19.8.2019
Της Δήμητρας Δούλη
Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή τις αλλαγές του Κλεισθένη άρχισα να προβληματίζομαι για το μέλλον και την εξέλιξη της επαρχίας και κυρίως της ανατολικής Αλμωπίας, διότι τυχαίνει να κατάγομαι αλλά και να μένω σ ένα από τα πιο υπέροχα γραφικά χωριά της, τη λεγόμενη Φούστανη.
Η Φούστανη λοιπόν, ήταν κάποτε βασικός πυλώνας της τοπικής οικονομίας, αλλά και ολόκληρης της Αλμωπίας, σαν ένα από τα μεγαλύτερα από πληθυσμό χωριά, με ολοκληρωμένες και μεγάλες καλλιέργειες (δενδροκαλλιέργειες, καπνός, αμπέλια) αλλά και κέντρο βασικών εμπορικών δραστηριοτήτων.
Σήμερα όμως είναι ένας απλός επαρχιακός προορισμός, μιας κοινής ταμπέλας που ευτυχώς συνεχίζει να αποτελεί μέχρι και τώρα, συναισθηματικός προορισμός της δεύτερης και τρίτης γενιάς των κατοίκων, που έφυγαν από το χωριό τις προηγούμενες δεκαετίες και για διάφορους λόγους, ο καθένας.
Εύκολα θα σκεφτεί κανείς ότι συμβαίνει σε όλη την ελληνική επαρχία αυτό, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, ωστόσο οι λόγοι θα πρέπει να γίνουν λίγο πιο ευκρινείς και “δικαιολογημένοι” απ' όλους.
Ελληνική επαρχία: Παρθένα φύση, Αύγουστος ως καλύτερος μήνας, πανηγύρι, κάτοικοι αγνοί – φιλόξενοι, ο δήμαρχος, ο πρόεδρος, ο αγροτικός γιατρός, οι αστυνομία του δρόμου, ο ιδιόρρυθμος νεαρός βοσκός, ο ταβερνιάρης, αλλά και χαρακτήρες παράξενοι, γεμάτοι μυστήρια και δια κατεχόμενοι από φιλοδοξία, ιδιοτέλεια και δόλο, έτοιμοι να κατασπαράξουν το διπλανό τους, μακριά από τη βουή μιας μεγαλούπολης και πάει λέγοντας...
Είμαι σίγουρη ότι με κάποιες από αυτές τις λέξεις θα περιέγραφε κάποιος τις αναμνήσεις από τις διακοπές στο χωριό του ή ίσως να πρόσθετε και έναν καλοκαιρινό χωριάτικο έρωτα αλλά, η ουσία των δεδομένων παραμένει άλυτος γρίφος για το πώς η ποιότητα ζωής στα χωριά μας θα μπορούσε άμεσα να αναβαθμιστεί.
Η εσωστρέφεια, η λάθος αναπτυξιακή δόμηση, τα ανύπαρκτα επιχειρηματικά κίνητρα, η έλλειψη της τεχνογνωσίας και της ψηφιοποίησης του πρωτογενούς τομέα σε συνδυασμό με την παρατεταμένη οικονομική κρίση, θα απαγορέψουν σταδιακά την δημιουργική ανάπτυξη των αγαπημένων μας χωριών και δυστυχώς σε αυτή την περιγραφή των αρνητικών συντελεστών θα προσθέσω και τον νόμο του Κλεισθένη, που επισφραγίζει κατά τη γνώμη μου, το άδοξο τέλος μιας ελληνικής και απομακρυσμένης επαρχίας, όπως των χωριών της ανατολικής Αλμωπίας.
Εκπέμπω λοιπόν, ένα μεγάλο S.O.S και την ελπίδα ότι η παρούσα κυβέρνηση θα εξετάσει και θα χτίσει τους σωστούς πυλώνες καινοτομίας και κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης, με κίνητρα ποιοτικά, ώστε να μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια στα χωριά μας, αλλά και να δημιουργήσουμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για εμάς και τις οικογένειες που έχουμε ή θέλουμε να κάνουμε ή ακόμα, και για τις οικογένειες που θέλουν να γυρίσουν πίσω στα χωριά τους και πρέπει να βρουν “κάτι όρθιο οικονομικά” να τους περιμένει.
Οι σκέψεις και οι ιδέες πολλές, αλλά η υλοποίηση σηματοδοτεί την επιτυχία των μεγάλων αλλαγών...