13.7.2012
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Το 1994 υπήρξε έτος μεγάλων αλλαγών για την ελληνική εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Το φθινόπωρο του 1993 η αλλαγή στην κυβέρνηση, με την προδοσία του Αντώνη Σαμαρά και την επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, σηματοδότησε πλήθος αλλαγών. Ειδικά για την εξωτερική πολιτική η επιστροφή του ΠΑΣΟΚ στα πράγματα σήμαινε βασικά την αλλαγή στάσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε πάρα πολλά μείζονα ζητήματα (αντίθετα με την εξωτερική πολιτική του Μητσοτάκη):
1. άτακτη υποχώρηση σε σχέση με τα ανοιχτά ελληνοτουρκικά θέματα (π.χ. Κυπριακό και Αιγαίο),
2. «θάψιμο» του βορειοηπειρωτικού ζητήματος, με την πλήρη άρνηση του ελλαδικού κρατιδίου των Γραικύλων να αναλάβει τις ευθύνες του έναντι του ελληνισμού της Αλβανίας (αντίθετα ο Μητσοτάκης το καλοκαίρι του 1993 είχε θέσει το θέμα αυτονόμησης της Νότιας Αλβανίας-Βορείου Ηπείρου),
3. απόλυτη υποταγή και προσχώρηση της Ελλάδας σε ΝΑΤΟ και ΕΟΚ, χωρίς όμως κανένα όφελος υπέρ της χώρας μας, με συνέπεια τη γεωπολιτική και γεωστρατηγική ενίσχυση της Τουρκίας...
Φυσικά μετά την αποχώρηση και τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου το 1996 ακολούθησαν τα χειρότερα, με αποτέλεσμα την περαιτέρω συρρίκνωση του ελληνικού εθνικού χώρου και περιπτώσεις όπως την ταπείνωση των Ιμίων, το «φιάσκο» με τους ρωσικούς πυραύλους S-300 και την προδοσία του ηγέτη των Κούρδων Οτζαλάν από τον Θεόδωρο Πάγκαλο... Είχε ξεκινήσει η εποχή της εθνικής μειοδοσίας, με την καταστροφική διακυβέρνηση του τόπου από τον πολιτικό νάνο Ααρών Αβούρι (Κώστα Σημίτη), που οδήγησε στη συμφωνία της Μαδρίτης το 1997 και στις αποφάσεις της συνόδου του Ελσίνκι το 1999. Η γενικότερη ενίσχυση της Τουρκίας, που είχε ξεκινήσει από το 1974 με την κατάληψη της μισής Κύπρου, ολοκληρώθηκε με τραγικό τρόπο για τον ελληνισμό, που την ίδια εποχή έφθινε και δημογραφικά μέσω της υπογεννητικότητας και της λαθρομετανάστευσης...
Μία αναλαμπή υπήρξε το περίφημο Ενιαίο Εθνικό Δόγμα Ελλάδας-Κύπρου που εξήγγειλε το ΠΑΣΟΚ (αλλά ποτέ δεν εφάρμοσε...), καθώς και το εμπάργκο που επέβαλλε κατά των Σκοπίων το 1994, που όμως επίσης κατέληξε στην υποχωρητικότητα της Ενδιάμεσης Συμφωνίας του Σεπτεμβρίου του 1995. Η δε επανεμφάνιση του ΜΑΒΗ στη Βόρειο Ήπειρο τον Απρίλιο του 1994 δεν ήταν παρά ένας επίσης «σπασμός θανάτου» ενός εθνικού θέματος που έμελλε να πετάξει στον «κάλαθο των αχρήστων» η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ...
Σε όλα αυτά, ειδικά δε στα ελληνοτουρκικά θέματα που είναι και τα πλέον νευραλγικά, θα πρέπει να δούμε ένα φαινομενικά άσχετο γεγονός ως το «κλειδί» των εξελίξεων. Πρόκειται για τον πολύ παράξενο θάνατο σε τροχαίο δυστύχημα του τέως αρχηγού της Πολεμικής Αεροπορίας, Αθανασίου Σταθιά, στις 4 Ιουλίου του 1994. Ο Σταθιάς, μία μορφή πολύ σεβαστή στον χώρο των ενόπλων δυνάμεων και με μεγάλες γνώσεις στα ελληνοτουρικά θέματα, σκοτώθηκε σε ηλικία 58 ετών, λίγο μόνο καιρό μετά την αποστράτευσή του.
Όμως ο θάνατος του Σταθιά στο αυτοκινητιστικό εκείνο ατύχημα (;) έλαβε χώρα υπό πολύ παράδοξες συνθήκες! Το αυτοκίνητο, το οποίο οδηγούσε εμβολίστηκε από ένα άλλο, «παράξενο», όχημα σε δρόμο της επαρχίας, με αποτέλεσμα τα δύο αμάξια να «τουμπάρουν» και σύνολο νεκρών τρεις. Όμως το άλλο αυτοκίνητο... κάηκε ολοσχερώς, με αποτέλεσμα να μην αναγνωρίζεται καν ο οδηγός του! Ήταν όμως αυτός πράγματι ο οδηγός;..
Από την ιστορία του μυστικού πολέμου ανάμεσα σε δυνάμεις του παρασκηνίου γνωρίζουμε άριστα τις μεθόδους του δήθεν «τροχαίου» δυστυχήματος. Οι περιπτώσεις πολλές. Όπως βέβαια και τις περιπτώσεις δήθεν «αυτοκτονίας», αλλά και δολοφόνων που δρούσαν υπό την επιρροή «ελέγχου του νου». Εδώ αρκεί μόνο να υπενθυμίσουμε ότι στο κλασικό βιβλίο-μπεστ σέλλερ της δεκαετίας του 1970 «Εναλλακτική Λύση 3» περιγράφεται ΑΚΡΙΒΩΣ η ίδια μέθοδος θανάτου μέσω... αυτανάφλεξης (!), που συνέβη και στο δυστύχημα (;) με τον Σταθιά!!! Άρα... «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση»!...
Εδώ θα κάνουμε μία επέκταση της σκέψης μας. Ο Ελληνόψυχος πτέραρχος Αθανάσιος Σταθιάς ήταν ένας από τους βασικότερους «ιθύνοντες νόες» της χάραξης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ως προς την Τουρκία. Κάτι ανάλογο δηλ. με τον στρατηγό Βασίλη Γιαννόπουλο, τον πασίγνωστο ήρωα του αόρατου ελληνοτουρκικού μετώπου. Συνεπώς ο θάνατός του ειδικά εκείνη την περίοδο (και λίγους μόλις μήνες μετά τη δολοφονία του Θεόφιλου Γεωργιάδη, εκ των πρωτεργατών του αντιτουρκικού κλοιού, στην Κύπρο) επηρέασε τα μέγιστα την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών ζητημάτων! Μία εξέλιξη αρνητική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα...
Τον Μάρτιο του 1995 (8 μήνες μετά τον περίεργο θάνατο του Σταθιά) η κυβέρνηση Γραικύλων του Ανδρέα Παπανδρέου έκανε μία κίνηση, η οποία υπονόμευσε τα μέγιστα την ελληνική γεωοικονομία και γεωπολιτική: ήρε το ελληνικό βέτο στην ΕΟΚ ως προς την τελωνειακή σύνδεση ΕΟΚ-Τουρκίας!... Το αποτέλεσμα υπήρξε ο θάνατος του εμπορίου των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και η άνοδος της αντίστοιχης τουρκικής επιχειρηματικότητας στα μικρασιατικά παράλια... Έτσι η Τουρκία αναβαθμίστηκε «εν μία νυκτί» στα πλαίσια της Ενωμένης Ευρώπης και ανατράπηκε άλλη μία ελληνική υπεροχή – αυτή της γεωοικονομίας – προς όφελος της Τουρκίας! Συμπληρώθηκε έτσι η προδοσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Μακάριου στην Κύπρο το 1974, που είχε αναβαθμίσει εντυπωσιακά την τουρκική γεωστρατηγική... Οι δύο αυτές πράξεις (κυπριακή τραγωδία του 1974 και άρση του βέτο για την τελωνειακή ένωση ΕΟΚ-Τουρκίας το 1995) δημιούργησαν το πρόπλασμα μιας νέας οθωμανικής κυριαρχίας στο εγγύς μέλλον!
Τελικά, μετά τον θάνατο του Σταθιά (ακολούθησε βέβαια η εκτέλεση στο Φάληρο του Τούρκου διπλωμάτη Ομέρ Σιπαχίογλου από τη 17 Νοέμβρη, λίγες ημέρες μετά) η ελληνική εξωτερική πολιτική κατέρρευσε πλήρως... Κάτι που δείχνει τη μεγάλη αξία της προσωπικότητας του Σταθιά! Αλλά και την απίστευτη προδοσία των Γραικύλων πολιτικάντηδων της Μεταπολίτευσης, οι οποίοι διέλυσαν στο άθλιο πέρασμά τους ΤΑ ΠΑΝΤΑ: από την ελληνική οικονομία και τον πολιτισμό έως το περιβάλλον και την ίδια μας την ελληνική εξωτερική πολιτική...