20.4.2021
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
“Ένα άλλο δικαστήριο θα τους δικάσει!
Δυστυχώς, μόνο με αίμα
θα γίνει, παιδάκι μου, η νέα αρχή.
Και το νεογνό κολυμπάει στο αίμα σαν τίκτεται...”
(ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ)
Μέχρι σχετικά πρόσφατα, στην Ελλάδα είχαμε συνηθίσει αποκλειστικά στη βία και την τρομοκρατία της άκρας Αριστεράς και των αναρχικών-κομμουνιστικών οργανώσεων [βλ. πιο λεπτομερώς στο βιβλίο του γράφοντος, “Το αριστερό παρακράτος της Μεταπολίτευσης”, εκδ. “Ήλεκτρον” 2018]. Πράγματι, από το 1974 και μετά, με τη δημοκρατία της Μεταπολίτευσης και της γενιάς του Πολυτεχνείου, επικράτησε σε κάθε πεδίο το αριστερό παρακράτος, με έντονα ανθελληνικές και αθεϊστικές θέσεις, ώσπου τελικά κατάφερε να μετατρέψει την Ελλάδα στην τελευταία «σοβιετική δημοκρατία» του πλανήτη. Το δε άβατο των Εξαρχείων μετατράπηκε σε «κράτος εν κράτει»…
Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, όλοι έχουν ακούσει για τις ακροαριστερές ένοπλες οργανώσεις, όπως π.χ. η 17 Νοέμβρη κι ο ΕΛΑ παλαιότερα, ή ο Επαναστατικός Αγώνας και η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς πιο πρόσφατα. Τελικά, η αριστερή βία, μετά από χρόνια ανεξέλεγκτης σχεδόν δράσης, περιορίστηκε ή / και εξαρθρώθηκε, και πάντως ατόνησε εντελώς, σε σημείο τέτοιο ώστε σήμερα (2021) τα άλλοτε κραταιά Εξάρχεια -με ό,τι σημαίνει αυτός ο όρος, και σίγουρα όχι μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός- να έχουν υποβαθμιστεί πλήρως ως φαινόμενο της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, την πενταετία 2015-2019 υπήρξε για κάτι τέτοιο καταλυτική· μόλις λίγα χρόνια μετά τον περίφημο Δεκέμβρη του 2008, η απογοήτευση που σκόρπισε στους πάσης φύσεως γνήσιους αριστερούς η “πρώτη φορά Αριστερά” στην εξουσία σηματοδότησε την παρακμή των Εξαρχείων, ως έννοια και ως πρακτική.
Έτσι, στη δεκαετία του 2010 το εκκρεμές πέρασε στο άλλο άκρο. Στη διάρκεια αυτών των ετών, η οικονομική κρίση στην πατρίδα μας, σε συνδυασμό με την έξαρση των εθνικών θεμάτων (π.χ. Μακεδονία-συμφωνία των Πρεσπών), έχουν οδηγήσει στην εμφάνιση μερικών ομάδων προερχόμενων από τον ευρύτερο πατριωτικό (εθνικιστικό) χώρο, οι οποίες έχουν πραγματοποιήσει δυναμικές ενέργειες, απαντώντας μ’ αυτό τον ανορθόδοξο τρόπο στην ακροαριστερή ένοπλη πάλη. Οι ομάδες αυτές δεν φαίνεται να έχουν καμία σχέση η μία με την άλλη, ούτε να λειτουργούν ως «συγκοινωνούντα δοχεία», και η κάθε μία από αυτές έχει τη δική της ιδιαίτερη ιδεολογική πλατφόρμα.
Το κοινό χαρακτηριστικό των δυναμικών εθνικών ομάδων δράσης είναι η χρήση της βίας για την επίτευξη των στόχων τους. Ως γνωστόν, στις σύγχρονες κοινωνίες, η βία αποτελεί μονοπώλιο των οργανωμένων πολιτειακών δομών, δηλαδή του κράτους· κάθε άλλη μορφή βίας, ατομικής ή συλλογικής, χαρακτηρίζεται ως “τρομοκρατία” και φυσικά διώκεται από τις νόμιμες αστυνομικές και δικαστικές Αρχές της επίσημης πολιτείας. Αυτό συνέβαινε πιο πριν με τις ακροαριστερές οργανώσεις βίας, αυτό συμβαίνει τώρα και με τις οργανώσεις της αντίπερα όχθης. Η περίπτωση των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι στις 7 Οκτωβρίου 2020 χαρακτηρίστηκαν από το δικαστήριο της δημοκρατίας ως “εγκληματική οργάνωση” και κλείστηκαν στις φυλακές, βγαίνοντας πλέον εκτός νόμου, είναι ενδεικτική για το πώς το σύστημα αντιμετωπίζει στη σύγχρονη περίοδο κάθε τι το εθνικό, που προασπίζει τα εθνοθρησκευτικά ιδεώδη.
Όντως, στην εποχή μας, μια εποχή όλο και πιο παγκοσμιοποιημένων δομών, το έθνος-κράτος έχει υποχωρήσει αισθητά προς όφελος διεθνικού χαρακτήρα οργανισμών· ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία τα κράτη-μέλη της έχουν εκχωρήσει πλήθος νευραλγικών δικαιωμάτων και πολιτικών τους. Έτσι, κόμματα, σύνδεσμοι, ομάδες κτλ. που ισχυρίζονται ότι μάχονται για τα στενά εθνικά συμφέροντα -στην Ελλάδα για το τρίπτυχο “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών”-, με νόμιμο ή μη τρόπο, θεωρούνται από το ντόπιο και το διεθνές κατεστημένο ανεπιθύμητες συλλογικότητες. Κάποτε, η καθεστηκυία τάξη των επί μέρους χωρών είχε ταυτιστεί με την έννοια του έθνους-κράτους, συνεπώς η εθνικιστική κρατική πολιτική ήταν επιβεβλημένη. Σήμερα, αντιθέτως, στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική επικρατεί η λογική του πολυπολιτισμού και του αντιφασισμού, εφόσον η Παγκόσμια Τάξη έχει αποφασίσει τη βιολογική και πνευματική εξόντωση της λευκής φυλής. Γι' αυτό και κάθε τι που αυτοπροσδιορίζεται ως εθνικό ή πατριωτικό, πρέπει κατά τους πλανητικούς εξουσιαστές να καταστραφεί, όπως άλλοτε έπρεπε να καταστραφεί η τότε κομμουνιστική απειλή.
Οι ομάδες, λοιπόν, που προσπαθούν έμπρακτα να τα βάλουν σήμερα με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, υπό τη μορφή εθνικιστικών δυναμικών δομών και όχι δωσιλογικών ακροδεξιών οργανώσεων που με νόμιμο τρόπο υπηρετούν το σύστημα, κυνηγιούνται ανελέητα από τις διωκτικές Αρχές. Στον αντίποδα, άλλες ομάδες, που προσπάθησαν κατά καιρούς να παρουσιάσουν κάποια δράση στο πεζοδρόμιο, δεν αποτελούν για τις Αρχές κάποιου είδους κίνδυνο, και φυσικά το σύστημα δεν ασχολείται μαζί τους σοβαρά. Οι σάπιοι ανθελληνικοί θεσμοί, που παρουσιάζονται ως κοινοβουλευτική δημοκρατία, διώκουν έως φυσικής εξολόθρευσης μόνο όποιον αποτελεί πραγματικό κίνδυνο για τα πεπραγμένα τους. Και στην ελληνική περίπτωση, τέτοιοι είναι όσοι κυνηγήθηκαν, δικάστηκαν και φυλακίστηκαν από το κατεστημένο. Οι υπόλοιποι, ως συστημικό ψευτοπατριωτικό και πατριδοκάπηλο άλλοθι, δεν αποτελούν έμπρακτο κίνδυνο, αλλά χρήσιμους βαστάζους της κυρίαρχης τάξης, γι' αυτό άλλωστε και αυτή η τελευταία ουσιαστικά τους σιγοντάρει.
* Το κείμενο αυτό αποτελεί τον Πρόλογο στο υπό έκδοση έργο του Ησαΐα Κωνσταντινίδη, “ΤΟ “ΑΛΛΟ” ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ. Πατριωτικές-εθνικιστικές ομάδες δράσης”.