23.9.2012
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε ως αξονικό σημείο του προβληματισμού μας το λεγόμενο «δημογραφικό ζήτημα». Αυτό συμβαίνει, διότι θεωρούμε το τόσο σπουδαίο αυτό ζήτημα ως το υπ’ αριθμόν 1 πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας εδώ και δεκαετίες, που απειλεί πλέον να λάβει εκρηκτικές διαστάσεις, διαλύοντας κυριολεκτικά το μέλλον του ίδιου του ελληνισμού!
Τα προηγούμενα δεν είναι καθόλου υπερβολικά, απ’ τη στιγμή που η «ψυχρή» πάντοτε στατιστική είναι πράγματι αμείλικτη: το έτος 2000 ο ελληνικός πληθυσμός έσπασε για πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία το περίφημο «φράγμα του θανάτου» (δηλ. περισσότεροι θάνατοι απ’ ότι οι γεννήσεις), η δε απογραφή του 2011 έδειξε μείωση του ελληνογενούς πληθυσμού σχεδόν κατά 1 εκατομμύριο ψυχές! Κάτι που βεβαίως ισοδυναμεί με ακήρυχτη γενοκτονία και θα έπρεπε να σημάνει συναγερμό στους αρμόδιους φορείς...
Όντως, το δημογραφικό ζήτημα θα πρέπει να βλέπεται ως κεντρικό σημείο αναφοράς για κάθε χώρα του πλανήτη (και όχι βέβαια μόνο για την Ελλάδα). Ουσιαστικά από αυτό εκπηγάζουν τα πάντα, κάθε δηλ. τομέας κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής δραστηριότητας, εφόσον τις αυξομειώσεις του ντόπιου πληθυσμού ακολουθεί νομοτελειακά μία παράλληλη και αντίστοιχη αυξομείωση κάθε σχετικού με την πορεία του τόπου δείκτη: από τον δείκτη ευημερίας μέχρι τον δείκτη στρατιωτικής ισχύος και από τον δείκτη παραγωγικότητας μέχρι τον δείκτη ψυχολογικής ευμάρειας μιας κοινωνίας.
Εάν ρίξουμε μία σύντομη ματιά στο ιστορικό παρελθόν – που πάντοτε διδάσκει – θα δούμε ότι όποτε ο πληθυσμός μίας χώρας καταντούσε γερασμένος ακολουθούσε πορεία παρακμής και, μερικές φορές, ακόμα και ολέθρου και οριστικής έκλειψης του δεδομένου έθνους! Αντίθετα, στις περιπτώσεις πληθυσμιακής ανόδου και κυριαρχίας του νεαρού πληθυσμού στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αυτό γνώριζε πάντοτε μία περίοδο εντυπωσιακής ακμής, εφόσον κυριαρχούσαν οι νέες ιδέες, η καινοτομία, ο ενθουσιασμός κτλ.
Σήμερα, ειδικά στα «στενά» ελληνικά δεδομένα, θα πρέπει οπωσδήποτε να εξατάσουμε το δημογραφικό ζήτημα σε συσχετισμό με την ευρύτερη γεωπολιτική κατάσταση της περιοχής μας, αλλά και του πλανήτη συνολικότερα. Εμείς εντάσσουμε το ελληνικό δημογραφικό ζήτημα στο πλαίσιο των νεώτερων πλανητικών δεδομένων, που σχηματικά μπορούμε να καταγράψουμε ως εξής: ραγδαία άνοδος της Ανατολής (Ευρασιατικός Άξονας και Ισλάμ) με ταυτόχρονη «καθίζηση» του δυτικού κόσμου (Δυτική Ευρώπη και Βόρεια Αμερική). Αυτό το σχήμα διαμορφώνει πλέον μία εντελώς καινούρια πραγματικότητα για τον 21ο αιώνα, εφόσον απ’ ότι φαίνεται ξεπερνιέται πλέον οριστικά ο «πολιτισμός» του καπιταλιστικού τρόπου ζωής και αναδύεται ένας εθνικομπολσεβικισμός ευρασιατικού τύπου, που δεν θα αργήσει η μέρα που θα κυριαρχήσει τουλάχιστον στην Ευρώπη (σε διαφορετική περίπτωση η Γηραιά Ήπειρος θα εξισλαμισθεί...).
Εάν λοιπόν δούμε τα πράγματα πλανητικά – όπως πράττει ο γράφων πάγια στις αναλύσεις του – και όχι κοντόφθαλμα-εθνικιστικά, τότε αντιλαμβανόμαστε τον μείζονα σήμερα κίνδυνο για τον ελληνισμό. Διότι παρατηρούμε μία συνεχή πίεση «πασιοναρικής ενέργειας» [ορισμός του Ρώσου-Σοβιετικού εθνολόγου Λιεφ Γκουμιλιόφ που σημαίνει το πλεόνασμα δημιουργικότητας και νειάτων ενός έθνους], η οποία επειδή ακριβώς βρίσκεται σε αφθονία στον χώρο της Ασίας, προσπαθεί τώρα να «διαχυθεί» προς δυσμάς (μέσω Τουρκίας). Πρώτος της «σταθμός» και συνεπώς στόχος της σύγχρονης αυτής ασιατικής εισβολής: η Ελλάδα... Η Ελλάδα της απίστευτης υπογεννητικότητας και, συνεπώς, της φοβερής μείωσης πληθυσμού που υφίσταται από τη δεκαετία του 1960 και έπειτα.
Να σημειωθεί εδώ απαραίτητα ότι το παραπάνω αρνητικό για τον ελληνισμό φαινόμενο των τελευταίων 50 βασικά ετών υπήρξε αποτέλεσμα της αστικοποίησης του ελληνικού πληθυσμού και της πτώσης της αγροτιάς της ελληνικής υπαίθρου. Πώς λοιπόν να γεννιούνται πολλά παιδιά μέσα σε διαμερίσματα-«κλουβιά» σε αντίθεση με την έως τότε γεωργική ζωή αιώνων έξω στους αγρούς και στις αυλές κτλ.;
Η πίεση λοιπόν της περιττής «πασιοναρικής ενέργειας» της Ασίας δημιουργεί αυτή τη στιγμή εφιαλτικές προοπτικές για τη χώρα μας, αλλά και για την Ευρώπη στο σύνολό της. Και μας θυμίζει – για να μιλήσουμε με όρους μαρξισμού-λενινισμού – αυτό που τόσο οι Μαρξ-Ένγκελς όσο και ο Λένιν χαρακτήρισαν ως: «η μετανάστευση είναι το όπλο του καπιταλισμού»...
Σήμερα, σε νεωτερικές πλέον διαστάσεις, το παραπάνω αξίωμα θα μπορούσε να ειπωθεί ως εξής: «η (λαθρο)μετανάστευση είναι το Υπερ-όπλο του (σύγχρονου) καπιταλισμού»! Όπου ως «σύγχρονος καπιταλισμός» νοείται η εξάπλωση της οικονομίας της Άπω Ανατολής, και κυρίως της Κίνας, που θα πρέπει επίσης να ιδωθεί σε συδυασμό με την εξάπλωση των μουσουλμανικών πληθυσμών – νέων βεβαίως σε ηλικία – προς τη Δύση! Όταν λοιπόν η ευρωπαϊκή (πρώτιστα δε η ελληνική) οικονομία «πνέει τα λοίσθια» αντικαθίσταται στις «αγορές» από το κινεζικό-απωανατολίτικο «περίσσευμα αποθέματος»... Αλλά επίσης οι γηράσκουσες ευρωπαϊκές κοινωνίες, με πρώτη απ’ όλες την ελληνική, γνωρίζουν μία παράλληλη «αλλαγή φρουράς»: τα αγέννητα παιδιά της Ευρώπης (και της Ελλάδας) αντικαθίστανται από τους πολύ νεαρούς υπερπληθυσμούς που καταφτάνουν με τα διάφορα λαθρομεταναστευτικά κύματα από την ισλαμική Ασία!
Εάν τα παραπάνω άκρως νευραλγικά για το ελληνικό μέλλον ζητούμενα τα εξειδικεύσουμε στην περίπτωση της πατρίδας μας φτάνουμε ενώπιον ενός απίστευτου «καρκινικού όγκου», που έχει πλέον λάβει διαστάσεις κοινωνικής «γάγγραινας». Διότι η συνεχιζόμενη συσσώρευση ολοένα και περισσότερων μουσουλμανικών πληθυσμών από χώρες όπου βρίθουν από νεολαία (8 με 10 παιδιά είναι ο Μέσος Όρος της πακιστανικής και μπαγκλαντεσιανής οικογένειας!) συνιστά πια – σε ιστορικό πεδίο – ένα απίθανο «παλιρροϊκό κύμα» το οποίο σύντομα η Ελλάδα ΔΕΝ θα μπορεί πλέον να ανακόψει! Κάτι που θα σημάνει την απότομη και ξαφνική αλλαγή της τριγύρω μας κοινωνικής πραγματικότητας... Και εξηγούμεθα.
Αυτή την ώρα εμείς κρίνουμε ότι βρισκόμαστε απλώς στο πρώτο στάδιο εξισλαμισμού της ελληνικής κοινωνίας. Το τραγικό περιστατικό της Πάρου με θύτη τον βιαστή Πακιστανό λαθρομετανάστη και θύμα την 15χρονη Ελληνοπούλα Μυρτώ έδειξε, πέραν της δραματικότητας του συμβάντος, και μια σειρά άλλων ζητουμένων. Έδειξε καταρχάς την πλήρη αναλγησία της Αριστεράς στο σύνολό της σε ένα μείζον κοινωνικό πρόβλημα, αλλά και την αδιαφορία-προδοσία της για ένα θέμα με ξεκάθαρες εθνικές διαστάσεις. Από την άλλη έδειξε ακόμη το απόλυτο «μούδιασμα» της ευρύτερης Δεξιάς (ΝΔ και ΑΝΕΛ), η οποία «χαϊδεύει» τους μετανάστες σε βάρος των γηγενών Ελλήνων.
Το απίστευτο για όσους δεν γνωρίζουν την ισλαμική πραγματικότητα της Κεντρικής Ασίας γεγονός υπήρξε η «δικαιολογία» του Πακιστανού που έστειλε σε κώμα στο νοσοκομείο την ανήλικη Ελληνίδα, χτυπώντας της το κεφάλι με δύναμη στα βράχια: «πήγα να την βιάσω», είπε ο εγκληματίας, «επειδή στην πατρίδα μου αυτό επιτρέπεται με τα μικρά κορίτσια»!!! Αυτή και μόνο η δήλωση του Ασιάτη εμπερικλείει ολόκληρο το νόημα της σύγκρουσης των πολιτισμών που ήδη βιώνουμε στην ελληνική κοινωνία, σε πρώιμη έστω φάση ανάπτυξής της. Το «επιτρεπτό» σύμφωνα με τα ήθη-έθιμα της δικής του χώρας είναι μη αποδεκτό με τους υπάρχοντες όρους της ελληνικής κοινωνίας. Συνεπώς έπεται η δημιουργία «τριβής», με άξονα την επιδίωξη των ισλαμιστών να φέρουν τα δικά τους ήθη-έθιμα σε Ελλάδα και Ευρώπη, και επομένως οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε σφοδρή σύγκρουση.
Θα λάβει άραγε αυτή η σύγκρουση τη μορφή ενός ιδιότυπου εμφυλίου πολέμου; Κατά τη γνώμη μας, ΝΑΙ! Από τη μια μεριά θα είναι οι ισλαμιστές λαθρομετανάστες και οι υποστηρικτές τους απάτριδες της Αριστεράς και από την άλλη οι αντιδρώντες στην καταστροφή του έθνους Έλληνες πατριώτες. Στη μέση θα βρίσκεται η αδιάφορη-«ναρκωμένη» μάζα των ψευτοαστών οι οποίοι ακόμα και σήμερα ψηφίζουν τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που – όπως πάντα – θα παρακολουθούν τα γεγονότα που θα κρίνουν το μέλλον της Ελλάδας σαν να πρόκειται απλά για... κινηματογραφική ταινία! Όμως η νέα αυτή μορφή πολέμου, αυτός ο «αστικός πόλεμος» όπως θα τον λέγαμε καλύτερα, είναι ήδη επί θύραις... Ένα μόνο πράγμα απομένει: η κραυγή του «Λύκου της Ανατολής» που θα δώσει το σύνθημα για το ξεκίνημα του γενικού ξεσηκωμού των ξένων λαθρομεταναστών, μέσω των «ειδικών πρακτόρων» της τουρκικής ΜΙΤ που ήδη είναι «εμφυτευμένοι» μέσα στις διάφορες ισλαμικές κοινότητες που δρουν ανενόχλητες στη χώρα μας!