Αντίνοος

Ένας θεός του αρχαίου ελληνικού κάλλους ή ένας αδικοχαμένος άγγελος;

5.2.2019

Της Χριστίνας Ευθυμίου

Όντας θαυμαστής της αρχαιοελληνικής τέχνης, των αγαλμάτων και των ναών εραστής, δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα από τα ωραιότερα αγάλματα της αρχαιότητας, το οποίο πρωτοαντίκρυσα στους Δελφούς. Για μια στιγμή μπερδεύτηκα νομίζοντας πως είναι ο ίδιος ο Απόλλωνας. Μετά διάβασα την επιγραφή: «Αντίνοος, Αθλητής». Ήταν το μοναδικό άγαλμα που έμεινα εκεί να το κοιτάζω με ανείπωτο θαυμασμό για περίπου δέκα λεπτά, χωρίς να συνειδητοποιώ το χρόνο που κυλούσε.

Τα μάτια μου έλαμψαν από ευχάριστη απόλαυση στη θέα αυτού του θεϊκού αγάλματος και καρφώθηκαν επάνω του με ακόρεστη πείνα να καταλάβω την θεσπέσια ομορφιά που τόσο δέος μου προκαλούσε. Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς ένας τόσο όμορφος και εκθαμβωτικός άντρας υπήρξε σ’ εκείνα τα αρχαία χρόνια. Ένας νέος που σε μαγεύει με το κάλλος του και τη ρομαντική, ρεμβώδη φύση του. Το βλέμμα του μελαγχολικό, βαθύ και ευαίσθητο, ονειροπόλο και σαγηνευτικό, η ηρωική ψυχή του που διαγράφεται ολοκάθαρα στη φυσιογνωμία του, σπάνια και διαπεραστική.

Ομολογώ πως είχα συγκλονιστεί από αυτή την πρώτη συνάντηση μ’ αυτόν τον θαυμαστό και αξιόλογο νέο άντρα και ακόμη περισσότερο όταν έμαθα την ιστορία του. Το πρώτο πράγμα που έκανα όταν γύρισα στο σπίτι μου, ήταν να τον αναζητήσω, να ψάξω στοιχεία για τη ζωή του.

Έγινε διάσημος ως θεός σε αμέτρητες πόλεις, για πολλές εκατονταετίες. Κι όμως κανείς δεν γνωρίζει πράγματι ποιος ήταν και τι ένιωθε, ούτε γιατί πέθανε. Όλα κρυφά και διαστρεβλωμένα. Τα στοιχεία, βλέπετε, που έχουμε στα χέρια μας δεν είναι αρκετά, ούτε και αδιάσειστα. Φαίνεται πως τα αποδεικτικά στοιχεία πάντα κυβερνούσαν την αλήθεια και της θόλωναν τα νερά, απέχοντας συχνά πολύ από τα πραγματικά συμβάντα. Όταν δεν υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες και όταν ισχύει το δίκιο του ισχυρού, κανείς δεν θα μάθει ποτέ τι συνέβη. Αυτό όμως, δεν μας απαγορεύει και να το υποψιαστούμε. Αρκεί μόνο να έχουμε την διεισδυτική ματιά που βλέπει πέρα από τα φαινόμενα (και γιατί όχι και τη μεταφυσική).

Σε μια εποχή ανελευθερίας που οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες είχαν δύναμη να σε θανατώσουν για οποιονδήποτε αστείο ή εγωιστικό λόγο, πώς να μάθει κανείς την αλήθεια; Όταν οι αυτοκράτορες αυτοχρίζονταν θεοί και όλοι έτρεμαν να αντιτεθούν προς τη βούλησή τους.

Αλήθεια, κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί αυτός ο ωραίος νέος αυτοκτόνησε ξαφνικά, απροσδόκητα και ανεξήγητα; Όλοι επαναπαύτηκαν σ’ αυτά που διαδόθηκαν; Έκλεισε ο φάκελος και κανείς δεν δικαίωσε τον Αντίνοο, κανείς δεν τον κατάλαβε.

Ήταν μόνο 19 ετών όταν αυτοκτόνησε στα νερά του Νείλου. Όσο για την αιτία; Νομίζω είναι αρκετά εμφανής για όσους θέλουν να την δουν. Του επιβλήθηκε να είναι εραστής ενός Ρωμαίου αυτοκράτορα. Δεν τον ρώτησαν αν αυτός ήταν ο ρόλος που ήθελε να παίξει στη σύντομη ζωή του. Η ομορφιά του ήταν η αιτία της ψυχικής φυλακής του και του οδυνηρού και πρόωρου θανάτου του.

Τι να την κάνει κανείς μια τέτοια ψεύτικη και υποτιμημένη δόξα που σίγουρα τον υποβίβαζε σε κάτι που δεν ήταν; Πόσο περήφανος θα ήταν ο οποιοσδήποτε νέος με ιδανικά και αγνή ψυχή, όταν το όνομά του εκτίθεται στην Ιστορία ως ο εραστής του Ρωμαίου Αυτοκράτορα; Πώς να μην οργιστεί κανείς όταν κάποιοι ετερόχρονοι συγγραφείς «είδαν» ρομάντσο και ιστορία αγάπης μεταξύ ενός μεσήλικα άρχοντα - κατακτητή και ενός νεανία κατακτημένου υπηκόου, μιας φτωχής ποιμενικής οικογένειας;

Και πόσο δεν ταράζεται η σκέψη σου όταν ακούς κάποιους να τον αποκαλούν «ευνοούμενο», ενώ ποτέ δεν μεστώθηκε ως άνδρας για να προλάβει να αποφασίσει τη μοίρα του και να αποκτήσει τη γνώση που θα του έδινε τη δόξα και τη λαμπρή πορεία που του άξιζε! Άρα είμαστε υποχρεωμένοι να πιστέψουμε την επίσημη εκδοχή πως ένας δεκαεννιάχρονος «σεξουαλικός σκλάβος» αυτοκτόνησε για να επιτείνει τη ζωή του εκφυλισμένου και ανήθικου Ρωμαίου Αυτοκράτορα Αδριανού (όπως εκ των υστέρων ισχυρίστηκε το αιγυπτιακό ιερατείο) ή μήπως τελικά αυτός ο νέος αυτοκτόνησε μη αντέχοντας άλλο τις διαστροφές και την κυριαρχία του κατακτητή της Ελλάδος;

Δυστυχώς μάλλον μάθαμε να καθαγιάζουμε κάθε ανήθικο έγκλημα κυριαρχίας λόγω της εθελοντικής μας τύφλωσης, βάσει συμφέροντος πολιτιστικής (και προς Θεού ΟΧΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ) προσφοράς μνημείων και λοιπών έργων του κάθε κατακτητή «φιλέλληνα». Μήπως διακρίνετε εδώ τη διαχρονικότητα αυτής της ιστορίας; Πόσοι νέοι άνευ ελληνικής παιδείας δεν διαφθείρονται, «πουλιούνται και αγοράζονται» στις μέρες μας εις το όνομα οποιασδήποτε δόξας μόνο για να προβληθούν; Αλλά τουλάχιστον αυτοί έχουν το ελεύθερο δικαίωμα να αρνηθούν…

Καημένε μου πανέμορφε Αντίνοε, καταδικάστηκες σαν το κομμένο λουλούδι που ξεψύχησε μες το νερό του βάζου.