16.11.2020
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Βιώνουμε μία μείζων πλανητική Κρίση. Ο κόσμος μας, σήμερα, βρίσκεται στο μεταίχμιο δύο ολόκληρων κοσμοϊστορικών περιόδων, δηλαδή σε μία επίπονη μετάβαση, η οποία εγκυμονείται με ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο. Παραδοσιακές αξίες, ακόμη και ολόκληρα θρησκευτικά δόγματα, είναι υπό αμφισβήτηση και τα γεγονότα τείνουν να λάβουν μορφή ραγδαία. Προς το τέλος αυτής της μεταβατικής εποχής, περί τα τέλη της δεκαετίας του 2020, θα έχει πλέον σχηματοποιηθεί μία ολοκαίνουρια πραγματικότητα, μία ριζικά διαφορετική αντίληψη για τον τριγύρω μας κόσμο...
Η κυρίαρχη οικονομία του καπιταλισμού, που προβλήθηκε ως η μοναδική δυνατή λύση στη μεταψυχροπολεμική περίοδο, γνωρίζει μία άνευ προηγουμένου κρίση· το αδιέξοδο είναι πλήρες, αφού ο κόσμος ακόμη δεν έχει συνέλθει από το “κραχ” του 2008. Το αντίστοιχό του, του 1929, είχε απολήξει μοιραία -10 χρόνια μετά- στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, με τις εκατόμβες των νεκρών και τις κατεστραμμένες πολιτείες. Σήμερα, μία δεκαετία και πλέον μετά την κατάρρευση της “Lehman Brothers”, ένας νέου είδους παγκόσμιος πόλεμος, ο βιολογικός πόλεμος των μεταλλαγμένων ιών, εξελίσσεται σε κάθε γωνιά της υφηλίου, και βασικά στο βόρειο ημισφαίριο (στην προηγμένη Δύση). Μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, ξεκίνησε μία γιγάντιων διαστάσεων πλανητική ανασυγκρότηση· οι οικονομίες επανεκκινήθηκαν δυναμικά. Τώρα, τι έπεται άραγε να συμβεί;
Αυτό το “ντόμινο” της γενικής Κρίσης -”Κρίση” είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται συχνά στην Αγία Γραφή για να καταδείξει τα έσχατα χρόνια- ενεργοποιήθηκε στην πραγματικότητα την άνοιξη του 1999, με την επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Σερβίας. Έκτοτε, ο κόσμος βυθίστηκε σε μία σειρά αλλεπάλληλων εξελίξεων, δραματικού χαρακτήρα, οι οποίες φανέρωναν έναν συνολικό σχεδιασμό τοπικών ανακατατάξεων και αναδιαμόρφωσης δυνάμεων που λάμβαναν χώρα σε σημεία-κλειδιά του πλανήτη. Στην περιοχή μας, για παράδειγμα, με την ελληνική κρίση χρέους και την περιβόητη “αραβική άνοιξη”, ήρθαν τα πάνω κάτω. Το ίδιο συνέβη συνολικότερα, με την πολιτική της Δύσης να υφίσταται μία μακρόσυρτη καθίζηση και τα λαθρομεταναστευτικά ρεύματα της Ανατολής να αλλοιώνουν τις έως τώρα ευρωπαϊκές συνήθειες, ακόμη και την πληθυσμιακή εικόνα των χωρών της “γηραιάς ηπείρου”.
Και μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση (το “κραχ”), ήρθε ο κοροναϊός... Ένα απειροελάχιστο σε μέγεθος μικρόβιο, που ως ο “ιός των εστεμμένων” άλλαξε μέσα σε χρόνο-ρεκόρ την καθημερινή ζωή ολόκληρης της ανθρωπότητας! Ό,τι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν τόσες και τόσες πολεμικές, οικονομικές, κοινωνικές κτλ. κρίσεις τους τελευταίους αιώνες μπόρεσε και το έκανε αυτό το -στην πραγματικότητα- μικροσκοπικό βακτήριο που σκοτώνει τον σύγχρονο πολιτισμό. Είναι πια φανερό, και αποδεκτό από όλο και περισσότερους αναλυτές, ότι περνάμε σε έναν μετα-πολιτισμό που θα αφορά το σύνολο των ανθρώπων που κατοικούν πάνω στον πλανήτη Γη, και ο οποίος δεν θα έχει σχέση με τον αμέσως προηγούμενο, με ό,τι δηλαδή γνωρίζαμε έως πρόσφατα ως ήθη και έθιμα της καθημερινότητάς μας.
Πώς θα ολοκληρωθεί όμως η σύγχρονη πανανθρώπινη τραγωδία; Φανερά, πλέον, ως επί Γης κόλαση, σε έναν τελείως αφιλόξενο για το ανθρώπινο ον πλανήτη, όπου αθέλητα μάς έρχονται στον νου τα προ αιώνων λεγόμενα της Αγίας Γραφής: “οὕτως ἔσται ἐν τῇ συντελείᾳ τοῦ αἰῶνος. ἐξελεύσονται οἱ ἄγγελοι καὶ ἀφοριοῦσι τοὺς πονηροὺς ἐκ μέσου τῶν δικαίων, καὶ βαλοῦσιν αὐτοὺς εἰς τὴν κάμινον τοῦ πυρός· ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων” (Κατά Ματθαίον, ιγ΄ 49-50). Κλαυθμός και οδυρμός παντού, αυτό είναι το άμεσο μέλλον της επερχόμενης οικονομικής καταστροφής και του κοινωνικού κανιβαλισμού που θα επικρατήσει. Ταυτόχρονα, ο πλανητικός έλεγχος επί της ζωής των ανθρώπων θα είναι απόλυτος· “Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να συντρίβει το πρόσωπο ενός ανθρώπου – για πάντα” (George Orwell, “1984”)...
Μπορεί να υπάρξει προσαρμογή στα νέα αυτά (εφιαλτικά) πλανητικά δεδομένα; Θεωρητικά, ναι. Αν και κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο, θα λέγαμε σχεδόν αδύνατο. Και βέβαια, το απαραίτητο πρώτο βήμα για κάτι τέτοιο είναι η συνειδητοποίηση της αληθινής πραγματικότητας· ότι, δηλαδή, η “νέα κανονικότητα”, η οποία θα έρθει μετά την πανδημία του Covid-19, δεν θα είναι όλο εκείνο που γνωρίζαμε προηγουμένως. Το μόνο έργο που θα μπορέσει πια να παράγει ο σύγχρονος άνθρωπος -οι εκλεκτοί επιβιώσαντες του αόρατου παγοσμίου πολέμου που διεξάγεται- θα είναι να κρατήσει την ελπίδα ζωντανή για τις επόμενες γενιές. Όπου ως ελπίδα νοείται πλέον η επιβίωση, και μόνον.
“Βρισκόμαστε σε πόλεμο”. Το είπαν από την πρώτη ώρα, σε δημόσια διαγγέλματά τους, οι ηγέτες του κόσμου τούτου. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων επί του πλανήτη δεν έχουν κατανοήσει ακόμη τι σημαίνει αυτή η δραματική φράση-προειδοποίηση, η πέρα για πέρα (δυστυχώς) αληθινή. Όσοι όμως δεν καταλάβουν τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο μας, είναι υποψήφια θύματα ενός ιδιαίτερα τραγικού τέλους, μιας ασύλληπτης και ανείπωτης τραγωδίας· οι συνάνθρωποί μας αυτοί δεν θα υπάρχουν στη “νέα κανονικότητα” της υδροχοϊκής Νέας Εποχής που καταφθάνει. Χρέος μας -ημών, της γενιάς Ψ, της προτελευταίας- δεν είναι να νικήσουμε. “Η επανάσταση έχει ήδη συμβεί”, είναι μία άλλη οργουελική φράση, σαν μέσα σε κακό όνειρο, σαν σε δυστοπία. “Ενικήσαμε” τη στιγμή που αντιληφθήκαμε το Σχέδιο που εκτυλίσσεται. Χρέος μας, μοναδικό, να κρατήσουμε ζωντανή τη γενιά Ω, αυτή που έρχεται ως η γενιά των εσχάτων ή “παιδιά Indigo”· αυτή είναι που θα δώσει την τελική μάχη.