“ΣΧΕΔΙΟ ΣΠΙΝΕΛΛΙ”
19.4.2015
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Η μεταπολιτευτική περίοδος στην Ελλάδα έχει ορισμένες υποδιαιρέσεις και υποσύνολα. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται για μία ενιαία χρονική περίοδο, άσχετα με το αν στη διάρκειά της επικράτησαν κάποιες δεδομένες πολιτικές δυνάμεις, και κατά βάση το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Μέσα σ' αυτή τη συνολική περίοδο υπάρχουν υπο-περίοδοι, οι οποίες έχουν μία συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση, διαφορετική από τις άλλες.
Η πρώτη τέτοια υπο-περίοδος είναι εκείνη της πρώτης (περίπου) δεκαετίας της Μεταπολίτευσης: από την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα το καλοκαίρι του 1974 και, κυρίως, από τις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 μέχρι και τις εκλογές του 1985. Αυτά τα έντεκα πρώτα χρόνια χαρακτηρίστηκαν από: την προετοιμασία και, αμέσως μετά, την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, τον άκρατο και αλόγιστο δανεισμό και την υπερδιόγκωση του δημοσίου τομέα, καθώς και από τη λεγόμενη “σοσιαλμανία” (υπέρμετρες παροχές, κρατικοποιήσεις κτλ.). Την πολιτική αυτή, που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία της οικονομίας και τη διάλυση της χώρας, την πρωτάρχισε ο “εθνάρχης” Κωνσταντίνος Καραμανλής και την συνέχισε, με ακόμη πιο έντονο τρόπο, ο “χαρισματικός” Ανδρέας Παπανδρέου.
Ειδικά όταν το ΠΑΣΟΚ ανέλαβε παντοδύναμο τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, έβαλε μπροστά στην πρώτη του τετραετία μία εντελώς διαλυτική πολιτική υπερδανεισμού και αλόγιστης σπατάλης των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων! Στόχος του: να παγιώσει (για μερικά χρόνια έστω) μία “δική του” πολιτική μάζα, στη βάση των πελατειακών σχέσεων, έτσι ώστε να εμπεδωθεί ως κυρίαρχη πολιτική δύναμη στη χώρα. Κάτι που το πέτυχε, αφού η ευμετάβλητη και ρευστή εκλογική του μάζα, μέχρι το 1981, “κόλλησε” για τα καλά στο “κίνημα”, ως κομματικός στρατός, και... “ξεκόλλησε” μόνο τριάντα χρόνια μετά! Όταν δηλ. δεν υπήρχαν πλέον τα δανεικά του ΠΑΣΟΚ, για να μπορεί να πραγματοποιεί αυτό τα ρουσφέτια του, σε ευρεία κλίμακα. Έτσι, το μικρό ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1970, που “φούσκωσε” εντυπωσιακά από το 1981 και ύστερα, ξαναέγινε μικρό (ακόμη πιο μικρό μάλιστα) μετά το 2010 και την εποχή των Μνημονίων και της Τρόικας...
Ήδη από τις αρχές του 1985 το ΔΝΤ προειδοποιούσε την Ελλάδα για επερχόμενη καταστροφική οικονομική λαίλαπα! Η πολιτική των πλέον απίθανων παροχών του ΠΑΣΟΚ “βούλιαξε” την ελληνική οικονομία και τα πράγματα λάμβαναν πλέον για τη χώρα δραματικές διαστάσεις. Ο τότε πρωθυπουργός, Ανδρέας Παπανδρέου, γνωρίζοντας ότι η πολιτική αυτή δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον, άρχισε να πραγματοποιεί την εντυπωσιακή του στροφή, σε όλους τους τομείς. Τον Μάρτιο του 1985 ήρθε σε “ρήξη” με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον οποίο στην ουσία εξωπέταξε από το προεδρικό μέγαρο, προτείνοντας τον Χρήστο Σαρτζετάκη! Τότε πολλοί πίστεψαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα κάνει τη “ρήξη” με το σύστημα και θα πραγματοποιήσει τον περίφημο “σοσιαλιστικό μετασχηματισμό”. Και πράγματι, έκανε “ρήξη” το ΠΑΣΟΚ, αλλά προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση: έγινε το ίδιο, σύστημα...
Τι το τόσο δραματικό άραγε συνέβη εκείνη την περίοδο; Ηταν η εποχή της περιβόητης “Κοινής Ευρωπαϊκής Πράξης”, η οποία ενοποιούσε ακόμη περισσότερο την ΕΟΚ και άνοιγε τον δρόμο για το Μάαστριχτ (1992) και τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, έως τότε, ακολουθούσε μία πλήρως αντιευρωπαϊκή (και αντιαμερικανική) πολιτική. Βλέποντας όμως την επερχόμενη χρεοκοπία, ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν δίστασε, κυριολεκτικά εν μία νυκτί, να αλλάξει εντελώς την πολιτική του! Σ' αυτό τον υποβοήθησε και η άνοδος στο Κρεμλίνο του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, που ουσιαστικά οδηγούσε τη Σοβιετική Ένωση στην αποκομμουνιστικοποίησή της. Έτσι, αμέσως μετά τις εκλογές του 1985 (με το ΠΑΣΟΚ να επαναλαμβάνει τον θρίαμβο του 1981), ο τότε πρωθυπουργός λησμόνησε παντελώς το προεκλογικό του σύνθημα “για ακόμα καλύτερες μέρες”: με νέο υπουργό οικονομίας τον Κώστα Σημίτη εξαπέλυσε μία άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική λιτότητας! “Σοσιαλιστικός μετασχηματισμός”, τέλος...
Αυτό ήταν και το τέλος της πρώτης υπο-περιόδου της Μεταπολίτευσης. Τότε ήταν που έληξε οριστικά η “εποχή της αθωότητας” για τις κυρίαρχες μεταπολιτευτικές δυνάμεις. Η χώρα έμπαινε απότομα σε μια άλλη εποχή, την οποία επέβαλλε το λεγόμενο “Σχέδιο Σπινέλλι”: η “πολιτική ένωση της Ευρώπης”. Ένα σχέδιο, το οποίο πέρασε από διαδοχικές φάσεις, με πρώτη την “Κοινή Ευρωπαϊκή Πράξη” του 1985, κατόπιν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 και, τέλος, τη Συνθήκη της Νίκαιας το 2000. Τα έθνη-κράτη καταργήθηκαν και οι εθνικές κυβερνήσεις υπάγονταν πλέον απευθείας στο “Διευθυντήριο”, όπως κατήγγειλε δημόσια ο Ανδρέας Παπανδρέου από τις Κάννες το 1995...
Όπως πάντοτε “προφητικός” για τις εξελίξεις αυτές υπήρξε ο συγγραφέας Ιωάννης Φουράκης, ο οποίος εκείνη την περίοδο (περί τις αρχές του 1985) είχε κυκλοφορήσει ένα ακόμη από τη σειρά των θρυλικών βιβλίων του. Τίτλος του: “Η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων-Εβραίων”. Στο προσάρτημα του εν λόγω κλασικού έργου του αειμνήστου Φουράκη διαβάζουμε άκρως ενδιαφέροντα πράγματα και πληροφορίες, που ακόμη και σήμερα σοκάρουν! Υπάρχει π.χ. η ενότητα που τιτλοφορείται “Σιωνιστικό σχέδιο παραμερισμού των Παπανδρέου και Μητσοτάκη”, όπου ο Φουράκης αποκάλυψε το μετέπειτα γνωστό ως “Σχέδιο Σημίτη-Έβερτ”, που προέβλεπε τη Νέα Μεταπολίτευση. Ιδού πώς έχουν τα πράγματα.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε αναλάβει την ηγεσία της ΝΔ το 1984, μετά το ατυχές για τη Δεξιά αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Ήταν ο “Αντι-Ανδρέας” που θα κατάφερνε (όπως και πράγματι κατάφερε) να παραγκωνίσει το ΠΑΣΟΚ από την εξουσία. Όμως βασικός στόχος του “Σχεδίου Σπινέλλι”, ειδικά για την ελληνική περίπτωση, ήταν ο παραμερισμός (δηλ. ο πολιτικός θάνατος) των δύο αυτών “δεινοσαύρων”, Παπανδρέου και Μητσοτάκη, και το πέρασμα των ηγεσιών των δύο μεγάλων τότε κομμάτων σε μια νεώτερη γενιά, τότε 45ηδων-50ηδων. Το “Σχέδιο Σημίτη-Έβερτ” που προαναφέραμε και δεν είναι τυχαίο ότι... Σημίτης και Έβερτ ήταν οι διάδοχοι των Παπανδρέου και Μητσοτάκη στις ηγεσίες αντίστοιχα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ!
Το σχέδιο αυτό πραγματοποιήθηκε, αλλά με καθυστέρηση περίπου μιας δεκαετίας! Γιατί; Διότι συνέβησαν ορισμένα πολιτικά γεγονότα, τα οποία έβαλαν σοβαρά εμπόδια στην ανάπτυξη του σχεδίου. Το πρώτο: η επικράτηση του Μητσοτάκη στο εσωτερικό της ΝΔ, παρά την ήττα του στις εκλογές του 1985 (μία καραμανλική προσπάθεια ανατροπής του, υπό τον Κωστή Στεφανόπουλο, απέτυχε παταγωδώς). Το δεύτερο: η εντυπωσιακή στροφή του Ανδρέα Παπανδρέου αμέσως μετά τη νίκη του στις εκλογές του 1985, όταν και αποδέχτηκε την “Κοινή Ευρωπαϊκή Πράξη”, αλλά και προσχώρησε στη Σοσιαλιστική Διεθνή, την οποία μέχρι τότε κατηγορούσε ως “όργανο του καπιταλισμού”.
Μία άλλη απόπειρα να ανατραπούν οι Παπανδρέου-Μητσοτάκης, μέσω της πολιτικής αστάθειας της περιόδου 1989-1990, έπεσε κι εκείνη στο απόλυτο κενό. Διότι ο μεν Μητσοτάκης κατάφερε τελικά, έπειτα από πολύ κόπο, να γίνει πρωθυπουργός την άνοιξη του 1990, το δε παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν διαλύθηκε (όπως ήλπιζαν οι εμπνευστές του σχεδίου), αλλά διατηρήθηκε σε εξαιρετικά υψηλά ποσοστά, γύρω στο 40%. Έτσι, το “Σχέδιο Σημίτη-Έβερτ”, ως ελληνική εκδοχή του “Σχεδίου Σπινέλλι” για πλήρη προσάρτηση της Ελλάδας στην ΕΟΚ ως “ευρωπαϊκή επαρχία” άνευ εθνικής κυριαρχίας, βρήκε πρόσφορο έδαφος μόνο μετά τις εκλογές του 1993. Ο Μητσοτάκης συνετρίβη και αναγκάστηκε να παραιτηθεί, αντικαθιστάμενος από τον Μιλτιάδη Έβερτ, ενώ ο Παπανδρέου ασθένησε βαρύτατα και αναγκάστηκε κι εκείνος σε παραίτηση από την πρωθυπουργία (αρχές του 1996): διάδοχός του ήταν ο Κώστας Σημίτης...
Έτσι, στην ελληνική μεταπολιτευτική ιστορία, έχουμε ένα “διάκενο” ανάμεσα στο 1985, όταν και έληξε η πρώτη υπο-περίοδος της Μεταπολίτευσης, και το 1996, με τον πολιτικό θάνατο των “δεινοσαύρων”. Έχουμε δηλ. άλλα έντεκα χρόνια (1985-1996), μέσα στα οποία διακρίνουμε την άνοδο, την αποκορύφωση και την πτώση του δικομματισμού με τη μορφή της προσωπικής διαμάχης Ανδρέα Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Θα λέγαμε ότι νικητής στη σύγκρουση αυτή αναδείχτηκε ο πρώτος, διότι κέρδισε τις εκλογές του 1985 και του 1993, ενώ δεύτερος αναδείχτηκε νικητής μόνο στις εκλογές της περιόδου 1989-1990...
Ιδού τώρα τι έγραφε “προφητικά” ο Ιωάννης Φουράκης, στο βιβλίο του “Η πρώτη σύγκρουση Ελλήνων-Εβραίων”, αναφορικά με τον παραπάνω σχεδιασμό, που εντάσσεται στο “Σχέδιο Σπινέλλι” ως ελληνική του συνιστώσα. Οι γραμμές που ακολουθούν είναι πολύ σημαντικές και έχουν μεγάλη διαχρονική αξία. Παραθέτουμε ένα πολύ χαρακτηριστικό απόσπασμα από την ενότητα “Σιωνιστικό σχέδιο παραμερισμού των Παπανδρέου και Μητσοτάκη” του ως άνω βιβλίου:
“Έχει σχεδιασθή και μεθοδεύεται μία “μελλοντική” συμμαχική Κυβέρνηση των δύο Κομμάτων, της “Ν.Δ.” και του “ΠΑ.ΣΟ.Κ.”, εις την οποία όμως δεν θα συμμετέχουν ούτε ο Α. Παπανδρέου, ούτε ο Κ. Μητσοτάκης. Αυτή θα την σχηματίσουν και θα την συγκροτήσουν οι ομάδες των Αγγελοπούλου-Τσοχατζόπουλου, Λαλιώτη και Αρσένη από το “ΠΑ.ΣΟ.Κ.” και των Μπούτου, Ανδριανόπουλου και Έβερτ από την “Ν.Δ.”. Οι βασικοί στόχοι εκείνων που έχουν σχεδιάσει και μεθοδεύουν τον σχηματισμό της Κυβερνήσεως αυτής [...] είναι:
ΠΡΩΤΟΣ: Η άνευ όρων ένταξη της Ελλάδος και εις την “Πολιτική Ένωση της Ευρώπης”, δηλαδή εις εθνική, πολιτική, πολιτιστική, θρησκευτική κ.λπ. συγχώνευση των Ελλήνων, της Ελλάδος, του Ελληνισμού και της Ελληνοορθοδοξίας εις τις προβλεπόμενες, εις τα Κεφάλαια Γ΄ (παράγραφοι ιγ΄ και ιζ΄) και Ε΄ (παράγραφος ια΄) των “ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΩΝ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ”, “Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης”, οι οποίες θα κυβερνώνται από “την Υπερτάτην Κυβέρνησιν του Βασιλέως Δεσπότου εκ του αίματος της Σιών”. [...]
ΔΕΥΤΕΡΟΣ: Η άνευ όρων αναγνώριση από την Ελλάδα του Ισραήλ, και η “ταχυτάτη ανάπτυξη”, μεταξύ των δύο χωρών, στενοτάτων πολιτικών, διπλωματικών, οικονομικών, τεχνολογικών και πολιτιστικών σχέσεων.
ΤΡΙΤΟΣ: Η διακοπή των μεταξύ Ελλάδος και αραβικών χωρών πολιτικών, διπλωματικών, οικονομικών κ.λπ. Σχέσεων, και “η κήρυξη”, από την πρώτη “του πολέμου” εις τις δεύτερες.
ΤΕΤΑΡΤΟΣ: Η σταδιακή και σταθερή δημιουργία και ανάπτυξη των διπλωματικών, πολιτικών και στρατιωτικών συνθηκών, προϋποθέσεων και αφορμών ψυχροπολεμικής και στρατιωτικής συγκρούσεως μεταξύ της Ελλάδος και της Γιουγκοσλαβίας και Αλβανίας”.
Αυτά έγραφε ο Ιωάννης Φουράκης πριν από 30 και πλέον έτη... Τι επιβεβαιώθηκε εκ των άνω (μέχρι στιγμής); Έχουμε και λέμε: α) η συγκυβέρνηση των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χωρίς να συμμετέχουν σ' αυτή οι Παπανδρέου και Μητσοτάκης, στην οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα, το 1989-90· β) η πλήρης ένταξη της Ελλάδας στην πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης, με τη συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992· γ) η αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ από την Ελλάδα, την άνοιξη του 1990...