19.9.2011
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη Ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003, ο τρόπος που κηρύχθηκε και ο ρόλος των πληροφοριών που είχαν οι μυστικές υπηρεσίες της Δύσης, παραμένουν εν πολλοίς ένα μυστήριο. Τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στη Μεγάλη Βρετανία, πολλά ερωτηματικά γεννήθηκαν αναφορικά με την αληθινότητα των στοιχείων που χρησιμοποιήθηκαν ως αφορμή για την κήρυξη αυτού του αιματηρού πολέμου και τα οποία σχετίζονταν με την ύπαρξη χημικών ή άλλων όπλων μαζικής καταστροφής, που υποτίθεται ότι κατείχε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. Οι μετέπειτα αμφιβολίες σχετικά με την ύπαρξη αυτών των όπλων, που μάλιστα ειπώθηκαν κι από επίσημα αμερικανικά και βρετανικά χείλη, έδωσαν στο θέμα άλλες, ευρύτερες, διαστάσεις ηθικού, λογικού και νομικού περιεχομένου. Το ερώτημα συνπυκνωνόταν πια σε μια και μοναδική ερώτηση: ήταν άραγε δίκαιος ο πόλεμος στο Ιράκ; Ειδικότερα στη Μεγάλη Βρετανία το ζήτημα πήρε μεγάλες διαστάσεις, έπειτα και από τη δημόσια διαπίστωση (και έμμεση κατηγορία) ότι η κυβέρνηση Μπλερ ενώ υπήρξε επιθετικότερη ακόμη κι από αυτή των ΗΠΑ σε θέματα στρατιωτικών επεμβάσεων σε τρίτες χώρες (πρώτα στη Γιουγκοσλαβία κι έπειτα στο Ιράκ), εντούτοις δεν κατάφερε να ελέγξει την κατάσταση μέσα στο ίδιο της το «σπίτι», κι έτσι το Λονδίνο γνώρισε τις τρομοκρατικές επιθέσεις του Ιουλίου του 2005. Πράγματι, προκαλούσε εντύπωση η αντίφαση της βρετανικής πολιτικής, η οποία αφενός εμφάνιζε ένα σκληρό πρόσωπο προς τα έξω, με απειλή συντριβής κάθε κράτους που θα τολμούσε να αμφισβητήσει το νέο status quo της παγκοσμιοποιημένης εποχής, και αφετέρου έδειχνε ιδιαίτερη ανοχή στους ακραίους ισλαμιστές που ζουν και δραστηριοποιούνται μέσα στο έδαφος της Μεγάλης Βρετανίας... Σε ό,τι αφορά το θέμα της στρατιωτικής εισβολής στο Ιράκ, ο Τόνι Μπλερ διέπραξε κατά πολλούς ένα σημαντικό σφάλμα. Δίχως να είναι απολύτως σίγουρος για την αληθινότητα των πληροφοριών των βρετανικών και των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, συνηγόρησε στην κήρυξη της επιχείρησης κατά του Χουσεΐν, ενημερώνοντας με τον πλέον επίσημο τρόπο τον βρετανικό λαό, ότι το Ιράκ είχε όντως προβεί σε παραγωγή χημικών και βιολογικών ουσιών που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για επιθετικούς σκοπούς. Επίσης, τόνισε ότι το καθεστώς Χουσεΐν προσπαθούσε το διάστημα εκείνο να εισάγει ουράνιο από χώρες της Αφρικής, με το σκοπό να αναπτύξει πυρηνικά όπλα. Ο Μπλερ, προτού προβεί στις δημόσιες αυτές δηλώσεις, είχε πειστεί απόλυτα από τη βρετανική αντικατασκοπεία, η οποία μάλιστα ως επιχείρημα χρησιμοποίησε τη βάρβαρη εξόντωση τουλάχιστον 5.000 Κούρδων του Ιράκ το 1988 με εκτόξευση εναντίον τους από αέρος θανατηφόρων χημικών ουσιών κατόπιν διαταγής του Χουσεΐν... Τον Ιούνιο του 2003, κι ενώ ο πόλεμος στο Ιράκ είχε ήδη ξεκινήσει κι εξελισσόταν, άρχισαν κι οι πρώτες φήμες περί ψευδών στοιχείων που δόθηκαν στον Μπλερ από την υπηρεσία αντικατασκοπείας, και οι οποίες έκαναν σαφή λόγο για υπερβολικές εκτιμήσεις της πραγματικής δύναμης του Ιράκ, ιδιαίτερα για το ζήτημα του κατά πόσο απειλούνταν από το Ιράκ βρετανικοί στόχοι, όπως π.χ. οι βρετανικές βάσεις στην Κύπρο. Ένας δημοσιογράφος του BBC, ο Άντριου Γκίλιγκαν, δήλωσε δημόσια ότι πολλά στοιχεία του φακέλου που ενέπλεξε τη Βρετανία στον πόλεμο προστέθηκαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, χωρίς να έχουν προηγουμένως διασταυρωθεί και χωρίς να ληφθεί υπόψη πόσο σοβαρές παρενέργειες θα είχαν. Ο Γκίλιγκαν είπε επίσης ότι τα στοιχεία περί ψευδών πληροφοριών του τα έδωσε μία υψηλόβαθμη «πηγή» του κρατικού μηχανισμού... Φυσικά από την ίδια κιόλας ημέρα όλοι άρχισαν να ψάχνουν ποια είναι αυτή η «πηγή». Είχε ήδη ξεσπάσει μείζον πολιτικό σκάνδαλο, εφόσον η μεν κυβέρνηση κατηγορούνταν για «πλαστογράφηση» πολύ σοβαρών στοιχείων, οι δε υπηρεσίες πληροφοριών για «ανικανότητα» ή και για «δόλο» απέναντι στον λαό και τη χώρα... Ο Μπλερ έβλεπε ότι το πολιτικό του μέλλον κρεμόταν πλέον από μια «κλωστή», γι’ αυτό και εξοργισμένος απαίτησε με επιμονή από το BBC το όνομα του πληροφοριοδότη του Γκίλιγκαν. Το BBC όμως δεν δέχτηκε τον εκβιασμό του Βρετανού ψευτοσοσιαλιστή πρωθυπουργού, επικαλούμενο το νόμο περί απορρήτου της πηγής πληροφοριών. Τότε κλήθηκε από την επιτροπή εξωτερικών του βρετανικού κοινοβουλίου ο δημοσιογράφος Γκίλιγκαν, ο οποίος – χωρίς και πάλι να κατονομάσει την πηγή του – έδωσε εντούτοις κάποια στοιχεία για το πού και πότε συναντήθηκε με τον μυστηριώδη αυτό και υψηλά ιστάμενο πληροφοριοδότη. Τα στοιχεία αυτά αποδείχτηκαν επαρκή για τις μυστικές υπηρεσίες της χώρας, που στο επόμενο κιόλας εικοσιτετράωρο ανακοίνωσαν στον Μπλερ το όνομα της «πηγής»! Την άλλη μέρα τα βρετανικά ΜΜΕ βούιζαν από τη φήμη ότι «πηγή» του Γκίλιγκαν ήταν ο δρ. Ντέιβιντ Κέλι, ειδικός επιστήμονας-μικροβιολόγος, ο οποίος εργαζόταν στο υπουργείο άμυνας της χώρας (στο τμήμα πληροφοριών). Ο Κέλι ήταν υπεύθυνος του βρετανικού προγράμματος έρευνας βιολογικών όπλων, ενώ υπήρξε και επιθεωρητής όπλων του ΟΗΕ στο Ιράκ. Απ’ αυτόν είχε ζητηθεί, με δεδομένη τη βαρύτητα της θέσης του στον κρατικό μηχανισμό και την επιστημονική του κατάρτιση, να επιμεληθεί κάποια «αμφίβολα» σημεία του περιβόητου φακέλου των μυστικών υπηρεσιών, που τελικά δόθηκε στον Τόνι Μπλερ το Σεπτέμβριο του 2002. Έτσι κι έγινε, με τον Κέλι να γνωρίζει πλέον τα πάντα σχετικά με το μέγεθος της υποτιθέμενης εξαπάτησης του πρωθυπουργού και του λαού για την πραγματική κατάσταση στο Ιράκ. Ο Κέλι συνάντησε τον Γκίλιγκαν στις 22 Μαΐου 2003 σε κεντρικό ξενοδοχείο του Λονδίνου, όπου και τον ενημέρωσε πλήρως για το πώς είχαν τα πράγματα. Η συνομιλία αυτή δεν καταγράφτηκε, αλλά ο Κέλι ήταν ήδη εκτεθειμένος μετά και την επιβεβαίωση των πρακτόρων των υπηρεσιών πληροφοριών για το αληθές της εν λόγω συνάντησης. Στις 30 Ιουνίου 2003 ο Κέλι, κι ενώ η χώρα «έβραζε» για το μυστήριο του συγκεκριμένου θέματος, επισκέφτηκε τον προϊστάμενό του στο υπουργείο άμυνας και του αποκάλυψε τα πάντα. Μετά την επίπληξη που δέχτηκε, αφού ούτε άδεια είχε λάβει να έρθει σε επαφή με άνθρωπο των ΜΜΕ ούτε και είχε εγκαίρως ενημερώσει, το υπουργείο αναγκάστηκε λίγες ημέρες μετά να βγει από μόνο του και να επιβεβαιώσει δημόσια ότι η περίφημη «πηγή» δεν ήταν άλλος από τον Κέλι... Με το που γνωστοποιήθηκε το όνομά του ο Κέλι έγινε Νο 1 πρόσωπο της επικαιρότητας στη χώρα. Εκατοντάδες δημοσιογράφοι περικύκλωσαν κυριολεκτικά το σπίτι του στην προσπάθειά τους να λάβουν όσο περισσότερα στοιχεία μπορούν από τον επιστήμονα αυτό, που κατείχε μια τόσο νευραλγική θέση στο αμυντικό σύστημα της Βρετανίας. Ο Κέλι όμως δεν μίλησε, παρά μόνο στις 15 Ιουλίου 2003 στην επιτροπή του κοινοβουλίου που αφορούσε την έρευνα για τον πόλεμο στο Ιράκ (και ειδικότερα τη βρετανική εμπλοκή σ’ αυτόν). Οι βουλευτές που εξέτασαν τον Κέλι θαύμασαν την ψυχραιμία του και τον τρόπο που εξέθετε τα γεγονότα, με φωνή που – όπως δήλωσαν αργότερα – μόλις που έβγαινε απ’ το στόμα του... Ο επιστήμονας προσπάθησε να υπερασπιστεί τον Μπλερ, χωρίς να κατηγορήσει παράλληλα για τίποτα κανένα στέλεχος του κρατικού μηχανισμού. Ήταν όμως φανερό ότι γνώριζε πολλά και ίσως τη στιγμή εκείνη βρισκόταν σε καθαρά αμυντική θέση... Δύο ημέρες αργότερα, στις 17 Ιουλίου 2003, ο δρ. Κέλι βγήκε από το σπίτι του, για να κάνει «τζόκινγκ». Δεν ξαναγύρισε όμως ποτέ πίσω... Σύντομα η αστυνομία βρήκε το πτώμα του 59χρονου άντρα, περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά από το μέρος της κατοικίας του. Οι φλέβες του ενός χεριού του ήταν κομμένες και ο Κέλι πέθανε από αιμορραγία... Ο θάνατός του αποδώθηκε αμέσως σε αυτοκτονία. Ήταν όμως πολύ δύσκολο εκείνη την ώρα για τη βρετανική κοινή γνώμη να πιστέψει σ’ αυτήν την εκδοχή, έστω κι αν ο επιστήμονας, που είχε βρεθεί μέσα σε λίγες ημέρες στο «μάτι του κυκλώνα», είχε φτάσει στην απογοήτευση και το αδιέξοδο. Αντιθέτως, άρχισαν αμέσως οι φήμες ότι ο θάνατός του δεν ήταν τυχαίος, ότι «του έκλεισαν το στόμα» για να μη μιλήσει πια ποτέ και άλλα παρόμοια. Το δράμα του Κέλι παραλίγο να αποδειχτεί εφιάλτης για τον Μπλερ και την κυβέρνηση των Εργατικών. Παρόλα αυτά τόσο ο πρωθυπουργός όσο και η κυβέρνησή του χειρίστηκαν το θέμα πολύ πονηρά σε επικοινωνιακό επίπεδο και μπόρεσαν γρήγορα να αντιστρέψουν τις φοβερές εναντίον τους κατηγορίες σχετικά με τον θάνατο του Κέλι (ο οποίος χρειάστηκε να βγει για... «τζόκινγκ» προκειμένου να αυτοκτονήσει!!!)... Όσον αφορά τα υποτιθέμενα ψέματα του φακέλου για το Ιράκ, η κυβέρνηση του ψεύτη Μπλερ (B-Liar, αναγραμματισμός του ονόματος του Blair!) αντέδρασε αστραπιαία. Σύστησε μια ειδική επιτροπή διερεύνησης της υπόθεσης, η οποία μάλλον συσκότισε περισσότερο τα πράγματα. Χωρίς να δώσει καμία πειστική απάντηση σχετικά με τις πηγές των Βρετανών πρακτόρων για την κατάσταση στο Ιράκ, μάλλον προσπάθησε να αποσείσει τις κυβερνητικές ευθύνες, κάτι που τελικά το κατάφερε, αφού οι Εργατικοί κέρδισαν ξανά την πλειοψηφία στις επόμενες εθνικές εκλογές, το 2005. Ένα όμως νέο ερώτημα προέκυψε σε κάποιους καλά ενημερωμένους κύκλους: ο θάνατος του δρος Κέλι δεν ήταν παρά ο δωδέκατος θάνατος ειδικού μικροβιολόγου σε μια σειρά παράξενων θανάτων επιστημόνων που σχετίζονταν με ζητήματα άμυνας σε διάφορα μέρη του κόσμου! Οι θάνατοι αυτοί ξεκίνησαν το Νοέμβριο του 2001, με την παράξενη εξαφάνιση και τελικά το τραγικό τέλος του Αμερικανού βιολόγου Ντον Ουΐλι, με τελευταίο περιστατικό (πριν τον Κέλι) τον σκοτωμό του Άγγλου μικροβιολόγου Ντέιβιντ Ουΐν-Ουίλιαμς σε παράξενο τροχαίο ατύχημα (έπεσε πάνω του αυτοκίνητο!)... Κάποιοι είπαν ότι 12 θάνατοι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα επιστημόνων που σχετίζονταν με τα βιολογικά όπλα και με δεδομένη το ίδιο χρονικό διάστημα την προετοιμασία της εισβολής στο Ιράκ είναι κάτι παραπάνω από «σύμπτωση». Και, ως γνωστόν, «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση»... ΥΓ. Να τι λέει, με περίσσιο θράσος, ο ίδιος ο Τόνι Μπλερ (ηθικός αυτουργός του θανάτου του Κέλι) για τη δήθεν «αυτοκτονία» του επιστήμονα, στο βιβλίο με τα απομνημονεύματά του «Ένα ταξίδι»: «Ποτέ δε θα μάθω τι ακριβώς οδήγησε τον δρα Κέλι να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή. Ποιος μπορεί να ξέρει το λόγο που κρύβεται πίσω από μια τέτοια πράξη; Ήταν τόσο θλιβερό, αχρείαστο και τρομερό». Μιλάμε για απύθμενο θράσος του άλλοτε ηγέτη των Βρετανών Εργατικών, που κυβέρνησε τη χώρα 10 ολόκληρα χρόνια (1997-2007) και... «βούλιαξε» την οικονομία της άλλοτε περήφανης «γηραιάς Αλβιώνας»! Το θράσος του Μπλερ αγγίζει τα όρια της αναίδειας, αφού γνωρίζει ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ποιος έδωσε τη διαταγή για την εν ψυχρώ δολοφονία του δρος Κέλι!!!