19.5.2011
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Η σύγχρονη Τουρκία από την εποχή που εδραιώθηκε στη θέση της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας αποτέλεσε «χωνευτήρι» λαών, νοοτροπιών και δοξασιών. Μέσα στον τουρκικό γεωγραφικό χώρο βρίσκονται στοιβαγμένες πολλές και διαφορετικές φυλετικές ομάδες, πράγμα που προσδίδει μια άλλη διάσταση στον «καμβά» του μουσουλμανικού κόσμου. Έτσι μία σύγχρονη ξανθιά νέα γυναίκα, που δε διαφέρει σε πολλά από αυτές της Δύσης, μπορεί να σταθεί δίπλα σε μία μελαχρινή μαντηλοφορούσα κοπέλα, η οποία θαρρείς και ξεπήδησε από κάποιο θεοκρατικό καθεστώς της Ανατολής... Αν κάποιος πρέπει να σημειώσει ποια είναι η σημαντικότερη επιτυχία της τουρκικής ελίτ, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι η πολιτική της αφομοίωσης των πληθυσμών και η ένταξή τους σε μία εθνική συνιστώσα, την τουρκική, η οποία δε βασίζεται πάνω στο φυλετικό στοιχείο (το «αίμα»), αλλά στο συνειδησιακό παράγοντα (το «πνεύμα»). Είναι άραγε τυχαίο ότι οι δύο δυναμικότεροι και χαρακτηριστικότεροι ιδεολόγοι του (παν)τουρκισμού, ο Ζιγιά Γκιοκάλπ και ο Γιουσούφ Ακτσουρά προήλθαν από μη τουρκικές εθνότητες; Ο Γκιοκάλπ υπήρξε Κούρδος, ο δε Ακτσουρά Τάταρος, και οι δύο όμως αποτελούν τους «πατριάρχες» του τουρκικού εθνικισμού... Διάφορες υπηρεσίες πληροφοριών κατέγραψαν ότι κατά το τελευταίο στάδιο κατάρρευσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας υπήρχαν δύο δυναμικά ενδομικρασιατικά στοιχεία που, λόγω ακριβώς της ιδιαίτερης δυναμικής τους, θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για το νεαρό τουρκικό κράτος. Τα στοιχεία αυτά είναι αντίστοιχα εθνικού και λατρευτικού χαρακτήρα και είναι το ποντιακό γένος των παραευξείνειων περιοχών και οι λεγόμενοι κρυπτοχριστιανοί, που ήταν διασκορπισμένοι σε όχι λίγα σημεία της τουρκικής επικράτειας. Η μυστική και απόκρυφη δράση τους δεν έπαψαν να απασχολούν τις υπηρεσίες πληροφοριών και ασφαλείας της Τουρκίας ολόκληρες δεκαετίες, κοντά έναν αιώνα, μετά την ανάδυση του τουρκικού κράτους απ’ την τέφρα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας... Οι Πόντιοι, φύλο του ελληνικού εθνικού και πολιτισμικού οικοδομήματος της περιοχής, γνώρισαν κατά τη διάρκεια της δεύτερης δεκαετίας του 20ού αιώνα μια γενοκτονία ανάλογη μ’ αυτή των Αρμενίων από τα φανατικά πλήθη των Νεοτούρκων, καθώς και τον ξεριζωμό απ’ τις πατρογονικές τους εστίες. Το 1914, πριν τη σφαγή και το διωγμό τους, αποτελούσαν την πλειοψηφία της περιοχής του Πόντου. Σύμφωνα λοιπόν με τα τότε επίσημα στοιχεία, η κατανομή των πληθυσμιακών ομάδων στον Πόντο είχε ως εξής: με βάση το θρησκευτικό κριτήριο, οι Μωαμεθανοί ήταν 1.006.000, οι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί 696.495, οι Αρμένιοι (μαζί με τους Γρηγοριανούς και τους Καθολικούς) 60.000 και οι Προτεστάντες 5.000 άτομα. Με βάση το εθνικό κριτήριο, οι Τούρκοι (με άλλες μικρότερες εθνότητες) ήταν 772.600, οι Έλληνες 929.895, οι Αρμένιοι 60.000 και οι Ευρωπαίοι 5.000 άτομα. Σύνολο δηλαδή 1.767.495 ψυχές. Υπήρχε δε, και ένας άλλος διαχωρισμός, αυτός που αφορούσε αποκλειστικά τους Έλληνες της περιοχής (δηλαδή τους 929.895) και οι οποίοι κατανέμονταν ως εξής: Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί 696.495, Έλληνες Μωαμεθανοί 190.000 και Κρυπτοχριστιανοί 43.400. Άρα, από τότε υφίστατο το θέμα των κρυπτοχριστιανών, που δεν είναι παρά Έλληνες του Πόντου. Η Τουρκία κατά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο προέβη σε μαζικές πληθυσμιακές εκκαθαρίσεις. Οι Πόντιοι και οι Αρμένιοι ήταν οι πρώτοι που έπεσαν θύματα στο βωμό της τουρκικής αυτής πολιτικής. Δημιουργήθηκαν «τάγματα εργασίας», στα οποία επιστρατεύτηκαν άνω του μισού εκατομμυρίου Ελλήνων του Πόντου και Αρμενίων. Τα εν λόγω τάγματα είχαν αφοπλιστεί και η δράση τους είχε βοηθητικό χαρακτήρα· αυτοί δε που τα αποτελούσαν ζούσαν κάτω από άθλιες συνθήκες, ο ένας πάνω στον άλλο, σε κτίρια που στέγαζαν εκκλησίες, προφανώς για να απαξιωθούν κι αυτές... Χιλιάδες ήταν εκείνοι που πέθαναν από μολύνσεις, τον τύφο, αλλά και την πείνα... Τότε ήταν που οργανώθηκε το πρώτο ποντιακό αντάρτικο. Μην αντέχοντας πλέον αυτή την κατάσταση της αθλιότητας, οι πάντοτε ανυπότακτοι και περήφανοι Πόντιοι άρχισαν να λιποτακτούν κατά χιλιάδες, πονοκεφαλιάζοντας τους επιτελείς τους. Το χειρότερο για τους Τούρκους ήταν ότι οι φυγάδες κατέφευγαν πάνω στα βουνά, όπου μετατρέπονταν σε αντάρτες και – με τα πολεμικά σώματα που ίδρυσαν – προσπάθησαν να αναστήσουν το πνεύμα του 1821! Έτσι όταν οι Τούρκοι ενεπλάκησαν στον 1ο παγκόσμιο πόλεμο είχαν άλλο ένα πρόβλημα που ζητούσε λύση: τα οργανωμένα στρατιωτικά σώματα των Ποντίων. Φυσικά οι Τούρκοι δεν άφησαν αναπάντητη την πρόκληση αυτή· για να εκδικηθούν έλαβαν πολύ σκληρά μέτρα εναντίον των οικογενειών των λιποτακτών κι έτσι άρχισαν οι πρώτες μαζικές δολοφονίες γυναικόπαιδων και γερόντων του Πόντου από τις τουρκικές ορδές... Η Ελλάδα ήταν φανερό ότι πολύ δύσκολα θα κατάφερνε να επεκτείνει την επιρροή της μέχρι τον Πόντο· είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος σαν πρωθυπουργός αναγκάστηκε να αποδεχτεί οι Έλληνες του Πόντου να ενσωματωθούν στο υπό ίδρυση τότε αρμενικό κράτος (που τελικά «κατάπιε» η ΕΣΣΔ). Μετά τη λήξη του 1ου παγκοσμίου πολέμου και τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922, η Ελλάδα βρέθηκε χωρίς την υποστήριξη των παραδοσιακών της συμμάχων, με τους Γάλλους και τους Ιταλούς να κρατούν μια θετική στάση υπέρ του νέου Τούρκου ηγέτη, του Κεμάλ Ατατούρκ, τους Άγγλους να είναι αδιάφοροι, ενώ τους Σοβιετικούς να αποτελούν – μαζί με τους Γερμανούς – τους σημαντικότερους υποστηρικτές του νέου τουρκικού καθεστώτος. Το καθεστώς αυτό είχε βάλει ως στόχο μια Τουρκία «καθαρή» κι έτσι δεν ήθελε «παραφωνίες» στο νέο κράτος. Οι Πόντιοι ήταν μια «ενοχλητική» παρουσία, έπρεπε επομένως να «εξαλειφθούν»... Χωρίς τη δυνατότητα βέβαια αντίδρασης από τη λυγισμένη πια Ελλάδα, ο Ατατούρκ χρησιμοποίησε τους «τσέτες» για να αφανίσει τα ποντιακά χωριά και κατόπιν με την απροκάλυπτα εχθρική πολιτική της τουρκικής διοίκησης η γη του Πόντου δεν άργησε να αδειάσει από Έλληνες... Μπόρεσαν λοιπόν οι Τούρκοι να εκδιώξουν από τα πατρογονικά χώματα όλους τους Ποντίους; Πολλές δεκαετίες αργότερα η τουρκική χωροφυλακή, αλλά και η MIT, θα πληροφορούνταν για την ύπαρξη ενός νέου ποντιακού αντάρτικου, που σκόρπιζε τον τρόμο στους εκπροσώπους της τουρκικής διοίκησης στην περιοχή των παραλίων της Μαύρης θάλασσας! Τι συνέβαινε λοιπόν; Οι πληροφορίες που μαζεύτηκαν το 1998 μιλούσαν για ανάπτυξη ενός «αντάρτικου σώματος», που αποτελούνταν από Τούρκους πολίτες που όμως μιλούσαν ποντιακά και είχαν ελληνική εθνική συνείδηση! Υποτίθεται μάλιστα πως ήταν και κρυπτοχριστιανοί, ενώ στα μπαούλα των υπογείων τους είχαν καλά κρυμμένες την ηρωική σημαία της Δημοκρατίας του Πόντου και την εικόνα του Χριστού με την Παναγία... Αρχηγός τους ήτανε μια νέα γυναίκα, 28 ετών, της οποίας ο δυναμισμός και οι οργανωτικές ικανότητες αναβίωναν το θρύλο των αθάνατων Αμαζόνων, που μεγαλούργησαν επί σειρά χιλιετιών στην ίδια εκείνη γη!... Οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες φοβήθηκαν για πιθανή διασύνδεση του ιδιόμορφου αυτού «αντάρτικου» με την ελληνική ΕΥΠ. Ένα αίτημα της Ελλάδας για ίδρυση ελληνικού προξενείου θεωρήθηκε ότι έκρυβε υστεροβουλίες, αποσκοπώντας σε ενίσχυση αποσχιστικών τάσεων στο εσωτερικό της Τουρκίας και φυσικά απορρίφθηκε, ενώ κάποιοι μίλησαν και για κάποιον ποντιακής καταγωγής Έλληνα αξιωματικό των πληροφοριών, ο οποίος οργάνωσε ισχυρό δίκτυο κατασκοπείας μέσα στην τουρκική επικράτεια, προξενώντας μεγάλη ζημιά στην Τουρκία, και που ίσως κρυβόταν πίσω από το μυστηριώδες νέο αντάρτικο των Ελλήνων του Πόντου. Όσον αφορά στους «κρυπτοχριστιανούς» της Μικράς Ασίας (με βασικές εστίες τον Πόντο, την περιοχή της Καππαδοκίας και ορισμένες περιοχές της δυτικής Μικράς Ασίας), πρόκειται μάλλον για τα απομεινάρια της παλαιάς – περσικής ζωροαστρικής προέλευσης – αγγελοθρησκείας, η οποία επιβίωνε και στα χρόνια των περιοδειών του Αποστόλου Παύλου (αναφορά υπάρχει στην «Προς Κολασσαείς» επιστολή). Σύμφωνα με μια ερμηνεία η λατρεία των αγγέλων ως θεϊκά όντα αντιτίθεται στο χριστιανισμό και ουσιαστικά πρόκειται για μια εωσφορική πίστη, διαστρέβλωση ή παρανόηση πανάρχαιων μεταφυσικών θεωρήσεων της περιοχής (με δυο λόγια πρόκειται περί «σατανολατρείας»!)... Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι ακόμη και μέχρι τον πρώιμο μεσαίωνα τα διάφορα κέντρα της αγγελολατρείας στο μικρασιατικό χώρο θεωρούνταν σημεία διαβολικής επιρροής. Προς τα τέλη του 20ού αιώνα αποσαφηνίστηκε ότι το παράξενο αυτό λατρευτικό ρεύμα έτεινε μάλλον να ενσωματωθεί στην αλεβίδικη παράδοση του τουρκικού λαού, που με τη σειρά της αντιτίθεται στο παραδοσιακό αραβογενές Ισλάμ (που ως θρησκεία της ερήμου δεν ταιριάζει στη φύση του νομάδα Τούρκου της στέπας). Κατά μία άποψη το τουρκικό παρακράτος ενοχλήθηκε σφόδρα από την άνοδο του αλεβισμού, που συν τοις άλλοις έδειχνε να είναι φιλικά προσκείμενο προς την Ελλάδα, να συμπαθεί την Αριστερά και να συνδέεται στενά με τον τεκτονισμό. Έτσι, στις 2 Ιουλίου 1993 συνέβη η μεγάλη προβοκάτσια: στην πόλη της Σεβάστειας και στο χώρο όπου σημειωνόταν μια ετήσια αλεβίδικη γιορτή, φανατικοί μουσουλμάνοι έβαλαν μεγάλη φωτιά, με αποτέλεσμα να καούν ζωντανοί 37 Αλεβήδες πιστοί και άλλοι 60 να υποστούν σοβαρά εγκαύματα... Σε άλλα επεισόδια, που συνέβησαν στην Κωνσταντινούπολη, στις 12 Μαρτίου 1995, σκοτώθηκαν συνολικά 28 Αλεβήδες από το «φανατικό μουσουλμανικό όχλο»! Οι συγκρούσεις αυτές και οι αντιδράσεις ακραίων κύκλων ερμηνεύτηκαν σαν «καθοδηγούμενα συμβάντα», προκειμένου να ανακοπεί μια σχεδόν νομοτελειακή πορεία του αλεβισμού προς το μελλοντικό θρίαμβο και την ανάληψη της εξουσίας... ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΦΟΒΑΤΑΙ Η ΑΓΚΥΡΑ! (100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...) Ο ελληνισμός αναγεννιέται πραγματικά σε παγκόσμιο επίπεδο: άγνωστες για τη γενιά μας δυνάμεις που εκφράζουν το πανελλήνιο πνεύμα ενεργοποιούνται κατά έναν τρόπο θαυμαστό, στηρίζοντας παρασκηνιακά τα ελληνικά συμφέροντα και βοηθώντας σιγά-σιγά την Ελλάδα να ξεπεράσει την κρίση! Έτσι, καθόλου δεν αποκλείεται να πούμε στο τέλος ότι η σημερινή κρίση που μαστίζει την κοινωνία μας υπήρξε τελικά «ευλογία Θεού», αφού δραστηριοποίησε νέες δυνάμεις του ελληνισμού παντού πάνω στην υφήλιο! Στα Βαλκάνια, πέραν του Ατλαντικού, στην ευρασιατική Ανατολή, στη «μαύρη ήπειρο», παντού παρατηρείται μια αξιομνημόνευτη «μυστική» κινητοποίηση του απόδημου ελληνισμού και του ξένου φιλελληνισμού... Τα όσα μάλιστα συμβαίνουν στη γειτονική Τουρκία θα πρέπει οπωσδήποτε να τα καταγράψουμε και να τα λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψη. Μια πρωτοφανής λοιπόν αναβίωση του ελληνισμού παρατηρείται τον τελευταίο καιρό στην Τουρκία! Τα ελληνικά, ως εκμάθηση ξένης γλώσσας, κάνουν απίστευτη «θραύση», και μάλιστα σε ορισμένες περιοχές είναι η... πρώτη σε προτίμηση ξένη γλώσσα των Τούρκων! Ακόμη, ο κρυπτοχριστιανισμός της χώρας αυτής ξυπνάει με ρυθμούς ραγδαίους – έστω και υπό την κάλυψη των κοινών παραδοσιακών δρώμενων της λαϊκής λατρείας Ισλάμ και Ορθοδοξίας – και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις έχει εντυπωσιακές «παρενέργειες» στο εσωτερικό της τουρκικής κοινωνίας (όπως στην εκπληκτική αναβίωση της πίστης στον Άγιο Γεώργιο, στη γιορτή του οποίου κατά δεκάδες χιλιάδες συρρέουν οι κάτοικοι της χώρας...). Αλλά και η διάσταση του πανάρχαιου ελληνικού πνεύματος βρίσκει απήχηση σε νεώτερους κύκλους του τουρκικού λαού, όπως για παράδειγμα συμβαίνει με την αναβίωση της λατρείας του... Δία (!) στην πόλη του Άκσοϊ, κατόπιν πρωτοβουλίας μάλιστα του δημάρχου!... Το ίδιο εκπληκτική είναι η κατάσταση στην περιοχή του Πόντου (τουρκική επαρχία του Karadeniz), όπου θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για ένα φοβερό και τρομερό λαϊκό ηφαίστειο που σιγοβράζει! Καταρχάς πρέπει απαραίτητα να τονίσουμε πως οι κάτοικοι της βόρειας Τουρκίας αυτοαποκαλούνται... Έλληνες (!), στα τουρκικά “Rumlar” και μάλιστα σε επίσημα τουρκικά έγγραφα και βιβλία! Αλλά και το ίδιο το περίφημο «βαθύ κράτος» της Άγκυρας χαρακτηρίζει σαν Έλληνες τους πληθυσμούς που ζουν κατά μήκος των ακτών του Εύξεινου Πόντου και ειδικότερα στα χωριά της περιοχής (ψηλά πάνω στα όρη, απ’ όπου αντικρίζουν το πέλαγος...), αλλά και στις μεγαλουπόλεις της Τραπεζούντας, της Κερασούντας και της Σαμψούντας... Άρα πρόκειται για μια άτυπη, πολιτιστική, μειονότητα με ελληνική συνείδηση μέσα στην «καρδιά» του τουρκικού έθνους-κράτους!... Τα ήθη κι έθιμα του λαού αυτού είναι τα ίδια ακριβώς μ’ αυτά των Πόντιων που ζουν στην Ελλάδα. Αυτό παρατηρείται κυρίως στον τομέα της μουσικής, όπου μάλιστα πολλά τραγούδια είναι από κοινού στην τουρκική γλώσσα και την ποντιακή διάλεκτο! [τελευταία ένα μικρό κοριτσάκι, 10 ετών, από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας κατέπληξε το τουρκικό κοινό, τραγουδώντας και χορεύοντας τους ποντιακούς ρυθμούς, με τη συνοδεία λύρας, αποσπώντας άριστες κριτικές από τους ειδικούς: πρόκειται για την Μπιούσρα Γκεντς, που αποθέωσε το πανελλήνιο πνεύμα στους τηλεοπτικούς δέκτες της γειτονικής χώρας] Ώστε οι ελληνογενείς πληθυσμοί της τουρκικής αυτής επικράτειας επιστρέφουν αργά αλλά σταθερά στο ελληνικό πνεύμα, δίνοντας μια άλλη, νέα, διάσταση στο τόσο σύνθετο πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Κάποιοι μάλιστα θεωρούν ότι οι Τουρκοπόντιοι, μαζί με τους υπόλοιπους ελληνικής προέλευσης Τούρκους υπηκόους, θα είναι εκείνοι που θα επιβεβαιώσουν την προφητεία του Πατροκοσμά του Αιτωλού, ότι το 1/3 των Τούρκων θα προσχωρήσουν ξανά στη Ρωμηοσύνη και θα γίνουν, όπως λέει κι ο καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης, «οι καλύτεροι Έλληνες»! Πέρα όμως από την καθαρά πολιτισμική παράμετρο του όλου θέματος, υφίσταται και μια άλλη διάσταση, με τεράστιο βάθος και πλάτος: η πολιτική υπεραξία του ποντιακού ζητήματος, που όχι απλά είναι υπαρκτή, αλλά και τείνει να αποτελέσει και ένα σοβαρό «αγκάθι» για τους Τούρκους φασίστες, που εμποδίζουν την ελληνοτουρκική προσέγγιση, μέσω των διεκδικήσεών τους έναντι της χώρας μας και τον συστηματικό ανθελληνισμό που καλλιεργούν σε τμήματα του τουρκικού έθνους, δηλητηριάζοντας τις λαϊκές καρδιές... Όμως εδώ οφείλουμε να πούμε ότι οι συγκεκριμένοι τουρκικοί εθνικιστικοί κύκλοι έχουν αποτύχει παταγωδώς στην άθλια αποστολή τους! Όχι μόνο δεν έχουν στρέψει τον μέσο Τούρκο κατά των Ελλήνων, αλλά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: δεν υπάρχει άλλος λαός πάνω στον πλανήτη, που να γίνεται αποδεκτός από τους απλούς Τούρκους με τόση συγκίνηση και αγάπη, όπως ο ελληνικός!!! Και βέβαια αυτή ακριβώς η αποτυχία τους, γεμίζει τους συγκεκριμένους ρατσιστικούς κύκλους με ακόμα μεγαλύτερη κακία κατά του ελληνισμού... Σήμερα λοιπόν, και με αφορμή το ποντιακό ζήτημα, το οποίο (όπως εύστοχα λέει και ο μεγάλος Έλληνας πατριώτης Μιχάλης Χαραλαμπίδης) είναι θέμα πρώτης γραμμής για τον ελληνισμό – μαζί μ’ εκείνα της Κύπρου και της Βορείας Ηπείρου – οι Τούρκοι εθνικιστές που κατέχουν κάποιες θέσεις-κλειδιά στον τουρκικό κρατικό (και παρακρατικό...) μηχανισμό προβληματίζονται έντονα. Φοβούνται την αφύπνιση των Ελληνορθόδοξων της Τουρκίας και θέτουν το ποντιακό ζήτημα σε έκτακτη μελέτη στην «ημερήσια διάταξη» των προβληματισμών τους... Γι’ αυτό και πολύ πρόσφατα – και με αφορμή τα ποντιακά τραγούδια που ακούγονταν παντού πάνω στα πλοία, στις κρουαζιέρες του Εύξεινου Πόντου! – σε σύσκεψη του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας της χώρας (του περίφημου MGK) Τούρκος στρατηγός έθεσε επίσημα το εν λόγω θέμα! Τι ακριβώς λένε οι πληροφορίες, που βέβαια έφτασαν και στα «αυτιά» της ελληνικής ΕΥΠ; Ότι ο τουρκικός στρατός φοβάται, λέει, την αναβίωση του ποντιακού αντάρτικου στην περιοχή, για το οποίο τα λεπτομερή στοιχεία είναι ακόμη συγκεχυμένα. Λέγεται για παράδειγμα ότι του ποντιακού αντάρτικου ηγείται μια, σχετικά νεαρή, γυναίκα με δυναμικό χαρακτήρα, αναβιώνοντας έτσι τον θρύλο των μυθοϊστορικών Αμαζόνων της περιοχής! Αυτή η κοπέλα, Τουρκάλα βεβαίως υπήκοος, έχει ενεργοποιήσει ένα ευρύ δίκτυο επίδοξων ανταρτών, που ήδη αποθηκεύει οπλισμό σε κρύπτες πάνω στα ψηλά βουνά του Πόντου, αναμένοντας τη στιγμή που θα δωθεί το σύνθημα της διεκδίκησης ανθρώπινων και εθνικών δικαιωμάτων! Είναι μακριά αυτή η στιγμή; Όχι και τόσο, λέει η ενημέρωσή μας, αφού αφενός η πολιτική των Ερντογάν-Γκιουλ θεωρείται ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα και αφετέρου οι εξεγέρσεις στον αραβικό-μεσανατολικό κόσμο δεν αποκλείεται να δημιουργήσουν παρόμοιες προϋποθέσεις και στην ίδια την Τουρκία... Οι Τούρκοι που ανήκουν στο «βαθύ κράτος» (το οποίο κάθε άλλο παρά επιθυμεί την καλή γειτνίαση με την Ελλάδα...) υποπτεύονται διασυνδέσεις του αντάρτικου-«εμβρύου» με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες! Άλλωστε παλαιότερα είχαν κατηγορήσει ευθέως Έλληνες αξιωματούχους που δραστηριοποιούνταν στην περιοχή – και που είναι πραγματικοί ήρωες του ελληνικού έθνους! – ως επικίνδυνους πράκτορες, που επιθυμούν την υπονόμευση της ειρήνης στο εσωτερικό της Τουρκίας, ακόμα και τον ακρωτηριασμό της τουρκικής επικράτειας! Είναι άραγε ακόμα το ελληνικό “PKK” σε σπερματική μορφή ή μήπως τα πράγματα είναι πια αρκετά «προχωρημένα»; Το βέβαιο είναι ότι ένας απίστευτος υπόγειος πόλεμος ανάμεσα σε μυστικά κέντρα της Ελλάδας και της Τουρκίας μαίνεται αυτή την ώρα, ενώ είναι σίγουρο ότι η κατάσταση είναι πλέον μη αναστρέψιμη! Η μεγάλη μέρα της επανασύστασης της Ρωμανίας πλησιάζει...