22.6.2020
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
23 Ιουνίου 1996... Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, Κώστας Σημίτης, γιορτάζει τα 60ά του γενέθλια: γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1936. Είχε αναλάβει την πρωθυπουργία τον Ιανουάριο του ιδίου έτους, μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου, για σοβαρούς λόγους υγείας. Το κραταιό τότε ΠΑΣΟΚ βρισκόταν πια μετά τη μέση της κυβερνητικής του τετραετίας (είχε εκλεγεί, με ποσοστό 47% τον Οκτώβριο του 1993), ενώ πλησίαζε το κρίσιμο συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος, με ημερομηνία αφετηρίας την 27η Ιουνίου του 1996.
Την ίδια ημέρα, ανήμερα των γενεθλίων του Σημίτη, έμελλε να αποβιώσει ο ιδρυτής του “κινήματος” και πρώην πρωθυπουργός, Ανδρέας Παπανδρέου! Σίγουρα επρόκειτο για ειρωνεία της μοίρας, για “σατανική σύμπτωση”, πόσω μάλλον που τέσσερις ημέρες αργότερα, στο συνέδριο, θα κρίνονταν πάρα πολλά για τη μελλοντική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ και της Ελλάδας. Τα ερωτήματα, πολλά (και ενώ δημοσκοπικά το ΠΑΣΟΚ έφθινε, χωρίς όμως η Νέα Δημοκρατία -υπό τον Μιλτιάδη Έβερτ- να ανακάμπτει)...
Ερώτημα πρώτο: Θα συνέχιζε ο Ανδρέας Παπανδρέου να είναι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ή θα αντικαθίστατο από άλλο πρόσωπο (και εάν ναι, από ποιο); Ερώτημα δεύτερο: Θα θεσπιζόταν θέση αντιπροέδρου του κόμματος, στην περίπτωση που ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν παραιτείτο από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ; Ερώτημα τρίτο: Θα ανανεωνόταν η εμπιστοσύνη των συνέδρων στο πρόσωπο του Κώστα Σημίτη για τη θέση του πρωθυπουργού της χώρας (και εάν ναι, έως πότε); Ερώτημα τέταρτο: Θα αποφασιζόταν και θα θεσμοθετούνταν η περίφημη “διαρχία” στο κόμμα, δηλ. άλλος να είναι ο πρόεδρός του και άλλος να αναλαμβάνει πρωθυπουργός μετά από εκλογές; Ερώτημα πέμπτο: Θα παρίστατο τελικά ο -ασθενής- Ανδρέας Παπανδρέου στο συνέδριο (και εάν ναι, τι ακριβώς θα έλεγε);
Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από τα κρίσιμα ερωτήματα που απασχολούσαν τότε τους πολιτικούς αναλυτές. Κι όμως, ο θάνατος του Ανδρέα Παπανδρέου έδωσε απάντηση στα ερωτήματα, με τρόπο δραματικό, ενώ άλλαξε άρδην και ολόκληρη την ατζέντα του συνεδρίου, το οποίο τελικά δεν αναβλήθηκε. Μετά την πάνδημη κηδεία του επί 22 χρόνια προέδρου του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργού της χώρας για μια δεκαετία, άρχισαν οι εργασίες του -επεισοδιακού, όπως αποδείχθηκε- συνεδρίου. Ως βασικός αντίπαλος του Σημίτη (που δεν είχε ακόμη εδραιωθεί στην εξουσία) πρόβαλλε ο Άκης Τσοχατζόπουλος, στενός συνεργάτης επί σειρά ετών του Παπανδρέου. Το συνέδριο αποδεικνυόταν θρίλερ.
Τότε, ο Σημίτης τα έπαιξε όλα για όλα: Εκβίασε τους συνέδρους, λέγοντας ότι σε περίπτωση που δεν εκλεγόταν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, θα παραιτείτο από την πρωθυπουργία! Άρα, η χώρα θα έμπαινε σε πολιτική ανωμαλία... Αυτό ήταν. Ο εκβιασμός έπιασε και ο Σημίτης εξελέγη άνετα πρόεδρος του “κινήματος”. Η οκταετία του στην εξουσία, που διήρκεσε έως το 2004, είχε πάρα πολύ δρόμο ακόμα.
Από εκεί και πέρα, όλα είναι γνωστά· η Ιστορία μίλησε. Ο Σημίτης έκανε πρόωρες εκλογές δύο φορές (αμέσως μετά το καλοκαίρι του 1996 και στις αρχές του 2000), στις οποίες και κέρδισε με ελάχιστη διαφορά -με διαφορά 3% την πρώτη και μόλις 1% τη δεύτερη-, εγκαθιδρύοντας ένα πρωτόγνωρο για την Ελλάδα καθεστώς “σοσιαλφιλελευθερισμού”, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τους Δημοκρατικούς του Κλίντον στις ΗΠΑ και με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία της εποχής (Μπλερ στην Αγγλία, Σρέντερ στη Γερμανία, Ντ' Αλέμα στην Ιταλία κτλ.). Μεταξύ 1996 και 2004, η Ελλάδα άλλαξε δραματικά, προς το χειρότερο...
Έχοντας σύμμαχό του την έξαρση της τεχνολογίας, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα (διαδίκτυο, κινητή τηλεφωνία κτλ.), ο Σημίτης κατόρθωσε μέσα σε μία μόλις οκταετία να μεταλλάξει το ίδιο το DNA των Ελλήνων. Αρκεί και μόνο να αναλογιστεί κάποιος, σε τι κατάσταση -οικονομική, ψυχική, κοινωνική- βρισκόταν ο μέσος Έλληνας στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και σε τι κατάσταση βρέθηκε στα μέσα της επόμενης δεκαετίας. Στην οικονομία, επικράτησε η ρεμούλα του Χρηματιστηρίου και το μέγα σκάνδαλο της “σύγκλισης” της Ελλάδας με την ΟΝΕ (η ένταξη στην Ευρωζώνη), γεγονότα που διέλυσαν την ελληνική μεσαία τάξη. Στην εξωτερική πολιτική, ειδικότερα στα ελληνοτουρκικά, είχαμε άτακτη υποχώρηση σε κάθε πεδίο, από το αίσχος των Ιμίων και την προδοτική συμφωνία της Μαδρίτης, έως το διεθνές όνειδος με τους ρωσικούς πυραύλους S-300 και την παράδοση του Κούρδου ηγέτη Οτζαλάν στους Τούρκους. Σε θέματα δε, παιδείας, πολιτισμού κτλ., η Ελλάδα έφτασε στο έσχατο σημείο υποβάθμισης και παρακμής...
Πράγματι, λοιπόν, το μοιραίο έτος 1996 υπήρξε Τέλος Εποχής για τον σύγχρονο ελληνισμό, αλλά και η αρχική φάση κατάρρευσης της μεταπολιτευτικής σκηνής (που ολοκληρώθηκε με τη συρρίκνωση και εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ μετά το 2012). Παράλληλα, το ΠΑΣΟΚ μεταμορφώθηκε σε κόμμα-διαχειριστή της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, υποτελές των διεθνών “αγορών” (τραπεζών), απονευρώθηκε δε οργανωτικά σε τέτοιο βαθμό ασύλληπτο, έτσι ώστε δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις της μετέπειτα εκλογικής του καθίζησης. Για να είμαστε δίκαιοι, ο Γιώργος Παπανδρέου απλώς έβαλε αργότερα την “ταφόπλακα” στο αποδυναμωμένο, πλέον, και αποδιοργανωμένο ΠΑΣΟΚ. Ο μέγας και κύριος υπεύθυνος της διάλυσής του, είναι ο Κώστας Σημίτης.
Οι παρενέργειες του Τέλους Εποχής του 1996 φαίνονται σήμερα, 24 χρόνια μετά, ξεκάθαρα γύρω μας. Όπως το πολιτικό Κέντρο εξαφανίστηκε στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970, δίνοντας πολύτιμο ζωτικό χώρο στο ανερχόμενο τότε ΠΑΣΟΚ, έτσι και μία γενιά αργότερα η έκλειψη του ΠΑΣΟΚ έβαλε τα θεμέλια της εκρηκτικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία. Και στις δυο περιπτώσεις, το πολιτικό σύστημα ταρακουνήθηκε, αφού ριζοσπαστικά κόμματα, με ακραία φρασεολογία, παραμέρισαν πιο ήπιους πολιτικούς φορείς· κάτι που οδήγησε την πολιτική σκηνή της χώρας σε αστάθεια, με όλες τις συνακόλουθες επιπτώσεις στην οικονομία, τα εθνικά θέματα κτλ.
Οι γενικότερες συνέπειες της αδιάκοπης και μακρόσυρτης Κρίσης που προξένησε το Τέλος Εποχής, 24 χρόνια πριν, είναι αδιανόητες, αφού τα χειρότερα είναι μπροστά. Δημογραφικά, ο ελληνισμός οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε εξαφάνιση, κάτι που αν ιδωθεί σε συνάρτηση με την αθρόα λαθρομετανάστευση της τριακονταετίας 1990 – 2020, σημαίνει με κάθε βεβαιότητα ένα δραματικό βιολογικό τέλος για το ελληνικό έθνος. Εξαιτίας της οικονομικής πολιτικής Σημίτη, η Ελλάδα οδηγήθηκε το 2010 σε άτυπη πτώχευση-χρεοκοπία, με τελικό αποτέλεσμα της ελληνικής τραγωδίας την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και του δημόσιου πλούτου της χώρας για 99 χρόνια -έως το 2114- σε ξένες άδηλες δυνάμεις. Πάνω από μισό εκατομμύριο νέοι Έλληνες αναχώρησαν για το εξωτερικό, ενώ αντικαστάθηκαν από υπερδιπλάσιους μουσουλμάνους τριτοκοσμικούς μετανάστες. Όσοι Έλληνες απέμειναν, είναι γερασμένοι και ο μέσος όρος ηλικίας των αυτοχθόνων Ελλήνων είναι 45 ετών! Η μέση Ελληνίδα γεννάει 0,7 παιδιά (ούτε ένα παιδί, δηλαδή), που αντιστοιχεί στο ένα τρίτο του ελαχίστου ορίου αναπαραγωγής ενός λαού...
Οι διαστάσεις της καταστροφής, που επέφερε το Τέλος Εποχής του 1996, μοιάζουν απίστευτες, είναι δε απολύτως βέβαιο ότι τα επόμενα χρόνια θα αντικρίσουμε καταστάσεις πρωτόγνωρα τραγικές. Η Ελλάδα, ένα έθνος γέρων και με μια πλήρως διεφθαρμένη κοινωνία, κινδυνεύει να καταντήσει μία “ειδική οικονομική ζώνη”, αποτελούμενη από μωαμεθανούς λαθρομετανάστες (το “νέο προλεταριάτο”), ένα πειραματόζωο των νέων πλανητικών συνθηκών που αναδύονται. Ταυτόχρονα, η απώλεια της κυριαρχίας στο Αιγαίο και η γεωγραφική αποκοπή από την Κύπρο, μετατρέπουν τον ελληνισμό -τόσο στη μητροπολιτική Ελλάδα όσο και στη μαρτυρική Μεγαλόνησο- σε απλές επαρχίες μιας νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Μόνο ένα θαύμα φαίνεται ικανό να συγκρατήσει την ισχυρή αυτή εντροπία. Θαύμα που, πιθανότατα, θα προκύψει μέσα από τις δυναμικές ζυμώσεις που έπεται να λάβουν χώρα στη γεωπολιτική της ευρύτερης περιοχής μας, το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Ίσως αυτή να είναι η Λύση, ο “από μηχανής θεός” της Ελλάδας, που θα ανακόψει το Κακό και θα νεκραναστήσει παλιές αξίες... Ένας νέος Μεγαλέξανδρος, δηλαδή, που θα φωνάξει ότι “οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύονται· κόβονται”!