1995, στο βιβλίο του “Οι σάπιοι”, γράφοντας τα παρακάτω συγκλονιστικά: “Δε με θλίβει τόσο το λείψανο της Ελλάδας που πεθαίνει, όσο με τρομάζει το έκτρωμα της Ελλάδας που γεννιέται... Αυτό είναι το μαρτύριό μου. Γι' αυτό γράφω”. Αλλά κι ο διάσημος καθηγητής φιλοσοφίας Δημήτρης Λιαντίνης (1942-1998), προτού εξαφανιστεί από τον κόσμο της ύλης, είχε γράψει ένα συνταρακτικό γράμμα προς την κόρη του, Διοτίμα, όπου ανάμεσα σε άλλα ανέφερε “προφητικά” τα εξής: “Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.”...
(3) Είναι τίτλος βιβλίου-μανιφέστου της Νέας Εποχής, με συγγραφείς τον Κλάους Σβαμπ (ιδρυτή και προέδρου του Παγκοσμίου Οικονομικού Φόρουμ) και τον οικονομολόγο Τιερί Μαλερέ. Εκδόθηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2020, ενώ κυκλοφόρησε σε ελληνική μετάφραση από τις εκδόσεις Λιβάνη έναν χρόνο αργότερα. Όπως γράφουν πολύ χαρακτηριστικά οι συγγραφείς στην Εισαγωγή του βιβλίου: “Είναι η δική μας καθοριστική στιγμή – θα ασχοληθούμε με τις συνέπειές της επί χρόνια και πολλά πράγματα θα αλλάξουν διά παντός”.