10.10.2011
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
22 κάρτες... μέχρι το τέλος του κόσμου
Για τα μέλλοντα να συμβούν γεγονότα έχουν αναφερθεί και εξωχριστιανικές πηγές, όχι μόνο άλλων θρησκευτικών θεωρήσεων, αλλά ακόμα και δαιμονικές! Αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι τα όσα έχουν πει οι εν λόγω πηγές δεν μπορεί να αποδειχτούν ακριβή και εν τέλει να επαληθευτούν. Ο ίδιος ο Κύριος των Χριστιανών έχει διδάξει ότι «ακόμα και θαύματα αγυρτικά» θα πραγματοποιήσει ο Διάβολος, προκειμένου να παρασύρει στην αποστασία όσους περισσότερους πιστούς μπορεί... Συνεπώς, σύμφωνα με την Αγία Γραφή, «το πνεύμα όπου θέλει πνει», άρα καλό είναι να γνωρίζουμε τι έχουν αναφέρει διάφορες αμφιβόλου ποιότητας και προέλευσης θεωρίες σχετικά με τους λεγόμενους «έσχατους καιρούς».
Είναι γνωστή η επιστημονική αξία της αστρολογίας, τόσο ως καθαρά εργαλείο διερεύνησης της κίνησης των ουρανίων σωμάτων όσο και ως όργανο πρόβλεψης του μέλλοντος! Βέβαια, το να αναλυθεί η αξία της πανάρχαιας αυτής επιστήμης, σε όλες της τις παραμέτρους, είναι αδύνατο να γίνει στα στενά πλαίσια ενός άρθρου. Πρέπει όμως εδώ να σημειώσουμε απαραίτητα το πόσο παρεξηγημένη έχει καταντήσει να είναι αυτή η μεθοδολογία τα τελευταία χρόνια, ακριβώς επειδή διάφοροι απατεώνες και «αγύρτες» την διέσυραν και την παρουσίασαν με τρόπο περίπου κωμικό (με την εντελώς «χονδροκομμένη» παρουσίαση των ζωδίων κτλ.). Όλα αυτά όμως δεν αναιρούν το γεγονός ότι η αστρολογία είναι η πεμπτουσία ουσιαστικά της επιστήμης της αστρονομίας και ότι υπήρξε πασίγνωστη στα πάνσοφα «ιερατεία» από τα πανάρχαια ήδη χρόνια της ανθρωπότητας.
Με την αστρολογική διάσταση των πραγμάτων συνδέεται η περίφημη τράπουλα Ταρό. Τα χαρτιά της, 78 συνολικά στον αριθμό, θεωρήθηκε από πολύ παλιά ότι αποκρύπτουν κάποιου είδους μυστήριο και δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι πρόκειται τελικά για κάρτες που μπορούν και μαντεύουν το μέλλον! Επειδή οι εν λόγω κάρτες χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά ευρέως την περίοδο του μεσαίωνα (περί το 1300 μ.Χ.) στους Τσιγγάνους «κομπογιαννίτες», συνδέθηκαν αμέσως με τους Αθίγγανους. Και, λόγω του ότι τότε οι Τσιγγάνοι πιστευόταν ότι προέρχονται από την Αίγυπτο – ενώ στην πραγματικότητα είναι Ινδοί – έγινε κοινή εντύπωση ότι τελικά και οι κάρτες Ταρό είναι αιγυπτιακής προέλευσης και πιθανόν να συνδέονται με τα αρχαία μυστήρια προς τιμήν του θεού Ρα. Αυτό όμως δεν είναι αποδεδειγμένο...
Ιδού κάποιες εμφανίσεις των χαρτιών μαντείας Ταρό δια μέσου των αιώνων. Πρώτα-πρώτα υπάρχει η θεωρία ότι πρωτοξεκίνησαν στην αρχαία Αίγυπτο με τη μορφή ιερογλυφικών. Από εκεί και έπειτα είναι περίπου βέβαιη η εμφάνισή τους στην Κίνα (περί το 1000 μ.Χ.), όχι όμως για να προβλέπεται το μέλλον, αλλά ως παιχνίδι. Γύρω στο 1300 εμφανίζονται και στην Ευρώπη, ενώ αργότερα τις βρίσκουμε και σε συνδυασμό με την εβραϊκή Καμπαλά, αλλά και τη γερμανική φιλοσοφία των Ροδόσταυρων. Ο Εβραίος μάγος (κατηγορούμενος ως «σατανολάτρης») Ελιφάς Λεβί συνέδεσε κι αυτός στο έργο του το Ταρό με την εβραϊκή Καμπαλά, ενώ ο διαμαρτυρόμενος ιερέας Αντουάν Κουρ ντε Ζεμπελέν πίστευε ότι το σύστημα «χαρτοπαιξίας» Ταρό είναι ό,τι απέμεινε από την άλλοτε μεγάλη αιγυπτιακή σοφία της προϊστορίας...
Ένας όμως συγγραφέας και ερευνητής του μεταφυσικού, ο Άντριου Τόμας (Αυστραλός, που όμως γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη, το μετέπειτα Λένινγκραντ της Ρωσίας), στο έργο του «Πέρα από το φράγμα του χρόνου» έδωσε μία άλλη, ακόμα πιο εντυπωσιακή, ερμηνεία του παιχνιδιού χαρτιών Ταρό: υπέθεσε ότι τα χαρτιά αυτά, και μάλιστα 22 από αυτά, ανταποκρίνονται επακριβώς στους 22 μεταχριστιανικούς αιώνες! Άρα κάθε ένα χαρτί Ταρό αντιστοιχεί και σε έναν αιώνα... Γράφει σχετικά ο Τόμας στο ως άνω αξιόλογο έργο του:
«Εξετάζοντας την πορεία του χρόνου, από την αρχή του πρώτου αιώνα ως την εποχή μας, θα βρούμε καταπληκτικές αντιστοιχίες των συμβόλων Ταρό με τα ιστορικά γεγονότα. Οι κάρτες Ταρό είναι ένα σχεδιάγραμμα της παγκόσμιας ιστορίας, από το 100 π.Χ. περίπου μέχρι τα τέλη του επόμενου αιώνα. Σ’ αυτό το δράμα του σύμπαντος, υπάρχουν 22 πράξεις. Σήμερα, στο θέατρο του κόσμου, παίζεται η 21η. Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε, πώς οι σοφοί της αρχαίας Αιγύπτου ξεπέρασαν το φράγμα του χρόνου. Ωστόσο, παραμένει το γεγονός ότι το κατόρθωσαν».
Να λοιπόν πώς ερμηνεύει ο Άντριου Τόμας τις 22 επίμαχες κάρτες Ταρό, μία προς μία.
1. Ο Μάγος. Στέκεται μπροστά σ’ ένα τραπέζι με συμβολικά αντικείμενα: ένα ποτήρι, ένα νόμισμα, ένα μπαστούνι κι ένα σπαθί. Είναι ο πρώτος αιώνας της εποχής των μάγων, των αρχαίων μυστηρίων και του δασκάλου της Δικαιοσύνης των Παπύρων της Νεκρής Θάλασσας (1ος αιώνας π.Χ.).
2. Η Αρχιέρεια. Αναπαρασταίνει μια εντυπωσιακή γυναίκα, με διάδημα και μανδύα, να κάθεται σ’ έναν θρόνο. Στο στήθος της κρέμεται ένας σταυρός και ένα βιβλίο βρίσκεται στα γόνατά της. Είναι η εκκλησία με το διάδημά της, τον σταυρό και τη Βίβλο (1ος αιώνας μ.Χ.).
3. Η Αυτοκράτειρα. Μια γυναίκα με σκήπτρο και στέμμα, καθισμένη σ’ έναν θρόνο, κρατά μια ασπίδα μ’ ένα ανάγλυφο γεράκι. Είναι η ίδια η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία (2ος αιώνας μ.Χ.).
4. Ο Αυτοκράτορας. Κάθεται σ’ έναν θρόνο, κρατώντας το σκήπτρο του και μια ασπίδα μ’ έναν αετό. Τα πόδια του είναι σταυρωμένα. Είναι η προσπάθεια της σταθεροποίησης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, τα δε σταυρωμένα πόδια συμβολίζουν τους διωγμούς των Χριστιανών (3ος αιώνας μ.Χ.).
5. Ο Πάπας. Το δεξί του χέρι ευλογεί, ενώ το αριστερό στηρίζεται σ’ έναν τριπλό σταυρό. Είναι η εγκαθίδρυση του Χριστιανισμού, ως επίσημη θρησκεία, από τη σύνοδο της Νίκαιας (4ος αιώνας μ.Χ.).
6. Οι Εραστές. Ένας νεαρός στέκεται σ’ ένα σταυροδρόμι, ανάμεσα σε δύο νεαρές γυναίκες. Η μία φορά διάδημα και μανδύα, ενώ η άλλη είναι ντυμένη μ’ ένα ελαφρύ φόρεμα και κρατά ένα λουλουδένιο στεφάνι. Είναι η διαίρεση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε Δύση (η κοπέλα με τον μανδύα) και σε Ανατολή (η κοπέλα με το ελαφρύ φόρεμα) (5ος αιώνας μ.Χ.).
7. Το Άρμα. Σ’ ένα άρμα που σέρνεται από δύο άλογα, βρίσκεται ένας πολεμιστής. Στο ένα του χέρι κρατά το ραβδί της εξουσίας και στο άλλο το σπαθί του. Στους ώμους του είναι κολλημένες δύο ημισέληνοι. Είναι η εμφάνιση του Ισλάμ, με τα διακριτικά του Μωάμεθ, δηλ. τις ημισέληνους (6ος αιώνας μ.Χ.).
8. Η Δικαιοσύνη. Μια γυναίκα με σιδερένιο στέμμα κρατά ένα σπαθί και μια ζυγαριά. Είναι η άνοδος της Αραβικής αυτοκρατορίας (7ος αιώνας μ.Χ.).
9. Ο Ερημίτης. Ένας γέρος, με μια λάμπα κι ένα ραβδί, περπατά μέσα στη νύχτα. Ήττα του Ισλάμ και παρακμή της Αραβικής αυτοκρατορίας (8ος αιώνας μ.Χ.).
10. Ο Τροχός της Μοίρας. Ένας πίθηκος κι ένας σκύλος γυρίζουν έναν τροχό, που από πάνω του πετά μια σφίγγα μ’ ένα βέλος. Είναι η εποχή του Καρλομάγνου και η απαρχή της μάθησης στη Δύση (σφίγγα: αιώνιο σύμβολο της σοφίας) (9ος αιώνας μ.Χ.).
11. Η Δύναμη. Απεικονίζει μια γυναίκα, με μακρύ μανδύα και πλατύγυρο καπέλο, να ημερώνει ένα άγριο λιοντάρι. Είναι η άνοδος του παπισμού (η γυναίκα) και η σύγκρουσή του με το κράτος (το λιοντάρι) (10ος αιώνας μ.Χ.).
12. Ο Κρεμασμένος. Μια κρεμάλα διακρίνεται μέσα σε μια νύχτα με μισοφέγγαρο. Ένας άνθρωπος με δεμένα χέρια κρέμεται από το ένα του πόδι, ενώ το άλλο είναι λυγισμένο, σχηματίζοντας έναν σταυρό. Είναι οι δοκιμασίες του Χριστιανισμού από το Ισλάμ (βεβήλωση του Πάνάγιου Τάφου από τους Μωαμεθανούς και κατάληψη της Ιερουσαλήμ από τους Σταυροφόρους) (11ος αιώνας μ.Χ.).
13. Ο Θάνατος. Ένας σκελετός με δρεπάνι θερίζει ανθρώπινα κεφάλια. Είναι η εξάπλωση των Μογγόλων του Τζένγκις Χαν, του οποίου οι ορδές έφτασαν μέχρι την Αδριατική, αφήνοντας πίσω τους σωρούς από κρανία (12ος αιώνας).
14. Η Αναγέννηση. Ένας άγγελος χύνει ένα υγρό από ένα δοχείο σ’ ένα άλλο. Είναι η εποχή της Αναγέννησης με τη διάδοση νέων ιδεών στον κόσμο (τα δύο δοχεία) (13ος αιώνας μ.Χ.).
15. Ο Διάβολος. Ένα τέρας με κέρατα, φτερούγες νυχτερίδας και έναν αναμμένο δαυλό στο χέρι, στέκεται σ’ ένα βάθρο, όπου βρίσκονται αλυσοδεμένοι δύο σάτυροι. Είναι ο Εκατονταετής πόλεμος ανάμεσα σε Αγγλία και Γαλλία και ο Μαύρος Θάνατος στην Ευρώπη από την πανούκλα (14ος αιώνας μ.Χ.).
16. Ο Πύργος. Λάμψεις γεννημένες από τον ήλιο πέφτουν πάνω σ’ έναν πύργο. Κάποιος άρχοντας πέφτει από την κορυφή του πύργου στο έδαφος, δίπλα σ’ έναν καλόγερο. Είναι η εποχή της ανακάλυψης της τυπογραφίας, που βοήθησε τα μέγιστα στην εξάπλωση της γνώσης (οι λάμψεις), αλλά υπονόμευσε παράλληλα – λόγω ακριβώς της γνώσης – τον σχολαστικισμό της καθολικής εκκλησίας και της βασιλικής εξουσίας (ο βασιλιάς και ο πάπας που πέφτουν) (15ος αιώνας μ.Χ.).
17. Τα Άστρα. Ο ουρανός είναι γεμάτος λαμπερά άστρα. Μια γυμνή νεαρή γυναίκα κάθεται στην όχθη κάποιου ποταμού, κρατώντας δύο δοχεία, απ’ όπου χύνεται νερό. Ένα πουλί κάθεται σ’ έναν κοντινό θάμνο. Είναι ο αιώνας της αστρονομίας (Κοπέρνικος, Μπρούνο, Γαλιλαίος κτλ.) και της Μεταρρύθμισης του Μαρτίνου Λούθηρου (16ος αιώνας μ.Χ.).
18. Η Σελήνη. Το φεγγάρι, σκεπασμένο από μαύρα σύννεφα, ρίχνει ένα χλωμό φως. Στο βάθος διακρίνονται οι σκιές δύο πύργων. Ένας σκύλος κι ένας λύκος ουρλιάζουν προς το μέρος του φεγγαριού. Δάκρυα, ή ίσως σταγόνες αίματος, κυλούν από το πρόσωπό του. Στο βάθος ένας αστακός ξεπροβάλλει από μια λιμνούλα. Είναι ο Τριαντακονταετής πόλεμος, αλλά και μία σειρά άλλων δεινών (αρρώστιες, μεγάλη πυρκαγιά στο Λονδίνο κτλ.) (17ος αιώνας μ.Χ.).
19. Ο Ήλιος. Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι παίζουν σ’ έναν κήπο, μπροστά σ’ έναν ατέλειωτο τοίχο. Δάκρυα κυλάνε από έναν ήλιο εκτυφλωτικό. Είναι η εποχή του Λουδοβίκου του 14ου, του επονομαζόμενου και Βασιλιά Ήλιου, εποχή απολυταρχισμού με κυβερνήτες όπως ο Μέγας Πέτρος, η Μεγάλη Αικατερίνη και ο Μέγας Φρειερίκος (18ος αιώνας μ.Χ.).
20. Η Κρίση. Ένας άγγελος με σάλπιγγα πετά στα σύννεφα, καθώς ένας άντρας, μια γυναίκα κι ένα παιδί βγαίνουν από έναν τάφο. Είναι η εποχή της επανάστασης, της εξέγερσης της τρίτης τάξης, δηλ. των απλών ανθρώπων (19ος αιώνας μ.Χ.).
21. Ο Γελωτοποιός. Ένας άνθρωπος χαρούμενος, φορώντας φανταχτερά ρούχα και έναν σκούφο γελωτοποιού, προχωρά απρόσεχτα προς μια άβυσσο. Ένας σκύλος, γαβγίζοντας, προσπαθεί να τον αρπάξει από το πόδι. Ο γελωτοποιός κρατά ένα ραβδί και έναν σάκο. Είναι η εποχή των δύο φρικτών και φονικών παγκοσμίων πολέμων, που αποδείχτηκαν απείρως δαπανηροί και ανόητοι (20ός αιώνας μ.Χ.).
22. Ο Κόσμος. Μία κόρη, μ’ ένα λουλουδένιο στεφάνι, κρατά μια μαγική ράβδο και περπατά στα σύννεφα. Στις τέσσερις γωνίες υπάρχουν τέσσερα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου: ο Υδροχόος, ο Σκορπιός, ο Λέων και ο Ταύρος, που συμβολίζουν αντίστοιχα έναν άνθρωπο, έναν αετό, ένα λιοντάρι κι έναν ταύρο. Είναι η εποχή της παγκοσμιοποίησης (όλος ο κόσμος ένας!) και του περιβόητου «τέλους της ιστορίας»... Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο είναι και η τελευταία κάρτα Ταρό! (21ος αιώνας μ.Χ.).
Από την εποχή της «τρέλας» στη «Νέα Τάξη» της παγκοσμιοποίησης
Τώρα θα δούμε αναλυτικότερα τα όσα οι κάρτες που αντιστοιχούν στους δύο τελευταίους αιώνες (20ό και 21ο) πιθανολογείται ότι προέβλεψαν να συμβούν. Σημειώνουμε και πάλι ότι η έρευνά μας εν πολλοίς βασίζεται στις ερμηνείες που έδωσε ο διεθνούς φήμης συγγραφέας βιβλίων μυστηρίου κι ερευνητής Άντριου Τόμας (ο οποίος αναφέρθηκε στις προφητικές ιδιότητες της τράπουλας Ταρό στο έργο του «Πέρα από το φράγμα του χρόνου»).
Ας δούμε πρώτα τι ακριβώς γράφει ο Τόμας στο ως άνω βιβλίο του για την κάρτα «Ο Γελωτοποιός», που είναι μεν η 21η στη σειρά από τις κάρτες Ταρό, αλλά στην πραγματικότητα – για λόγους ανεξήγητους – φέρει τον αριθμό «0» (μηδέν»):
«Ο Γελωτοποιός είναι το επόμενο χαρτί (στην πραγματικότητα η κάρτα δεν έχει αριθμό, αλλά οι Γάλλοι Δάσκαλοι της χαρτομαντείας – Δρ. Ζεράρ Ανκός-Papus, Αββάς Αλφόνς Λουΐ Κονστάν-Eliphas Levi, Κριστιάν Πιτουά και άλλοι – την τοποθετούν μπροστά-πριν από την τελευταία κάρτα). Ένας άνθρωπος χαρούμενος, φορώντας φανταχτερά ρούχα και έναν σκούφο γελωτοποιού, προχωρά απρόσεχτα προς μιαν άβυσσο. Ένας σκύλος, γαβγίζοντας, προσπαθεί να τον αρπάξει από το πόδι. Ο γελωτοποιός κρατά ένα ραβδί κι έναν σάκο. Αυτή είναι η αναπαράσταση του 20ού αιώνα. Ο γελωτοποιός βαδίζει προς έναν γκρεμό. Η προφητεία δεν είναι και τόσο αισιόδοξη για τον αιώνα μας, αλλά είναι αληθινή. Η εποχή μας έχει παραμορφωθεί από δυο φρικτούς και φονικούς παγκόσμιους πολέμους. Ποτέ πριν, σ’ ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, οι πόλεμοι δεν ήταν τόσο δαπανηροί και ηλίθιοι. Τι έχει ο γελωτοποιός στον σάκο του; Μήπως μια βόμβα υδρογόνου, που θα είχε επιπτώσεις για ολόκληρο το Σύμπαν; Ο άνθρωπος έγινε ηλίθιος, γιατί έχασε τις προοπτικές, που θα του έδινε το ταξίδι στον χρόνο. Η αμάθεια και η πνευματική τύφλωση τον οδήγησαν ως την άκρη του γκρεμού»...
Στα παραπάνω γραφόμενα του Άντριου Τόμας έχουμε να κάνουμε μερικά σχόλια και συμπληρώματα. Καταρχάς δεν μπορεί κανένας σοβαρός άνθρωπος να διαφωνήσει με τις παραπάνω διαπιστώσεις του Αυστραλού ερευνητή, οι οποίες – κατά την άποψή του – ταιριάζουν με την κάρτα Ταρό που φέρει την ονομασία «Ο Γελωτοποιός» (κατά άλλες μεταφράσεις το ιταλικό “Il Matto” ή το αγγλικό “The Fool” του εν λόγω χαρτιού της τράπουλας Ταρό μπορεί στα ελληνικά να αποδοθεί και ως «Ο Ανόητος» ή «Ο Τρελός»...). Και φυσικά αρμόζει η κάρτα αυτή στον αποκαλούμενο και ως «αιώνα της βλακείας», τον 20ό αιώνα, όπου ο άνθρωπος ιδιαίτερα του δυτικού ημισφαιρίου κατάντησε εντελώς ηλίθιος: υπερκαταναλωτικός και τεμπέλης, κάθεται μπροστά στο «χαζοκούτι» της TV και παρακολουθεί όλες εκείνες τις ανοησίες και τα προγράμματα «πλύσης εγκεφάλου» που του «σερβίρουν» διάφοροι επιτήδειοι! Και φυσικά αυτός ο τύπος ανθρώπου (“Homo Idioticus”!) είναι ο σύγχρονος μαζάνθρωπος που στερείται πλήρως εγκυκλοπαιδικών γνώσεων, που δεν μπορεί να κάνει τίποτα απολύτως από μόνος του, που βυθίζεται μες στην κατάθλιψη και την απόγνωση και που καμία χαρά δεν νιώθει απ’ τη ζωή του...
Και βεβαίως κατάντησαν έτσι την ανθρωπότητα εκείνοι οι «σκοτεινοί» κύκλοι που την θέλουν άβουλο άθυρμα στα χέρια τους, αφενός για να μπορούν να την ελέγχουν ολοκληρωτικά και αφετέρου για να μπορούν να εφαρμόζουν παντού τα βρώμικα συμφέροντά τους (πόλεμοι, εμπόριο ναρκωτικών και λευκής σαρκός, αιρέσεις, διαφθορά σε κάθε έκφανση της ζωής, τρομοκρατία...). Έτσι, όπως ακριβώς προέβλεψε ο Τζορτζ Όργουελ στο έργο του «1984», σήμερα οι πολεμικές επιχειρήσεις βαπτίζονται... «Επιχείρηση ειρήνης», όπως είχαν αποκαλέσει π.χ. τον βάρβαρο βομβαρδισμό της Σερβίας το 1999 οι ψευτοσοσιαλιστές Τόνι Μπλερ και Χαβιέρ Σολάνα... Η δε ανατροπή του συνταγματάρχη Καντάφι στη Λιβύη και ο μαρτυρικός του θάνατος βαπτίζονται από τους ίδιους «προοδευτικούς» κύκλους ως... «νίκη των αντικαθεστωτικών επαναστατών», ενώ όλοι βλέπουν ότι οι χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής πέφτουν όλες μία προς μία στα χέρια των ισλαμιστών φονταμενταλιστών, που ετοιμάζονται να αιματοκυλίσουν την Ευρώπη!!!
Είναι πλέον σαφές ότι αυτή η εποχή (του «Γελωτοποιού» της κάρτας Ταρό) έφτασε στο τέλος της: το 2012 αναμένεται το πέρασμα της ανθρωπότητας σε μια Νέα Εποχή, την εποχή που λέγεται ότι συμβολίζει η επόμενη – και... τελευταία! – κάρτα Ταρό, αυτή που έχει την ονομασία «Ο Κόσμος»... [να σημειωθεί εδώ ότι ιστορικά ένας αιώνας ΔΕΝ ΔΙΑΡΚΕΙ ακριβώς 100 χρόνια! Βέβαια, ημερολογιακά 100 χρόνια είναι ένας αιώνας, αλλά σε ιστορικό επίπεδο, και συνακόλουθα στην ιστορική έρευνα, η έννοια «αιώνας» σημαίνει το «σύνολο εκείνο των γεγονότων, που εντάσσονται σε μια ευρύτερη ιστορική νομοτέλεια», σύμφωνα με έναν δικό μας ορισμό. Άρα, τώρα μπορεί μεν να έχουμε 2011 και να είμαστε χρονολογικά στον 21ο πλέον αιώνα, αλλά ΙΣΤΟΡΙΚΑ βρισκόμαστε στο τέλος του 20ού αιώνα! Μάλιστα, σύμφωνα με μια άλλη παράλληλη εκδοχή, το ιστορικό αυτό μεταίχμιο συμπίπτει με την έτερη κοσμοϊστορική-αστρολογική μετάβαση, δηλ. το πέρασμα της ανθρωπότητας από τη λεγόμενη «Εποχή των Ιχθύων» (την εποχή δηλ. που ξεκίνησε με τη γέννηση του Χριστού) στην αναμενόμενη «Εποχή του Υδροχόου». Οι δύο αυτές ταυτόχρονες μεταβάσεις, αιώνα και χιλιετίας – έστω κι αν σ’ αυτή την περίπτωση μια «χιλιετία» σημαίνει περίοδο περίπου 2.000 ετών – είναι όντως εκπληκτικό ότι «πέφτουν» αμφότερες το έτος 2012!...]
Ας δούμε τώρα τι ακριβώς αναφέρει ο Άντριου Τόμας στο παραπάνω του έργο, σχετικά με την τελευταία κάρτα Ταρό:
«Το τελευταίο χαρτί, «Ο Κόσμος», αποτελεί ένα κρυπτογραφικό κείμενο για τον 21ο αιώνα. Παρασταίνεται μια κόρη, μ’ ένα λουλουδένιο στεφάνι, που κρατά μια μαγική ράβδο και περπατά στα σύννεφα. Στις τέσσερις γωνιές του χαρτιού υπάρχουν τέσσερα σύμβολα του ζωδιακού κύκλου, ο Υδροχόος, ο Σκορπιός, ο Λέων και ο Ταύρος, που συμβολίζουν αντίστοιχα έναν άνθρωπο, έναν αετό, ένα λιοντάρι κι έναν ταύρο. Το γεγονός ότι αυτό το χαρτί αναφέρεται σ’ όλο το σύμπαν ενισχύεται κι από την ίδια του την ονομασία, «Ο Κόσμος».
Σήμερα αυτή η κόρη είναι η Ίσις, η αντίστοιχη αιγυπτιακή Παναγία. Οι λαϊκές παραδόσεις της χώρας του Νείλου διηγούνται ότι, όταν η Ίσις βρήκε το κομματιασμένο πτώμα του άντρα της Όσιρι, μπόρεσε και του ξανάδωσε ζωή. Ίσως αυτό, αλληγορικά, να σημαίνει την ενοποίηση του κόσμου. Η ανθρωπότητα βρίσκεται στο κατώφλι αυτού του μεγάλου κύκλου Ενότητας κι Αδερφοσύνης. Ο Λούκιους Απούλιους περιγράφει την Ίσιδα, τη θηλυκιά προστάτιδα δύναμη του σύμπαντος: «Είμαι η Φύση, η μάνα του Σύμπαντος, κυρά των στοιχειών, αρχέγονο παιδί του χρόνου». Είναι σίγουρο ότι κάτω από την προστασία της θα έρθει μια εποχή ειρήνης»...
Το «μήνυμα» λοιπόν που εκπέμπει ο Τόμας με τα παραπάνω γραφόμενά του είναι σαφές: έρχεται η εποχή της παγκοσμιοποίησης (δηλ. του, κατά την Εκκλησία, οικουμενισμού), στην οποία «Όλος ο κόσμος θα γίνει Ένα» και θα αλλοιωθούν τα χαρακτηριστικά που άλλοτε «χώριζαν» τους ανθρώπους! Η φυλετική καταγωγή, ο εθνικός αυτοπροσδιορισμός, η θρησκευτική πίστη, η κοινωνική τοποθέτηση και η πολιτική ιδεολογία δεν θα αποτελούν πια χαρακτηριστικά διαφοροποίησης μεταξύ των ανθρώπινων όντων, αφού ΜΙΑ θα είναι πλέον η πλανητική Πανθρησκεία (η πλανητική «θεωρία των πάντων»!)... Θα είναι άραγε η περίφημη «Θρησκεία της Γαίας», που με επίφαση την οικολογία θα εξαπλωθεί παντού πάνω στην υφήλιο; Ποιος άλλωστε μπορεί να ξεχάσει τις ανάλογες πρωτοβουλίες του πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ, Αλ Γκορ, αλλά και στην Ελλάδα του πρωθυπουργικού αδελφού Αντρίκου Παπανδρέου, ως προς το να αποκτήσει η ανθρωπότητα «ενιαία πλανητική περιβαλλοντική συνείδηση»;...
Η «Κόρη» αυτή που «θα κυβερνήσει τον κόσμο» είναι βέβαια – όπως γράφει κι ο ίδιος ο Τόμας – η Αιώνια Θηλυκή Αρχή, η δύναμη της Γυναίκας, που (ύστερα από χιλιάδες χρόνια στη «σκιά» της ανδρικής μυϊκής-υλιστικής δύναμης) ανέρχεται και πάλι στην επιφάνεια! Η επιστροφή αυτή στη μητριαρχία θα συμβάλλει στην πνευματικότητα του ανθρώπου και στην ανύψωση και προβολή όλων εκείνων των ποιοτικών και ανώτερων στοιχείων που τον συγκροτούν σαν προσωπικότητα. Η γυναικεία κυριαρχία θα σταματήσει – σύμφωνα με τα όσα ακούγονται από νεοεποχίτικους και όχι μόνο κύκλους – την παρακμή του ανθρώπου και θα βάλει τέλος σε όλα τα κακά που ξεπήδησαν κάποτε απ’ το Κουτί της Πανδώρας: η αρρώστια, ο πόλεμος, ο θάνατος... Στη Νέα Εποχή της Μητέρας-Γης θα ξεπηδήσει και πάλι απ’ το κουτί του παραπάνω αρχαιοελληνικού μύθου η Ελπίδα...