24.1.2014
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Από το... 1945 (!) προειδοποιούσε ο Ιωάννης Πασσάς για τα ΔΕΙΝΑ που έρχονται για τον ελληνισμό!!!
Ο Ιωάννης Πασσάς υπήρξε πράγματι ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους μύστες του ελληνισμού! Από εκείνους που πρόσφεραν πάρα πολλά στο έθνος και την πατρίδα, εργαζόμενοι υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας. Πολλοί τον ταύτισαν με την Ομάδα Έψιλον, μάλιστα υπήρξαν και σχετικές μαρτυρίες συγγραφέων και δημοσίων προσώπων κατά το παρελθόν που έκαναν σχετικό λόγο. Όπως και να έχει το πράγμα, εντυπωσιάζουν σίγουρα τον σημερινό αναγνώστη του 2014 οι αναφορές του Ιωάννη Πασσά (δημιουργού, μεταξύ άλλων, και της εκπληκτικής Εγκυκλοπαίδειας του Ηλίου) στα όσα έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια και σε όσα πρόκειται τούδε και στο εξής να σημειωθούν γύρω από την τύχη του ελληνισμού! Και όχι μόνο στα όσα ο Πασσάς έγραψε ή είπε στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, αλλά ακόμα και το... 1945!
Ήταν το έτος 1945. Η Ελλάδα είχε μόλις απελευθερωθεί από την τριπλή κατοχή του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Ο πλέον αιματηρός πόλεμος όλων των εποχών για την ανθρωπότητα όδευε προς το τέλος του, μετά την παράδοση της Γερμανίας τον Απρίλιο του 1945 και την καταστροφή της Ιαπωνίας τον Αύγουστο του ιδίου έτους. Τότε ο Ιωάννης Πασσάς συνέγραψε και εξέδωσε ένα βιβλίο-δραματική προειδοποίηση για τον ελληνισμό με τον πολύ χαρακτηριστικό τίτλο «S.O.S.»! Το έργο αυτό, μεγάλης πράγματι αξίας, εξεδόθη το 1945 στην Αθήνα και στο εξώφυλλό του διαβάζουμε:
«- Ποίοι κίνδυνοι μάς απειλούν και ως άτομα και ως Έθνος. – Διατί ο Βενιζέλος επανέφερε τον Γεώργιον το 1935. – Διατί έγινε η Δικτατορία και ο Μεταξάς Πρωθυπουργός. – Διατί και πώς ενεπλάκη η Ελλάς εις τον παρόντα πόλεμον. – Διατί οι κομμουνισταί απέκτησαν εσχάτως τόσην δύναμιν. – Διατί οι αριστεροί έκαμαν το κίνημα του Δεκεμβρίου 1944. – Διατί οι πολιτικοί ηγέται οφείλουν να συνεργασθούν. – Διατί πρέπει ο Βασιλεύς να παραμείνη επικεφαλής του Έθνους. – Και διατί είναι ανάγκη να αφυπνισθώμεν αμέσως, να συνέλθωμεν, να οργανωθώμεν όλοι οι Έλληνες και να γίνουμε, βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί, μια παράταξις Εθνικοφρόνων».
Αυτά αναγράφονται στο εξώφυλλο του ιστορικού αυτού έργου, ένα μόλις έτος προτού ξεσπάσει στην Ελλάδα ο τραγικός εμφύλιος πόλεμος (κατ’ άλλους: συμμοριτοπόλεμος) και η χώρα μπει εκ νέου σε δραματικές περιπέτειες... Όμως ο Ιωάννης Πασσάς προειδοποίησε, αλλά (όπως φαίνεται και από τα αποτελέσματα)... «στου κουφού την πόρτα»! Ακολούθησε η εμφύλια σύρραξη (1946-1949), η πολιτειακή ανωμαλία της περιόδου 1965-1967, η στρατιωτική επανάσταση του 1967, η τραγωδία στην Κύπρο το 1974 και -δυστυχώς- η Μεταπολίτευση, που οδήγησε τον ελληνισμό στα πρόθυρα της βιολογικής εξαφάνισης...
Ιδού όμως τι γράφει ο ίδιος ο Ιωάννης Πασσάς στο κλασικό βιβλίο του «S.O.S.», με υπέρτιτλο στην αρχή του έργου του τα δραματικά λόγια: «Μπροστά στο χάος που ευρισκόμεθα... Πρέπει πρωτίστως να υπάρξη και να ζήση η Ελλάς! Ο Λαός προετοιμάζεται να αναλάβη το έργον που εγκατέλειψαν οι ηγέται του». Διαβάζει κάποιος τα όσα γράφει ο αείμνηστος Πασσάς και θαρρεί πως αυτά γράφτηκαν μόλις χθες! Διότι και πάλι ο ελληνισμός περνά στιγμές κρίσιμες και θλιβερές... Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το εν λόγω έργο του Ιωάννη Πασσα:
«Ιστορική αλλά κρίσιμος είναι η περίοδος που διερχόμεθα σήμερον και ως Λαός και ως Έθνος. Ζήτημα είναι εάν εις την μακραίωνα Ιστορίαν μας υπάρχη μία ακόμη περίοδος ομοία με την σημερινήν. Θα ηδύνατο ίσως να λεχθή, ότι από την εποχήν που οι Πέρσαι επήλθον εξ ανατολών δια να υποδουλώσουν την Ελλάδα, ποτέ άλλοτε η φυλή δεν διέτρεξε σοβαρώτερον κίνδυνον από την επιδρομήν που υπέστη εσχάτως εκ δυσμών παρά των δύο καταφράκτων αυτοκρατοριών, των συγχρόνων βαρβάρων. Η πραγματικότης εν τούτοις σήμερον είναι κάπως διάφορος. Διότι εάν η Ελλάς, χάρις εις την υπέροχον αυτοθυσίαν και αυταπάρνησιν των τέκνων της, αντιμετώπισε νικηφόρως και απέφυγε τον μέγιστον εκείνον κίνδυνον, οι κίνδυνοι που εξακολουθούν να την απειλούν και σήμερον ακόμη δεν είναι μικρότεροι. Δυστυχώς δια τον τόπον, η κατάστασις που εδημιουργήθη από την επομένην της υποδουλώσεως και μετά την απελευθέρωσίν του, τόσον εσωτερικώς, όσον και εξωτερικώς, δεν είναι διόλου ευχάριστος.
Άπειρα και πυκνά και μαύρα είναι τα νέφη που καλύπτουν τον εθνικόν ορίζοντα και διάχυτος είναι η ανησυχία που συνέχει την ψυχήν του Λαού δια την αύριον, δια το μέλλον της Χώρας. Η διαπίστωσις αύτη δεν είναι υπερβολή, ούτε αποτέλεσμα νοσηράς και αδικαιολογήτου απαισιοδοξίας. Είναι μία πραγματικότης έκδηλος, σαφής, καθαρά, αναμφισβήτητος και την οποίαν, ενώ εννοεί και την αντιλαμβάνεται, την βλέπει και την διαισθάνεται ο Λαός με το αλάθητον αισθητήριόν του, μόνον οι ηγέται του, οι πολιτικοί αρχηγοί, οι πολιτευόμενοι και η ηγέτις λεγομένη τάξις της Χώρας δεν την αντιλαμβάνονται και δεν φαίνεται να συγκινούνται σοβαρώς από τους κινδύνους που διατρέχομεν και ως άτομα και ως Έθνος.
Παρά το αλβανικόν έπος και τους τόσους ωραίους αγώνας της φυλής, παρά την απερίγραπτον και τρομεράν περιπέτειαν της δουλείας που διήλθομεν, παρά την φρικιαστικήν τραγωδίαν της εσωτερικής διαμάχης και της εθνοκτόνου Στάσεως που εζήσαμεν, παρά πάντα ταύτα, φαίνεται δυστυχώς, ότι ελάχιστα μετεβλήθημεν ή μάλλον από όλα αυτά ουδέν εδιδάχθημεν και εξακολουθούμεν, ή μάλλον οι ηγέται της Χώρας εξακολουθούν να ζουν και να κινούνται με την νοοτροπίαν της προπολεμικής εποχής και να ενδιαφέρωνται περισσότερον δια τα κομματικά των συμφέροντα, δια τας πολιτικάς και πολιτειακάς αντιθέσεις που μας χωρίζουν και έκτοτε μας εχώριζαν, και ολιγώτερον δια τα σημερινά, τα ύψιστα συμφέροντα του Λαού και του Έθνους, που έπρεπε και μόνον να τους απασχολούν.
Ατυχώς οι πολιτικοί ηγέται του τόπου πολιτεύονται, σκέπτονται, δρουν και κινούνται σαν να αγνοούν την αλήθειαν, ότι πρέπει πρωτίστως να υπάρξη Κράτος και Έθνος, δια να υπάρξουν αρχηγοί και κόμματα. Οι λεγόμενοι πολιτικοί ηγέται θα έπρεπε τουλάχιστον να είχον αντιληφθή την βαθυτέραν σημασίαν των υπαινιγμών που έκαμε περί αυτών, εις ένα από τους τελευταίους λόγους του, ο μέγας προστάτης της Ελλάδος, ο Άγγλος Πρωθυπουργός, όταν ωμίλησε με τόσην δηκτικότητα δια την απειρίαν των κομμάτων που έχει η Χώρα. Θα έπρεπε να είχον αντιληφθή πρώτον ότι το Έθνος δεν το συγκροτούν και ούτε το δημιουργούν οι αρχηγοί και τα κόμματα, δεύτερον να έχουν εννοήσει ότι η Ελλάς εδοκιμάσθη εις το παρελθόν και κινδυνεύει και σήμερον να αφανισθή από τας διενέξεις ακριβώς των κομμάτων.
Διότι τι άλλο δύναται να λεχθή με το φαινόμενον που παρουσιάζει και πάλιν η Χώρα εξ αφορμής της αφροσύνης και της ακατανοήτου σπουδής ωρισμένων πολιτικών ηγετών, που επιδιώκουν να επιλύσουν το πολιτειακόν ζήτημα του τόπου πριν έτι ικανοποιηθούν και πραγματοποιηθούν αι δίκαιαι απαιτήσεις του Έθνους και αξιοποιηθούν αι τόσαι θυσίαι του; Τι άλλο δύναται να λεχθή όταν η λεγομένη ηγέτις τάξις της Χώρας, αντί να έχη αφυπνισθή από τα προ και μετά την Στάσιν γενόμενα και να εξεγερθή, αδιαφορεί δια τα συμβαίνοντα και, αντί να συσσωματωθή και να βοηθήση και να καθοδηγήση τον Λαόν να αντιμετωπίση τας ανοησίας, τας αθλιότητας και τας τάσεις των αδιαλλάκτων αριστερών, αλλά και τας καταστρεπτικάς δια τον τόπον φροντίδας των δήθεν Δημοκρατικών, κρύπτει την κεφαλήν της εις την άμμον, όπως η στρουθοκάμηλος, ενώπιον του κινδύνου που διατρέχουν και αυτή και ο Λαός και το Έθνος»;
Ιωάννης Πασσάς, σχεδόν 70 χρόνια πριν: «Ο Λαός και όχι η Ηγεσία του θα σώσει την Ελλάδα»!
Τα γραφόμενα του Ιωάννη Πασσά που παρατέθηκαν προηγουμένως είναι τόσο δραματικά και τόσο επίκαιρα (αν και γράφτηκαν το... 1945, αμέσως μετά την κατοχή και λίγο προ του εμφυλίου!), ώστε ακόμα και σήμερα να ηχούν προειδοποιητικά στις νέες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα... Αξίζει λοιπόν κάτωθι να παραθέσουμε ακόμη ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το εν λόγω κλασικό βιβλίο του Ιωάννη Πασσά, το οποίο είναι κι αυτό άκρως επίκαιρο:
«Πρέπει να κινηθή ο Λαός δια να σωθή η Ελλάς.
Ας ελπίσωμεν εν τούτοις ότι, έστω και την υστάτην αυτήν στιγμήν, οι αρμόδιοι και οι ικανοί θα αντιληφθούν ποίον είναι το καθήκον των και θα τεθούν αποφασιστικώς επικεφαλής του Λαού και, ζητούντες και την ενίσχυσιν του Βασιλέως, θα επιδιώξουν και θα αγωνισθούν να αξιοποιήσουν τις τεράστιες θυσίες του τόπου, εγκαταλείποντες δι’ ευθετώτερον χρόνον, δι’ αργότερον, τους κομματικούς των υπολογισμούς και τας μικροφιλοδοξίας των, τας οποίας με τόσην, επαναλαμβάνω, δηκτικότητα, αλλ’ ανωφελή όπως απεδείχθη, επέκρινε και ο Άγγλος Πρωθυπουργός. Διότι και ο κ. Τσώρτσιλ ρητώς και απεριφράστως επανειλημμένως υπέδειξε και ετόνισε την ανάγκην της συνενώσεως όλων των Ελλήνων, χωρίς βέβαια και να φαίνεται ότι υπάρχει παρομοία διάθεσις εκ μέρους εκείνων που πρέπει να ηγηθούν της προσπαθείας αυτής, ήτοι εκ μέρους των αρχηγών των κομμάτων.
Ας ελπίσωμεν όμως ότι εγγίζει η στιγμή κατά την οποίαν οι Έλληνες πολιτικοί και οι ηγέται των θα ενθυμηθούν επί τέλους και την Ελλάδα και θα αντιληφθούν ότι συμφέρον των και καθήκον των υπέρτατον είναι να συσσωματωθούν και, αδιαφορούντες προσωρινώς δια τα πολιτικά των συμφέροντα και οφέλη, θα σπεύσουν να ταχθούν απροφασίστως εκεί, όπου η πονεμένη φωνή της ελληνικής Πατρίδος τούς καλεί. Η πονεμένη φωνή, που βγαίνει κυριολεκτικώς μέσα από τα βασανισμένα και άρρωστα στήθη των συγχρόνων Ελλήνων, οίτινες εις μίαν προσπάθειαν άνευ προηγουμένου έδωσαν ευχαρίστως εις την Ελλάδα τα υπάρχοντά των, τα σπίτια των, τα παιδιά των, τον εαυτόν των, το αίμα των, την ζωήν των, τα πάντα!...
Οι διάφοροι πολιτικοί ηγέται οφείλουν να προσέξουν την επιτακτικήν αυτήν αξίωσιν του Λαού, που είναι αξίωσις της μεγάλης και αιωνίας Ελλάδος, και ας συσσωματωθούν το ταχύτερον και ας καλέσουν και τον Βασιλέα να βοηθήση και εκείνος εις την προσπάθειαν αυτήν του Έθνους, διότι μετ’ ολίγον θα είναι παραπολύ αργά και δι’ αυτούς και δια τα κόμματα που εκπροσωπούν.
Διότι ο ελληνικός Λαός ήρχισεν ήδη να αντιλαμβάνεται ότι δια να εξασφαλισθούν η ζωή και η ησυχία του και η ύπαρξις του Έθνους δεν χρειάζονται πολιτικά σύμβολα και είδωλα αμφιβόλου ασφαλώς αξίας και χρησιμότητος, όπως απέδειξεν η μέχρι τούδε πολιτεία των. Αντιλαμβάνεται καλύτερα από τους λεγομένους πολιτικούς ηγέτας, ότι αι δημοκρατικαί ελευθερίαι, περί των οποίων ούτοι τού ομιλούν, θα είναι άχρηστοι και ανίκανοι αύριον να προστατεύσουν τα συμφέροντά του, το σπίτι του, την οικογένειάν του, τα παιδιά του και την ζωήν του, εάν πρωτίστως δεν υπάρξη Κράτος και Έθνος. Και Κράτος και Έθνος είναι αδύνατον να υπάρξουν με την συνεργασίαν των αριστερών και την Δημοκρατίαν των, αφού ούτοι αποβλέπουν εις την διάλυσιν του Κράτους και δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξιν του Έθνους και αποδοκιμάζουν την ικανοποίησιν των δικαίων απαιτήσεων αυτού και αδιαφορούν δια τας τόσας θυσίας που υπέστη η Χώρα.
Ο ελληνικός Λαός αντιλαμβάνεται και έχει εννοήσει ότι εις χείρας του ευρίσκεται η σωτηρία του. Γνωρίζει ότι τα ξεθωριασμένα πολιτικά είδωλα, που παριστάνουν τους ηγέτας του, άνευ αυτού, του Λαού και του Έθνους, είναι ράκη και «δείγματα άνευ αξίας», διότι την αξίαν των την αντλούν από τον Λαόν, όστις και μόνον συγκροτεί το Έθνος, και όστις ανά πάσαν στιγμήν, όταν θελήση τούτο, δύναται να ανατρέψη, να συντρίψη και να αγνοήση αυτά τα είδωλα. Ο Λαός έχει αντιληφθή την μεγίστην αλήθειαν που διεκήρυξεν ο Ελευθ. Βενιζέλος, ότι αι παλαιαί αντιθέσεις, που τον εχώριζον και τας οποίας προσπαθούν να εκμεταλλευθούν δια να σταθούν πολιτικώς οι σημερινοί ηγέται του, δεν δύνανται να υπάρξουν μετά τον θάνατον εκείνου.
Δεν υπάρχουν σήμερον Βενιζελικοί και Αντιβενιζελικοί ή Βασιλόφρονες και Δημοκρατικοί, όπως προσπαθούν να χωρίσουν τον Λαόν εις τοιαύτας φατρίας οι ηγέται του. Υπάρχουν μόνον Έλληνες Εθνικόφρονες και μερικοί αδιόρθωτοι και ανόητοι διεθνισταί, που θέλουν να διαλύσουν την Ελλάδα. Ο ελληνικός Λαός δεν έχει παρά να μιμηθή τους κομμουνιστάς, ήτοι να συγκροτηθή εις ενιαίας πολιτικάς οργανώσεις, από Βενιζελικούς και Αντιβενιζελικούς, δηλαδή από Έλληνας, που πονούν και ενδιαφέρονται δια τον τόπον των, και αι οργανώσεις αύται να αποτελέσουν μίαν παλλαϊκήν, μίαν πανεθνικήν οργάνωσιν και συγκρότησιν, επί της οποίας και μόνον δύναται να στηριχθή η επιβεβλημένη ανόρθωσις του Έθνους.
Και η πανεθνική αύτη οργάνωσις, εάν ο Λαός θέλη να σωθή ο τόπος, δεν έχει παρά να ανεύρη δεκαπέντε τιμίους και κατηρτισμένους πατριώτας, εις τους οποίους να αναθέση την Κυβέρνησιν της Χώρας, αφού οι πολιτικοί ηγέται δεν θέλουν να συσσωματωθούν και να συνεργασθούν δια το καλόν του τόπου. Και η Κυβέρνησις αύτη, βασιζομένη, στηριζομένη και ενισχυομένη από την πανεθνικήν αυτήν οργάνωσιν, να χωρήση σταθερώς και αποφασιστικώς με επικεφαλής τον Βασιλέα, όπως έγινε και εις τον πόλεμον του 1940-1941, εις την πραγματοποίησιν των πόθων και των δικαίων και νομίμων απαιτήσεων του Λαού και του Έθνους και εις την ανόρθωσιν της Χώρας.
Και αφού το Έθνος κερδίση και αυτόν τον πόλεμον, - διότι ο πόλεμος και ο αγών αυτός είναι ο σημαντικώτερος από όλους τους πολέμους και τους αγώνας που διεξήγαγε το Έθνος – τότε ασφαλώς έχουμε καιρό να αλληλοφαγωθούμε και πάλιν μεταξύ μας, να ξαναδιώξουμε και τον Βασιλέα ακόμη, εάν δεν μάς έκανε ή δεν μάς κάνη καλά τη δουλειά μας, να προμηθευθούμε και να βάλουμε στο κεφάλι μας τον οιονδήποτε δημοκρατικόν σκούφον που θα ζητήση η τρέλλα μας και γενικά να επιδοθούμε εις την παλαιάν και προσφιλή ενασχόλησίν μας της εσωτερικής διαμάχης. Αλλά, επαναλαμβάνω, όλα αυτά να τα κάμουμε, αφού πρώτον, σαν έξυπνοι άνθρωποι που πρέπει να είμεθα, εξασφαλίσωμεν και υπερασπισθώμεν, συνηνωμένοι και όλοι ομού, όσον το δυνατόν καλύτερον τα συμφέροντά μας.
Και νομίζω ότι δεν είναι και τόσον άγνωστος ο δρόμος αυτός εις τον ελληνικόν Λαόν, αφού τόσες φορές έχει εξεγερθή, όταν οι φυσικοί ηγέται του εδείχθησαν κατώτεροι των περιστάσεων και ανίκανοι να αντιληφθούν τας επιτακτικάς απαιτήσεις του που επιβάλλουν τα κινδυνεύοντα συμφέροντά του. Και χωρίς να θεωρηθή ότι φιλοδοξώ να καταστώ προφήτης, είμαι υποχρεωμένος να είπω ότι διαισθάνομαι πως υπάρχει ήδη διάχυτος η διάθεσις αύτη εις τον ορίζοντα της ελληνικής πραγματικότητος και έκδηλος είναι η ψυχολογική κατάστασις του Λαού που οδηγεί εις αυτήν την κατεύθυνσιν.
Ο ελληνικός Λαός, η αδάμαστος ψυχή του οποίου ουδέποτε εκάμφθη ενώπιον των οιονδήποτε εθνικών κινδύνων και φλογίζεται διαρκώς από την αδιάσειστον πίστιν του προς τα ευγενέστερα ιδεώδη του ανθρώπου, την Πατρίδα και την Ελευθερίαν, επειδή αισθάνεται μια αγάπη απέραντη, άπειρη, χωρίς τέρμα και ορίζοντες εις την Ελλάδα, την ευγενέστερη, την πιο ώμορφη, την πιο γλυκειά και δοξασμένη Πατρίδα, είναι βέβαιον, σαν το ήλιο που βγαίνει κάθε πρωί, ότι θα εύρη εν ανάγκη ταχύτατα και μόνος του, παραμερίζοντας τους ανικάνους ηγέτας του, τον δρόμον που οδηγεί εις την επιβεβλημένην οπωσδήποτε σήμερον ανάστασιν και ανόρθωσιν της Ελλάδος».
Ιωάννης Πασσάς και «Έγκλημα της επιστήμης» τα είπαν ΟΛΑ πριν από πολλές δεκαετίες!
Ο Ιωάννης Πασσάς, αυτός ο διανοούμενος, ήταν (αποδεδειγμένα) πολύ μπροστά από την εποχή του. Πριν από μερικές δεκαετίες, σε ανύποπτο σχεδόν χρόνο, ο Ιωάννης Πασσάς, ο θρυλικός εκδότης της εκπληκτικής «Εγκυκλοπαίδειας του Ηλίου», εξέδωσε το έργο του με τίτλο «Το έγκλημα της επιστήμης». Στις σελίδες του εν λόγω έργου... τα βρίσκουμε ΟΛΑ! Όλα δηλ. εκείνα που βρήκαμε μετέπειτα στην πορεία μας (και ενώ, στο μεταξύ, ο Πασσάς είχε πλέον αποβιώσει...) και, κυρίως, όλα αυτά που βλέπουμε τριγύρω μας σήμερα και που θα δούμε ακόμα περισσότερο στο εγγύς μέλλον!...
Αξίζει λοιπόν πιο κάτω να παραθέσουμε ένα αυτούσιο απόσπασμα από το εν λόγω έργο, το οποίο μάλιστα δεν χρήζει κανενός απολύτως σχολιασμού! Τόσο οφθαλμοφανείς είναι οι «ομοιότητες» με το τώρα... Αντιγράφουμε λοιπόν από το «Έγκλημα της επιστήμης», χωρίς σχόλια:
«Το 1972, τόσον από εσωτερικής όσον και από εξωτερικής πλευράς η κατάστασις είχεν αρχίσει να εμφανίζη εμπλοκάς και δυσχερείας. Και όταν τον Σεπτέμβριον του 1972 ευρισκόμην εις την Γενεύην, φίλος μου, Γενικός Διευθυντής Μεγάλης Ελβετικής Τραπέζης και αποδεδειγμένος φιλέλλην, μου ενεπιστεύθη ωρισμένας πληροφορίας, κατά τας οποίας ο Νίξον και ο Κίσσινγκερ, οι οποίοι είχον μεταβή τον Αύγουστον εις την Μόσχαν, είχον έκτοτε προβή εις ωρισμένας συμφωνίας, που ήσαν εις βάρος της πατρίδος μας.
Κατά τας πληροφορίας λοιπόν που είχον διαρρεύσει, δια των γενομένων τότε συμφωνιών, εις την Μόσχαν, μέγιστον μέρος της Ελληνικής Μακεδονίας μέχρι του Αλιάκμονος, και ολόκληρος η Ελληνική Θράκη, όπως και η Τουρκική Θράκη με την Κωνσταντινούπολιν, δια καταλλήλων πολιτικών χειρισμών και ολίγον κατ’ ολίγον, θα έπρεπε να αποτελέσουν τελικώς μίαν «Ελληνικήν Βαλκανικήν Σοσιαλιστικήν Δημοκρατίαν», που θα συνειργάζετο με την Ένωσιν των Βαλκανικών σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, εις δε την Τουρκίαν θα παρεχωρούντο ως αντάλλαγμα, δια καταλλήλων επίσης πολιτικών χειρισμών, συν τω χρόνω και δια να ικανοποιηθούν αι απώλειαί της από την Θράκην, η Κύπρος και τα μισά νησιά του Αιγαίου μαζί με την Ρόδον, με απώτερον σκοπόν τα νησιά αυτά μετά της Κρήτης, να περιέλθουν τελικώς εις την κυριαρχίαν του Ισραήλ, μετά την βεβαίαν αποδυνάμωσιν Τουρκίας και Ελλάδος, από κατευθυνομένην έξωθεν, μελλοντικήν σύγκρουσίν των, όπως επιδιώκεται και σήμερον (1980). Δηλαδή με άλλας λέξεις έκτοτε είχεν αποφασισθή υπό των Υπερδυνάμεων η συρρίκνωσις της Ελλάδος εντεύθεν του Αλιάκμωνος και η απόσπασις από την Ελλάδα του μισού Αιγαίου πελάγους και των νήσων που υπάρχουν εις την περιοχήν αυτήν, μετά της Κύπρου και της Κρήτης.
Μετ’ ολίγας ημέρας επιστρέψας εις την Ελλάδα έσπευσα να μεταδώσω τας πληροφορίας αυτάς εις τον κ. Παπαδόπουλον. Και με ήκουσε μεν προσεκτικά, αλλά έσπευσε να με βεβαιώση, ότι αι πληροφορίαι αυταί, φαίνεται ότι ήσαν διαδόσεις ανυπόστατοι, διότι, εάν ήσαν αληθιναί, όπως μου είπεν, θα έπρεπε να προέλθουν και από άλλην πηγήν και συνεπώς αι αρμόδιαι Ελληνικαί Υπηρεσίαι, κάτι θα εγνώριζον. Εγώ ηρκέσθην να προσθέσω ότι επειδή γνωρίζω, πόσον σοβαρά είναι η προέλευσις των πληροφοριών αυτών, δι’ αυτό και τας μετέφερα. Ταυτοχρόνως όμως τας πληροφορίας αυτάς τας μετέδωσα την εποχήν εκείνην και εις τους κ.κ. Στεφανόπουλον, Μαρκεζίνην, Μητσοτάκην και Κόκκαν και δι’ αυτών, όπως επληροφορήθην αργότερον, είχεν λάβει γνώσιν και ο κ. Καραμανλής. Μετά τέσσαρας όμως μήνας, εάν ενθυμούμαι καλώς, ή κατά τας αρχάς του 1973, ένα απόγευμα με εκάλεσεν ο κ. Παπαδόπουλος και με ηρώτησεν, εάν ενθυμούμαι τας πληροφορίας που του είχον είπει και εις καταφατικήν απάντησίν μου, με παρεκάλεσε να του τας επαναλάβω. Αρκετά δύσθυμος, όταν ήκουσε όσα του είπον, εστήριξε τους αγκώνας των χειρών του επί του γραφείου του, και εβύθισε το κεφάλι του μέσα εις τις δύο παλάμες του. Ήτο πράγματι πολύ στενοχωρημένος. Και όταν τον ηρώτησα τι συμβαίνει, μου απήντησε: «Δυστυχώς τα διεσταύρωσα, θέλουν να μας διαλύσουν»...