(χρονικό του Μεγάλου Δέρειου)
4.12.2010
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
ΤΟ (ΖΟΦΕΡΟ) ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
Το 2010 σήμανε το τέλος μιας μικρής χρονικά μεταβατικής περιόδου, που είχε ξεκινήσει με τις ραγδαίες αλλαγές στην Ανατολική Ευρώπη και την ΕΣΣΔ το 1989. Η μεταβατική αυτή περίοδος «γέμισε» το χρονικό διάκενο που πάντοτε στην ιστορία δημιουργείται ανάμεσα σε δύο διαφορετικές εποχές: στην περίπτωσή μας οι εποχές αυτές είναι ο Ψυχρός Πόλεμος (που ακολούθησε τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και κράτησε έως τη χρονιά-«σταθμό» του 1989) και η Νέα Εποχή, στην οποία πλέον εισερχόμαστε με πλήρη ταχύτητα...
Τα παραπάνω είναι εμφανή για όλον τον κόσμο (κυρίως για τον αναπτυγμένο κόσμο της Δύσης) και αποκτούν ειδικότερη βαρύτητα στην Ελλάδα, που είναι μια χώρα που ανέκαθεν βρισκόταν στο μεταίχμιο των εξελίξεων, ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οδηγηθήκαμε στην περιβόητη «ελληνική κρίση» του 2009-2010, η οποία με άξονα το οξύτατο οικονομικό πρόβλημα της χώρας οδηγεί σε μια σειρά διαρθρωτικές αλλαγές. Οι αλλαγές αυτές καλύπτουν όλο το εθνικό φάσμα: από τις τρομακτικές αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα και τους μισθούς έως την ανακατάταξη του διοικητικού χάρτη της χώρας (σχέδιο «Καλλικράτης») και των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων («Νέα Μεταπολίτευση»).
Ραγδαίες αλλαγές όμως επέρχονται και στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Σύμφωνα με μια σειρά διεθνών αναλύσεων, την Ελλάδα θα την αγγίξουν αναπόφευκτα οι ανακατατάξεις στον χώρο των Βαλκανίων, που έπεται να συμβούν κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών. Οι ανακατατάξεις αυτές αφορούν όχι απλά την αναδιανομή των γεωστρατηγικών δυνάμεων της ευρύτερης περιοχής, αλλά ακόμα και τη βίαιη αλλαγή συνόρων! Άλλωστε «φρέσκα» είναι τα γεγονότα των προηγούμενων ετών, στα οποία οδήγησε η πολυδιάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, με τη δημιουργία νέων κρατών, τον αιματηρό εμφύλιο πόλεμο, την επέμβαση του ΝΑΤΟ στο Κόσοβο κτλ.
Αυτή τη φορά το επίκεντρο των αλλαγών θα «πέφτει» ανατολικότερα, στην Τουρκία. Κύκλοι της Άγκυρας θεωρούν δεδομένο ότι σύντομα θα δημιουργηθεί ανεξάρτητο κράτος του Κουρδιστάν και προσπαθούν να προλάβουν ενδεχόμενη αποκόλληση εδαφών από τη χώρα τους προς όφελος του νέου κράτους (που καταρχήν θα δημιουργηθεί από εδάφη που τώρα ανήκουν στο Ιράκ). Αλλά ακόμα και να μην απωλέσει τελικά εδάφη η Άγκυρα, είναι βέβαιο ότι θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση που διαμορφώνεται και να καρπωθεί όσο γίνεται μεγαλύτερα κέρδη από τις εξελίξεις που έρχονται. Στόχος λοιπόν της Τουρκίας στο άμεσο μέλλον είναι η επέκταση της επιρροής της (ή και των συνόρων της...) προς την Κύπρο, το Αιγαίο, τη Δυτική Θράκη και την Ανατολική Ρωμυλία.
Ειδικά για την ελληνική Δυτική Θράκη (και την Ανατολική Ρωμυλία, που ανήκει σήμερα στη Βουλγαρία) το υπόστρωμα είναι πια δεδομένο: στην περιοχή αυτή κατοικεί συμπαγής μουσουλμανική μειονότητα, αποτελούμενη από τα πλέον διαφορετικά μεταξύ τους στοιχεία, όπως π.χ. Πομάκοι και Αθίγγανοι. Εκείνο που αναμφίβολα κατόρθωσε η Άγκυρα να πετύχει στην περιοχή της ελληνικής Θράκης ήταν να αποκόψει σχεδόν εντελώς αυτούς τους πληθυσμούς από κάθε τι το ελληνικό και να τους τουρκοποιήσει, εντάσσοντάς τους έτσι στον δικό της εθνικό κύκλο επιρροής. Γι’ αυτό και σήμερα παρατηρείται το εκπληκτικό φαινόμενο οι εν λόγω πληθυσμοί όχι μόνο να μην έχουν ενταχθεί πλήρως στην Ελλάδα (όπως θα ήταν και το λογικό...), αλλά να έχουν αποκτήσει απόλυτη τουρκική συνείδηση, καθιστάμενοι έτσι, άθελά τους, όργανα της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας...
Η Θράκη λοιπόν αποτελεί τον κυρίαρχο στόχο της Τουρκίας στα δεδομένα της Νέας Εποχής. Δυστυχώς για την Ελλάδα το ελλαδικό κράτος διαχρονικά αγνοεί εντελώς το πρόβλημα και ουσιαστικά στηρίζει τα συμφέροντα της γειτονικής χώρας! Αυτό το, κατά τ’ άλλα παράλογο, φαινόμενο παρατηρείται βασικά στην εκπαίδευση, όπου και πληθυσμοί άσχετοι προς το τουρκικό έθνος (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους Πομάκους) αποκτούν από παιδιά την τουρκική εθνική συνείδηση, διδασκόμενοι – με έξοδα του ελληνικού δημοσίου – τα πάντα στην τουρκική γλώσσα! Έτσι, η ίδια η επίσημη Ελλάδα προωθεί τον τουρκικό επεκτατισμό στην περιοχή και σπρώχνει φύλα που δεν έχουν σχέση με τον τουρκισμό, όπως οι Πομάκοι, στην αγκαλιά της Άγκυρας...
ΜΕΓΑΛΟ ΔΕΡΕΙΟ: Η ΠΕΡΙΟΧΗ
Το Μέγα Δέρειο, χωριό στο οποίο ζουν Πομάκοι, είναι το κέντρο της περιοχής του γεωπολιτικού τριγώνου του Έβρου (κοντά στα ελληνοβουλγαρικά, αλλά και τα ελληνοτουρκικά σύνορα). Όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας κοιτάζοντας τον χάρτη, πρόκειται περί νευραλγικού όντως σημείου, λόγω της αξονικής του θέσης στο περίφημο «Τριεθνές» της περιοχής. Η αξία του μάλιστα πολλαπλασιάζεται, αν ληφθεί υπόψιν ότι είναι το σημείο εκείνο του νομού Έβρου, που συνδέει τους πομακικούς πληθυσμούς των νομών Ξάνθης και Ροδόπης με το κομμάτι της γης που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την Ευρωπαϊκή Τουρκία.
Είναι λοιπόν φυσικό η εξωτερική πολιτική της Άγκυρας να έχει εστιάσει την προσοχή της στην περιοχή του Μεγάλου Δερείου (Δήμου Ορφέα), βασισμένη ακριβώς σ’ ένα αυτονόητο πόρισμα της τοπικής γεωπολιτικής: χωρίς το Μέγα Δέρειο οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί των νομών Ξάνθης και Ροδόπης είναι εντελώς αποκομμένοι από την Τουρκία και καταντούν έτσι «αχρείαστοι» για τα τουρκικά σχέδια. Με το Μεγάλο Δέρειο όμως η Άγκυρα αποκτά τη «γέφυρα» εκείνη, που τη συνδέει άμεσα με τους μαζικούς μουσουλμανικούς πληθυσμούς της ελληνικής Θράκης (να σημειωθεί ότι στον νομό Έβρου ελάχιστοι είναι οι μουσουλμάνοι, αφού εξαιρέθηκαν από τη μεταχείριση των ομόθρησκών τους της υπόλοιπης Δυτικής Θράκης, ακριβώς για να μην κατοικούν πάνω στα σύνορα Ελλάδας-Τουρκίας).
Όργανα της Άγκυρας «χτενίζουν» κυριολεκτικά την περιοχή εδώ και δεκαετίες. Οι Τούρκοι πράκτορες, υποβοηθούμενοι κι από την αδιάφορη έως ανάλγητη πολιτική των Αθηνών, κατάφεραν και έστρεψαν πλέον για τα καλά τη συντριπτική πλειοψηφία των Πομάκων κατά της Ελλάδας και υπέρ της Τουρκίας. Έτσι οι άλλοτε Αγριάνες της πανάρχαιας θρακικής γης κατάντησαν σήμερα... «οι καθαρότεροι Τούρκοι» των Βαλκανίων! Πραγματικά, η ζημιά που υπέστησαν τα ελληνικά συμφέροντα στην περιοχή αυτή είναι ανυπολόγιστα. Πρόχειροι υπολογισμοί μας οδηγούν στο θλιβερό συμπέρασμα ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον δύο γενιές εντατικού διαφωτισμού των Πομάκων απ’ το ελληνικό κράτος, για να επανέλθουν αυτοί στην πρότερή τους θέση, που τους έβαζε στη μέση τουλάχιστον της διαμάχης Ελλάδας-Τουρκίας.
Ο διαφωτισμός αυτός, που θα ξυπνήσει τον ελληνισμό μέσα στις σκλαβωμένες συνειδήσεις των ανθρώπων αυτών, θα προέλθει πρώτιστα από την παιδεία. Όπως κάποτε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός φώναζε να ανοίξουν παντού «σχολεία χριστιανικά», για να μάθει ο λαός την ιστορία και τη γλώσσα του, έτσι και σήμερα είναι ζωτική ανάγκη για τον θρακικό ελληνισμό να ξεδιπλωθεί ένα πρόγραμμα επανελληνισμού των μουσουλμάνων της Θράκης, κυρίως των Πομάκων. Σε διαφορετική περίπτωση η Θράκη θα καταντήσει, αργά ή γρήγορα, Κύπρος, Κόσοβο ή και χειρότερα ακόμα, μια ακόμα «χαμένη πατρίδα» για τη μάνα-Ελλάδα...
Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ «ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ»
Μέσα στη σύγχρονη παρακμή της Ελλάδας εμφανίζονται ακόμα ήρωες, που δοξάζουν το ελληνικό πνεύμα και κρατάνε ψηλά τα λάβαρα της ελευθερίας! Η Ελλάδα γεννάει ακόμα ήρωες και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο για το δύσκολο μέλλον που έρχεται. Έτσι λοιπόν στο Μέγα Δέρειο η ελληνική νομοτέλεια – αυτή που δεν αφήνει χιλιετίες τώρα να σβήσει το ελληνικό έθνος – «έριξε» μια μικροκαμωμένη δασκάλα, μια νέα γυναίκα που έμελλε να ανάψει και πάλι την ελληνική φλόγα στις καρδιές των Πομάκων της περιοχής. Η Χαρά Νικοπούλου, αν και κόρη του Προέδρου του Αρείου Πάγου, διορίστηκε με τη θέλησή της στον τόπο αυτό το 2004 και έκτοτε τίμησε όσο λίγοι σύγχρονοι Έλληνες τον ελληνισμό: τα έβαλε μόνη της με την τουρκική επιθετική πολιτική και κατάφερε να φέρει ένα ξεχασμένο από τα Μ.Μ.Ε. θέμα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας!
Δίκαια αποκάλεσαν τη Χαρά Νικοπούλου σύγχρονη «Μπουμπουλίνα». Το ζήτημά της ήρθε στην επιφάνεια, όταν στις 17 Φεβρουαρίου 2008 η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» δημοσίευσε πρωτοσέλιδη τη φοβερή είδηση: «Τούρκοι έσπασαν το χέρι Ελληνίδας δασκάλας στον Έβρο!». Τι είχε συμβεί; Η Ελληνίδα δασκάλα έπεσε θύμα ξυλοδαρμού από πατέρα μαθητή της, μουσουλμάνο Πομάκο, ο οποίος της επιτέθηκε άγρια με αφορμή τον τρόπο διδασκαλίας της. Η Χαρά δήλωσε τότε δημόσια ότι δεν έκανε τίποτα το επιλήψιμο ή το παράνομο, παρά εφάρμοζε κατά γράμμα τον ελληνικό νόμο: να διδάσκει στα παιδιά την ελληνική ιστορία και γλώσσα, να τα κάνει να νιώθουν Ελληνόπουλα κι όχι Τουρκόπουλα!
Οι καταγγελίες της Νικοπούλου ήταν συγκλονιστικές. Ανέφερε ότι εγκάθετοι της Άγκυρας (που δρουν υπό την κάλυψη του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής) την προκαλούσαν να σταματήσει τις πατριωτικές της ενέργειες, απειλώντας την μάλιστα ότι «θα της δείξουν», αφού – όπως έλεγαν – «εδώ είναι Τουρκία»! Ακόμα η ανυπότακτη δασκάλα είπε ότι ήταν συγκλονισμένοι από την αμάθεια που είχαν τα παιδιά των Πομάκων σχετικά με την ελληνική ιστορία: αγνοούσαν ακόμα και τις πλέον βασικές ελληνικές ημερομηνίες-σταθμούς (την 25η Μαρτίου, την 28η Οκτωβρίου κτλ.)...
Ήταν από τότε φανερό ότι, με επίκεντρο τη Νικοπούλου, επερχόταν σφοδρή, υπόγεια, σύγκρουση στην τόσο νευραλγική αυτή περιοχή. Μια σύγκρουση μάλιστα διπλή, εφόσον δεν ήταν μόνο τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα έναντι των ελληνικών (κάτι λίγο έως πολύ αναμενόμενο), αλλά και κάτι άλλο, πολύ βαθύτερο: η αδυσώπητη αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο νοοτροπίες, σε δύο εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους «κόσμους», τον κόσμο της καθαρά ελληνικής παιδείας – που εκφράζει η Χαρά Νικοπούλου – και τον κόσμο της κοσμοπολίτικης (μη εθνικής-απάτριδος) παιδείας, που εκφράζεται κατά βάση από «προοδευτικούς» ακαδημαϊκούς και πανεπιστημιακούς κύκλους.
Οι παραπάνω κύκλοι ενοχλήθηκαν τα μέγιστα από την εν γένει δράση της δασκάλας στο Μέγα Δέρειο Έβρου. Στο πρόσωπο της Χαράς Νικοπούλου είδαν να απειλείται το ιδεολογικό υπόβαθρο που μεθοδικά στήνουν για τους Έλληνες μαθητές, ένα υπόβαθρο που βασίζεται στο πρότυπο της πολυπολιτισμικής κοινωνίας της παγκοσμιοποίησης, στο πλαίσιο της οποίας δεν χωρούν «απολυτότητες», όπως το κυρίαρχο έθνος ή η επικρατούσα θρησκεία. Για μια ακόμα φορά, έπειτα από την εθνική αφύπνιση των Ελλήνων στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με αφορμή το Μακεδονικό ζήτημα, είδαν τα σχέδιά τους να αποκαλύπτονται. Η Χαρά Νικοπούλου εξελίχθηκε γρήγορα σε υπ’ αριθμόν 1 εχθρό τους...
Η επίθεση με γροθιές και άλλα χτυπήματα του μουσουλμάνου μειονοτικού κατά της «δασκάλας με τα ξανθά μαλλιά» (όπως την αποκάλεσε ο ελληνικός Τύπος) είχε και μία τραγική, παράπλευρη, απώλεια για την ίδια: στάθηκε αιτία να χάσει το παιδί της, αφού τη στιγμή του βίαιου συμβάντος η άτυχη γυναίκα ήταν έγκυος... Παρ’ όλα αυτά η Χαρά Νικοπούλου δεν υποχώρησε ούτε δευτερόλεπτο. Το άθλιο γεγονός δυνάμωσε ακόμα περισσότερο την πίστη της στα ελληνικά ιδανικά και την έφερε στην πρώτη γραμμή μιας εθνικής αφύπνισης, που αντιτίθεται στην απόπειρα να ισοπεδωθούν σήμερα τα πάντα στον βωμό της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας των άβουλων όντων, στη δουλεία του χρήματος («πλαστικού» και μη) και στην αποβλάκωση των λαών μέσω των χειραγωγούμενων Μ.Μ.Ε.
Φυσικά η Χαρά, ενώ κέρδισε τον θαυμασμό όλων σχεδόν των Ελλήνων, δεν είχε καμία απολύτως υποστήριξη από το γραικύλικο κράτος. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά αντιμετώπισε – θα έλεγε κανείς – και την πλήρη εχθρότητα των τοπικών παραγόντων, που (συντασσόμενοι, δυστυχώς, με τους μειονοτικούς για χάρη των ψήφων...) εκδίωξαν αλύπητα την ηρωική κοπέλα. Ήδη πολλά γράφτηκαν για απαράδεκτες αποφάσεις των αρμοδίων αρχόντων του Μεγάλου Δερείου, που έκαναν από την πρώτη στιγμή σαφές ότι θεωρούν τη Νικοπούλου και τον σύζυγό της (που συγκινητικά της συμπαραστέκεται σε όλες της τις περιπέτειες) ανεπιθύμητα πρόσωπα στην περιοχή...
Αλλά η Χαρά Νικοπούλου δεν λύγισε. Με σειρά επαφών και δραστηριοτήτων της κατάφερε να αφυπνίσει το ελληνικό κοινό, που τόσα χρόνια σχεδόν αγνοούσε την πραγματικότητα που επικρατεί στη Θράκη. Η γενναία δασκάλα έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, κραυγάζοντας ότι η ελληνική Θράκη κινδυνεύει κι ότι παντού στα ιερά αυτά μέρη «αλωνίζουν» οι πράκτορες της Άγκυρας! Για την κεντρική «ελληνική» διοίκηση η κατάσταση με τη Χαρά γινόταν πια ανεξέλεγκτη. Ήταν στα μάτια της ένα «αγκάθι» που έπρεπε οπωσδήποτε να «κοπεί»...
Η ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ
Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται στην Ελλάδα μία διαστρέβλωση του παρελθόντος, που έχει να κάνει με «νεωτερικές» ερμηνείες, που προάγουν το διεθνιστικό, κι όχι το εθνικό, στοιχείο. Η παρερμηνεία αυτή, που αποσκοπεί να αποκόψει τις ελληνικές ρίζες του έθνους μας, είναι ευδιάκριτη τόσο στην ιστορική επιστήμη όσο και στον γενικευμένο «κατά του εθνικισμού» πόλεμο που έχουν κηρύξει οι θιασώτες αυτών των αντιλήψεων. Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει με τα ανθρωπιστικά και αντιρατσιστικά ιδανικά που προάγουν οι κύκλοι αυτοί, αν παράλληλα με την καταδίκη του ελληνικού πατριωτικού φρονήματος επιχειρούνταν και η καταδίκη του αντίστοιχου φρονήματος γειτονικών λαών. Κάτι όμως που καθόλου δεν συμβαίνει και καθιστά τη δράση αυτών των κύκλων εξαιρετικά ύποπτη...
Ακόμα πιο ύποπτη γίνεται αυτή η δραστηριότητα, όταν είναι δεδομένη η άκρως επιθετική εκπαιδευτική πολιτική της Τουρκίας, η οποία στα σχολικά της βιβλία όχι απλά προωθεί τον τουρκισμό (θεωρώντας αυτονόητο οι μαθητές-μελλοντικοί πολίτες να είναι εθνικιστές!), αλλά αναφέρει ξεκάθαρα την Ελλάδα σαν τον κύριο εχθρό της Τουρκίας! Μάλιστα οι αναφορές στα τουρκικά σχολικά βιβλία εναντίον της Ελλάδας και των Ελλήνων μονοπωλούν, θα λέγαμε, την επιθετική αυτή τακτική, εφόσον για κανένα άλλο από τα έθνη της περιοχής δεν γίνεται παρόμοια πολεμική... Κι όμως, οι «προοδευτικοί» κύκλοι διανοουμένων της Ελλάδας, που παρείσφρυσαν εδώ και χρόνια ως σύμβουλοι στο υπουργείο παιδείας, ποτέ τους δεν ασχολήθηκαν με τα τουρκικά σχολικά εγχειρίδια. Πολεμούν μόνο τις (πολύ λιγότερες) αναφορές των αντίστοιχων ελληνικών βιβλίων, που – είναι αλήθεια – εκφράζονται πολύ πιο ήπια και φιλειρηνικά απ’ ότι τα τουρκικά...
Κύκλοι εκπαιδευτικών και πανεπιστημιακών, που υπήρξαν συνεργάτες του σημερινού πρωθυπουργού από την εποχή που αυτός ήταν υπουργός παιδείας, βρίσκονται στον πυρήνα αυτής της προβληματικής. Βασικοί πυλώνες εξωτερίκευσης αυτής της κοσμοπολίτικης και μετα-εθνικής ιδεολογίας στη βιβλιογραφία υπήρξαν δύο έργα: η συλλογή ερευνητικών κειμένων «Τι είν’ η πατρίδα μας;» (υπό την επιμέλεια των καθηγητριών πανεπιστημίου, Άννας Φραγκουδάκη και Θάλειας Δραγώνα) και το περιβόητο βιβλίο ιστορίας της Έκτης Δημοτικού (υπό την εποπτεία της καθηγήτριας Μαρίας Ρεπούση), που εξεδώθη το 2006 και αποσύρθηκε άρον-άρον, μετά από τις έντονες αντιδράσεις των γονιών, έναν χρόνο αργότερα.
Ειδικά η Θάλεια Δραγώνα, που μετά την κυβερνητική αλλαγή του 2009 ανέλαβε γενική γραμματέας του υπουργείου παιδείας, εκφράζει ακριβώς τα αντίθετα από αυτά για τα οποία αγωνίζεται η Χαρά Νικοπούλου. Είναι ο απόλυτος «αντίποδας» της δασκάλας του Μεγάλου Δερείου, προβάλλοντας τα δικαιώματα των μειονοτήτων σε βάρος της πλειοψηφίας των Ελλήνων, τον διεθνιστικό κοσμοπολιτισμό κατά του ελληνικού εθνικισμού, τον «εκσυγχρονισμό» και τη «νεωτερικότητα» στη θέση της παράδοσης και της ελληνικότητας... Μια γεύση των ιδεών της Θάλειας Δραγώνα μπορεί κανείς να πάρει διαβάζοντας τα κείμενά της, όπως αυτά είναι δημοσιευμένα στον τόμο που αναφέραμε παραπάνω.
Οι απόψεις της Δραγώνα και των στενών της συνεργατών συνοψίζονται στην καταδίκη του ελληνικού εθνικισμού και την απόρριψη – ως διδακτικής μεθόδου – της προσήλωσης των σχολικών εγχειριδίων στην ελληνική παράδοση. Στηριζόμενοι σε ατέλειες ή και αντιφάσεις των ελληνικών σχολικών βιβλίων γενικεύουν την κριτική τους και φτάνουν στο συμπέρασμα ότι εμπόδιο για την ανάπτυξη της Ελλάδας είναι οι... ηθικές αξίες και ο πατροπαράδοτος πολιτισμός των σύγχρονων Ελλήνων! Πρόκειται φυσικά για τον περίφημο – κατά τον Ρώσο φιλόσοφο πρίγκιπα Τρουμπετσκόι – «πιθηκισμό» έναντι στη Δύση, δηλ. για έναν απίστευτο επαρχιωτισμό που ισοπεδώνει την κάθε τοπική κουλτούρα στο όνομα του «εξευρωπαϊσμού» και του «εκπολιτισμού» μας!...
Από τη στιγμή που ανέλαβε το νέο της αξίωμα, η Δραγώνα ορκίστηκε να κυνηγήσει την Ελληνίδα δασκάλα. Έτσι, μετά από αρκετές προσπάθειές της, κατόρθωσε τελικά να πετύχει τη μετάθεσή της από το Μέγα Δέρειο (στέλνοντάς την στη Θεσσαλονίκη), ενώ κατά τη διάρκεια βράβευσης της Χαράς Νικοπούλου, όπου και παρίστατο και η ίδια, της επιτέθηκε και λεκτικά, αποκαλώντας την... «κακιά δασκάλα»! Η Χαρά όμως της απάντησε περήφανα: «Αν είμαι κακιά δασκάλα, τότε γιατί με βραβεύουν»; Φυσικά δεν έλαβε καμία απάντηση από την, εξαγριωμένη και εκδικητική, αντίπαλό της...
Τελικά η Δραγώνα αναγκάστηκε να παραιτηθεί από τη θέση της στις 26 Οκτωβρίου 2010. Υπάρχει και Θεός! Το ζήτημα όμως είναι να αλλάξει η πολιτική της Άννας Διαμαντοπούλου...
ΤΟΥΡΚΙΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΧΑΡΑΣ ΝΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι Τούρκοι είδαν κι αυτοί στο πρόσωπο της Ελληνόψυχης δασκάλας την άμυνα του ελληνικού λαού, την ελληνική ασπίδα εναντίον του τουρκικού επεκτατισμού. Τα συμφέροντά τους στη Δυτική Θράκη άρχισαν να απειλούνται, απ’ τη στιγμή που τα πύρινα λόγια της Χαράς Νικοπούλου αφύπνιζαν ολοένα και περισσότερες ελληνικές καρδιές. Άλλωστε, σε εκδήλωση της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης, η Χαρά Νικοπούλου «φωτογράφησε» τον κίνδυνο για την Ελλάδα, βροντοφωνάζοντας: «Αρνιέμαι στους Τούρκους να δηλώσω υποταγή, αρνιέμαι σε οποιονδήποτε να δώσω απ’ τη δική μου γη μια σπιθαμή»! Και το ακροατήριο, συγκινημένο, αποθέωσε τη γυναίκα που ανέστησε το ελληνικό μεγαλείο, αιώνες ύστερα από το φρικτό τέλος της ανεπανάληπτης Υπατίας! Όλοι κατάλαβαν ότι, στην εποχή αυτή της γενικής παρακμής, η ελληνική ψυχή είναι η μοναδική διέξοδος από την κρίση...
Όσο και να φαντάζει παράξενο στους πολλούς, το τουρκικό επιτελείο χάραξης εξωτερικής πολιτικής θορυβήθηκε πάρα πολύ από τις εκδηλώσεις της αγνής Ελληνίδας. Γνωρίζουν άριστα τα υψηλόβαθμα στελέχη της τουρκικής διπλωματίας, του στρατού και της κατασκοπείας, ότι αρκεί μια σπίθα για ν’ ανάψει και πάλι η ελληνική φωτιά στη Θράκη! Οπότε «πάνε στράφι» τα τουρκικά γεωπολιτικά σχέδια δεκαετιών... Η Χαρά Νικοπούλου αποδείχτηκε ένας απρόβλεπτος παράγοντας, ένας πολύ επικίνδυνος αντίπαλος, που ανέτρεπε την τουρκική προπαγανδιστική υπεροπλία στην περιοχή, που αφύπνιζε τον γίγαντα Ελληνισμό απ’ τον λήθαργο. Έπρεπε λοιπόν να βρεθεί κάποιος τρόπος να σταματήσει η δραστηριότητα της πατριώτισσας Ελληνίδας.
Διοχετεύτηκαν έτσι από «ειδικές» πηγές στον τουρκικό Τύπο «φιλτραρισμένες» πληροφορίες, σύμφωνα με τις οποίες η «τουρκική» (βλ. μουσουλμανική) μειονότητα της ελληνικής Θράκης εξαγριώθηκε τάχα κατά της Χαράς Νικοπούλου, επειδή η τελευταία πρόσβαλλε το Ισλάμ! Αφορμή υπήρξε η δήθεν προτροπή της δασκάλας του Μεγάλου Δερείου προς τα Πομακόπουλα μαθητές της να ζωγραφίσουν τον Αλλάχ, κάτι που ρητά απαγορεύεται από το Ισλάμ... Μερικοί ακραίοι μωαμεθανοί πρεσβεύουν ότι μια τέτοια «παράβαση» τιμωρείται μόνο με ατιμωτικό και βασανιστικό θάνατο! Κατέστησαν δηλ. οι Τούρκοι εγκέφαλοι την Ελληνίδα δασκάλα στόχο του κάθε φανατικού Τούρκου εθνικιστή ή ισλαμιστή, με απώτατο σκοπό τη βλάβη της σωματικής της ακεραιότητας! Όντως, κάποιοι φανατισμένοι μειονοτικοί έφτασαν στο σημείο να απειλήσουν ότι θα κάψουν ζωντανή την άξια Ελληνίδα...
Παρ’ όλο τον εναντίον της πόλεμο, από τους στρατοκράτορες της Άγκυρας και τους «προοδευτικούς» των Αθηνών, η Χαρά Νικοπούλου δεν λύγισε. Στο πλευρό της στάθηκε το σύνολο περίπου του ελληνικού λαού, που στηρίζει την τιτάνια πράγματι προσπάθειά της. Όπου και αν βρεθεί πια η μεγάλη αυτή προσωπικότητα της σύγχρονης Ελλάδας, σε όποια παιδιά και να διδάσκει, το ελληνικό έθνος της οφείλει πάρα πολλά: με τον άνισο αγώνα της η Χαρά έσωσε ίσως, σε μια μελλοντική ελληνοτουρκική σύγκρουση, την ιερή ελληνική γη της Θράκης!