24.7.2020
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Τα αναμφισβήτητα δεδομένα
Πρώτα, ορισμένες απαραίτητες διαπιστώσεις-δεδομένα.
Δεδομένο πρώτο. Από τις εκλογές του 2019 (ευρωπαϊκές και εθνικές), και έπειτα, κεντρικός εκφραστής των πατριωτικών ελληνικών θέσεων στη Βουλή των Ελλήνων, και κατ' επέκταση στην κοινωνία, είναι η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου. Η Ελληνική Λύση είχε λάβει στις ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου 2019 ποσοστό 4,18% και μία έδρα, το οποίο κατόρθωσε να συγκρατήσει και στις -περισσότερο πολωτικού χαρακτήρα- βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν στις 7 Ιουλίου 2019, λαμβάνοντας 3,70% και 10 έδρες. Έκτοτε, σε όλες τις δημοσκοπήσεις η Ελληνική Λύση φαίνεται να συγκρατεί, ή και να ανεβάζει το ποσοστό της, όντας ψηλότερα από το εκλογικό όριο του 3%· αξίζει να υπενθυμίσουμε, ότι τουλάχιστον ως προς την Ελληνική Λύση οι δημοσκοπήσεις πριν τις εκλογικές μάχες του 2019 έπεσαν σαφώς έξω, εφόσον έδειχναν σταθερά το κόμμα να βρίσκεται κάτω του ορίου εισόδου σε Βουλή των Ελλήνων και Ευρωβουλή. Τα αποτελέσματα των εκλογών διέψευσαν τις εταιρείες δημοσκοπήσεων.
Δεδομένο δεύτερο. Το κόμμα του Λαϊκού Συνδέσμου-Χρυσή Αυγή, ενώ στις ευρωεκλογές του Μαΐου 2019 είχε λάβει ποσοστό 4,87% και δύο έδρες, 40 ημέρες αργότερα, δηλαδή στις εθνικές εκλογές, έπεσε κάτω από το εκλογικό όριο του 3%: συγκεκριμένα, πήρε 2,93% και βρέθηκε εκτός κοινοβουλίου. Έκτοτε, το κόμμα αυτό τριχοτομήθηκε. Ήδη το καλοκαίρι του 2019 ομάδα στελεχών, υπό τον εκλεγμένο ευρωβουλευτή Ιωάννη Λαγό, αποχώρησε από τη Χρυσή Αυγή, δημιουργώντας νέο πολιτικό σχηματισμό, με την ονομασία Εθνική Λαϊκή Συνείδηση (ΕΛΑΣΥΝ). Τη δε άνοιξη του 2020 μία άλλη ομάδα Χρυσαυγιτών, με επικεφαλής τον πρώην βουλευτή και επρόσωπο της Χ.Α., Ηλία Κασιδιάρη, εγκατέλειψε κι αυτή το κόμμα του Νίκου Μιχαλολιάκου και ίδρυσε το κίνημα “Έλληνες για την Πατρίδα”. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την εξάτμιση της παλαιότερης δυναμικής της Χ.Α., κάτι που αποτυπώθηκε σε όλες τις σχετικές δημοσκοπήσεις: το μέχρι πρότινος 6% και 7% της Χ.Α., σήμερα αθροιστικά (Χ.Α., ΕΛΑΣΥΝ και “Έλληνες για την Πατρίδα”) βρίσκεται σαφώς κάτω από το όριο εισόδου στη Βουλή (3%).
Δεδομένο τρίτο. Όλες οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις, που αυτοπροσδιορίζονται ως “εθνικές” ή “πατριωτικές” -κόμματα όπως ο άλλοτε ισχυρός Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός (ΛΑΟΣ) του Γιώργου Καρατζαφέρη, η Ελεύθερη Πατρίδα, το Εθνικό Μέτωπο, ακόμη και η Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη- αθροιστικά (όλες μαζί) έλαβαν στις ευρωεκλογές του 2019 ποσοστό κάτω από 3%. Γι' αυτόν τον λόγο, εξάλλου, καμία από αυτές τις δυνάμεις δεν κατήλθε στις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019. Κατ' ουσίαν, έκτοτε, τα εν λόγω κόμματα αποτελούν απλώς “σφραγίδες”, χωρίς την παραμικρή επιρροή στην κοινωνία.
Το φανταστικό κέντρο
Υπάρχει στην επιστήμη της ψυχολογίας ο όρος “φανταστικό κέντρο”. Αφορά εκείνον, ο οποίος πιστεύει ότι αποτελεί το επίκεντρο ασχολίας των άλλων, χωρίς όμως αυτό να ισχύει. Στην πραγματικότητα, ουδείς ασχολείται μαζί του.
Αυτό ακριβώς αρμόζει στην περίπτωση των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων του “πατριωτικού χώρου”. Κόμματα της εμβέλειας του 0,1% και του 0,2% θεωρούν εαυτόν ως το επίκεντρο των πολιτικών εξελίξεων, ενώ στην πραγματικότητα είναι -εκλογικά και πολιτικά- ανύπαρκτα· πρόσωπα-αρχηγίσκοι κομμάτων χωρίς στελέχωση και εκλογική βάση ζουν σε ένα παράλληλο (πολιτικό) σύμπαν. Είναι κοινωνικά μη αναγνωρίσιμοι και, φυσικά, δεν έχουν καμία απήχηση στο εκλογικό σώμα. Το χειρότερο: καταντούν γραφικοί με την τακτική τους, καθιστώντας στη συνείδηση του μέσου Έλληνα (εντελώς άδικα, βέβαια) αποκρουστικές τις έννοιες “έθνος”, “πίστη”, “πατρίδα”...
Κι όμως, ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει. Το πολιτικό σύστημα, όπως το γνωρίζουμε στην Ελλάδα, με όλες τις αδυναμίες και τις ανομίες του, συνεχίζει -12ο χρόνο μείζονος κρίσης πλέον!- να λειτουργεί. Σαν να μην άλλαξε τίποτα, η Νέα Δημοκρατία κατέστη από τις εξελίξεις παντοδύναμη (ας μην λησμονούμε ότι έλαβε 40% στις περυσινές εθνικές εκλογές!), ενώ ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ απλώς αντανακλούν ό,τι απέμεινε από το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ. Τρία απανωτά εξοντωτικά Μνημόνια, δεκάδες ανελέητοι εφαρμοστικοί νόμοι και μεσοπρόθεσμα, ο αντιλαϊκός ΕΝΦΙΑ, και τόσα άλλα μέτρα υφεσιακά της οικονομίας, αλλά παρ' όλα αυτά κόμματα όπως η Χ.Α. ή ο ΛΑΟΣ εξαφανίστηκαν εκλογικά, αντί να ενισχυθούν! Κι από την άλλη, τα εθνικά θέματα του ελληνισμού να βρίσκονται στο “κόκκινο” και η λαθρομετανάστευση να καλπάζει...
Ενώ, λοιπόν, οι γενικότερες συνθήκες ήταν άκρως ευνοϊκές για τον κάθε Καρατζαφέρη ή Μιχαλολιάκο, αυτοί περιέργως αντί να καταστούν πολιτικά παντοδύναμοι και ρυθμιστές της κατάστασης, αρχικά συρρικνώθηκαν και έπειτα κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν. Είναι δε, θλιβερό άνθρωποι όπως οι παραπάνω να αναζητούν αλλού τις αιτίες της παρακμής τους, ενώ αποκλειστικοί υπεύθυνοι για την αποτυχία τους -που συμπαρέσυρε και την πατρίδα- είναι αυτοί οι ίδιοι, μαζί με 2-3 κολλητούς τους.
Απόδειξη αυτού του ισχυρισμού είναι η ίδια η πραγματική ζωή. Ποιος σοβαρός άνθρωπος ασχολείται σήμερα με τους ξοφλημένους πολιτικά επικεφαλής του ΛΑΟΣ και της Χ.Α.; Αλλού παίζεται το πολιτικό παιχνίδι, αλλού κρίνονται οι συσχετισμοί δυνάμεων και η μάχη για την εξουσία. Σ' αυτό το γήπεδο που κρίνει τη διακυβέρνηση του τόπου και το μέλλον του έθνους, οι αρχηγίσκοι των εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων του “πατριωτικού χώρου” είναι ανίκανοι να παίξουν. Σπατάλησαν άσκοπα στο παρελθόν το κεφάλαιο που τους εμπιστεύτηκε ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό Συνελλήνων μας. Κι οι εκλογές του 2019 αποτέλεσαν γι' αυτούς τον πολιτικό τους τάφο.
Η Ελληνική Λύση στη Βουλή και την Ευρωβουλή
Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, τόσο στη ζωή όσο και στην πολιτική. 200.000 και πλέον συμπολίτες μας, εμπιστεύθηκαν την Ελληνική Λύση στις ευρωπαϊκές και τις βουλευτικές εκλογές του 2019. 10 βουλευτές στη Βουλή των Ελλήνων + 1 ευρωβουλευτής, έχουν εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο δείξει εμπράκτως το έργο τους.
Στη Βουλή των Ελλήνων, η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ελληνικής Λύσης κατέχει το ρεκόρ ερωτήσεων προς Υπουργούς, αν και με μόλις δεκαμελή σύνθεση. Η Ελληνική Λύση πρότεινε τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής στη Βουλή για την προδοτική συμφωνία των Πρεσπών, προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες και να προχωρήσει η κατάργησή της. Η Ελληνική Λύση έφερε επίσης στη Βουλή πρόταση νόμου για τη μονομερή ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) σε όλη την ελληνική επικράτεια, ακόμη και στις περιοχές που αμφισβητεί η Τουρκία. Κράτησε εθνικά υπεύθυνη στάση, παρά τις συκοφαντίες του συστήματος, στην πρόσφατη κρίση πανδημίας του κοροναϊού, όπως για παράδειγμα στο θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Και, τέλος, η Ελληνική Λύση κατέθεσε συγκεκριμένη μελέτη για τη μεταφορά των παράνομων μεταναστών-λαθροέποικων σε ακατοίκητα νησιά.
Ο δε Έλληνας ευρωβουλευτής, Εμμανουήλ Φράγκος, στηρίζει δυναμικά τις ελληνικές θέσεις στο ευρωκοινοβούλιο, ειδικά στα εθνικά θέματα που ταλαιπωρούν την Ελλάδα. Πολύ πρόσφατα, καταψήφισε την ένταξη της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συνδέοντας το ζήτημα αυτό με την κακομεταχείριση που υφίστανται οι ομοεθνείς μας στη νότια Αλβανία. Το ίδιο έκανε και με το κράτος των Σκοπίων, που ονομάστηκε ψευδεπίγραφα “Βόρεια Μακεδονία”. Όπως επίσης, ακόμη πιο πρόσφατα, ψήφισε Όχι στο επιπρόσθετο κονδύλι της Ε.Ε. προς την Τουρκία για τους δήθεν “πρόσφυγες”.
Όλα τα παραπάνω δεν τα γνωρίζει ο μέσος Έλληνας, ούτε και οι Έλληνες πατριώτες κι εθνικιστές, διότι το σύστημα παραπληροφόρησης των καθεστωτικών ΜΜΕ τους τα αποκρύπτει εσκεμμένα και με δόλιο τρόπο. Προβάλλει ελάχιστα, ή και καθόλου, τις εθνωφελείς αυτές δράσεις. Αντιθέτως, υπερπροβάλλει ψεύδη και συκοφαντίες που ενώ τελικά αποδεικνύεται ότι δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, εντούτοις προξενούν βλάβη στη δημόσια εικόνα της Ελληνικής Λύσης και του προέδρου της.
Τα προβλήματα και οι προοπτικές του “χώρου”
Είναι λυπηρό αυτές τις κρίσιμες ώρες ένα μέρος εθνικών δυνάμεων, που θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά, να εγκλωβίζονται σε λογικές απομονωτισμού. Άλλοτε είχαμε το φαινόμενο της άκρας Αριστεράς: πολλά μικρά κόμματα, ομαδούλες του περιθωρίου, που δεν έπαιζαν κανέναν απολύτως ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Πιο πριν, είχαμε τη διάλυση της ΕΔΗΚ -ενός παραδοσιακού κόμματος-, η οποία από τα μεγάλα ποσοστά της Μεταπολίτευσης κατάντησε μερικά μόλις χρόνια αργότερα σε πλήρη ανυπαρξία, κι αυτό εξαιτίας των φατριών και των εγωισμών που διαμορφώθηκαν στο εσωτερικό της.
Αυτό θέλουν ορισμένοι για τον πατριωτισμό των Ελλήνων και την πολιτική του έκφραση; Φαίνεται πως κάποιοι δεν μπορούν να κατανοήσουν τα πιο απλά και στοιχειώδη· η εγωπάθειά τους -το σύνδρομο του πολιτικού ναρκισσισμού- τους τυφλώνει τόσο, ώστε αδυνατούν να δουν το αυτονόητο. Ότι θα ήταν δηλαδή πολύ πιο χρήσιμοι, στον εαυτό τους και στην κοινωνία, εάν διέθεταν τη λογική συνεργασίας ή και ένταξης σε ευρύτερα σχήματα με συγγενικές ιδέες και πρόγραμμα, απ' ό,τι παραμένοντας ουσιαστικά αδρανείς και πολιτικά αρτηριοσκληρωτικοί. Εάν δεν το αντιληφθούν αυτό τώρα, που πατρίδα και λαός διέρχονται μία τόσο κρίσιμη συγκυρία, πότε άραγε θα το αντιληφθούν;
Αν δούμε τα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα του “πατριωτικού χώρου”, είναι αλήθεια ότι κανένα από αυτά δεν έχει επαρκές στελεχιακό δυναμικό. Κανένα από αυτά δεν έχει τις αντοχές -τη δομή, τα χρήματα, την προβολή, την επικοινωνία-, για να φτάσει ως τον τερματισμό. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος, αλλά κανένας από αυτούς τους φορείς (παλαιότερους και νεότευκτους) δεν διαθέτει το απαραίτητο εκείνο βάθος για να αντέξει τον μαραθώνιο που οδηγεί στη νίκη και σε αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί τον μεγάλο στόχο: στη διακυβέρνηση της Ελλάδας.
Αντιθέτως, στο εσωτερικό τους υπάρχουν πολύ αξιόλογες μονάδες, οι οποίες θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως χρήσιμες συνιστώσες σε μία ευρύτερη παράταξη με προοπτική εξουσίας. Αυτό δεν γίνεται σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Αυστρία, ακόμη και η Ουγαρία; Στην Ελλάδα όμως, όχι. Κι αυτός είναι ένας βασικός λόγος που μια ολόκληρη παράταξη παραμένει πολυδιασπασμένη, με εσωτερικές έριδες και προσωπικές διαφορές, πράγματα απαράδεκτα για το ελληνικό ήθος, σε μια χρονική περίοδο μάλιστα τόσο κρίσιμη.
Ως πότε, λοιπόν, οι μωροφιλοδοξίες και οι εγωισμοί θα εμποδίζουν τη σωτηρία και την ανάταση της πατρίδας; Ως πότε η μοιραία φράση “γιατί αυτός και όχι εγώ;” θα αποτελεί εμπόδιο στην εθνική ενότητα; Τι ακριβώς επιδιώκουν όλοι εκείνοι που, υπερπροβάλλοντας το υπετροφικό τους “Εγώ”, γίνονται τροχοπέδη στην πορεία του ελληνισμού προς το μέλλον; Είναι πολύ θλιβερό, πράγματι, αλλά τα αρχηγιλίκια “ηγετών” και “παραγόντων”, η έλλειψη συλλογικότητας και αλτρουισμού, συνιστά δολοφονικό χτύπημα εκ των έσω στην καρδιά της Ελλάδας.
Μακάρι όλα τα παραπάνω να μην ήταν αληθή. Δυστυχώς όμως είναι. Πρέπει να παύσουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας· χωρίς αυτογνωσία, ακόμη και σκληρή αυτοκριτική ενίοτε, ποτέ δεν θα βελτιωθούμε. Όλοι κάνουμε λάθη, με πρώτο τον γράφοντα, μικρότερα ή μεγαλύτερα. Αλλά το να εξαντλούνται οι Έλληνες πατριώτες σε αλληλοκατηγορίες και πισώπλατα μαχαιρώματα, την ώρα που κρίνεται η ίδια η ύπαρξη του ελληνισμού, είναι μία απαράδεκτη κατάσταση, και όχι μόνο αυτό. Είναι, επιπλέον, εγκληματικό. Ένα έγκλημα που συντελούμε κατά των ίδιων μας των εαυτών, των οικογενειών μας, των νεκρών προγόνων μας και των αγέννητων Ελλήνων που ίσως, εξαιτίας μας, να μην έρθουν ποτέ.
Ένωση των Ελλήνων προ του κινδύνου
Ο ελληνισμός κινδυνεύει. Το έθνος των Ελλήνων βρίσκεται πλησίον του επιθανάτιου ρόγχου· η τουρκική επεκτατική πολιτική, σε Ελλάδα και Κύπρο, συρρικνώνει και ακρωτηριάζει τα εθνικά μας συμφέροντα, ενώ η ταυτόχρονη λαθροεισβολή αθρόων μουσουλμανικών πληθυσμών, τριτοκοσμικού χαρακτήρα, οδηγούν τον τόπο μας στον εξισλαμισμό. Παθητικοί οι σύγχρονοι Έλληνες, την ώρα που οι Τούρκοι διεκδικούν ανοιχτά τη θάλασσα και τα νησιά μας, δεν τολμούν να πουν το αυτονόητο: ότι ο ελληνισμός διεκδικεί τις αλύτρωτες πατρίδες, διεκδικεί ό,τι ιστορικά και πολιτισμικά του ανήκει! Η Ελλάδα ισλαμοποιείται με τρόπο ύπουλο, α λα Τζορτζ Σόρος και ΑΝΤΑΡ-CIA, αλλά οι Έλληνες της γενιάς μας, με το ενοχικό σύνδρομο της Μεταπολίτευσης βαθιά ριζωμένο μες στις ψυχές τους, φοβούνται να ψελλίσουν καν “έξω οι λαθρομετανάστες”, “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”...
Είμαστε προ του θανάτου, ή προ της νεκρανάστασης του ελληνισμού; Το βέβαιο είναι ότι βρισκόμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο, εδώ και αιώνες. Στο Σημείο-Μηδέν, όπου θα κριθεί η τύχη -ακόμη και η ίδια η βιολογική ύπαρξη- του έθνους των Ελλήνων. Ουδείς περισσεύει, λοιπόν, στον αγώνα για τα εθνικά ιδανικά και την ελληνορθόδοξη πίστη. Λίγοι αφυπνισμένοι Έλληνες απέμειναν, σ' αυτή τη λαίλαπα των πονηρών καιρών μας. Αυτοί θα πρέπει όχι μόνο να βαστάξουν όρθιοι, αλλά να αφυπνίσουν και τα αδέλφια τους, έστω και στο παρά ένα του ανείπωτου εφιάλτη που αναπόφευκτα έρχεται, μιας τζιχαντιστικής νύχτας του Αγίου Βαρθολομαίου.
Ενότητα, λοιπόν, και όχι φαγωμάρα. Ο καθένας, από το δικό του μετερίζι. Ο αγώνας αυτός δεν είναι μόνο πολιτικός· ο πολιτικός στίβος αποτελεί μία μόνο όψη του πολύπλευρου αγώνα για πατρίδα και πίστη. Ο αγώνας μας είναι πρώτιστα εθνικός. Ας αποδείξουν, εκείνοι που μπορούν και που πρέπει, ότι είναι ζωντανοί άνθρωποι ως εικόνα Θεού και όχι άμορφος και νεκρός νεοταξικός πολτός.
Όσοι ζωντανοί, λοιπόν, όπως τότε έτσι και τώρα.