17.1.2020
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Επανεκλογή Τράμπ, Brexit, και ο ρόλος της Ρωσίας
Ένα κοσμοϊστορικό γεγονός αναμένεται να λάβει σάρκα και οστά σε λίγες ημέρες στην Ευρώπη: στις 31 Ιανουαρίου του 2020 το Ηνωμένο Βασίλειο αναμένεται να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, υλοποιώντας την απόφαση του δημοψηφίσματος της 23ης Ιουνίου 2016 (Brexit). Η ειλημμένη αυτή απόφαση του ευρωσκεπτικιστή Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον θα αλλάξει αναπόφευκτα τα γεωπολιτικά δεδομένα, σε παγκόσμια κλίμακα, και θα δρομολογήσει μια σειρά από ισχυρές αλυσιδωτές αντιδράσεις, σε διάφορα μήκη και πλάτη της υφηλίου.
Το Brexit που έρχεται δεν θα πρέπει να βλέπεται αποκομμένο από τις υπόλοιπες πλανητικές εξελίξεις. Σε Δύση κι Ανατολή, συμβαίνουν αυτές τις κρίσιμες ώρες γεγονότα που οδηγούν αναντίρρητα σε μια «Νέα Εποχή», που όμως δεν θα είναι η περιβόητη «Νέα Τάξη Πραγμάτων», όπως τουλάχιστον την φαντάστηκαν οι σχεδιαστές της πριν από μερικές δεκαετίες: ο Χένρι Κίσιντζερ, ο Φράνσις Φουκουγιάμα, καθώς και οι μακαρίτες πλέον Σάμουελ Χάντινγκτον και Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι. Οι σύγχρονες εξελίξεις διαψεύδουν τα παλιά σχέδια που κατασκεύασαν οι παραπάνω μέσα στα «εργαστήρια» της CIA και του Πενταγώνου.
Λίγη ιστορία… Το 1991 έληξε ο Ψυχρός πόλεμος και η άλλοτε κραταιά Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε. Το πρόγραμμα «Πόλεμος των άστρων» του Αμερικανού προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν, τη δεκαετία του 1980, λύγισε τη βαριά γραφειοκρατική μηχανή της Μόσχας. Ο διάδοχος του Ρέιγκαν στην προεδρία των ΗΠΑ, ο Τζορτζ Μπους, πρώην διοικητής της CIA, ανακοίνωσε αμέσως μετά την απαρχή μιας «Νέας παγκόσμιας τάξης», που βασισμένη στα πρότυπα του νεοφιλελευθερισμού θα ρύθμιζε στο εξής τις τύχες των εθνών (το περίφημο «τέλος της ιστορίας» του Φουκουγιάμα). Ταυτόχρονα, ο Μπους έθεσε μεγαλεπήβολα σχέδια για την κατάκτηση του διαστήματος, όπως αποστολές στον πλανήτη Άρη κτλ. Τίποτα από αυτά δεν συνέβη. Οι προβλέψεις του Μπους διαψεύστηκαν από την εξέλιξη των πραγμάτων.
Σήμερα, το Ρεπουμπλικανικό κόμμα στις ΗΠΑ πέρασε σε σκληρότερες θέσεις. Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο τωρινός «πλανητάρχης», κατήργησε τις παλιές αυτές αντιλήψεις και προσάρμοσε την πολιτική της Ουάσιγκτον στα νέα πλαίσια που ανέδειξε η εποχή μας: αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης με τείχος στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού, κατάργηση του ασφαλιστικού συστήματος των Δημοκρατικών («Obama-Care»), νέα οικονομική πολιτική κ.ά. Συνάντησε βέβαια την οξεία αντίδραση του «βαθέος κράτους» των ΗΠΑ, που φωλιάζει κυρίως στις μυστικές υπηρεσίες, πίσω από το οποίο βρίσκεται η γνωστή «Ανοιχτή Κοινωνία» του Σόρος. Ο αόρατος πόλεμος που διεξάγεται ανάμεσα στις δύο πλευρές είναι αμείλικτος.
Όμως ο Τραμπ, λόγω της φιλολαϊκής και πατριωτικής πολιτικής του, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Η επανεκλογή του στο προεδρικό αξίωμα, τον ερχόμενο Νοέμβριο, θεωρείται βέβαιη. Και είναι σίγουρο, ότι στη διάρκεια της δεύτερης τετραετίας του δεν θα διστάσει να τσακίσει κάθε εσωτερικό και εξωτερικό αντίπαλο. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι εχθροί του, προσαρμόζοντας τη στρατηγική τους στα νέα δεδομένα. Ο «πλανήτης Τραμπ» που αναδύεται είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης για τους θιασώτες της παλιάς «Νέας Παγκόσμιας Τάξης», η οποία πλέον είναι κτήμα των Δημοκρατικών και όχι των Ρεπουμπλικάνων. Και στο βάθος αυτής της διαζευκτικής σχέσης, φαίνεται ήδη αμυδρά ο μελλοντικός αντίπαλος της Αμερικής: η Κίνα.
Ας δούμε αναλυτικότερα τους διεθνείς συσχετισμούς. ΗΠΑ και Ρωσία, με τις τωρινές ηγεσίες τους, δεν έχουν κανένα λόγο αντιπαλότητας. Το αντίθετο θα λέγαμε πως συμβαίνει. Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντίμιρ Πούτιν θαρρείς και έχουν συνάψει από καιρό κάποιου είδους μυστική συμφωνία, μια «νέα Γιάλτα» που να ορίζει τη μοίρα της ανθρωπότητας. Όπως η πρώτη «Γιάλτα» -ονομάστηκε έτσι από το ομώνυμο θέρετρο της Κριμαίας-, έτσι κι η σημερινή προσδιορίζει με σαφήνεια τις ισορροπίες και τα πεδία δράσης των δύο μεγάλων δυνάμεων, Αμερικανών και Ρώσων. Το κεντρικό νόημα της συμφωνίας: κανείς δεν θα επεμβαίνει στις εσωτερικές υποθέσεις του άλλου και, σε περίπτωση κοινού κινδύνου, θα αντιμετωπιστεί από τους δυο τους ως κοινή γροθιά.
Ποιος είναι όμως ο κοινός αντίπαλος (ο κίνδυνος) ΗΠΑ και Ρωσίας στις νεώτερες συνθήκες; Είναι η Κίνα, ο «κίτρινος δράκος» της Άπω Ανατολής, με τη ραγδαία οικονομική και στρατιωτική της άνοδο, η οποία ανατρέπει τις παλιές παγκόσμιες ισορροπίες. Παραδοσιακός τοπικός αντίπαλος των Ρώσων, αλλά και αντίπαλος πλέον των ΗΠΑ σε πλανητικό βεληνεκές, το Πεκίνο δείχνει να εξαπλώνεται τόσο προς δυσμάς -προς την περιοχή μας και την Ευρώπη- όσο και προς ανατολάς, προς τον Ειρηνικό ωκεανό. Το ακόμη πιο επικίνδυνο: εκμεταλλεύεται το τεράστιο κύμα ισλαμικής μετοίκησης προς τη Δύση, μέσω της παράτυπης μετανάστευσης («προσφυγιάς»), και προσπαθεί να διεισδύσει έμμεσα στον ευρωπαϊκό χώρο, και όχι μόνο. Κάτι που δεν έχει περάσει απαρατήρητο από τις αμερικανικές και ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών.
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα, μόλις πριν από μερικά χρόνια εθεωρούντο αδιανόητα. Κι όμως, η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία. Είναι φανερό ότι ζούμε σε συνθήκες επίπονης μετάβασης, ενός ιδιότυπου παγκόσμιου συναγερμού, ότι ένας πλανητικός πόλεμος μίας γενιάς -κατά το πρότυπο του Πελοποννησιακού πολέμου ή του Τριακονταετούς πολέμου στην αναγεννησιακή Ευρώπη- διαδραματίζεται γύρω μας, με απαρχή τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία, το 1999. Αναπόφευκτα, ο πόλεμος αυτός θα απολήξει με την τραγωδία μιας θερμοπυρηνικής σύρραξης ΗΠΑ-Κίνας στον Ειρηνικό ωκεανό ή… την ανατολική Μεσόγειο!
Ιδιαίτερα για την Ελλάδα, οι δραματικές αυτές εξελίξεις σημαίνουν πολλά. Σύμφωνα με τη χριστιανική Εκκλησία και τον άγιο Παΐσιο, αναμένεται μία περίοδος γενικής γαλήνης που θα έρθει ύστερα από ένα ισχυρό «τράνταγμα», όπως γλαφυρά αποκάλεσε το παγκόσμιο θερμοπυρηνικό σοκ ο Αγιορείτης γέροντας. Την περίοδο αυτή, την αποκαλεί ως «αναλαμπή της Ορθοδοξίας», όπου η χριστιανοσύνη αναμένει τη διάδοση του Λόγου του Ευαγγελίου σε όλη την ανθρωπότητα. Μόνο ύστερα από αυτό το χρονικό διάστημα θα λάβει χώρα το τελικό δράμα που περιγράφεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, με την εμφάνιση των δύο θηρίων, τη Δευτέρα Παρουσία και την ανάσταση των νεκρών κτλ. Ως αντιπαραβολή στα παραπάνω, Έλληνες ισχυρίζονται ότι η νέα αυτή περίοδος θα σημάνει στην πραγματικότητα την «επιστροφή των Ελλάνιων» και την αποθέωση του Ελληνισμού. Τη μετατροπή, δηλαδή, του πλανήτη σε Πλανήτη Ελλάς.
Όπως και να έχει, είναι γεγονός ότι η «νέα Γιάλτα» των Τραμπ-Πούτιν έθεσε τον πλανήτη σε εντελώς νέα τροχιά. Κύκλοι μάγων, μέντιουμ κ.ά., που συχνά επικαλούνται τον Νοστράδαμο, θεωρούν ότι ήδη από τις 21 Δεκεμβρίου του 2012 εισήλθαμε σε νέα γαλαξιακά δεδομένα, ότι η αστρολογική εποχή των Ιχθύων έληξε και ξεκίνησε η εποχή του Υδροχόου. Όποιες ονομασίες και αν λάβει πάντως, η «νέα Γιάλτα» είναι εδώ. Η πολυδιαφημισμένη «Νέα Παγκόσμια Τάξη» του μακαρίτη πατέρα Μπους έλαβε τέλος προτού καν αρχίσει.
Οι παλαιότερες «Γιάλτες» κι οι πλανητικές ισορροπίες
Τρεις «Γιάλτες» είναι γνωστές σ’ εμάς, ως τα σήμερα. Η πρώτη, και πλέον γνωστή, υπογράφτηκε σε… ένα απλό χαρτί από τους νικητές ηγέτες του Β΄ παγκοσμίου πολέμου (Ρούσβελτ, Στάλιν και Τσόρτσιλ) το 1945 στην περιοχή Γιάλτα της Κριμαίας, διαμοιράζοντας τον κόσμο σε σφαίρες επιρροών. Για την Ελλάδα, η συμφωνία προέβλεπε αγγλική επιρροή κατά 90%, ενώ ως αντιστάθμισμα η Σοβιετική Ένωση έπαιρνε το 90% της επιρροής σε Βουλγαρία και Ρουμανία. Είπε τότε ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσόρτσιλ στον Στάλιν: «Δεν θα θεωρηθεί πολύ κυνικό αν φανεί πως διευθετήσαμε τη μοίρα εκατομμυρίων ανθρώπων, με έναν τόσο πρόχειρο τρόπο; Ας κάψουμε το χαρτί». Κι ο Στάλιν του απάντησε: «Όχι, κράτα το»… Τελικά, ο Τσόρτσιλ δημοσιοποίησε, χρόνια μετά, το γεγονός αυτό στα απομνημονεύματά του.
Η επόμενη «Γιάλτα» υπογράφτηκε -σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες- στη Μόσχα το 1972, ανάμεσα σε πληρεξούσιους του Αμερικανού προέδρου και τη σοβιετική ηγεσία. Προέβλεπε αποκλιμάκωση της έντασης μεταξύ των δύο τότε υπερδυνάμεων και συνεργασία έναντι του ανερχόμενου (και την εποχή εκείνη) κινεζικού κινδύνου. Ήταν η εποχή που μυστικές συναντήσεις ανάμεσα σε Αμερικανούς και Σοβιετικούς ιθύνοντες πραγματοποιούνταν μέσα σε υποβρύχια κοντά στους πόλους της Γης, ενώ ξεκίνησε και η μεταξύ τους συνεργασία στο διάστημα, με τον κοινό αμερικανο-σοβιετικό διαστημικό σταθμό.
Τέλος, μια τρίτη «Γιάλτα» φαίνεται να συμφωνήθηκε το 1992 μεταξύ του Μπους και του νέου τότε Ρώσου ηγέτη Μπορίς Γέλτσιν, σχετικά με τη μεταβατική περίοδο μετά το τέλος του Ψυχρού πολέμου και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.