Ιανουάριος 2008
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Για τη δυναστεία Ωνάση αφιερώθηκαν χιλιάδες σελίδες σε εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία. Οι σημαντικότεροι δημοσιογράφοι απ’ όλο τον κόσμο ασχολήθηκαν με τον ιδρυτή της δυναστείας και τους κληρονόμους του. Αρκετοί απ’ τους ερευνητές αυτούς προσπάθησαν να εξηγήσουν τους απρόσμενους θανάτους, που χτύπησαν καίρια την άλλοτε κραταιά δυναστεία. Η εκδοχή ότι όλοι οι θάνατοι στην οικογένεια Ωνάση δεν ήταν «γραμμένοι απ’ τη μοίρα» έχει πολλούς οπαδούς. Κατά την εν λόγω εκδοχή η παγκόσμια δύναμη των Ωνάσηδων έπρεπε να περιοριστεί και να υποστεί έμμεσα ανεπανόρθωτο πλήγμα η Ελλάδα. Εξάλλου η συγκεκριμένη οικογένεια μεγιστάνων υπήρξε επί σειρά ετών ο σημαντικότερος εκπρόσωπος της χώρας πάνω στον πλανήτη...
Το πρώτο φοβερό πλήγμα για την οικογένεια Ωνάση επιτεύχθηκε με το θάνατο του πρώτου και μονάκριβου γιου του Αριστοτέλη Ωνάση, του Αλέξανδρου, σε περίεργο αεροπορικό ατύχημα στις 22 Ιανουαρίου 1973. Τόσο ο πατέρας Ωνάσης, όσο και αρκετοί που ασχολήθηκαν με το ζήτημα, θεώρησαν το συμβάν σαν καθαρή δολοφονία (μέσω σαμποτάζ), που φυσικά αποσκοπούσε στην εξόντωση του ικανότερου απ’ όλη την οικογένεια κληρονόμου της αμύθητης περιουσίας, ώστε να εμποδιστεί η ανοδική της πορεία, αλλά και στην τρομερή ψυχική οδύνη που θα υφίστατο ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Όντως, μετά το θάνατο του γιου του, ο παντοδύναμος εφοπλιστής κατέρρευσε ψυχολογικά σε τέτοιο βαθμό, που δεν θύμιζε σε κανέναν τον παλιό πολυμήχανο και αποτελεσματικό επιχειρηματία. Τελικά, μετά από μία περίοδο προσωπικής παρακμής, ο Αριστοτέλης Ωνάσης πέθανε αρκετά πρόωρα, στις 15 Μαρτίου 1975, σε ηλικία 69 ετών κι ενώ μέχρι το θάνατο του παιδιού του δεν αντιμετώπιζε κανένα απολύτως πρόβλημα υγείας...
Μεσολάβησε άλλος ένας πολύ παράξενος θάνατος, αυτός της μητέρας των δύο παιδιών του Ωνάση, της άλλοτε καλλονής Αθηνάς Λιβανού, επίσης σε νεαρή ηλικία, στις 10 Οκτωβρίου 1974 στο Παρίσι. Ο θάνατος της 45χρονης γυναίκας αποδώθηκε σε πνευμονικό οίδημα, αλλά προκάλεσε αρκετές απορίες, μιας και συνδυάστηκε με τους άλλους δύο θανάτους, πρώτα του γιου της και έπειτα του πρώτου συζύγου της. Τρεις θάνατοι σε μία τετραμελή οικογένεια μέσα σε δύο χρόνια αποτελούν σίγουρα αξιοπερίεργο γεγονός, αποφάνθηκαν πολλοί μελετητές και ρεπόρτερς, οι οποίοι φυσικά είτε δε συνέχισαν τις έρευνές τους είτε δε γνωστοποίησαν ποτέ τα πορίσματά τους, αν και κάποιοι από αυτούς τα υπαινίχθηκαν!
Μέσα σε δύο μόλις χρόνια η μοναδική πια κληρονόμος της τεράστιας περιουσίας, η Χριστίνα (γεννημένη το 1950), έχασε όλη την οικογένειά της. Πολλοί τότε θεώρησαν πως η πλούσια κληρονόμος έγινε στόχος ενός τεράστιου πολιτικο-οικονομικού παιχνιδιού, οι παρασκηνιακές πτυχές του οποίου έμοιαζαν σχεδόν απίστευτες... Για παράδειγμα πολλοί δεν θεώρησαν τυχαίο το γεγονός ότι ο Ωνάσης αρνούνταν επίμονα να επιστρέψει και να επενδύσει στο νεοελληνικό κράτος, κάτι που αργότερα έπραξε και η κόρη του. Η οικογένεια Ωνάση αντιμετώπιζε εξαρχής το ελλαδικό κρατίδιο ως μία «φυλακή», που εμποδίζει κάθε παραγωγική σκέψη και κάθε δημιουργική καινοτομία, δεσμεύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο το αστείρευτο, όπως πίστευε, ελληνικό ταλέντο. Στην ιστορία έμεινε η χαρακτηριστικότατη φράση του Αριστοτέλη Ωνάση ότι έφυγε από την Ελλάδα όχι για να πλουτίσει, αλλά για να γλιτώσει από τους... Νεοέλληνες!...
Υπάρχει μια αντίληψη που υποστηρίζει ότι όλη η οικογένεια Ωνάση εξολοθρεύτηκε σταδιακά κατόπιν σχεδίου, για να σταματήσει η οικονομική της δραστηριότητα και στη συνέχεια να λαφυραγωγηθεί η γιγαντιαία της περιουσία από την ελληνική και ξένη γραφειοκρατία. Όπως και να ’χει το πράγμα, μετά και το θάνατο της Χριστίνας έλαβε τέλος κάθε μεγάλη πλανητικού επιπέδου οικονομική δράση των Ωνάσηδων. Η παραπάνω αντίληψη επεκτείνει τη λογική της, συμπληρώνοντας ότι το «ξεκλήρισμα» το οποίο υπέστη η οικογένεια οφείλεται, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, σε εκπονημένο σχέδιο μυστικής υπηρεσίας μεγάλης χώρας, της οποίας θιγόταν άμεσα το συμφέρον από την ισχύ της οικογένειας Ωνάση. Έτσι, μετά και τον θάνατο του πατέρα της, η Χριστίνα εγκλωβίστηκε σε μια κατάσταση «ομηρίας» από τις συνεχόμενες απειλές κατά της ζωής της, που τη συνόδευαν μέχρι το θάνατό της...
Αναλυτές των διεθνών πραγμάτων συμφωνούν ότι όταν μία μυστική οργάνωση θέλει να σκοτώσει κάποιον με τρόπο που να δείχνει φυσιολογικός, το κάνει έτσι, ώστε το συμβάν να δικαιολογείται ή έστω να καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου. Εκείνο που πρώτιστα την ενδιαφέρει είναι το πόρισμα του θανάτου να μην γράφει ξεκάθαρα τη λέξη «δολοφονία». Έτσι και στην περίπτωση της Χριστίνας Ωνάση, ενώ όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα της εν ψυχρώ δολοφονίας της, εντούτοις η επίσημη αιτία θανάτου της ήταν «πνευμονικό οίδημα»...
Ο Αριστοτέλης Ωνάσης υπήρξε, σύμφωνα με ορισμένους ξένους ερευνητές, ένας ιδιόρρυθμος Έλληνας εθνικιστής, που πίστευε στον πανελληνισμό, δηλαδή σε μια οικουμενική εξάπλωση του ελληνικού πνεύματος μέσω της οικονομίας και του πολιτισμού. Ακόμα και στο παραλήρημα του, πριν πεθάνει, φώναζε: «Πάρτε σαράντα μαχητικά τζετ, για να τσακίσουμε την Τουρκία»!... Εκτός των γνωστών δωρεών που έκανε η οικογένεια στο ελληνικό κράτος, πολλές φορές και η Χριστίνα προσπάθησε να ξεκινήσει μία συνεργασία με το ελληνικό δημόσιο, με στόχο να προσφέρει κάτι ανεκτίμητο στη χώρα. Μάλιστα, μια πιο προωθημένη αντίληψη, που (αν και ακούγεται ακραία) αξίζει να καταγραφεί, τονίζει ότι ακόμη και οι γάμοι της (π.χ. με τον Σεργκέι Κλαούζοφ, απλό δημόσιο υπάλληλο της ΕΣΣΔ) εξυπηρετούσαν γεωπολιτικά συμφέροντα ασύλληπτων διαστάσεων! Να σημειωθεί εδώ ότι την εποχή του γάμου της με τον Σοβιετικό, παρατηρήθηκε για πρώτη φορά τόσο δυναμική ελληνοσοβιετική προσέγγιση... Όμως οι επιδιώξεις της πάμπλουτης Ελληνίδας να βοηθήσει τη χώρα «σκόνταψαν» πάνω στην εχθρότητα της νεοελληνικής γραφειοκρατίας και των απειλών σκοτεινών κύκλων...
Στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 η τρομοκρατική οργάνωση 17 Νοέμβρη σε κάποιες προκηρύξεις της αναφερόταν απειλητικά κατά της Χριστίνας. Έκανε μάλιστα τόσο μεγάλη εντύπωση η συχνότητα και η οξύτητα των απειλών αυτών κατά της τελευταίας κληρονόμου του Ωνάση, που στα μέσα της δεκαετίας εκείνης η Ελληνική Αστυνομία κατέτασσε την Χριστίνα σαν τον υπ’ αριθμόν 1 στόχο της 17 Νοέμβρη! Πραγματικά, το διάστημα εκείνο η Ωνάση είχε περιορίσει τα ταξίδια της στην Ελλάδα, δεδομένου μάλιστα ότι στις αρχές του 1985 είχε γίνει και μητέρα. Να σημειωθεί εδώ ότι προκαλούν κατάπληξη οι δηλητηριώδεις αναφορές της 17Ν κατά της Χριστίνας, γεμάτες μάλιστα με φοβερά ψέματα για τα ποσά που δήθεν χρωστούσε στο ελληνικό δημόσιο.
Χωρίς να υποστηρίζει κανείς ότι η Χριστίνα Ωνάση ήταν αλάθητη ως προσωπικότητα, μπορεί να ισχυριστεί ότι ο θάνατός της στις 19 Νοεμβρίου 1988 στο Μπουένος Άιρες φέρει τα χαρακτηριστικά καθαρής δολοφονίας, όπως συνάγεται από όλες τις εξεταζόμενες παραμέτρους. Αρχίζοντας από τους περίεργους, τουλάχιστον, θανάτους που χτύπησαν στη δεκαετία του ’70 όλα τα μέλη της οικογένειάς της και περνώντας στις εναντίον της απειλές τόσο από την προαναφερόμενη 17Ν, όσο και από την πλευρά αντιπάλων συμφερόντων, φτάνει κανείς στο αναμφίβολο συμπέρασμα ότι με το θάνατό της τελείωσε οριστικά ο οικονομικός θρύλος της δυναστείας Ωνάση. Επίσης, τραγική είναι η περίπτωση της κόρης και μοναδικής κληρονόμου της Χριστίνας, η οποία περιήλθε κι αυτή σε κατάσταση «ομηρίας» μετά το θάνατο της μητέρας της. Η μικρή Αθηνά δεν είχε συμπληρώσει ακόμα τα 4 χρόνια της, με συνέπεια να αποκοπεί από τις ρίζες της οικογένειάς της...
Ο θάνατος της Χριστίνας Ωνάση εμπόδισε τον επικείμενο γάμο της με τον πρόεδρο της ελληνικής κοινότητας του Μπουένος Άιρες Γιώργο Τσολμεκτσόγλου, που ήταν επίσης μεγαλοεπιχειρηματίας και σίγουρα η ένωση των δραστηριοτήτων του μ’ εκείνες του ομίλου Ωνάση αποτελούσε εγγύηση για τη δημιουργία νέας οικονομικής αυτοκρατορίας με μεγάλη ορμή. Σ’ αυτό το πλαίσιο ο θάνατος της Χριστίνας αποτελεί σημαντικό πολιτικο-οικονομικό (άρα κατ’ επέκταση και γεωπολιτικό) γεγονός, έχοντας υπόψη αφενός τον πλανητικό οικονομικό ρόλο της οικογένειας Ωνάση και αφετέρου το ότι την περίοδο του φόνου (;) ο κόσμος είχε μπει σε φάση συγκλονιστικών αλλαγών.
Στα τρία βασικά ερωτήματα που έθεσαν οι αμφισβητίες του πορίσματος του «φυσιολογικού» θανάτου της Ωνάση δεν μπορεί σίγουρα να απαντήσει καμία ιατροδικαστική εξέταση, που υποστηρίζει τη δήθεν αυτοκτονία της Χριστίνας. Το πρώτο ερώτημα είναι γιατί άραγε να αυτοκτονήσει μία γυναίκα που ζούσε ευτυχισμένη με την κόρη και το μέλλοντα σύζυγό της και για την οποία όλοι οι μάρτυρες ανέφεραν ότι περνούσε την πιο ευτυχισμένη περίοδο της σύντομης ζωής της; Το δεύτερο, γιατί άραγε η έμπιστη καμαριέρα της, η Ελένη Σύρου, που επί 27 ολόκληρα χρόνια κοιμόταν στο ίδιο ή σε διπλανό δωμάτιο με τη Χριστίνα, εκείνη τη μοιραία βραδιά κοιμήθηκε σε... ξενοδοχείο; Και, τέλος, το τρίτο ερώτημα είναι γιατί άραγε το πόρισμα της νεκροψίας που έγινε στο Μπουένος Άιρες ήταν πρόχειρο και βιαστικό, σαν να ήθελε να κλείσει «άρον-άρον» την υπόθεση, για να μη φανεί ίσως κάτι άλλο;...
Για την ιστορία, αξίζει να σημειωθεί ότι μέσα σε 15 χρόνια, από το 1973 έως το 1988, στην οικογένεια Ωνάση και τον περίγυρό της σημειώθηκαν συνολικά οκτώ πρόωροι και, για πολλούς, ανεξήγητοι θάνατοι. Η αρχή έγινε με το θάνατο του Αλέξανδρου και ύστερα πέθαναν κατά σειρά η μητέρα του, ο πατέρας του, η πασίγνωστη καλλιτέχνις Μαρία Κάλλας (φίλη του Αριστοτέλη), η ανιψιά του Ωνάση, η Πηνελόπη (επίσης στο μπάνιο της...), αλλά και οι δύο πιο στενοί συνεργάτες του μεγιστάνα, ο Τζον Μέγιερ (τον οποίο χτύπησε το ίδιο του το αυτοκίνητο, όταν λύθηκε ξαφνικά το φρένο!) και ο Κώστας Γράτσος. Τέλος, βέβαια, χάθηκε και το τελευταίο παιδί του ιδρυτή της δυναστείας, η Χριστίνα.
Η 38χρονη Χριστίνα Ωνάση πέθανε γυμνή στο μπάνιο του σπιτιού της, πίνοντας μια ουσία που είχε ριχτεί στο μπουκαλάκι των χαπιών της! Την εξήγηση αυτή δίνουν όσοι ξέρουν αρκετά για την υπόθεση, πιστεύοντας ακράδαντα ότι πρόκειται για δολοφονία, έργο σκοτεινών κύκλων. Οι εφημερίδες της εποχής κατέγραψαν κατά τη διάρκεια της κηδείας της στην Αθήνα (στην οποία παρευρέθηκε πλήθος κόσμου) τη λαϊκή εκτίμηση εκατοντάδων ότι «μας φάγανε το κορίτσι»... Ένας μάλιστα δημοσιογράφος δήλωσε τότε με κάποια μεταφυσική διάθεση ότι το λαϊκό αισθητήριο είναι πάντα αλάθητο, επομένως «τίποτα δεν είναι τυχαίο»...