23.5.2015
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Είναι φανερό ότι περάσαμε ήδη, ως ανθρώπινο γένος, σε μια Νέα Εποχή για τον κόσμο μας. Μια ολότελα καινούρια χρονική περίοδο για την ανθρωπότητα, στη διάρκεια της οποίας έπεται να καταπέσουν παραδοσιακές αξίες και θεσμοί, με τον πλανήτη μας να οδεύει προς ένα είδος ενοποίησής του, κάτω από μία μοναδική και ενιαία αρχή, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αναδυόμενες “προκλήσεις” του εγγύς μέλλοντος! Ασφαλώς, η παγκόσμια αυτή κυβέρνηση θα έχει και τον δικό της επικεφαλής ή, κατ' άλλους, “Μεσσία”...
Μια σειρά βασικότατων προϋποθέσεων είναι απαραίτητη για την εισαγωγή της ανθρωπότητας σ' αυτή τη Νέα Εποχή. Επειδή ο σχεδιασμός θέλει μία Αρχή και έναν κυβερνήτη για ολόκληρο τον πλανήτη, είναι αυτονόητο ότι στο νέο σχήμα-”χωνευτήρι” δεν χωρούν ξέχωρες πραγματικότητες, όπως π.χ. διαφορετικές θρησκείες, διαφορετικές τοπικές παραδόσεις, διαφορετικά έθνη-κράτη κτλ. Όλα είναι αναγκαίο να υπάγονται σε μία πλανητική εξουσία, συνεπώς είναι αναπόφευκτη η κατάργησή τους μέσα σε τόσο στενά κι ασφυκτικά πλαίσια! Γι' αυτό εξάλλου γίνεται πια φανερά (και όλο και περισσότερο) λόγος για “πανθρησκεία”, για “κοινή (οικολογική) κουλτούρα του πλανήτη Γη”, για “υπερεθνικές ενώσεις” και άλλα παρόμοια...
Μία διόλου ευκαταφρόνητη διάσταση είναι η οικονομική. Γνωρίζουμε ότι στη σημερινή παγκόσμια οικονομική πραγματικότητα υπάρχουν μία σειρά από εθνικά νομίσματα. Στις ΗΠΑ εθνικό νόμισμα είναι το αμερικανικό δολάριο, στη Ρωσία είναι το ρούβλι, στην Ιαπωνία είναι το γιεν και ούτω καθ' εξής. Εθνικό νόμισμα (να μπορεί δηλ. μία χώρα να “κόβει” το δικό της νόμισμα) σημαίνει αυτομάτως εθνική ανεξαρτησία, σε μεγάλο τουλάχιστον βαθμό. Κι ετούτο συμβαίνει, πολύ απλά, διότι έτσι μπορεί να ελέγχει (λιγότερο ή περισσότερο) την πορεία της εθνικής της οικονομίας, π.χ. σε περίπτωση κρίσης δύναται να υποτιμήσει το νόμισμά της κτλ.
Το “κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα”, το ευρώ, αποτελεί εν πολλοίς μία πρωτοτυπία. Για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία μία σειρά χωρών (όλες τους μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης) συμφώνησαν να έχουν από κοινού νόμισμα, καταργώντας παράλληλα τα εθνικά τους νομίσματα. Σχηματίστηκε έτσι η περίφημη “ευρωζώνη”, στην οποία αρχικά συμμετείχαν 11 κράτη, από 1ης Ιανουαρίου του 1999. Η Ελλάδα προσχώρησε στη ζώνη του ευρώ ή Οικονομική-Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) την 1η Ιανουαρίου του 2001, ενώ με την ένταξη και της Λιθουανίας την Πρωτοχρονιά του 2015 τα κράτη-μέλη της ευρωζώνης έγιναν συνολικά 19: ανάμεσα σ' αυτά και η Κύπρος, η οποία απέβαλλε την κυπριακή λίρα και υιοθέτησε το ευρώ την 1η Ιανουαρίου του 2008.
Το θέμα της ένταξης της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, θεωρητικά τουλάχιστον, έχει επιλυθεί! Ήταν αναμφίβολα τεράστιο λάθος, αν όχι και έγκλημα, της τότε ελληνικής κυβέρνησης (υπό τον Κώστα Σημίτη) η προσχώρηση της χώρας μας σε μία ένωση με πλαστά στοιχεία, χωρίς να μπορεί η ελληνική οικονομία να αντέξει το βάρος της προσαρμογής της σε ένα τόσο “σκληρό” νόμισμα, όπως το ευρώ. Πρακτικά βέβαια απομένει να δούμε πώς θα μπορέσει μία ημέρα η Ελλάδα να ξεφύγει, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, να βγει από αυτή τη “μέγγενη” στην οποία την έριξε το ΠΑΣΟΚ, με την πλήρη στήριξη και συμπαιγνία της Νέας Δημοκρατίας... Πολλοί φοβούνται ότι η αναπάντεχη έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα συνοδευτεί, δυστυχώς, με μία νέα ανείπωτη εθνική τραγωδία...
Πέραν όμως του ελληνικού ενδιαφέροντος, το θέμα του ευρώ έχει ευρύτερες, πλανητικές και κοσμοϊστορικές, διαστάσεις. Γιατί; Διότι δεν είναι επίσης λίγοι όσοι βλέπουν πίσω από το “ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα” ένα μεγάλο πείραμα της παγκοσμιοποίησης: στην πορεία προς την οικονομική ενοποίηση ολόκληρου του πλανήτη γίνεται τα τελευταία χρόνια μία “δοκιμή”, ως προς τις αντοχές και την προσαρμογή διαφορετικών μεταξύ τους χωρών σε ένα ενοποιημένο νομισματικό σύστημα. Βέβαια, αυτό γίνεται (όπως συμβαίνει πάντοτε) εις βάρος των ασθενέστερων οικονομιών, γι' αυτό και η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας την πενταετία αυτή της κρίσης, όπως και η “μόλυνση” την οποία επέφερε η ελληνική κρίση χρέους σε όλες ανεξαιρέτως τις οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου...
Πείραμα λοιπόν το ευρώ... Πείραμα, το οποίο σαφέστατα αποσκοπεί στην υιοθέτηση αργότερα ενός ενιαίου νομίσματος για ΟΛΗ την ανθρωπότητα, μέσα πάντοτε στα όρια και τη λογική της ενοποιημένης διακυβέρνησης του πλανήτη. Και πώς θα γίνει αυτό; Οπωσδήποτε θα γίνει ύστερα από ένα πανίσχυρο παγκόσμιο σοκ. Θα γίνει ύστερα από την αποκορύφωση της οικονομικής κρίσης, η οποία θα λάβει πιθανότατα είτε τη μορφή μιας νέας παγκόσμιας πολεμικής αναμέτρησης, είτε ακόμη και της επικράτησης μίας παγκόσμιας αναρχίας (ως συνέπεια της χρηματοπιστωτικής κρίσης), που θα βυθίσει τον κόσμο μας στο χάος και στο σκοτάδι... Και τότε... μόνο ένας “Μεσσίας” θα μας σώσει!
Έχουμε διαβάσει ασφαλώς στην Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη τα όσα ανέγραψε ο θεόπνευστος Ευαγγελιστής και μαθητής του Ιησού σχετικά με τον αριθμό του θηρίου: το περίφημο χξς΄. Έναν αριθμό, για τον οποίο τόνοι ολόκληροι από μελάνι έχουν χυθεί, εν τούτοις το αίνιγμα εξακολουθεί να παραμένει και να “σιγοβράζει”... Είναι πάντως σαφές από την ανάγνωση της Αποκαλύψεως ότι πρόκειται για ενιαίο παγκόσμιο αριθμό-απαραίτητο προαπαιτούμενο για την ίδια την επιβίωση του ανθρώπου στη Νέα Εποχή που αναδύεται γύρω μας!...
“Προθάλαμος” του χαράγματος-σφραγίσματος (μέσα στο οποίο θα περιλαμβάνονται τα πάντα όσα αφορούν τον άνθρωπο, άρα και οι “χρηματικές μονάδες” εκάστου) είναι το λεγόμενο “πλαστικό χρήμα”. Πρόκειται για την απαραίτητη πρώτη φάση αντικατάστασης του παραδοσιακού χρήματος, δηλ. των χαρτονομισμάτων και των κερμάτων, στην πορεία ακριβώς προς την απόλυτη παγκοσμιοποίηση που περιγράψαμε προηγουμένως. Και είναι εμφανές ότι η έννοια του “πλαστικού χρήματος” από μόνη της θα μπορούσε να περιέχει την ίδια την ιδέα της παγκοσμιότητας! Διότι το “πλαστικό χρήμα” δεν είναι παρά μία κάρτα (πιστωτική, χρεωστική κτλ.). Η δε κάρτα αυτή δεν είναι δύσκολο να λάβει μία και μοναδική μορφή προς χρήση για ολόκληρο τον πλανήτη! Κατά συνέπεια, με το “πλαστικό χρήμα”-κάρτα πληρωμών επιτυγχάνεται παράλληλα τόσο η κατάργηση των παραδοσιακών τρόπων πληρωμής, όσο και αυτών των ίδιων των κατά τόπους εθνικών νομισμάτων...
Πάμε λοιπόν για κατάργηση του ρευστού χρήματος! Με δικαιολογία ότι η κάρτα πληρωμών (δηλ. το “πλαστικό χρήμα”) καταρρίπτει από μόνη της όλα τα συνοριακά, τελωνειακά και άλλα εμπόδια και έχει ισχύ σε όλο τον πλανήτη: σε κάθε χώρα μπορείς να εξυπηρετηθείς, χωρίς να χρειάζεται να αναλίσκεις άσκοπο χρόνο σε ανταλλαγή συναλλάγματος και όλες αυτές τις γνωστές και παραδοσιακές μεθόδους. Αυτό άλλωστε έδειξε και η χρήση, εδώ και αρκετές δεκαετίες, των πιστωτικών και χρεωστικών καρτών, με τις οποίες κάποιος μπορούσε να πραγματοποιήσει αγορές εύκολα και γρήγορα από τη μια χώρα στην άλλη, εφόσον οι κάρτες αυτές είναι αποδεκτές παντού...
Μετά λοιπόν από το στάδιο μερικής εφαρμογής του “πλαστικού χρήματος” μέσω των πιστωτικών και χρεωστικών καρτών, τώρα οδεύουμε προς τη δημιουργία μιας πλανητικής κάρτας πληρωμών (έστω και αν αρχικά θα μπορούσε μια τέτοια κάρτα να εφαρμοστεί σε εθνικό επίπεδο ή σε επίπεδο π.χ. υπερεθνικών οργανισμών). Και ύστερα θα ήταν αρκετά εύκολη η ενσωμάτωση των στοιχείων της εν λόγω κάρτας, μέσα στην οποία θα περιέχεται ολόκληρη η “οικονομική ιστορία” (αγορές, πωλήσεις κτλ.) του ατόμου, σε μία συμπαγή “κάρτα του πολίτη”, όπου θα περιλαμβάνονται ΟΛΑ τα στοιχεία του κατόχου της! Στο τέλος, φυσικά, και η “κάρτα του πολίτη” θα είναι περιττή: η υπερτεχνολογία, μέσω της νανοηλεκτρονικής, θα έχει πλέον κάνει εφικτό το “σφράγισμα”-”χάραγμα” του ανθρώπου στο δεξί χέρι και στο μέτωπο...