(βιβλιοπαρουσίαση/βιβλιοκριτική)
1.7.2022
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Από τους ελαχίστους -τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού...- στοχαστές/διανοητές του σύγχρονου ελληνικού εθνικισμού (“πατριωτικού χώρου”), με αυθεντικό ερευνητικό έργο, είναι, δίχως αμφιβολία, ο Γεώργιος Α. Καραμαδούκης. Γεννηθείς το έτος 1976 στον Πειραιά, πραγματοποίησε εξαιρετικές σπουδές, αποτελεί δε μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, όντας άνθρωπος καλλιεργημένος και με το θάρρος της γνώμης: ασκεί κριτική εκεί που πρέπει, τηρώντας πάντοτε τη δεοντολογία και ένα καλό επίπεδο φρασεολογίας, με την τάση όχι να καταστρέψει χυδαιολογώντας (όπως πράττουν, δυστυχέστατα, σχεδόν όλοι οι Έλληνες πατριώτες-εθνικιστές), αλλά να φωταγωγήσει τα κακώς κείμενα και να συμβάλλει κατά τον τρόπο αυτό σε μία ποιοτική άνοδο της ελλαδικής πραγματικότητας. Θεωρείται ρομαντικός, διότι φυσικά οι προσπάθειές του πίπτουν στο κενό, εφ' όσον ο χώρος στον οποίο κινείται είναι τελείως άγονος. “Φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ” είναι η φωνή του, για να χρησιμοποιήσουμε μία γνωστή βιβλική φράση...
Για τους παραπάνω, συνοπτικά, λόγους ο γράφων παρουσίασε άλλοτε στη διαδικτυακή τηλεοπτική εκπομπή του “Ολική Επαναφορά” τον Γεώργιο Α. Καραμαδούκη -όπου ο τελευταίος ανέπτυξε ανεπηρέαστα τις θέσεις του περί αριστοκρατικού πολιτεύματος του μέλλοντος-, ενώ στις 31 Μαΐου 2021 το ιστολόγιο του ελληνικού έθνους, Ηλεκτρονικός Μυστράς (e-Μυστράς), δημοσίευσε συνέντευξή του επίσης προς τον γράφοντα (βλ. εδώ ), στην οποία μεταξύ άλλων ο κ. Καραμαδούκης ανέφερε τα εξής σχετικά με το πολίτευμα που πρεσβεύει: “Πράγματι η Αριστοκρατία βασίζεται σε απόψεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, νεώτερων διανοουμένων αλλά και ελληνικών πολιτειακών αριστοκρατικών προτύπων. Κατά τον Αριστοτέλη ορθό είναι το πολίτευμα της Αριστοκρατίας (δηλαδή αυτό που άρχουν οι λίγοι, αλλά ενάρετοι των πολιτών) και παρέκβασή του είναι της Ολιγαρχίας (αυτό που κυβερνούν οι λίγοι εις βάρος των πολλών). Ο Αριστοτέλης καταδίκαζε την Δημοκρατία, καθώς πίστευε ότι σε αυτήν κυριαρχούν οι πολλοί εις βάρος του γενικού καλού. Έτσι λοιπόν σήμερα προσπαθούμε να φέρουμε τις πολιτικές θεωρίες των αρχαίων μας φιλοσόφων στο προσκήνιο. Η Αριστοκρατία δεν είναι το πολίτευμα που άρχουν οι πλούσιοι και οι ευγενείς, αλλά οι άριστοι στην πολιτική αρετή. Η χώρα μας πήγε μπροστά με αριστοκρατικά πολιτεύματα τόσο στην αρχαιότητα όσο και στην νέωτερη εποχή. Ιδιαιτέρως εμείς στεκόμαστε σε στοιχεία του Καποδιστριακού πολιτεύματος που εφαρμόστηκε στην επαναστατημένη Ελλάδα και μάλιστα έχω συγγράψει το μοναδικό βιβλίο που υπάρχει στην ελληνική βιβλιογραφία, που αναφέρεται διεξοδικά σε αυτό”.
Μερικά λόγια για την εν γένει δραστηριότητα του κυρίου Καραμαδούκη (Σημ.: προέρχονται από το βιογραφικό του σημείωμα που παρατίθεται στο βιβλίο του “Άγνωστες μορφές του ελληνικού εθνικισμού”): “Πλήθος ιστορικών άρθρων του έχουν δημοσιευθεί σε έγκυρα περιοδικά, όπως η Ελληνική Αγωγή, Ιστορία Εικονογραφημένη Παπύρου-Λαρούς, Ιστορικά Θέματα. Επιστολές του έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες. Πέραν του παρόντος βιβλίου έχει συγγράψει βιβλία ιστορίας και πολιτειολογίας και έχει εκδώσει δύο ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του έχουν συμπεριληφθεί σε ανθολόγια ποιημάτων. Από το 2015 αρθρογραφεί για θέματα ελληνικού πολιτισμού και πολιτικής σε εφημερίδες του εθνικιστικού χώρου (Ελεύθερος Κόσμος, Στόχος). Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης της εκπομπής Όπερ Έδει Ποιήσαι του βραβευμένου από την Ακαδημία Αθηνών μαθηματικού και πολυγραφότατου συγγραφέα Ευαγγέλου Σπανδάγου, στο High TV των Αθηνών από το 2015-2017. Η πολιτική του δράση ξεκίνησε το 2014 με ομιλίες, άρθρα και εμφανίσεις στα Μ.Μ.Ε. για την διάδοση του αριστοκρατικού πολιτεύματος και την συγκρότηση της πολιτικής κινήσεως των Ελλήνων Αριστοκρατών. Το 2017 εντάχθηκε στο Ενωτικό Μέτωπο Ελληνικής Ιδεολογίας Συμπατριωτών (Ε.Μ.Ε.Ι.Σ.) του Κώστα Πλεύρη με στόχο την ένωση των εθνικών δυνάμεων. Αποχώρησε το 2018...”.
Η πολιτική και ιστορική θεματολογία αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του συγγραφικού έργου του Γεωργίου Α. Καραμαδούκη. Σε αυτά τα βιβλία παρουσιάζονται άγνωστες, ή λιγότερο γνωστές, όψεις του νεοελληνικού βασικά βίου, αφ' ής στιγμής φαίνεται ότι ο δημιουργός τους ρίχνει το βάρος των ερευνών του στη μετά το 1453 [ = Άλωση της Πόλης] εποχή, χωρίς όμως να αγνοεί την ελληνική αρχαιότητα. Θα λέγαμε, μάλιστα, χωρίς ίχνος υπερβολής, ότι τα πονήματα αυτά συνιστούν ένα είδος πνευματικής όασης στην ατελείωτη έρημο της σημερινής ελληνικής βιβλιογραφίας, όπου σχεδόν πάντοτε εκδίδονται ανοησίες του τύπου “Πού είσαι Παπαδόπουλε;”, αγνοώντας παντελώς το παρόν και το μέλλον του έθνους, αλλά και πολλές στείρες αντιγραφές, στις οποίες κυριολεκτικά ο κάθε επόμενος συγγραφέας απλώς αναπαράγει αυτά που είναι ήδη χιλιοειπωμένα. Γι' αυτόν τον λόγο αξίζει ο κάθε Ελληνόψυχος αναγνώστης να κατέχει στη βιβλιοθήκη του τα έργα του Γ. Καραμαδούκη.
Το βιβλίο (πολιτειολογική μελέτη) “Αριστοκρατία” πραγματοποίησε πολλαπλές εκδόσεις, σε δύο διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους: αρχικώς, δύο φορές, στις εκδόσεις “Ήλεκτρον” και, τελικώς, στις εκδόσεις “Λόγχη”. Υπότιτλός του: “Το πολίτευμα που θα σπάσει τα δεσμά των λαών”. Όμως ο υπότιτλος αυτός άλλαξε στην τελευταία έκδοση του έργου και πλέον είναι ο ακόλουθος: “Πρόταση για ένα άλλο πολίτευμα”. Πρόκειται, πράγματι, για μία μοναδική στο είδος της μελέτη, διότι ουδέποτε προηγουμένως στην Ελλάδα είχε κυκλοφορήσει υπό τη μορφή βιβλίου μία εμπεριστατωμένη ανάλυση του αριστοκρατικού φαινομένου. Το τόλμησε ο συγγραφέας Γεώργιος Καραμαδούκης και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό, αφού εκτός του ότι παραθέτει τα κύρια χαρακτηριστικά και τα -κατά τον ίδιο- προτερήματα της αριστοκρατίας, αφιερώνει ακόμη σημαντικό μέρος του συγγράμματος στη σύγκριση του πολιτεύματος αυτού και την παράθεση των βασικών στοιχείων των υπολοίπων γνωστών πολιτευμάτων, ήτοι της βασιλείας, της (στρατιωτικής) δικτατορίας, του κομμουνισμού, του φασισμού, του εθνικοσοσιαλισμού και της δημοκρατίας στις σύγχρονες μορφές της. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το “Αντί Επιλόγου” του παραπάνω βιβλίου: “Οφείλω εδώ να διευκρινίσω, ότι δεν υπάρχουν άριστα πολιτεύματα, διότι δεν υπάρχουν άριστοι άνθρωποι. Κανένα πολίτευμα δεν μπορεί να εξασφαλίσει τον επίγειο παράδεισο. Υπάρχουν όμως, πολιτεύματα που ευνοούν τους αρίστους να κυβερνούν και άλλα που τους περιθωριοποιούν. Στις Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες πρέπει να περάσουν 30 και 40 χρόνια για να αναδειχθεί κάποιος άριστος στην εξουσία. Στο πολίτευμα όμως, που προτείνεται εξασφαλίζεται η διαδοχή των αρίστων στην εξουσία. Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να συνεχίζουμε να επιμένουμε στον Κοινοβουλευτισμό, ο οποίος σπανίως αναδεικνύει αρίστους και να μην εφαρμόσουμε ένα αριστοκρατικό πολίτευμα, ποιοτικά ανώτερο από όσα έχει γνωρίσει έως σήμερα η ανθρωπότητα. Στο κάτω κάτω της γραφής οι ίδιοι κοινοβουλευτικοί μας λέγουν ότι η Δημοκρατία έχει ελαττώματα. Δεν πρέπει να ανακαλύψουμε λοιπόν το πολίτευμα, το οποίο θα τα θεραπεύει;”.
Ιδιαίτερα ασχολήθηκε ο Γ.Α. Καραμαδούκης με το πρόσωπο και τις ιδέες του πρώτου Έλληνα κυβερνήτη μετά την απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό: του “Εθνάρχη” -όπως τον αποκαλεί- Ιωάννη Καποδίστρια. Τον Δεκέμβριο του 2015 εκδόθηκε (εκδ. “Λόγχη”) βιβλίο ολίγων σελίδων, αλλά μεστό περιεχομένου, υπό τον τίτλο “Ιωάννης Καποδίστριας ο Εθνάρχης”. Το πόνημα αυτό είναι πολύτιμο για τον σύγχρονο αναγνώστη, ειδικά δε για τους νέους, οι οποίοι... ιδέα δεν έχουν από τις μεγάλες μορφές του γένους, ασχολούμενοι με ποταπότητες του τύπου trap κτλ.! Περιλαμβάνει όλα τα βασικά ιστορικά στοιχεία γύρω από τον σπουδαίο εκείνο κυβερνήτη (που δολοφονήθηκε από τους ντόπιους συμφεροντολόγους εν έτει 1831, εξυπηρετώντας και τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής), δείχνει δε την αγάπη που τρέφει ο κ. Καραμαδούκης για τη μορφή του Ιωάννη Καποδίστρια. Το βιβλίο προλογίζει ο Γεώργιος Σαγιάς, ο οποίος σε κάποιο σημείο αναφέρει τα κάτωθι: “Ο Ιωάννης Καποδίστριας ήταν μια σπάνια μορφή εθνικού αγωνιστή και πολιτικός αναγεννητής της Ελλάδος. Διαβάζοντας κάποιος για την ζωή και την δράση του, γίνεται κοινωνός του πατριωτισμού στην πράξη, δηλαδή ψηλαφεί τις ομορφιές του ελληνικού εθνικισμού”. Ο δε Γεώργιος Καραμαδούκης, στα συμπεράσματά του, αναγράφει τα εξής σημαντικά: “Ο Ιωάννης Καποδίστριας εφήρμοσε στην πράξη τον ελληνικό εθνικισμό, καθώς με τις άοκνες προσπάθειές του δημιούργησε εθνικό κράτος και έθεσε τις βάσεις μελλοντικής διεκδικήσεως των σκλαβωμένων ελληνικών εδαφών. Επέβαλλε αριστοκρατικό καθεστώς προσπαθώντας να ενώσει τις κεφαλές της Επαναστάσεως, συγκροτώντας το Πανελλήνιον, δηλαδή ένα συμβούλιο προσωπικοτήτων της εποχής. Δυστυχώς η μη χρηματική ικανοποίηση μερίδος των κεφαλών αυτών οδήγησε στην ολέθρια για τον κυβερνήτη αντιπαλότητα. Επίσης διεπόταν από φυλετικό ανθρωπισμό, χαρακτηριστικό και αυτό στοιχείο του ελληνικού εθνικισμού. [...] Βαθιά θρησκευόμενος πίστευε στην ορθόδοξη πίστη ως στοιχείο ενότητος των Ελλήνων και μερίμνησε για την εθνική παιδεία των νέων τόσο στο εξωτερικό όσο και στην γεμάτη ερείπια επαναστατημένη χώρα. Αν λοιπόν θα έπρεπε να αποδώσουμε τον τίτλο του εθνάρχη σε κάποιον Έλληνα πολιτικό, χωρίς αμφιβολία θα τον αποδίδαμε αποκλειστικά και μόνο στον Ιωάννη Καποδίστρια”.
Το έτερο δοκίμιο, συμπληρωματικό ως προς το προηγούμενο, για τον Ιωάννη Καποδίστρια είναι “Το καποδιστριακό πολίτευμα”. Όντως, ο κ. Καραμαδούκης έχει δίκιο στον τίτλο αυτού του έργου του, διότι ο Καποδίστριας είναι ο δημιουργός ενός εντελώς καινούριου πολιτικού συστήματος διακυβέρνησης, ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ μάλιστα στη σύγχρονη περίοδο του ελληνισμού που επιχείρησε κάτι ανάλογο (σε κάποιον βαθμό, αυτό πήγε να κάνει στις δεκαετίες 1960 έως 1980 και ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, με τον ιδιάζοντα “τρίτο δρόμο προς τον σοσιαλισμό” του, ένα είδος ελληνικού τριτοκοσμισμού, με αριστερά και εθνικιστικά στοιχεία)· ουδείς άλλος εκ των νεώτερων και σύγχρονων Ελλήνων ηγετών, συμπεριλαμβανομένου του σπουδαίου Ιωάννη Μεταξά, δεν εμπνεύστηκε δική του πολιτική ιδεολογία, και κατ' επέκταση πολιτικό σύστημα, παρά όλοι τους απετέλεσαν μιμητές ξένων συστημάτων διακυβέρνησης. Δεν πρέπει, ασφαλώς, να λησμονούμε ότι ο Καποδίστριας υπήρξε, εκτός από μέγας Έλλην κυβερνήτης, και διεθνής προσωπικότητα τεραστίου μεγέθους: υπουργός εξωτερικών του Ρώσου τσάρου, δημιουργός του ελβετικού ομοσπονδιακού συστήματος κ.ά. Έτσι, στο βιβλίο του κυρίου Καραμαδούκη περιγράφεται ολόκληρο το σώμα της Πολιτείας που οραματίστηκε για την Ελλάδα ο εθνάρχης Καποδίστριας και τα βασικά συστατικά του σώματος αυτού: ο εγκέφαλός του (εκτελεστική και νομοθετική εξουσία), ο σκελετός του (λοιπά πολιτειακά όργανα), η καρδιά του (η εθνική συνέλευση), το αίμα του (η δικαστική εξουσία) και η σάρκα του (η περιφερειακή διοίκηση)... Σημαντικότατο είναι το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου αυτού, που τιτλοφορείται “Ήταν ο Καποδίστριας αντιδημοκράτης;”, στο πλαίσιο του οποίου ο συγγραφέας εξετάζει κατά πόσο δημοκράτης ή όχι υπήρξε ο δολοφονηθείς κυβερνήτης, αλλά και σε ποιο βαθμό το καποδιστριακό πολίτευμα ήταν κατ' ουσίαν αριστοκρατικό. Ιδού ορισμένα αποσπάσματα του εν λόγω κεφαλαίου: “Ο Καποδίστριας μπορεί να μην ήταν ενσυνείδητος αντιδημοκράτης, όπως υπήρξε αργότερα ο Ιωάννης Μεταξάς, όμως δεν έβαζε τα πολιτεύματα και τα συντάγματα πιο πάνω από το συμφέρον της πατρίδος. Γνώριζε πως κάθε λαός έχει διαφορετική νοοτροπία και πως ήταν ευεπίφορος σε διαφορετικούς τρόπους διακυβερνήσεως. Λάμβανε υπ' όψιν τις ιστορικές καταβολές των λαών, τις διαφορές τους, αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διαβιούσαν. Δεδομένων των παραπάνω παραγόντων ο Καποδίστριας δημιούργησε στην επαναστατημένη Ελλάδα την Ελληνική Πολιτεία, ένα καθεστώς στο οποίο υπερίσχυσαν οι αριστοκρατικοί θεσμοί έναντι των υπολοίπων. Ο κυβερνήτης τοποθέτησε τους αρίστους της εποχής στα διάφορα πολιτειακά όργανα, τα οποία και έλεγχε για τις πράξεις τους. [...] Αφού παραδεχθήκαμε ότι ο Καποδίστριας δεν ήταν ενσυνείδητος αντιδημοκράτης, αλλά ούτε και ακραιφνής δημοκράτης γεννάται το ερώτημα πώς θα τον χαρακτηρίζαμε πολιτειακά. Συμφώνως προς την άνωθεν ανάλυση καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ο Καποδίστριας υπήρξε ένας αριστοκρατικός δημοκράτης. Ένας πολιτικός, που δεν εξοβέλιζε καθ' ολοκληρίαν τους δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά που θα προσπαθούσε να τους συνδυάσει με τους αριστοκρατικούς. [...] Ο Καποδίστριας θα δημιουργούσε κατά πάσα πιθανότητα μια αριστοκρατική δημοκρατία, με την παρουσία του βασιλέως στην ανώτατη αρχή. Στο πολίτευμα αυτό είτε θα υπερίσχυαν οι αριστοκρατικοί θεσμοί, αλλά σε βαθμό μικρότερο από ότι στην Ελληνική Πολιτεία που εφάρμοσε στα επαναστατικά χρόνια, είτε θα υπήρχε μια εξισορρόπηση θεσμών των δυο πολιτευμάτων”.
Εμβόλιμα (τον Απρίλιο του 2017) στα δύο παραπάνω έργα, είχε κυκλοφορήσει ένα ακόμη ωραίο βιβλίο του Γ.Α. Καραμαδούκη. Τίτλος του: “Συνοπτική ιστορία της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδος”. Βιβλίο, το οποίο καλύπτει τη χρονική περίοδο από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και τα χρόνια της οθωμανικής κατοχής του ελληνισμού και φθάνει μέχρι τα τωρινά πολιτικά κτλ. γεγονότα (χούντα 1967, Μεταπολίτευση 1974, μνημονιακή περίοδος 2010 και ύστερα). Γιατί όμως ένα ακόμη βιβλίο για τη νεώτερη και σύγχρονη ελληνική ιστορία, δίπλα στα πολλά που ήδη κυκλοφορούν εδώ και χρόνια; Σ' αυτό το ερώτημα απαντάμε με το επιχείρημα ότι το συγκεκριμένο βιβλίο του Γιώργου Καραμαδούκη διαθέτει τέσσερα σημαντικά γνωρίσματα: α) είναι πλήρως αντικειμενικό· β) είναι πραγματικά συνοπτικό, με την αληθινή έννοια του όρου, δεν κουράζει και διαβάζεται ευχάριστα· γ) χωρίζεται σε κεφάλαια ανάλογα με τα καθεστώτα/πολιτεύματα, τα οποία επικράτησαν στην Ελλάδα ανά χρονική περίοδο (τουρκοκρατία, Επανάσταση 1821, μοναρχία, Α΄ βασιλευόμενη δημοκρατία, αβασίλευτη δημοκρατία, καθεστώς 4ης Αυγούστου, κατοχικές κυβερνήσεις, Β΄ βασιλευόμενη δημοκρατία, δικτατορία 21ης Απριλίου και, τέλος, Μεταπολίτευση)· δ) μετά το πέρας κάθε κεφαλαίου έχει ειδικό παράρτημα με τα ιστορικά συμπεράσματα τα οποία εξάγονται από την εξεταζόμενη ιστορική περίοδο, που ο συγγραφέας ονομάζει “Ιστορική Κρίση”, κάτι που προσδίδει στην ανάγνωση του βιβλίου επιπρόσθετο ενδιαφέρον. Γι' αυτούς τους λόγους, ακόμη και εάν σε μια ενημερωμένη ελληνική βιβλιοθήκη -όπως π.χ. του γράφοντος- υφίστανται ήδη αρκετά συγγράμματα που αφορούν στο ανωτέρω χρονικό διάστημα του ελληνισμού, δηλαδή στη νεώτερη και σύγχρονη Ελλάδα, θεωρούμε ότι το βιβλίο του κυρίου Καραμαδούκη είναι απαραίτητο να υπάρχει ανάμεσα σε άλλα επίσης ευανάγνωστα βιβλία που εξεδόθησαν στο παρελθόν από διάφορους συγγραφείς. Για να κατανοήσει, δε, κανείς πόσο αντικειμενικός είναι στις κρίσεις του ο συγγραφέας παραθέτουμε εδώ απλώς ορισμένα σημεία-κλειδιά από τα συμπεράσματά του για τη μεταπολιτευτική περίοδο της χώρας, δηλ. μετά το 1974: “Στην περίοδο της μεταπολιτεύσεως τα πολιτικά κόμματα παρέλυσαν το ελληνικό κράτος. Παλαιοκομματικοί αρχηγοί και η γενιά του «Πολυτεχνείου» θα καταφέρουν να χρεοκοπήσουν τη χώρα και να την παραδώσουν στους ξένους δανειστές της. [...] Ωστόσο, πρέπει να αναγνωρίσουμε την συμφιλίωση των Ελλήνων και το τέλος των μεταπολεμικών ερίδων. Οφείλουμε ακόμα να επισημάνουμε την μείωση του αναλφαβητισμού, την πνευματική ελευθερία, την άνοδο του αθλητισμού και την δημιουργία σημαντικών δημοσίων έργων... [...] Εν κατακλείδι η μεταπολίτευση, η οποία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του ελληνικού λαού, ο οποίος όμως υπήρξε και αυτός συνυπεύθυνος ως ένα βαθμό στην χρεωκοπία της χώρας”. Συμφωνώντας με τον Γ. Καραμαδούκη, τονίζουμε και εμείς ότι στην περίοδο της Μεταπολίτευσης η Ελλάδα εντάχθηκε μεταξύ των προηγμένων και πολιτισμένων κρατών του σύγχρονου κόσμου (π.χ. στον πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης-ζώνης του ευρώ), αποκτώντας επιτέλους ένα σύγχρονο πολιτικό κατεστημένο, με ελευθερία στην έκφραση της σκέψης και του λόγου, ξεπερνώντας τους διχασμούς του παρελθόντος (από την εποχή του εμφυλίου πολέμου), παράλληλα όμως στη διάρκεια αυτών των ετών σημειώθηκε πλήθος σκανδάλων, με την εμφάνιση οικονομικής υποχώρησης και με αύξηση του γενικού χρέους, αλλά και έντονη παρακμή, έως και αποσύνθεση, της κοινωνίας και πολλών παραδοσιακών αξιών...
Το έτος 2021, δηλ. πέρυσι, κυκλοφόρησαν δύο βιβλία του Γ.Α. Καραμαδούκη, αμφότερα από τις εκδόσεις “Νοών”. Το πρώτο, που αποτελεί πραγματική προσφορά του συγγραφέα προς τους νέους, είναι το “Άγνωστες μορφές του ελληνικού εθνικισμού”, ένα βιβλίο που στην κυριολεξία καλύπτει ένα πελώριο βιβλιογραφικό κενό που υπήρχε! Γιατί; Διότι, πολύ απλά, ουδείς είχε μέχρι τώρα ασχοληθεί με σημαντικότατες μορφές του γένους των Ελλήνων, τις εξής: τον Αναστάσιο Πηχιώνα, τον Γεώργιο Κρέμο, τον Γεώργιο Λαμπελέτ, τον Δημήτριο Καλαποθάκη, τον Δημοσθένη Στεφανίδη, τον Ιωάννη Τουρνάκη, τον Κωνσταντίνο Φρεαρίτη, τον Νεοκλή Καζάζη, τον Πέτρο Βλαστό και τον Σπύρο Ματσούκα... Ένας κι ένας, όλοι τους, προσέφεραν τα μέγιστα στην ελληνική ιδέα! Τολμούμε, λοιπόν, να προβλέψουμε ότι ειδικά αυτό το έργο θα αποτελέσει διαχρονικά, σε μέλλοντα χρόνο, θεμελιώδη βιβλιογραφική πηγή ερευνητών και επιστημόνων, οι οποίοι θα αντλούν από αυτό υπερπολύτιμο υλικό για τα ανωτέρω σπουδαία πρόσωπα του εν Ελλάδι πατριωτισμού. Το βιβλίο του Γεωργίου Καραμαδούκη προλογίζουν -εκτός από τον ίδιο- δύο εκλεκτοί άνθρωποι, μεγάλου ήθους, που έδωσαν τα πάντα για την πατρίδα: ο Εμμανουήλ Κώνστας και ο Ανδρέας Πετρόπουλος. Γεγονός που προσδίδει υπεραξία σε ετούτο το -ούτως ή άλλως καταπληκτικό- βιβλίο.
Το άλλο βιβλίο του Γ. Καραμαδούκη που κυκλοφόρησε το 2021 από τις εκδόσεις “Νοών”, ονομάζεται “Ο εθνικισμός και η ελληνική περίπτωση”. Όπως διαβάζουμε στον πρόλογο, γραμμένο από τον συγγραφέα: “Το βιβλίο αυτό περιλαμβάνει σειρά άρθρων μου, τα οποία δημοσιεύθηκαν στην εθνικιστική εφημερίδα Στόχος κατά το 2021. Σκοπός του είναι να παρουσιάσει την ιδεολογία του Εθνικισμού και να την συσχετίσει με την ελληνική περίπτωση. Ο εθνικισμός ως πολιτική ιδεολογία μπορεί να συγκροτήθηκε κατά τον 18ο αιώνα, αλλά στην ουσία εφαρμόζεται στην πράξη από την ελληνική αρχαιότητα. Κάθε έθνος παρουσιάζει τον δικό του εθνικισμό πέραν των στέρεων χαρακτηριστικών του που παραμένουν παγκοσμίως ίδια. Στόχος του βιβλίου αυτού λοιπόν είναι όχι μόνο να παρουσιάσει τις βασικές ιδεολογικές αρχές, στις οποίες στηρίζεται ο εθνικισμός, αλλά και να εξετάσει πώς αυτός εκφράστηκε ιδεολογικά σε επίπεδο πολιτικό και πολιτιστικό στην Ελλάδα. Πέραν της αναλύσεως των παγκοσμίως κοινών αξιών του εθνικισμού και των ειδοποιών στοιχείων του ελληνικού, εξετάζονται οι σημερινοί κίνδυνοι που αυτός αντιμετωπίζει στην Ελλάδα και οι τρόποι αντιμετωπίσεώς τους. Τέλος γίνεται μεταξύ άλλων και κριτική αναφορά στα λάθη των εθνικιστών και στην σκόπιμη δυσφήμιση της εθνικιστικής ιδεολογίας από τους εχθρούς της”. Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο κ. Γεώργιος Καραμαδούκης έχει πολλάκις δημοσίως εκφραστεί κατά του λαϊκισμού και της ξενομανίας των Ελλήνων εθνικιστών (να προσθέσουμε εδώ και την παρελθοντολογία που τους μαστίζει), που αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά γνωρίσματα και εγγενή ελαττώματα, εξαιτίας των οποίων ποτέ δεν αναπτύχθηκε στην Ελλάδα ένα σοβαρό και ισχυρό πατριωτικό ρεύμα με προοπτική εξουσίας. Της άθλιας εικόνας που εκπέμπουν οι Έλληνες εθνικιστές επωφελείται, βεβαίως, η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, η οποία και απορρόφησε επιτυχώς τη μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών μας που έχουν εθνικές ανησυχίες (έστω και με τη λογική του “μικρότερου κακού” έναντι του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς). Τέλος, δεν είναι τυχαίο ότι στον δημόσιο λόγο των διαδικτυακών μέσων κοινωνικής δικτύωσης -Twitter, Facebook-, απέναντι στα επιχειρήματα που εκθέτει με ευπρέπεια ο Γεώργιος Καραμαδούκης, ασκώντας επώνυμη και καλοπροαίρετη κριτική σε κακώς κείμενα, άπαντες σχεδόν οι εθνικιστές... απαντούν με χυδαίες ύβρεις και εκφράσεις χαμηλότατου νοητικού επιπέδου, χωρίς κανένα απολύτως αντεπιχείρημα, κάτι που φανερώνει την παρακμιακή κατάσταση που επικρατεί στον λεγόμενο “πατριωτικό χώρο”.
Το τελευταίο, μέχρι στιγμής, πόνημα του Γεωργίου Καραμαδούκη, “Έλληνες Αριστοκράτες. Ο πολιτικός μας αγών 2014-2021”, που κυκλοφόρησε φέτος (2022) επίσης από τις εκδόσεις “Νοών”, έχει διττή ανάγνωση: α) αποτελεί, οπωσδήποτε, σημαντική παράθεση προσωπικών εμπειριών του συγγραφέα από τον (αγνό και άδολο) αγώνα που πραγματοποίησε επί 7 συναπτά έτη για την Ελλάδα και την υπόθεση της αριστοκρατίας, συνεπώς θα αποτελέσει -και αυτό- σπάνια βιβλιογραφική πηγή για τον ιστορικό του μέλλοντος· β) είναι όμως, ταυτόχρονα, και έργο, το οποίο εξ ανάγκης χρησιμοποιεί σε κάποιο βαθμό το στυλ και τη φρασεολογία των σύγχρονων εθνικιστών στην Ελλάδα, προκειμένου να μπορέσει να καταγράψει τα κακώς κείμενα του “χώρου” (ας μην ξεχνούμε, ότι στην πολεμική των ιδεών πολλές φορές ακολουθείς την τακτική του “πινγκ-πονγκ”, δηλ. για να αμυνθείς μιμείσαι αναγκαστικά τον επιτιθέμενο). Σε ό,τι αφορά το δεύτερο -προς άρση παρεξηγήσεων έναντι ενός συγγραφέως που εκτιμούμε-, δεν απουσιάζουν οι χαρακτηρισμοί (ακόμη και για τον γράφοντα!), τους οποίους πραγματοποιεί ο κ. Καραμαδούκης, έστω και αν αυτοί περιγράφουν πραγματικές, δυστυχώς, καταστάσεις και αρρωστημένες νοοτροπίες που -ορθότατα- καταδικάζει ο συγγραφέας. Δεν θα υποδείξουμε ασφαλώς στον κύριο Καραμαδούκη τι και πώς θα το γράψει (αντιθέτως, όπως είπε άλλοτε ο Βολταίρος, θα υπερασπιστούμε παντί τρόπω το δικαίωμά του ελεύθερα να εκφράζει τις απόψεις του), θα μπορούσαν όμως να λείπουν φράσεις όπως... “γυρολόγος του εθνικού κομματικού χώρου” για τον γράφοντα, ενώ ο γράφων υπήρξε μέλος δύο μόνο πολιτικών κομμάτων στο παρελθόν και “γυρολόγος” ήταν η ενωτική του προσπάθεια, κάποτε, ώστε να συνεννοηθούν οι Έλληνες πατριώτες για ένα κοινό πολιτικό πρόγραμμα. Αυτή, τουλάχιστον, είναι η γνώμη μας. Πάντως, μία παλαιότερη διαμάχη ανάμεσα στον γράφοντα και τον κύριο Καραμαδούκη (που ξεκίνησε με δική μας ευθύνη), η οποία έληξε οριστικά λίγο καιρό αργότερα, περιγράφεται στο βιβλίο από τον συγγραφέα με πολύ ακριβοδίκαιο τρόπο. Κλείνοντας, επισημαίνουμε ότι προς τα τέλη του 2021 ο Γεώργιος Καραμαδούκης ανέστειλε τον πολιτικό αγώνα των Ελλήνων Αριστοκρατών, επειδή ακριβώς η πλειονότητα των Ελλήνων εθνικιστών δεν είναι ώριμη πνευματικά για την αποδοχή ενός τέτοιου πολιτεύματος, αντιθέτως παραμένει βαθύτατα αναχρονιστική και φανατισμένη. Συνιστούμε σε όλους όσους αγωνιούν για τον ελληνισμό, να προμηθευτούν αυτό το βιβλίο, που αποτελεί πρωτογενή πηγή γνώσης για τα πολιτικά πράγματα του καιρού μας και εκφράζει τις ατόφιες και ειλικρινείς αντιλήψεις του Γ.Α. Καραμαδούκη, τον οποίο και συγχαίρουμε για την καλλιέργεια και το ήθος που επιδεικνύει με τη στάση ζωής και το συγγραφικό του έργο.
ΥΓ.: Στη βιβλιοπαρουσίαση και βιβλιοκριτική μας, των πολιτικών-ιστορικών έργων του Γεωργίου Α. Καραμαδούκη, κάναμε χρήση των εξής εκδόσεων: για το μεν βιβλίο “Αριστοκρατία”, τη β΄ έκδοση του εκδ. οίκου “Ήλεκτρον” (2018), για τα βιβλία δε που αφορούν τον Ι. Καποδίστρια, καθώς και τη νεώτερη/σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας, τις εκδόσεις που πραγματοποίησε ο εκδ. οίκος “Λόγχη”, ενώ τέλος για τα υπόλοιπα έργα στα οποία αναφερθήκαμε (“Άγνωστες μορφές του ελληνικού εθνικισμού”, “Ο εθνικισμός και η ελληνική περίπτωση” και “Έλληνες Αριστοκράτες”) χρησιμοποιήσαμε τις εκδόσεις του εκδ. οίκου “Νοών”.