Μάρτιος 2022
Του Βύρωνα Γ. Πολύδωρα
"Κάποιος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι στην κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά!"
Παν. Κονδύλης
(Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο)
Πάντοτε ο πόλεμος ήταν υπόθεση όπλων. Το ρόπαλο, το δόρυ, η ασπίδα, το τόξο, το ντουφέκι, το κανόνι, οι βόμβες, το "υγρό πυρ" των Βυζαντινών, οι πανοπλίες των ίππων και των σιδερόφρακτων ιππέων-ιπποτών, τα τεθωρακισμένα/τάνκς, οι ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι ή οι βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στη Σερβία (1999) ήσαν τα τυπικά όπλα διαχρονικά. Η οικονομία το μεγάλο φόντο, των αιτίων και των σκοπών, και παιδιά της, ο λιμός, η προσφυγιά, το δράμα.
Οι ηγέτες των κρατών-λαών υπήρξαν πάντα οι νομιμοποιούμενοι της ιστορίας για την κήρυξη ή τη λήξη-συνθηκολόγηση πολέμων, για την είσπραξη λαφύρων ή πολεμικής λείας όταν είναι νικητές ή την καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων ως ηττημένοι. Και οι λαοί, τα αιώνια θύματα.
Αυτός είναι ο συμβατικός πόλεμος. Σαν τέτοιον, τελευταίο συμβατικό θέλουν να χαρακτηρίζουν οι πολεμολόγοι τον Β' Παγκόσμιο, στα standards του οποίου διεξήχθησαν όλοι οι περιφερειακοί που ακολούθησαν μετά το 1945, της Κορέας, του Βιετνάμ, της εισβολής στην Κύπρο (1974), του Ιράν - Ιράκ, του Κουβέιτ και του Ιράκ μέχρι της Αραβικής Άνοιξης, της Λιβύης, της Συρίας, της Σερβίας, του Αφγανικού και όσων άλλων του 21ου αιώνα.
Όμως ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία δεν είναι σαν τους άλλους. Μοιάζει μόνον ως προς τις συμφορές που γεννά. Αυτές είναι το ίδιο αιμάτινες, ανθρωποβόρες, γεμάτες λιμοκτονίες, το ίδιο καταστροφικές με γκρεμισμένα σπίτια, με την ίδια "μουσική" του στριγκλίσματος των σειρήνων και των κρουστών σε όλους τους τόνους των βομβών, με τις ίδιες φλόγες της κόλασης να καλύπτουν τον ουρανό. Πάντα "πλούσιες" σε εκατόμβες αθώων αμάχων, γυναικών και παιδιών και ανίκανων γερόντων.
Στην Ουκρανία οι γέροντες συμπληρώνουν τα "παλμαρέ" (palmares) των εμπειριών τους. Επέζησαν του λιμού του 1932-33 που τους καταδίκασε ένδολα και σκόπιμα ο Στάλιν, που δεν χρειάζονταν μικροϊδιοκτήτες αγρότες, γιατί είχαν έντονη την αίσθηση της ατομικής ελευθερίας και ανεξαρτησίας, άρα ήσαν επικίδυνοι για το σύστημά του.
Οι "εμπόλεμοι" σήμερα εκεί δεν είναι αλλοεθνείς. Ούτε αντίθετοι ιδεολογικά. Και ο Πούτιν και ο Ζελένσκι σε παραλλαγές καπιταλισμού κινούνται. Και οι δυο τους τον κομμουνισμό αποκηρύσσουν. Ο Πούτιν είναι εξωραϊστής και συνεχιστής του παλιού συστήματος της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά τους αποτυχημένους πειραματιστές Γκορμπατσώφ και Γιέλτσιν ήρθε ο Πούτιν ως σωτήρας και αναζωογονητής της παλιάς Ρωσσίας. Χωρίς Τσάρο και χωρίς Σοβιέτ και κολχόζ και χωρίς Γκούλαγκ. Και πέτυχε. Το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που ακολούθησε έμοιαζε/μοιάζει λίγο ως πολύ με εκείνο της Κίνας. Ήταν αυτό του (απελεύθερου) κομμουνιστικού καπιταλισμού. Που το διαχειρίστηκαν αρχικά εγκάθετοι ολιγάρχες ως επιχειρηματίες.
Έζησαν, τότε, οι λιμοκτονούντες, γέροντες της Ουκρανίας, που ζουν σήμερα Δυτικά του Δνείπερου και στην αριστερή όχθη του Δνείστερου, την εκδίκηση, των γερμανόφιλων κατά του Στάλιν. Απόγονοί τους υπάρχουν και δρουν ακόμη και σήμερα στις πολιτοφυλακές του Ζελένσκι. Άλλοι, τότε, συνηλικιώτες τους στην Ανατολική Ουκρανία, και φυσικά στη Ρωσσία, μετείχαν στον Ερυθρό Στρατό του Ζούκωφ (του Γιώργη του Έλληνα, ήταν Ελληνόπουλο ορφανό) του νικητού της μάχης του Στάλινγκραντ, μαχόμενοι εναντίον των Γερμανών και παρόντες στην ηρωική και εκπλήττουσα τον κόσμον όλο μάχη του Στάλινγκραντ (17.7.42-2.2.43).
Ο σημερινός πόλεμος στην Ουκρανία μοιάζει περισσότερο σαν εμφύλιος. Ωσάν εκείνον της Ισπανίας (1936-39). Αλλά και εκεί, ο στρατός του Φράνκο συγκρούστηκε με τον Δημοκρατικό στρατό (που είχε ως κορμό του τους Καταλανούς) με στρατιωτικούς όρους συγκρότησης και με σχετική ισοδυναμία όπλων. Το κοινό μεταξύ του στρατού των Δημοκρατικών στην Ισπανία και του "στρατού" του Ζελένσκι στην Ουκρανία, είναι η "Δημοκρατική Διεθνής" -ένα είδος "λεγεώνας των ξένων"- που συγκροτείται από εθελοντές αυτοστρατολογημένους από χώρες της Δύσης. Και παρατηρείται σήμερα το φαινόμενο η Νατοϊκή Δύση να ενθαρρύνει εθελοντές/ακτιβιστές και μισθοφόρους να καταταγούν στον "στρατό" του Ζελένσκι, του Προέδρου της Ουκρανίας, της πολυδιασπασμένης σε Ουκρανούς αντισταλινικούς του '33, σε ρωσσόφωνους και ρωσσόφιλους, σε "εθνικιστές" του Άζοφ, σε Τατάρους της Κριμαίας και άλλους παραστρατιωτικούς, που δραστηριοποιούνται ως ανυπότακτοι και για δικούς τους σκοπούς αυτόνομα, και ίσως εκτός ελέγχου, που εμπλουτίζονται από γερμανόφιλους της νεωτερικότητας (του Νταβός) και αμερικανόφιλους του ΝΑΤΟ.
Οι ιδεολόγοι της Δύσης, παντοειδείς ακτιβιστές, δεν είναι παρά ένα παράξενο συνονθύλευμα ατόμων αυτοεκμαυλισμένων από τις ψευδολόγες σειρήνες του καταναλωτικού καπιταλισμού και ακόμη πιο εξειδικευμένα του νεοφιλελευθερισμού, θιασωτών μιας νεοαριστερής αμερικανότροπης ψευδοκουλτούρας/μόδας (το New Left της δεκαετίας του ΄70), που κατάγονται από τους αντιρρησίες συνειδήσεως του πολέμου στο Βιετνάμ, από τον Μάη του '68 και ήσαν γοητευμένοι από τους Μπήτλς και τους Ρόλινγκ Στόουνς, την Τζοάν Μπαέζ και τον Μπομπ Ντύλαν. Ας είναι. Ο "αντιρρησίας" Μπίλ Κλίντον, έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Χαβιέ Σολάνα, ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο Γιόσκα Φίσερ, υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας, ο Τζόρτζ Ρόμπερτσον, υπουργός Αμύνης της Αγγλίας και υπεράνω όλων ο Red Daniel, ο "κόκκινος" Ντάνιελ Κόν-Μπεντίτ, σημαίνων ακτιβιστής των Ευρωπαίων Αναρχικών, και στη συνέχεια αντιδήμαρχος Φρανκφούρτης, ευρωβουλευτής των Γάλλων Πρασίνων και ύστερα των Γερμανών, ιδεολογικός (μόνον;) υποστηρικτής της παιδοφιλίας. Όλος αυτός ο χορός των "τυχοδιωκτών χωρίς όρια", μου θυμίζει στον ελληνικό πολιτικό μικρόκοσμο μιαν άλλη ομάδα ετερόκλητων αγωνιστών κατά της χούντας του 1973, που αναμείφθηκε πλουσιοπάροχα από τη "θεά τύχη" και από τους πολιτικούς πάτρωνές της.
Με αυτή τη σύνθεση "στρατεύματος" σήμερα ο πρόεδρος της Ουκρανίας πορεύεται αμυνόμενος μέχρις εσχάτων, για να νικήσει τον ερπυστριοφόρο και πυραυλοκίνητο επιτιθέμενο, τη Ρωσσία του Πούτιν. Δείχνει αποφασισμένος και αδιάλλακτος. Μέχρις ότου αντελήφθη ότι οι προστάτες του (ΕΕ και ΝΑΤΟ) και οι όρθιοι χειροκροτητές της εικόνας του στην τηλεοθόνη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, δεν ήσαν διατεθειμένοι να πολεμήσουν μαζί του, ούτε να κηρύξουν τον εναέριο χώρο της Ουκρανίας "no flight zone", ούτε να τον προμηθεύσουν με αεροπλάνα και άλλα υπερύγχρονα όπλα, αυτόν και τους "στρατηγούς" του και διαπραγματευτές του με κάποια τζόκεϋ καπέλλα, μπλού-τζήν και μαύρα ή χακί T-shirt. Στολή που παραπέμπει στους σακιδιοφόρους υπουργούς και λοιπούς αξιωματούχους που εισήγαγαν ανάλογο dress code στην ελληνική και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή πριν δέκα χρόνια. Αυτή είναι η επαναστατική στολή, από τους ίδιους οίκους μόδας που ράβουν τις στολές των "έγχρωμων επαναστάσεων" στις χώρες του "απελευθερωμένου" ανατολικού μπλόκ και δη της Ουκρανίας και Γεωργίας, στις δεκαετίες του 1990 και 2010.
Όταν αντελήφθη το αδιέξοδο της κατάστασης ο Ζελένσκι δήλωσε πως "δεν βρίσκει ενδιαφέρον στο ΝΑΤΟ, που το θεωρεί απρόθυμο ή ανίκανο να τον βοηθήσει" στον αμυντικό ή απελευθερωτικό (ή μήπως και πυρηνικό;) πόλεμό του, και ότι εξετάζει έναν κάποιο "συμβιβασμό για την Κριμαία και το Ντονμπάς"! Μα, αυτό δεν ήταν το θεματολόγιο της ειρηνικής διευθέτησης του προβλήματος που πρότεινε επίμονα ο Πούτιν από το 2014 μέχρι το 2022; Τι είδους ποντικοπαγίδα τους έστησαν; Και έπεσαν και οι δυο (Πούτιν και Ζελένσκι) μέσα; Κυρίως ο Πούτιν;
Η μεταψυχροπολεμική Δύση δεν μπόρεσε να διαχειρισθεί τη νίκη της. Η απληστία της και η τάχα μονοπωλιακή ιδιοκτησία των νέων τεχνολογικών εξελίξεων από τις ΗΠΑ (για την ακρίβεια, από τους δυτικούς "ολιγάρχες" και ψηφιακούς γίγαντες της virtual economy και των ψηφιακών τραπεζικών ομίλων) δεν της επέτρεψε να ζήσουν σε σεμνότητα (modesty) έναν νεοπουριτανισμό έστω, παράλληλα με τον άνθρωποφάγο νεοφιλελευθερισμό. Ο οπορτουνισμός και ο τυχοδιωκτισμός δεν επέτρεψε (στους νικητές του ψυχρού πολέμου) να συμβιώσουν με τις παλιές καλές αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Πόσο παράξενα και παράφωνα ηχούν στ' αυτιά των δυναμένων ακόμα να σκεφθούν και να κρίνουν, τα λόγια του προέδρου Μπάιντεν, όταν κήρυττε τη νέα σταυροφορία του για "ελευθερία" και για "παγκόσμια" (το βιολί του πάλι) δημοκρατία! Ενώ οι πολίτες της χώρας του, της αναμφισβήτητης ηγέτιδας δύναμης, κατά το 1/3 ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Και το κυριότερο, χωρίς ελπίδα. Οι δήθεν "ευκαιρίες" που τάχα θα βρούν στην αγορά εργασίας, είναι απλά μύθος και όργανο συντήρησης των ψευδαισθήσεων. Στη "μέγγενη" της νεοκαπιταλιστικής απληστίας και της φοβερής συσσώρευσης πλούτου συνεθλίβησαν όλες οι αυταπάτες. Τέσσερα πεδία ανάπτυξης της νέας οικονομικής ευφορίας, σαν τον χρυσό των 49ers, φορτινάινερς, που έτρεχαν στα ρυάκια της Καλιφόρνιας, στον πυρετό του χρυσού το 1849, προτείνονται σήμερα από τα κέντρα της μαρκετινίστικης προπαγάνδας και τους περιφερειακούς κυβερνώντες πλασιέδες. Αυτά είναι: α) ψηφιακή τεχνολογία/οικονομία, β) τεχνητή νοημοσύνη, γ) ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και δ) νέες βιολογικές και κοινωνικές σχέσεις. Προτείνονται μάλιστα με έναν αδιάλλακτο φανατισμό νεοφώτιστου από τους πρωθιερείς της απανθρωπιάς. Οι πρωθιερείς της θρασύτητας και της αλαζονείας απεργάζοντο τη σχεδίαση μιας νέας αρχιτεκτονικής, όχι ασφαλείας, αλλά κυριαρχίας και δεσποτισμού, επί όλων των απελεύθερων πρώην Σοβιετικών.
Αυτά μέχρις ότου ο Πούτιν αντέδρασε. Αιφνιδιάζοντας ίσως και ο ίδιος τον εαυτό του. Μετά τις 24 Φεβρουαρίου 2022, και αφού το τέχνασμα της Δύσης μέχρι τότε ήταν η εμμονή της να εγκαταστήσει το ΝΑΤΟ με τις βάσεις του, τους πυραύλους του, και με παν ό,τι θα συνέβαλλε στην υποδούλωση και στην στρατοχωροφυλακή επί της έκπαλαι Ρωσσικής Ουκρανίας, όχι μόνον κατά του Πούτιν, αλλά και κατά των άσβεστων γραμμών και σελίδων της ιστορίας, γραμμές Βυζαντινές, και των Ρώς, και της Χριστιανικής Ορθοδοξίας, στην Ουκρανία του από οκταετίας εμφυτευμένου εκεί προέδου Ζελένσκι. Ήταν η ώρα της ποντικοπαγίδας.
Ο "γάτος" -Δύση έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα νύχια του. Όμως χωρίς να παλέψει, χωρίς να ματώσει ο ίδιος. Άλλο ένα ακόμη δείγμα του εκφυλισμένου πολεμιστή. Του Συβαρίτη της χλιδής και της κραιπάλης. Επεστράτευσε τα όπλα που διέθετε. Τις οικονομικές κυρώσεις (sanctions). Τον αποκλεισμό της Ρωσσίας από το SWIFT. Όταν αντελήφθησαν τις συνέπειες εφαρμογής αυτού του όπλου έσπευσαν να εξαιρέσουν τη Γερμανία από αυτή την "κύρωση", γιατί εκείνη εχρειάζετο φυσικό αέριο και πετρέλαιο από τη Ρωσσία, σε εκτέλεση παλαιών συμβολαίων.
Στη συνέχεια και κατόπιν ωρίμου σκέψεως, ο πρόεδρος Μπάιντεν έγινε πιο βίαιος! Κήρυξε embargo στο ρωσσικό πετρέλαιο. Και ανέλαβε και το κόστος της αμερικανικής θυσίας που συνίσταται στο 8% των αναγκών των ΗΠΑ που καλύπτονται από το ρωσσικό πετρέλαιο! Οποία αυτοθυσία! Κάτι ανάλογο έκανε και ο Μπόρις Τζόνσον της Αγγλίας αναλαμβάνοντας στέρηση του 3% των αναγκών που καλύπτονταν από το ρωσσικό πετρέλαιο. Οποίο άκρον, άωτον της υποκρισίας! Οι πολεμιστές της ψηφιοπλανητικής εποχής, της μιντιακής χειραγώγησης και της εντεινόμενης υποβολής νομίζουν, οτι τα ακροατήριά τους εξηλιθιώνονται και αποβλακώνονται εντελώς. Και μας καλούν να τους συμπαθήσουμε γιατί θυσιάζονται για την ειρήνη (των "γατακίων") και την ελευθερία (στη δουλεία) των πελατών τους.
Κατά τα λοιπά, η Δύση διεξάγει πόλεμο "δι' αντιπροσώπων", ήτοι, "κάνει μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα". Διά των πολεμιστών του Ζελένσκι, της πολιτοφυλακής και των ανταρτών όπως ο Μάο και ο Χό Τσί Μίνχ. Υπό τα βλέμματα δακρύβρεχτων και υπερευαίσθητων τηλεπερσόνων που θρηνωδούν για τα ορφανά και τις Ουκρανές γυναίκες στα καταφύγια. Ενώ η συμπόνοια των δυτικοφρόνων που λέγονται πολίτες, κατακλύζει όλες τις συνάξεις στα ορθάδικα, στις καφετέριες και στα δημόσια θεάματα. Από τα τελευταία έχουν απαγορευθεί η Λίμνη των Κύκνων του Τσαϊκόφσκυ με τα μπαλέτα Μπολσόι και όλοι οι Ρώσσοι deja-vu ανυπότακτοι συνθέτες και συγγραφείς, όπως ο Πούσκιν, ο Τσέχωφ, ο Ντοστογιέφσκι, ο Λέων Τολστόι, ο Σολτζενίτσιν. Τέτοιος πολιτιστικός και αθλητικός ακρωτηριασμός δεν έγινε ούτε από τον Χίτλερ!
Και εγώ, κλαίω με λυγμούς τους δύσμοιρους αδελφούς μου Έλληνες της Μαριούπολης, της Οδησσού, του Κιέβου, και μέσα στη Ρωσσία, του Ροστόφ, του Κουμπανίου και Νοβοροσίσκ, της Μόσχας, της Αγίας Πετρούπολης και "πασών των Ρωσιών". Όσο και αν μηρυκάζουν οι νεοφιλελεύθεροι Δυτικοί ονειδισμούς και λοιδορίες κατά εκείνων που θέλουν ακόμη να πιστεύουν σ' ένα βαθύ εθνικό πολιτισμό -είμαι ένας από αυτούς που περιέχει πρωτευόντως πίστη σε μια Ελληνορθόδοξη παράδοση, που είναι όχι απλά μια ανάμνηση αλλά ένα βίωμα, ένα στήριγμα, μια συντηρητική θέση, που σε κρατεί να μην κατρακυλήσεις προς τα πίσω, στο χάος. Όπως μέλει να συμβαίνει με τα έξαλλα "great reset", τις μεγάλες επανεκκινήσεις, με τις οποίες οι νέοι λυμεώνες της ανθρωπότητας μας απειλούν, με νέα "auto de fe" ("πράξεις πίστεως") στα δικαστήρια μιας νέας ακόμη φοβερότερης Ιεράς Εξέτασης.