28.2.2015
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Συμπληρώνονται σήμερα, 28 Φεβρουαρίου του 2015, σαράντα ακριβώς χρόνια από τη δολοφονία του Έλληνα εθνικιστή φοιτητή Μιχάλη (Μίκη) Μάντακα, στη Ρώμη της Ιταλίας, από αριστεριστές-κομμουνιστές. Ήταν 28 Φεδβρουαρίου του 1975, όταν ο Μίκης Μάντακας, λίγο καιρό πριν κλείσει τα 23 του χρόνια (είχε γεννηθεί το 1952 στην Αθήνα), ξεψύχησε από χτύπημα σφαίρας “αντιφρονούντα”, σε διάρκεια επεισοδίων· το βόλι διαπέρασε το κρανίο του και σφηνώθηκε στον κρόταφό του...
Τα θλιβερά επεισόδια είχαν ξεσπάσει εξαιτίας της γνωστής τακτικής των ακροαριστερών να διοργανώνουν τις περιβόητες “αντισυγκεντρώσεις”. Μία πολύ “δημοκρατική” μέθοδο, η οποία γίνεται μόνο και μόνο για να διαλύουν τις νόμιμες συγκεντρώσεις των πολιτικών τους αντιπάλων.
Να σημειώσουμε ότι η συγκέντρωση των Ιταλών εθνικιστών της μοιραίας 28ης Φεβρουαρίου 1975 έγινε προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την αδράνεια που είχαν επιδείξει οι ιταλικές αστυνομικές Αρχές τέσσερις ημέρες προηγουμένως (24 Φεβρουαρίου 1975) στις ταραχές που προκάλεσε η άκρα Αριστερά κατά τη διάρκεια της δίκης τριών ακροαριστερών που κατηγορούνταν για ένα απάνθρωπο έγκλημα: τον εμπρησμό της οικίας του γραμματέα τοπικής οργάνωσης του εθνικιστικού κόμματος MSI, σε συνοικία της Ρώμης, τον Απρίλιο του 1974, που ως συνέπεια είχε να καούν ζωντανά δύο από τα ανήλικα παιδιά του! Τελικά, και ο Έλληνας φοιτητής Μάντακας έμελλε να προστεθεί στην αιματηρή λίστα της ακροαριστερής βίας που συγκλόνιζε την ιταλική κοινωνία τη δεκαετία του 1970...
Το πλαίσιο της εποχής εκείνης, στη γειτονική χώρα, ήταν τέτοιο ώστε οι συγκρούσεις στους δρόμους ανάμεσα σε εθνικιστές και κομμουνιστές να αποτελούν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο. Την ίδια ώρα, η ακροαριστερή τρομοκρατία των “Ερυθρών Ταξιαρχιών” βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, με χαρακτηριστικότερο έγκλημα την απαγωγή και, τελικά, τη δολοφονία του πρώην Ιταλού πρωθυπουργού Άλντο Μόρο, την άνοιξη του 1978. Όμως τελικά η ιταλική ακροαριστερή τρομοκρατία εκφυλίστηκε και ατόνησε ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1980...
Η Ελλάδα εκείνης της εποχής... ακολουθούσε την αντίστροφη πορεία! Ενώ στην Ιταλία το κομμουνιστικό κίνημα συρρικνωνόταν (με τελική απόληξη τη μετονομασία του Κ.Κ. Ιταλίας το 1991 σε “Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς”), στην Ελλάδα αντίθετα ζούσαμε, και εξακολουθούμε να ζούμε, στον “αστερισμό της Αριστεράς”! Από τη “σοσιαλμανία” του “εθνάρχη” Καραμανλή τη δεκαετία του 1970 περάσαμε στον “σοσιαλιστικό μετασχηματισμό” του ΠΑΣΟΚ και, τώρα, στον ΣΥΡΙΖΑ (“Η ελπίδα έρχεται”!). Και η ακροαριστερή τρομοκρατία της “17 Νοέμβρη”, του ΕΛΑ κτλ. έδρασε ανενόχλητη για σχεδόν 30 χρόνια. Με διάδοχα σχήματα, οργανώσεις βίας, όπως η “Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς” και ο “Επαναστατικός Αγώνας”. Όταν όλος ο κόσμος (ακόμη και η Ρωσία!) αποσοβιετικοποιείται, η Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει “η τελευταία σοβιετική Δημοκρατία”!