17.4.2015
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ήταν 40 περίπου ημέρες μετά τον ξαφνικό θάνατο του στενού του συνεργάτη, του Μανώλη Ρασούλη, όταν ο μεγάλος Έλληνας ερμηνευτής και φιλόσοφος, ο Νίκος Παπάζογλου, έφυγε κι ο ίδιος απ' τη ζωή... Είχε προσβληθεί από την “ανίατη” ασθένεια και απεβίωσε στις 17 Απριλίου του 2011, σαν σήμερα, σε ηλικία 63 ετών. Ο θάνατός του, όπως και προηγουμένως του Ρασούλη, συγκλόνισε τον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας και τους Έλληνες διανοούμενους και άφησε ακόμη πιο φτωχή τη σύγχρονη (πενιχρή, ούτως ή άλλως) ελληνική πνευματική παραγωγή...
Μερικά βιογραφικά του στοιχεία... Είχε γεννηθεί το 1948 στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε τη μεγάλη, ομολογουμένως, καριέρα του στα μέσα της δεκαετίας του 1960, συνεργαζόμενος μάλιστα με σημαντικά ποπ συγκροτήματα της εποχής εκείνης, όπως π.χ. με τους θρυλικούς “Olympians”! Λίγο αργότερα συνεργάστηκε με μερικούς από τους σπουδαιότερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες και στιχουργούς της εποχής μας: τον Μανώλη Ρασούλη, τον Διονύση Σαββόπουλο και τον Νίκο Ξυδάκη.
Με σήμα-κατατεθέν ένα κόκκινο φουλάρι, που φορούσε σε όλες του τις εμφανίσεις, ο Παπάζογλου διακρίθηκε για την ποιότητα των τραγουδιών που ερμήνευε, τόσο στη μουσική τους ενορχήστρωση όσο και στον στίχο. Δεν θυσίασε ποτέ την ποιότητα αυτή προς χάριν μιας εφήμερης δόξας! Και τα άσματα που ερμήνευσε απέκτησαν με τον καιρό όχι απλώς την υπόσταση ενός σύγχρονου καλλιτεχνικού μύθου, αλλά και μία παράξενη μεταφυσική διάσταση: θαρρείς και πίσω από την ερμηνεία, τους στίχους και την ίδια τη μουσική, κρύβονταν άλλα, “προφητικά” ίσως, νοήματα και σκέψεις!... Όλα αυτά συνιστούν σαφώς μία προσωπικότητα βαθύτατα φιλοσοφημένη και πνευματώδη, το έργο της οποίας δεν έχει ακόμη (μετά βεβαιότητας) αξιολογηθεί σε όλο του το βάθος και πλάτος.
Ανάμεσα στα τραγούδια που ερμήνευσε, ίσως το πιο μυστηριακό (που αρμόζει στους καιρούς μας) είναι ο “Υδροχόος”, από το 1984, σε στίχους Μανώλη Ρασούλη. Ακολουθούν οι συμβολικοί στίχοι για αυτή τη Νέα Εποχή στην οποία ήδη εισήλθαμε: “Μπαίνουμε στον Υδροχόο και θ' ανάψουνε φωτιές, οι καιροί νερό θα φέρουν, έτσι λεν' αυτοί που ξέρουν, κι όμως θα καούν καρδιές... Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, και μένα τα χεράκια της με λύνουν και με δένουν! Μπαίνουμε στον Υδροχόο και θα φύγουν οι Ιχθείς, έτσι ήτανε γραμμένα μέσα στ' άστρα τα σβησμένα, που 'χα δει στα μάτια της... Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν, και μένα τα χεράκια της με λύνουν και με δένουν”!