29.8.2015
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Ολόκληρος ο πλανήτης βρίθει από στοιχεία που συνηγορούν στην ύπαρξη, από την προϊστορική κιόλας περίοδο, μίας παγκόσμιας ηλιακής θρησκευτικής λατρείας! Ηλιακά σύμβολα, όπως το ρόδο, ο σταυρός, η σβάστικα κτλ., απαντώνται στα πλέον απίθανα και διαφορετικά μεταξύ τους μέρη, τελείως απόμακρα το ένα από το άλλο. Αλλά και στους θρύλους των λαών η ηλιακή θεότητα έπαιξε τον πλέον βαρυσήμαντο ρόλο πριν την ιστορική εμφάνιση του Χριστού, δηλ. την ενσάρκωση του Θεού: π.χ. Ισραήλ σημαίνει «Εις-Ρα-Ήλ(ιον)», κάτι που φανερώνει την επιβίωση της πανάρχαιας λατρείας του Ηλίου στο Αιγαίο, που μεταφέρθηκε από τους αποίκους Κρήτες στη γη της Παλαιστίνης…
Το πυραμιδοειδές σχήμα, βασισμένο πάνω σε παμπάλαια εξωπλανητική παράδοση, σημαίνει την τελειότητα, που σε θεολογικό επίπεδο της προχριστιανικής λατρείας εκφραζόταν από τον θεό Ήλιο. Ο μέγας μύστης Πυθαγόρας οικοδόμησε την υπέρτατη μαθηματική του θεώρηση πάνω στην έννοια της δεκάδος ως μαθηματική δομή: 1 + 2 + 3 + 4 = 10. Στην κορυφή της πυθαγόρειας νοητής πυραμίδας βρισκόταν η μονάδα («Εν το παν»), δηλ. ο παντεπόπτης οφθαλμός του θεού Ρα-Ηλίου. Κατόπιν, σε δεύτερο επίπεδο, ο αριθμός δύο, ύστερα το τρία και -τέλος- στη βάση της πυραμίδας ετίθετο ο αριθμός τέσσερα. Πρόκειται για την ίδια την ιεραρχία του σύμπαντος, εφόσον γνωρίζουμε ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι κατασκευασμένος ως μαθηματική εξίσωση, οι δε κινήσεις των ουρανίων σωμάτων παράγουν την υπόκωφη μουσική του διαστήματος…
Γνωστές οι πυραμίδες της Αιγύπτου, αλλά ακόμη πιο παλαιές θεωρούνται οι πυραμίδες του ελλαδικού χώρου! Από αυτές πιο ξακουστή είναι η πυραμίδα του Ταϋγέτου στην Πελοπόννησο. Είναι φανερό καταρχάς ότι δεν πρόκειται περί φυσικού (γεωλογικού) μορφώματος, αλλά περί ανθρώπινης κατασκευής. Το όλο σχήμα της είναι τόσο τέλειο, ώστε να αποκλείεται η φυσική τυχαιότητα. Το ποιος ακριβώς την έχτισε βέβαια παραμένει και σήμερα άγνωστο. Δεν παύει όμως να εντυπωσιάζει με την όλη παρουσία της μέσα μάλιστα σε έναν μυστηριακό χώρο (κάποιος είχε πει κάποτε ότι «Ταΰγετος» σημαίνει… «Ταυ-gate», δηλ. η πύλη προς το σταυροειδές «Τ», πιθανότατα προς κάποιον αστερισμό… Κατά τον ίδιο τρόπο, «Καιάδας» αναλύεται ως «Το κλειδί προς τον Άδη»!).
Από εκεί και πέρα έχουμε πολλές και διάφορες ερμηνείες… Η ύπαρξή της και μόνο έχει εγείρει πλήθος συζητήσεων σε κόλπους γεωλόγων, αρχαιολόγων, ακόμα και φιλοσόφων και μυστικιστών. Είναι βέβαια γεγονός αναμφισβήτητο, όπως προείπαμε, πως η κορυφή του Προφήτη Ηλία (που βρίσκεται σε ύψος 2407 μέτρων) λαξεύτηκε, είτε εξ ολοκλήρου είτε εν μέρει, προκειμένου να αποκτήσει πυραμιδοειδές σχήμα και να λειτουργήσει τελετουργικά και λατρευτικά. Και δεν είναι σίγουρα διόλου τυχαίο που και σε αυτή την κορυφή βρίσκουμε την ονομασία του Προφήτη Ηλία: πάντοτε, όπου υπήρχε αρχαίο ιερό προς τιμήν του Ηλίου, αργότερα αυτό μετατράπηκε σε χριστιανικό τόπο λατρείας του Προφήτη Ηλία [ΣΗΜ.: είναι ολοφάνερο ότι το όνομα «Ηλίας» προέρχεται ετυμολογικά από το «Ήλιος»].
Δεν αμφισβητείται λοιπόν από κανέναν στα σοβαρά ότι η πυραμίδα του Ταϋγέτου είναι μία πέρα για πέρα ανθρώπινη κατασκευή. Κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα από την απόλυτη κανονικότητα της πυραμίδας (οπτικά, είναι ένα τέλειο ισοσκελές τρίγωνο) και κυρίως από την τεχνητή οριζοντίωση της βάσεώς της, όπου το έδαφος είναι σχετικά πιο λείο και ομαλό. Με δυο λόγια πρόκειται για ένα μεγαλιθικό μνημείο, σαν αυτά που συναντώνται σε όλη την Ευρώπη, της περιόδου 3.500-2.000 π.Χ. (ή και πιο πριν). Σε κάθε περίπτωση, τόσο η ηλικία της πυραμίδας όσο και οι αρχικές της διαστάσεις είναι αδύνατο να υπολογιστούν.
Τόσο ιστορικά, όσο και θρησκειολογικά, οι περισσότερες κορυφές των βουνών θεωρούνταν ιερές: δεδομένου πως ήταν τα πλησιέστερα σημεία προς τον Ήλιο, οι άνθρωποι πίστευαν πως από εκεί οι προσευχές τους εισακούονταν ευκολότερα. Την ψηλότερη κορυφή του Ταϋγέτου οι αρχαίοι την αποκαλούσαν «Ταλετόν» ή «Ταλητόν» και την θεωρούσαν ιερή τοποθεσία του Ήλιου. Εκεί τελούσαν λατρευτικά τελετουργικά. Μεταξύ άλλων, όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας, θυσίαζαν και άλογα («άκρα δε του Ταϋγέτου, Ταλετόν υπέρ Βρυσεών ανέχει. Ταύτην Ηλίου καλούσιν ιεράν και άλλα τε αυτόθι Ηλίω θύουσι και ίππους» - Παυσανίας, Γ΄ 20, 4). Η λατρευτική παράδοση συνεχίστηκε και στην εποχή του Χριστιανισμού, καθώς οι Χριστιανοί είχαν τη συνήθεια να κατασκευάζουν εκκλησάκια στη θέση των αρχαιοελληνικών ναών, όχι όμως για να «σκεπαστεί» η λατρεία της πατρώας θρησκείας, αλλά επειδή τα συγκεκριμένα σημεία εθεωρούντο ενεργειακά πεδία.
Όμως γύρω από το θέμα της πυραμίδας του Ταϋγέτου γεννήθηκαν γρήγορα κάποιες… «θεωρίες συνομωσίας»! Αυτές κάνουν αναφορές, π.χ., στο επίπεδο σχήμα της βάσης της πυραμίδας που, όπως λένε, ήταν ο χώρος της εισόδου στο κτίσμα. Στην κορυφή άλλωστε υπάρχει ένα σπήλαιο-βάραθρο, καταγεγραμμένο από τον Ελληνικό Ορειβατικό Σύλλογο, βάθους 8 μέτρων, με άνοιγμα 2 μέτρα. Το βάραθρο αυτό πιθανολογείται πως ήταν κάποιο είδος «πύλης εισόδου» στην πυραμίδα -άγνωστο γιατί και προς πού- ή ο προθάλαμος μιας σήραγγας που οδηγούσε στα ενδότερά της. Απ’ ότι λέγεται, η κορυφή της πυραμίδας βρίσκεται σε απόλυτη νοητή ευθεία με τον Όλυμπο, και αποτελεί σημείο αναφοράς συντεταγμένων για αρκετές περιοχές. Άλλοι λένε πως η πυραμίδα ήταν ένα είδος «φρυκτωρίας» (παρατηρητηρίου) ή ένας γιγάντιος πομπός που έστρεφε την αρνητική γεωπαθητική ενέργεια της περιοχής προς άλλη κατεύθυνση. Μέχρι σήμερα πάντως, η σοβαρή αρχαιολογική σκαπάνη δεν έχει επιβεβαιώσει κανέναν απ’ αυτούς τους μύθους…
Απ’ την άλλη μεριά, οι Πυθαγόρειοι κάνουν λόγο για έναν ενεργειακό τόπο, για μια «Πύλη», σε ένα σημείο όπου η φύση έχει επιλέξει να «εμβολιάσει» τον κόσμο με το φως, το πνεύμα, τον ελληνικό πολιτισμό. Δεν είναι τυχαίο -υποστηρίζουν- το ότι στην ώριμη αρχαιότητα ο Ταΰγετος είχε θεωρηθεί ιδανικό παρατηρητήριο για τις κινήσεις των άστρων ή το ότι, όπως γράφει ο Κικέρων, ο Αναξίμανδρος είχε στήσει «αστεροσκοπείο» στην κορυφή. Μυστικιστές και Ορφικοί ομονοούν πως η «γεωπυραμίδα» του Ταϋγέτου είναι μια από τις «Πύλες», μέσα από τις οποίες η θεϊκή αρμονία προσφέρει το «αείζωον φως» της στην ανθρωπότητα, ένας πανάρχαιος κοσμικός δίαυλος για μυημένους και κοινωνούς…
Κάθε χρόνο στις 19 Ιουλίου, παραμονές της γιορτής του Προφήτη Ηλία, ομάδες προσκυνητών παίρνουν τον δρόμο για την κορυφή του Ταϋγέτου με το μικρό πλινθόκτιστο ξωκλήσι, χωρίς σκεπή, με τα πέτρινα καθίσματα. Η καμπάνα κτυπάει στις 2 το πρωί και η θεία λειτουργία διαρκεί ως την ανατολή. Τότε όλοι, πιστοί και μη, μετακινούνται προς τα δυτικά για να απολαύσουν στα αχνά χρώματα της αυγής το περίφημο «φαινόμενο της πυραμίδας». Ελάχιστα λεπτά πριν ανατείλει ο ήλιος και όταν η ατμόσφαιρα είναι καθαρή σχηματίζεται μες στον μεσσηνιακό κόλπο, στον ορίζοντα της δυτικής Μεσσηνίας, η τέλεια ισόπλευρη τριγωνική σκιά της πυραμιδοειδούς κορυφής του Ταϋγέτου. Αντίστοιχα, μαγευτικό είναι και το ηλιοβασίλεμα στην κορυφή, όταν η σκιά -σε σχήμα πυραμίδας- απλώνεται προς την πλευρά του λακωνικού κάμπου και το κοκκινωπό φως σχηματίζει μια τέλεια ευθεία γραμμή, που εφάπτεται στην κορυφή της πυραμίδας. Η ορατότητα όταν ο καιρός το επιτρέπει, φθάνει μέχρι τη Κρήτη…