26.5.2013
Του Κώστα Πρέκα
[Σημείωση: Το θεατρικό έργο «Η Ληστεία» του Κώστα Πρέκα απέδειξε για μια ακόμη φορά την τεράστια καλλιτεχνική αξία, το αστείρευτο ταλέντο του Άνδρα, του Έλληνα, του Ηθοποιού! Του αγαπητού μας Κώστα Πρέκα, ο οποίος αποτελεί μία ολοκληρωμένη προσωπικότητα, μία από τις τελευταίες σπουδαίες ιστορικές μορφές ενός ελληνισμού που σιγά-σιγά βυθίζεται στην κόλαση της ανυποληψίας και της διαφθοράς, υπό το βάρος των προδοσιών και εγκλημάτων που διέπραξαν πολιτικάντηδες ανάξιοι λόγου... Μέχρι την ημέρα της Νεκρανάστασης! Την οποία το έθνος αναμένει με αγωνία. Εξίσου σπουδαίο με το θεατρικό αυτό έργο, είναι και το κείμενο του Κώστα Πρέκα που ακολουθεί και που μιλάει απευθείας στις καρδιές μας. – Ησαΐας Κωνσταντινίδης]
Ζούμε εδώ και καιρό μια κατάρρευση των αξιών της ζωής. Πρόκειται για μια σοβαρή κρίση, όχι οικονομική, κοινωνική ή πολιτισμική, αλλά κύρια πνευματική. Ό,τι επί αιώνες κατακτήθηκε, υβρίζεται, χλευάζεται, ποδοπατιέται. Καμιά συγκίνηση, κανένα αίσθημα, κανένας σεβασμός για ό,τι το ιερό. Λησμόνησε ο σύγχρονος άνθρωπος τον κύριο σκοπό της υπάρξεώς του. Θεώρησε ότι είναι επιγείως αθάνατος. Δέθηκε ισχυρά με την ύλη, τα χρήματα, τα κτήματα, τα πράγματα. Νόμισε ελευθερία την ασυδοσία, την ασέβεια πρόοδο, την απάτη ευφυΐα, την αμαρτία απελευθέρωση, την τιμιότητα ανοησία.
Μπήκε στη ζωή των νεοελλήνων η αμφισβήτηση, η αμφιβολία, η καχυποψία, η αναίρεση, η απόρριψη. Θεοποιήθηκε η χρηματολαγνεία, η σαρκολατρεία, η επηρμένη φιλοδοξία. Ωραιοποιήθηκε η υποκρισία. Πολλοί ευαίσθητοι άνθρωποι των καιρών μας κλείνονται στον εαυτό τους και αν δεν παραμιλούν και μελαγχολούν, μονολογούν στοχαστικά για την τόσο βίαιη αλλαγή των καιρών. Ένα αδιέξοδο επικρατεί στις συζητήσεις. Η πόλη κατάντησε μουντή και αφιλόξενη. Τα χωριά θεωρούνται πολύ μικρά και άχαρα. Το περιβάλλον θορυβώδες, μολυσμένο, ταραγμένο.
Απαξίωση στην πολιτική και διαφθορά στους πολιτικούς. Οι καλλιτέχνες παρασύρονται από τη μόδα και οι επιστήμονες από την έπαρση. Τελική και οδυνηρή διαπίστωση μία γενική φθορά που δίνει πίκρα, λύπη, πόνο βαθύ. Ο σύγχρονος άνθρωπος ξετρελάθηκε από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας. Όπως λέγει ένας σοφός δοκιμιογράφος «Ο σύγχρονος άνθρωπος πέταξε τα χρήσιμα κάποτε για την ιδιοτέλειά του προσωπεία των ιδεών και των πίστεων και φανέρωσε το αληθινό του πρόσωπο, το πρόσωπο που ένας λαμπρός πολιτισμός, ο οποίος πεθαίνει στις ημέρες μας, που με κόπο είχε εξανθρωπίσει».
Ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός είπαν πολλές αναλήθειες και έδωσαν πολλές υποσχέσεις, ότι όλοι θα είναι ίσοι, ικανοί, τυχεροί και πλούσιοι. Σύντομα ο κόσμος απογοητεύθηκε οικτρά. Αισθάνθηκε ζωηρά ότι εξαπατήθηκε. Οι πολιτικές ηγεσίες στάθηκαν αρκετά ανειλικρινείς. Η διαφθορά κατάντησε γενικό φαινόμενο, κανείς δεν περίμενε τόσο σύντομη μεταστροφή των πάντων. Κύρια θέση στο σπίτι έχει καταλάβει η τηλεόραση. Μένει ακοίμητη σαν το καντήλι να φωτίζει και να σκοτίζει, να παραμορφώνει, να παραποιεί, να υπνωτίζει, να πλασάρει νέες ιδέες, νέα ηθική, νέα στάση ζωής.
Για να επικρατήσεις πρέπει να ’σαι μόνο νέος, ωραίος και πλούσιος. Δεν μιλάμε πια για ήθος, αξία, χαρακτήρα και λοιπά. Οι εκφωνητές έχουν γίνει εισαγγελείς και δήμιοι. Οι εκπομπές συνεχείας παρουσιάζουν ως απελευθέρωση την ομοφυλοφιλία, την ελεύθερη συμβίωση, τις αμβλώσεις, ακόμη και τα λεγόμενα ελαφρά ναρκωτικά. Ο ταλαίπωρος άνθρωπος φαντάζεται ότι απελευθερώνεται πλήρως με την αναρχία και την ασυδοσία. Φιμώνει τη συνείδηση, σκοτίζει το νου του, πνίγει τα αισθήματά του, ρίχνεται ξέφρενος στην απόλαυση της ύλης, σ’ ένα παράξενο εορτασμό φθοράς.
Η πλουτοκρατία και η υλοκρατία είναι αντίθετες και δεσμεύουν τον άνθρωπό τους. Μια ζωή ανελεύθερη και δίχως ηθικές αρχές δίνει πλήξη, φόβο, ανία, άλγος. Ο σκοπός ποτέ δεν αγιάζει τα μέσα. Το καλό μόνο με καλό τρόπο θα έλθει. Για ένα γενικό καλό δεν μπορεί να καταργηθεί το προσωπικό. Ο Ντοστογιέφσκυ σοφά είπε: «Δεν μπορεί να έχουμε μία παγκόσμια ειρήνη που θα βασίζεται στο χυμένο αίμα ενός αθώου παιδιού! Ο άνθρωπος είναι σκοπός και όχι μέσο».
Είναι γεγονός πως ζούμε σε μία δύσκολη και κρίσιμη εποχή. Η τιμιότητα εν πολλοίς χλευάζεται, οι μεγάλες αξίες της τιμής, της αυτοθυσίας, της φιλοπατρίας ειρωνεύονται. Ο ανδρισμός, ο ηρωισμός, η ομολογία, η παραδοσιακότητα θεωρούνται ξεπερασμένες συντηρητικότητες. Μέσα στην όλη αυτή θλιβερή κατάσταση μπορεί να ελπίζει κανείς κάτι;
Αν μπορούμε να πούμε, όλα επιτρέπονται εκτός από την ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ. Η απελπισία είναι καθαρά δαιμονοφορούμενη και δαιμονοκίνητη. Δεν μπορούμε να μην υπομένουμε, επιμένουμε, ελπίζουμε κι αισιοδοξούμε. Στη στάχτη υπάρχουν σπίθες.