ΧΤΙΖΕΙ ΒΗΜΑ-ΒΗΜΑ ΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΡΩΣΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ (ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ)
25.3.2018
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Με το απίστευτο 76,65% των ψήφων του ρωσικού λαού επανεξελέγη, την περασμένη Κυριακή 18 Μαρτίου 2018, ο Ρώσος ηγέτης Βλαντίμιρ Πούτιν στο ανώτατο αξίωμα της πατρίδας του: αυτό του παντοδύναμου προέδρου της χώρας! Είναι ένα ποσοστό «δυσθεώρητο» για άλλους ηγέτες -να μην μιλήσουμε καλύτερα για τους «ηγετίσκους» της δύσμοιρης πατρίδας μας…- και δείχνει την τεράστια αποδοχή και αγάπη που απολαμβάνει από τους συμπατριώτες του. Και δίκαια! Διότι ο Πούτιν είναι ο άνδρας με την ισχυρή πυγμή που έσωσε τη Ρωσία από τον βέβαιο θάνατο στον οποίο την είχαν οδηγήσει οι Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και Μπορίς Γέλτσιν με την άφρονα πολιτική τους, αλλά και που κατέστησε και πάλι την «κόκκινη αρκούδα» μεγάλη πλανητική δύναμη, σεβαστή και υπολογίσιμη από τους πάντες…
Στα 66 χρόνια του πλέον ο πανίσχυρος ηγέτης του Κρεμλίνου (γεννήθηκε το 1952 στο τότε Λένινγκραντ, σημερινή Αγία Πετρούπολη), θα παραμείνει στο πόστο του προέδρου της χώρας και για τα επόμενα έξι έτη, έως δηλ. το 2024, αφού από το 2012 και μετά η θητεία του ανώτατου άρχοντα της ευρασιατικής δύναμης αυξήθηκε από τα τέσσερα κατά δύο επιπλέον χρόνια. Και είναι κοινή πεποίθηση ότι η τωρινή Ρωσία ουδεμία σχέση έχει με την ασθενική (έως θανάτου!) Ρωσία των τελών της δεκαετίας του 1990 και των αρχών της δεκαετίας του 2000· τότε που ο λαός της χώρας λιμοκτονούσε, η ανάπτυξη είχε γίνει άγνωστη λέξη στο ρωσικό λεξιλόγιο και η μεγάλη άλλοτε ρωσική πατρίδα συρρικνωνόταν μέρα με την ημέρα, δέσμια των πολιτικών λιτότητας και «σοκ» του ΔΝΤ… Το σύγχρονο ρωσικό «θαύμα» οφείλεται βέβαια στη στρατηγική που ακολούθησε ο Πούτιν, η οποία περιλαμβάνει διάφορα χρονικά στάδια και ακολουθεί συγκεκριμένο σχεδιασμό με συγκεκριμένη στόχευση.
Το 1998 ο Μπορίς Γέλτσιν τον όρισε διοικητή της FSB (Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών), δηλ. του διαδόχου σχήματος της άλλοτε φοβερής σοβιετικής KGB. Ο Πούτιν προερχόταν από τον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών, αφού επί σειρά ετών είχε σταδιοδρομήσει στις δυο υπηρεσίες, ενώ από το 1985 έως το 1990 εργάστηκε στην τότε Ανατολική Γερμανία, ως αξιωματούχος της KGB συνεργαζόμενος με τη «Στάζι» του Ανατολικού Βερολίνου. Ξαφνικά, τον Αύγουστο του 1999, ο Γέλτσιν τον διόρισε στη θέση του πρωθυπουργού της Ρωσίας! Η χώρα βρισκόταν σε εξαιρετικά δυσμενή σχέση, ενώ την ήδη βεβαρυμμένη οικονομική κατάσταση δυσχέραινε κατά πολύ η ακυβερνησία, αφού ο τότε ανώτατος άρχοντας στη Μόσχα σχεδόν κάθε μήνα αντικαθιστούσε τον εκάστοτε πρωθυπουργό… Πολλοί πίστευαν ότι ο Πούτιν θα ήταν απλά το επόμενο πρωθυπουργικό «πιόνι» στα χέρια του Γέλτσιν. Πόσο έξω έπεσαν!
Ο Πούτιν όχι μόνο άντεξε, αλλά στις 31 Δεκεμβρίου του 1999 επρόκειτο να αντικαταστήσει τον Γέλτσιν στη θέση του προέδρου της χώρας (στη Ρωσία ο πρόεδρος έχει τρομακτική δύναμη)! Τι ακριβώς συνέβη; Φαινομενικά ο Γέλτσιν παραιτήθηκε από τη θέση του, λίγους μήνες πριν τη λήξη της δεύτερης προεδρικής του θητείας, ανακοινώνοντας την απόφασή του με το πρωτοχρονιάτικο διάγγελμά του που σόκαρε τους πάντες. Στην πραγματικότητα όμως, ο Πούτιν είχε ανατρέψει με «μαλακό πραξικόπημα» τον Γέλτσιν: του επέδωσε «προνουντσιαμέντο» (ρητή προειδοποίηση) προκειμένου να παραιτηθεί οικιοθελώς από την προεδρία! Ο Γέλτσιν δέχτηκε, με την προϋπόθεση ότι θα παρέμενε ατιμώρητος για τα εγκλήματά του σε βάρος του ρωσικού έθνους. Πράγματι, ο Πούτιν σεβάστηκε τη συμφωνία και άφησε τον προκάτοχό του τελείως αλώβητο, παρά τις τεράστιες προδοσίες που είχε κάνει. Τον Απρίλιο του 2007 ο Γέλτσιν πέθανε ήσυχος στο κρεβάτι του σπιτιού του…
Άρχιζε η εποχή του «κοντού Μόσκοβου»! Τον Μάρτιο του 2000, στις προεδρικές εκλογές, ο Βλαντίμιρ Πούτιν εξελέγη κι επίσημα πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Επανεξελέγη με ακόμη μεγαλύτερη πλειοψηφία τον Μάρτιο του 2004, αλλά στις προεδρικές εκλογές του 2008 δεν είχε δικαίωμα να θέσει ξανά υποψηφιότητα: το ρωσικό Σύνταγμα δεν προέβλεπε τρίτη θητεία για τον πρόεδρο της χώρας. Έβαλε λοιπόν μπροστά, ως «μαριονέτα» του, τον έμπιστό του Ντμίτρι Μεντβέντεφ (που έμεινε πρόεδρος έως το 2012), ο ίδιος πέρασε στο αξίωμα του πρωθυπουργού και στο μεταξύ τροποποίησε το Σύνταγμα, έτσι ώστε να μπορέσει να επανεκλεγεί πρόεδρος… όσες φορές θέλει! Τον Μάρτιο του 2012 έγινε ξανά άρχοντας του Κρεμλίνου, για έξι χρόνια αυτή τη φορά. Και τώρα (18 Μαρτίου 2018) έσπασε όλα τα εκλογικά ρεκόρ, θριαμβεύοντας στις προεδρικές εκλογές της προηγούμενης Κυριακής…
Η στρατηγική του Βλαντίμιρ Πούτιν περιελάμβανε ένα πρώτο στάδιο: αυτό της οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας και, κατ’ επέκταση, της αποκατάστασης του χαμένου διεθνώς ρωσικού κύρους. Το κατάφερε, έπειτα από τιτάνιες προσπάθειες, αφού είχε συν τοις άλλοις να αντιμετωπίσει και τη διαβόητη «ρωσική μαφία», που αποτελείτο από γκάνγκστερς που είχαν πλουτίσει στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1990 εις βάρος του λαού της χώρας που δυστυχούσε. Οι λεγόμενοι «ολιγάρχες», που απομυζούσαν σε βάρος των Ρώσων, είχαν δημιουργήσει ένα δικό τους «κράτος εν κράτει», ένα ιδιότυπο παρακράτος, που επί Γέλτσιν είχε στήσει «πάρτι» στην πλάτη του απλού κοσμάκη. Όμως ο Πούτιν τους κήρυξε ολικό πόλεμο, με συνέπεια να τους συντρίψει! Κάτι που κράτησε βεβαίως κάποια χρόνια και είχε μεγάλο κόστος για όλες τις πλευρές… Όμως το αποτέλεσμα υπήρξε να αποβληθεί η «γάγγραινα» αυτή από το σώμα του ρωσικού έθνους που υπέφερε!
Τα ίδια και στον καθαρά οικονομικό τομέα. Ο «τσάρος» Βλαδίμηρος έδιωξε το ΔΝΤ από την πατρίδα του και η ανάπτυξη ήρθε επιτέλους στη Ρωσία, έπειτα από δεκαετίες μιζέριας! Σήμερα η Ρωσία είναι απ’ τις πλέον αναπτυσσόμενες χώρες στον κόσμο και οι οικονομικοί της δείκτες είναι σταθερά ανοδικοί. Οι σημαντικότεροι διεθνείς αναλυτές δεν προβλέπουν νέα κρίση για τη χώρα αυτή πριν από τα μισά περίπου του 21ου αιώνα! Κι όλα αυτά φέρουν τη «σφραγίδα» του Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα ευνοϊκό επιχειρηματικό περιβάλλον, που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την «τοξική» πραγματικότητα που επικρατούσε τη δεκαετία του 1990 στη χώρα. Οι προοπτικές για τα επόμενα χρόνια παραμένουν άκρως ευνοϊκές.
Μετά την εσωτερική ανασυγκρότηση της Ρωσίας, ο Πούτιν άρχισε αργά αλλά σταθερά να οικοδομεί το δεύτερο σκέλος της στρατηγικής του: εκείνο που αποσκοπεί στην επανασύσταση της Σοβιετικής Ένωσης, έστω και υπό μια νέα μορφή! Το εν λόγω σκέλος άρχισε να εφαρμόζεται ήδη από το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 2000, ειδικά δε μετά τη σφαγή των παιδιών στο Μπεσλάν (1 Σεπτεμβρίου 2004) από Τσετσένους ισλαμιστές τρομοκράτες. Ήταν ένα γεγονός που εξόργισε τον Πούτιν, ο οποίος μέσα σε χρόνο-ρεκόρ κατάφερε να διαλύσει σχεδόν την ισλαμιστική τρομοκρατία των Τσετσένων· σήμερα η εν λόγω τρομοκρατία αποτελεί μία σκιά, υπόλειμμα της δυναμικής δράσης των Τσετσένων ισλαμιστών πριν από 15-20 χρόνια.
Αμέσως μετά τη συντριβή του εσωτερικού αυτού εχθρού, ο Πούτιν άρχισε να συνάπτει στενές συμμαχίες με τις χώρες του λεγόμενου «εγγύς εξωτερικού» της Ρωσίας, δηλ. τις πρώην σοβιετικές σοσιαλιστικές Δημοκρατίες που έγιναν ανεξάρτητα κράτη το 1991, με τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Η Λευκορωσία, το Καζακστάν, το Ουζμπεκιστάν και μερικές ακόμη χώρες συνήψαν ιδιαίτερες σχέσεις με τη Μόσχα, σε σημείο που εν μέρει το όραμα αναβίωσης της Σοβιετικής Ένωσης να έχει ήδη επιτευχθεί! Υπήρχαν όμως άλλα «μέτωπα» που δεν έλεγαν να κλείσουν: στην περιοχή της Υπερκαυκασίας, στην Ουκρανία, στις βαλτικές χώρες…
Τον Αύγουστο του 2008, μήνα των Ολυμπιακών αγώνων του Πεκίνου, η Ρωσία επιτέθηκε ξαφνικά εναντίον της Γεωργίας! Μιας χώρας που προέκυψε από τη διάσπαση της ΕΣΣΔ, αλλά ακολούθησε έκτοτε μία τυφλή σχεδόν φιλοαμερικανική και αντιρωσική πολιτική. Δυο περιοχές της Γεωργίας (Νότια Οσετία και Αμπχαζία) αυτοανακηρύχθηκαν ανεξάρτητες και ξέσπασε ένοπλη σύγκρουση ανάμεσα σε αυτές και τον γεωργιανό στρατό. Τότε η Ρωσία εισέβαλε στη Γεωργία και βοήθησε στην απόσχιση αυτών των περιοχών από τη Γεωργία! Η τελευταία αναγκάστηκε να αποδεχτεί τον ακρωτηριασμό της εδαφικής της επικράτειας, κι έτσι ο πόλεμος έληξε με ουσιαστική νίκη της Μόσχας. Έκτοτε οι δύο περιοχές λειτουργούν ως ανεξάρτητα κράτη, και ουσιαστικά βρίσκονται υπό το κέλυφος της Ρωσίας. Σε όλα αυτά η Δύση έκανε τα στραβά μάτια και δεν βοήθησε τους Γεωργιανούς στο να αποφύγουν τον εδαφικό τους διαμελισμό…
Τον Φεβρουάριο του 2014 οι φιλοδυτικοί και αντιρώσοι Ουκρανοί προσπάθησαν να ανατρέψουν τον φίλα προσκείμενο στη Μόσχα πρόεδρο της χώρας. Ο Πούτιν βρήκε την αφορμή που έψαχνε και διέταξε τα ρωσικά στρατεύματα να εισβάλουν στην Ουκρανία! Το αποτέλεσμα υπήρξε μία περιοχή της Ουκρανίας, η χερσόνησος της Κριμαίας, να αποσχιστεί από το Κίεβο και, τελικά, να προσαρτηθεί από τη Ρωσία! Επίσης, σε μια χώρα βαθύτατα διχασμένη σε δυτικές (καθολικές) και ανατολικές (ορθόδοξες) επαρχίες, οι ρωσόφωνοι της Ανατολικής Ουκρανίας αυτοανακηρύχθηκαν ανεξάρτητο κράτος με την ονομασία «Νοβορωσία» (Νέα Ρωσία). Τελικά, η Ουκρανία σήμερα παραμένει τυπικά μόνο ενιαία, αφού το ανατολικό της τμήμα ελέγχεται πια από το Κρεμλίνο, όντας ουσιαστικά στη σφαίρα επιρροής της πουτινικής Ρωσίας…
Πάμε λοιπόν για άμεση ανασυγκρότηση της άλλοτε σοβιετικής αυτοκρατορίας; Είναι πολύ πιθανό αυτό να συμβεί στη διάρκεια της νέας εξαετούς θητείας του Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο οποίος σχεδιάζει πράγματι μια ΕΣΣΔ-2, αν και χωρίς τις βαλτικές χώρες (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία), οι οποίες έχουν προσχωρήσει πλήρως στο σύστημα της Δύσης, αλλά ενσωματώνοντας στον νέο «σοβιετικό» κορμό κομμάτια άλλων ανεξάρτητων κρατών -όπως από την Ουκρανία ή τη Γεωργία-, καθώς και ολόκληρες μετασοβιετικές χώρες, π.χ. το Καζακστάν και τη Λευκορωσία. Το θέμα είναι πώς θα αντιδράσει σε όλα αυτά η Δύση, και κυρίως οι ΗΠΑ, που έχουν στο μεταξύ φροντίσει να περικυκλώσουν τη Ρωσία με τα πυρηνικά του ΝΑΤΟ. Όπως επίσης μέγα αίνιγμα παραμένει ο τρόπος που θα καταφέρει ο Πούτιν να επιτύχει τον πάγιο στόχο της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής: να κατέλθει στις ζεστές θάλασσες της Μεσογείου και του Ινδικού ωκεανού…