ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΝΟΥ Α ΛΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ! ΜΙΤ, ΓΚΡΙΖΟΙ ΛΥΚΟΙ, ΚΟΥΡΔΟΙ ΚΑΙ DEV-SOL
11.2.2007
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Εισαγωγικά
«Το τέλειο έγκλημα είναι εκείνο που δεν αποδεικνύεται ποτέ, εκείνο δηλαδή που δεν αφήνει κανένα ίχνος στο διάβα του»... Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα-κανόνας στον οποίο πιστεύουν οι πάσης φύσης μυστικές πολιτικές οργανώσεις και εταιρείες (μυστικές υπηρεσίες, τρομοκρατικές ομάδες, μαφία κτλ.), και που αποτελεί απόσταγμα της πλούσιας για αυτές εμπειρίας του παρελθόντος γύρω από ανάλογη δράση.
Και για να πετύχεις το τέλειο έγκλημα, αυτό που ποτέ μα ποτέ του δεν θα εξιχνιαστεί, πρέπει απαραίτητα να έχεις εξασφαλίσει μία από τις κάτωθι δύο προϋποθέσεις: ή ο δολοφόνος (αυτός δηλ. που εκτελεί για λογαριασμό σου την εγκληματική πράξη) να εξαφανιστεί κι αυτός μαζί με το θύμα ή να μην μπορεί να πει απολύτως τίποτα για την ενέργειά του σε περίπτωση που τυχόν συλληφθεί! Η πρώτη περίπτωση από τις παραπάνω προϋποθέσεις παραπέμπει σαφώς σε αποστολή καμικάζι, όπου ο φονιάς δε νοιάζεται καθόλου για τη ζωή του και – μέσω του δικού του θανάτου – εξολοθρεύει και το θύμα-εχθρό του. Όσο για τη δεύτερη περίπτωση, ο εκτελεστής πράγματι δεν μπορεί να θυμάται τίποτα, εφόσον είτε το μυαλό του έχει ειπωστεί ανεπανόρθωτες αλλοιώσεις είτε την ώρα της πράξης του βρίσκονταν υπό την επήρεια φαρμάκων που οδηγούν στη λήθη και την παράνοια...
Δεν έχει πράγματι και τόση σημασία το ποια από τις δυο ως άνω «λύσεις» προτιμάται από τις «σκοτεινές» οργανώσεις, εφόσον το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο, που δεν είναι παρά η στον αιώνα τον άπαντα απόκρυψη των λεπτομερειών του εγκλήματος και βέβαια του ηθικού αυτουργού που το «παρήγγειλε». Έτσι ο φυσικός αυτουργός παίρνει στην κυριολεξία «το μυστικό στον τάφο του», εφόσον είναι εντελώς ανίκανος να εξηγήσει τους λόγους που τον οδήγησαν σε μια τόσο αποτρόπαια πράξη, όπως είναι η αφαίρεση ανθρώπινης ζωής ή πολύ απλά είναι πια νεκρός κι αυτός όμοια με το θύμα του...
Πολλά έχουν ειπωθεί κατά το παρελθόν, το μακρινό και το πρόσφατο, περί συμβολαίων θανάτου, υπνωτισμένων δολοφόνων και ψυχοφαρμάκων που δόθηκαν σε ανθρώπους προκειμένου να λάβουν χώρα τρομερά εγκληματικά χτυπήματα. Ο έλεγχος πάνω στο νου, που δημιουργεί ανθρώπινα «ζόμπι» και καταστρέφει κάθε αρμονική και φυσιολογική εγκεφαλική λειτουργία, έχει συνδεθεί πολλάκις με μεγάλες μυστικές εταιρίες του κόσμου και μάλιστα με υπηρεσίες πληροφοριών, προεξάρχουσας της περίφημης CIA των Ηνωμένων Πολιτειών (αλλά και, παλαιότερα, της σοβιετικής KGB).
Οι μέθοδοι που πολλές φορές ακολουθήθηκαν από τις υπηρεσίες αυτές, όπως για παράδειγμα η πρακτική εφαρμογή ειδικών προγραμμάτων πλύσης εγκεφάλου, που σοκάρουν την ανθρώπινη φαντασία, έχουν ήδη καταστεί αρνητικοί θρύλοι στη σύγχρονη ιστορία των μεγάλων πλανητικών μυστικών υπηρεσιών. Η αμερικανική CIA για παράδειγμα κατηγορήθηκε ότι είχε ιδρύσει στην έρημο της Νεβάδα ολόκληρη έκταση δημιουργίας ανθρώπινων «πειραματόζωων»: μέσα σε αντίσκηνα το θύμα του “mind control” υφίστατο ολικό «άλεσμα» του μυαλού του, με ευρεία χρήση ναρκωτικών ουσιών (π.χ. LSD) και με τη συνοδεία ανάλογων ηχητικών μηνυμάτων, όπου δια της συνεχούς επανάληψης και της υποβολής σε ειδικά ακούσματα, ο μελλοντικός «άνθρωπος-μηχανή» έβγαινε από εκεί μέσα ένα τέλειο ρομπότ θανάτου...
Σχετικά άγνωστη όμως παραμένει η χρήση ανάλογων επιχειρήσεων που έλαβαν χώρα κατά το όχι και τόσο απόμακρο χθες στην γειτονική μας Τουρκία. Σεβαστό κομμάτι αυτών των επιχειρήσεων αφορά την εσωτερική κατάσταση του εξ ανατολών γείτονα, όμως υπάρχουν και περιστατικά με τρομερά ευρύτερες, διεθνείς, διαστάσεις. Ουκ ολίγα όμως σχετίζονται και με την Ελλάδα, στρεφόμενα μάλιστα και εναντίον της χώρας μας, που περισσότερο από τους άλλους γείτονες της Τουρκίας εστιάζεται και βρίσκεται στο στόχαστρο των υπεύθυνων παραγόντων της τουρκικής πλευράς...
Μεχμέτ Αλί Αγτζά, ο «Μεσσίας»
13 Μαΐου 1981, στην πλατεία του Αγίου Πέτρου της Ρώμης... Ο Μεχμέτ Αλί Αγτζά αποπειράται να εκτελέσει τον Πάπα της Ρώμης, Ιωάννη-Παύλο τον 2ο!!! Ήταν άραγε υπόθεση “Mind Control”; Για το θέμα, δες εδώ σχετικό κείμενό μας, από το οποίο παρατίθεται ένα κάπως εκτενές απόσπασμα:
“Ο επίδοξος δολοφόνος του Πάπα συνελήφθη αμέσως. Επρόκειτο για τον 23χρονο Τούρκο υπήκοο Μεχμέτ Αλή Αγτζά, που όπως αποδείχτηκε δεν ήταν καθόλου άγνωστος στις αρχές: καταζητούνταν για τη δολοφονία, δύο χρόνια νωρίτερα, του Τούρκου αριστεριστή δημοσιογράφου Αμπντί Ιπεκτσί, ενώ λεγόταν ότι είχε δεσμούς με την τουρκική παρακρατική οργάνωση των Γκρίζων Λύκων (Bozkurt). Κι ενώ τα διεθνή ΜΜΕ επικαλούνταν τα πιο απίθανα σενάρια (από ανάμειξη της CIA ή της KGB έως τη σικελική μαφία και το ριζοσπαστικό Ισλάμ), όλοι ανέμεναν με μεγάλη αγωνία τη δίκη, για να μαθευτεί η αλήθεια γύρω από τις πραγματικές προθέσεις του νεαρού Τούρκου να εκτελέσει δημόσια και μάλιστα χωρίς κανένα μέτρο κάλυψης ή διαφυγής ένα πρόσωπο τόσο συμβολικό, όπως είναι πάντα ο αρχηγός του Βατικανού.
Η δίκη άρχισε στη Ρώμη στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Όμως γρήγορα σκόρπισε την απογοήτευση στους πάντες. Ο Αγτζά ακολούθησε μία αντιφατική και παράλογη τακτική, με συνεχείς αναιρέσεις των λόγων του, όπου η κάθε κατάθεση καταργούσε εντελώς την προηγούμενη, ώστε στο τέλος η περιβόητη «δίκη της χιλιετίας» κατάντησε μία ανήκουστη φάρσα!... Οι δηλώσεις του ενώπιον του δικαστηρίου υπήρξαν ιλαροτραγικές (με αποκορύφωμα εκείνη όπου ισχυριζόταν πως ήταν ο Ιησούς Χριστός) και έτσι φαίνεται ότι πέτυχε – αν αυτό ήταν ο σκοπός του – την απαξίωση κάθε ισχυρισμού του, με αποτέλεσμα την ουσιαστική ακύρωση της όλης διαδικασίας και βέβαια την απόκρυψη της αλήθειας για το ρόλο του...
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ορισμένες άλλες πλευρές του ζητήματος, που σχετίζονται τόσο με παρασκηνιακά παιχνίδια, όσο και με ευρύτερες διπλωματικές συνέπειες. Ήδη το 1982, κι ενώ ο Αγτζά συνέχιζε να μη μιλάει και να παριστάνει τον «τρελό», αμερικανικά δημοσιεύματα έφεραν πίσω απ’ την απόπειρα κατά του Πάπα να βρίσκονται οι σκοτεινές δυνάμεις του κομμουνιστικού μπλοκ και συγκεκριμένα οι μυστικές υπηρεσίες της Βουλγαρίας. Οι φήμες αυτές περιέπλεκαν κατά πολύ το όλο θέμα, έχοντας υπόψη ότι εκείνη ακριβώς την περίοδο ο κόσμος είχε μόλις εισέλθει σε μια νέα ψυχροπολεμική φάση, με τη νέα, επιθετική, πολιτική των ΗΠΑ έναντι του ανατολικού συνασπισμού. Η κατηγορία λοιπόν ότι οι Βούλγαροι οργάνωσαν τη συνωμοσία κατά του Πάπα για λογαριασμό της Μόσχας είχαν πάρα πολλές και σοβαρές διαστάσεις.
Από τότε και για πολλά χρόνια η Βουλγαρία μπήκε σε μια αφάνταστα μεγάλη δίνη κατηγοριών, εφόσον θεωρήθηκε ότι οι υπηρεσίες της εκτελούσαν εντολές άνωθεν από πολύ καιρό ήδη, με τις εντολές αυτές να προέρχονται από το κέντρο του παγκόσμιου κομμουνισμού, που έδρευε στο Κρεμλίνο. Είχε προηγηθεί το 1978 η εξίσου παράξενη υπόθεση με τον θάνατο του Βούλγαρου αντιστασιακού Γκεόργκι Μάρκοφ στο Λονδίνο και τα πράγματα ήταν σαφώς πολύ πιο σύνθετα απ’ ότι φαίνονταν με την πρώτη ματιά. Ο λόγος που πρόβαλλε η δυτική προπαγάνδα για να στηρίξει τη θέση της ήταν προφανής: ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο 2ος ήταν Πολωνός (σπάζοντας ένα ιταλικό κατεστημένο πολλών αιώνων στην πρωτοκαθεδρία του Βατικανού), προέρχονταν δηλαδή από χώρα που ανήκε στο κομμουνιστικό σύστημα δυνάμεων, στη σφαίρα επιρροής της Μόσχας. Με τη δράση του είχε αρχίσει ήδη να γίνεται επικίνδυνος, εφόσον την εποχή εκείνη (1980-1981) η Πολωνία είχε υποπέσει σε βαθιά κρίση, με τη ραγδαία άνοδο του συνδικαλιστικού κινήματος της Αλληλεγγύης, που οδήγησε τελικά στην κήρυξη του στρατιωτικού νόμου από τον ηγέτη της χώρας Γιαρουζέλσκι το Δεκέμβριο του 1981. Ίσως η Μόσχα να είχε θεωρήσει ότι η παρουσία και μόνο ενός Πολωνού στο «κάστρο» αυτό της Δύσης, που λέγεται Βατικανό, να έκανε τα πράγματα ανεξέλεγκτα.
Οι δυτικές πηγές πληροφοριών ανέφεραν πως ο Αγτζά λίγες εβδομάδες πριν την απόπειρα κατά του Πάπα είχε περάσει από τη Σόφια, όπου και έλαβε τις τελικές οδηγίες για τη δολοφονία του επικεφαλής του Βατικανού. Βούλγαροι που υπηρετούσαν στην Ιταλία συνελήφθησαν ως ύποπτοι για συνεργοί ή και για οργανωτές αυτής της απόπειρας δολοφονίας. Συγκεκριμένα ως εγκέφαλος της συνωμοσίας θεωρήθηκε ο υπάλληλος της βουλγαρικής αεροπορικής εταιρείας «Μπαλκάν» Σεργκέι Αντόνοφ, ο οποίος παρέμεινε επί σειρά ετών στις φυλακές της Ρώμης, με αποτέλεσμα το σοβαρό κλονισμό της υγείας του... Την ίδια ώρα στη δίκη, που ξεκίνησε τελικά το Μάιο του 1985, ο Αγτζά εγκαινίαζε μία τακτική που δεν οδηγούσε σε κανένα απολύτως λογικό συμπέρασμα, με συνεχείς αντιφάσεις και φαιδρότητες κατά τη διάρκειά της, έτσι ώστε η αλήθεια να μη βγει ποτέ στο φως...
Αν και ο Πάπας στην ιστορική του επίσκεψη στη Βουλγαρία την άνοιξη του 2002 δήλωσε ότι το λεγόμενο «βουλγαρικό ίχνος» (η ανάμειξη δηλαδή της Βουλγαρίας στην απόπειρα εναντίον της ζωής του) δεν ευσταθεί, εντούτοις οι αμφιβολίες εξακολούθησαν να παραμένουν. Πάντως ούτε η βουλγαρική πλευρά δεν άφησε τις κατηγορίες αυτές αναπάντητες. Από τη Σόφια (όπως και από τη Μόσχα, που κι αυτή εμπλέκονταν έμμεσα στην υπόθεση) εκτοξεύτηκαν κατηγορίες για διασυνδέσεις των Γκρίζων Λύκων της Τουρκίας τόσο με την αμερικανική CIA, όσο και με την ιταλική μασονική στοά P-2. Εξάλλου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχε ξεσπάσει στην Ιταλία το σκάνδαλο με την εν λόγω στοά και με τη σχέση που αυτή είχε με την τρομοκρατική οργάνωση «Ερυθρές Ταξιαρχίες» και ειδικά το ρόλο της στην απαγωγή και δολοφονία του πρώην Ιταλού πρωθυπουργού Άλντο Μόρο την άνοιξη του 1978.
Άξιο ιστορικού ενδιαφέροντος παραμένει το γεγονός της επίσκεψης στις ιταλικές φυλακές που πραγματοποίησε στον Αγτζά το ίδιο το θύμα της ενέργειάς του, δηλαδή ο Πάπας. Εντύπωση προκάλεσε ιδιαίτερα η στιγμή κατά την οποία έσκυψε μπροστά στον παρ’ ολίγο δολοφόνο του, «τείνοντας ευήκοον ους» και ακούγοντας με προσοχή κάποιο, υποτίθεται, «μυστικό»... Και πάλι πάντως δεν αποκαλύφθηκε η αλήθεια, εφόσον η επίσημη ανακοίνωση μιλούσε απλά για «άφεση αμαρτιών» που ο Πάπας έδωσε στον Αγτζά και ενώ εκ νέου τα μέσα ενημέρωσης οργίαζαν με θεωρίες συνωμοσίας για υψηλότατα παιχνίδια εξουσίας, ανάμειξη πανάρχαιων μυστικών εταιρειών, υπόγειων ιερατείων και άλλα ανάλογα...”.
Ολοκαύτωμα στην Πόλη
Δυο ημέρες μετά το Πάσχα του 1991 κι ενώ η Κωνσταντινούπολη ήταν – όπως κάθε χρόνο – γεμάτη από δεκάδες χιλιάδες Έλληνες συνέβη ένα περιστατικό που παραλίγο να τινάξει στον αέρα τις ήδη τεταμένες ελληνοτουρκικές σχέσεις. Αφορμή για τη νέα κρίση αποτέλεσε η πυρκαγιά σε ένα ελληνικό διώροφο λεωφορείο, που εκείνη την ώρα ήταν γεμάτο με κόσμο. Αποτέλεσμα της πύρινης κόλασης ήταν να καούν ζωντανοί 36 Έλληνες τουρίστες, που δεν πρόλαβαν να βγουν από το πούλμαν στο οποίο ήταν απελπιστικά παγιδευμένοι...
Από την πρώτη στιγμή οι διασωθέντες μίλησαν για δολοφονική ενέργεια, την οποία προκάλεσε ένας «ζητιάνος», όπως τον περιέγραψαν, ο οποίος κυκλοφορούσε επί τριήμερο γύρω από το ξενοδοχείο όπου διέμεναν κυρίως Έλληνες προσκυνητές. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ντυμένος ρακένδυτα και στη ζώνη του είχε περασμένο ένα μπιτόνι, που κατά τις μαρτυρίες προκάλεσε την πυρκαγιά, όταν εισέβαλε στο λεωφορείο και έσκισε το δοχείο, βάζοντας φωτιά στο εύφλεκτο υγρό που περιείχε. Η τουρκική πλευρά προσπάθησε αρχικά να μιλήσει επίσημα για ένα απλό ατύχημα, που προκλήθηκε από έκρηξη φιάλης γκαζιού, αρνούμενη ότι υπήρχε κι άλλο πτώμα πέραν των άτυχων Ελλήνων επιβατών! Τελικά όμως αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι όντως το πούλμαν πυρπολήθηκε από έναν 34χρονο Τούρκο, τον Καντίρ Τσαλ, αφού αποδείχτηκε ότι στο λεωφορείο δεν υπήρχε καμία φιάλη αερίου και δεν μπορούσε πια να αποκρύψει την ύπαρξη και του 37ου πτώματος... Η αστυνομία της Κωνσταντινούπολης βρήκε και την «κατάλληλη» λέξη για τον δολοφόνο: “dengesiz”, δηλ. «μη λογικός»...
Ερωτήματα με πολύ ευρύτερες διαστάσεις προέκυψαν γύρω από το τραγικό αυτό γεγονός. Καταρχάς αποδείχτηκε ότι ο καμικάζι ήταν άτομο με έντονα ψυχολογικά προβλήματα, βαριάς μορφής επιληψία και σοβαρές νευρικές διαταραχές, τον οποίο είχε διώξει η γυναίκα του και κατά καιρούς νοσηλεύονταν σε ψυχιατρικά ιδρύματα (συνέπεια των οποίων υπήρξε να του «καεί» ο εγκέφαλος). Επίσης εντυπωσίασε η σχεδόν ανύπαρκτη πληροφόρηση γύρω από τις επαφές που είχε όταν ήταν εκτός ψυχιατρείου, ούτε πού διέμενε, ούτε πώς ζούσε, ούτε και με ποιους συναναστρέφονταν, σαν να χάνονταν κυριολεκτικά από προσώπου γης... Τέλος, αποδείχτηκε ότι το εύφλεκτο υλικό με το οποίο περιέλουσε το λεωφορείο δεν ήταν βενζίνη όπως εκτιμήθηκε αρχικά, αλλά στρατιωτικού τύπου υγρό ναπάλμ, το οποίο όμως είναι αδύνατο να βρει κάποιος απλός πολίτης, πόσο μάλλον κάποιος με τις ψυχοπαθητικές ιδιαιτερότητες του Τσαλ...
Οι αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τον περίεργο «ζητιάνο» ως «μαστουρωμένο» και «εκτός εαυτού», απόλυτα απόκοσμο. Στο νου του ήταν επί καιρό η ιδέα να κάψει ένα πούλμαν του «εχθρού» και να καταστεί έτσι «ήρωας» για κάποια ιδέα ή θρησκεία, άσχετα αν ετούτο αφορά το Ισλάμ ή τον παντουρκισμό, ή αν απλά έπαιζε τον κεντρικό ρόλο ενός δράματος που σκηνοθετήθηκε σε σκοτεινά επιτελικά γραφεία... Το γεγονός παραμένει ότι ακριβώς τέτοιες «ευπαθείς» προσωπικότητες προτιμώνται για να φέρουν εις πέρας ιδιαίτερα επικίνδυνες αποστολές αυτοκτονίας, μετά την τέλεση των οποίων δεν υπάρχει αύριο ούτε για τον ίδιο τον πρωταγωνιστή ούτε για τα θύματά του...
Τις ημέρες που ακολούθησαν το συμβάν της Κωνσταντινούπολης ξέσπασε ένας ελληνοτουρκικός ενημερωτικός πόλεμος, στον οποίο τα Μ.Μ.Ε. της Τουρκίας ευθέως κατηγορούσαν την Ελλάδα για προβοκάτσια με στόχο να πληγεί ο τουρκικός τουρισμός, ενώ υπήρξαν και εκτιμήσεις ότι η φωτιά προκλήθηκε από παράνομες τουρκικές ακροαριστερές ομάδες που συνεργάζονταν με την ελληνική «17 Νοέμβρη»! Όμως γεγονός παραμένει ότι η συμπεριφορά του αυτόχειρα και δολοφόνου ήταν τέτοια, που έμοιαζε με «υπνωτισμένο» ή υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών, σαν μέσα στο κεφάλι του να ακούγονταν το περίφημο εκείνο “Do it!” ανάλογων περιπτώσεων. Φυσικά και σ’ αυτήν την περίπτωση η αλήθεια θάφτηκε μαζί με τον δράστη...
Ίσως το θέμα αυτό να μην προκαλούσε τόσο θόρυβο και να βλέπονταν σαν ένα μεμονωμένο περιστατικό, αν δεν τύχαινε 8 χρόνια προηγουμένως να έχει συμβεί κάτι ανάλογο και πάλι στην ίδια πόλη και πάλι με θύματα Έλληνες τουρίστες! Ήταν το Μ. Σάββατο 7 Μαΐου 1983, λίγες μόνο ώρες πριν την Ανάσταση, όταν 19 Έλληνες κάηκαν ζωντανοί σε ξενοδοχείο της Κωνσταντινούπολης, συνέπεια πυρκαγιάς που εκδηλώθηκε στο μαγειρείο του ξενοδοχείου. Θα μπορούσε να θεωρηθεί μία απλή τραγική σύμπτωση, αν και εδώ δεν προέκυπταν διάφορα ερωτήματα. Καταρχάς, ενώ η φωτιά είχε εκδηλωθεί στις 7 το πρωί, οι ένοικοι του γεμάτου με Έλληνες ξενοδοχείου ειδοποιήθηκαν γι’ αυτήν με μία ώρα καθυστέρηση, αφού μόλις τότε χτύπησε ο συναγερμός! Όμως και ο συναγερμός δεν βοήθησε τελικά τους άτυχους εκδρομείς, εφόσον – κατά τις μαρτυρίες των διασωθέντων – λίγες μόνο ώρες πιο πριν ένα αυτοκίνητο με επιβάτες νεαρούς Τούρκους κόρναρε συνεχώς έξω από το ξενοδοχείο, χωρίς να υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Έτσι, όταν χτύπησε τελικά καθυστερημένα ο συναγερμός πολλοί συνέχισαν τον πρωινό τους ύπνο, αφού πίστεψαν ότι δεν είναι παρά το ενοχλητικό αυτοκίνητο που συνεχίζει να κορνάρει...
Στο περιστατικό του 1983 εντύπωση προκάλεσε και η κάτωθι ιστορία, όπως καταγράφτηκε στον τύπο της εποχής: λίγες ώρες προτού ανακοινωθεί στην Ελλάδα το τραγικό συμβάν από τα τηλέτυπα, ένας μυστηριώδης άντρας, μουσουλμάνος ονόματι Χασάν, εμφανίστηκε σε κεντρικό καφενείο της Κομοτηνής και είπε στους θαμώνες με το νι και με το σίγμα τις λεπτομέρειες της τραγωδίας! Οι παρευρισκόμενοι διέκοψαν τις ασχολίες και τις συζητήσεις τους και ρωτούσαν τον Χασάν να τους πει περισσότερες λεπτομέρειες, πράγμα που έγινε. Ύστερα εκείνος έφυγε το ίδιο ξαφνικά όπως είχε έρθει και δεν ξαναφάνηκε... «Χασάν τόνε λένε και είναι από τα μέρη μας», ήταν η μόνη πληροφορία που πήραν οι δημοσιογράφοι. Κατά κάποιους το εντυπωσιακό αυτό γεγονός, ένας απλός άνθρωπος να γνωρίζει περιστατικά προτού αυτά ανακοινωθούν απ’ τα Μ.Μ.Ε., οφείλεται σ’ ένα πανάρχαιο σύστημα μετάδοσης πληροφοριών, που βασίζεται στην κυκλοφορία της πληροφορίας από στόμα σε στόμα...
Η τουρκική «Κόκκινη Προβιά»
Όταν το 1990 αποκαλύφτηκε η ύπαρξη κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου ενός ΝΑΤΟ-ϊκού προγράμματος υπό την γενική ονομασία “Stay Behind” («Όπισθεν ενίσχυση» σε δική μας ελεύθερη απόδοση), με αντικείμενο την δημιουργία παραστρατιωτικών δικτύων στις δυτικές χώρες για την καταπολέμηση του κομμουνισμού, έγιναν γνωστές και οι επιμέρους ονομασίες που η όλη επιχείρηση είχε στην κάθε χώρα ξεχωριστά. Έτσι, για παράδειγμα στην Ιταλία το αμερικανικής έμπνευσης αυτό σχέδιο ονομάστηκε “Gladio” («Ξίφος»), ενώ στην Ελλάδα «Κόκκινη Προβιά». Το ίδιο και στην Τουρκία, που μαζί με την Ελλάδα και την Ιταλία θεωρούνταν από τις ΗΠΑ υπερπολύτιμη στις τότε επικρατούσες γεωπολιτικές συνθήκες και στόχος συνάμα της Σοβιετικής Ένωσης, δημιουργήθηκε αντίστοιχος προγραμματισμός υπό την ονομασία «Τμήμα Ειδικού Πολέμου». Κατά τον πρώην Τούρκο πρωθυπουργό Μπουλέντ Ετζεβίτ το πρόγραμμα απαρτίζονταν από «πατριώτες εθελοντές», οι οποίοι είχαν άμεση πρόσβαση σε υπερσύγχρονα όπλα, που είναι αδύνατον να βρεθούν μέσω των συμβατικών οδών (ειδικές νάρκες και χειροβομβίδες, παραλυτικά δακρυγόνα, ακόμα και ψυχοτρονικά φάρμακα κτλ.).
Φυσικά το «Τμήμα Ειδικού Πολέμου» ελέγχονταν από το τουρκικό υπουργείο άμυνας, καθώς και από την υπηρεσία πληροφοριών της χώρας, την περίφημη ΜΙΤ. Ήταν όμως τέτοιες οι συνθήκες στην ψυχροπολεμική Τουρκία, με τα συχνά πραξικοπήματα, το κουρδικό ζήτημα που ελλόχευε, την φτώχια και εξαθλίωση που ταλαιπωρούσαν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, αλλά και οι αναζητήσεις από μερίδα της διανόησης νέων πολιτικών οδών προς την πρόοδο και τη δημοκρατία, που δημιούργησαν κατάσταση κοινωνικής έντασης. Πράγματι στη δεκαετία του 1970 είχαμε ραγδαία άνοδο των ακροαριστερών, αλλά και των ακροδεξιών, ομάδων, ενώ από τις αρχές της επόμενης δεκαετίας στο προσκήνιο ήρθε η αναζωπύρωση του κουρδικού αποσχιστικού κινήματος, με πρωτεργάτη το ΡΚΚ του Αμπντουλάχ Οτζαλάν.
Υπό αυτές τις συνθήκες θεωρήθηκε φυσιολογικό τα γεράκια του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών της Άγκυρας να εισηγηθούν μια κάποια εφαρμογή του σχεδίου, με τη γνωστή τουρκική δικαιολογία απέναντι στις ΗΠΑ ότι κάτι τέτοιο γίνεται δήθεν λόγω του κομμουνιστικού κινδύνου και της αφοσίωσης της χώρας στη Δύση κτλ. Έτσι τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 η Ουάσιγκτον έδωσε το Ο.Κ. στην Τουρκία, με αποτέλεσμα οι παρακρατικές δομές της Άγκυρας, προεξάρχουσας της ΜΙΤ, να εξαπολύσουν γενική επίθεση κατά παντός «αντιφρονούντα». Το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980 υπήρξε καταλύτης προς αυτή την κατεύθυνση κι ενώ τουλάχιστον ένας πολιτικός αρχηγός, ο εθνικιστής Αλπαρσλάν Τουρκές, ούρλιαζε ως άλλος «γκρίζος λύκος» υπέρ του «τσακίσματος της σπονδυλικής στήλης» των προδοτών του τουρκικού έθνους και των κομμουνιστών...
Η αντίδραση στην τακτική αυτή του κατεστημένου της Άγκυρας δεν άργησε να εκδηλωθεί. Αιχμή βέβαια του αγώνα κατά του τουρκικού στρατοκρατικού καθεστώτος υπήρξε ο ένοπλος εθνοαπελευθερωτικός ξεσηκωμός των Κούρδων στα βουνά της Ανατολικής Τουρκίας, ενώ οργανώθηκαν και ομάδες της εξτρεμιστικής Αριστεράς, με σημαντικότερη την «Επαναστατική Αριστερά», την περιβόητη “Dev-Sol”. Αμφότερες οι οργανώσεις αυτές, τόσο το ΡΚΚ του Οτζαλάν, όσο και οι ομάδες της άκρας Αριστεράς, ιδρύθηκαν σε ημι-νόμιμη – ημι-παράνομη βάση, εφόσον είχαν πολιτικό σκέλος, αλλά και παράνομο, που προωθούσε την ένοπλη δράση. Έτσι, το ΡΚΚ προβλημάτισε για σχεδόν 20 χρόνια την επίσημη Τουρκία και συνεχίζει να δρα και μετά τη σύλληψη του ηγέτη του στο Ναϊρόμπι της Κένυας το 1999, έστω και με διαφορετική δομή και προσωπείο. Απ’ την άλλη η “Dev-Sol” εξαπέλυσε ένα πραγματικό «κυνήγι κεφαλών» παραγόντων του παρακρατικού κυρίως τουρκικού κατεστημένου, εκτελώντας κάμποσους πράκτορες της ΜΙΤ: ιδιαίτερα στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έλαβε σάρκα και οστά μια εντυπωσιακή κάθαρση στελεχών της τουρκικής υπηρεσίας πληροφοριών, αφού δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 20 πράκτορές της στην Τουρκία και το εξωτερικό. Μέχρι και ο θάνατος του (φίλου των Κούρδων κατά τους Τούρκους εθνικιστές) προέδρου της Τουρκίας Τουργκούτ Οζάλ το 1993 θεωρήθηκε ότι προήλθε από δηλητηρίαση, εντασσόμενος κι αυτός στο παραπάνω θανάσιμο παιχνίδι...
Το γνωστό πρακτορείο INAF, που συνδέεται και που εκφράζει τους τουρκικούς παρακρατικούς κύκλους, παρατήρησε πολύ εύστοχα ότι τον καιρό που η “Dev-Sol” (κυρίως) εξόντωνε στην Τουρκία στελέχη της ΜΙΤ, στην Ελλάδα το ίδιο πραγματοποιούσε η τρομοκρατική ομάδα «17 Νοέμβρη»: η 17Ν δολοφόνησε δύο υπαλλήλους της τουρκικής πρεσβείας στην Αθήνα, ενώ επιχείρησε να εκτελέσει και τον υποτιθέμενο πράκτορα της ΜΙΤ διπλωμάτη Ντενίζ Μπουλούκμπασι. Έτσι δεν ήταν διόλου δύσκολο για την Άγκυρα να συνδέσει τις δύο οργανώσεις, αλλά και να κατηγορήσει την Ελλάδα, ότι εκτός από την πλήρη στήριξη που παρέχει στους Κούρδους, φιλοξενεί στην Αθήνα ή «κάπου στη Βόρεια Ελλάδα» τη βάση της ίδιας της “Dev-Sol”! Για τη σύνδεση 17Ν-“Dev-Sol”-Κούρδων «μιλάει» από μόνη της η εκδίκηση της 17Ν στο θάνατο του Κύπριου υποστηρικτή του αγώνα του κουρδικού λαού Θεόφιλου Γεωργιάδη (που η ΜΙΤ δολοφόνησε στη Λευκωσία την άνοιξη του 1994), όταν με την ονομασία 17Ν-Κομάντος «Θεόφιλος Γεωργιάδης» εκτέλεσε στο Φάληρο τον Τούρκο διπλωμάτη Ομέρ Σιπαχίογλου (να σημειωθεί ότι ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που η 17Ν αφιέρωνε σε συγκεκριμένο πρόσωπο κάποια ενέργειά της).
Βεβαίως για όλα τα παραπάνω υφίσταται και μια άλλη αντίληψη, αυτή που υποστηρίζει την διάβρωση των ακροαριστερών τουρκικών ομάδων από τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας, με συνέπεια να επηρεάζονται και όλοι οι σύνδεσμοι αυτών ανά τον κόσμο. Η ίδια η “Dev-Sol” για παράδειγμα αποκήρυξε τον παλιό της ηγέτη Ντουρσούν Καρατάς, κατηγορώντας τον απευθείας ως πράκτορα της ΜΙΤ, που έλεγχε «από μέσα» την ριζοσπαστική αυτή οργάνωση! Έτσι, ο πιθανός έλεγχος της “Dev-Sol” από τη ΜΙΤ αυτόματα καθιστά και την ίδια τη 17Ν όργανο των υπηρεσιών πληροφοριών της Άγκυρας, άρα και οι ενέργειές της εκείνης της περιόδου δεν αποκλείεται να εξυπηρετούσαν στην ουσία τα τουρκικά σχέδια, ακόμη και για να «στριμώξουν» απλώς την Ελλάδα. Ειπώθηκε για παράδειγμα ότι η δολοφονία π.χ. του Σιπαχίογλου λειτούργησε στην πραγματικότητα υπέρ της Τουρκίας, εφόσον αυτός ήταν πια «καμένο χαρτί» για τις υπηρεσίες κι έτσι ο θάνατός του βόλευε την Άγκυρα. Εκτός αυτού στη λίστα των εμπλεκόμενων στην υπόθεση της 17Ν βρέθηκε και το όνομα του Τούρκου αριστερού πολιτικού πρόσφυγα Οζτούρκ Γιαβούζ (απεβίωσε προ μερικών ετών από καρδιακή προσβολή). Επίσης εντυπωσιακή ήταν η εκτίμηση των ελληνικών υπηρεσιών πληροφοριών, ότι όπλα που είχε κλέψει ο τρομοκράτης Πρέκας (που σκοτώθηκε μετά από συμπλοκή με αστυνομικούς το 1987) από τη Ραφήνα για λογαριασμό της 17Ν, βρέθηκαν στην κατοχή της (υποτίθεται διαβρωμένης από τη ΜΙΤ) “Dev-Sol” αρκετά χρόνια αργότερα!...
Αποκάλυψη: Πώς δημιουργούνται οι ψυχοτρονικοί φονιάδες!
Ένας διερευνητικός μελετητής της ιστορίας και της κουλτούρας του τουρκικού λαού δεν είναι καθόλου δύσκολο να αντιληφθεί την ιδιάζουσα ψυχοσύνθεση των σημερινών κατοίκων της πανάρχαιας γης της Ιωνίας, αυτής που οι ίδιοι καλούν “Anadolu” («Ανατολία»), που κατά την περίφημη μεγαλοτουρκική «θεωρία της ηλιακής γλώσσας» απαρτίζεται από τις αρχαίες τουρκικές λέξεις “ana” («μητέρα») και “dolu” («γεμάτη»), άρα είναι η γη-μήτρα των Τούρκων και του ανθρώπινου γένους, εφόσον σημαίνει «εγκυμονούσα μάνα»! Ο σημερινός λοιπόν τουρκικός λαός έχει κάποιες εθνικές ιδιαιτερότητες στη συμπεριφορά του, που καταλήγουν σε εντελώς ακραίες εκδηλώσεις βάσει των συναισθημάτων απέναντι σε άτομα και καταστάσεις: έτσι ο Τούρκος κάποιον είτε τον αγαπάει υπερβολικά και μπορεί άνετα να θυσιαστεί γι’ αυτόν είτε τον μισεί θανάσιμα, σε σημείο – όσο φιλειρηνικός ως χαρακτήρας και να είναι – να μπορεί ακόμα και να τον σκοτώσει!
Η συμπεριφορά αυτή, που ως εκκρεμές καταλήγει απότομα από το ένα άκρο του ψυχισμού στο εντελώς αντίθετο, δημιουργεί λογικά μία τέτοια ψυχοσύνθεση που συνιστά βάση για τη διεξαγωγή διαφόρων ειδών πειραμάτων πάνω σε ανθρώπινες υπάρξεις. Οι πειραματισμοί αυτοί φυσικά δεν είναι ξεκομμένοι από κάποιους συγκεκριμένους στόχους που θέτουν οι αρχές ασφαλείας μιας χώρας, ειδικά μάλιστα όταν έχουμε να κάνουμε με μία χώρα αχανή σε έκταση και μεγάλη σε πληθυσμό, όπως η Τουρκία, και μάλιστα ευρισκόμενη σε κρίσιμο γεωστρατηγικό σταυροδρόμι και με πολίτες που έχουν έντονο εκπαιδευτικό πρόβλημα (δηλ. χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, με τεράστιο ποσοστό αναλφάβητων). Έτσι το MGK (Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας) της Τουρκίας, που συμπυκνώνει την πεμπτουσία της εξωτερικής και κατασκοπευτικής πολιτικής της χώρας, είναι βέβαιο ότι κατά το παρελθόν υπήρξε αποδέκτης παρόμοιων εισηγήσεων.
Στις 25 Αυγούστου του 2001, λίγες εβδομάδες πριν την πολλαπλή τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, δολοφονήθηκε σε νεκροταφείο (!) της Κωνσταντινούπολης ο εβραϊκής καταγωγής Τούρκος επιχειρηματίας Γιουζεργίρ Γκαρίχ. Ως εκτελεστής του αναζητήθηκε αμέσως κάποιος λιποτάκτης στρατιώτης του τουρκικού στρατού, ονόματι Γενέρ Γερμέζ, 26 τότε ετών. Μάλιστα οι ελληνικές αρχές ασφαλείας κινητοποιήθηκαν αμέσως, αφού ήταν ενδεχόμενο ο πιθανός δολοφόνος να προσπαθήσει να εισέλθει παράνομα στην Ελλάδα.
Τα παραπάνω είναι τα επίσημα στοιχεία που έχουμε στα χέρια μας. Τα «άλλα», τα παρασκηνιακά, κάνουν λόγο για ανάμειξη παραστρατιωτικών τουρκικών κύκλων, που έχουν διεισδύσει στη ΜΙΤ (χωρίς να εκφράζουν τη νόμιμη γραμμή της) και που έχουν δημιουργήσει «υπηρεσία μέσα στην υπηρεσία», χωρίς να είναι σαφείς οι ακριβείς τους στόχοι. Ορισμένοι γνώστες της κατάστασης μιλούν για έλεγχο του κύκλου αυτού από την ισραηλινή Μοσάντ, εφόσον τα όσα αυτός πράττει στην ουσία εξυπηρετούν τα συμφέροντα του Ισραήλ! Έτσι, πληροφορίες φέρνουν την ύπαρξη σχετικά κοντά στην Άγκυρα ολόκληρου κέντρου «ανάπλασης» ανθρώπινων προσωπικοτήτων, όπου και ακολουθούνται μέθοδοι πραγματικά φρικιαστικές και προωθημένες, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ την ανθρώπινη φαντασία. Τα «εργαστήρια» αυτά συνιστούν μία ασύλληπτη πράγματι για τον κοινό ανθρώπινο νου βιομηχανία παραγωγής δολοφονικών μηχανών-απρόσωπων σκλάβων που είναι έτοιμοι να κάνουν το κάθε τι!
Από τα όσα λίγα ήρθαν στο φως της ημέρας μπορούμε να σταχυολογήσουμε τα κάτωθι, που περιγράφουν τη γενική μεθοδολογία που ακολουθείται μέσα σ’ αυτή την «επί Γης κόλαση»:
1. το υποψήφιο θύμα επιλέγεται μεταξύ εκείνων που παρουσιάζουν βαριά συμπτώματα κατάθλιψης ή που έχουν αθεράπευτες ψυχολογικές ασθένειες. Επίσης, προτίμηση δείχνεται σ’ εκείνους που έχουν κάποιου είδους εξάρτησης (βαρύ αλκοόλ, σκληρά ναρκωτικά ή ψυχοφάρμακα).
2. ο υποψήφιος μελλοντικός δολοφόνος είτε απαγάγεται είτε συλλαμβάνεται νόμιμα και κατόπιν περνά στη δικαιοδοσία «άλλων», ανώτερων ιεραρχικά στον κρατικό μηχανισμό κύκλων. Το βέβαιο είναι ότι η οικογένειά του δεν θα τον ψάξει ποτέ πια... Βέβαια, ιδιαίτερα προτιμώνται οι άστεγοι ή αυτοί που έχουν «ξεγραφτεί» από καιρό από το οικείο τους περιβάλλον (χωρίς να αποκλείεται ακόμα και η σκηνοθέτηση θανάτου, όπου ο «νεκρός» αρχίζει πραγματικά μια νέα «ζωή»...).
3. μετά τη «στρατολόγησή» του ο μελλοντικός άνθρωπος-μηχανή υφίσταται τα πάνδεινα μέσα σε ολοσκότεινα δωμάτια, από τρομερής ισχύος ηλεκτροσόκ έως ολόκληρη προπαγανδιστική εκστρατεία κατά του μυαλού του. Κατά τη διάρκεια της «επιμόρφωσής» του βομβαρδίζεται κυριολεκτικά από μυριάδες μηνύματα και εικονικές παραστάσεις, κατάλληλα διαμορφωμένες έτσι ώστε να δημιουργηθεί μέσα του η ιδέα της ύπαρξης μιας άλλης πραγματικότητας, που να εξυπηρετεί πλήρως τους στόχους των «χειριστών» του. Παράλληλα με τη βοήθεια φαρμάκων εξαλείφεται κυριολεκτικά η παλιά του μνήμη και διαγράφονται από μέσα του όλες οι αναμνήσεις του. Ο άνθρωπος αυτός είναι πια ένας υπνωτισμένος δολοφόνος, στο νου του οποίου έχει σβηστεί κάθε πληροφορία από την προηγούμενη ζωή του και ο οποίος πλέον υπάρχει μόνο και μόνο για την υλοποίηση της μακάβριας πράξης για την οποία έχει «προγραμματιστεί»...
Σε λίγο καιρό λοιπόν συνέρχεται από τον ζωντανό εφιάλτη του και βγαίνει από εκεί μέσα πραγματικά «άλλος» άνθρωπος (;), που ομοιάζει με τον ήρωα του οργουελικού «1984», με τη διαφορά όμως πως στην περίπτωσή μας τα μέσα που χρησιμοποιούνται είναι απείρως πιο πολύπλοκα και τεχνολογικά εξελιγμένα από εκείνα που φαντάστηκε ο μεγάλος Άγγλος συγγραφέας... Επίσης σε αντίθεση με τον φιλειρηνικό Σμιθ του έργου του Όργουελ ο δικός μας «ήρωας» είναι άπειρες φορές πιο επικίνδυνος και σκληρός, απειλή για τους συνανθρώπους του και την κοινωνία...
Φαίνονται όλα τα παραπάνω υπερβολικά ή και αποκύημα φαντασίας; Θα προτιμούσαμε πραγματικά να διαψευστούν οι ως άνω ανησυχητικές πληροφορίες (σε περίπτωση βέβαια που είναι αναληθείς), παρά να χαθεί μια πιθανή αλήθεια, που συμβάλλει πάντοτε στην καλύτερη ενημέρωση του κοινού. Εξάλλου ο ρόλος της δημοσιογραφίας είναι η απρόσκοπτη και διαφανής ενημέρωση, ανεξάρτητα από τα προσωπικά «πιστεύω» του συγγραφέα.