Σατανισμός

4.11.2011

Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη

Η σατανολατρεία στις ημέρες μας (με αφορμή το απάνθρωπο έγκλημα του Γιοχάνεσμπουργκ)

Το ότι ο σατανισμός και οι αρρωστημένες τελετουργικές του διαδικασίες αποτελούν στην εποχή μας έναν ολοζώντανο εφιάλτη, και όχι μύθευμα όπως ισχυρίζονται ορισμένοι, έγινε εμφανές πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, και μάλιστα με πολύ τραγικό τρόπο. Σε πολλές χώρες του πλανήτη μας ανώμαλοι εγκέφαλοι, που λατρεύουν το πνεύμα του κακού, προέβησαν κατά καιρούς σε απεχθείς και εγκληματικές ενέργειες, παίρνοντας τη ζωή αθώων ανθρώπων (και βασικά νέων, εφόσον – σύμφωνα με τις δαιμονικές αντιλήψεις – ο ψευτοθεός τους... επιζητεί αίμα παιδιών!)... Ποιος μπορεί να ξεχάσει την υπόθεση της Παλλήνης με τους σατανιστές, το 1993, με θύματα δύο νέες γυναίκες;... Η τελευταία χρονολογικά υπόθεση σατανικής τελετής με ανθρώπινο θύμα ήταν επίσης ελληνικού ενδιαφέροντος και εκτυλίχθηκε πριν από μερικές ημέρες στη Νότια Αφρική.

Παγκόσμιο σοκ προκάλεσε, πράγματι, η υπόθεση με την άγρια δολοφονία της 18χρονης Ελληνίδας Κίρστι Θεολόγου από Νοτιοαφρικανούς σατανολάτρες πολύ πρόσφατα στο Γιοχάνεσμπουργκ. Να τι ακριβώς συνέβη. Ήταν Σάββατο, 22 Οκτωβρίου του 2011, όταν η Κίρστι ξεκίνησε από το σπίτι της, παρέα με κάποιους νεαρούς με τους οποίους γνωρίστηκε λίγους μόλις μήνες προηγουμένως, με προορισμό το κέντρο νεότητας της περιοχής τους. Μαζί της και η στενή της φίλη, η Μπράνγουϊν, 16 ετών, σε ένα σύνολο οκτώ παιδιών (πέντε αγόρια και τρία κορίτσια). Ήταν το βράδυ του Σαββάτου λοιπόν, όταν όλα αυτά τα παιδιά κατευθύνθηκαν σε πάρκο της πόλης. Κι εκεί παίχτηκε το μεγάλο δράμα...

Πρόθεση των υπόλοιπων νέων ήταν να... διοργανώσουν τελετή προς τιμήν του αφέντη τους, του Σατανά, θυσιάζοντας μάλιστα και κάποια κοπέλα (όπως συνηθίζεται στις τελετές αυτών των ψυχασθενών), για να «προσφέρουν» αίμα προς κατευνασμό του «μεγάλου θεού Μπαθομέτ»!!! Έπιασαν λοιπόν και ακινητοποίησαν τα δύο κορίτσια και έβαλαν πρώτη για θυσία την ελληνικής καταγωγής Κίρστι! Την περιέλουσαν με πετρέλαιο και της έβαλαν φωτιά, για να την κάψουν ζωντανή, και την ώρα που εκείνη καιγόταν ένας από τους «υπηρέτες του διαβόλου» της έκοψε το χέρι, προκειμένου να χυθεί το αίμα της πάνω στη Βίβλο!... Τότε η φίλη της Κίρστι αντέδρασε, καταφέρνοντας να την ρίξει πάνω σε άμμο, για να κατασβεστεί η φωτιά, και κατόπιν την οδήγησε στο νοσοκομείο...

Όμως τα πράγματα ήταν ήδη πάρα πολύ δύσκολα... Τόσο ο λαιμός όσο και οι πνεύμονες της νεαρής κοπέλας ήταν εντελώς κατεστραμμένοι από τη φωτιά, ενώ εγκαύματα πάνω από 75% κάλυπταν το σώμα της! Και φυσικά οι γιατροί εξαρχής μίλησαν για πολύ δύσκολη περίπτωση. Έτσι, παρ’ όλες τις υπερπροσπάθειες, η 18χρονη Ελληνίδα τελικά δεν άντεξε και εξέπνευσε στις 28 Οκτωβρίου 2011...

Με αφορμή το άγριο αυτό έγκλημα, καλό είναι να παρουσιάσουμε συνοπτικά τις ιστορικές και φιλοσοφικές απαρχές του σατανισμού, στη νεώτερη τουλάχιστον εποχή, διότι είναι γεγονός ότι πρόκειται για πανάρχαιο φαινόμενο και οι ρίζες του χάνονται βαθιά μέσα στην ιστορία. Και τούτο το πράττουμε, ακριβώς διότι ακόμα και στις ημέρες μας παρατηρούνται παρόμοια αρνητικά φαινόμενα, τα οποία οδηγούν ουκ ολίγες φορές ακόμα και στην ψυχρή ανθρωποκτονία...

Ας δούμε στο παρόν μερικά εισαγωγικά στοιχεία πάνω στο εν λόγω θέμα. Ο Σατανάς (κατ’ άλλους Εωσφόρος) ήταν αρχικά ένα από τα Χερουβείμ του Θεού, ένας υπέρλαμπρος – ο πιο λαμπρός σύμφωνα με κάποιες αναφορές – άγγελος, που όμως εξέπεσε εξαιτίας της υπέρμετρης υπερηφάνειάς του και κατάντησε «αποστάτης». Η λέξη «Σατανάς» προέρχεται από την εβραϊκή “Satan”, που σημαίνει «αντίπαλος» ή «εχθρός». Στην Καινή Διαθήκη ο Σατανάς αποκαλείται «άρχων των δαιμόνων». Πράγματι, από πολύ παλιά στις διάφορες λαϊκές δοξασίες ανά την υφήλιο υπήρχαν θρύλοι σχετικά με την ύπαρξη υποχθόνιων όντων, που απεργάζονται το κακό των ανθρώπων, και των οποίων ηγείται ένας άγγελος του σκότους και πρώην αγαπημένος του Δημιουργού. Αυτός ο άγγελος της κολάσεως κάποτε θέλησε να υποκαταστήσει τον Ύψιστο και να καταλάβει αυτός την εξουσία του κόσμου, αλλά η αλλαζονεία του αυτή τον οδήγησε στην πτώση από το ανώτερο πνευματικό στο κατώτερο υλικό επίπεδο... Γι’ αυτό και πιστεύεται ότι είναι ο «κύριος του κόσμου ετούτου» (δηλ. του υλικού).

Τρία βασικά είναι τα μέσα, με τα οποία κηρύσσεται η σατανιστική λατρεία: η σατανική φιλολογία, η δαιμονική μουσική και η αποκρυφιστική λατρεία. Κύριο έργο της περί Σατανά φιλολογίας είναι η περιβόητη «Σατανική Βίβλος», με συγγραφέα τον γνωστό «αρχιερέα» της ψευτοεκκλησίας του Σατανά, Anton Szandor LaVey, η οποία συνοδεύεται από το εγχειρίδιο «Σατανική τελετουργία» (με συγγραφέα τον ίδιο αυτό σατανιστή). Η σατανιστική μουσική είναι βασικά το λεγόμενο «σκληρό ροκ», που συνοδεύεται πολλές φορές από διάφορα όργια, στα οποία λαμβάνουν χώρα ακραίες σεξουαλικές πράξεις, γυμνισμός κτλ. Όσο δε αφορά τη λατρεία και τα τελετουργικά της σατανολατρείας, εκεί είναι που πραγματικά ο ανθρώπινος νους δυσκολεύεται να συλλάβει τα όσα διαδραματίζονται: μέσα σε μέρη απόμερα, νεκροταφεία, βρώμικα καταγώγια κτλ. πραγματοποιούνται οι τελετές «μαύρης μαγείας», στις οποίες ο... «ορθός» σατανισμός επιβάλλει τη θυσία κάποιου νεαρού κοριτσιού, προκειμένου έτσι να ικανοποιηθεί ο κάλπικος θεός αυτών των ψυχικά αρρώστων ατόμων!...

Έχει εδώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τι γράφει για το τεράστιο σίγουρα ζήτημα του σατανισμού, γι’ αυτή την κοινωνική πληγή της ανθρωπότητας, ο πατέρας Νεκτάριος Τσίλης (στο τεύχος 163 του περιοδικού «Πειραϊκή Εκκλησία»), εφόσον μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η οπτική γωνία της χριστιανορθόδοξης εκκλησίας μας:

«Ο διάβολος, σύμφωνα με την πίστη και τη διδασκαλία της Εκκλησίας, είναι μία πραγματικότητα, είναι ένα υπαρκτό πρόσωπο και όχι «αναγκαίο παράγωγο τής θρησκείας», όπως λένε πολλοί. Υπήρξε κατ’ αρχήν άγγελος δημιουργημένος από το Θεό, καλός και αγαθός και με ελευθερία βουλήσεως. Υπερηφανεύτηκε όμως από την ιδιαίτερη τιμή πού απολάμβανε κοντά στο Θεό και θέλησε να στήσει τον Θρόνο του πάνω από το θρόνο τού Θεού και να γίνει όμοιός του. Αυτή η ανταρσία του τον οδήγησε στην εγκατάλειψη της αγάπης του Θεού, με συνέπεια να απομακρυνθεί από τον Θεό και η αγαθή και καλή φύση του να διαστραφεί τόσο, ώστε πλέον να μισεί θανάσιμα και τον Θεό αλλά και τις υπάρξεις εκείνες που απολαμβάνουν την αγάπη του Θεού και ζουν σύμφωνα με το Θέλημά Του.

Είναι η δυστυχία, η καταστροφή, ο θάνατος του ανθρώπου, τον οποίο μισεί και φθονεί, επειδή είναι πλασμένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού. Ο διάβολος ποτέ δεν μπορεί να αγαπήσει τον άνθρωπο, ποτέ δεν μπορεί να γίνει φίλος του ανθρώπου, γι’ αυτό και ονομάζεται «μισάνθρωπος» και «ανθρωποκτόνος». Αυτός έβγαλε τους πρωτοπλάστους από τον Παράδεισο, αφού πρώτα τους χώρισε από τον Θεό, σπρώχνοντάς τους στην αμαρτία. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί. Στη συνέχεια τους έστρεψε εναντίον του Θεού, με τη βλασφημία και την απιστία, και εναντίον των συνανθρώπων, οδηγώντας τους πολλές φορές στο έγκλημα.

Ο διάβολος ζηλεύει τους νέους ανθρώπους. Είναι γνωστές οι ευαισθησίες των νέων για πάθος, δύναμη και δόξα, καθώς και οι ανησυχίες τους για κάθε τι το υπερφυσικό και μεταφυσικό. Αυτό ακριβώς, σε συνδυασμό με την απειρία και την αδύνατη προαίρεσή τους εκμεταλλεύεται ο σατανισμός για να αγορεύσει τα ανύποπτα θύματα του. Οι περισσότεροι νέοι που μπλέχτηκαν στα δίχτυα του σατανισμού βρέθηκαν εκεί χωρίς να το καταλάβουν. Η ανάγκη να ανήκουν κάπου, η ανάγκη να βιώσουν τη ζεστασιά και την αποδοχή που δεν γεύτηκαν μέσα στην οικογένειά τους, τους οδηγεί στις νέες θρησκείες, αποκρυφισμό, πνευματισμό, μασωνία, Νέα Εποχή, Σαηεντόλοτζι...

Τι λοιπόν πρέπει να προσέξεις; Μην διαβάζεις σχετικά (εισαγωγικά της μαγείας) βιβλία, όπως: Σολομωνική, Νεκρονομικό, συνταγές μαύρης μαγείας κ.ά. Μην διαβάζεις βιβλία που έχουν σχέση με τον πνευματισμό, την παραψυχολογία, με μεταφυσικά φιλοσοφικά συστήματα ανατολικών θρησκειών, με τον υπνωτισμό κ.ά. Μην παρευρίσκεσαι σε χώρους όπου γίνονται σχετικές τελετές (τραπεζάκια που κινούνται, ποτήρια που περπατούν...). Μην υπακούς σε προτροπές μερικών που σου λένε: «Επανάλαβε μερικούς αριθμούς και θα δεις τη μορφή του Χριστού ή τη μορφή κάποιου αγαπημένου σου προσώπου που έχει πεθάνει». Μη διαβάζεις ωροσκόπια και μην εξαρτάς τη ζωή σου από την αστρολογία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα και μεγαλύτερη απάτη απ’ αυτά. Μην ζητάς ποτέ βοήθεια από μέντιουμ, μάντεις κτλ.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνον ο Χριστός μας αγαπά πραγματικά. Αυτός, εδώ και 2000 χρόνια απέδειξε την αγάπη τoυ χύνοντας το αίμα Του για μας. Μένοντας κοντά Του δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε. Στους αδιέξοδους δρόμους που μπορεί να προβάλλουν μπροστά μας, η Εκκλησία του Χριστού μας προσφέρει τα πάντα: αγάπη, ειρήνη, χαρά, ευτυχία... μας προσφέρει τον Χριστό. Γιατί ο Χριστός είναι ο παντοδύναμος Λυτρωτής μας, ο μόνος που μπορεί να μας τα δώσει όλα και να λύσει όλα μας τα προβλήματα».

Ο αγγλοσαξονικός σατανισμός (η περίπτωση του... Λόρδου Βύρωνα!)

Ο σύγχρονος σατανισμός – αυτός δηλ. που ξεκίνησε χρονολογικά γύρω στην περίοδο του Διαφωτισμού και της Αναγέννησης – διακρίνεται χονδρικά σε δύο κύρια ρεύματα: τον δυτικό ή αγγλοσαξονικό σατανισμό, παράγωγο μιας ιδιότυπης «σκοτεινής» λογοτεχνίας της εποχής εκείνης και τον ανατολικό ή σλαβορωσικό σατανισμό, τον τόσο συνυφασμένο με το γενικότερο μυστικιστικό πνεύμα της αχανούς Ευρασίας. Ακριβώς πάνω σ’ αυτά τα δύο κυρίαρχα ρεύματα στηρίζεται ως θεωρία και ως πράξη η «αρρώστεια» του σύγχρονου σατανισμού, ο οποίος έχει εξαπλωθεί βέβαια και πέραν του Ατλαντικού, καταλαμβάνοντας ένα νεώτερο έθνος, αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Θα δούμε πρώτα τον αγγλοσαξονικό σατανισμό, ο οποίος μάλιστα έχει και άμεσο ελληνικό ενδιαφέρον, αφού το όλο θέμα σχετίζεται έως έναν βαθμό με την... εθνεγερτήρια επανάσταση του 1821! Κι αυτό το εκπληκτικό συμβαίνει, διότι ο κατασυκοφαντημένος και θεωρούμενος ως «πρωτοπόρος» του αγγλικού σατανισμού στη λογοτεχνία, Λόρδος Βύρων (εξελληνισμένη απόδοση του εγγλέζικου George Byron – Τζορτζ Μπάιρον), συμμετείχε ενεργά στην ελληνική επανάσταση του 1821 και μάλιστα έχασε τη ζωή του στη διάρκεια της επανάστασης, στα εδάφη της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σε πολύ νεαρή ηλικία!... Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Σε επίπεδο λογοτεχνικής ανάλυσης το ρεύμα που διαμόρφωσε ο μεγάλος αυτός Βρετανός συγγραφέας (όσο τέλος πάντων πρόλαβε στο σύντομο διάστημα της ζωής του), ο περίφημος βυρωνισμός, θεωρείται η απαρχή του ρομαντισμού στη λογοτεχνία, αλλά και στη δυτική πολιτική σκέψη, ως παράγωγο μιας νέας νοοτροπίας που εισήγαγε στα γράμματα και τις τέχνες ο Βύρωνας! Όμως επιστημονικά ο δυτικός αυτός ρομαντισμός – που προήλθε ως αντίδραση στα τεχνολογικά επιτεύγματα της εποχής εκείνης, που «αλλοτρίωναν» την ανθρώπινη φύση – κρίνεται ως η βάση του μετέπειτα ολοκληρωτισμού και του φασισμού και έχει τις ρίζες του στο πολύ σύνθετο θεωρητικό έργο του Γάλλου συγγραφέα Ζαν-Ζακ Ρουσό... Άρα και το έργο του Βύρωνα εντάσσεται αναπόφευκτα σ’ αυτήν ακριβώς τη λογική τμήματος των διανοουμένων του καιρού αυτού: στην απόρριψη του νέου, τεχνολογικής υφής, τρόπου ζωής και την έντονη νοσταλγία επιστροφής στην ευτυχία του «χαμένου παραδείσου» μιας απώτατης πρωτόγονης κατάστασης της ανθρωπότητας...

Από εδώ άλλωστε εκπηγάζουν και έργα μεταφυσικού (πλην όμως πολύ «σκοτεινού») μεγαλείου της βρετανικής κουλτούρας, όπως π.χ. το επικό ποίημα «Ο χαμένος παράδεισος» του Τζον Μίλτον και το μυσταγωγικό έργο «Ο γάμος του ουρανού και της κόλασης» του Ουΐλιαμ Μπλέικ. Έτσι ακριβώς και η εργογραφία του Λόρδου Βύρωνα, ιδιαίτερα δε το μυστηριακού χαρακτήρα έπος «Κάιν – Δραματικό μυστήριο σε τρεις πράξεις», αποτελεί μία κορυφαία στιγμή της «γοτθικού» τύπου βρετανικής λογοτεχνίας θρίλερ των ημερών εκείνων. Αλλά και οι τίτλοι και μόνο άλλων έργων του, όπως το «Μάνφρεντ» ή το «Γκιαούρ», αρκούν για να καταδείξουν περίτρανα το «μαύρο» πλαίσιο μέσα στο οποίο εκινείτο ο Άγγλος αριστοκράτης...

Όπως συμβαίνει πάντοτε σε παρόμοιες περιπτώσεις, προσωπικά βιώματα ήταν εκείνα που οδήγησαν τον Τζορτζ Μπάιρον στο να εκλάβει από πολύ μικρός έναν αλλόκοτο και ασύνηθη χαρακτήρα, με ιδιαίτερη ροπή προς τα άδυτα του μυστικισμού και τις αποκρυφιστικές τέχνες. Καταρχάς λίγες μόνο εβδομάδες προτού αυτός γεννηθεί, στο Λονδίνο στις 22 Ιανουαρίου 1788, οι γονείς του χώρισαν και ο πατέρας του αναγκάστηκε να διαφύγει στη Γαλλία λόγω υπέρογκων χρεών... Πλοίαρχος του βρετανικού βασιλικού Ναυτικού ο πατέρας του, Τζον Μπάιρον, διέφυγε κυνηγημένος, για να πεθάνει τελικά το 1791, σε ηλικία 36 μόλις ετών... Αλλά και ένα σημάδι της φύσης στάθηκε μοιραίο για την ψυχοσύνθεση του Τζορτζ ήδη από μωρό παιδί: γεννήθηκε κουτσός, με μια ανωμαλία στο δεξί του πόδι, έτσι που έπρεπε να φοράει μια ολόκληρη ζωή ειδικά παπούτσια!...

Αμέσως μετά τη γέννησή του η μητέρα του, Κατερίνα το γένος Γκόρντον, πήρε τον γιο της και διέφυγε στη μαγευτική και γεμάτη μυστικούς θρύλους Σκωτία, όπου και μεγάλωσε ο μικρός Τζορτζ. Πάντα στο προσκέφαλό του είχε από μικρό παιδί τα διάφορα παλιά παγανιστικά και δεισιδαιμονικά λαϊκά παραμύθια της περιοχής, που – γεμάτα από τέρατα και σημεία... – του δημιούργησαν την αίσθηση του απόκοσμου και του τρομακτικού. Δεν άργησε λοιπόν, υπό την επίδραση και της νεαρής χήρας μητέρας του που... μισούσε τον Θεό διότι πίστευε ότι Εκείνος της είχε στερήσει τον άντρα της (!), να πιστέψει ότι ήταν απόλυτα κυριευμένος από το Κακό και προσπαθούσε (ανεπιτυχώς όμως) να βρει τρόπους για να ξεφύγει απ’ τη «μέγγενή» του! Λέγεται μάλιστα ότι κάποτε είχε επισκεφτεί μία «μάγισσα» του τόπου εκείνου, η οποία προέβλεψε ότι θα πέθαινε νέος, στην ίδια μάλιστα ηλικία με τον πατέρα του: πράγματι, ο Λόρδος Βύρων πέθανε κι εκείνος σε ηλικία 36 ετών!!!

Απογοητευμένος από τη Δύση και τον κόσμο της, αποφάσισε κάποτε να ταξιδέψει στην Ανατολή, για να γνωρίσει το μυστήριό της και έτσι να «απελευθερωθεί», όπως χαρακτηριστικά έγραψε κάποτε: «Αχ, να φύγω, να παρατήσω αυτήν τη σάπια Δύση, να βρω την πνευματική μου ησυχία στην Ελλάδα ή την Τουρκία»! [από το έργο του Andre Maurois “Don Juan ou la vie de Byron] Άλλωστε το 1816 χώρισε σκανδαλωδώς με τη σύζυγό του, την Αν-Ίζαμπελ Μίλμπαγκ, η οποία τον κατηγόρησε δημόσια για... ομοφυλοφιλία και αιμομιξία! Κι εδώ προκύπτουν άλλες δύο παράξενες συμπτώσεις:

α) Λίγες μόνο εβδομάδες μετά τον χωρισμό του από τη γυναίκα του γεννήθηκε η κόρη τους, η Άντα, ακριβώς δηλ. όπως είχε συμβεί και στη δική του περίπτωση (όταν και ο ίδιος γεννήθηκε είχαν μόλις χωρίσει αναγκαστικά οι γονείς του, λόγω της φυγής του πατέρα του)!...

β) Η κόρη του, η Άντα, πέθανε και αυτή (όπως ο παππούς και ο πατέρας της) σε ηλικία... 36 ετών!!! Απίστευτο! Κάποια σατανική σύμπτωση ή μήπως οικογενειακή κατάρα; Κάποιοι μάλιστα ακραίοι είδαν στον αριθμό αυτό τον ίδιο τον αριθμό του Αντίχριστου, το 666 (3 επί 6)!...

Ο Λόρδος Βύρων λοιπόν εγκατέλειψε την Αγγλία, καταφεύγοντας αρχικά στην Ελβετία, κατόπιν στην Ιταλία και αργότερα έφυγε συνολικά από τη Δύση, ερχόμενος στη φλεγόμενη εκείνη την εποχή σκλαβωμένη ακόμα Ελλάδα της επανάστασης! Πίστευε ότι αυτό ήταν το πεπρωμένο του και ο ίδιος είχε άλλωστε πει σε εντελώς ανύποπτο χρόνο: «Η μοίρα μου είναι να επιστρέψω στην Ανατολή. Ναι, πρέπει να επιστρέψω στην Ανατολή, για να πεθάνω»... [βλ. στο ανωτέρο έργο του Andre Maurois] Έγινε χορτοφάγος και δεν ξαναέβαλε στο στόμα του οινόπνευμα, ενώ άρχισε να νιώθει μια έντονη απέχθεια για το ανθρώπινο είδος, το οποίο θεωρούσε άδικο και κακό. Μισούσε τη Δύση και τον δυτικό πολιτισμό και κάποτε έκανε δημόσια έκκληση στους εξεγερθέντες Έλληνες με τα παρακάτω λόγια που καταγράφτηκαν: «Προσέξτε! Μην εμπιστεύεστε τον Φράγκο... Είναι άπιστος και ύπουλος φίλος. Ο μόνος σίγουρος δρόμος για την Ελλάδα είναι να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις»!... [από το έργο του Harold Spender “Byron and Greece”]

Στην Ελλάδα δεν δίστασε να ντυθεί με ρούχα ελληνικά και να αποκτήσει τις συνήθειες του απλού λαού. Μάλιστα ερωτεύτηκε σχεδόν τρελά την Ελληνίδα Θηρεσία Μακρή, κόρη του προξένου της Βρετανίας στην Οθωμανική αυτοκρατορία Θεόδωρου Μακρή, για χάρη της οποίας δημοσίευσε το κλασικό του ποίημα «Η κόρη των Αθηνών». Παράλληλα βέβαια συνέχισε τη συγγραφή των «σκοτεινών» του έργων, όπως το έπος «Κάιν», στο οποίο έφτασε στο πρωτοφανές σημείο να... δικαιώνει τον Κάιν για τον φόνο του αδελφού του, του Άβελ!!! Αλλά και ένα άλλο έργο, με τίτλο «Ο βρυκόλακας», που αποδόθηκε αμέσως στον Βύρωνα, κυκλοφόρησε εκείνη την περίοδο, προκαλώντας στην Αγγλία το «ανάθεμα» της αγγλικανικής Εκκλησίας, που βέβαια θεώρησε τον συγγραφέα ως δαιμονολάτρη...

Πέραν της πατρίδας του, έγινε διάσημος και σε άλλες χώρες, όπως π.χ. στη Γαλλία, όπου μάλιστα τον αποκαλούσαν... «Εωσφόρο»! Ήταν τόσο μεγάλη πια η «μόδα» των έργων του Λόρδου Βύρωνα, ώστε το καλοκαίρι του 1820 τρία θέατρα του Παρισιού έπαιζαν ταυτόχρονα θεατρικές παραστάσεις βασισμένες στη λογοτεχνία του Άγγλου στοχαστή! Ήδη λοιπόν από τότε ο Βύρωνας θεωρούνταν, σε πολύ μικρή ηλικία, κορυφαίος εν ζωή λογοτέχνης, με τα βιβλία του να είναι ευπώλητα σε όλες σχεδόν τις χώρες της ευρωπαϊκής Δύσης.

Στην επαναστατημένη Ελλάδα ο Λόρδος Βύρων πήγε στο Μεσολόγγι, όπου ήρθε σε επαφή με τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, με τη διάθεση να βοηθήσει τον ευγενή αγώνα των Ελλήνων για εθνική απελευθέρωση και ανεξαρτησία. Κατά πολλούς ήταν «προφητικός», όταν προειδοποίησε τους Έλληνες να μην πάρουν δάνειο από τις δυτικές χώρες (όπως και τελικά έγινε), διότι σ’ αυτή την περίπτωση η χώρα τους θα ήταν αιώνια δέσμια των ξένων! Να παρατηρήσουμε μόνο ότι το δάνειο που τελικά συνήψαν οι ξεσηκωμένοι Έλληνες με ξένες τράπεζες εκείνη την εποχή το ελληνικό κράτος το αποπλήρωσε μόλις μετά το έτος... 2000!

Τον Απρίλιο του 1824 ο Μπάιρον, λόγω των κακουχιών του πολέμου, αρρώστησε από βαρύτατο πυρετό, ο οποίος τον εξουθένωσε. Τελικά πέθανε, στα 36 του, στις 19 Απριλίου του 1824. Το πένθος ανάμεσα στους επαναστατημένους Έλληνες ήταν γενικό γι’ αυτή την τόσο διφορούμενη και αμφιβόλου ποιότητας προσωπικότητα. Μάλιστα ο εθνικός ποιητής της Ελλάδας, ο Διονύσιος Σολωμός, συνέθεσε μια μεγάλη ωδή προς τιμήν του Άγγλου φιλέλληνα. Όμως στη δυτική λογοτεχνία το όνομά του εξακολούθησε να είναι σχεδόν απαγορευμένο. Είναι χαρακτηριστικό ότι αμέσως μετά τον θάνατό του βγήκε η αγγλικανική Εκκλησία επίσημα και απαγόρεψε την ταφή αυτού του «σατανολάτρη» στο νεκροταφείο των Λόρδων στο Λονδίνο! Όμως οι Έλληνες πήραν την καρδιά του και την έθαψαν στο Μεσολόγγι, όπου και βρήκε ο θάνατος αυτή την απόλυτα παρεξηγημένη και μυστηριώδη μορφή του σύγχρονου ευρωπαϊκού πνεύματος...

Ο ρωσικός σατανισμός (ο μάγος Ρασπούτιν)

Αναμφίβολα η ρωσική πνευματική παραγωγή (φιλοσοφία, λογοτεχνία, διάφορες τέχνες...) υπάγεται σχεδόν εξολοκλήρου σ’ έναν βαθύ μυστικισμό. Κι αυτό υπήρξε εμφανές ήδη από την περίοδο της λεγόμενης «σλαβικής αρχαιότητας» - η οποία συμπίπτει με τους δικούς μας... πρώτους μεσαιωνικούς αιώνες! – όταν και η παγανιστικού χαρακτήρα λατρεία των λαών της βόρειας Ευρασίας έβριθε από στοιχεία κανιβαλλιστικού χαρακτήρα, ακόμα και ήθη ανθρωποφαγίας!... Όλη αυτή η παράδοση του βόρειου σλαβικού τοτεμισμού και των νομάδων σαμάνων των στεπών εμπεριείχε στον πυρήνα του την έννοια του Κακού, σε αντιδιαστολή με τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα των μεσογειακών λαών. Κι αυτό φυσικά οφειλόταν κατά βάση στον ιδιαίτερο εθνικό χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση των εθνών που απάρτιζαν το σλαβογενές πολιτισμικό μόρφωμα.

Ακόμα και στην περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης και του, υποτίθεται, ορθολογικού διαλεκτικού υλισμού των Μαρξ και Λένιν η ρωσική πραγματικότητα χαρακτηριζόταν από μία ιδιόρρυθμη έφεση προς το «σκοτεινό», το μυστηριακό και, εν πολλοίς, το ανεξήγητο. Παρ’ όλα λοιπόν τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα του υπαρκτού σοσιαλισμού (που θεωρούνται πολύ ανώτερης ποιότητας από τα αντίστοιχα την ίδια χρονική περίοδο εμπορευματοποιημένα είδη της δυτικής ψευδοεπιστήμης), πάντοτε στη ρωσική εθνική ψυχή φώλιαζε ο έντονος ευρασιατικός μυστικισμός και η μεταφυσική θεώρηση των πραγμάτων. Αυτή ακριβώς την ιδιάζουσα ρωσική-σλαβική νοοτροπία την ανέλυσε διεξοδικά στο κλασικό έργο του «Απόλυτη Πατρίδα» ο γνωστός σύγχρονος ευρασιανιστής στοχαστής Αλεξάντρ Ντούγκιν...

Η πλέον χαρακτηριστική προσωπικότητα αυτού του ιδιότυπου είδους μυστικισμού, που πολλοί κατηγόρησαν (όχι και τόσο αβάσιμα βέβαια...) ως... σατανισμό (!) είναι μία από τις πλέον αμφιλεγόμενες μορφές της παγκόσμιας παρασκηνιακής ιστορίας: ο Ρώσος μάγος και πνευματιστής Γκριγκόρι Ρασπούτιν. Αυτός ταυτίστηκε με την τελευταία περίοδο της βασιλείας στη Ρωσία, αφού υπήρξε άνθρωπος του ρωσικού παλατιού, ασκώντας τεράστια επιρροή στο τότε βασιλικό ζεύγος της χώρας, τον βασιλιά Νικόλαο τον Β΄ και τη βασίλισσα Αλεξάνδρα.

Γεννημένος στις 22 Ιανουαρίου του 1869 (ακριβώς... 81 χρόνια μετά τη γέννηση του επίσης κατηγορούμενου ως σατανολάτρη Άγγλου διανοούμενου Λόρδου Μπάιρον, που γεννήθηκε στις 22 Ιανουαρίου του 1788!!!) στο χωριό Ποκρόβσκογιε της περιοχής του Τομπόλσκ, μεγάλωσε μέσα στο μυστηριώδες περιβάλλον, αυτή τη θολή ατμόσφαιρα, της σιβηρικής επαρχίας. Εκεί, μέσα στο παχύ κρύο και υπό την επίδραση των μαγευτικών παραμυθιών και των θρύλων του Βορρά και του χιονιού, οικοδόμησε γρήγορα μία προσωπικότητα πολύ «κλειστή» και παράλληλα με έφεση προς το υπερφυσικό και το αλλόκοτο... Ήταν μάλιστα τόσο απόκοσμος ως παιδί, ώστε... δεν έμαθε ποτέ του γράμματα και παρέμεινε περίπου αστοιχείωτος, απόκοσμος και απομακρυσμένος από κάθε κοινωνική πραγματικότητα!...

Όταν έγινε πλέον 18 ετών, διωγμένος από το χωριό του και την οικογένειά του, κατέφυγε σ’ ένα μοναστήρι της Σιβηρίας, που το είχαν καταλάβει και κατοικούσαν μέλη μιας περίεργης αίρεσης, των «μαστιγουμένων». Έτσι ονομάζονταν οι οπαδοί μιας μάλλον αντιχριστιανικής παραθρησκευτικής δοξασίας, σύμφωνα με την οποία οι «πιστοί» της θα έπρεπε να υποβάλλουν καθημερινά και συνεχώς τον εαυτό τους σε εξευτελιστικά μαρτύρια και σε απάνθρωπες δοκιμασίες, για να νιώσουν έτσι σε όλες του τις διαστάσεις το απίστευτο μαρτύριο της ζωής!... Είναι χαρακτηριστικό ότι οι «μαστιγούμενοι» αυτοτιμωρούνταν χωρίς ουσιαστικό λόγο, φορώντας κουκούλες και με φρικτούς λυγμούς μαστίγωναν αλύπητα – έως αίματος... – το σώμα τους! Ο Ρασπούτιν μυήθηκε σ’ αυτή τη σατανική πράγματι αίρεση και μάλιστα διαστρέβλωσε ακόμα περισσότερο τα πράγματα, διατυπώνοντας μία δική του ψευτοθεωρία: ότι ο δήθεν «εξαγνισμός» του σώματος και της ψυχής επιτυγχάνεται μέσω της... σεξουαλικής εξάντλησης του ανθρώπινου οργανισμού!!! Όντως, «θεωρία» που υπάγεται στο επιστημονικό πεδίο της ψυχιατρικής...

Τελικά, αργότερα εγκατέλειψε το μοναστήρι αυτό των κολασμένων και επέστρεψε στο χωριό του, προσποιούμενος τον... «εξιλεωμένο»! Μάλιστα παντρεύτηκε μια συγχωριανή του και απέκτησε μαζί της και τέσσερα παιδιά. Ξαφνικά όμως μια μέρα εγκατέλειψε το σπίτι και το χωριό του και, αυτοανακηρυσσόμενος σε «άγιο», έγινε περιπλανώμενος του κόσμου, τριγυρνώντας σε διάφορους τόπους δύναμης, όπως π.χ. το Άγιο Όρος και τα Ιεροσόλυμα. Τελικά, το 1903, έφτασε γι’ αυτόν η μεγάλη στιγμή. Πήγε στην Αγία Πετρούπολη και γρήγορα έγινε διάσημος για τα διάφορα «ψευτοθαύματα», τις αγυρτείες και τις μαγγανίες που διέπραττε... Είχε μεγάλη πέραση στους κύκλους της ρωσικής αριστοκρατίας (που παραδοσιακά έλκονταν από κάθε τι το υπερφυσικό), οι οποίοι τον περιέθαλψαν από τον δρόμο και τον μετέτρεψαν σε κάτι σαν γελωτοποιό της κάστας τους!

Πράγματι, ο Ρασπούτιν έγινε ανάρπαστος στην υψηλή κοινωνία της Αγίας Πετρούπολης και... κορόιδευε τα μέλη της (αποτελούμενα από άχρηστους «βουτυρομπεμπέδες» και αργόσχολες κοπελίτσες), παρουσιάζοντάς τους τάχα κάποια υπερφυσικά φαινόμενα, που μετά από αρκετές δεκαετίες αποδείχτηκε ότι δεν ήταν παρά τα γνωστά κόλπα των ταχυδακτυλουργών του τσίρκου! Εντυπωσιασμένοι όλοι αυτοί οι ελιτίστες της μεγάλης ρωσικής πόλης από τα «θαύματα» του ψευτοαγίου τον έκαναν σύντομα πολύ πλούσιο και άνθρωπο μεγάλης επιρροής στην τοπική κοινωνία. Έτσι, αυτός ο σατανολάτρης, που έγινε γνωστός και για το πλήθος ερωτικών οργίων που διέπραξε τα χρόνια εκείνα, έφτασε μια μέρα και μέσα στην ίδια την «καρδιά» της ρωσικής εξουσίας: κατόρθωσε να διεισδύσει μέσα στη βασιλική αυλή της χώρας!...

Πώς έγινε αυτό; Ήταν φθινόπωρο του 1905, εποχή της εξέγερσης των κομμουνιστών κατά της εξουσίας, όταν αποκαλύφτηκε ότι ο διάδοχος του ρωσικού θρόνου, ο μικρός Αλεξέι Νικολάγεβιτς, ήταν αιμοφιλικός... Τότε ο Ρασπούτιν εμφανίστηκε στο παλάτι και κατόρθωσε, χρησιμοποιώντας διάφορα κομπογιαννίτικα γιατροσόφια και επικαλούμενος κάποια «σκοτεινή δύναμη», να ανακουφίσει κάπως το πρόβλημα των αιμορραγιών του παιδιού. Το βασιλικό ζεύγος παρασύρθηκε από αυτή την «επιτυχία» του μάγου και έτσι τον... ανακήρυξε σε άτυπο μέλος του βασιλικού οίκου! Και φυσικά ο πονηρός και κακός Ρασπούτιν εκμεταλλεύτηκε πλήρως την παντοδυναμία που απέκτησε και άρχισε να διαπράττει πολλά και διάφορα κατακριτέα...

Κύρια ασχολία του όταν έβγαινε απ’ το παλάτι ήταν η αποπλάνηση νεαρών γυναικών, τις οποίες βίαζε με πάθος, δικαιολογώντας αυτή του τη συμπεριφορά ότι... γινόταν για το καλό των ψυχών τους! Δεν άργησε λοιπόν να αποκτήσει τη χειρότερη φήμη, που επιδεινωνόταν από την αλαζονική του συμπεριφορά, έτσι που όλη η Αγία Πετρούπολη τον αποκαλούσε πια «κολασμένο καλόγερο»!... Τελικά, το 1911, ο τσάρος Νικόλαος αναγκάστηκε να τον εξορίσει, τιμωρώντας τον για την κατάχρηση εξουσίας που έκανε, αλλά μόλις λίγους μήνες αργότερα ανακάλεσε αυτή του την απόφαση, κατόπιν της επιμονής της γυναίκας του: η βασίλισσα ήταν η φανατικότερη υποστηρίκτρια του Ρασπούτιν, ο οποίος την «μάγευε», αποκαλώντας την «αγία»...

Το 1915 ο τσάρος έφυγε ο ίδιος επικεφαλής για το μέτωπο στη διάρκεια του Α΄ παγκοσμίου πολέμου, κατόπιν... «οράματος» που υποτίθεται ότι είδε ο απατεώνας Ρασπούτιν! Αυτός ο τελευταίος, προφανώς για να απαλλαγεί από τον βασιλιά και να μείνει το πεδίο μπροστά του ελεύθερο, είπε ότι τάχα άκουσε φωνή βροντερή απ’ τον ουρανό να του λέει ότι αν δεν έφευγε ο ίδιος ο τσάρος για το μέτωπο, η Ρωσία θα καταστρεφόταν! Και ο τσάρος τον πίστεψε!... Τότε ο τσαρλατάνος δαιμονολάτρης άρχισε να ασκεί πια ο ίδιος την εξουσία στη χώρα!!!

Είχε πάρει τόσο τα μυαλά της βασίλισσας Αλεξάνδρας, ώστε εκείνη εκτελούσε όλα του τα θελήματα! Όποιον λοιπόν δεν συμπαθούσε ο Ρασπούτιν αμέσως τον κυνηγούσε, διώχνοντάς τον από το αξίωμά του, λόγω του ότι ο μάγος έλεγε στη βασίλισσα τη μόνιμη συκοφαντική επωδό: «Αυτός έχει τον διάβολο μέσα του»!... Όσοι μάλιστα υπουργοί ή διοικητές περιφερειών ήθελαν να διασώσουν τη θέση τους έπρεπε απαραίτητα να έχουν την εύνοια του μάγου, αναγκαζόμενοι μάλιστα σε κολακείες και παρακάλια μπροστά στον ευνοούμενο της τσαρίνας... Πάντως, αν και έγιναν μερικές απόπειρες δολοφονίας κατά του λαομίσητου πλέον Ρασπούτιν, αυτού του «σκοτεινού κυβερνήτη» της Ρωσίας, εν τούτοις αυτός κατάφερνε πάντοτε να διασώζεται την τελευταία στιγμή! Κι αυτό το απέδιδε, όπως έλεγε στη βασίλισσα, στην παρέμβαση του ίδιου του Θεού υπέρ του!...

Μ’ αυτά και μ’ αυτά απαξιώθηκε η μοναρχία στη χώρα... Τότε κάποιοι πιστοί του βασιλικού θεσμού οργάνωσαν σχέδιο δολοφονίας του Ρασπούτιν, με σκοπό να απαλλάξουν το παλάτι από αυτόν τον σατανά. Τη νύχτα λοιπόν της 29ης προς την 30ή Δεκεμβρίου 1916, ο σύζυγος της ανιψιάς του τσάρου προσκάλεσε τον Ρασπούτιν στο σπίτι του, δήθεν για να τον τιμήσει, κάνοντάς του το τραπέζι. Του έδωσε κρασί και γλυκό δηλητηριασμένο, αλλά παρ’ όλα αυτά... ο Ρασπούτιν δεν έπαθε τίποτα!!! Τότε ο οικοδεσπότης τον πλησίασε και του έριξε μία σφαίρα στην καρδιά, για να τελειώνει μ’ αυτό το ανθρωπόμορφο τέρας! Αλλά και πάλι ο Ρασπούτιν δεν έλεγε να πεθάνει και μπόρεσε μάλιστα να συρθεί μέχρι την αυλή όπου τελικά τον πρόφτασαν και του άδειασαν όλο τον γεμιστήρα πάνω του... Μετά πήραν το σώμα του, το τύλιξαν μέσα σ’ ένα χοντρό ύφασμα, του έδεσαν ένα βαρίδι και το φόρτωσαν πάνω σ’ ένα αμάξι για να το ρίξουν στο παγωμένο ποτάμι. Καθώς όμως το ξφόρτωναν... διαπίστωσαν ότι ο Ρασπούτιν ήταν ακόμα ζωντανός, αφού το σώμα του κινούνταν!!! Ο θάνατος του καταραμένου αυτού προσώπου επήλθε τελικά από πνιγμό...

Έκτοτε οι χωρικοί πίστευαν ότι το στοιχειωμένο πνεύμα του περιπλανιέται τις νύχτες στα δάση και τα βουνά της περιοχής... Με τον καιρό μάλιστα αρκετοί – πιθανόν από αντίδραση στο κομμουνιστικό καθεστώς – άρχισαν να τον λατρεύουν και να τον θεωρούν σύγχρονο «άγιο»! Όταν δε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ κάποιοι πρότειναν στην Εκκλησία να τον αγιοποιήσει, ο τότε Ρώσος πατριάρχης Αλέξιος είπε τα εξής σημαντικά: «Αυτό είναι καθαρή τρέλα! Ποιος θα ήθελε να παραμείνει σε μια Εκκλησία, η οποία τιμά το ίδιο τους δολοφόνους με τους μάρτυρες και τους κολασμένους με τους αγίους»;...