ΟΠΩΣ ΤΟΤΕ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΛΥΣΗ ΕΙΝΑΙ Η «ΣΙΔΗΡΑ ΠΥΓΜΗ» ΕΝΟΣ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ!
10.12.2017
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
«Ηγέτη» αναζητούν οι Έλληνες, μέσα στο υπαρξιακό άγχος και την απέραντη αγωνία για το αύριο του τόπου και των παιδιών τους, αλλά «ηγέτης» δεν εμφανίζεται… Τέτοια μορφή δεν υπάρχει στο ανάξιο και ανθελληνικό «συνταγματικό τόξο» της απάτης που μας κατέστρεψε, παρά μόνο φαιδρότατα πρόσωπα που ηγούνται -υποτίθεται- των κομμάτων εξουσίας. Όμως μορφή ΗΓΕΤΗ δεν υπάρχει ούτε και ανάμεσα στους δήθεν «εθνοσωτήρες» στρατηγούς κτλ. εν αποστρατεία, οι οποίοι ενώ επί σειρά δεκαετιών υπήρξαν τα υπάκουα σκυλάκια του συστήματος, τώρα παριστάνουν τους… «επαναστάτες» που θα μας βγάλουν -τάχα, τώρα στα γηρατειά- από την κρίση και το αδιέξοδο!
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η σύγχρονη ελληνική τραγωδία μετατράπηκε σε ΙΛΑΡΟΤΡΑΓΩΔΙΑ, σε μια «ωδή τράγου» που θρηνεί τον επικείμενο θάνατο του ελληνικού έθνους, αλλά και του ελληνικού πνεύματος, ύστερα από μια ένδοξη πορεία χιλιετιών πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη… Όμως, ως γνωστόν «η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει», συνεπώς είναι ιστορική νομοτέλεια η εμφάνιση ενός πραγματικού ΗΓΕΤΗ μέσα από την τέφρα της Ελλάδας που πεθαίνει, αφού όπως και στην περίπτωση του Θεανθρώπου Χριστού «μετά τη Σταύρωση έρχεται η Ανάσταση»! Ο αναμενόμενος ΗΓΕΤΗΣ δεν θα προέρχεται φυσικά από το σκάρτο μεταπολιτευτικό κατεστημένο, ούτε και από τους γραφικούς «στρατηγούς» που μόνο τον γέλωτα προξενούν με τις ενέργειες και δηλώσεις των. Θα είναι κάτι το εντελώς καινούριο, που δεν θα βγαίνει από τον μεταπολιτευτικό κόσμο που πεθαίνει, ειδάλλως δεν θα ήτο ποτέ ΗΓΕΤΗΣ…
Δεν είναι λίγοι οι συμπολίτες μας που βγαίνουν πλέον ευθέως και το λένε: δύο υπήρξαν οι μεγάλες ΗΓΕΤΙΚΕΣ μορφές της σύγχρονης Ελλάδας, μετά την απελευθέρωση του 1821! Ο ένας, δολοφονηθείς πρόωρα, ήταν ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης του ελληνικού κράτους. Ο δεύτερος, που «έφυγε» μεσούντος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς. Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, αυτός όμως άφησε το έργο του τελείως ημιτελές και υπήρξε… «Άγιος» της Ορθοδοξίας μας, και όχι κυβερνήτης, εφόσον περηφανευόταν ότι πραγματοποίησε «αναίμακτον επανάστασιν»! Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ όμως δεν δύναται να είναι αναίμακτη· ειδάλλως δεν είναι επανάσταση, αλλά απλώς καλές προθέσεις ενός ρομαντικού, που -νομοτελειακά- έμελλε να πεθάνει στη φυλακή, σιδηροδέσμιος του καθεστώτος…
Ας πάρουμε όμως το υπόδειγμα του Ιωάννη Μεταξά και ας δούμε τι κατάσταση παρέλαβε το 1936 (όταν αναδείχθηκε πρωθυπουργός της Ελλάδος και εθνικός κυβερνήτης) και τι κατάσταση παρέδωσε το 1941, όταν -κατά τα φαινόμενα- πέθανε ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΜΕΝΟΣ, μάλλον από μεγάλη δύναμη της εποχής! Η Ελλάς του Μεταξά ήταν μία χώρα μέσα στη δίνη της κρίσης, εσωτερικής και διεθνούς, με αβέβαιο το μέλλον της μέσα σε έναν κόσμο που όδευε προς έναν καταστρεπτικό παγκόσμιο πόλεμο. Κι όμως, παρά τις αντιξοότητες και τις «Κασσάνδρες» των καιρών, ο Ιωάννης Μεταξάς τα κατάφερε! Διότι, όπως είχε κάποτε πολύ εύστοχα ειπωθεί: «Ουδέν πρόβλημα άλυτον παρά του Ιωάννου Μεταξά»…
Η Ελλάς της δεκαετίας του 1930 έπεσε θύμα πρώτα απ’ όλα της πλανητικής οικονομικής κρίσης. Το 1929 ξέσπασε στις ΗΠΑ το «μεγάλο κραχ», που σήμανε την αρχή του τέλους της ανάπτυξης του τότε παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Η αμερικανική κρίση διοχετεύτηκε αμέσως στην Ευρώπη -την πάντοτε άμεσα συνδεδεμένη με την αμερικανική οικονομική ανάπτυξη- και χώρες όπως η Γερμανία υπέφεραν τα πάνδεινα! Μέσα απ’ την κρίση ξεπήδησε άλλωστε το φαινόμενο του Αδόλφου Χίτλερ που το 1933 νίκησε στις γερμανικές εκλογές και ανήλθε θριαμβευτικά στην εξουσία. Οι ΗΠΑ και, από ένα σημείο και μετά, κυρίως η Ευρώπη βυθίστηκαν στο αδιέξοδο μιας κρίσης χωρίς τέλος, που διαρκώς ανακυκλωνόταν· η μόνη «λύση» να σταματήσει η πρωτοφανής κρίση του Μεσοπολέμου υπήρξε μια νέα παγκόσμια στρατιωτική σύρραξη. Αυτή ξέσπασε πράγματι το 1939, διαρκώντας έως και το 1945, με δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς, πολλαπλάσιους σακατεμένους και χώρες ολόκληρες μες στα συντρίμμια. ΜΟΝΟ έτσι όμως βγήκε η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία από την κρίση, αφού αμέσως μετά η ανοικοδόμηση ενός «νέου κόσμου» ώθησε σε μια ασύλληπτη ανάπτυξη τις χώρες της Βόρειας Αμερικής και της Δυτικής Ευρώπης!
Τι συνέβη τότε στην Ελλάδα; Αρχικά η χώρα μας φάνηκε να μην επηρεάζεται από το «μεγάλο κραχ» του 1929. Οι πολιτικοί μας ήταν καθησυχασμένοι ότι δεν θα παθαίναμε τίποτα, αφού η ελληνική οικονομία ήταν κατά βάση γεωργική και, σε σημαντικό βαθμό, αυτάρκης. Δεν έλαβαν υπ’ όψιν όμως ορισμένα πολύ κομβικά σημεία, που αποδείχθηκαν αμέσως μετά μοιραία για τον ελληνισμό: α) ότι επειδή ακριβώς η χώρα μας εξήγαγε κυρίως αγροτικά προϊόντα στις χώρες του πολιτισμένου κόσμου, όταν αυτές επλήγησαν από το «κραχ» αρνητικό επακόλουθο υπήρξε η ραγδαία πτώση των ελληνικών εξαγωγών· β) ότι η Ελλάδα είχε υπερδανειστεί, ανάμεσα στο 1923 και το 1930 -για να βγει από τις καταστροφικές συνέπειες των συνεχόμενων πολέμων (πόλεμος του 1897, Μακεδονικός Αγώνας, Βαλκανικοί πόλεμοι, Α΄ παγκόσμιος πόλεμος, Μικρασιατική εκστρατεία) και της προσφυγιάς 2 εκατομμυρίων Ελλήνων από Τουρκία-Βαλκάνια προς τη μητροπολιτική Ελλάδα- δάνεια ύψους 1.116 δις γαλλικών φράγκων, ανεβάζοντας το συνολικό εξωτερικό χρέος της χώρας μας πάνω από το 150% του ΑΕΠ· γ) ότι από το 1922 και μέχρι το 1935 ο πληθωρισμός στην Ελλάδα κυριολεκτικά κάλπαζε, με τις τιμές των αγαθών να ανεβαίνουν κατά… 270% (!),ενώ οι μισθοί μόνο κατά 83%, κάτι που σήμαινε φοβερή συρρίκνωση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων και της οικονομικής δύναμης των νοικοκυριών…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά η πτώχευση-χρεοκοπία της Ελλάδας το 1933 ήταν αναπόφευκτη και νομοτελειακή. Η χώρα μας δεν μπορούσε πια να αντέξει την εξυπηρέτηση του εξωτερικού της χρέους που είχε καταντήσει δυσβάστακτη: ενώ μεταξύ 1921-1932 εισέπραξε από εξωτερικό δανεισμό συνολικά 19,4 δις δραχμές, την ίδια περίοδο έπρεπε να καταβάλει -ως τοκοχρεολύσια κτλ.- ποσό αξίας 25 δις δραχμών! Στις αρχές του 1933 (λίγο πριν την επίσημη στάση πληρωμών) η Ελλάδα αφιέρωνε τα δύο τρίτα των κρατικών της δαπανών στην πληρωμή και μόνο των τόκων του τεράστιου εξωτερικού της χρέους… Τρομακτικοί φόροι άρχισαν να επιβάλλονται επί των δύστυχων Ελλήνων, όπως: ειδικός φόρος επί της κατανάλωσης (που έφθασε να «απορροφά»… το 50% των εξόδων των ελληνικών οικογενειών!), φορολογία 5% επί των μισθών με βάση όχι το ετήσιο εισόδημα αλλά το ημερομίσθιο κτλ., κι όλα αυτά αφορούσαν βεβαίως όχι τους πλούσιους, αλλά κυρίως τις αγροτικές και τις εργατικές οικογένειες…
Τελικά, το 1933 οι «δημοκράτες» της εποχής αναγκάστηκαν να κηρύξουν επίσημα στάση πληρωμών, δηλ. πτώχευση-χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας. Κι όμως, ούτε και τότε η κατάσταση βελτιώθηκε! Κλίμα πανικού δημιουργήθηκε στην ελληνική παραγωγική τάξη, με τη βιομηχανία να πλήττεται τα μέγιστα από αυτή την εξέλιξη. Η ανεργία εκτοξεύθηκε ακόμα περισσότερο, κι ενώ το 1929 ήταν λίγο πάνω από το 2%, έφθασε το 1935 στο 8%, δηλ. τετραπλασιάστηκε μέσα σε ελάχιστα μόλις χρόνια! Το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων ήταν μόνο 75 δολάρια, όταν π.χ. στη Μεγάλη Βρετανία ήταν 469 δολάρια… Τα Ελληνόπουλα άρχισαν να πεινάνε στα σχολεία, ενώ η ιδιοκατοίκηση εγκαταλειπόταν μαζικά: σε Αθήνα-Πειραιά 4-5 άτομα κατά μέσο όρο στοιβάζονταν σε ένα δωμάτιο! Τέλος, κάτω από το όριο της φτώχειας έφθασε να βρίσκεται το… 83% του ελληνικού πληθυσμού (!), με τις οικογένειες αυτές να έχουν εισόδημα κάτω και από το ένα τρίτο (54.000 δραχμές ετησίως) που εθεωρείτο απολύτως αναγκαίο, δηλ. κάτω από 18.000 δραχμές τον χρόνο…
Ήταν λοιπόν φανερό ότι το «κραχ» του 1929 που «δεν άγγιξε» αρχικά την Ελλάδα, εν τούτοις -λόγω και των συσσωρευμένων από παλιά «αμαρτιών» (χρεών) της- οδήγησε στην πτώχευση-χρεοκοπία του 1933 και, στις αρχές του 1936, στο απόλυτο αδιέξοδο και τη γενική αναρχία. Οι κομμουνιστές, πράγματι, ωθούσαν τα πράγματα προς το ΧΑΟΣ, εκμεταλλευόμενοι την άθλια κατάσταση στην οποία είχε υποπέσει η χώρα, και μια φοβερή εθνική τραγωδία διαφαινόταν ήδη στον ορίζοντα…
Και τότε, ενώ η πολιτική κρίση ήταν ανάλογη της οικονομικής (όπως εύκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος), με τις εκλογές του 1935 να αποσυνθέτουν το πολιτικό σύστημα της χώρας και τον Βασιλέα να επιστρέφει στην Ελλάδα με το δημοψήφισμα της 3ης Νοεμβρίου του ιδίου έτους -έπειτα από 11 χρόνια εξορίας-, ήρθε η ώρα του ΗΓΕΤΗ Ιωάννη Μεταξά! Το κόμμα του Μεταξά (Κόμμα Ελευθεροφρόνων) είχε λάβει 14,80% στις εκλογές του 1935 και διέθετε 7 έδρες στη βουλή. Στις 13 Απριλίου του 1936 ο Βασιλεύς όρισε τον Ιωάννη Μεταξά -που πριν μπει στην πολιτική υπήρξε μέγας στρατηγικός νους- πρωθυπουργό της Ελλάδος! Αυτό ήταν: η Ελλάς, μέσα σε χρόνο-ρεκόρ, βγήκε από την κρίση. Μάλιστα, στις 4 Αυγούστου του 1936, και επειδή οι αναρχοκομμουνιστές ετοίμαζαν γενικό σαμποτάζ για να καταστρέψουν την Ελλάδα, Βασιλεύς και Μεταξάς έσωσαν την πατρίδα μας, κηρύσσοντας δικτατορία! Το αποτέλεσμα: σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η Ελλάδα όχι απλώς… δεν είχε πια κανένα χρέος να πληρώσει (!), αλλά στη χώρα έγινε τέτοιο και τόσο κοινωνικό έργο που δεν είχε γίνει ποτέ, από το 1821 και έπειτα!
Με δυο μόνο λόγια, ιδού τι κατόρθωσε ο εθνάρχης Ιωάννης Μεταξάς… Μέσω του ελληνικού «μαύρου χρυσού» -όπως έγινε γνωστή η σταφίδα- και της εξαγωγής του η ελληνική οικονομία άρχισε να ανακάμπτει θεαματικά! Ο Μεταξάς ΔΙΕΓΡΑΨΕ το ελληνικό χρέος, διότι δήλωσε ενώπιον όλου του κόσμου ότι SALUS POPULI SUPREMA LEX ESTO, δηλ. «Υπέρτατος νόμος είναι η σωτηρία του λαού», κι ότι ΔΕΝ μπορεί η Ελλάς να πληρώνει δάνεια την ώρα που οι Έλληνες πένονται και υποφέρουν!!! Κατασκεύασε τα μεγαλύτερα έως τότε δημόσια έργα, ενώ ίδρυσε το ΙΚΑ, καθιέρωσε την Κυριακάτικη αργία και το 8ωρο, νέα πολιτική ΥΠΕΡ των αγροτών, των εμπόρων και του προλεταριάτου που έγινε ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ, ενώ την ίδια ώρα η νεολαία της πατρίδας μας προσχωρούσε στη μεταξική ΕΟΝ! Πάνω απ’ όλα, είπε το ένδοξο «ΟΧΙ», εκείνα τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940, διότι τότε την Ελλάδα την κυβερνούσε ΕΝΔΟΞΟΣ ΑΝΔΡΑΣ και όχι… καρικατούρα χειρότερη από ΚΟΤΑ, όπως ο Αλέξης Τσίπρας! Αυτός ήταν ο «δικτάτορας» Μεταξάς, αυτοί είναι οι ΑΛΗΤΕΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ της μεταπολιτευτικής ψευτοδημοκρατίας!...
Η Ελλάδα σήμερα… στα πρόθυρα ενός νέου «1936»;
Οι ομοιότητες ανάμεσα στο Τότε (δεκαετία του 1930, μετά το «μεγάλο κραχ») και το Τώρα (Ελλάδα των Μνημονίων της δεκαετίας του 2010) είναι πολλές και εντυπωσιακές… Πρώτα-πρώτα, αμφότερες οι ελληνικές κρίσεις, τόσο της δεκαετίας του 1930 όσο και η τωρινή, προέκυψαν έπειτα από μια μείζονα πλανητική οικονομική κρίση, που ισοδυναμούσε με βαθιά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Οι κρίσεις αυτές δεν είναι τυχαίο ότι ξέσπασαν στη «μητρόπολη» του καπιταλισμού -τις ΗΠΑ- και γρήγορα διοχετεύτηκαν στην Ευρώπη. Το «κραχ» του 1929 είναι ιστορικά ανάλογο της κατάρρευσης της «Lehman Brothers» τον Σεπτέμβριο του 2008. Η Ελλάδα αρχικά φάνηκε να μην «αγγίζεται» από τις δυο αυτές κρίσεις, λίγο καιρό όμως μετά (το 1932 και το 2009, αντίστοιχα) η παγκόσμια κρίση περιέβαλλε την πατρίδα μας και την κατέπνιξε. Αποτέλεσμα: η πτώχευση-χρεοκοπία του 1933 και η υπαγωγή στα Μνημόνια το 2010 (που ισοδυναμεί με πτώχευση-χρεοκοπία)! Αντί όμως αυτά να οδηγήσουν σε εκτόνωση της κρίσης, την χειροτέρεψαν κατά πολύ: η στάση πληρωμών του 1933 και τα Μνημόνια από το 2010 και έπειτα επιδείνωσαν κατά πολύ την κρίση, όντας τα «φάρμακα που αποδείχθηκαν χειρότερα απ’ την ασθένεια και σκότωσαν τον ασθενή»…
Εντύπωση προκαλεί η ομοιότητα στα οικονομικά μεγέθη των δύο περιόδων της ελληνικής κρίσεως. Τόσο στη δεκαετία του 1930 όσο και τώρα, οι πολιτικάντηδες προσπαθούν να «επιλύσουν» την κρίση, ξεπληρώνοντας τα δάνεια μαζί με όλους αυτούς τους δυσβάστακτους τόκους και χρεολύσια, φορτώνοντας στα φτωχότερα στρώματα του λαού όλα τα βάρη, όπως εξοντωτική φορολόγηση, μείωση των μισθών και του βιοτικού τους επιπέδου κτλ. Συνέπεια: η φτωχοποίηση ακόμη και της μεσαίας τάξης, αφού σήμερα όπως και τότε η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στο απόλυτο αδιέξοδο. Φυσικά, το πολιτικάντικο κατεστημένο αμφότερων των περιόδων αυτών είναι όχι απλώς «ολίγιστο», αλλά και ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ, ενώ από ένα σημείο και μετά αρχίζει η αποσύνθεσή του (τότε: εκλογές 1932, 1933, 1935 και 1936 – τώρα: εκλογές 2012, 2014, 2015 και… αυτές που έρχονται!)…
Όπως τότε έτσι ακριβώς και τώρα οι άθεοι και απάτριδες κομμουνιστές επωφελούνται από την κρίση για να μας σπρώξουν στο γενικό ΧΑΟΣ και την κοινωνική ΑΝΑΡΧΙΑ! Γι’ αυτό η ιστορική νομοτέλεια του ελληνικού έθνους, που ΔΕΝ επιτρέπει ποτέ να πεθάνει ο ελληνισμός, προβλέπει πάντοτε την εμφάνιση του «από μηχανής Θεού» στο πρόσωπο της εξόριστης -τότε, αλλά και τώρα!- βασιλικής οικογένειας! Επέστρεψε λοιπόν τότε ο Βασιλεύς, μέσω του δημοψηφίσματος του 1935· αναμένεται να επιστρέψει ΚΑΙ τώρα ο Βασιλεύς, με ένα νέο δημοψήφισμα που θα αλλάξει το πολίτευμα! Τότε στη βουλή υπήρχε ένα εθνικιστικό κόμμα, οι Ελευθερόφρονες του Μεταξά, ως ΤΡΙΤΗ πολιτική δύναμη μες στη βουλή των Ελλήνων· τώρα στη βουλή υπάρχει και πάλι ένα εθνικιστικό κόμμα, ο Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή, ξανά ως… ΤΡΙΤΗ πολιτική δύναμη εντός του κοινοβουλίου!!! Απίστευτες οι ομοιότητες ανάμεσα στις δύο εποχές, πράγματι. Το έθνος των Ελλήνων, λοιπόν, αναμένει εκ νέου την επιστροφή της βασιλείας και την ανάδειξη του Έλληνα ΗΓΕΤΗ, του νέου Ιωάννη Μεταξά!