Η «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΛΥΣΗ» ΘΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΝΟΜΟΤΕΛΕΙΑΚΑ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ…
7.1.2018
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
«Ονόματος ορθότητα είναι εκάστω των όντων φύσει πεφυκυίαν» (μετάφραση: «Η ορθότητα της ονομασίας είναι εκ φύσεως φυτευμένη μέσα σε κάθε ον»)
Πλάτωνος Κρατύλος ή Περί Ονομάτων Ορθότητος
«Το όνομά μας είναι η ψυχή μας». Όλα μπορεί να τα χάσει ένα έθνος· τη χώρα του, την πίστη του, τη γλώσσα του… Μπορεί να χάσει όλα όσα έχει, αλλά μια μέρα των ημερών να τα επανακτήσει! Μόνο ένα πράγμα, αν ποτέ το χάσει, δεν μπορεί ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ να το επανακτήσει: το όνομά του! Το όνομα, έτσι και χαθεί, χάνεται για πάντα… Διότι το όνομα σηματοδοτεί την ίδια τη φύση του έθνους, όνομα σημαίνει έθνος.
Να λοιπόν γιατί έχει τεράστια σημασία να ΜΗΝ υποχωρήσει η Ελλάδα ποτέ στο θέμα του ονόματος του κρατιδίου των Σκοπίων! Ας ονομάζει το εν λόγω κρατίδιο η υπόλοιπη οικουμένη όπως θέλει· ακόμη και όλες οι χώρες του κόσμου να αναγνωρίσουν το κράτος των Σκοπίων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας», το όνομα ΔΕΝ χάθηκε για την Ελλάδα! Το ιερό όνομα της Μακεδονίας θα χαθεί ΜΟΝΟ αν η ίδια η Ελλάδα το εκχωρήσει στους Σκοπιανούς. Και, επειδή το όνομα είναι τα πάντα για τον ελληνισμό, όποιος γραικύλος πολιτικάντης τολμήσει και παραδώσει το όνομα «Μακεδονία» στα Σκόπια θα έχει διαπράξει τη μεγαλύτερη προδοσία σε ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού έθνους! Θα είναι ένοχος της πιο έσχατης προδοσίας και καμία άλλη ποινή -πέραν του ατιμωτικού θανάτου- δεν πρέπει να υπάρξει για έναν τέτοιο αρχιπροδότη…
Σχετικά με το ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων πάρθηκε από ελληνικής πλευράς η οριστική απόφαση που προέκυψε από τα τρία συμβούλια πολιτικών αρχηγών που έλαβαν χώρα εν έτει 1992 υπό τον τότε πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή. Τότε, υπό τον «εθνάρχη» Καραμανλή συσκέφθηκαν οι εξής: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (πρωθυπουργός), Ανδρέας Παπανδρέου (επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης), Αντώνης Σαμαράς (υπουργός εξωτερικών), Αλέκα Παπαρήγα (γενική γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας) και Μαρία Δαμανάκη (πρόεδρος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου). Ομόφωνα -με επιφυλάξεις μόνο από πλευράς του ΚΚΕ- η απόφαση των συσκέψεων εκείνων ήταν: ΚΑΜΙΑ αναγνώριση των Σκοπίων, εάν στην ονομασία τους εμπεριέχεται έστω και ως συνθετικό η λέξη «Μακεδονία»!
Για την ιστορία, το πρώτο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας έλαβε χώρα στις 18 Φεβρουαρίου 1992. Στο πρώτο συμβούλιο υπήρξε κοινή γραμμή πλεύσης -με «αστερίσκους» από πλευράς ΚΚΕ-, αφού αποφασίστηκε ότι η Ελλάδα δεν θα συνηγορήσει ποτέ σε χρήση ονομασίας από τα Σκόπια που θα περικλείει τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγά της!
Ακολούθησε μία δεύτερη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας (λόγω του ότι οι πιέσεις του διεθνούς παράγοντα επί της χώρας μας υπήρξαν έντονες για άμεση αναγνώριση των Σκοπίων)· το δεύτερο αυτό συμβούλιο πραγματοποιήθηκε στις 13 Απριλίου 1992 και υπήρξε επεισοδιακό, αφού από αυτό αποχώρησε ο υπουργός εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος συγκρούστηκε στη σύσκεψη με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Καραμανλή και τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη. Ο Σαμαράς αντικαταστάθηκε στο υπουργείο των εξωτερικών από τον ίδιο τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη… Μετά τη σύσκεψη έγινε γνωστή η διαφωνία του ΚΚΕ με τους υπόλοιπους.
Τέλος, στις 14 Ιουνίου 1992 έγινε και μια τρίτη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, όπου η αμετάκλητη ελληνική απόφαση -με εξαίρεση το ΚΚΕ- ήταν: «Η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη Μακεδονία».
Ποιοι ήταν οι περίφημοι «τρεις όροι» που έθεσε η ΕΟΚ στο συμβούλιο των υπουργών εξωτερικών της Κοινότητας, που έλαβε σάρκα και οστά στις Βρυξέλλες, στις 16 Δεκεμβρίου 1991; Οι όροι αυτοί αφορούσαν τις απαραίτητες προϋποθέσεις που θα έπρεπε να πληρούν οι νεότευκτες Δημοκρατίες που ξεπήδησαν μέσα από τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και ήταν οι εξής: α) καμία από τις νέες αυτές Δημοκρατίες να μην έχει εδαφικές διεκδικήσεις έναντι κάποιας γειτονικής χώρας· β) καμία από τις νέες αυτές Δημοκρατίες να μην πραγματοποιεί εχθρικές προπαγανδιστικές δραστηριότητες· γ) καμία από τις νέες αυτές Δημοκρατίες να μην μπορεί να χρησιμοποιήσει ονομασία που να υποδηλώνει εδαφικές διεκδικήσεις.
Βάσει αυτού ακριβώς του τρίτου όρου (της ονομασίας) το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον ανώτατο άρχοντα Κωνσταντίνο Καραμανλή αποφάσισε τελεσίδικα: καμία χρήση του ονόματος «Μακεδονία» από τα Σκόπια για την ονομασία τους, ακόμη και ως παράγωγο! Συνεπώς, η Ελλάδα με τον πλέον επίσημο τρόπο έλεγε βροντερό «ΟΧΙ» σε κάθε σύνθετη ονομασία που τότε προτάθηκε, κυρίως από τον αμερικανικό παράγοντα (οι ΗΠΑ ήθελαν τότε να επιλυθεί άρον-άρον το ζήτημα, έτσι ώστε να διεισδύσουν εύκολα στα Σκόπια)· τέτοιες ονομασίες ήταν, για παράδειγμα, το «Βόρεια Μακεδονία» (γεωγραφικός προσδιορισμός), το «Νέα Μακεδονία» (ιστορικός προσδιορισμός), το «Σλαβική Μακεδονία» (πολιτικός προσδιορισμός) κτλ.
Εν τούτοις, από το μακρινό πια 1992, και μετά, τα χρόνια πέρασαν και το ζήτημα «βάλτωσε» για τον ελληνισμό… Μία προς μία οι χώρες της υφηλίου άρχισαν να αναγνωρίζουν το σκοπιανό κρατίδιο με το συνταγματικό του όνομα, με την ονομασία δηλ. με την οποία αυτοπροσδιοριζόταν από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του (8 Σεπτεμβρίου του 1991) και ύστερα: «Δημοκρατία της Μακεδονίας», σκέτο.
Έτσι, η Ελλάδα αναγκάστηκε να «συρθεί» σε ένα είδος συμβιβασμού· στις 13 Σεπτεμβρίου του 1995, υπό την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), Αθήνα και Σκόπια υπέγραψαν στη Νέα Υόρκη τη λεγόμενη «ενδιάμεση συμφωνία», η οποία ομαλοποιούσε τις σχέσεις των δύο χωρών. Η Ελλάδα πέτυχε με την «ενδιάμεση συμφωνία» δύο σημαντικά πράγματα: α) την αλλαγή των «αλυτρωτικών» εδαφίων του σκοπιανού Συντάγματος, τα οποία έκαναν λόγο για «υπόδουλα μακεδονικά εδάφη στις γειτονικές χώρες»· β) την αλλαγή της επίσημης σημαίας του κράτους των Σκοπίων, αφού το τελευταίο απέσυρε το αρχαιοελληνικό σύμβολο του 16άκτινου «ήλιου της Βεργίνας» που χρησιμοποιούσε έως τότε.
Εν τούτοις, με την ως άνω συμφωνία η Ελλάδα αναγνώριζε πλέον «προσωρινά» τα Σκόπια με την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (ΠΓΔΜ), με την οποία και έγινε άμεσα δεκτό το κρατίδιο αυτό στον ΟΗΕ. Άρα, έστω και κατ’ αυτόν τον τρόπο, το όνομα «Μακεδονία» εμπεριεχόταν στην «προσωρινή» ονομασία των Σκοπίων! Πόσο «προσωρινή»; Η «ενδιάμεση συμφωνία» έκανε λόγο για «επταετή ισχύ» (έως δηλ. το 2002), αφού μέχρι τότε υποτίθεται ότι οι δύο πλευρές -πάντα υπό τη αιγίδα του ΟΗΕ- θα έκαναν διαπραγματεύσεις για να βρεθεί οριστική λύση στο ζήτημα του ονόματος. Λύση όμως δεν βρέθηκε ούτε μέχρι το 2002, κι έτσι η «ενδιάμεση συμφωνία» -αν και νομικά άκυρη πλέον- παρατείνεται έκτοτε σιωπηρά…
Γιατί λοιπόν έχει τόσο μεγάλη σημασία για εμάς τους Έλληνες το ζήτημα της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων; Είναι ένα θέμα που αγγίζει υψηλότατες γεωπολιτικές, ψυχοϊστορικές, ακόμη και μεταφυσικές «χορδές»! Η γεωπολιτική σημασία της Μακεδονίας για τον ελληνισμό είναι αυταπόδεικτη (αρκεί να δει κανείς έναν οποιονδήποτε γεωγραφικό χάρτη των Βαλκανίων) και μείζονος δυναμικής! Ο μακεδονικός χώρος -συμπεριλαμβανομένης της Βόρειας Μακεδονίας, όπου σήμερα λειτουργεί το κράτος των Σκοπίων (η ΠΓΔΜ)- δεν είναι παρά η απαραίτητη ενδοχώρα του ελληνισμού! Η Ελλάς είναι βέβαια πρώτιστα το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου, με τα νησιά του. Κανένα πέλαγος όμως -όσο σπουδαίο κι αν είναι αυτό- δεν νοείται χωρίς τον «ζωτικό χώρο» του προς την πλευρά της ξηράς. Η Μακεδονία λοιπόν είναι η γη που δίνει χώρο ζωής στο Αιγαίο-Ελλάς, άνευ της οποίας ο ελληνισμός χάνει την άμυνά του! Η Μακεδονία δεν είναι παρά ο «προμαχώνας» του ελληνισμού έναντι του άλλοτε «κόσμου των βαρβάρων»…
Ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, στο κλασικό του έργο «Η γεωπολιτική θέσις της Μακεδονίας» (πρωτοκυκλοφόρησε το 1978), αναλύει διεξοδικότατα -υπό το πρίσμα του ελληνικού εθνικισμού- τη σπουδαιότητα του μακεδονικού γεωπολιτικού χώρου για την πατρίδα μας. Μάλιστα στο εν λόγω έργο ο συγγραφεύς του προέβλεψε με ανατριχιαστική θα λέγαμε ακρίβεια το ξέσπασμα του «σκοπιανού ζητήματος» που έλαβε χώρα περίπου μια 15ετία αργότερα… Με δυο λόγια, ο Κωνσταντίνος Πλεύρης αναφέρεται σε μια μέλλουσα (για την εποχή συγγραφής του εν λόγω έργου) «βαλκανική κρίση» -την ζούμε τώρα- με αφορμή την ίδρυση ενός «μακεδονικού κράτους» και με τη Μακεδονία ως βαλκανικό «μήλον της Έριδος».
Μέγιστη και η ψυχοϊστορική σημασία της Μακεδονίας για εμάς τους Έλληνες! Γι’ αυτό και το όνομα ΔΕΝ πρέπει να χαθεί, γι’ αυτό και όποιος άθλιος πολιτικάντης ξεπουλήσει το ιερό όνομα των Ελλήνων στους ξένους θα πρέπει να αναθεματίζεται και το έθνος να ρίξει επί της κεφαλής του και επί των απογόνων του αιώνια κατάρα! Παραθέτουμε εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Χρήστου Κώνστα, «Ψυχοϊστορία» (2002), το οποίο κάνει λόγο σ’ αυτό που ο συγγραφεύς του ονόμασε «ψυχοϊστορική βοήθεια στη FYROM» [FYROM: η αγγλική σύντμηση της ΠΓΔΜ]. Γράφει λοιπόν ο Χρήστος Κώνστας τα κάτωθι άκρως ενδιαφέροντα:
«Όσον αφορά την «ακατονόμαστη» «δημοκρατία» βορείως της Θεσσαλονίκης που θέλησε και -διεθνώς- κέρδισε το όνομα που δεν της δίνουμε χωρίς να έχει κανένα υλικό πλεονέκτημα με το μέρος της, τίποτα. Γιατί χάσαμε το όνομα; Τα είχαμε όλα με το μέρος μας. Το δίκιο, τη δύναμη… Όμως δεν πείσαμε. Η FYROM, μια μικρή και φτωχή χώρα, ανύπαρκτη πριν το 1991, άντεξε το εμπάργκο μας, την οικονομική καταστροφή που προκάλεσε το σύστημα επένδυσης των «πυραμίδων», που αποσταθεροποίησε την Αλβανία και όπλισε του Αλβανούς εξτρεμιστές στο Κόσοβο και τα Σκόπια. Χωρίς βιομηχανική παραγωγή, χωρίς οικονομία, χρεωμένη παντού, διχασμένη σε Αλβανόφωνους και Σλαβομακεδόνες, με απίστευτη ανεργία και χωρίς πόρους. Άντεξε, κράτησε το όνομα, προκάλεσε την πτώση μιας Ελληνικής Κυβέρνησης και όλα αυτά δεν είναι ούτε τα μισά. Λογικά ανεξήγητο, ψυχοϊστορικά αναμενόμενο.
Η υπόθεση αποτελεί μια πρώτης τάξης επίδειξη του τι μπορεί να κάνει «το νεκρό χέρι του Χάρι Σέλντον», η ψυχοϊστορική αναγκαιότητα. Από μια άποψη ό,τι έγινε ήταν μια «Κρίση του Σέλντον» για τους βόρειους γείτονες. Χωρίς βία, χωρίς μέσα, με προσεκτική εφαρμογή της ελάχιστης δύναμής τους στα σωστά σημεία, μας έκαναν να χάσουμε κάτι που για εμάς ήταν αυτονόητα δικό μας και ακόμα και οι ίδιοι το γνωρίζανε, αλλά δεν μπορούσαν να το αρνηθούν στον εαυτό τους. Τυχαία, η μετά από μελέτη, έκαναν τις σωστές κινήσεις με τα λίγα μέσα που είχαν και κέρδισαν αυτό που ήθελαν.
Ακριβώς το τι συνέβη δεν είναι γνωστό, πέρα από επιφανειακές εκτιμήσεις – όπως το ότι είχαν κάποια βοήθεια από κέντρα που επιθυμούσαν αποσταθεροποίηση στην Ελλάδα, καθώς και από ανθρώπους όπως ο Τζορτζ Σόρος που για δικούς τους λόγους θέλησαν να επενδύσουν στη FYROM.
Η όλη όμως περίπτωση ίσως να πηγαίνει βαθύτερα και πιο μακριά. Αν οι Σλάβοι κάτοικοι της FYROM που το επιθυμούν δεν μπορούν να αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες» όπως θέλουν, τότε και οι λευκοί ή οι μαύροι κάτοικοι των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής δεν πρέπει να ονομάζονται Αμερικάνοι, αφού τυπικά Αμερικάνοι είναι μόνο οι ντόπιοι «Ινδιάνοι». Φαντάζεστε ένα κίνημα ντόπιων Αμερικάνων («Ινδιάνων») να επιχειρηματολογεί βασισμένο στο ότι αν οι Σλάβοι των Σκοπίων δεν είναι Μακεδόνες, τότε ούτε η λευκή και μαύρη πλειοψηφία των κατοίκων της Βόρειας Αμερικής πρέπει να θεωρούνται «Αμερικάνοι»;
Τελικά η υπόθεση για εμάς ήταν μια απλή κρίση. Θα το ξεπεράσουμε και όσο εμείς γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, το «όνομα» δεν θα χαθεί. Αλλά η υπόθεση είναι πρώτης τάξεως ψυχοϊστορικό μάθημα. Στην ουσία η Μακεδονία δεν «κινδυνεύει» μακροπρόθεσμα. Είναι όμως σημαντική καθώς με τη Μακεδονία σχετίζεται και μια ακόμα «Μακεδονική Σύνδεση». Ξεχωρίζει το γεγονός ότι δυο φορές στην Ιστορία, όπου υπήρξε σοβαρή επέκταση του Ελληνισμού έγινε κάτω από «Μακεδονική» ηγεσία. Με το βασίλειο της Μακεδονίας και τις Μακεδονικές κατακτήσεις του 4ου αιώνα π.Χ. που δημιούργησαν τον Ελληνιστικό Κόσμο μέσα από στρατιωτικές κατακτήσεις και τη «Μακεδονική δυναστεία» του Βυζαντίου που λιγότερο με στρατιωτικές κατακτήσεις και περισσότερο με άλλα μέσα πέρασαν τα πολιτιστικά στοιχεία της ελληνόφωνης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Ανατολική Ευρώπη μέχρι την Κεντρική Ασία. Σύμπτωση; Ίσως, αλλά αν συνέβη ήδη δυο φορές γιατί όχι και τρίτη»;
Η «μακεδονική λύση» και το βέτο στο Βουκουρέστι (2008)!
Ο ορισμός «μακεδονική λύση» είναι μια έμπνευση του καθηγητή Χρίστου Γούδη από το κάπως μακρινό 1996… Τότε, μετά τη νέα εκλογική ήττα της Νέας Δημοκρατίας (22 Σεπτεμβρίου 1996), ο καθηγητής Γούδης υπήρξε ο άνθρωπος που πρώτος ανέλαβε την πρωτοβουλία να βγει μπροστά και να διεκδικήσει την ηγεσία της ΝΔ ο νεαρός τότε Κώστας Καραμανλής! Ήταν η «μακεδονική λύση» για την παράταξη και για την Ελλάδα και, πράγματι, ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη πρόεδρος της ΝΔ τον Μάρτιο του 1997 ενώ ακριβώς επτά χρόνια αργότερα (τον Μάρτιο του 2004) έγινε ο νεώτερος έως τότε ηλικιακά πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Ο Κώστας Καραμανλής συνέδεσε το όνομά του με την πλήρη αλλαγή της γεωπολιτικής θέσης της χώρας μας! Απομακρύνθηκε από τη Δύση και ανοίχτηκε στην Ανατολή, δίνοντας το λιμάνι του Πειραιά στην Κίνα και προωθώντας τον ρωσικό πετρελαιαγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη. Τον Απρίλιο του 2008, μαζί με την υπουργό εξωτερικών της Ελλάδας Ντόρα Μπακογιάννη, ο Έλληνας πρωθυπουργός Καραμανλής είπε «ΟΧΙ» στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, κατά τη διάρκεια της συνόδου του Βουκουρεστίου! Τα Σκόπια «πάγωσαν» από την ελληνική αυτή απόφαση, η οποία προϋπέθετε είσοδο του κρατιδίου στο ΝΑΤΟ (αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση) ΜΟΝΟ εάν προηγουμένως είχε επιλυθεί το θέμα της ονομασίας του· κατ’ ουσίαν ο Κώστας Καραμανλής αρνήθηκε στα Σκόπια την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ από τη στιγμή που στο όνομά τους χρησιμοποιούσαν τον όρο «Μακεδονία»…
Η «μακεδονική λύση» του Καραμανλή προκάλεσε την οργή των ΗΠΑ, αφού το ελληνικό βέτο στο Βουκουρέστι χαλούσε άμεσα τον αμερικανικό σχεδιασμό για την περιοχή των Βαλκανίων! Οι Αμερικανοί ήθελαν, με την προσχώρηση της ΠΓΔΜ στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, να την μετατρέψουν σε μια τεράστια στρατιωτική βάση τους στο γεωγραφικό κέντρο της Βαλκανικής χερσονήσου. Ο Καραμανλής όμως τους διέλυσε αυτόν τον σχεδιασμό. Ακολούθησαν το σχέδιο δολοφονίας του (κωδική ονομασία: «Πυθία»), ο «Δεκέμβρης» του 2008 και η πτώση του από την εξουσία το «μοιραίο» φθινόπωρο του 2009. Έκτοτε ο Καραμανλής, ως «σφίγγα» ή «Βούδας», δεν μίλησε για να μας πει τι ακριβώς συνέβη τη δραματική εκείνη περίοδο (2008-09), η οποία μάλιστα συνέπεσε και με την απαρχή της παγκόσμιας και της ελληνικής οικονομικής κρίσης…
Η «μακεδονική λύση» του Κώστα Καραμανλή απέτυχε, σε πρώτη φάση τουλάχιστον. Ο Καραμανλής τελικά δίστασε να αλλάξει τα πάντα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, φοβήθηκε να κάνει πράξη την προεκλογική του υπόσχεση για «επανίδρυση του κράτους»: να διαλύσει δηλ. το σάπιο καθεστώς της Μεταπολίτευσης, που ίδρυσε ο θείος του, και να δημιουργήσει αυτός -ο ανιψιός- μία «νέα Μεταπολίτευση» με τη δική του «σφραγίδα»! Στηριγμένος πάνω σε έναν διεφθαρμένο κομματικό μηχανισμό, αν και μπορούσε, εν τέλει δεν κατόρθωσε ανάμεσα στον Μάρτιο του 2004 και τον Σεπτέμβριο του 2009 να αλλάξει τον ρου της ελληνικής ιστορίας…
Όμως η ελληνική ιστορική νομοτέλεια, θεϊκής υφής, θέλει και πάλι μια «μακεδονική λύση» να σώζει και να δοξάζει τον ελληνισμό! Όπως συνέβη άλλοτε με τον Μέγα Αλέξανδρο και με τη μακεδονική δυναστεία του Βυζαντίου, έτσι και τώρα έρχεται το «τρίτο κύμα» ανόδου του ελληνισμού μέσα στο πλαίσιο της Νέας Εποχής που αναδύεται για τον πλανήτη! Με τη «μακεδονική λύση» συνδέονται -σε ψυχοϊστορικό επίπεδο- δύο πολύ σημαντικά πράγματα για το ελληνικό έθνος: α) η σωτηρία του γένους, η έξοδος από το αδιέξοδο· β) η επέκταση του ελληνισμού, η απελευθέρωση των χαμένων πατρίδων!
Ό,τι και να πει κανείς, ό,τι και να σχεδιάζουν οι εχθροί των Ελλήνων, αυτό θα συμβεί και τώρα: η Ελλάδα θα καταφέρει να βγει από την κρίση και θα καταστεί η «κεντρική αυτοκρατορία» του κόσμου! Πάνω και πέρα απ’ όλα, πέρα από διεθνείς τοκογλύφους και βαρβάρους εχθρούς του ελληνισμού, υπάρχει το θέλημα του Θεού με τη «μακεδονική λύση» για την Ελλάδα. Κι αυτή ακριβώς η εποχή ξεκινάει στις ημέρες μας, όπου το πτώμα της Μεταπολίτευσης του ’74 πνέει τα λοίσθια…