29.6.2013
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Το Σάββατο 29 Ιουνίου του 2002 ο Σάββας Ξηρός (Σάββατο-Σάββας: παράξενος μεταφυσικός συνειρμός...) τραυματίστηκε σοβαρά στο λιμάνι του Πειραιά, στην προσπάθειά του να τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό σε εγκαταστάσεις ναυτιλιακής εταιρείας. Η έκρηξη που ήταν φοβερή προκλήθηκε εξαιτίας φτηνού κινεζικού ρολογιού που «ρύθμιζε» τη λειτουργία της βόμβας. Ως συνέπεια του γεγονότος αυτού το επίσημο κράτος ανακοίνωσε μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα αυτό που δεν μπορούσε να επιτύχει μέχρι τότε επί 27 συναπτά έτη: τη σύλληψη και εξάρθρωση της επαναστατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη»!
Όμως γύρω από το θέμα αυτό υπάρχει μπόλικο παρασκήνιο, για το οποίο ο ελληνικός λαός ήταν και παραμένει ακόμα ανενημέρωτος. Πρώτα απ’ όλα, όλες οι αρχικές εκτιμήσεις έκλιναν στο ότι η τρομοκρατική οργάνωση που θα αναλάμβανε την ευθύνη για το εν λόγω χτύπημα ήταν η Λαϊκή Αντίσταση ή, στην «καλύτερη» περίπτωση, οι Επαναστατικοί Πυρήνες. «Περιέργως» άλλωστε, αμέσως μετά από το περιστατικό με τον Σάββα Ξηρό, αμφότερες οι ως άνω οργανώσεις εξαφανίστηκαν για πάντα από το προσκήνιο. Μόνο μετά από «ειδικού» τύπου διαβουλεύσεις ανάμεσα σε Έλληνες και Βρετανούς αντιτρομοκράτες αποφασίστηκε να τεθεί σε λειτουργία το σχέδιο «εξάρθρωσης» της «17 Νοέμβρη» (ανύπαρκτης ουσιαστικά και εγκλωβισμένης μετά την εκτέλεση του Άγγλου ταξιάρχου Σόντερς τον Ιούνιο του 2000), προκειμένου η Ελλάδα να μην χάσει τους «Ολυμπιακούς αγώνες» του 2004...
Με δυο λόγια, πώς ήταν δυνατό πρακτικά να εξαρθρωθεί μία οργάνωση-«φάντασμα» (όπως όλοι μέχρι τότε χαρακτήριζαν τη «17 Νοέμβρη») μέσα σε ελάχιστες στην κυριολεξία ώρες, ενώ επί 27 ολόκληρα χρόνια κανένα μέλος της δεν είχε ποτέ συλληφθεί; [ΣΗΜ.: εκτός βέβαια εάν είχε συλληφθεί και ανακοινώθηκαν επίσημα άλλα στοιχεία...]. Αλλά και γιατί τόσο ξαφνικά και απρόσμενα να παρέμβει η «17 Νοέμβρη» με το που έμπαινε το κατακαλόκαιρο του 2002 στην τότε δυναμική απεργία των ναυτεργατών που χτυπούσε την κυβέρνηση Σημίτη, όταν μετά τη δολοφονία του Σόντερς (2 ολόκληρα χρόνια πιο πριν) δεν είχε πραγματοποιήσει την παραμικρή ενέργεια; Ούτε... φωτιά σε κάδο απορριμάτων τόλμησε να βάλει η «17 Νοέμβρη» μετά τον φόνο του Σόντερς! Για κάποιο σοβαρό λόγο... Ήταν λοιπόν δυνατό μία ανενεργή πλέον οργάνωση (όπως και ο ΕΛΑ μετά τον Ιανουάριο του 1995) να βάλει τη βόμβα στον Πειραιά (και γιατί;);...
Στην πραγματικότητα, ήδη μετά τη δολοφονία του Σόντερς (κομβικής σημασίας για την ελλαδική τρομοκρατία) οι γνωρίζοντες ανέμεναν συλλήψεις και απαγγελίες κατηγοριών. Π.χ. ο γράφων αυτή τη στήλη, σε επίσκεψή του στον αείμνηστο Απόστολο Χριστακούδη στο Βαλκανικό Ινστιτούτο της Σόφιας, στις 4 Δεκεμβρίου του 2000, είχε ακούσει από τον ελληνικής καταγωγής επιστήμονα της Βουλγαρίας τα παρακάτω εκπληκτικά λόγια: «Μέσα στα επόμενα δύο χρόνια... θα συλληφθεί η 17 Νοέμβρη»! Τελικά ο Χριστακούδης (που πέθανε πρόωρα από καρκίνο) δικαιώθηκε πλήρως σ’ αυτή του την εκτίμηση. Ασφαλώς ο Χριστακούδης δεν ήταν καθόλου τυχαίος (και «ο νοών νοείτω»). Επειδή όμως γνώριζε ότι πεθαίνει, μας εκμυστηρεύτηκε αρκετά σημαντικά και σοβαρά πράγματα και μάλιστα μας εμπιστεύτηκε πολύτιμο υλικό σχετικό με την Ελλάδα που ΜΟΝΟ τα ανώτερα μέλη του πρώην Κ.Κ. της Βουλγαρίας είχαν στη διάθεσή τους...
Αλλά και μεταξύ 2001 και 2002 συνέβησαν πολλά και εκπληκτικά γεγονότα. Για παράδειγμα, ήδη μετά τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 (και τα τραγικά συμβάντα στις ΗΠΑ) τέθηκε σε κίνηση ολόκληρος παγκόσμιος μηχανισμός αναζήτησης οποιασδήποτε πληροφορίας σχετικής με την ελλαδική τρομοκρατία. Ακόμα και από τον υπογράφοντα αυτό το κείμενο ζητήθηκε (τον μήνα Απρίλιο του 2002) να συγγράψει επειγόντως μελέτη υπό τον τίτλο «Η καταγωγή της επαναστατικής οργάνωσης 17 Νοέμβρη»! Τότε ξαφνιαστήκαμε για ποιο λόγο άραγε μας ζητείται να ασχοληθούμε με μία νεκρή (κατ’ ουσία) ένοπλη ομάδα. Όμως αντιληφθήκαμε επίσης ότι όλα αυτά συνέβαιναν επειδή επέκειντο συλλήψεις αναφορικά με ελλαδικές οργανώσεις ένοπλης βίας.
Αξίζει εδώ (για την ιστορία) να παραθέσουμε τι γράφει ο ίδιος ο Σάββας Ξηρός στα απομνημονεύματά του για τα γεγονότα του 2002, υπό τον τίτλο «Η μέρα εκείνη...», που κυκλοφόρησαν το 2006:
«Κοιτάω το πεζοδρόμιο. Τον καθημερινό μου σύντροφο για δύο δεκαετίες. Σαν σε ταινία βλέπω, για άλλη μια φορά, τον εαυτό μου στις κρύες πλάκες να αφήνει την τελευταία πνοή. Ο καλύτερος, ο κοντινότερος για κείνη την ώρα φίλος μου, ο πρώτος τυχαίος περαστικός μού κλείνει τα μάτια. Και το κράτος έρχεται με μια κουβέρτα για να κρύψει τη ντροπή του. Πόσο έξω έπεσα!
«Υπάρχω λες κι ύστερα δεν υπάρχεις. Αυτό ήτανε, μέχρι εδώ». Οι πρώτες σκέψεις. Εδώ τελειώνουν οι αγωνίες, το άγχος, οι ευθύνες, ο αγώνας. Το απόλυτο κενό, το απόλυτο τίποτα. Το τίμημα. Το έχω δει, το έχω ξαναζήσει στη φαντασία μου, το έχω αποδεχτεί, έχω συμφιλιωθεί μαζί του, το περιμένω. Δεν αναρωτιέμαι γιατί. Φεύγω. Όχι εγώ, η γη. Συνεχίζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στροβιλίζοντας προς το άπειρο. Παραμένω μετέωρος, κοκαλωμένος, ακίνητος. Έχει παγώσει ο χρόνος.
Μια γνωστή φωνή με επαναφέρει. «Είσαι καλά;» «Όχι». Δεν είναι παραίτηση. Προσπάθησα, μα δεν μπορώ ν’ ακολουθήσω. «Φύγε...» Τίποτα δεν τελειώνει. Συνεχίζουμε.
Ύστερα ο κόσμος να μου δίνει κουράγιο, το ασθενοφόρο, το Τζάνειο, το χειρουργικό τραπέζι. Λέω τ’ όνομά μου «Σάββας» και κλείνω τα μάτια».