27.1.2018
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ο θάνατος του Χριστόδουλου και η ελληνική-παγκόσμια κρίση: Τι θα ήταν διαφορετικό αν ο Αρχιεπίσκοπος-Κεραυνός ζούσε σήμερα;
Την Κυριακή 28 Ιανουαρίου του 2018, συμπληρώνονται δέκα (10) ακριβώς χρόνια από την κοίμηση του αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος (και πρώην Δημητριάδος), Χριστόδουλου [Παρασκευαΐδη], του αποκαλούμενου από τους Ελληνόψυχους ως «ο Αρχιεπίσκοπος-Κεραυνός»... Αυτός ο χαρακτηρισμός τού δόθηκε από το αλάνθαστο αισθητήριο του λαού μας, ακριβώς διότι ο Χριστόδουλος, με την επί δεκαετία δυναμική παρουσία του στην κεφαλή της ελλαδικής Εκκλησίας, έδειξε ότι ο χριστιανορθόδοξος παράγοντας είναι ΠΑΡΩΝ στις ευρύτερες -εσωτερικές και εξωτερικές- πολιτικές εξελίξεις και ότι ο ρόλος της Εκκλησίας δεν εξαντλείται αποκλειστικά και μόνο μες στους ναούς!
Αυτό, αποτελεί πάγιο χαρακτηριστικό γνώρισμα της ελληνικής ιστορίας (και καθόλου δεν σημαίνει ότι είναι «θεοκρατία», όπως ισχυρίζονται μερικοί), αλλά αντιθέτως δείχνει τις βαθιές μεταφυσικές ρίζες του λαού μας, που εκφράζονται μέσω του πολιτικού καθεστώτος της Συναλληλίας (Κράτος-Εκκλησία), που απ’ ό,τι φαίνεται θα έχει μεγάλο μέλλον στην Ελλάδα...
Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που απεβίωσε σε ηλικία 69 ετών (1939-2008), αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης Ορθοδοξίας. Βεβαίως, κάθε άλλο παρά υπήρξε αλάθητος και ποτέ μας δεν ισχυριστήκαμε ότι τελικά πέτυχε στον σκοπό που ο ίδιος είχε εξ αρχής θέσει, δηλ. να βάλει ξανά την Εκκλησία μέσα στα πράγματα. Γι’ αυτόν τον λόγο στο σημερινό επετειακής σημασίας κείμενό μας θα γράψουμε όλες τις σκέψεις μας για την πορεία του Χριστόδουλου κατά τη διάρκεια αυτών των 10 ετών του στην αρχιεπισκοπή, φωτίζοντας και τα σημεία στα οποία πρόσφερε τα μέγιστα, αλλά και εκείνα στα οποία δεν πρόσφερε τα αναμενόμενα, αν και -πιστεύουμε- θα μπορούσε... Παρουσιάζουμε δηλ. έναν Χριστόδουλο πραγματικό και όχι κατασκεύασμα (θετικό ή αρνητικό) της φαντασίας ορισμένων.
Ο Χριστόδουλος ανέλαβε αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος σε μία πάρα πολύ κρίσιμη συγκυρία για τη χώρα μας. Το 1998 είχε συμπληρώσει ήδη μία διετία στη διακυβέρνηση της Ελλάδας ο «μεταρρυθμιστής» Κώστας Σημίτης, με βασικό στόχο να καταστρέψει τη χώρα, αλλοιώνοντας τον ψυχισμό των Ελλήνων (μέσα από τις διάφορες «φούσκες», όπως το χρηματιστήριο, τα «φτηνά» δάνεια, ο υπερκαταναλωτισμός της στιγμής κτλ.) και καθιστώντας την υπερχρεωμένη και, συνεπώς, έρμαιο στα χέρια των δανειστών της... Νόθευσε δηλ. τελείως τον ελληνικό εθνικό κορμό και το 2004 παρέδωσε μια διαλυμένη πατρίδα, όπως άλλωστε παραδέχτηκε αργότερα δημόσια και ο στενός του συνεργάτης, Θόδωρος Πάγκαλος.
Η εμφάνιση όμως του Χριστόδουλου εκείνη την άνοιξη του 1998 ανέτρεψε τα δεδομένα! Παίρνοντας τη θέση του Σεραφείμ (ο οποίος είχε επίσης προσφέρει στην Εκκλησία, αλλά με άλλον τρόπο, ενώ τα τελευταία χρόνια ήταν πλέον υπέργηρος και κουρασμένος), έδωσε το δικό του έντονο στίγμα στα δημόσια πράγματα της Ελλάδας, επαναφέροντας μετά από πάρα πολλά χρόνια τον λόγο και την πράξη της Εκκλησίας στη δρώσα κοινωνική και πολιτική καθημερινότητα. Προσωπικότητα ευρείας μόρφωσης και ικανός ρήτορας, ο Χριστόδουλος εξ αρχής έθεσε ως στόχο του να ΜΗΝ αφήσει τον σημιτικό «εκσυγχρονισμό» να διαλύσει τη χώρα! Γι’ αυτό και κατατρόμαξε το πολιτικάντικο κατεστημένο, που πολύ θα ήθελε βέβαια να είναι η Εκκλησία μακράν των πολιτικών και ευρύτερων εξελίξεων.
Το εντυπωσιακό «άνοιγμα» που έκανε ο Χριστόδουλος από την πρώτη στιγμή στον απλό λαό και ιδιαιτέρως στις νέες γενιές («σας πάω και με πάτε»!) φανέρωσαν πολύ χαρακτηριστικά αυτή τη δυναμική. Ουσιαστικά, συν τω χρόνω, γύρω από τον Χριστόδουλο άρχισε να δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα, εναλλακτική του σάπιου κατεστημένου της Μεταπολίτευσης, που εμπεριείχε μέσα της τη δυνατότητα να μετατραπεί σταδιακά σε πανελλαδικό πλειοψηφικό ρεύμα, γκρεμίζοντας τον δικομματισμό στη χώρα μας και φέρνοντας στα πράγματα μία ιδιάζουσα μορφή της βυζαντινής Συναλληλίας. Δηλ. του πολιτικού εκείνου συστήματος, όπου η Εκκλησία είναι συγκυβερνώσα με την πολιτική ηγεσία, σε μία θεϊκής έμπνευσης ανώτερη μορφή διακυβέρνησης, με παράλληλη επιβολή της λαοκρατίας (δηλ. της άμεσης ή συμμετοχικής δημοκρατίας).
Όλα αυτά πανικόβαλλαν τον σημιτικό κύκλο της φαυλότητας και της διαφθοράς, ενώ παράλληλα έβαλαν σε αμηχανία τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή... Διότι, πέραν του ότι η προοπτική Χριστόδουλου συνέτεινε στην κατάρρευση της Μεταπολίτευσης, ανέτρεπε πλήρως και τις γεωπολιτικές ισορροπίες στην περιοχή μας και στον κόσμο όλο! Η δυναμική εμφάνιση Χριστόδουλου, αν ιδωθεί σε συνδυασμό με την τεράστια αλλαγή στην «καρδιά» της Ευρασίας (δηλ. τη Ρωσία), που έλαβε χώρα μέσω της επαναφοράς της KGB στο Κρεμλίνο -μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του Γέλτσιν από τον Πούτιν στις 31 Δεκεμβρίου του 1999- θα μπορούσε να σημάνει ΠΛΗΡΗ ανατροπή των πλανητικών συσχετισμών! Και αυτό, διότι μια Ελλάδα καινούρια, με κυρίαρχο πλέον τον ρόλο της Ορθοδοξίας, θα μπορούσε -ως αναγεννώμενος πανελληνισμός- να αποτελέσει το γεωπολιτικό αντίβαρο της σε ανοδική πορεία ευρισκόμενης πουτινικής Ρωσίας, όντας το γεωστρατηγικό σημείο-κλειδί του πλανήτη ολόκληρου, στο σημείο αυτό της αιχμής της επερχόμενης σύγκρουσης ανάμεσα στην καπιταλιστική Δύση και τον ευρασιατικό άξονα.
Η μίνι «επανάσταση» του 2000, με αφορμή το θέμα των ταυτοτήτων, με τον Χριστόδουλο να υψώνει στην τεράστια συνάθροιση του Συντάγματος των Αθηνών το εξεγερτήριο λάβαρο της Αγίας Λαύρας, σήμανε συναγερμό στο σημιτικό διεφθαρμένο εξουσιαστικό σύστημα. Έτσι, αποφασίστηκε από τον «εκσυγχρονιστικό» πυρήνα η πλήρης επίθεση κατά του Χριστόδουλου, με τρόπο αρχικά ύπουλο και έπειτα και με τη χρήση «άλλων» μέσων...
Παρά την αντικατάσταση του Σημίτη, τον Μάρτιο του 2004, στην πρωθυπουργία από τον Κώστα Καραμανλή, η γραμμή των πολιτικάντηδων κατά της Εκκλησίας συνεχίστηκε και επί Νέας Δημοκρατίας. Ο Καραμανλής λοιπόν, αν και ψηφοθηρικά είχε υποστηρίξει δημόσια τον Χριστόδουλο στην απαίτηση του τελευταίου να διεξαχθεί δημοψήφισμα για το θέμα των ταυτοτήτων, εν τούτοις εφάρμοσε στην εξουσία το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα με τον Σημίτη! Επί ημερών Καραμανλή τελικά αφαιρέθηκε το θρήσκευμα από τα δελτία ταυτότητας (το φθινόπωρο του 2005), δείχνοντας περίτρανα σε όλους ότι η Νέα Δημοκρατία δεν αποτελεί παρά την άλλη όψη του ΠΑΣΟΚ στο νόμισμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι, σε γεωπολιτικό επίπεδο, ο υπόγειος πόλεμος κατά του Χριστόδουλου συνέπεσε με την πτώση στη μεγάλη σκακιέρα της Πανορθοδοξίας των επικεφαλής δύο νευραλγικής σημασίας πατριαρχείων: της Αλεξανδρείας, μέσω του μυστηριώδους και τραγικού θανάτου του πατριάρχη Πέτρου (στις 11 Σεπτεμβρίου 2004) και των Ιεροσολύμων, μετά την εξαναγκαστική εκδίωξη από τον πατριαρχικό θρόνο του Ειρηναίου... Το δε σκάνδαλο Βαβύλη, που έριξε τον Ειρηναίο, στόχευε και τον Χριστόδουλο, ο οποίος στα τέλη Μαρτίου του 2005 παραλίγο να απωλέσει την ιδιότητά του ως αρχιεπισκόπου! Ήταν λοιπόν φανερό ότι κάποιο «αόρατο χέρι», πολύ μακρύ και πανίσχυρο, σχεδίαζε μακάβρια πάνω στον χάρτη της παγκόσμιας Ορθοδοξίας...
Από εκεί και πέρα ο Χριστόδουλος αναδιπλώθηκε εντελώς! Ήταν τόσο απότομη και τόσο ξαφνική η μεταστροφή του από μια αγωνιστική διάθεση υπέρ της Ελλάδας και της πίστης στον πλήρη συμβιβασμό με το κατεστημένο των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ώστε ένας διανοούμενος είπε εύστοχα ότι: «Δυστυχώς, ο Χριστόδουλος από αρχιεπίσκοπος-κεραυνός μεταβλήθηκε σε... αρχιεπίσκοπος-πετεινός»! Και έτσι φοβισμένος, έζησε μέχρι το χτύπημα της φοβερής αρρώστιας το καλοκαίρι του 2007... Φοβισμένος και απομονωμένος, θαρρείς και βρισκόταν υπό τη «δαμόκλειο σπάθη» μιας φοβερής απειλής. Καμία σχέση με τον προηγούμενο Χριστόδουλο, τον δυναμικό θρησκευτικό (και όχι μόνο) ηγέτη. Κι όλα αυτά, το ξέσπασμα δηλ. της φοβερής ασθένειας, εν μέσω της πλήρους επίθεσης που εδέχετο την ίδια περίοδο η Ελλάδα μέσω των «τυχαίων» πυρκαγιών που κατέκαψαν τη χώρα το καλοκαίρι εκείνο.
Τελικά, μετά από πολλά βάσανα και δάκρυα, ο Χριστόδουλος «κατέληξε» (κατά την ιατρική ορολογία) στις 28 Ιανουαρίου του 2008. Και ο λαός τον αποχαιρέτησε με μία μεγαλειώδη συγκέντρωση στην κηδεία του λίγες ημέρες αργότερα.
Ήταν, λοιπόν, τυχαίος ο θάνατος του Χριστόδουλου; Ήταν απλά και μόνο μία ακόμα «σατανική σύμπτωση»; Ή υπήρξε αποτέλεσμα «άλλων παραγόντων», που θυμίζουν σε πολλούς προηγμένες μεθόδους «εξαΰλωσης φυσικών προσώπων», τις οποίες χρησιμοποιούν μυστικά κέντρα προώθησης γεωπολιτικών σχεδιασμών των μεγάλων υπερδυνάμεων του πλανήτη; Ο χρόνος θα δείξει.
Πάντως, θεωρούμε ότι αν ζούσε σήμερα ο αρχιεπίσκοπος-Κεραυνός πολύ διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα εν μέσω της φοβερής Κρίσης που ζούμε και των δραματικών επερχόμενων εξελίξεων. Αλλά φρόντισε η «ειμαρμένη» να πάρει τη ζωή του Χριστόδουλου λίγο μόνο καιρό πριν το ξέσπασμα της τεράστιας πλανητικής κρίσης, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2008 στις ΗΠΑ, με όλα τα γνωστά επακόλουθα...
Ο Χριστόδουλος ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ, για να εφαρμοστεί (και) στην Ελλάδα η Νέα Τάξη Πραγμάτων!
Στις 6 Ιανουαρίου του 2004, με την «πραξικοπηματική» ανατροπή του Κώστα Σημίτη από τον Γιώργο Παπανδρέου, η Ελλάδα πέρασε σε μια νέα, μεταβατική, φάση. Από την παλιά εποχή της Μεταπολίτευσης που κατέστρεψε τον τόπο και υποθήκευσε τις επόμενες 10 γενιές Ελλήνων, η χώρα πέρασε σε μία μεταβατική περίοδο έντονης και επίπονης «κύησης» της Νέας Εποχής. Αυτή η μεταβατική οκταετής περίοδος έληξε το 2012 (το Έτος Μηδέν), με τις δίδυμες εκλογές της 6ης Μαΐου-17ης Ιουνίου, όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κατέρρευσαν εκλογικά και «έσπασε» ο δικομματισμός που επικρατούσε μέχρι τότε στο ελληνικό πολιτικό σύστημα.
Στην προετοιμασία της χώρας μας, αλλά και ολόκληρης της περιοχής μας, για να εισέλθει στη Νέα Εποχή και την εφαρμογή των τιτάνιων γεωπολιτικών αλλαγών στον γεωγραφικό μας χώρο, εμπόδιο αποτελούσε η, υπό τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, Εκκλησία της Ελλάδος! Η οποία μπορεί μεν να ηττήθηκε στο θέμα των ταυτοτήτων από τον Σημίτη (εξ αιτίας του τότε προέδρου της Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλου, που συντάχθηκε πλήρως με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ), αλλά δεν έπαυε υπό τον Αρχιεπίσκοπο-Κεραυνό να αποτελεί μία εστία αντίστασης κατά των νεοεποχίτικων σχεδιασμών.
Τελικά, ενώ ο Χριστόδουλος ξεκίνησε το 1998 ως Αρχιεπίσκοπος-Κεραυνός και μάλιστα τον Ιούνιο του 2000 σε μια τεράστια λαοσύναξη στην Αθήνα ύψωσε το λάβαρο της επανάστασης, κατάντησε στο πέρασμα του καιρού... Αρχιεπίσκοπος-Πετεινός (!), όπως κάποιοι περιπαικτικά τον ονόμασαν. Αυτό οφείλεται, πρώτα απ’ όλα, στο ότι δίστασε να δημιουργήσει το λεγόμενο «Κόμμα της Εκκλησίας». Αντιθέτως, υποστήριξε υπογείως τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, έτσι ώστε αυτή να λάβει πάνω από το 45% των ψήφων στις εκλογές της 7ης Μαρτίου του 2004 και να γίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Επίσης, στην απαξίωση του Χριστόδουλου συνέβαλε ο αμείλικτος πόλεμος που τού κηρύχθηκε κατά καιρούς για διάφορα θέματα. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση υπήρξε η υπόθεση Βαβύλη, με στόχο να εξαναγκαστεί σε παραίτηση ο Χριστόδουλος τους πρώτους μήνες του 2005. Ειδικά το επιτυχημένο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» (τότε με τη «σφραγίδα» του αξιόλογου δημοσιογράφου Μάκη Τριανταφυλλόπουλου), με τίτλο «Μάνατζερ Βαβύλη ο Χριστόδουλος!», είχε ως σκοπό να παραιτηθεί την επομένη ο τότε Αρχιεπίσκοπος από το αξίωμά του. Τελικά, παρά το συντριπτικό χτύπημα εναντίον του, ο Χριστόδουλος αρνήθηκε να παραιτηθεί. Αν και κάποιοι πιστεύουν ότι, εάν είχε παραιτηθεί τότε, τώρα θα ζούσε...
[Στο «ιστορικό» εκείνο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα», όπου ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος έκανε τεράστια δημοσιογραφική επιτυχία, βρίσκοντας και παίρνοντας συνέντευξη από τον καταζητούμενο τότε Βαβύλη, υπάρχει φωτογραφία με τατουάζ του Βαβύλη, όπου απεικονίζεται... το σύμβολο της Μεγάλης Στοάς του Ισραήλ!].
Ο κύκλος που επιθυμούσε το τέλος του Χριστόδουλου είδε ότι ο τότε Αρχιεπίσκοπος δεν θα έβγαινε από τη μέση με συμβατά μέσα. Την ίδια εποχή τα σκάνδαλα της αποτυχημένης κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή βρίσκονταν σχεδόν καθημερινά στη δημοσιότητα. Από τις απαγωγές των Πακιστανών και το σκάνδαλο των υποκλοπών μέχρι το «Τσιτουρίδης-Γκέιτ» και το Βατοπέδι... Η εξουσία «έπρεπε» να αλλάξει χέρια, για να εκκινήσει η εισαγωγή της Ελλάδας στα νέα δεδομένα. Γι’ αυτό και το καλοκαίρι του 2007, αμέσως μετά την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Ρουσόπουλο έξω από το Προεδρικό Μέγαρο, άρχισε να καίγεται η Πελοπόννησος! Επρόκειτο σαφώς περί ολοκληρωμένου σχεδίου οργανωμένων εμπρησμών από ομάδα ειδικών «κομάντος» (σχέδιο «Στρατηγός Άνεμος»). Δεκάδες τα ανθρώπινα θύματα και απέραντες οι καμένες δασικές εκτάσεις...
Για μια ακόμη φορά όμως οι «εγκέφαλοι» των σαμποτάζ απέτυχαν στον σκοπό τους. Και αυτό, επειδή η ΝΔ του Κώστα Καραμανλή τελικά πέτυχε μία ισχνή νίκη στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου του 2007, εξαιτίας της ανεπάρκειας του ΠΑΣΟΚ· το τελευταίο υπέστη την ήττα και υπέπεσε σε πολύμηνη εσωστρέφεια με τη σύγκρουση Παπανδρέου-Βενιζέλου που παραλίγο να το οδηγήσει ήδη από τότε σε διάσπαση (και να φέρει πρόωρα τον ΣΥΡΙΖΑ στη δεύτερη θέση). Τελικά, το ΠΑΣΟΚ ανέκαμψε θεαματικά, μόνο όταν ο Γ. Παπανδρέου διέγραψε από την κοινοβουλευτική του ομάδα τον καταστροφέα Σημίτη, τον Ιούνιο του 2008.
Είναι, λοιπόν, τυχαίο που ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος «αρρώστησε» ξαφνικά ακριβώς εκείνο το καλοκαίρι, δηλ. εν μέσω των φοβερών πυρκαγιών του 2007; Λες και ένα αόρατο χέρι κατηύθυνε ταυτόχρονα τις δύο αυτές κινήσεις: τις φωτιές για να φύγει ο Κώστας Καραμανλής και τον καρκίνο του Χριστόδουλου για να σημειωθεί η «απαλλαγή» από τον ενοχλητικό για κάποιους Αρχιεπίσκοπο...
Στο βιβλίο «Η προδοσία κατά του Χριστόδουλου» (εκδόσεων “M-Press”) του αειμνήστου δημοσιογράφου Γρηγόρη Μιχαλόπουλου αναγράφονται και τα εξής σημαντικά:
«Γράφτηκαν πολλά για τον θάνατό του. Πολλά και ποικίλα. Τα περισσότερα, ΑΝΕΥΘΥΝΑ και, κάποια, για να κάνουν... μπούγιο! Κάποιοι τόλμησαν και την φοβερή λέξη: «ΤΟΝ ΕΦΑΓΑΝ». Και άρχισαν την ιστορία που περνούσε (και περνά) από Μυστικές Υπηρεσίες, Ξένα Συμφέροντα, Εχθρούς της Ορθοδοξίας, Ξένες Αυλές Εκκλησιών, ακόμη και κάποιοι που ήθελαν άλλο Ηγέτη στην Εκκλησία της Ελλάδος. Κάθε Θάνατος Μεγάλου – σε όποιο τομέα κι αν είναι Μεγάλος – αναλύεται εκ των Υστέρων, για να βρεθεί κάποιο μυστικό πίσω, ένας «άλλος θάνατος». Βέβαια, ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος ΔΕΝ θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτό το κυνήγι για τον «ΑΛΛΟ ΘΑΝΑΤΟ» - τον κρυφό, τον ΘΑΝΑΤΟ των... παρασκηνίων».
Επίσης, στο βιβλίο «Η θυσία ενός εθνάρχη» του Ανδρέα Παπαβασιλείου (εκδόσεων και πάλι της “M-Press”), ο συγγραφέας του ως άνω πονήματος σημειώνει τα κάτωθι:
«Ο Χριστόδουλος ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να ενώσει όλους τους Έλληνες και να δημιουργήσει ένα δυνατό μέτωπο απέναντι σε όλους αυτούς που μας διάλεξαν ως πειραματόζωα. Όταν όλοι έψαχναν λύση πέρα και πάνω από τα κόμματα, όταν όλοι κατάλαβαν πως οι πολιτικοί μας κοροϊδεύουν και πως το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η κοινωνική δικαιοσύνη σε ποιον θα στρέφονταν; Πιστεύει κανείς ότι ο Χριστόδουλος δεν θα κατέβαινε στο Σύνταγμα δίπλα στους «αγανακτισμένους»; Όλοι ξέρουμε ότι το κίνημα αυτό διαλύθηκε άδοξα γιατί δεν βρέθηκε ο ηγέτης που θα του έδινε την ώθηση και το επόμενο βήμα που χρειαζόταν. Το «σύστημα» είδε μπροστά αυτή τη φορά και φρόντισε να εξαφανίσει μια για πάντα τον μοναδικό άνθρωπο που θα μπορούσε να ανατρέψει τα μαύρα σχέδια».
Εδώ, αξίζει να σημειώσουμε (συνοψίζοντας, προς χάρη της ιστορικής αλήθειας) ότι την ίδια εποχή με την παράξενη ασθένεια-θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, την περίοδο 2007-2008, συνέβησαν ταυτόχρονα:
1. Οι φοβερές φωτιές του καλοκαιριού του 2007 σε Πελοπόννησο και όχι μόνο. 2. Η ήττα στις κυπριακές εκλογές, η ξαφνική αρρώστια και ο γρήγορος θάνατος του Τάσσου Παπαδόπουλου στην Κύπρο (πέθανε τον Δεκέμβριο του 2008). 3. Τα νέα «Δεκεμβριανά» των Αθηνών, το 2008, όπου κάηκε η Αθήνα, αλλά και άλλες μεγαλουπόλεις της Ελλάδας (Θεσσαλονίκη, Πάτρα κτλ.), με αφορμή τη δολοφονία ενός 15χρονου από αστυνομικό. 4. Οι ραγδαίες εξελίξεις στον διεθνή χώρο, με το «Βέτο» του Βουκουρεστίου από τους Κώστα Καραμανλή και Ντόρα Μπακογιάννη στα Σκόπια, τον Απρίλιο του 2008, σε συνδυασμό με τις ελληνορωσικές συμφωνίες για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη και τις ελληνοκινεζικές συμφωνίες για τον ΟΛΠ με την “Cosco”. 5. Οι πολιτικές εξελίξεις μέσα στην Ελλάδα, με τις συγκρούσεις Γ. Παπανδρέου- Ευ. Βενιζέλου πρώτα και Γ. Παπανδρέου-Κ. Σημίτη ύστερα, αλλά και την εκρηκτική δημοσκοπική άνοδο στο 18% του ΣΥΡΙΖΑ με νέο, τότε, αρχηγό τον 34χρονο Τσίπρα.
Τελικά, ο θάνατος του Χριστόδουλου ήταν προπαρασκευαστικός της Νέας Εποχής. Μιας περιόδου τελείως πρωτόγνωρης για τον τόπο, στην οποία ήδη εισήλθε η Ελλάδα και, μετά το Έτος Μηδέν που ήταν το 2012, τώρα διανύουμε «αισίως» το Έκτο Έτος της Νέας Εποχής: το 2018.