top of page
  • Εικόνα συγγραφέα.

Ήταν δολοφονία ο θάνατος του Αλέξανδρου Παναγούλη;

ΤΑ ΚΑΥΤΑ «ΑΡΧΕΙΑ ΤΗΣ ΕΣΑ» ΚΑΙ Η… «17Η ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ» ΠΟΥ ΙΔΡΥΣΕ Ο ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ!

28.9.2017

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη


Ήταν Σάββατο 1 Μαΐου 1976. Στον χώρο του Πεδίου του Άρεως στο κέντρο της Αθήνας χιλιάδες εργαζόμενοι συμμετείχαν στον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, που διοργάνωναν τα κόμματα της Αριστεράς. Ξαφνικά όλοι «πάγωσαν», ακούγοντας από τα μεγάφωνα το φοβερό μαντάτο: ο Αλέκος Παναγούλης, ο «αγωνιστής βουλευτής του Κέντρου» και ο «κορυφαίος αντιστασιακός που καταξιώθηκε μέσα από το μεγάλο του αγώνα κατά της χούντας», δεν υπήρχε πια! Είχε «χαθεί» νωρίς τα ξημερώματα οδηγώντας το αυτοκίνητό του στη λεωφόρο Βουλιαγμένης... Το κλίμα στην εκδήλωση έγινε βαρύ. Το μυαλό όλων πήγε αμέσως στο κακό, ότι δεν θα μπορούσε να είναι ένα απλό αυτοκινητιστικό ατύχημα, ότι κάτι άλλο κρυβόταν πίσω από τον θάνατο του ανθρώπου που όλοι τους θεωρούσαν ήρωα. Στην εκδήλωση το πένθος κάλυψε τη χαρά. Ήταν μια Πρωτομαγιά εντελώς διαφορετική απ’ όλες τις άλλες...

Καλώς ή κακώς, ο Αλέκος Παναγούλης αποτελούσε το ζωντανό σύμβολο «αντίστασης» μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο και γι’ αυτό ο θάνατός του εκτός από βαθιά συγκίνηση, γέννησε επίσης και πολλά ερωτηματικά. Άλλη μια «σατανική» σύμπτωση ήταν και το γεγονός ότι το φοβερό συμβάν συνέπεσε με την ημέρα εορτασμού της εργατικής Πρωτομαγιάς... Και να ήταν κανείς καλοπροαίρετος, δύσκολα θα πίστευε την επίσημη εκδοχή της κυβέρνησης Καραμανλή, ότι ήταν απλά ένα ατυχές γεγονός...

Τόσο τα κόμματα της αντιπολίτευσης, όσο και οι αντικυβερνητικές εφημερίδες (λιγότερο προσεκτικά αυτές) υιοθέτησαν χωρίς δισταγμό την άποψη περί δολοφονικής ενέργειας, αφήνοντας στην άκρη τα περί απλού τροχαίου. Μέρος του αντιπολιτευτικού Τύπου άφηνε επίσης ξεκάθαρες αιχμές περί πιθανής εμπλοκής υψηλών κυβερνητικών παραγόντων στο θάνατο του Παναγούλη και άφηνε υπονοούμενα περί ύπουλης εγκληματικής πράξης. Αντίθετα, οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες ούτε καν συζητούσαν την πιθανότητα αυτή, απορρίπτοντας κατηγορηματικά κάθε ανάλογη σκέψη.

Πάντως, για την ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι με τον καιρό έχανε έδαφος η θεωρία περί δολοφονίας του Παναγούλη και μόνο σαν υποψία παρέμεινε η εκδοχή αυτή (αφού τίποτα τελικά δεν αποδείχτηκε, διότι… «κάποιος» φρόντισε να «θαφτούν» τα στοιχεία). Πολλοί μάλιστα από αυτούς που πρόβαλλαν αρχικά τη συγκεκριμένη θέση, αργότερα δικαιολογήθηκαν, αναφέροντας ότι ήταν το κλίμα εκείνων των ημερών τέτοιο, που ίσως δεν ευνοούσε την ανάπτυξη ψυχραιμότερων σκέψεων. Απ’ την άλλη δικαιωμένοι ένιωσαν οι έχοντες την αντίθετη άποψη, οι οποίοι είχαν κρατήσει χαμηλούς τους τόνους και δεν υποδαύλισαν μια πιθανή πολιτική κρίση, δύο μόλις χρόνια μετά την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος...

Κι όμως, αν και τα χρόνια πέρασαν και η λήθη κάλυψε το θέμα, μερικοί εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι ο θάνατος του επιφανούς βουλευτή οφειλόταν σε εγκληματική ενέργεια, που προετοιμάστηκε προσεκτικά από τους σκοτεινούς μηχανισμούς του παρακράτους! Επειδή λοιπόν η άποψη αυτή είχε μεν εξ αρχής τεθεί, αλλά με το πέρασμα του χρόνου «εξανεμιζόταν», έπρεπε να βρεθούν τα δημοσιογραφικά-ερευνητικά τεκμήρια, που να συνοδεύονται από την παράθεση τουλάχιστον κάποιων θεωρητικών συμπερασμάτων κι ενδείξεων, απ’ τη στιγμή που τα χρόνια περνούσαν και καθίστατο πλέον πρακτικά αδύνατο να υπάρχουν «χειροπιαστές» αποδείξεις. Τέθηκαν λοιπόν μια σειρά από σοβαρές ενδείξεις που στήριζαν τη θεωρία ότι ο Αλέξανδρος Παναγούλης δολοφονήθηκε.

Είναι πασίγνωστο ότι το καλοκαίρι του 1968 ο Παναγούλης αποπειράθηκε να εκτελέσει τον ηγέτη των Απριλιανών Γεώργιο Παπαδόπουλο. Μετά τη σύλληψή του φανερώθηκαν γύρω από το θέμα κάποιες ευρύτερες διαστάσεις. Πολλοί παρατήρησαν για παράδειγμα ότι η ενέργεια του Παναγούλη ήταν πανομοιότυπη με τον κλασικό «αραβικό» τρόπο εξολόθρευσης του στόχου με πυροδότηση βόμβας εξ αποστάσεως. Άλλοι πάλι επικεντρώθηκαν στη σχέση του επίδοξου εκτελεστή με την κυπριακή κυβέρνηση, στη φιλία του με τον «εθνάρχη» Μακάριο, αλλά και στο γεγονός -που αποδείχτηκε μετά την πτώση της δικτατορίας- ότι τα εκρηκτικά που χρησιμοποίησε στην απόπειρα κατά του Παπαδόπουλου ο Παναγούλης τα έλαβε από την Κύπρο. Μάλιστα ενδιαφέρον προκάλεσε το γεγονός ότι σύμφωνα με μια εκδοχή του τα παρέδωσε η σύζυγος ενός ανθρώπου των ελληνικών υπηρεσιών πληροφοριών, του στρατιωτικού Γιάννη Αλεξάκη (γνωστού έπειτα από την υπόθεση Κρυστάλλη), η οποία εργαζόταν στην κυπριακή πρεσβεία. Κατά πολλούς ήταν φυσικό οι φιλοαπριλιανές δυνάμεις (που το καραμανλικό καθεστώς της δεκαετίας του 1970 κατηγορούσε ως… «τρομοκρατικές»!) να θέλησαν να εκδικηθούν τον Παναγούλη, δολοφονώντας τον! Εξάλλου -έλεγαν- με τη δολοφονία του συσπείρωναν όλες τις «χουντοβασιλικές» δυνάμεις, χτυπώντας (τάχα) το ζωντανό σύμβολο του «αντιδικτατορικού αγώνα»…

Ο Παναγούλης εκείνη την περίοδο μελετούσε τα περιβόητα αρχεία της ΕΣΑ και απειλούσε να δημοσιοποιήσει τα πορίσματα της έρευνάς του, «καίγοντας» όμως εν ενεργεία τότε πολιτευτές, ακόμα και υπουργούς, αφού με αναμφισβήτητα στοιχεία θα αποδεικνυόταν η συνεργασία τους με το καθεστώς της 21ης Απριλίου! Όλοι λοιπόν περίμεναν με μεγάλο ενδιαφέρον τα πορίσματα της έρευνας να δημοσιοποιηθούν στον Τύπο, λογαριάζοντας όμως χωρίς τον «αστάθμητο παράγοντα»... Ιδιαίτερα, όταν μέσα στα αρχεία αυτά υπήρχαν τρανταχτές ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ περί συνεργασίας υψηλόβαθμων στελεχών του ΠΑΣΟΚ με την «επάρατο χούντα»!!!

Επίσης πολλοί αγνοούν ότι λίγες μόνο ημέρες πριν το θάνατό του ο Παναγούλης είχε ανεξαρτητοποιηθεί σαν βουλευτής και δεν ανήκε πλέον στο άχρωμο και θνησιγενές κόμμα του Γεωργίου Μαύρου (που μετεξελίχθηκε στην ΕΔΗΚ). Σχεδίαζε μάλιστα μέσα στο 1976 να προβεί στην ίδρυση νέου πολιτικού φορέα, που σίγουρα θα έδινε την χαριστική βολή στην ΕΔΗΚ (κάτι που ούτως ή άλλως συνέβη το 1977 με τη ραγδαία άνοδο του ΠΑΣΟΚ), ενώ θα στεκόταν κριτικά και απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, μιας και ο Παναγούλης δεν είχε καθόλου καλές σχέσεις με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Άρα, θα έκανε ζημιά ΚΑΙ στο ανερχόμενο τότε ΠΑΣΟΚ…

Από τα δημοσιεύματα πηγών του πρώην ανατολικού μπλοκ που μελετήθηκαν βγήκε το συμπέρασμα ότι πραγματικά επρόκειτο για δολοφονία, αφού οι Σοβιετικοί σε αναφορές τους σχετικά με την τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του 1980, κατατάσσουν τον θάνατο του Παναγούλη όχι σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, αλλά σε δολοφονία! Και οι ερευνητές της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης ήξεραν πάντοτε τι έγραφαν...

Οι Σοβιετικοί έκαναν επίσης αναφορά πως στα τέλη της δεκαετίας του 1970 παρατηρούνταν έξαρση της λεγόμενς «φασιστικής τρομοκρατίας» στον άξονα Ιταλίας-Ελλάδας-Τουρκίας με τη δράση ομάδων κρούσης, που ίσως και να συνδέονταν με το τότε σχέδιο «Stay Behind» (που στην Ελλάδα έγινε γνωστό ως «Κόκκινη Προβιά»). Πολλά τραγικά περιστατικά συνέβησαν τότε και δεν αποκλείεται η ενδεχόμενη δολοφονία Παναγούλη να εντασσόταν μέσα στα πλαίσια αυτών των «υποχθονίων» σχεδίων και ενεργειών.

Κατά μία έννοια, ένα ήταν το πρόσωπο εκείνο που ευνοήθηκε 100% από τον θάνατο του Αλέξανδρου Παναγούλη: ο Ανδρέας Παπανδρέου! Γιατί; Διότι με τον τραγικό θάνατο Παναγούλη ούτε τα «καυτά» αρχεία της ΕΣΑ είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας (και έτσι… δεν «κάηκε» το ΠΑΣΟΚ εν τη γενέσει του κιόλας!), αλλά ούτε και ένα νέο κόμμα, άκρως ανταγωνιστικό προς το ΠΑΣΟΚ, δημιουργήθηκε, οπότε έμεινε ο δρόμος ΑΔΕΙΟΣ ενώπιον του ΠΑΣΟΚ, να πορευτεί το «κίνημα» ανενόχλητο προς την εξουσία! Αλλιώς, εάν ζούσε ο Παναγούλης, το πιθανότερο είναι ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός της Ελλάδας…

Οφείλουμε εδώ να σημειώσουμε άλλη μια πληροφορία, που δυστυχώς στο παρελθόν έχει περάσει στα ψιλά των εφημερίδων και των βιβλίων. Λίγο πριν την πτώση της «κακιάς χούντας» λοιπόν ο Αλέξανδρος Παναγούλης ανέλαβε επικεφαλής μιας αντιστασιακής οργάνωσης υπό την επωνυμία… «17η του Νοέμβρη» προς τιμή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973! Η μικρή αυτή, αλλά δυναμική, οργάνωση αποτελεί ένα ακόμα από τα πολλά παρόμοια σχήματα που είχαν συστηθεί την περίοδο εκείνη κατά του στρατιωτικού καθεστώτος. Τι ήταν άραγε αυτή η πρώιμη «17η του Νοέμβρη»; Είχε σχέση με τη μετέπειτα γνωστή τρομοκρατική οργάνωση 17Ν; «Καυτό» ερώτημα, σίγουρα…

Την εκδοχή περί δολοφονίας του Παναγούλη την κράτησαν ζωντανή ελάχιστοι. Την υποστήριζε έντονα μέχρι τον θάνατό της, τον Σεπτέμβριο του 2006, η παγκόσμιας φήμης Ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάννα Φαλάτσι, αν και κατηγορήθηκε ότι ήταν επηρεασμένη από την προσωπική της σχέση με το νεκρό. Η Φαλάτσι, η οποία αργότερα έγινε γνωστή από τον πόλεμό της κατά της ισλαμιστικής τρομοκρατίας, δεν δίστασε πάντως να εμπλέξει και τον τότε πανίσχυρο υπουργό Ευάγγελο Αβέρωφ-Τοσίτσα, ως πιθανό ηθικό αυτουργό του θανάτου του Παναγούλη, χωρίς όμως και να μπορέσει να αποδείξει κάτι εναντίον του…

Ένας άλλος παράγοντας της δημόσιας ζωής, ο -γνωστός από την υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ- συνταγματάρχης Δημήτριος Χονδροκούκης, βουλευτής αργότερα τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, ενέπλεξε ξεκάθαρα στο θέμα ξένες μυστικές υπηρεσίες. Συγκεκριμένα μίλησε για παρακρατικούς κύκλους της Ελλάδας, αλλά και την αμερικανική DIA (τη στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών των ΗΠΑ). Και αυτός -όπως και άλλοι τότε- μίλησε για κάποιο «αυτοκίνητο-φάντασμα», μέσα από το οποίο κάποιος απείλησε τον Παναγούλη με πιστόλι! Στην προσπάθειά του να αποφύγει τις σφαίρες ο βουλευτής έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και σκοτώθηκε…


2017: Στάθης Παναγούλης εναντίον Νίκου Τόσκα για το «αρχείο» του Αλέκου Παναγούλη! 

	Και, μ’ ένα άλμα του χρόνου, φτάνουμε στο σήμερα. Πριν από λίγο καιρό λοιπόν (Ιούλιος 2017) ο ανεξάρτητος -εκλεγμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ- βουλευτής Στάθης Παναγούλης, μικρότερος αδελφός του μακαρίτη Αλέκου, απέστειλε εξώδικο στον υπουργό προστασίας του πολίτη, Νίκο Τόσκα, με το οποίο καταγγέλλει ότι ο υπουργός δεν του «επιτρέπει να έχει πρόσβαση στο μεγαλύτερο μέρος των φακέλων πολιτικών φρονημάτων μελών της οικογένειάς του», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει! Ας δούμε επίσης τι γράφει ο Στάθης Παναγούλης στην καταγγελία του: 
	«Καλώ τον άκαπνο, απόστρατο αξιωματικό και νυν υπουργό, που στο βιογραφικό του ψευδώς αυτοαποκαλείται αντιστασιακός, να επιτρέψει την πρόσβασή μου στα αρχεία των υπηρεσιών του και να μου παραδώσει αμελλητί, το σύνολο των σελίδων που γράψαμε οικογενειακά με αίμα, όταν εκείνος το 1971 γινόταν δεκτός στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, που ήταν φυτώριο χουντικών αξιωματικών». 
	Πώς απάντησε ο «πολύς» Τόσκας, όμως; Όχι μόνο δεν επέτρεψε στην πρόσβαση στο αρχειακό αυτό υλικό, αλλά εξαπέλυσε επίθεση κατά του αδελφού Παναγούλη, κάνοντας την παρακάτω δήλωση: 
	«Σφάλλει ο αήθης κύριος Παναγούλης αν νομίζει ότι του επιτρέπεται να ασχημονεί, να συκοφαντεί και να διαβάλλει. Το σημερινό του κατάντημα δεν τιμά την αγωνιστική ιστορία της οικογένειάς του. Δεν πρόκειται όμως να κατεβώ στο επίπεδό του. Υπενθυμίζω ότι οι 2.100 φάκελοι πολιτικών φρονημάτων είναι αυτοί που απέμειναν από τα 7 εκατομμύρια περίπου φακέλους που ρίχτηκαν στη φωτιά το 1989. Και, αντί για το 2029 οπότε είχε αποφασιστεί να ανοιχτούν οι εναπομείναντες φάκελοι, αυτοί ανοίχτηκαν το 2016 και δίνονται στους δικαιούχους, με απόφαση του τωρινού υπουργού. Ο κύριος Παναγούλης ας μην παριστάνει λοιπόν όψιμα τον μόνο εκπρόσωπο της αντιδικτατορικής αντίστασης». 
	Το ερώτημα όμως παραμένει: Υπάρχει ή δεν υπάρχει αυτό το ΠΟΛΥΤΙΜΟ και «ΚΑΥΤΟ» αρχειακό υλικό; Αν υπάρχει (όπως επικαλείται ο Στάθης Παναγούλης), γιατί ο υπουργός Τόσκας το κρύβει; Γι’ αυτή του την ενέργεια έχει άραγε τη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα; 


191 Προβολές0 Σχόλια

Πρόσφατες αναρτήσεις

Εμφάνιση όλων
bottom of page