Σεπτέμβριος 2015
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Πώς η καταραμένη Μεταπολίτευση κατέστρεψε την ελληνική παραγωγή-επιχειρηματικότητα και έφερε την άκρα Αριστερά στην εξουσία
«Μεταπολίτευση, 1974-2015: η πλέον σάπια και διεφθαρμένη χρονική περίοδος στην πολυχιλιετή ιστορία του ελληνικού έθνους»!
Μ’ αυτόν τον σύντομο ορισμό ο ιστορικός του μέλλοντος θα περιγράφει στα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια τη μεγαλύτερη καταστροφή όλων των εποχών που συνέβη στην πατρίδα μας. Την απίστευτη καταστροφή, τον πρωτοφανή όλεθρο, το ΕΘΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ, που προκάλεσαν οι πολιτικάντηδες του άλλοτε δικέφαλου παλαιοκομματισμού των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι μέσα σε μία γενιά κυριολεκτικά ρήμαξαν τα πάντα στον ιερό τούτο τόπο, μην αφήνοντας όρθιο απολύτως τίποτα… Τα παιδιά της περίφημης «γενιάς του Πολυτεχνείου» έκαναν κάτι το ακατόρθωτο: γκρέμισαν με απίθανη επιπολαιότητα όλα όσα είχαν οικοδομήσει, με αίμα, δάκρυ και πόνο οι γονείς και οι παππούδες τους, ενώ καταχρέωσαν τις επόμενες γενιές (τα παιδιά και τα εγγόνια τους), καταδικάζοντας τους Έλληνες του μέλλοντος σε ένα μίζερο και δυστυχισμένο μέλλον.
Έκαναν και κάτι ακόμη οι εν λόγω της τρισάθλιας «γενιάς του Πολυτεχνείου»: «κατάφεραν» -γιατί περί μοναδικού (αρνητικού) «κατορθώματος» πρόκειται- να μειώσουν τον ελληνικό πληθυσμό, να μαστίζεται σήμερα η Ελλάδα από υπογεννητικότητα, την ώρα μάλιστα που η χώρα μας κατακλύζεται από ορδές μουσουλμάνων λαθρομεταναστών, κι αυτό χωρίς να σημειώνεται παράλληλα καμία απολύτως οικονομική ανάκαμψη, καμία πρόοδος και βελτίωση της καθημερινότητάς μας, αλλά το τελείως αντίθετο! Η «γενιά του Πολυτεχνείου» δηλ. «πέτυχε» το πλέον παράδοξο: να γηράσκει και να ελαττώνεται ο πληθυσμός των γηγενών Ελλήνων και, ταυτόχρονα, να επιδεινώνεται διαρκώς και ραγδαία το επίπεδο της ζωής τους! Ένα «θαύμα», που μόνο ΚΑΜΕΝΟΙ οικονομικοί (αν)«εγκέφαλοι» θα μπορούσαν να «καταφέρουν»…
Στην ουσία, η «γενιά του Πολυτεχνείου» αποδεικνύεται η πλέον επιβλαβής γενιά πολιτικών, επιχειρηματιών, αλλά και δημοσίων λειτουργών (ιερέων, στρατιωτικών κτλ.), που πέρασε από αυτόν εδώ τον τόπο. Μετά το 1821 η γενιά αυτή υπήρξε η ΠΡΩΤΗ και η ΜΟΝΗ, η οποία μεγάλωσε και αναπτύχθηκε μέσα σε ένα ομαλό, ειρηνικό και ευνομούμενο περιβάλλον. Η «γενιά του Πολυτεχνείου», αντίθετα από τις δυστυχείς και άτυχες γενιές των προγόνων της (πατέρων, παππούδων κτλ.), δεν γνώρισε ποτέ πόλεμο, ούτε προσφυγιά, ούτε φτώχεια, ούτε πραξικοπήματα, ούτε πείνα, ούτε ανεργία, ούτε αβεβαιότητα και άλλες ανωμαλίες που προκύπτουν μέσα σε ασταθή κοινωνικά περιβάλλοντα. Αντιθέτως, η γενιά αυτή που τελικώς κατέστρεψε την Ελλάδα έζησε μέσα σε περιβάλλον ειρήνης, οικονομικής ανάπτυξης, ευρωπαϊκής ενοποίησης, γενικής αισιοδοξίας, όπου η φτώχεια και η πείνα ήσαν λέξεις άγνωστες, η ανεργία και το δημόσιο χρέος υπήρξαν μηδενικά και μια γενικευμένη σταθερότητα όριζε τις ζωές των νέων ανθρώπων.
Στον αντίποδα, σήμερα η «γενιά του Πολυτεχνείου» παραδίδει μία Ελλάδα καταρημαγμένη, χρεοκοπημένη κι απαξιωμένη, με τη δυστυχία στα ύψη, με τους νέους Έλληνες να μην έχουν μέλλον στην πατρίδα τους, με μία μαζική ισλαμική λαθροεισβολή να μεταλλάσσει σχεδόν βίαια την εθνολογική σύσταση της χώρας, με την ανεργία και το γενικό χρέος να έχουν φθάσει σε επίπεδα-ρεκόρ όλων των καιρών, με την κοινωνία να οδεύει ολοταχώς προς ακραίες και ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Για ποια «δημοκρατία» μας μιλούν λοιπόν οι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Ποιον πάνε να κοροϊδέψουν όταν ομιλούν περί δήθεν «συνταγματικού τόξου»; Ο τόπος μας βουλιάζει μέσα στην άβυσσο, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο χάος.
Αποκορύφωμα της νέας ανείπωτης εθνικής τραγωδίας που βιώνουμε ήταν η άνοδος στην εξουσία της αθεϊστικής και εθνομηδενιστικής άκρας Αριστεράς, τον Ιανουάριο του 2015· όλα όσα ακολούθησαν, με το συνεχές ξερίζωμα των ελληνορθόδοξων ιδανικών μας από τους ισλαμοκομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μία παράξενη ελληνική ιστορική νομοτέλεια του ΘΑΝΑΤΟΥ. Η απόληξη του σύγχρονου ελληνικού δράματος θα είναι η, αναπόφευκτη πλέον, «νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου», όπου ο ελληνικός λαός -φτωχοποιημένος, εξαθλιωμένος, δυστυχισμένος και άνευρος, χωρίς αντανακλαστικά- θα υποστεί τη ΓΕΝΙΚΗ ΣΦΑΓΗ του μέσα στο βαθύ σκοτάδι της ισλαμοκομμουνιστικής σιωπής που θα «πνίξει» κάθε ελεύθερη φωνή…
Όλοι θα συμφωνήσουν ότι όσα περιγράφουμε πιο πάνω είναι δυστοπικά και εφιαλτικά. Θαρρείς και διαβάζουμε μυθιστόρημα του Φραντς Κάφκα ή του Τζορτζ Όργουελ. Κι όμως, η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία. Το όλο αυτό θλιβερό τοπίο έχει ρίζες και αιτίες. Που πάνε πίσω στο 1974 και την περιβόητη «αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα»· μία «αποκατάσταση» που έγινε σε βάρος της εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την εθνική τραγωδία της Κύπρου και την εισβολή του «Αττίλα», πάνω στα ιερά κόκαλα των δολοφονημένων Κυπρίων αδελφών μας. Και για να γίνουμε πιο σαφείς στην εικόνα της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ στην οποία μας οδήγησε η «γενιά του Πολυτεχνείου» με την άθλια Μεταπολίτευσή της: ποιο ήταν άραγε το δημόσιο χρέος στην Ελλάδα το ’74, όταν έπεσε η «κακιά χούντα»; Ήταν ή δεν ήταν περίπου μηδενικό; Πόση ανεργία είχε τότε η Ελλάδα; Ήταν ή δεν ήταν μηδενική; Υπήρχε τότε οικονομική ανάπτυξη, ναι ή όχι; Και άλλα πολλά ερωτήματα, που δυσκολεύουν και «στριμώχνουν» τους οπαδούς του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου. Διότι τα αμείλικτα και «ψυχρά» μαθηματικά δείχνουν ότι η «επάρατος επταετία» παρέδωσε μία οικονομία ΠΑΝΙΣΧΥΡΗ και ΑΝΘΗΡΗ, από τις πλέον αναπτυσσόμενες στον κόσμο, ενώ η Μεταπολίτευση παραδίδει κυριολεκτικά «καμένη γη», με τους Έλληνες καταχρεωμένους για δεκαετίες ολόκληρες και με την Ελλάδα υποθηκευμένη στους ξένους δανειστές-διεθνείς τοκογλύφους για 99 ολόκληρα χρόνια, βάσει των Μνημονίων με το οποία απωλέσαμε την εθνική μας κυριαρχία και του αγγλικού δικαίου στο οποίο υπαχθήκαμε, ξεπουλώντας τη δημόσιά μας περιουσία…
Τι συνέβη λοιπόν εκείνο το, μακρινό πια, «σκοτεινό» 1974; Πώς οδηγηθήκαμε στη σύγχρονη αυτή εθνική τραγωδία; Η Μεταπολίτευση του 1974 προέκυψε, όπως είπαμε, μέσα από το εθνικό ΣΟΚ της κυπριακής τραγωδίας, έτσι ώστε να μην αντιδράσει ο ελληνικός λαός στα όσα του επέβαλλε τότε ο «εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο οποίος, εξυπηρετώντας τους «Έλληνες» αριστερούς και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, εν μία κυριολεκτικά νυκτί «έσπασε» τους δύο βασικούς μοχλούς προστασίας του ελληνικού έθνους: τη Βασιλεία και τις Ένοπλες Δυνάμεις. Ξεγέλασε τον Βασιλέα Κωνσταντίνο, με σκαιό τρόπο, εκδιώκοντάς τον με ένα δημοψήφισμα-παρωδία, ενώ παράλληλα με τη φράση του «ποτέ ξανά ο Στρατός στα πράγματα» απονεύρωσε και ευνούχισε τους Έλληνες αξιωματικούς. Έτσι, εκχώρησε ΟΛΗ την εξουσία στην αθλιότητα των πολιτικάντηδων, και μάλιστα του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς που το καθεστώς «φρόντισε» να αναδείξει τότε ως «δυνάμεις του μέλλοντος» και «εναλλακτική λύση» στην «κακιά Δεξιά» που κυβερνούσε επί μία γενιά τον τόπο μας…
Παράλληλα, ο «κουφός εθνάρχης» από το Κιούπκιοϊ πραγματοποίησε δύο παράλληλες, φαινομενικά αντιφατικές μεταξύ τους, κινήσεις: α) ήδη από το 1974 άρχισε να υπονομεύει και να «ξηλώνει» την ελληνική παραγωγή και επιχειρηματικότητα, την ιδιωτική πρωτοβουλία, με τις κρατικοποιήσεις στις οποίες προέβη και τον ύπουλο πόλεμο που κήρυξε κατά των Ελλήνων βιομηχάνων, εφοπλιστών και, εν γένει, επιχειρηματιών· β) ενεργοποίησε εκ νέου τη συμφωνία σύνδεσής μας με την ΕΟΚ (του 1961), με στόχο να εντάξει την Ελλάδα στην Κοινή Αγορά ως πλήρες κράτος-μέλος, κάτι που εν τέλει επετεύχθη το 1979. Οι ως άνω κινήσεις φαίνονται μεταξύ τους, όντως, αντιφατικές. Κι όμως, μέσα στο σχέδιο αφελληνισμού του τόπου μας που είχε στο μυαλό του ο ψευτοεθνάρχης, λειτούργησαν αλληλοσυμπληρωματικά. Την ώρα που κατέστρεφε με μόχθο και μεθοδικότητα την παραγωγή των Ελλήνων, μας ενέτασσε σε μια υπερεθνική οικονομική οντότητα, την ΕΟΚ, η οποία λόγω του υψηλότατου επιπέδου ανταγωνισμού της ήταν βέβαιο ότι θα οδηγούσε την ελληνική οικονομία σε συρρίκνωση, υπερχρέωση και, τελικά, κατάρρευση και πτώχευση! Όπως δηλ. ακριβώς και συνέβη…
Όσα συνέβησαν λοιπόν από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και έπειτα δεν είναι τυχαία, ούτε ξεκομμένα από έναν γενικότερο σχεδιασμό υπονόμευσης και τελικής καταστροφής της ελληνικής οικονομίας, έτσι ώστε η πατρίδα μας να οδηγηθεί στη χρεοκοπία και την απώλεια της εθνικής της ανεξαρτησίας, καθιστάμενη προτεκτοράτο άδηλων ξένων και ανθελληνικών δυνάμεων. Το αποτέλεσμα άλλωστε το βλέπουμε σήμερα: η απόλυτη εξαθλίωση και έλλειψη προοπτικής για το μέλλον φέρνει τη βιολογική έκλειψη του ελληνικού έθνους και την αντικατάστασή του στα ελληνικά εδάφη από ξένους (μωαμεθανούς) παράνομους μετανάστες, οι οποίοι «ελληνοποιούνται» και ως πάμφθηνα εργατικά χέρια παίρνουν τη θέση των Ελλήνων σε μια Ελλάδα που μετατρέπεται σε «αποθήκη τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών» και σε «ειδική οικονομική ζώνη» όπου θα επικρατεί ο εργασιακός μεσαίωνας και άθλιες συνθήκες ζωής.
Είναι τυχαίο που ο καραμανλισμός, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1970, με τη «σοσιαλμανία» του άρχισε να υπερδιογκώνει τον ελληνικό δημόσιο τομέα; Είναι τυχαίο που όλες οι κερδοφόρες ελληνικές επιχειρήσεις άρχισαν να πολεμιούνται από το ίδιο το ελληνικό (;) κράτος και, σταδιακά, να φθίνουν ώσπου να κλείσουν οριστικά; Είναι τυχαίο που μόνο μέσα σε ελάχιστους μήνες (Δεκέμβριος 1980-Ιούνιος 1981) κάηκαν ολοσχερώς όλα τα ελληνικά πολυκαταστήματα του αθηναϊκού κέντρου από πράκτορες «τρομοκράτες», ενώ αντικαταστάθηκαν από ξένα πολυεθνικά πολυκαταστήματα που πήραν τη θέση τους; Φυσικά, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, και με τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» που επέβαλλε επί των δύσμοιρων Ελλήνων ο «χαρισματικός» δημαγωγός Ανδρέας Παπανδρέου, ακολούθησαν τα χειρότερα: αρκεί και μόνο να υπενθυμίσουμε ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος οκταπλασιάστηκε μέσα σε μόλις οκτώ χρόνια (!), ενώ μεταξύ 1981-89 η Ελλάδα δανείστηκε από ξένες τράπεζες τόσα χρήματα όσα δεν είχε δανειστεί από τον αγώνα του 1821 και μέχρι το 1981!!! Πλήρης καταστροφή… Υπάρχουν άραγε ακόμη άνθρωποι που απορούν γιατί η χώρα αυτή χρεοκόπησε και απώλεσε την εθνική της κυριαρχία;
Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου λειτουργούσαν ως «δίδυμο» ολέθρου και είναι οι πρώτοι που ευθύνονται για τη σημερινή διάλυση της πατρίδας μας. Όσοι ακολούθησαν, απλώς συμπλήρωσαν την καταστροφή, όντας ΚΑΙ εκείνοι απολύτως συνυπεύθυνοι για το ΚΑΚΟ που μας βρήκε! ΚΑΙ ο Γεώργιος Ράλλης, ΚΑΙ ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ΚΑΙ ο Κώστας Σημίτης, ΚΑΙ ο Κώστας Καραμανλής, ΚΑΙ ο Γιώργος Παπανδρέου, ΚΑΙ ο Αντώνης Σαμαράς, ΟΛΟΙ τους -άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο- ακολούθησαν αυτή την ανθελληνική (και αντιχριστιανική) πορεία ολέθρου, εφαρμόζοντας σε γενικές γραμμές τη γραμμή της Μεταπολίτευσης: η χώρα να ΜΗΝ παράγει τίποτα, αλλά αντιθέτως να ΔΑΝΕΙΖΕΤΑΙ διαρκώς από τους ξένους! Η εισδοχή μας στη ζώνη του ευρώ, το 2001, απλώς αποτέλεσε την «ταφόπλακα» στο μνήμα του ελληνισμού, αφού επιτάχυνε τις διεργασίες της κοινωνικής μας αποσύνθεσης. Έτσι, η υπογραφή των εθνοκτόνων και αντιλαϊκών Μνημονίων, από το 2010 και μετά, ήταν μία αναπόφευκτη «ειμαρμένη» του ελληνισμού… Απλώς, «ο Θεός ήθελε να μας καταστρέψει»· και μας κατέστρεψε.
Σήμερα ζούμε τα παιδαγωγικά μέτρα του Κυρίου. Περνούμε δοκιμασίες, για να επιστρέψουμε στον δρόμο του Θεού. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς, πώς ένα «γκρουπούσκουλο», μία παρέα μέθυσων και έκφυλων ακροαριστερών αλητών, κατέλαβε στις αρχές του 2015 με τόση ευκολία την εξουσία στην ιερή πατρίδα μας, τη γη αυτή των ηρώων. Δεν μπορεί να εξηγηθεί, παρά μόνο βάσει του ανθελληνικού σχεδίου του καραμανλισμού και του παπανδρεϊσμού, που ήθελε την ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΟΠΟΙΗΣΗ της χώρας μας, τη μετατροπή της σε «ισλαμική τζαμαχίρια Μπουζουκιστάν»! Ακριβώς, για να εξαφανιστεί βιολογικά το έθνος των Ελλήνων και να εξισλαμιστεί ριζικά ο τόπος μας, μετατρεπόμενος ταυτόχρονα σε ισλαμικό χαλιφάτο και σε αποικία χρέους της διεθνούς τοκογλυφίας. Να γιατί οι «δημοκράτες» της Μεταπολίτευσης διέλυσαν τον παραγωγικό ιστό του έθνους, να γιατί κατέστρεψαν την επιχειρηματικότητα των Ελλήνων, μετατρέποντας τον λαό μας σε άχρηστα και τεμπέλικα παράσιτα, που κάθονται άνεργα στον καναπέ και κλαψουρίζουν, περιμένοντας την Ώρα-Χ της σφαγής τους από τους τζιχαντιστές «τρελούς του Αλλάχ»! Αυτή είναι η «προσφορά» της Μεταπολίτευσης και της «γενιάς του Πολυτεχνείου».
Έτσι διέλυσαν την Ελλάδα οι πολιτικάντηδες!
Τώρα που κατέρρευσε οριστικά (ηθικά, αλλά και πρακτικά) η καταραμένη Μεταπολίτευση, μπορούμε να δούμε με στοιχεία και με αριθμούς, αλλά και με τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών αυτής της άθλιας περιόδου, πώς ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και λοιποί διέλυσαν επίτηδες την Ελλάδα! Ας δούμε λοιπόν μερικά τέτοια ΑΝΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΑ δεδομένα, βασισμένα πάνω σε πηγές του υπουργείου οικονομικών και της Eurostat.
Οι «αλήτες προδότες πολιτικοί» (όπως αποκαλεί με μίσος ο λαός μας τους «δεξιούς» και «αριστερούς» κοπρίτες) μας μιλούσαν τόσα χρόνια για την περίφημη «σύγκλιση» της Ελλάδας με τις προηγμένες χώρες της Δυτικής και Βόρειας Ευρώπης. Όμως επί 41 ολόκληρα χρόνια… έχουμε όχι «σύγκλιση», αλλά πλήρη ΑΠΟΚΛΙΣΗ της Ελλάδας από την Ευρώπη!!! Αυτό δείχνουν τα στατιστικά στοιχεία (επαναλαμβάνουμε: από το υπουργείο οικονομικών και τη Eurostat), τα οποία ευθύς αμέσως παραθέτουμε.
Πρόκειται για την εξέλιξη των βασικών μεγεθών κατά την περίοδο 1971-2002. Όταν δηλ. (1971) μεσουρανούσαν οι «κακοί χουντικοί» και όταν (2002) μπήκε η Ελλάδα στην ΟΝΕ, δηλ. τη ζώνη του ευρώ, και υποτίθεται ότι είχε πετύχει την περιβόητη «σύγκλιση». Δυστυχώς όμως για τους πολιτικάντηδες, τα μεγέθη που παραθέτουμε εδώ από τις πλέον επίσημες πηγές τους αμφισβητούν ευθέως! Έχουμε λοιπόν και λέμε…
Χρέος επί τοις εκατό (%) του ΑΕΠ [Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν]. 1971: Ελλάδα 17,4% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 38,3%. 1981: Ελλάδα 34,5% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 41,9%. 1990: Ελλάδα 80,7% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 55,3%. 2002: Ελλάδα 104,7% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 58,2%.
Τι βλέπουμε λοιπόν εδώ; Ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1970 (επί «κακιάς χούντας») το ελληνικό χρέος σε ποσοστό % του ΑΕΠ ήταν… λιγότερο από το μισό του μέσου όρου των χωρών της ΕΟΚ!!! Μόλις μια δεκαετία αργότερα, όταν έπεσε η ΝΔ από την εξουσία, το ελληνικό χρέος ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΤΗΚΕ και προσέγγισε εκείνο του μέσου όρου της ΕΟΚ!... Όταν το ΠΑΣΟΚ έφυγε από την εξουσία και ανέλαβε ο Μητσοτάκης, το ελληνικό χρέος είχε πια ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ τον μέσο όρο της ΕΟΚ! Και το 2002, χρονιά της (υποτίθεται) «σύγκλισης» του Σημίτη, έχουμε την απόλυτη ΑΠΟΚΛΙΣΗ: σχεδόν ΔΙΠΛΑΣΙΟ το ελληνικό χρέος σε σχέση με τον μέσο όρο της ΕΟΚ!!! Δηλ. μέσα σε μία γενιά (30 χρόνια) ενώ το επί % του ΑΕΠ ελληνικό χρέος ήταν λιγότερο από το μισό εκείνου των Ευρωπαίων, έγινε τελικά διπλάσιο από το δικό τους… Φοβερός όλεθρος της ελληνικής οικονομίας, στον οποίο οδήγησαν οι γραικύλοι πολιτικάντηδες.
Πληθωρισμός. 1971: Ελλάδα 3,0% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 6,6%. 1981: Ελλάδα 24,5% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 12,0%. 1990: Ελλάδα 20,4% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 4,8%. 2002: Ελλάδα 3,6% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 2,3%.
Το 1971 ο πληθωρισμός στην Ελλάδα «έτρεχε» με ακριβώς 3%, όταν την ίδια ώρα στην Ευρώπη ήταν υπερδιπλάσιος, δηλ. 6,6%! Είχε να «ζηλέψει» η Ευρώπη από την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, και όχι το αντίθετο… Μόλις 10 χρόνια μετά η κατάσταση ΑΝΤΙΣΤΡΑΦΗΚΕ! Η Ελλάδα, επί επταετίας ΝΔ, έφθασε σε υπερδιπλάσιο πληθωρισμό έναντι του μέσου όρου της ΕΟΚ!!! Και το 1990… ο πληθωρισμός στην Ελλάδα ήταν σχεδόν πενταπλάσιος από εκείνον των χωρών της ΕΟΚ! Δηλ. ενώ στην ΕΟΚ ο πληθωρισμός έπεσε (περίπου στο ένα τρίτο μέσα σε 10 χρόνια), στην Ελλάδα παρέμενε σε υψηλότατα επίπεδα, πάνω από 20%, σαν να επρόκειτο για τριτοκοσμική και όχι ευρωπαϊκή χώρα… Τέλος, όταν το 2002 μπήκαμε στην Ευρωζώνη, και πάλι ο πληθωρισμός στην Ελλάδα (αν και έπεσε βέβαια κατά πολύ) ήταν σαφώς ανώτερος από εκείνον των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ανεργία. 1971: Ελλάδα 3,1% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 2,6%. 1981: Ελλάδα 4,0% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 7,4%. 1990: Ελλάδα 7,0% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 7,8%. 2002: Ελλάδα 10,4% - χώρες ΕΟΚ (Μ.Ο.) 8,4%.
Δεν θα μιλήσουμε για τα σημερινά δεδομένα (ειδικά από το 2009 και μετά), διότι τότε θα φθάσουμε στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα πραγματοποιείται αυτή την ώρα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ!!! Ας περιοριστούμε λοιπόν στα δεδομένα της τριακονταετίας 1971-2002. Το 1971 στην Ελλάδα (όπως και στην Ευρώπη) το ποσοστό των ανέργων ήταν σχεδόν αμελητέο. Για να είναι κάποιος άνεργος, έπρεπε να το θέλει ο ίδιος! Δέκα χρόνια μετά, όταν η ΝΔ παρέδιδε την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ, η ανεργία στην Ελλάδα αυξήθηκε ελάχιστα, ενώ στις χώρες της ΕΟΚ τριπλασιάστηκε!... Ήταν ένα στατιστικό δεδομένο, για το οποίο η χώρα μας έπρεπε να είναι υπερήφανη (βέβαια οι σπατάλες και τα δανεικά, την ίδια ώρα, υπονόμευαν τις γενιές του μέλλοντος που οδηγούνταν πλέον αυτές με μαθηματική ακρίβεια στην ανεργία!). Ήδη το 1990 η ανεργία στην Ελλάδα αυξήθηκε αρκετά, σε σχέση με πριν, ενώ στην ΕΟΚ παρέμεινε περίπου η ίδια. Ήταν ένα ανησυχητικό σημάδι, για το οποίο ασφαλώς δεν ενδιαφέρθηκαν οι πολιτικάντηδες των Αθηνών… Και το 2002… η ανεργία στην Ελλάδα ξεπέρασε το 10%, αλλά και τον μέσο όρο των χωρών-μελών της ΕΕ!!! Κατά τα άλλα ο Κώστας Σημίτης μιλούσε για «σύγκλιση»…
Βλέπετε όμως πουθενά «σύγκλιση»; ΜΟΝΟ απόκλιση σε κάθε τομέα! Ας συνοψίσουμε. Μισό το ελληνικό χρέος το 1971 σε σχέση με την ΕΟΚ… ΔΙΠΛΑΣΙΟ το ελληνικό χρέος το 2002 σε σχέση με την ΕΟΚ!!! Μισός ο πληθωρισμός στην Ελλάδα το 1971 σε σχέση με την ΕΟΚ… σχεδόν ΔΙΠΛΑΣΙΟΣ ο πληθωρισμός στην Ελλάδα το 2002 σε σχέση με την ΕΟΚ!!! Ίδια η ανεργία στην Ελλάδα το 1971 σε σχέση με την ΕΟΚ… σαφώς ΑΝΩΤΕΡΗ η ανεργία στην Ελλάδα το 2002 σε σχέση με την ΕΟΚ!!! Πού είναι λοιπόν η «σύγκλιση»; Μιλάμε για κοροϊδία. Μιλάμε για ΕΓΚΛΗΜΑ! Διότι, όπως βλέπουμε από τους «ψυχρούς» αριθμούς, αντί για «σύγκλιση» είχαμε φοβερή και τρομερή ΑΠΟΚΛΙΣΗ. Και αυτά, το 2002. Τώρα (2015) δεν μιλάμε καν πια για απόκλιση: μιλάμε για το απόλυτο οικονομικό ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ της Ελλάδας…
Φωτιά… αποκαΐδια… ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ! Να πώς «σκότωσαν» την ελληνική επιχειρηματικότητα προς «δόξα» των πολυεθνικών!
Τα Μνημόνια δεν ήταν η αρχή της ελληνικής οικονομικής τραγωδίας, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι αφελώς· ήταν η νομοτελειακή κατάληξη μιας διεργασίας δεκαετιών ολόκληρων, όπου ΒΑΣΕΙ ΣΧΕΔΙΟΥ εξοντώθηκε η οικονομία της Ελλάδας, καταστράφηκε το ελληνικό επιχειρηματικό πνεύμα, αλλά και δολοφονήθηκαν -βιολογικά ή επαγγελματικά- οι σπουδαιότερες μορφές του ελληνικού επιχειρείν. Έτσι, η χώρα έμεινε στο έλεος των γραικύλων πολιτικάντηδων και των ξένων τοκογλύφων και των συμφερόντων τους, με αποτέλεσμα την παρασιτοποίηση του μέσου σύγχρονου Έλληνα και τη μετατροπή της Ελλάδας όχι σε κέντρο της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου (όπως και θα έπρεπε κανονικά να είναι), αλλά σε μια βρώμικη και πτωχευμένη «σκωληκοειδή απόφυση» της Βαλκανικής χερσονήσου…
Ανωτέρω, περιγράψαμε όλο το χρονικό του ΣΧΕΔΙΟΥ διάλυσης της ελληνικής οικονομίας και, συνακόλουθα, ολόκληρης της χώρας και των κοινωνικών της ιστών. Βασισμένοι πάνω σε αναμφισβήτητα στατιστικά και ιστορικά στοιχεία, κάνουμε λόγο για το ΕΘΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ, την απίστευτη καταστροφή και τον πρωτοφανή όλεθρο που προκάλεσαν μέσα σε μια μόλις γενιά οι προδότες πολιτικάντηδες στη χώρα αυτή και τον λαό της…
Ο αόρατος πόλεμος άδηλων ξένων δυνάμεων, βαθύτατα ανθελληνικών, κατά της ελληνικής οικονομίας έχει πολλές και «καυτές» παραμέτρους, όπου το ΑΙΜΑ, το ΨΕΜΑ, αλλά και το ΣΠΕΡΜΑ αρκετές φορές εναλλάσσονται και αλληλοκαλύπτονται. Στο παρόν αξίζει να αναφερθούμε σε μια εξαιρετικά «περίεργη» όσο και «ύποπτη» υπόθεση: αυτή των διαδοχικών εμπρησμών των μεγάλων ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ πολυκαταστημάτων της Αθήνας και του Πειραιά, την περίοδο 1980-81, που έδωσε βαρύτατο χτύπημα στην οικονομία της πρωτεύουσας και, εν γένει, ολόκληρης της χώρας. Τα πολυκαταστήματα αυτά ήταν ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ιδιοκτησίας, δηλ. οι κάτοχοί τους ήταν Έλληνες και σ’ αυτά εργάζονταν εκατοντάδες Έλληνες και Ελληνίδες, ενώ ο οικονομικός κύκλος που γίνονταν από τον «τζίρο» τους έδινε δουλειά σε χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά. Σημειώνουμε ότι οι έξι συνολικά εμπρησμοί της περιόδου 1980-81 έλαβαν χώρα επί διακυβέρνησης Γεωργίου Ράλλη, μετά τη φυγή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην προεδρία της Δημοκρατίας και λίγο πριν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία…
Ο πρώτος (διπλός) εμπρησμός συνέβη λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1980, σε ένα κέντρο των Αθηνών όπου επικρατούσε η εορταστική ατμόσφαιρα, μέσα σε πολύχρωμα φώτα και γενικό ενθουσιασμό και χαρά. Πέριξ της πλατείας Ομονοίας στέκονταν αγέρωχα τα κτίρια που φιλοξενούσαν δύο από τα μεγαλύτερα πολυκαταστήματα της εποχής: το περίφημο «Μινιόν», στην οδό Πατησίων, και το «Κατράντζος-σπορ», στην οδό Σταδίου. Ήταν 19 Δεκεμβρίου του 1980, ημέρα Παρασκευή, όταν «άγνωστοι» έκαψαν συθέμελα τα δύο αυτά τεράστια μαγαζιά, που στο εσωτερικό τους είχαν εμπορεύματα αξίας εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ! Οι αυτόπτες μάρτυρες αντίκρισαν μία εικόνα εφιαλτική: τα εύφλεκτα εμπορεύματα είχαν δημιουργήσει μία κατάσταση πραγματικά τρομακτική, τεράστιες φλόγες ξεπηδούσαν και από τις δυο πλευρές των κτιρίων και πυρακτωμένα αντικείμενα έπεφταν με πάταγο στη μέση του δρόμου. Στο βιβλίο μας «Ελλάδα άκρως απόρρητο», στην ενότητα στην οποία εξετάζουμε την υπόθεση, γράφουμε σχετικά με τον πρώτο διπλό εμπρησμό:
«Η διαπίστωση που έκαναν οι αρχές ήταν ότι οι δύο φωτιές είχαν εκδηλωθεί με διαφορά λίγων δευτερολέπτων η μία από την άλλη, κάτι που δημιουργούσε την εντύπωση πως επρόκειτο όχι για κάποιο ατυχές συμβάν, αλλά για οργανωμένο εμπρηστικό σχέδιο. Πράγματι, όταν κόπασε πια η πυρκαγιά, βρέθηκαν οι εμπρηστικοί μηχανισμοί, οι οποίοι προκάλεσαν την τεράστια αυτή καταστροφή, που σύμφωνα με τις εκτιμήσεις άφησε άνεργους περί τους 1.200 εργαζομένους. Τα δύο υπερκαταστήματα που καταστράφηκαν ήταν το «Μινιόν» και το «Κατράντζος-σπορ», αποκλείστηκε δε αμέσως η ακραία θεωρία ότι τη φωτιά την έβαλαν οι ιδιοκτήτες τους, αφού οι ασφάλειες που είχαν δεν κάλυπταν παρά ένα πολύ μικρό μέρος των ζημιών που είχαν υποστεί».
Λίγες μέρες μετά μια «παράξενη» πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα τρομοκρατών, με την ονομασία «Οκτώβρης ’80», ανέλαβε την ευθύνη του διπλού εμπρησμού της Ομόνοιας, με προκήρυξη που απέστειλε στις εφημερίδες. Η ως άνω οργάνωση προσπαθούσε στο κείμενό της αυτό να «εξηγήσει» τους λόγους για τους οποίους προέβη στο διπλό κάψιμο των πολυκαταστημάτων. Όμως μάλλον η επιχειρηματολογία που χρησιμοποίησε δεν έπεισε και πολλούς, και μάλιστα όχι μόνο τις αρμόδιες αρχές και τους απλούς πολίτες, αλλά και τις υπόλοιπες οργανώσεις του αριστερού «επαναστατικού χώρου», οι οποίες φοβήθηκαν πως επρόκειτο για προβοκάτσια και για πολύ σκοτεινή υπόθεση… Το 1981 μπήκε και το θέμα άρχισε σιγά-σιγά να ξεχνιέται -παρά τη φοβερή ζημία που υπέστη η οικονομία του κέντρου των Αθηνών- και να αντιμετωπίζεται ως ένα θλιβερό μεν, αλλά «μεμονωμένο» περιστατικό.
Σχεδόν μισός χρόνος χρειάστηκε να περάσει, για να καταλάβουν άπαντες ότι μόνο «μεμονωμένο» δεν ήταν το διπλό συμβάν της Ομόνοιας· τότε πολλοί άρχισαν πια να υποπτεύονται ότι κάποιο «αόρατο χέρι» έκαιγε τα αθηναϊκά πολυκαταστήματα, για να αλλάξει ριζικά τον οικονομικό χάρτη της περιοχής. Ήταν λοιπόν στις 3 Ιουνίου του 1981, όταν ένα νέο (διπλό και πάλι) τραγικό γεγονός συνέβη: άλλα δύο πολυκαταστήματα στο κέντρο των Αθηνών, αρκετά κοντά στα δύο προηγούμενα, έγιναν παρανάλωμα του πυρός με τον ίδιο ακριβώς τρόπο! Επρόκειτο για το «Ατενέ» και τον «Κλαουδάτο», τα οποία ήταν κι αυτά σύμβολα της οικονομίας της πρωτεύουσας που «άνθιζε» τα προηγούμενα χρόνια, αλλά τώρα καταστρέφονταν ολοσχερώς, με τις συνέπειες για το ιστορικό κέντρο των Αθηνών να είναι ολέθριες. Ένα κέντρο, το οποίο βαθμιαία γνώριζε μία πρωτοφανή υποβάθμιση και παρακμή…
Κι ενώ και πάλι τα ερωτηματικά ήταν μεγάλα και, ουσιαστικά, άλυτα, το κακό «τρίτωσε», με έναν νέο διπλό εμπρησμό -με διαφορά μερικών μόνο εικοσιτετραώρων-, που έλαβε χώρα έναν μήνα αργότερα. Συγκεκριμένα, στις 4 Ιουλίου του 1981 κάηκε ένα ακόμη πολυκατάστημα στο κέντρο των Αθηνών, αυτό του «Δραγώνα» στην οδό Αιόλου. Ενώ στις 7 Ιουλίου του 1981, στο κέντρο του Πειραιά αυτή τη φορά, οι «άγνωστοι» έκαψαν και ένα ακόμη σημαντικό ελληνικό υπερκατάστημα, τον «Λαμπρόπουλο»… Όλα απολύτως τα στοιχεία ήταν τα ίδια ακριβώς μ’ αυτά των προηγούμενων εμπρησμών, με μία μόνο σημαντική διαφορά: ότι τούτη τη φορά οι φωτιές που κατέστρεψαν άλλες δύο υπεραγορές δεν εκδηλώθηκαν τα χαράματα -όπως συνέβη στις προηγούμενες περιπτώσεις-, αλλά το απόγευμα, μία ώρα πριν ανοίξουν τα καταστήματα!
Ποιος επωφελήθηκε άραγε από τον απίστευτο αυτό όλεθρο για την ελληνική επιχειρηματικότητα που συνέβη μάλιστα σε διάστημα ολίγων μόνο μηνών; Οπωσδήποτε όχι οι Έλληνες ιδιοκτήτες των πολυκαταστημάτων που καταστράφηκαν οικονομικά και η δραστηριότητά τους είτε τελείωσε οριστικά είτε συρρικνώθηκε! Όπως δεν επωφελήθηκαν ούτε οι εργαζόμενοι των πολυκαταστημάτων που έχασαν τις δουλειές τους, αλλά ούτε και οι πελάτες, οι οποίοι σ’ αυτά τα μαγαζιά έβρισκαν φτηνά και ποιοτικά προϊόντα. Ποιοι επωφελήθηκαν λοιπόν; Κατά τον αείμνηστο συγγραφέα και μύστη του ελληνισμού, Ιωάννη Φουράκη, εκείνοι που πάνω απ’ όλα κέρδισαν από την καταστροφή των ελληνικών επιχειρήσεων και την απαξίωση του αθηναϊκού κέντρου ήταν ΟΛΛΑΝΔΟΕΒΡΑΪΚΕΣ και ΓΕΡΜΑΝΟΕΒΡΑΪΚΕΣ εταιρείες («πολυεθνικές»), οι οποίες ωφελήθηκαν διπλά: α) πήραν χωρίς δυσκολία τη θέση των ελληνικών πολυκαταστημάτων, αφού είχε μείνει ελεύθερο το πεδίο δράσης τους μετά την καταστροφή των τελευταίων· β) αγόρασαν σε πολύ χαμηλές τιμές τις υποδομές του παραδοσιακού κέντρου των Αθηνών, αφού με τις καταστροφές, τα επεισόδια και τις ταραχές που ξεσπούσαν συχνά στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης το κέντρο έχασε την προηγούμενη μεγάλη αξία του. Έτσι οι «πολυεθνικές» εβραϊκών συμφερόντων αντικατέστησαν τις ελληνικές επιχειρήσεις και «άλωσαν» την ελληνική οικονομία.
ΠΑΣΟΚ, «17 Νοέμβρη» και σοβιετικά συμφέροντα
Κύκλοι φιλικά προσκείμενοι στην τότε κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη διέδιδαν φήμες ότι πίσω από τους εμπρησμούς των πολυκαταστημάτων (αλλά και τις εφιαλτικές πυρκαγιές του καλοκαιριού του 1981) βρίσκονταν παράγοντες που ωθούσαν στην πλήρη απαξίωση της κυβέρνησης, βοηθώντας έτσι έμμεσα την αξιωματική αντιπολίτευση, και επίδοξη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Απ’ την άλλη, η αντιπολίτευση κατηγορούσε την κυβέρνηση για ανικανότητα ως προς το να προστατέψει τη γαλήνη του τόπου, αλλά και για πιθανό σχέδιο φιλοκυβερνητικών κύκλων να… αναβάλλουν ίσως τις εκλογές που πλησίαζαν το φθινόπωρο του 1981, καλλιεργώντας κλίμα χάους, και να σώσουν έτσι τη ΝΔ από την πανωλεθρία που την περίμενε…
Το καλοκαίρι του 1981 η τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη» τοποθετήθηκε με προκήρυξή της στο θέμα των εμπρησμών των έξι πολυκαταστημάτων της Αθήνας και του Πειραιά. Οι τρομοκράτες χρησιμοποιούσαν στην ανάλυσή τους συγκεκριμένα επιχειρήματα, τα οποία προσπαθούσαν να αποδείξουν τη λάθος συλλογιστική εκείνων που πραγματοποίησαν τις εν λόγω ενέργειες. Μάλιστα οι συντάκτες της προκήρυξης φρόντιζαν να είναι καλοπροαίρετοι απέναντι στους δράστες των εμπρησμών, τους οποίους δεν χαρακτήριζαν «πράκτορες», αλλά «λαϊκούς αγωνιστές» που απλώς από… τεμπελιά οργάνωσαν τις «εύκολες» αυτές ενέργειες, αντί να καθίσουν να αποσπάσουν τα προϊόντα και έπειτα να τα μοιράσουν σε κάποια φτωχική συνοικία (έγραφε χαρακτηριστικά η 17Ν)!
Λίγο καιρό μετά τους εμπρησμούς μία φήμη άρχισε να κυκλοφορεί, η οποία συνέδεε το όλο «καυτό» ζήτημα με μεγάλα γεωπολιτικά παιχνίδια (ήταν τότε η εποχή του Ψυχρού πολέμου). Σύμφωνα με τη φήμη αυτή, πίσω από τα πολυκαταστήματα που κάηκαν βρίσκονταν σοβιετικά οικονομικά συμφέροντα και μάλιστα ένα από αυτά τα κτίρια επρόκειτο να στεγάσει εντός ολίγου χρονικού διαστήματος το Σοβιετικό Πολιτιστικό Κέντρο των Αθηνών! Συνεπώς, οι εμπρηστές χτυπούσαν ουσιαστικά στόχους που εξυπηρετούσαν τα γεωοικονομικά συμφέροντα της τότε ΕΣΣΔ…