ΑΠΟ ΤΟΝ «ΓΕΡΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ» ΣΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΝΙΚΟΛΑΟ
5.11.2017
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Πάνω από μισό αιώνα, επί 50 και πλέον έτη, υποβόσκει μία «περίεργη» σχέση, μία σύνδεση μυστικιστικού σχεδόν περιεχομένου ανάμεσα στην ελληνική βασιλική οικογένεια και την πολιτική δυναστεία των Παπανδρέου. Όταν οι ισορροπίες ανάμεσα στις δύο πλευρές ανατράπηκαν, κατά τη διάρκεια του «καυτού» από πολιτικά γεγονότα 1965, η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας έπεσε από την εξουσία, ενώ το ελληνικό πολιτικό σύστημα οδηγήθηκε σε «ασφυξία» και, εν τέλει, σε «θάνατο» με την επέμβαση των ενόπλων δυνάμεων της πατρίδος μας στις 21 Απριλίου του 1967. Όλα αυτά είχαν εξαιρετικά ισχυρές παρενέργειες σε ολόκληρο το γεωπολιτικό σύστημα της Ανατολικής Μεσογείου, το οποίο μέσα σε ελάχιστα χρόνια αναμορφώθηκε, και ουσιαστικός καταλύτης των κοσμοϊστορικών εκείνων γεγονότων υπήρξε η σύγκρουση ανάμεσα στους Έλληνες Βασιλείς και την πολιτική οικογένεια των Παπανδρέου.
Η σχέση «παππού» (Γεωργίου Παπανδρέου) και «εγγονού» (Βασιλέως Κωνσταντίνου) ξεκίνησε απότομα, όταν τον Μάρτιο του 1964 απεβίωσε ο Βασιλεύς της Ελλάδος Παύλος και τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος υιός του, ο Κωνσταντίνος, σε ηλικία μόλις 24 ετών. Ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, ο «γέρος της Δημοκρατίας» Γεώργιος Παπανδρέου, 77 πλέον ετών, είχε θριαμβεύσει μόνο λίγες ημέρες νωρίτερα, αποσπώντας στις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1964 το 53% των ψήφων και μια ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ανάμεσα στον 77χρονο Παπανδρέου και τον 24χρονο Βασιλέα αναπτύχθηκε μια σχέση στοργής και αγάπης· άλλωστε λίγο προηγουμένως η σύρραξη ανάμεσα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, πανίσχυρο πρωθυπουργό της οκταετίας 1955-63, και τον Βασιλέα Παύλο, που οδήγησε σε παραίτηση τον πρώτο, σήμανε ρήξη των σχέσεων ανάμεσα στο Παλάτι και το «εθνικό κόμμα» της ΕΡΕ. Έτσι, ο Θρόνος έκτοτε συνδέθηκε με το άλλο «εθνικό κόμμα», την Ένωση Κέντρου, και ιδιαίτερα με τον ηγέτη της, τον Γεώργιο Παπανδρέου, έναν φανατικό αντικομμουνιστή, ο οποίος δεν έθεσε ποτέ στη διάρκεια της καριέρας του πολιτειακό θέμα.
Όταν λοιπόν η Ένωση Κέντρου νίκησε με το 53% των ψήφων και Βασιλέας έγινε ο νεαρός Κωνσταντίνος, οι σχέσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές ήταν περίπου ειδυλλιακές. Φαινόταν ότι το ελληνικό πολιτικό σύστημα θα στηριζόταν, επί σειρά ετών, στην ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα σε έναν λαοπρόβλητο ηγέτη και έναν νέο Βασιλιά. Στην κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου εξάλλου συμμετείχαν μεγάλες φιλοβασιλικές προσωπικότητες, όπως οι βετεράνοι πολιτικοί Στέφανος Στεφανόπουλος και Πέτρος Γαρουφαλιάς, ενώ πρόεδρος της βουλής ήταν το «δεξί χέρι» του «γέρου της Δημοκρατίας» και θερμός φιλοβασιλικός Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας.
Όμως το 1965 οι άριστες έως τότε σχέσεις Ένωσης Κέντρου-Βασιλέως διερράγησαν. Αιτία υπήρξε η ξαφνική ηγετική εμφάνιση του υπουργού της κυβέρνησης και γιου του πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου, οι κινήσεις του οποίου αμφισβητούσαν έντονα την καθεστηκυία ελληνική τάξη και το γεωπολιτικό «status quo» της χώρας. Η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, που ξέσπασε την άνοιξη του 1965, οδήγησε τα πράγματα στα άκρα, έως ότου η κυβέρνηση του «γέρου της Δημοκρατίας» κατέρρευσε ως χάρτινος πύργος στις 15 Ιουλίου του 1965. Το 1967, έπειτα από μια πρωτοφανή διετή πολιτική ανωμαλία, επενέβη επιτέλους ο Στρατός, δίνοντας τέλος στα αίσχη του παλαιοκομματισμού. Όμως η ανάληψη της εξουσίας από τις ένοπλες δυνάμεις σήμαινε μία ριζική μετάλλαξη του ελληνικού πολιτικού τοπίου: το 1968 ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος ζούσε πλέον αυτοεξόριστος στη Ρώμη, ενώ την ίδια χρονιά απεβίωσε ο Γεώργιος Παπανδρέου σε ηλικία 80 ετών…
Ο γιος του «γέρου της Δημοκρατίας», Ανδρέας Παπανδρέου, αναδείχθηκε σε κεντρική μορφή της Μεταπολίτευσης του 1974. Μέσα σε ελάχιστα χρόνια το νέο κόμμα που δημιούργησε (το ΠΑΣΟΚ), αρνούμενος την Ένωση Κέντρου του πατέρα του, ανέβηκε θριαμβευτικά στην εξουσία, εγκαθιδρύοντας μία νέα πολιτική τάξη στην Ελλάδα. Ο Ανδρέας επέστρεψε ως εκδικητής, εκφράζοντας την άλλοτε νεολαία της Ένωσης Κέντρου, συν ένα κομμάτι της παλιάς ΕΔΑ, που διψούσε για εξουσία. Έτσι, το ανδρεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ στράφηκε επί σειρά ετών με μίσος κατά της βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας, καλλιεργώντας τον μύθο των «Γλύξμπουργκ», και δεν είναι τυχαίο ότι οι Έλληνες Βασιλείς δεν πάτησαν ποτέ το πόδι τους στην πατρίδα μας όσο πρωθυπουργός ήταν ο γιος του «γέρου της Δημοκρατίας»…
Το 1994 ο Ανδρέας Παπανδρέου έφθασε στο σημείο να αφαιρέσει την ελληνική ιθαγένεια από τους «Γλύξμπουργκ», ενώ με την άνοδο του Κώστα Σημίτη στην εξουσία, το 1996, ακολούθησαν τα χειρότερα· ο αντιβασιλικός υπουργός (μετέπειτα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ) Ευάγγελος Βενιζέλος προσπάθησε να υφαρπάξει κάθε περιουσιακό στοιχείο της ελληνικής βασιλικής οικογένειας, θέλοντας έτσι να αφελληνίσει το βασιλικό ζεύγος και τα παιδιά τους, αποκόπτοντάς τους από την Ελλάδα και τον ελληνισμό. Αποτελεί δε, ειρωνεία ότι το ζεύγος Κωνσταντίνου και Άννας-Μαρίας επανήλθε για μόνιμη κατοίκηση στην Ελλάδα το 2013, ο δε γιος τους, ο πρίγκιπας Νικόλαος, έπραξε το ίδιο έναν χρόνο αργότερα (2014), μετά της συζύγου του, Τατιάνας Μπλάτνικ: και στις δυο περιπτώσεις ο εχθρός της ελληνικής βασιλείας Ευάγγελος Βενιζέλος ήταν αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά…
Η εικόνα λοιπόν άρχισε να αντιστρέφεται ραγδαία στη μνημονιακή Ελλάδα. Πράγματα έως τότε αδιανόητα (π.χ. να έρθουν οι Βασιλείς για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα) έγιναν πραγματικότητα, ενώ παρατηρήθηκε μία «μυστηριώδης» προσέγγιση ανάμεσα στη βασιλική οικογένεια και τους Παπανδρέηδες, μέσω της «ιδιαίτερης» σχέσης του Γιώργου Παπανδρέου -πρωθυπουργού της χώρας το 2009-11- και του πρίγκιπα Νικολάου. Ο τελευταίος εγκαταστάθηκε σε σπίτι της οικογένειας Παπανδρέου (ανήκει στην αδελφή του ΓΑΠ, Σοφία) στη Νέα Ερυθραία της Αττικής, ενώ στο διπλανό οίκημα του εν λόγω οικοπέδου ζει… ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου!!! Πρίγκιπας και ΓΑΠ συστεγάζονται λοιπόν στο ίδιο ουσιαστικά μέρος. Η σχέση μίσους μετατράπηκε σε συνθήκες Νέας Εποχής και Μνημονίων σε κρυφό έρωτα…