15.11.2013
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Στο σημερινό κοινοβούλιο των μετρίων υπάρχουν (ευτυχώς) μερικοί βουλευτές, οι οποίοι αξίζουν την προσοχή μας και τους οποίους η ιστορία του τόπου θα καταγράψει μία ημέρα στα κατάστιχά της! Μετρημένοι στα δάχτυλα, πλην όμως αποτελούν την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα της πολιτικής παρακμής των καιρών μας... Και είναι γεγονός ότι αξιόλογοι βουλευτές-διανοούμενοι υπάρχουν σε όλες τις παρατάξεις. Ανεξαρτήτως ιδεολογικών προτιμήσεων, αξίζει κανείς να εστιάσει στα πεπραγμένα τους. Ένας εξ αυτών είναι ο ανεξάρτητος βουλευτής (εκλεγμένος το 2012 με το ΠΑΣΟΚ, αλλά ανεξαρτητοποιήθηκε πριν έναν χρόνο) Μίμης Ανδρουλάκης.
Ο Ανδρουλάκης υπέπεσε από πολύ νωρίς στην αντίληψή μας. Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, με το «κλασικό» πλέον έργο του «Μετά» τόλμησε το μεγάλο άλμα από τον δογματικό κομμουνισμό σε μία νεώτερη θεώρηση των πραγμάτων, σ’ αυτή την πορεία που είχε ήδη πάρει ο κόσμος μας στη μετάβαση προς τη Νέα Εποχή. Και τα όσα κατέγραφε ήδη από τότε ο Ανδρουλάκης ήταν αναμφίβολα μπροστά από τον καιρό τους, άλλωστε ο εν λόγω στοχαστής υπήρξε από τους ελάχιστους εν Ελλάδι που τολμούσαν τα χρόνια εκείνα να προβλέπουν πράγματα και καταστάσεις.
Ο προφήτης αυτός του έθνους προειδοποίησε έγκαιρα τον ελληνισμό, όταν το 2004 (εν μέσω της «μέθης» των Ελλήνων από τον ενθουσιασμό του “Euro 2004” και των «Ολυμπιακών Αγώνων» των Αθηνών) εξέδωσε το έργο του «Βαμπίρ και κανίβαλοι». Σ’ αυτό το τραγικό πράγματι (όπως αποδείχτηκε) έργο ο Ανδρουλάκης κατέγραψε όλα όσα σήμερα βιώνουμε καθημερινά ως έναν αδυσώπητο και ατέλειωτο εφιάλτη! Αν και πολύ φοβόμαστε ότι βρισκόμαστε ακόμη στα πολύ αρχικά στάδια του εφιάλτη αυτού... Ο Ανδρουλάκης έκρουσε από τότε τον κώδωνα του κινδύνου σχετικά με το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας και η κραυγή του ήταν μία κραυγή απελπισίας ολίγο προ του διαφαινομένου ολέθρου! Όμως οι Έλληνες προτίμησαν τον μακάριο ύπνο τους, χορεύοντας βαλς στον «Τιτανικό» που την ίδια ώρα βυθιζόταν αύτανδρος...
Αλλά και αργότερα, με την ανάληψη της πρωθυπουργίας της χώρας από τον Γιώργο Παπανδρέου (τον Γ.Α.Π.) και πάλι ο Μίμης Ανδρουλάκης δεν δίστασε να θέσει τα πράγματα ως είχαν! Για ακόμη μία φορά, με το έργο του «Ε, πρόεδρε!» είδε μπροστά από την εποχή του. Αλλά δεν εισακούστηκε ούτε και τότε... Συνέπεια αυτής της ελληνικής ολιγωρίας ήταν ο μεν ελληνικός πληθυσμός να βρίσκεται σήμερα σε φάση βιολογικής εξαφάνισης, το δε ελληνικό κράτος να είναι υπό ουσιαστική χρεοκοπία-πτώχευση. Αυτά όμως παθαίνουν τα έθνη και οι λαοί που δεν ακούν τους πολιτικούς στοχαστές τους, ειδικά εκείνους που βλέπουν μπροστά και ξεπερνούν την κοντόφθαλμη «προοπτική» της επικαιρότητας! «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω» είναι (δυστυχώς) η φωνή του Ανδρουλάκη ακόμα και σήμερα, παρά το αξιόλογο κοινοβουλευτικό έργο (με χρήσιμες ερωτήσεις κτλ.) που παράγει...