19.4.2023
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
«Η συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία», του Ιωάννη Αμπατζόγλου
Στις 17 Ιουνίου 2018, στις Πρέσπες, συνέβη μία άνευ προηγουμένου ιστορική ασχήμια και, παράλληλα, συντελέστηκε ένα μείζον εθνικό έγκλημα! Την ημέρα εκείνη, η ελληνόφωνη κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε, με τη σκοπιανή αντίστοιχή της, τη λεγόμενη συμφωνία των Πρεσπών, με την οποία παρέδιδε το ιερό όνομα της Μακεδονίας στο σλαβογενές γειτονικό έθνος... Αιώνες ολόκληροι ελληνικότατης ιστορικής συνέχειας του μακεδονικού χώρου πετάχθηκαν αδιάντροπα στον κάλαθο των αχρήστων, προκειμένου να εξυπηρετηθούν ευρύτεροι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί των μεγάλων δυνάμεων στην περιοχή, οι οποίοι προϋπέθεταν την «επίλυση» της ελληνοσκοπιανής διαφοράς που βαστούσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 και την απόσχιση, τότε, του κρατιδίου των Σκοπίων από την ενιαία Γιουγκοσλαβία.
Η επαίσχυντη αυτή συμφωνία, για τον παράνομο και άκυρο χαρακτήρα της οποίας συγγράψαμε άλλωστε ειδική ανάλυση, βασισμένη πάνω σε ιστορικά και νομικά επιχειρήματα (βλ. εδώ: https://www.emystras.com/post/%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CF%86%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%80%CF%81%CE%B5%CF%83%CF%80%CF%8E%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%AC%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%B7), επικυρώθηκε αργότερα, οριακά, από τη Βουλή των Ελλήνων. Δυστυχώς, έκτοτε αποτελεί νόμο του ελληνικού κράτους και οι ανά καιρούς ελληνικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος, οφείλουν να την «σέβονται» και εφαρμόζουν. Όλα αυτά, βεβαίως, έως ότου κάποιος μελλοντικός Έλληνας κυβερνήτης τολμήσει να κόψει, ως νέος Μεγαλέξανδρος, τον μακεδονικό «γόρδιο δεσμό» και να την καταστήσει ανενεργή. Όσο, όμως, η συμφωνία των Πρεσπών ισχύει, η Ελλάδα είναι δυστυχώς αναγκασμένη να αναγνωρίζει το κράτος των Σκοπίων ως «Βόρεια Μακεδονία», το βουλγαρικό ιδίωμά της ως «μακεδονική γλώσσα» και τους υπηκόους της ως «Μακεδόνες» σκέτο...
Το μακεδονικό ζήτημα είναι μείζον εθνικό θέμα για τον ελληνισμό. Γιατί; Διότι η Μακεδονία αποτελεί την απαραίτητη ενδοχώρα του ναυτικού γένους των Ελλήνων, συνεπώς είναι η διαχρονική φυσική ασπίδα της Ελλάδας έναντι εξωτερικών επιβουλών, συγκεκριμένα του περίφημου άλλοτε «εκ βορρά κινδύνου». Εκχωρώντας, λοιπόν, την ονομασία «Μακεδονία» -η οποία ετυμολογικά παραπέμπει στην πανάρχαια ελληνική γλώσσα- σε ένα ξένο έθνος (στην ουσία ψευδο-έθνος, αφού ο λαός των Σκοπίων συγκροτείται από πανσπερμία εθνοτήτων, όπως Βούλγαροι, Αλβανοί, Τούρκοι, Βλάχοι, αλλά και Έλληνες), τίθεται εν αμφιβόλω όχι απλώς η ελληνικότητα μιας δεδομένης γεωγραφικής περιοχής, έστω κι αν αυτή είναι γεωπολιτικά η «καρδιά» του ελλαδικού χώρου στο σύνολό του, αλλά η ίδια η υπόσταση του ελληνισμού, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο όρος. Με την παράδοση του ονόματος «Μακεδονία» στα Σκόπια, δύνανται σε μελλοντική φάση να αναδυθούν αλλότριες εδαφικές διεκδικήσεις εις βάρος της βόρειας Ελλάδας! Έτσι, αντί η Ελλάδα να διεκδικεί τις πάλαι ποτέ ελληνικές «χαμένες πατρίδες» του αλύτρωτου χώρου της Βόρειας Μακεδονίας (Μοναστήρι, Γευγελή), έχουμε σήμερα αντιστροφή της πραγματικότητας, διά της παρασκηνιακής προώθησης επερχόμενης «μεγάλης [μη ελληνικής] Μακεδονίας» με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη... Κι ετούτο συνιστά, οπωσδήποτε, τεράστιο εθνικό κίνδυνο. Προέχει, επομένως, με την πρώτη ευκαιρία, η κατάργηση της συμφωνίας των Πρεσπών, έστω και μονομερώς από ελληνικής πλευράς.
Στο πλαίσιο που θέσαμε μόλις προηγουμένως, το τρίτομο -έως στιγμής- έργο του Ιωάννη Αμπατζόγλου, με τον γενικό τίτλο «Η συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία», είναι ένας πραγματικός οδηγός εθνικής πολιτικής ως προς το μακεδονικό πρόβλημα. Έρχεται τώρα ο πολύ αξιόλογος κύριος Αμπατζόγλου (για την επιστημονική κτλ. πορεία του οποίου παρατίθεται στο τέλος του παρόντος αφιερώματος σχετικό βιογραφικό σημείωμα) να συμπληρώσει και να επικαιροποιήσει παλαιότερα βιβλία-προειδοποιήσεις άλλων σημαντικών Νεοελλήνων στοχαστών, όπως του Σαράντου Καργάκου, του Νίκου Μέρτζου, του Κωνσταντίνου Βακαλόπουλου και άλλων. Έχει, δε, μεγάλη σημασία ότι η εν λόγω συγγραφική εργασία -αποτελούμενη από άρθρα, ομιλίες και τοποθετήσεις του συγγραφέα που έλαβαν χώρα στη διάρκεια των τελευταίων ετών- έρχεται αμέσως μετά την υπογραφή και θέση σε ισχύ της προαναφερόμενης ελληνοσκοπιανής συμφωνίας.
Τέτοια βιβλία, για να γραφτούν, θέλουν θάρρος. Κι αυτό, επειδή τυγχάνει να ζούμε σε καιρούς «στεγνούς» εθνικά, στους οποίους η ελληνικότητα βάλλεται πανταχόθεν, τόσο ως τρόπος ζωής όσο και ως αγώνας εθνικής επιβίωσης. Στον δημόσιο βίο κυριαρχεί, τα τελευταία χρόνια, ένας άκρατος εθνομηδενισμός. Η όποια αναφορά στα εθνικά μας ζητούμενα θεωρείται παρωχημένη και «ταμπού». Μάλιστα, εκείνοι που ασχολούνται με τα εθνικά θέματα της εξωτερικής πολιτικής του ελληνισμού χαρακτηρίζονται ως... «φασίστες» ή, ακόμη, και ως «νεοναζί»! Υπό τις τόσο ασφυκτικές αυτές για τον πατριωτικό λόγο επικρατούσες συνθήκες, δεν θα ήταν καθόλου παράξενο να χαρακτηριστούν οι προσπάθειες του κυρίου Αμπατζόγλου ως τόλμημα. Γι’ αυτόν, εξάλλου, τον λόγο τού αξίζουν επιπρόσθετα συγχαρητήρια.
Θεωρούμε το έργο του Ιωάννη Αμπατζόγλου για τη Μακεδονία απαραίτητο για κάθε σωστά ενημερωμένη ελληνική βιβλιοθήκη. Με τρόπο άρτιο και συγκροτημένο, ο δημιουργός της τριλογίας θέτει στα κείμενά του όλη τη «ραχοκοκαλιά», την ουσία του μακεδονικού ζητήματος. Επιπλέον, δε, παραθέτει στοιχεία εν πολλοίς άγνωστα στην ελληνική κοινή γνώμη, αφού είναι φανερό πως ο συγγραφέας παρακολουθεί και μελετά τη διεθνή δραστηριότητα των επιβουλέων της ελληνικής μακεδονικής επικράτειας, καταρρίπτοντας -εκτός από τη συμφωνία των Πρεσπών- και τα διάφορα κατά καιρούς ανθελληνικά «επιχειρήματα» που αμφισβητούν τον ελληνικό χαρακτήρα της Μακεδονίας. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι διάφοροι κύκλοι επεξεργάζονται και αποπειρώνται να δημιουργήσουν ακόμη και μειονοτικό θέμα εντός της κυρίαρχης Ελληνικής Δημοκρατίας, όπως π.χ. συμβαίνει με την περίπτωση της φιλοσκοπιανής οργάνωσης «Ουράνιο Τόξο» ή του (ψευτο)παπα-Τσαρκνιά στην Αριδαία, και όχι μόνο. Εν κατακλείδι, εάν η ελληνική Πολιτεία ήταν σήμερα όντως ΕΛΛΗΝΙΚΗ, θα έπρεπε οι αρμόδιοί της να έχουν ήδη συμβάλλει στην προβολή εντός και εκτός Ελλάδος, τη μετάφραση του έργου του κ. Αμπατζόγλου και σε άλλες γλώσσες κτλ., επειδή το έργο αυτό είναι πράγματι εθνική προσφορά: αποτελεί, θα λέγαμε, την ιστορική Νέμεση έναντι της υφιστάμενης Ύβρεως κατά της Μακεδονίας, η οποία δεν είναι παρά ελληνική και μόνο.
Τι μας είπε ο κ. Αμπατζόγλου για το έργο του
Είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον Ιωάννη Αμπατζόγλου για την τριλογία του, «Η συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία», η οποία εκ του περιεχομένου της συνιστά, δίχως αμφιβολία, εθνική προσφορά. Οι τόμοι που την αποτελούν κυκλοφόρησαν, κατά σειρά, τα έτη 2019, 2020 και 2021. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο συγγραφέας στον Πρόλογο του πρώτου μέρους της τριλογίας: «Παρά τους αγώνες μας, η επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών [...] επικυρώθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων. Ωστόσο αυτό ΔΕΝ μας πτοεί. Ίσα – ίσα που μας πεισμώνει ακόμα περισσότερο, προκειμένου να συνεχίσουμε τον αγώνα για την ανατροπή του πολιτικού κατεστημένου που οδήγησε σε αυτό το καταστροφικό αποτέλεσμα. ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΘΑ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΟΥΜΕ. Εάν δεν το πράξουμε, δεν θα δικαιούμαστε να φέρουμε τον τίτλο του ΄΄Έλληνα΄΄». Πράγματι, με δεδομένη τη γεωπολιτική, πολιτισμική και μεταφυσική σημασία που έχει ο μακεδονικός χώρος για τον ελληνισμό, η ακύρωση της εν λόγω προδοτικής συμφωνίας δεν είναι παρά αναγκαία προϋπόθεση για τη μελλοντική πολιτική, πνευματική, αλλά και βιολογική επιβίωση του ελληνικού έθνους... Σημειώνουμε, δε, εδώ, ότι και οι τρεις τόμοι εξεδόθησαν και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Ερωδιός», κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλείο «Αριστοτέλειο», Ερμού 61, 54623, Θεσσαλονίκη, τηλ. 2310-282782. Ηλεκτρονική διεύθυνση: erwdios@otenet.gr. Ακολουθούν οι ερωταπαντήσεις της συζήτησής μας με τον κ. Αμπατζόγλου.
1. Ποιες είναι, κατά τη γνώμη σας κε Αμπατζόγλου, οι πραγματικές ιστορικές ρίζες του σύγχρονου «Μακεδονικού» ζητήματος, από πού δηλ. εκκινεί το μείζον αυτό πρόβλημα;
Απάντηση: Κατ’ αρχάς κύριε Κωνσταντινίδη σας ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη και για την βιβλιοπαρουσίαση της τριλογίας μου που με δική σας πρωτοβουλία ετοιμάσατε.
Τα περί μακεδονικότητος των Σλάβων επινοήθηκαν από την Ρωσία στα τέλη του 19ου αιώνα στο πλαίσιο του πανσλαβισμού προκειμένου αυτή να καταφέρει να έχει πρόσβαση μέσω της Βουλγαρίας στο Αιγαίο Πέλαγος. Διακαής πόθος των Ρώσων ήταν η πρόσβαση στις «θερμές θάλασσες». Στη συνέχεια η μακεδονικότητα των Σλάβων υποστηρίχτηκε και προωθήθηκε από τον κομμουνισμό.
Τα τελευταία χρόνια το θέμα αυτό ανακινήθηκε και στηρίχτηκε από τις μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ και Γερμανία λόγω των γεωπολιτικών συμφερόντων τους στην περιοχή των Βαλκανίων.
Φυσικά δεν έφτανε μόνο ο εξωτερικός παράγοντας, έπρεπε να βρεθούν και οι πρόθυμοι εντός Ελλάδος προκειμένου να παραδοθεί η μακεδονικότητα στους Σλάβους. Και αυτό επειδή μόνον Έλληνες θα μπορούσαν να παραδώσουν την μακεδονικότητα σε μη Έλληνες αφού η μακεδονικότητα αποτελεί συστατικό στοιχείο της ελληνικότητας. Και βρέθηκαν οι πρόθυμοι. Είναι οι ιδεολογικοί απόγονοι αυτών που συμμετείχαν το 1949 στο δεύτερο συνέδριο του ΣΝΟΦ (СНОФ, Славјаномакедонски Народно Ослободителен Фронт – Σλαβομακεδονικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο) που πραγματοποιήθηκε στους Ψαράδες Πρεσπών, δηλαδή των εαμοβουλγάρων κομμουνιστοσυμμοριτών που σε εκείνο το συνέδριο διακήρυξαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του «Μακεδονικού λαού» και ίδρυσαν την ΚΟΕΜ (Комунистичка организација на Егејска Македонија – Κομμουνιστική Οργάνωση της Μακεδονίας του Αιγαίου) ως τμήμα του ΚΚΕ (1). Μετά από 69 χρόνια λοιπόν το όνειρο αυτών των ανθρώπων έγινε πραγματικότητα. Πρόδωσαν τη Μακεδονία! Αν και ήταν οι ηττημένοι του εμφυλίου τελικά ως εργαλείο των ΗΠΑ και της Γερμανίας το 2018 πήραν την ρεβάνς. Ολοκλήρωσαν την προδοσία τους και μάλιστα στο ίδιο χωριό, στους Ψαράδες Πρεσπών.
2. Είναι πράγματι «το όνομά μας, η ψυχή μας», είναι δηλ. η γλώσσα το άπαν (όπως ισχυρίζεται και ο κ. Κώστας Ζουράρις), συνεπώς προέχει η υπεράσπιση του ονόματος έναντι των εδαφών της Μακεδονίας, σε βάθος χρόνου;
Απάντηση: Σίγουρα το όνομά μας είναι η ψυχή μας. Το όνομα κουβαλάει μαζί του όλα τα υπόλοιπα. Αν το κράτος των Σκοπίων έχει στην ονομασία του έστω μόνο τον όρο «Μακεδονία», τότε μακροπρόθεσμα αυτό θα παρασύρει μαζί του και τον προσδιορισμό των κατοίκων του αλλά και της γλώσσας τους, ακόμα και αν αυτά δεν τους είχαν δοθεί από τη Συμφωνία των Πρεσπών –οι κάτοικοι της Μακεδονίας θα αναφέρονται ως Μακεδόνες, η γλώσσα τους θα είναι η γλώσσα των κατοίκων της Μακεδονίας άρα θα αναφέρεται και αυτή ως μακεδονική κ.λπ.– και τέλος κάποια στιγμή θα υπάρξει η απαίτηση να συμπεριληφθούν στο κράτος τους και τα εδάφη της πραγματικής Μακεδονίας, αυτής που βρίσκεται στην Ελλάδα. Επομένως το όνομα αυτού του κράτους έχει τεράστια σημασία. Εάν χάσουμε το παιχνίδι στο επίπεδο του ονόματος μακροπρόθεσμα θα απωλέσουμε και το έδαφος της Μακεδονίας μας.
3. Για ποιον λόγο, από τα βάθη ήδη των αιώνων, ο μακεδονικός χώρος θεωρείται η γεωπολιτική καρδιά του ελληνισμού και, συνεπώς, μία ενδεχόμενη απώλεια της Μακεδονίας συνιστά για τους Έλληνες θέμα εθνικής επιβίωσης;
Απάντηση: Η Μακεδονία από την αρχαιότητα ήταν η ελληνική περιοχή που λειτουργούσε ως τείχος και απέκρουε τους βαρβάρους στην προσπάθειά τους να εισέλθουν στον ελλαδικό χώρο.
Όμως δεν είναι μόνο αυτή η σημαντικότητά της, από τη Μακεδονία ξεκίνησε η ένωση των Ελλήνων. Πράγματι, κατά την περίοδο της ακμής του αρχαίου μακεδονικού βασίλειου ο Φίλιππος Β’ ένωσε τους Έλληνες και στη συνέχεια ο γιός του ο Αλέξανδρος Γ’ δημιούργησε την κοσμοκρατορία του. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της ενότητας των Ελλήνων υπό την ηγεσία του μέγιστου Έλληνα ηγέτη, του Μακεδόνα Μέγα Αλέξανδρου. Έτσι ο ελληνισμός έγινε οικουμενικός και το πνεύμα της Ελλάδος έφτασε μέχρι της εσχατιές του τότε γνωστού κόσμου.
Και στη σύγχρονη εποχή όμως η Μακεδονία αποτέλεσε μία περιοχή πολύ κρίσιμη για την επιβίωση της Ελλάδος. Χαρακτηριστικά ο Παύλος Μελάς έλεγε ότι «η Μακεδονία είναι οι πνεύμονες όλης της Ελλάδος και άνευ αυτών η λοιπή Ελλάς δεν δύναται να ζήση» (2).
Κατά συνέπεια τυχόν απώλεια της Μακεδονίας θα θέσει σε άμεσο κίνδυνο την ύπαρξη της Ελλάδος εν συνόλω.
4. Υπάρχει, κατά την άποψή σας, ο κίνδυνος μελλοντικά το κράτος των Σκοπίων να ενσωματωθεί σε μία «μεγάλη Βουλγαρία» και να αναβιώσει έτσι η παλιά απειλή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου;
Απάντηση: Αυτή τη στιγμή απ’ ότι φαίνεται οι διεθνείς παράγοντες θέλουν τα Σκόπια ανεξάρτητα από την Βουλγαρία. Ενώ παλαιότερα ο μακεδονισμός των Σλάβων εκφραζόταν ως βουλγαρικός μακεδονισμός –άλλωστε βουλγαρική οργάνωση ήταν το ΕΜΕΟ (3) (VMRO), Βούλγαροι την ίδρυσαν και Βούλγαροι την διέλυσαν– σήμερα γίνεται προσπάθεια να απαγκιστρωθεί από τον βουλγαρικό παράγοντα και να συνεχίσει ανεξάρτητος ως κάτι διαφορετικό.
Δεν πρέπει να παραβλέπουμε όμως το γεγονός ότι οι Αλβανοί των Σκοπίων, οι οποίοι κατοικούν κυρίως σε περιοχές της χώρας που συνορεύουν με την Αλβανία και το Κόσσοβο αναπτύσσονται συνεχώς και δυναμώνουν όχι μόνο πληθυσμιακά αλλά και πολιτικά. Είναι ήδη οι ρυθμιστές της πολιτικής ζωής των Σκοπίων. Μελλοντικά δεν μπορεί να αποκλειστεί μία απόσχιση αυτών των εδαφών προκειμένου αυτά να ενωθούν με την Αλβανία και το Κόσσοβο. Σε αυτή την περίπτωση σίγουρα η Βουλγαρία θα διεκδικήσει την περιοχή των Σκοπίων που είναι όμορη προς αυτήν, όμως το αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος πολύ θα απέχει από την Μεγάλη Βουλγαρία που είχε προκύψει από την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Η Ελλάδα αποτελεί μία πολύ ισχυρή δύναμη σε επίπεδο Βαλκανίων και σίγουρα δεν βρισκόμαστε στο έτος 1878 όπου η Ρωσία ήταν υπερδύναμη και στο πλαίσιο του πανσλαβισμού δημιούργησε την Μεγάλη Βουλγαρία σε μία υπό διάλυση Οθωμανική Αυτοκρατορία.
5. Τελικά, ποιος υπήρξε ο βαθύτερος λόγος να συγγράψετε τα κείμενα που απαρτίζουν την τριλογία σας «Η συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία»;
Απάντηση: Ο αγώνας μου κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών ξεκίνησε από εθνική αγανάκτηση για το ξεπούλημα της μακεδονικότητας στους Σλάβους των Σκοπίων. Ήταν μία εσωτερική ψυχική ανάγκη, την οποία ένιωσα και εξωτερίκευσα με αυτό τον τρόπο. Στο πλαίσιο αυτού του αγώνα εντάσσεται και η συγγραφή των άρθρων που αρχικά σκοπό είχαν να εμποδίσουν την επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών στην ελληνική Βουλή και όταν αυτό δεν επετεύχθει, σκοπός της αρθρογραφίας μου έγινε η ακύρωση αυτής της επαίσχυντης συμφωνίας. Όλα αυτά τα άρθρα αποτέλεσαν κεφάλαια στα μέχρι τώρα τρία βιβλία μου με τίτλο «Η Συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία». Τα άρθρα που γράφτηκαν μετά το τρίτο βιβλίο θα αποτελέσουν τα κεφάλαια του τέταρτου και κατά πάσα πιθανότητα τελευταίου βιβλίου αυτής της σειράς. Έτσι και αλλιώς την σκυτάλη έχει ήδη πάρει η Επιτροπή Ελληνισμού, ένα σωματείο με έδρα τη Θεσσαλονίκη, η ίδρυση του οποίου προέκυψε ως ανάγκη μέσα από την αρθρογραφία μου και εκτός από το σκοπιανό θέμα ασχολείται και με όλα τα υπόλοιπα εθνικά θέματα της πατρίδας μας.
Σημειώσεις
1. https://www.dimokratia.gr/apopseis/401057/mia-istoria-tha-sas-po/
2. Ναταλία Μελά, Παύλος Μελάς, Β´ έκδοση, εκδ. Δωδώνη, 1992, σ. 401.
3. Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ, βουλγαρικά: Вътрешна Македонска Революционна Организация, ВМРО). Συστάθηκε από Βουλγάρους το 1893 και διαλύθηκε από τον Βούλγαρο τσάρο Μπορίς Γ΄ το 1934.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΜΠΑΤΖΟΓΛΟΥ
Ο Ιωάννης Αμπατζόγλου κατάγεται από την πόλη της Δράμας. Είναι κάτοχος πτυχίου Φυσικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, όπως επίσης μεταπτυχιακού τίτλου και διδακτορικού διπλώματος στην Ιατρική Φυσική - Ακτινοφυσική του Τμήματος Ιατρικής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης. Κατέχει τη θέση του Επιστημονικά Υπεύθυνου του Τμήματος Ιατρικής Φυσικής στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, στο οποίο εργάζεται ως Ακτινοφυσικός από το 2002. Το πιο πάνω Τμήμα ιδρύθηκε από τον ίδιο και είναι το πρώτο Τμήμα Ιατρικής Φυσικής του Ε.Σ.Υ. που έχει ιδρυθεί σε Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Ελλάδας. Διαθέτει μεγάλο κλινικό έργο, αλλά και οργανωτικό - διοικητικό, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται οι αδειοδοτήσεις όλων των Τμημάτων του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης που κάνουν χρήση ιοντιζουσών ακτινοβολιών. Στο ακαδημαϊκό έργο του συμπεριλαμβάνονται δημοσιεύσεις επιστημονικών εργασιών σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά με κριτές, ενώ έχει διατελέσει και ο ίδιος κριτής σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά.
Συμμετείχε στις διαμαρτυρίες στο Πισοδέρι της Φλώρινας στις 17 Ιουνίου 2018 τη στιγμή κατά την οποία στις Πρέσπες παραδίδονταν το όνομα της Μακεδονίας, η μακεδονική ταυτότητα και η μακεδονική γλώσσα στους Σκοπιανούς από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ήταν αυτός που βιντεοσκόπησε με το κινητό του τον αιμόφυρτο διαδηλωτή μετά τον ξυλοδαρμό του από τους αστυνομικούς των ΜΑΤ, ο οποίος τυλιγμένος με την αιματοβαμμένη σημαία των μακεδονικών συνταγμάτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου έγινε viral –το συγκεκριμένο βίντεο έκανε σχεδόν ένα εκατομμύριο προβολές σε μία εβδομάδα– και ευαισθητοποίησε την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη. Από τότε μέχρι σήμερα αγωνίζεται ακατάπαυστα κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών. Στο πλαίσιο αυτού του αγώνα έχει ιδρύσει τις ακτιβιστικές ομάδες «Πισοδέρι 2018 - Επιτροπή Αγώνα» και «Μακεδόνες Δραμινοί - σκίζουμε τη Συμφωνία των Πρεσπών», έχει συγγράψει το τρίτομο βιβλίο με τίτλο «Η Συμφωνία των Πρεσπών και ο αγώνας για τη Μακεδονία» και έχει ιδρύσει την «Επιτροπή Ελληνισμού», μία οργάνωση που ασχολείται με τα εθνικά θέματα της πατρίδας μας.