2.11.2020
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Κραυγή αγωνίας του Έλληνα, για το παρόν και το μέλλον! Μία μαρτυρία προ του επιθανάτιου ρόγχου του ελληνισμού... Αυτό ακριβώς είναι το νέο -και εκπληκτικό- βιβλίο του κυρίου Λευτέρη Πανούση, που τιτλοφορείται “Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη”, και του οποίου ο (επεξηγηματικός) υπότιτλος είναι χαρακτηριστικός: “Ο θάνατος μιας πρώην ελληνικής γειτονιάς και των ανθρώπων της, στον καιρό της πολυπολιτισμικότητας και της ισλαμοποίησης”...
Πρόκειται, όπως σημειώνει ο εκδότης Αλέξανδρος Καρράς στο οπισθόφυλλο του έργου για: “Δεκατρείς αληθινές ιστορίες, οι οποίες διαδραματίστηκαν στο πρόσφατο παρελθόν μιας ελληνικής συνοικίας, της συνοικίας Γκύζη. Ιστορίες που όλες μαζί συνθέτουν το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας. Ιστορίες σκληρές, πολυπολιτισμική σύγχυση, ανηθικότητα, παρακμή, ταπείνωση, εξαθλίωση και αθυροστομίες αποτελούν τη μία όψη των ιστοριών αυτών. Από την άλλη όμως μέσα στο χάος και τον τρόμο για το πόσο γρήγορα άλλαξε η ζωή στη συνοικία του Γκύζη αναδύονται η ανθρωπιά, το φιλότιμο, ο ρομαντισμός, οι αναμνήσεις μιας εποχής όπου οι Έλληνες κάτοικοι ζούσαν αμέριμνοι τη ζωή τους, είχαν τα μαγαζιά τους και έχτιζαν τα όνειρά τους ατενίζοντας το μέλλον. Το μέλλον δεν υπάρχει πια, η ελπίδα έχει χαθεί και μαζί με αυτήν σχεδόν έχουν χαθεί κι οι Έλληνες. Ο Χριστός αντικαθίσταται απ' τον Μωάμεθ. Η δέκατη τέταρτη ιστορία όμως έρχεται από το μέλλον. Ξέρουμε ότι θα έρθει, δε γνωρίζουμε όμως σίγουρα αν τότε θα εμφανιστούν και οι «Ελευθερωτές»“.
Πράγματι, η ιστορία της Ελλάδας (και της Ευρώπης, σε κάποιο βαθμό) κινήθηκε στη μετα-ψυχροπολεμική περίοδο στο δίπολο: τάση προς παγκοσμιοποίηση-πολυπολιτισμό, με σταδιακή έκλειψη του παραδοσιακού εθνοθρησκευτικού στοιχείου και μαζική, αθρόα εισροή λαθρομεταναστών και “προσφύγων”, οι οποίοι αντικαθιστούν τους Έλληνες της υπογεννητικότητας και αλλοιώνουν τον αυτόχθονα χαρακτήρα του τόπου μας. Αρκεί κανείς να θυμηθεί πώς ήταν η Αθήνα και η Ελλάδα πριν από μία μόλις γενιά, δηλ. στις αρχές της δεκαετίας του 1990, και πώς είναι σήμερα, για να αντιληφθεί το μέγεθος του σύγχρονου αυτού φαινομένου. Κάτι που, λίγο-πολύ, ισχύει και για άλλες περιοχές της ευρωπαϊκής ηπείρου (Παρίσι, Λονδίνο κτλ.), που κι εκείνες -δια μέσου της ισλαμοποίησης που υφίστανται- διαφέρουν ριζικά από τη σχετικά πρόσφατη εικόνα τους.
Ειδικότερα για την πατρίδα μας, το πρόβλημα θεωρείται πλέον εξαιρετικά δυσεπίλυτο, εάν όχι ανυπέρβλητο. Μέσα σε λιγότερο από 30 χρόνια, ο αμιγής ελληνικός πληθυσμός γνώρισε μία άνευ προηγουμένου πληθυσμιακή συρρίκνωση: ήδη από το έτος 2000 και μετά, ο αριθμός των Ελλήνων που “αποδημούν εις Κύριον” είναι σταθερά μεγαλύτερος εκείνων που έρχονται στη δύσκολη αυτή ζωή, δεκάδες χιλιάδες Έλληνες περισσότεροι είναι εκείνοι που πεθαίνουν από εκείνους που γεννιούνται... Την ίδια ώρα, ανεξέλεγκτος αριθμός νεαρών (στο σύνολό τους) μουσουλμάνων παρανόμων μεταναστών εισβάλλουν κυριολεκτικά στη χώρα, μετατρέποντάς την, αργά αλλά σταθερά, σε ισλαμικό χαλιφάτο. Μισό εκατομμύριο και πλέον Ελληνόπουλα μετανάστευσαν στο εξωτερικό στα χρόνια της κρίσης και των Μνημονίων (2010-2018), υπερδιπλάσιοι μωαμεθανοί συνομήλικοί τους μπήκαν την ίδια χρονική περίοδο απρόσκλητοι στην Ελλάδα.
Πρόκειται αναμφίβολα για αντικατάσταση πληθυσμού, με όλη την υποβάθμιση και παρακμή που αυτό σημαίνει για την Ελλάδα, και κυρίως για τα μεγάλα αστικά της κέντρα. Περπατάς σήμερα, για παράδειγμα, στους δρόμους του αθηναϊκού κέντρου και δεν βλέπεις ούτε μισό Ελληνόπουλο, κανένα νεογέννητο Ελληνάκι σε βρεφικό καροτσάκι Ελλήνων! Αντιθέτως, τριγύρω βλέπεις δεκάδες εικοσάχρονες μουσουλμάνες παράτυπες μετανάστριες να σέρνουν το καροτσάκι με το μωρό, ενώ δίπλα τους ο -νεαρός επίσης- σύζυγος με τα ασιατικά ζυγωματικά να κρατά από το χέρι άλλα δύο-τρία τουλάχιστον παιδάκια. Σε λίγα μόνο έτη, και πάντως εντός της δεκαετίας 2020-2030, στα “ελληνικά” -κατά τα άλλα- δημοτικά σχολεία του κέντρου της Αθήνας δεν θα φοιτά πια κανένα παιδί Ελλήνων· θα φοιτούν αποκλειστικά και μόνο αυτά τα σημερινά βρέφη και νήπια των “κακόμοιρων προσφύγων”, που βέβαια θα θέλουν να διδάσκονται στις σχολικές αίθουσες τον Λόγο του “Προφήτη”, με τα διάφορα “Αλλάχ ακμπάρ” τους...
Ναι, η εικόνα είναι δυσοίωνη, διαμορφώνοντας μία απερίγραπτη και εφιαλτική δυστοπία. Αυτή ακριβώς την εικόνα περιγράφει ο Λευτέρης Πανούσης στο συγκλονιστικό έργο του, το οποίο διαβάζεται -όπως έπραξε ο γράφων- απνευστί! Και το αξίζει αυτό, επειδή στις 13 + 1 ιστορίες του κυρίου Πανούση (τις δεκατρείς του πρόσφατου παρελθόντος και τη μία που έρχεται από το μελλοντικό 2044) διακρίνουμε τη σύγχρονη αθηναϊκή κοινωνιολογία και ανθρωπογεωγραφία: το πώς οι άλλοτε γραφικές και όμορφες γειτονιές των Αθηνών, που μεταπολεμικά αποτελούσαν το όνειρο του Έλληνα επαρχιώτη, κατήντησαν σήμερα άνδρα παρανομιών και εγκληματικότητας “Ρωσοπόντιων” και Αλβανών, δυστυχίας και μιζέριας των Ελλήνων, αλλά και εκκόλαψης μελλοντικής ισλαμοτζιχαντιστικής βίας και τρομοκρατίας.
“Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη”... Όπου οι Έλληνες “σαλτάρουν” απ' τις ταράτσες, μες στην απόγνωση και τον υπαρξιακό πόνο, ενώ τα λαθρομεταναστευτικά φαντάσματα της νύχτας νομιμοποιούνται από τις αλητήριες ελλαδικές κυβερνήσεις, την αιώνια αυτή ντροπή του ελληνικού έθνους. Όπου οι Έλληνες εξαναγκάζονται, εξ αιτίας της ψυχολογικής βίας των πολιτικάντηδων, να αφαιμάζονται οικονομικά και να κλείνουν τα μαγαζάκια τους (την ψυχή τους), την ώρα που οι εξ Αφγανιστάν, Τατζικιστάν και κινεζικού Τουρκεστάν λαθροεισβολείς με το κίτρινο δέρμα και τους σχιστούς οφθαλμούς “παίζουν” την ώρα τους με τα κινητά πρώτης τεχνολογίας-δωράκια των Μ.Κ.Ο. και ασελγούν άεργοι στο κορμί του ελληνισμού με τα επιδόματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Τζορτζ Σόρος. Όπου οι Ελληνίδες εκπορνεύονται, αθύρματα στα χέρια του κάθε γύφτου, για να μπορεί η Ελλάδα να έχει “δημοκρατία” και “κοινοβουλευτικό καθεστώς”, να προωθεί την “ανάγκη της παγκόσμιας διακυβέρνησης” και τις “πολυπολιτισμικές αξίες”.
Η παλιά αθηναϊκή γειτονιά-συνοικία πέριξ του κέντρου, ο Κολωνός. Σαν του Γκύζη. Κι οι άνθρωποί της, τότε και τώρα. Μάθημα ακριβέστατης αντιπαράθεσης ψυχοχυνθέσεων των λαών από το εκπληκτικό βιβλίο του κυρίου Πανούση... Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:
“Ο Έλληνας είναι καλοπερασάκιας. Του 'ρθε στις δώδεκα η ώρα τη νύχτα να φάει αυγά με κόρνεμπηφ, θα βγει να ψάξει να βρει αυγά και κόρνεμπηφ.
Κι είναι και ξεχασιάρης.
Οχτώ φορές τη βδομάδα να πάει στο σουπερμάρκετ και τις οχτώ κάτι θα λησμονήσει να αγοράσει.
Κι όταν θα του λείψει, τότε θα θυμηθεί να κατεβεί στην έβγα. Κι εκεί πάλι, είναι ικανός να πιάσει την κουβέντα κι απάνω στο μπούρου-μπούρου, μπορεί να του γυαλίσει να αγοράσει και καμιά μπύρα.
Ο Έλληνας είναι η διαρκής επιδιόρθωση ενός συνεχόμενου λάθους. Ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής, όπου εντός ελάχιστων λεπτών ψάχνει να βρει πώς θα κουκουλώσει τις παραλείψεις ολόκληρης μέρας. Ή ολόκληρης δεκαετίας. Κι αυτό είναι που τον κάμει τόσον ανθρωπινό.
Αντιθέτως ο Ρώσος, ο Ουκρανός, ο Μολδαβός, ο Βούλγαρος, ο Αλβανός, έχουνε συνηθίσει την έλλειψη.
Δεν έχω αυγό, δεν τρώω ομελέτα.
Κανένας απ' αυτούς δεν πρόκειται να πληρώσει δέκα σεντ παραπάνω για να αγοράσει ζαμπονάκι από την έβγα, από την τιμή που θα το έβρισκε στο σούπερ μάρκετ. Περνάει και χωρίς ζαμπόν. Κι όταν ξημερώσει και αν του φτάνουνε τα λεφτά και αν θα το βρει σε προσφορά, θα το ψωνίσει από τα μεγαθήρια των πολυεθνικών.
Άλλωστε, τι τον συνδέει αυτόν με τη γειτονιά;
Σάμπως, εδώ μεγάλωσε;
Σάμπως ξέρει ποιος είναι αυτός που έχει το μικρομπακάλικο, το συνοικιακό βιβλιοχαρτοπωλείο, τον φούρνο της γειτονιάς, το ψιλικατζίδικο του παρακάτω δρόμου; Τα πρόσωπα που είναι γύρω του, δεν έχουν ονόματα, οι δρόμοι που βαδίζει δεν έχουν γι' αυτόν ιστορία, οι ταβερνούλες που τσικνίζουνε τη νύχτα, δεν κρύβουνε σεκλέτια.
Είναι ξένος.
Και δεν βλέπει γιατί θα πρέπει να σεβαστεί οτιδήποτε ανήκει σ' εκείνους που μισεί ως τα αφεντικά του.
Ο Κολωνός δεν του λέει τίποτα για τον Οιδίποδα και η Αθήνα δεν τον μαγεύει με τα γεράνια της.
Γι' αυτόν, τα Σεπόλια, οι Τζιτζιφιές, το Χατζηκυριάκειο, η Πειραϊκή, η Νέα Ιωνία δεν είναι παρά αδειανές λέξεις, που δεν γίνανε ποτέ τραγούδι, που δεν μεταφέρουν μνήμες, που δεν έχουνε δικούς του νεκρούς, που το περιμένουν μόνον ως πόρνες στα πιο φτηνά πορνεία.
Κι αυτό το κενό του ξένου, όταν οι τόποι τον μπουντρουμιάζουν στα υπόγειά τους, μετατρέπεται σε μίσος για τον τόπο και το μίσος αντανακλάται, με τη σειρά του, στο σώμα του τόπου, ως ασχημία.
Ως θάνατος.
Ως μιζέρια”.
Η κοινωνία των επιδομάτων (για τους ξένους, όχι για τους Έλληνες)... Αυτό μήπως δεν ισχύει ήδη στη δύσμοιρη αυτή πατρίδα; Όπου ενώ οι παράνομοι μετανάστες -ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται καλά κρυμμένοι αμέτρητοι τζιχαντιστές κεφαλοκυνηγοί, καθώς και πράκτορες της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας ΜΙΤ- λαμβάνουν το τακτικό επίδομα των 400 ευρώ, χωρίς να εργάζονται, με όλα τα έξοδα (στέγη, ρεύμα, νερό κτλ.) πληρωμένα, οι εγχώριοι Νεοέλληνες όχι απλώς δεν δικαιούνται επιδομάτων και κρατικής αρωγής, αλλά στερούνται το δικαίωμά τους στην ελπίδα, το μέλλον, τη ζωή. Αυτή την καθημερινή αθλιότητα που ζούμε, περιγράφει ο κύριος Πανούσης στην ενότητα όπου γίνεται λόγος -με ειρωνεία εσωτερικής οδύνης- για το “Επίδομα cafe”, αυτό το νέο στέκι των ιθαγενών Ελλήνων, που έφτασαν να γίνουν οι ίδιοι ξένοι μες στα σπίτια, τις γειτονιές και τη χώρα τους.
“Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη”... Με τον εξισλαμισμό της σάρκας και του πνεύματος, που ήδη επιχειρείται, όπως περιγράφει η Μαριάννα του προφήτη Δανιήλ, αυτή η φανταστική (ή άραγε όχι και τόσο φανταστική;) πόρνη, μέσα από τα λόγια του Λευτέρη Πανούση, του “κυρίου Λευτέρη”, που -κατά την ηλεκτρονική επιστολή της Μαριάννας προς τον συγγραφέα- “του τα γράφει να τα πει, όπως ξέρει να τα λέει”. Να τα γράψει “μορφομένα και καλιεργημένα, αλλά στο μαγκιόρηκο και στο ασημβίβαστο”, σύμφωνα με την ορθογραφία της αμόρφωτης, πλην όμως σοφής, αλλοδαπής πόρνης, αυτού του -αναπάντεχα- μελλοντικού θύματος του ακραίου Ψευτοϊσλάμ, όπως τέτοιο θύμα υπήρξε η Ρουμάνα ιερόδουλος Μαριάννα Πόπα που σφαγιάστηκε στο Λονδίνο το 2014 από φανατικό ισλαμιστή, “επειδή έκαμε πιάτσα κοντά σε ισλαμικό τέμενος”... Της Μαριάννας, που βαπτίστηκε στο όνομα του θύματος του “ιερού πολέμου”. Της Μαριάννας του προφήτη Δανιήλ του Βοτανικού, που βλέπει καθαρά βαθιά μέσα στο μέλλον.
Όμως, μέσα σ' όλα αυτά, ήρθε κι ο κορωνοϊός...
“Στις αρχές περίπου του 2020 ο κοσμάκης άκουσε τα μαντάτα για μια νέα φοβερή πανδημία – τον λεγόμενο κορωνοϊό.
Το τότε καθεστώς εκμεταλλεύτηκε τον τρόμο που προκαλούσε το θανατικό στους ανθρώπους, ώστε να επιβάλλει απαγόρευση κυκλοφορίας και να περάσει έτσι τη φάση του λαθρεπικοισμού, που προέβλεπε την εγκατάσταση εκατομμυρίων λαθρέποικων στην ηπειρωτική χώρα.
Στη συνοικία Γκύζη οι άνθρωποι είχαν πειστεί ότι το κακό που θα μπορούσε να τους προκαλέσει η πανδημία, ήταν χειρότερο από αυτό που τους περίμενε από τη σταδιακή αντικατάστασή τους, από αφροασιατικές μάζες...”.
Αυτά γράφει ο Λευτέρης Πανούσης, στην ενότητα-αφήγηση που αναφέρεται στην “κοινωνία των αυτιστικών”. Αυτιστική είναι, όντως, η σημερινή ελληνική κοινωνία και απόμακρη από τα πραγματικά προβλήματα τόσο της ίδιας όσο και του κόσμου ολόκληρου. Στον μικρόκοσμό του ο σύγχρονος Έλληνας -ο Νεοέλληνας ή ακόμη και Γραικύλος-, εκείνος που αγνοεί το ιστορικό του παρελθόν και αδιαφορεί για το εθνικό του μέλλον. Όταν ξέσπασε το νεώτερο παγκόσμιο οικονομικό κραχ, το 2008, ο Νεοέλληνας ασχολείτο με την υπόθεση του Βατοπεδίου. Και όταν άρχισε η “αραβική άνοιξη” και το πανίσχυρο λαθρομεταναστευτικό ρεύμα, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, ο αυτιστικός Νεοέλληνας και πάλι αδυνατούσε να δει τι έρχεται, αποξενωμένος στην “κοσμάρα” του. Το ίδιο και τώρα, με τον κορωνοϊό: η ζωή της ανθρωπότητας μεταλλάσσεται, ίσως και για πάντα, και ο Νεοέλληνας ονειρεύεται “επιστροφή στην κανονικότητα”, αν και υποσυνείδητα γνωρίζει ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ...
Την εφιαλτική πραγματικότητα που ξεκίνησε με την πανδημία του νέου θανατηφόρου ιού, αναλύει με γλαφυρό και αφηγηματικό τρόπο, ο Λευτέρης Πανούσης, στις σχετικές σελίδες του βιβλίου του. Αυτό το καθημερινό παράλογο, το οποίο βιώνει ο διωκόμενος μες στην πατρίδα του Έλληνας -ο “ανθρωπάκος”- από το σάπιο ανθελληνικό ντόπιο κατεστημένο, το οποίο κάνει τα πάντα για να εξοντώσει ψυχοσωματικά τους αυτόχθονες κατοίκους αυτού του βασανισμένου τόπου και να φέρει όλο και περισσότερους παράνομους μετανάστες. Το περιβόητο “lockdown” του κορωνοϊού, που επιβάλλει το σύστημα σε συνθήκες πανδημικής κρίσης, θα σημάνει αναπόφευκτα -όταν κάποια στιγμή λήξει η γενική καραντίνα- το “lockdown” του ίδιου του ελληνισμού.
Το μέλλον...
Φεβρουάριος 2044. Η Αθήνα (και η Ελλάδα) του μέλλοντος. Μια πόλη, αλλά και μια χώρα, πολυεθνική (“πολυπολιτισμική”) και χωρισμένη σε ζώνες. Στην “ειδική οικονομική ζώνη” (Ε.Ο.Ζ.), τους τομείς εργασίας μετα-νεωτερικού σκλαβοπάζαρου που ήδη σήμερα προετοιμάζονται, όπου μέσα σε συνθήκες απερίγραπτης κόλασης θα εργάζονται οι “τυχεροί” του μέλλοντος, όλοι εκείνοι οι μετα-προλετάριοι που θα δύνανται να έχουν πρόσβαση στην εργασία και σε ένα κομμάτι ψωμί. Στην ισλαμική ζώνη, όπου οι ελάχιστοι εναπομείναντες Έλληνες θα είναι αναγκασμένοι να τηρούν τον “νόμο του Προφήτη” για να μπορούν να επιβιώσουν υπό όρους ασφυκτικότατους της ανθρώπινης προσωπικότητας. Στη βαλκανική ζώνη, η οποία δεν είναι παρά ένα απέραντο πορνείο, ένας χώρος αναρχίας και εγκλήματος, όπου η “αλβανογραφία” των τωρινών “Μικρών Τιράνων” -της σημερινής “πρώην ελληνικής” συνοικίας Γκύζη και νυν αλβανικού θύλακα Αθηνών- φαντάζει ως επίγειος Παράδεισος και γη αγγέλων. Και, τέλος, στη χριστιανική ζώνη των “βορείων προαστίων”, “εκεί όπου κατοικούν οι πλούσιοι και χρειάζεσαι ειδική άδεια εισόδου για να μπεις” (όπως γράφει ο κ. Πανούσης), δηλαδή στα γεωγραφικά διαμερίσματα των Ελλήνων, οι οποίοι ζουν τρομοκρατημένοι -σαν τους “Ελόι” της “Μηχανής του χρόνου” του H.G. Wells που τρέμουν τη βία και τον θάνατο που σκορπούν οι υπάνθρωποι “Μόρλοκς”-, μην και οι τριτοκοσμικοί βάρβαροι του 21ου αιώνα διεισδύσουν στα σπίτια τους και τα αλώσουν. Θέμα χρόνου, κι αυτό να γίνει.
Τον Φεβρουάριο του 2044 τον τόπο που λέγεται “Ελλάς” τον κυβερνά η “κυβέρνηση κοινωνικής ενότητας”, όπου -κατά τον κύριο Πανούση, πάντα- “συμμετέχουνε και μουσουλμάνοι ελληνισθέντες”· όλοι εκείνοι οι Ασιάτες και Αφρικανοί που είχαν εισβάλλει τις προηγούμενες δεκαετίες στα μέρη όπου βρίσκονται σκορπισμένα κόκαλα και τάφοι ηρώων και πολιτογραφήθηκαν “Έλληνες”, με ελληνική ιθαγένεια και πλήρη δικαιώματα, περισσότερα σίγουρα από τους γηρασμένους βιολογικά και συρρικνωμένους πληθυσμιακά άλλοτε Έλληνες Χριστιανούς Ορθοδόξους. Ο Λευτέρης Πανούσης μας δίνει την εικόνα του μέλλοντος που έρχεται: ένα άκρως εφιαλτικό μέλλον για την Ελλάδα και τους Έλληνες, που όμως με τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν, με τον ρυθμό των γεγονότων που τρέχουν, μοιάζει αναπότρεπτη. Το σπέρμα του αφελληνισμού του τόπου μας έχει πέσει στο γόνιμο ελληνικό έδαφος, τα “σημεία των καιρών” είναι εμφανή σε όσους δεν έχουν τις τσίμπλες του πολιτικαντισμού στα μάτια τους. Η φοβερή τραγωδία που καταφθάνει είναι αναπόφευκτη, ως πεπρωμένο θανάτου.
Και μετά, το όνειρο... Η ελπίδα... Μέσα στο απόλυτο σκότος, μια αχτίδα φωτός... Οι “Ελευθερωτές”. Αυτοί οι “τρελοί”, οι, κατά το σύστημα και την ορολογία του, “τρομοκράτες” -όπως “τρομοκράτες” ήσαν, κατά την παντοδύναμη Ιερά Συμμαχία, κι οι ήρωες εθνεγέρτες του 1821-, που αντιδρούν έμπρακτα, και όχι μόνο με θεωρίες, στην ισλαμοποίηση και τον αφελληνισμό της Ελλάδας. Αυτοί, που πάνω στα χέρια και τα μυαλά τους, στηρίζεται η βιολογική και πολιτισμική επιβίωση του σύμπαντος ελληνισμού. Στόχος τους, ένας και μοναδικός, υπό τις τόσο αντίξοες συνθήκες του “μελλοντικού παρόντος”, εν έτει 2044: να κρατηθεί ζωντανό το κύτταρο του ελληνικού αίματος και του πνεύματος. Ο σοφός “Υδροχόος”, αυτός ο Έλλην του μέλλοντος, “εγκέφαλος” προφανώς της μυστικής εκείνης οργάνωσης Ελλήνων, το λέει ξεκάθαρα δια λαλιάς πανούσειας: “Μέλλον μας είναι να παραμείνουμε ζωντανοί στο παρόν...”. “Όσοι ζωντανοί”, όπως έγραφε κάποτε ο προφήτης του έθνους, Ίων Δραγούμης.
“Ο Χριστός σταμάτησε στου Γκύζη”... Σύγγραμμα του κυρίου Λευτέρη Πανούση, που -ας μας το επιτρέψει ο αναγνώστης- ούτε όμοιο, ούτε παρόμοιό του υπάρχει στη σύγχρονη ελληνική βιβλιογραφία. Είναι ένα βιβλίο που έλειπε, ως αναφορά αναγκαία στις σύγχρονες (και δραματικές) διεργασίες που λαμβάνουν σάρκα και οστά εντός της ελληνικής κοινωνίας. Ένα βιβλίο που καταγίνεται με την προβληματική αυτής της ίδιας της οντότητας και της υπόστασης του ελληνικού γένους στο εγγύς μέλλον, έχοντας κατά νου τον ριζικό μετασχηματισμό της ελληνικής κοινωνίας που εξελίσσεται γύρω μας, αλλά και μέσα μας. Κάνει λόγο για το έκτρωμα της “νέας Ελλάδας” που γεννιέται, το οποίο είναι πολύ πιο αποτρόπαιο από το πτώμα της παλιάς Ελλάδας που πεθαίνει...
Το εξαιρετικό αυτό βιβλίο, που δεν πρέπει να λείπει από καμία σωστά ενημερωμένη σύγχρονη πατριωτική βιβλιοθήκη, μόλις κυκλοφόρησε (Οκτώβριος 2020) από τις εκδόσεις “Έκτωρ” (ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: info@neageneabooks.gr, διαδικτυακή διεύθυνση: neageneabooks.gr, τηλέφωνο: 6945951077).