Σεπτέμβριος 2011
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Τον Σεπτέμβριο του 1996 ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε τη θέση του αναπληρωτή υπουργού εξωτερικών (1) («πίσω» από τον Θόδωρο Πάγκαλο, που ήταν ο βασικός υπουργός). Βέβαια, ο Πάγκαλος ήταν παλιά «καραβάνα» στο συγκεκριμένο υπουργείο, εφόσον και στο δεύτερο ήμισυ της δεκαετίας του 1980 ήταν αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών (με αρμοδιότητα τα θέματα της ΕΟΚ), το ίδιο και μετά τις εκλογές του 1993 (2). Όμως και ο Γ.Α.Π. ενδιαφερόταν πάντοτε για τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και είχε ήδη δημιουργήσει ένα δικό του δίκτυο γνωριμιών και πολιτικών φίλων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου.
Όμως η αλήθεια είναι ότι οι δύο πολιτικοί άνδρες δεν ταίριαζαν καθόλου κάτω από την ίδια «στέγη». Ο Πάγκαλος ήταν παραδοσιακός πολιτικάντης, με εξάρσεις εθνικισμού, και με δυναμικό στυλ. Αντίθετα ο Γιώργος ήταν υπέρ του δέοντος «μοντέρνος», φανατικός πολέμιος του εθνικισμού και με μειλίχιο ύφος. Έτσι, η συνεργασία τους στο υπουργείο εξωτερικών σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως αρμονική. Ο Πάγκαλος – χωρίς να παρεκκλίνει ιδιαίτερα από την επίσημη γραμμή της κυβέρνησης Σημίτη – προσπαθούσε να ακολουθήσει μία εν πολλοίς «ανδρεοπαπανδρεϊκή» γραμμή, θέλοντας να τηρεί κάποιες ισορροπίες και έχοντας, μέχρι ενός βαθμού, μια διεκδιτική πολιτική όσον αφορά τα δίκαια του ελληνισμού (π.χ. έναντι της Τουρκίας). Στην άλλη «όχθη» ο Γιώργος «τράβηξε» το σχοινί στα άκρα, κόβοντας κάθε δεσμό με τον λεγόμενο «χριστιανορθόδοξο» κόσμο και προσχωρώντας ανεπιφύλακτα στο άρμα της Δύσης και των ΗΠΑ (φυσικά για εθνικές διεκδικήσεις: ούτε λόγος!).
Το 1996 ήταν γενικά μία άσχημη χρονιά για τα ελληνικά εθνικά ζητήματα. Η ταπείνωση που υπέστη η Ελλάδα στα Ίμια τον Ιανουάριο, αλλά και τα σοβαρά επεισόδια στην Κύπρο τον Αύγουστο (με τρεις και δύο αντίστοιχα νεκρούς Έλληνες, που δολοφόνησαν οι Τούρκοι...), λάβωσαν μάλλον ανεπανόρθωτα την εικόνα της ελληνικής διπλωματίας και έδωσαν πάρα πολλούς «πόντους» στην προσπάθεια της Άγκυρας να καταστεί τοπική υπερδύναμη στον χώρο της νοτιοδυτικής Ευρασίας. Ήταν λοιπόν φυσικό μία κυβέρνηση που είχε πια καλλιεργήσει το σύνδρομο της ήττας να υποχωρήσει «ατάκτως». Η Ελλάδα οδηγήθηκε έτσι στην περίφημη συμφωνία της Μαδρίτης, τον Ιούνιο του 1997, όπου για πρώτη φορά η Τουρκία αισθάνθηκε να «πατάει» νομικά πόδι στο Αιγαίο, αλλά και να γίνονται αποδεκτές από την Ελλάδα με τον πλέον επίσημο τρόπο οι αξιώσεις της σε Θράκη, νησιά και Κύπρο (3)...
Φαίνεται ότι ο δρόμος των ελληνοτουρκικών σχέσεων ήταν προδιαγεγραμμένος. Το φθινόπωρο του 1998 σημειώθηκε το απίστευτο «φιάσκο» με τους ρωσικούς πυραύλους S-300, που η Τουρκία κυριολεκτικά διέταξε να μην πάνε στην Κύπρο (για την άμυνα της οποίας και προορίζονταν)! Πράγματι, αρκούσε και μόνο να «βρυχηθεί» η Άγκυρα, για να σπεύσει πανικόβλητη η ελληνική πλευρά να αποφασίσει τη δήθεν προσωρινή τους αποθήκευση στην Κρήτη... Μάλιστα το θάρρος που πήρε η Τουρκία από την απαράδεκτη ελληνική υποχωρητικότητα ήταν τόσο μεγάλο, ώστε έφτασε στο σημείο να απειλήσει την Ελλάδα με “casus belli”, ακόμα και αν οι πύραυλοι πήγαιναν στην Κρήτη!... Φυσικά ο Πάγκαλος ξέχασε τους μέχρι τότε φτηνούς «λεονταρισμούς» και ικανοποίησε το αίτημα της Τουρκίας...
Την ίδια εποχή ξεκινούσε το δράμα του Κούρδου κομμουνιστή ηγέτη Αμπντουλάχ Οτζαλάν (Άπο), τον οποίο η Τουρκία είχε ορκιστεί να συλλάβει ζωντανό και τον κυνηγούσε σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η τραγωδία κορυφώθηκε τον Φεβρουάριο του 1999, με την ελληνική πλευρά να προσπαθεί να κρύψει τον Άπο στην πρεσβεία της στο Ναϊρόμπι της Κένυας, αλλά τελικά Τούρκοι κομάντος άρπαξαν τον Οτζαλάν μέσα κυριολεκτικά από τα χέρια των Ελλήνων «υπεύθυνων»!... Η προδοσία της ελληνικής κυβέρνησης προς τον Οτζαλάν οδήγησε σε κρίση εμπιστοσύνης τις σχέσεις της Ελλάδας με τους Κούρδους και στην παραίτηση τριών υπουργών στην Αθήνα, ανάμεσα στους οποίους και ο Πάγκαλος. Ο μόνος, θα έλεγε κανείς, κερδισμένος από την παράδοση του Οτζαλάν στους Τούρκους ήταν ο Γ.Α.Π., που γινόταν πια υπουργός εξωτερικών στη θέση του Πάγκαλου...
Τότε «λύθηκαν» ως δια μαγείας τα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου και μπόρεσε να εφαρμόσει τις ολόδικές του θέσεις στα ελληνοτουρκικά, αν και έμενε ένα τελευταίο «εμπόδιο»: ο αναπληρωτής του στο υπουργείο, Γιάννος Κρανιδιώτης, ένας κυπριακής καταγωγής διπλωμάτης, γνωστός για τις αντιτουρκικές του θέσεις και τη βοήθεια που πρόσφερε στη Λευκωσία, προκειμένου να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το πολύ παράξενο δυστύχημα του πρωθυπουργικού αεροπλάνου τύπου “Falcon” τον Σεπτέμβριο του 1999 πάνω από το Βουκουρέστι, που στοίχισε τη ζωή στον Κρανιδιώτη και μερικά ακόμα άτομα (ανάμεσα στα οποία και ο γιος του...) άφησαν πια τον Παπανδρέου απόλυτο κυρίαρχο στο υπουργείο εξωτερικών. Σύμφωνα μάλιστα με μια ερμηνεία δεν θα μπορούσαν να είναι τυχαία τα δύο περιστατικά που συνέβησαν μέσα σε λίγους μήνες και παρέδωσαν τον πλήρη έλεγχο του νευραλγικού αυτού υπουργείου στον Γ.Α.Π.: τι λοιπόν θα μπορούσε να συνδέει την άκομψη απομάκρυνση του Θόδωρου Πάγκαλου από το υπ.εξ. μετά την προδοσία Οτζαλάν και τον τραγικό θάνατο του Γιάννου Κρανιδιώτη στο τόσο ανεξήγητο εκείνο αεροπορικό δυστύχημα (4);...
Το τέλος του Κρανιδιώτη συνέπεσε με τους φοβερούς σεισμούς στην Τουρκία τον Αύγουστο του 1999 (με μυριάδες νεκρούς και τελείως κατεστραμμένες πόλεις) και στην Αττική έναν μήνα αργότερα. Εγκαινιάστηκε τότε από τους υπουργούς εξωτερικών των δύο χωρών, Γιώργο Παπανδρέου και Ισμαήλ Τζεμ, η λεγόμενη «διπλωματία των σεισμών», που έφερε μια πρωτόγνωρη προσέγγιση των κυβερνήσεων και των λαών Ελλάδας και Τουρκίας. Άρχισε έτσι να υλοποιείται το «όνειρο του Γ.Α.Π.» για μια δυναμική ελληνοτουρκική φιλία και (γιατί όχι;) ακόμα και μια ελληνοτουρκική ένωση στο πλαίσιο μιας συνομοσπονδίας δύο κυρίαρχων κρατών!
Από την πρώτη στιγμή της υπουργοποίησής του ο Παπανδρέου εξέθεσε το προσωπικό του δόγμα για τη βελτίωση των σχέσεων Ελλάδας και Τουρκίας και την εντατική ανάπτυξη όχι μόνο των πολιτικών, αλλά και των οικονομικών, πολιτισμικών και στρατιωτικών δεσμών ανάμεσα στις δύο χώρες. Ο πόθος του Γιώργου Παπανδρέου «υποβοηθήθηκε» βέβαια από τους σεισμούς στην Τουρκία και την Αθήνα το 1999. Η άριστη συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών για το ξεπέρασμα των επακόλουθων αυτών των τραγικών γεγονότων προσέδωσε νέα δυναμική στις διπλωματικές προσπάθειες προκειμένου να ομαλοποιηθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η νέου τύπου εξωτερική πολιτική του Γ.Α.Π. βασίστηκε στο γεγονός ότι και οι δύο λαοί μοιράζονται την ίδια εξίσου μοίρα και γι’ αυτόν τον λόγο πρέπει να συμφιλιωθούν μέσω της οδού του διαλόγου για την επίλυση όλων των επίμαχων διαφορών. Έτσι στις αρχές του 2000 ξεκίνησε νέος κύκλος συνομιλιών και αμοιβαίες επισκέψεις του υπουργού εξωτερικών της Ελλάδας Γιώργου Παπανδρέου στην Άγκυρα (τον Ιανουάριο) και του Τούρκου συναδέλφου του Ισμαήλ Τζεμ στην Αθήνα (τον Φεβρουάριο). Η ατμόσφαιρα σ’ αυτές τις συναντήσεις υπήρξε πολύ θετική (5).
Ταυτόχρονα στην Ελλάδα ο υπουργός εξωτερικών Παπανδρέου τέθηκε υπό την αυστηρή κριτική του προκατόχου του, Θόδωρου Πάγκαλου. Ο πρώην επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας όχι μόνο δεν συμφώνησε για λόγους αρχής με την προσέγγιση των δύο γειτόνων, αλλά και προκάλεσε θυελλώδεις επιθέσεις εναντίον του Παπανδρέου, αμφισβητώντας την αποτελεσματικότητα των ενεργειών του. Ο Πάγκαλος κατηγόρησε τον Παπανδρέου ότι υποχωρεί μπροστά στους Τούρκους πολύ περισσότερο απ’ ότι επιτρέπεται, χωρίς να έχει λάβει εγγυήσεις για την εθνική ασφάλεια. Θεώρησε επίσης ότι οι ιδέες του Παπανδρέου περί «ελληνοτουρκικής φιλίας» θα βλάψουν την Ελλάδα στο μέλλον, διότι έτσι η Τουρκία λαμβάνει νέα «πολεμοφόδια», με τα οποία θα μπορεί αργότερα να ασκεί πιέσεις στην Ελλάδα. Η κριτική του Πάγκαλου μπορεί βέβαια να εξηγηθεί από την πικρία του μετά την αποτυχία της υπόθεσης Οτζαλάν, όπως και από ζήλια προς τον Παπανδρέου και το έργο του. Τα λόγια αυτής της κορυφαίας φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ όμως δείχνουν το σαφές δίλημμα στην κυβέρνηση πάνω σ’ αυτό το σπουδαίο ζήτημα. Ουσιαστικά πίσω από τον Πάγκαλο βρίσκονται κύκλοι μεγάλης επιρροής, κάτι που δικαιώνει εν μέρει τους ισχυρισμούς του Πάγκαλου, ότι δηλ. ο Παπανδρέου ενεργεί χωρίς την υποστήριξη των σημαντικότερων παραγόντων του ΠΑΣΟΚ, που ντε φάκτο απορρίπτουν αυτήν την – όπως πιστεύουν – απραγματοποίητή του ψευδαίσθηση (6).
Στις προσπάθειες του Παπανδρέου αντιτέθηκαν και δύο κοινοβουλευτικές πολιτικές δυνάμεις: η Νέα Δημοκρατία, χρησιμοποιώντας ως προεκλογικό της όπλο τις «λανθασμένες ενέργειες» του Παπανδρέου και το ΔΗΚΚΙ του αποστασιοποιημένου από το ΠΑΣΟΚ υπουργού οικονομικών της δεκαετίας του 1980 Δημήτρη Τσοβόλα, που παρουσιάζονταν ενώπιον της ελληνικής κοινωνίας ως πατριώτες και άνθρωποι του λαού, ασκώντας κριτική στην τολμηρή πολιτική του Έλληνα υπουργού εξωτερικών.
Άλλες προσωπικότητες του πολιτικού φάσματος της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα ο υπουργός εξωτερικών της τελευταίας περιόδου της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (1992-1993) Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, δεν ήταν καθόλου αρνητικά διακείμενοι στις ιδέες του Παπανδρέου. Ο Παπακωνσταντίνου δήλωσε ότι ο Γ.Α.Π. είναι όχι μόνο ρεαλιστής, αλλά και πολύ καλός γνώστης των προβλημάτων της εξωτερικής πολιτικής.
Στα ζητήματα πλανητικής πολιτικής και στα παιχνίδια ανταγωνισμού μεταξύ των υπερδυνάμεων ο Γ.Α.Π., για πρώτη φορά στην ιστορία της ελληνικής διπλωματίας από τη δεκαετία του 1950, εφάρμοσε μία απόλυτη και σχεδόν «τυφλή» φιλοαμερικάνικη πολιτική, υπονομεύοντας τις σχέσεις της Ελλάδας με χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία, αλλά και προκαλώντας προβληματισμούς στους εταίρους της χώρας μας στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση... Πράγματι, ο Γιώργος ήταν τόσο πολύ άκαμπτος υπέρ των θέσεων των ΗΠΑ σε όλα τα ζητήματα, ώστε σε Ελλάδα και εξωτερικό απορούσαν αν το ελληνικό υπουργείο των εξωτερικών ήταν παράρτημα κάποιας... αμερικανικής υπηρεσίας ή αν ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα δεν υπαγόρευε ο ίδιος την πολιτική που ακολουθούσε ο τότε υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας!
Όντως σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα ο Γιώργος Παπανδρέου φαινόταν να ακολουθεί πιστά (και σχεδόν δουλικά...) τις επιταγές της Ουάσιγκτον. Από το θέμα της Κύπρου (όπου και ήταν ο φανατικότερος υποστηρικτής του περίφημου «σχεδίου Ανάν») και του Αιγαίου (υπέρ της συνεκμετάλλευσής του με την Τουρκία), μέχρι και τα θέματα διεθνούς τρομοκρατίας (όπου συνέπλευσε πλήρως με τις ΗΠΑ στη θεωρία του «άξονα του κακού») και ανάπτυξης πυραύλων του ΝΑΤΟ σε βάρος της Ρωσίας... Φαινομενικά λοιπόν ο Γ.Α.Π. ήταν ένας «Αμερικανός», ένα τυφλό όργανο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ: ο «σταθμάρχης» των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης!...
Σύμφωνα όμως με κάποια άλλη άποψη, αν δει κάποιος βαθύτερα τα πράγματα, ο Γ.Α.Π. όχι μόνο δεν αποτελεί «πράκτορα» των Αμερικανών, αλλά συμβαίνει το εντελώς αντίθετο: είναι ένας άριστα κρυμμένος άνθρωπος της... Ρωσίας, που εξυπηρετεί τα πάγια συμφέροντα της Μόσχας και αποτελεί στις ημέρες μας την αιχμή του ευρασιατικού άξονα Ρωσίας-Κίνας προς τη Δύση! Όσοι υποστηρίζουν αυτή την αντίληψη βλέπουν στις γενικότερες στρατηγικές κινήσεις του Γιώργου έναν πολύπλοκο «σκακιστικό» σχεδιασμό: η όλη τακτική του Γ.Α.Π., μέσω ανορθόδοξων ελιγμών και παραπλανητικών ενεργειών, συντείνει στην υπονόμευση του δυτικού κόσμου και στη βοήθεια που προσφέρει στην Ανατολή να διεισδύσει σιγά σιγά σε ζωτικούς για την ίδια χώρους του εχθρού... Είναι λοιπόν ο «δούρειος ίππος» του άξονα Μόσχας-Πεκίνου μέσα στα σπλάχνα του οικοδομήματος της Δύσης;...
Υπό αυτό το πρίσμα οι ενέργειές του για τη σύσφιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων ερμηνεύονται ως προσπάθεια δημιουργίας ενιαίου γεωστρατηγικού χώρου σε ένα άκρως νευραλγικό σημείο (πύλη προς την αχανή ευρασιατική ενδοχώρα), που ανέκαθεν η Ρωσία προσπαθούσε να ελέγξει. Το ίδιο και η τακτική του στα πλαίσια της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ θεωρήθηκε ότι λειτουργούσε υποβοηθητικά προς τη Μόσχα, αποδυναμώνοντας τη στρατιωτική ενοποίηση της Ευρώπης και συμβάλλοντας στην ισλαμοποίηση της «γηραιάς ηπείρου» μέσω της ασιατικής και αφρικανικής λαθρομετανάστευσης. Η συνολική αυτή αποδυνάμωση της Δυτικής Ευρώπης ωφελεί μόνο έναν: τη Ρωσία, που μια μέρα (ως τεράστια επικράτεια και ανερχόμενη οικονομία) αναπόφευκτα θα καθυποτάξει την Ε.Ε. και θα την «απορροφήσει» στη δική της γεωπολιτική σφαίρα επιρροής. Τέλος, η όλη του τακτική τόσα χρόνια ως βασικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ για τη δημιουργία μιας Ελλάδας παρασιτικής και χωρίς καμία απολύτως παραγωγικότητα, που σκοτώνει κάθε ανάπτυξη, αφαίρεσε κάθε ικμάδα δύναμης του ελληνισμού. Έτσι, και η Ελλάδα κατέστη «άθυρμα» στα χέρια μιας μελλοντικής ρωσικής εξάπλωσης προς δυσμάς (7)...
Οι εξελίξεις δύο διαφορετικών περιόδων της ελληνικής πολιτικής ζωής αποτέλεσαν «αντιγραφή» δύο αντίστοιχων ρωσικών. Την περίοδο 2003-2004 ο Γ.Α.Π. μιμήθηκε πλήρως την τακτική του Βλαντίμιρ Πούτιν του 1999 (που τον οδήγησε στην προεδρία της Ρωσίας με παράλληλη αποχώρηση του Μπόρις Γιέλτσιν), ενώ μετά τις εκλογές του 2009 εμπνεύστηκε από το ρωσικό πρόγραμμα της «θεραπείας-σοκ», που εφάρμοσε ο Ανατόλι Τσουμπάις τη διετία 1993-1995! Για να μην πούμε ότι η ουσιαστική βάση της ιδεολογίας του είναι η «Περεστρόικα» του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ!... Με ρωσικά λοιπόν και όχι με αμερικανικά «ειδικά» προγράμματα έβαλε μπρος να τα «αλλάξει όλα» ο Γιώργος Παπανδρέου στην Ελλάδα...
Σημειώσεις
(1) Στο υπουργείο εξωτερικών ο Γ.Α.Π. παρέμεινε έως τον Φεβρουάριο του 2004 και την εκλογή του στη θέση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Επέστρεψε ξανά μετά τη νίκη του στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009 (κατείχε το πόστο του υπουργού εξωτερικών, παράλληλα μ’ εκείνο του πρωθυπουργού), για να εγκαταλείψει τη θέση του στον ανασχηματισμό του Σεπτεμβρίου του 2010, προβιβάζοντας τον Δημήτρη Δρούτσα από αναπληρωτή υπουργό σε υπουργό «σκέτο»...
(2) Και τις δύο αυτές φορές υπό τον Κάρολο Παπούλια, που ο σημιτικός «εκσυγχρονισμός» έβγαλε από την κυβέρνηση και τον άφησε για αρκετά χρόνια απλό βουλευτή.
(3) Βέβαια, είναι αλήθεια ότι η συμφωνία της Μαδρίτης αποτέλεσε συνέχεια της ανεξήγητης ακόμα ενέργειας της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου τον Μάρτιο του 1995 να άρει τις μέχρι τότε ελληνικές επιφυλάξεις σχετικά με την τελωνειακή σύνδεση της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ενέργεια αυτή οδήγησε σε σημαντική γεωπολιτική αναβάθμιοη της Άγκυρας και – το εξοργιστικότερο – έγινε χωρίς κανένα απολύτως αντάλλαγμα από τουρκικής πλευράς, απλά και μόνο σαν... ένδειξη καλής θέλησης της Αθήνας!...
(4) Όλοι απολύτως οι εμπειρογνώμονες που εξέτασαν το θέμα ήταν σύμφωνοι σε ένα πράγμα: ότι είναι εντελώς αδύνατον τόσο τεχνικά όσο και με τους νόμους της φυσικής και της λογικής ένα τέτοιο δυστύχημα, το οποίο χαρακτήρισαν «πρωτοφανές στα χρονικά»! Τι λοιπόν συνέβη τότε; Πώς άραγε έπεσε το αεροπλάνο;...
(5) Βέβαια, η ενέργεια του Γιώργου Παπανδρέου να προσκυνήσει στο μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ στην Άγκυρα, μιας δηλ. προσωπικότητας που οι Έλληνες θεωρούν σφαγέα του μικρασιατικού ελληνισμού, προκάλεσε τις έντονες αντιδράσεις ελληνικών πατριωτικών κύκλων. Μερικά χρόνια αργότερα, τον Ιανουάριο του 2008, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής (στην πρώτη επίσημη επίσκεψη Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία από τη δεκαετία του 1950!) επανέλαβε την κίνηση του Γ.Α.Π., προσκυνώντας κι αυτός στο μαυσωλείο του Ατατούρκ... Μάλιστα ο Καραμανλής έφτασε στο σημείο να τον αποκαλέσει και... «ειρηνιστή ηγέτη»!
(6) Αλλά και αργότερα ο Πάγκαλος συνέχισε να εξασκεί σκληρή κριτική στον Γιώργο. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει π.χ. τη μομφή του ότι επί Γ.Α.Π. στο ελληνικό υπουργείο εξωτερικών όλοι μιλούσανε... αγγλικά και όχι ελληνικά!
(7) Η θέση αυτή δικαιώθηκε εν πολλοίς, όταν τον Φεβρουάριο του 2010 ο Γ.Α.Π., μετά από την επίσκεψή του στη Μόσχα και τη σχετική παραίνεση του Ρώσου προέδρου Μεντβέντεφ, «έσυρε» την Ελλάδα στο Δ.Ν.Τ., παραδίδοντας μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας στους ξένους! Πίσω όμως από το Δ.Ν.Τ. βρίσκονται στην πραγματικότητα η... Κίνα (που το χρηματοδοτεί με δεδομένη την αδυναμία των δυτικών χωρών να το κρατήσουν «ζωντανό» από μόνες τους...) και η Ρωσία, που «ποντάρει» στη συνολική χρεωκοπία του δυτικού κόσμου, έπειτα από μια μείζονα οικονομική κρίση, που θα άρχιζε πρώτα από την Ελλάδα...