31.3.2013
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Με καθαρά επιστημονικούς όρους, η γεωπολιτική είναι συνάρτηση δύο κυρίαρχων παραγόντων: της γεωστρατηγικής σε συνδυασμό με τη γεωοικονομία. Η ισχύς δηλ. μίας δύναμης (είτε τοπικής είτε παγκόσμιας) αποτελείται από το εύρος και τη δυναμική της σύνθεσης της πολεμικής της ετοιμότητας με την κατάσταση της οικονομίας της. Αυτό ισχύει λοιπόν για όλα τα κράτη, καθώς και τους υπερεθνικούς οργανισμούς: από την Ελλάδα-«Ψωροκώσταινα» των Βαλκανίων που δεν έχει – ή δεν θέλει να έχει... – λόγο στο παγκόσμιο σκηνικό μέχρι υπερδυνάμεις όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία, αλλά και σχηματισμοί που υπερβαίνουν την έννοια του έθνους-κράτους (π.χ. η ΕΟΚ στην Ευρώπη, η NAFTA στη Βόρεια Αμερική, το Σύμφωνο της Σαγκάης στην Ευρασία κτλ.).
Στο γεωοικονομικό λοιπόν επίπεδο, που είναι (όπως προείπαμε) η μία όψη της γεωπολιτικής, παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μία σαφέστατη τάση. Παρατηρούμε την παγκόσμια άνοδο της κεφαλαιοκρατίας, δηλ. τη «μόλυνση» του πλανήτη ολόκληρου από την ασθένεια που λέγεται καπιταλισμός. Ήδη ο Λένιν, στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», περιέγραψε πριν από έναν αιώνα τις φάσεις μέσω των οποίων διέρχεται το καπιταλιστικό σύστημα στη διαδικασία εξάπλωσής του παγκοσμίως (με τον στόχο να καταλάβει την υφήλιο ολόκληρη). Τα συμπεράσματα εκείνου του βιβλίου παραμένουν πάντοτε (δυστυχώς) επίκαιρα. Μάλιστα σήμερα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ, εφόσον η καπιταλιστική «γάγγραινα», αφού πρώτα διέφθειρε τον κόσμο της Δύσης, επεκτάθηκε έπειτα παντού: ακόμα και χώρες σχετικά παραδοσιακές, όπως η Ρωσία κι η Κίνα, τις τελευταίες δεκαετίες μετακύλισαν σε μια καπιταλιστική δόμηση των οικονομιών και – κατ’ επέκταση – των κοινωνιών τους.
Αναμφίβολα, ο καπιταλισμός αποτελεί το πλέον σατανικό οικονομικο-πολιτικό σύστημα από τότε που πρωτοεμφανίστηκε ο άνθρωπος σ’ αυτή τη Γη. Είναι με δυο λόγια το μεγαλύτερο τέχνασμα που εφηύρε ο Διάβολος προκειμένου να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Και πράγματι, παντού όπου επικράτησε ο καπιταλισμός έχουμε τα ίδια αρνητικότατα συμπτώματα: πλήρης διάλυση των ανθρώπινων ψυχών, μέσω της επικράτησης της διαφθοράς των ψευτοδημοκρατιών, μέσω της κυριαρχίας των διεθνών τοκογλύφων-τραπεζιτών και μέσω της καταστροφής του περιβάλλοντος από τα κεφαλαιοκρατικά πάρεργα. Στις κοινωνίες του καπιταλισμού επικρατεί γρήγορα ο δαρβινισμός («το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό») και, σε ένα πιο προωθημένο του στάδιο και ο μαλθουσιανισμός (δηλ. η δραστική μείωση του πληθυσμού σε μια κοινωνική δόμηση που «δεν χρειάζεται» πολλούς ανθρώπους)... Είναι φανερό, λοιπόν, ότι τα παραπάνω έρχονται σε απόλυτη αντίθεση με τις εντολές του χριστιανικού Θεού.
Η προσχώρηση της Κίνας στην καπιταλιστική «λογική», ύστερα από τον θάνατο του Μάο (1976) και της Ρωσίας έπειτα από την άνοδο στην εξουσία του Γκορμπατσόφ και την επιβολή της «Περεστρόικα» (1985), δημιούργησαν δύο νέους κεφαλαιοκρατικούς πόλους πάνω στον πλανήτη. Και, ασφαλώς, στις εν λόγω δύο υπερδυνάμεις εμφανίστηκαν σιγά σιγά τα γνωστά μονοπώλια που εμφανίζονται σε κάθε χώρα που αφομοιώνεται από την καπιταλιστική νοοτροπία. Τόσο στην Κίνα όσο και στη Ρωσία τα μονοπώλια αυτά έλαβαν τη μορφή μίας μεικτής πραγματικότητας ανάμεσα στο επίσημο κράτος (δηλ. την πάλαι ποτέ κομμουνιστική ελίτ που έλεγχε τον δημόσιο τομέα) και σε νεοεμφανιζόμενους ιδιώτες, των οποίων όμως οι υπερ-επιχειρήσεις είχαν δόμηση μαφιόζικου τύπου και στηρίχτηκαν κατά βάση πάνω στο προϋπάρχον υπόβαθρο των μυστικών υπηρεσιών του κομμουνιστικού καθεστώτος και άλλων «υπόγειων» υποδομών (π.χ. «στοές» και «ιερατεία» μεταφυσικού επιπέδου, που έχουν να κάνουν με την περίφημη «απόκρυφη γεωπολιτική»).
Επειδή δε, η κυρίαρχη ιδεολογία σήμερα τόσο στην Κίνα όσο και στην Ρωσία είναι ο διαρκώς ανερχόμενος εθνικομπολσεβικισμός (που θα επικρατήσει αναπόφευκτα και σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, μετά την επερχόμενη νίκη του Ευρασιατικού Άξονα Πεκίνου-Μόσχας σε έναν Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο θερμοπυρηνικού ολοκαυτώματος), αυτό σημαίνει ότι το καπιταλιστικό (μονοπωλιακό) μοντέλο αυτών των χωρών είναι αναπάντεχα «σοσιαλφασιστικό». Με δυο λόγια δεν τηρεί καν τα προσχήματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας της Δύσης, αλλά πηγαίνει ακόμα παραπέρα: αθλιότερες συνθήκες εργασίας, έλλειψη κάθε εργασιακού δικαιώματος, συνεχή και αδιάκοπα-εξαντλητικά ωράρια, χαμηλότατοι μισθοί και αμοιβές, παιδική εργασία-δουλεία και πολλά άλλα αρνητικά. Άρα, ο καπιταλισμός της Ευρασίας που αναδύεται είναι τρισχειρότερος του καπιταλισμού της Βόρειας Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης! Έχουν λοιπόν δίκιο όσοι αναμένουν ότι ο Αντίχριστος-Μεγάλος Αδελφός θα ξεπηδήσει μέσα από τον κόσμο της Ανατολής...
Ποια όμως είναι η θέση της Ελλάδας στις νέες παγκόσμιες συνθήκες των ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων; Είναι ιδιάζουσα. Αυτό, επειδή η χώρα μας σταδιακά από το 1974 και ύστερα μεταπήδησε από τη δυτική στην ανατολική σφαίρα επιρροής. Το εντυπωσιακό εδώ είναι ότι αυτό δεν έγινε με τρόπο σαφή και άμεσο, αλλά δια της πλαγίας οδού: η Ελλάδα κατήντησε ένα «καρκίνωμα» του ανατολικού συνασπισμού, ένας «δούρειος ίππος» των συμφερόντων της ευρασιατικής ενδοχώρας, αποτελώντας για ολόκληρη τη Δύση την πρωταρχική εστία της οικονομικής «μόλυνσης», έπειτα από την οποία εξαπλώθηκε η «γάγγραινα» της σύγχρονης κρίσης! Δεν έχουν λοιπόν άδικο όσοι χαρακτηρίζουν την Ελλάδα ως μια ακόμα (άτυπη) «σοβιετική δημοκρατία», εφόσον μέσα σε μια μόλις γενιά (Μεταπολίτευση και «γενιά του Πολυτεχνείου») «κατάφερε» να καταστρέψει εντελώς κάθε παραγωγικό της ιστό, να αποβιομηχανοποιηθεί πλήρως και να σκοτώσει την επιχειρηματικότητα των Ελλήνων. Σήμερα τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής είναι πασίδηλα, εφόσον η Ελλάδα δεν είναι παρά μία παρασιτική-υπερκαταναλωτική κοινωνία της δημοσιοϋπαλληλίας και των συντεχνιών, χωρίς καμία απολύτως ελπίδα ανάκαμψης σ’ αυτό το πλαίσιο (και με ειρηνικές-αναίμακτες διαδικασίες)...
Σε όλα αυτά πολλοί αναζήτησαν τον ρόλο που κλήθηκαν να παίξουν πρόσωπα που δέσποσαν στην ελληνική οικονομία. Ποια ήταν δηλ. η συμβολή τους σ’ αυτή τη «σοβιετικοποίηση» της ελληνικής πραγματικότητας. Ένα όνομα που ακούστηκε έντονα για πολλά και διάφορα είναι αυτό του Ανδρέα Βγενόπουλου. Του σημαντικού παράγοντα της περιβόητης MIG (Marfin Investment Group), γύρω από την οποία πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν. Οι ψίθυροι μάλιστα σχετικά με τη MIG και τον ίδιο τον Βγενόπουλο όχι μόνο συνεχίζονται ακάθεκτοι, αλλά θα έλεγε κανείς ότι εντείνονται κιόλας, ιδιαίτερα μετά την πρόσφατη κατάρρευση της Κύπρου.
Τι βλέπουν λοιπόν κάποιοι «ειδικοί» ερευνητές πίσω από τους Βγενόπουλο και MIG; Βλέπουν ένα βασικό εργαλείο της Νέας Εποχής στην απόπειρα επιβολής της νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας στην περιοχή μας (το πρόγραμμα «πλαστικής εγχείρησης» της Ανατολικής Μεσογείου υπό την κωδική ονομασία «Φάρος της Ανατολής»). Και ερωτούν: ποιοι ήταν οι τομείς που θέλησε να ελέγξει ο Ανδρέας Βγενόπουλος; Βασικά ήταν ο τραπεζικός τομέας, μέσω της τράπεζας Marfin. Αλήθεια, γιατί το κάψιμο της τράπεζας Marfin στο κέντρο των Αθηνών (με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο τριών υπαλλήλων της, μεταξύ των οποίων και η 32χρονη έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου), συνέπεσε με την τεράστια σε όγκο διαδήλωση της 5ης Μαΐου του 2010 και την ψήφιση – την επόμενη ημέρα – του πρώτου Μνημονίου [δανειακή σύμβαση της ελληνικής πολιτείας με την Τρόικα: Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα];
Επίσης, η εμπλοκή της MIG στον τομέα τόσο των τηλεπικοινωνιών, μέσω της ιδιωτικοποίησης το 2008 του ΟΤΕ, αλλά και των αερομεταφορών, μέσω της συγχώνευσης της Ολυμπιακής Αεροπορίας με την (συμφερόντων Βγενόπουλου) Aegean Airlines το 2009, έδειξε σε κάποιους μία τάση «αόρατης» υπερδύναμης να θελήσει να ελέγξει και αυτούς τους νευραλγικής φύσης τομείς της Ελλάδας. Επίσης, εντύπωση προκάλεσε η σύμπλευση του Βγενόπουλου με τα αραβικά συμφέροντα (δηλ. του... «Πράσινου Πρίγκιπα»;) στο θέμα της ιστορικής ομάδας του Παναθηναϊκού: ο έλεγχος μιας πράσινης ομάδας από το επίσης πράσινο Ισλάμ, η «σύμπτωση» της οικοδόμησης του μελλοντικού σταδίου του Παναθηναϊκού δίπλα (!) στο σχεδιαζόμενο μουσουλμανικό τέμενος (τζαμί) στην περιοχή του Βοτανικού και πολλά άλλα, τα οποία ανησύχησαν εύλογα τους φίλους του εν λόγω αθλητικού σωματείου...
Στις 23 Φεβρουαρίου του 2010, στο ξεκίνημα δηλ. του μεγάλου εφιάλτη που βιώνει πλέον ο ελληνισμός, ο Ανδρέας Βγενόπουλος έδωσε μία συνέντευξη βαρύνουσας σημασίας στον δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου (στον τηλεοπτικό σταθμό “ALTER”). Από εκεί είναι τα παρακάτω πολύ ενδεικτικά αποσπάσματα που απηχούν τις απόψεις του επικεφαλής της MIG:
1. «Νομίζω ότι η διεθνής οικονομία έχει περάσει μία πολύ μεγάλη κρίση, από το τέλος του 2007, το 2008 και ένα κομμάτι του 2009 και έχει ξεκινήσει κάποια ανάκαμψη με έναν υπολογισμό ότι φέτος ο μέσος όρος αύξησης του ακαθαρίστου εγχώριου προϊόντος των προηγμένων χωρών μπορεί να αγγίξει και το 5%. Από την άλλη πλευρά όμως αυτή η ανάπτυξη προς το παρόν δεν συμβαδίζει με την αντιμετώπιση της ανεργίας και με την εξυπηρέτηση των προβλημάτων που έχουν συσσωρευθεί στις τοπικές κοινωνίες, άρα δημιουργούνται πάρα πολλά ερωτηματικά ως προς τη διατηρησιμότητά της κι ως προς την αποφυγή κοινωνικών εκρήξεων. Μεγάλο πρόβλημα όμως το οποίο αγγίζει και την ελληνική οικονομία, είναι ότι σαν αποτέλεσμα της κρίσης που περάσαμε ένα μεγάλο κομμάτι του ιδιωτικού χρέους έχει μετακυληθεί κι έχει γίνει πλέον δημόσιο χρέος, γιατί όπως ξέρετε Κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες στηρίξανε τις τράπεζες και πάρα πολύ μεγάλες επιχειρήσεις. Έχουμε λοιπόν ένα φαινόμενο το οποίο είναι εκτόξευση του δημόσιου χρέους των περισσοτέρων χωρών και της Ευρώπης και της Ασίας αλλά και της Αμερικής».
«Το μεγάλο πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι ανήκει σε ένα σύστημα στο οποίο επεδίωξε να μπει, που είναι η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, το οποίο είναι ένα σύστημα με μία πολύ σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, το οποίο μας έδωσε κάποια χρόνια ενός πολύ θετικού περιβάλλοντος ανάπτυξης χαμηλών επιτοκίων κι αντί αυτό να το εκμεταλλευτούμε και να κάνουμε ορισμένες παραγωγικές επενδύσεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν τη μορφή της οικονομίας και να δημιουργήσουμε μια ανταγωνιστικότητα που θα είχε σαν αποτέλεσμα μια μακροπρόθεσμη ευημερία, επιδοθήκαμε όλοι μαζί, το μεν κράτος σε σπατάλες και οι ιδιώτες σε υπερκατανάλωση. Και έχουμε φτάσει σήμερα να έχουμε ένα τεράστιο ποσοστό του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος το οποίο επηρεάζεται από την ιδιωτική και από τη δημόσια κατανάλωση χωρίς κανένα ίχνος ανταγωνιστικότητας και με μια κατεύθυνση, η οποία δεν οδηγεί πουθενά».
3. «Μιλάμε για την πολιτική ένωση της Ευρώπης που δεν έγινε ποτέ. Μας εγγυήθηκε ποτέ η Ευρωπαϊκή Ένωση, το status quo στο Αιγαίο, τα σύνορά μας ούτως ώστε να μας επιτρέψει να μην κάνουμε αυτές τις υπερβολικές δαπάνες για αμυντικούς λόγους; Ή αντίθετα αν θέλετε έκαναν τα στραβά μάτια να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα»...