9.2.2022
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
“Ὅ ,τι δέν λύεται κόπτεται”
(Μέγας Αλέξανδρος)
“Ο Αλέξανδρος επέδραμε στην Ανατολή, για να λυτρώσει τους λαούς της από την τυραννία και την δεσποτεία αιώνων, που τους είχαν βυθίσει στην αμάθεια, τη δουλεία και την παρακμή. Ο Αλέξανδρος πέτυχε να ελευθερώσει αυτούς τους λαούς από τα δεσμά τους, γι’ αυτό και έμεινε για χιλιετίες ζωντανός στις μνήμες τους, γι’ αυτό και παρατηρείται το εκπληκτικό φαινόμενο αυτός ο κατακτητής της Ασίας να λατρεύεται ακόμα και σήμερα από τους λαούς της, που πάντα με αγάπη τον θυμούνται και που τον έχουν εντάξει στα εθνικά τους λατρευτικά δρώμενα. Διότι είναι πρωτοφανές στην ιστορία αυτό που έκανε ο Μεγαλέξανδρος: να κυριεύσει τόσο στρατιωτικά όσο και πολιτιστικά την Ευρασία όλη, την «καρδιά» αυτή του πλανήτη! [...]
...ο μεγάλος στρατηλάτης συνέλαβε το πραγματικό νόημα της κίνησης της ιστορίας του ανθρώπου. Συνειδητοποίησε δηλ. ότι όφειλε να προσδώσει κίνηση στα ιστορικά γεγονότα, έπρεπε να σπρώξει την ιστορία προς τα εμπρός, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα τον μεσοπρόθεσμο στόχο της απελευθέρωσης των λαών της Ασίας από τον σκοταδισμό. Πίσω όμως από την επιφανειακή αυτή αιτία βρίσκονται καλά κρυμμένα τα γρανάζια της κίνησης της ιστορίας μέσω της ιστορικής νομοτέλειας. Να γιατί ο κατακτητής και συνάμα απελευθερωτής Μεγαλέξανδρος υπήρξε προφήτης και οδηγός της ιστορίας: διότι με μια μόνο κίνηση πέτυχε το απόλυτο ματ, το άλμα της ιστορίας προς τα εμπρός, τη ροή της αιώνες μπροστά από την εποχή της!
Το να πει για τον Μεγαλέξανδρο καλά λόγια ένας άνθρωπος είναι νομίζω το λιγότερο. Για τον Μεγαλέξανδρο έχουν μιλήσει και τον έχουν εκθειάσει μορφές μεγάλες παγκοσμίου βεληνεκούς και άρα το να συμπληρώσουμε εμείς σήμερα κάτι τι το καινούριο πάνω σ’ αυτό είναι σίγουρα κοινοτοπία ή και πλεονεξία. Ολόκληρος Chateaubriant (Σατωβριάνδος ελληνιστί) είχε πει για τον Μεγαλέξανδρο: «Αν ποτέ άνθρωπος έμοιασε στον Θεό, ο άνθρωπος αυτός έπρεπε να ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος»! Και έχει δίκιο απόλυτο. Διότι ο Μεγαλέξανδρος είχε ένα μεγάλο πρότυπο στη ζωή του: να μοιάσει στον Αχιλλέα. Τολμούμε να πούμε ότι κατόρθωσε όχι μόνο να υλοποιήσει το όνειρό του, αλλά να ξεπεράσει και τον Αχιλλέα, εφόσον ο Αλέξανδρος συνδύαζε την πολεμική αρετή με την πολιτική τέχνη. Ήταν πρώτος στη μάχη (στρατηγός και απλός στρατιώτης στην πρώτη γραμμή), αλλά και σώφρων κυβερνήτης, με ιδιαίτερες γνώσεις όπως απεδείχθη της τότε γεωπολιτικής. Έχουν συνεπώς δίκιο αυτοί που τον χαρακτήρισαν ως το φαινόμενο των αιώνων και όχι μόνο το φαινόμενο της εποχής του. [...]
Ο Μεγαλέξανδρος είχε ανυπέρβλητη ψυχική δύναμη, για να καταφέρει να κατακτήσει το σύμπαν. Επέδειξε μια τολμηρή άγνοια κινδύνου, όσο φοβερός και αν αυτός ήταν. Υπήρξε έτσι όχι ένας ηγέτης καλυμμένος πίσω από παραπετάσματα, απόμακρος από τους υπηκόους και τους στρατιώτες του. Υπήρξε ο πρώτος μεταξύ των ίσων, κατεβαίνοντας ο ίδιος κάτω στη μάχη και την φωτιά, όχι ερχόμενος κατόπιν πάνω στα συντρίμμια και τα χαλάσματα για να γιορτάσει τη «νίκη» του... Κι όλα αυτά γιατί είχε σύντομα συνειδητοποιήσει απόλυτα ότι ήταν φορέας θεϊκής δύναμης και ενέργειας, είχε καταλάβει το ρόλο του σύμφωνα με τις απαιτήσεις της ειμαρμένης και ακολουθούσε πιστά το δρόμο που του είχε χαράξει ο μεγάλος διδάσκαλός του, ο Αριστοτέλης και τα ηθικά προτάγματα της μητέρας του, της Ολυμπιάδας.
Ο Μεγαλέξανδρος της παγκοσμιοποίησης – όμως της παγκοσμιοποίησης, επαναλαμβάνω, της θετικής και δημιουργικής, όχι της παγκοσμιοποίησης των ολίγων – διασώθηκε στις λαϊκές παραδόσεις όλων των λαών και πολλών θρησκευτικών δογμάτων. Και τούτο είναι εκπληκτικό, το να προσαρμόζεται δηλ. αυτή η μορφή σε τόσες διαφορετικές μεταξύ τους κουλτούρες και δοξασίες. Κάτι που δείχνει πόσο αγαπητή είναι η μορφή του Μεγαλέξανδρου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Από πού ν’ αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει; Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφερθούμε καθόλου στην σύγχρονη ελληνική λαογραφία, που πολλαπλώς ενέταξε τον Μεγαλέξανδρο στα δρώμενά της (μέχρι και στο ανατολίτικης προέλευσης θέατρο σκιών του Καραγκιόζη τον έχει εντάξει η ελληνική λαϊκή ψυχή!) και που φυσικά δείχνει την απέραντη αγάπη του ελληνικού λαού για την ευγενική μορφή του μεγάλου στρατηλάτη. Θα αναφερθούμε όμως:
- στους θρύλους των πρώτων κιόλας Χριστιανών να αποδεχτούν τον Μεγαλέξανδρο ως άγιο και να τον ονομάζουν «Άγιο Μέγα Αλέξανδρο».
- στους Βυζαντινούς, που τον ανακήρυξαν ως τον «εν Χριστώ τω Θεώ πιστό βασιλέα και αυτοκράτορα πάσης Ανατολής και πάσης Δύσεως», ο οποίος «με τα φουσάτα του πολεμάει τους απίστους».
- στους Αιγύπτιους, που τον ανακήρυξαν Φαραώ και τον αναγνώρισαν ως γιο του Άμμωνα-Δία, του υπέρτατου θεού Ηλίου-Ρα και που χάραξαν στους ναούς τους τίτλους τιμής, όπως «ο βασιλιάς Ιέραξ» και «ο Πρίγκιψ της Νίκης».
- στους Ινδούς, που τον θεώρησαν ισότιμο του θεού Κρίσνα.
- στους Πέρσες, που όχι μόνο τον δέχτηκαν και τον αγάπησαν ως βασιλιά τους, αλλά και τον ύμνησαν δια μέσου των αιώνων με τους μεγαλύτερους εθνικούς τους ποιητές.
- στους Άραβες, που τον τιμούν ως τον Ντου-ελ-Καρνέιν, δηλ. τον Βασιλέα τον Δικέρατο, όπως τον αποκαλεί το ίδιο το Κοράνι.
- στους Εβραίους, που ο προφήτης τους ο Δανιήλ τον είδε κι αυτός ως δικέρατο κριό στις όχθες του Ουλάγ.
- ακόμα και σ’ αυτούς τους πάσης φύσης Δυτικούς, που κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα θεωρούσαν τον Μεγαλέξανδρο ως πρότυπο ευγενικής και ιπποτικής συμπεριφοράς, οι δε Λάπωνες του Βορρά τον παριστάνουν να έρχεται πάνω σε χρυσό έλκηθρο με το χαρμόσυνο μήνυμα του ερχομού της εξάμηνης ημέρας.
Είχε λοιπόν δίκιο εκείνος που έγραψε κάποτε: «Ποια άλλη ανθρώπινη φύση δύναται να συγκριθεί με τον Αλέξανδρο»;”.
(από το κείμενο του Ησαΐα Κωνσταντινίδη, “Αλέξανδρος ο Μέγας, ο Πανέλλην!!!” ).
Ο Αλέξανδρος ο Μέγας, γιος του βασιλιά Φιλίππου της Μακεδονίας και της ιέρειας των Καβειρίων μυστηρίων πριγκίπισσας των Ιλλυριών Μυρτάλης (της κατόπιν γνωστής Ολυμπιάδας), δεν υπήρξε απλός άνθρωπος· υπήρξε θεάνθρωπος και ως τέτοιος απέκτησε υπόσταση ημίθεου πλάι στους Ολυμπίους θεούς, όπως άλλοτε ο ήρωας Ηρακλής. Τα κατορθώματά του ξεπέρασαν κάθε βαθμό μέτρου και λογικής: με ένα σφριγηλό μεν, αλλά αριθμητικά ισχνό στράτευμα, ξεκίνησε να κατακτήσει τον κόσμο, για να φέρει τη μόνη αληθινή παγκοσμιοποίηση που μπορεί να υπάρξει, την ελληνική παγκοσμιοποίηση. Ήταν ο εκπολιτιστής του κόσμου της Ανατολής, που παρέπαιε στο βαθύ σκότος του εξουσιασμού αιώνων. Αλλά ήταν συνάμα κι ο απελευθερωτής των ελληνικών πληθυσμών της Ασίας, οι οποίοι υπέφεραν τα πάνδεινα υπό τη σκλαβιά των βαρβάρων δυναστών. Έφερε, λοιπόν, το Φως σ' έναν ολόκληρο κόσμο. Γι' αυτό και έμεινε, μόνος αυτός, ως ΜΕΓΑΣ, στην Ιστορία του ανθρώπινου γένους. Αυτόν τον Αλέξανδρο, τον αληθινό, κι όχι τον ψεύτικο που προβάλλει επί αιώνες το άδηλο ανθελληνικό ιερατείο, παρουσιάζει το σύγγραμμα του Κυριάκου Καραγιάννη, που τιτλοφορείται “Ο μέγιστος των Ελλήνων Αλέξανδρος”.
Υιός Θεού. Όπως συμβαίνει με τους αθάνατους, η σύλληψη και γέννηση του Αλέξανδρου υπήρξε γεγονός υπερφυσικό. Ένα παιδί Διός ερχόταν στη Γη, μία σκεπτομορφή αποκτούσε υλική οντότητα. Το Θαύμα βρισκόταν τότε σε ημερήσια διάταξη. “Η ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου ξεκίνησε με θαυματουργό τρόπο από την ημέρα της γέννησης του. Τη νύχτα της γέννησης του σύμφωνα με την παράδοση κάηκε ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο, πράγμα που θεωρείται και μεγάλη συμφορά για τους Πέρσες. Επίσης τη νύχτα πριν το γάμο της η Ολυμπιάδα ονειρεύτηκε ότι την διαπέρασε ένα αστροπελέκι, φωτιά βγήκε από την μήτρα της και εξαπλώθηκε σε μεγάλη απόσταση πριν σβήσει. Λίγες μέρες μετά τη γέννηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Φίλιππος είδε ένα όνειρο: Σφράγιζε τον κόλπο της γυναίκας του και το κερί έφερε την εικόνα του λιονταριού. Λέγεται επίσης ότι την βραδιά της γέννησης του ο ουρανός που φλέγονταν από αστραπές κεραυνούς και αστροπελέκια, χωρίς να υπάρχει καν σύννεφο στον ουρανό”. (Κ. Καραγιάννη, “Ο μέγιστος των Ελλήνων Αλέξανδρος”, σελ. 19)
Κοσμοσκάφος Στα-Γυρο Έψιλον. Ποιος άλλος μαθητής είχε στον κόσμο δάσκαλο σαν τον Αριστοτέλη; Είχε ο Μεγαλέξανδρος. Και γι' αυτό η εξέλιξη του κορυφαίου των Ελλήνων δεν θα μπορούσε να είναι τυχαία, σε όλα τα δυνατά επίπεδα (πνευματικό, πολιτικό, στρατιωτικό κτλ.). “...στην κλασική Αθήνα μεσουρανούσε μία τεράστια μορφή που λεγόταν ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ. Ο μεγαλύτερος φιλόσοφος πανεπιστήμων όλων των εποχών μαζί με τον θεϊκό Πλάτωνα. Για τον Αριστοτέλη γράφτηκαν και ειπώθηκαν πάρα πολλά απίστευτα και θαυμαστά. Πολλοί σοβαροί ερευνητές ανεξάρτητοι που ασχολήθηκαν με το «φαινόμενο Αριστοτέλης» κατέληξαν στο συμπέρασμα και με ατράνταχτα στοιχεία ότι ο Αριστοτέλης δεν γεννήθηκε εδώ στη Γη. Ότι η καταγωγή του είναι από το Ιερό Άστρο Σείριο και προσγειώθηκαν με αστρόπλοιο μαζί με τον πατέρα του Νικόμαχο στα ΣΤΑΓΕΙΡΑ. Η ηλικία του Αριστοτέλη όταν ήρθε στη γη ήταν 5 ετών. Μία από τις πολλές αποδείξεις ότι ο Αριστοτέλης δεν γεννήθηκε πάνω στη γη, είναι ότι δεν καταγράφεται πουθενά ούτε η ημερομηνία της γέννησής του, αλλά ούτε και η ημερομηνία θανάτου του. Για να φανταστείτε ποιος ήταν ο Αριστοτέλης στην τεράστια προσφορά του στην ανθρωπότητα θα σας πω μόνο αυτό ότι μέχρι και σήμερα η διανόηση της ανθρωπότητας είναι χωρισμένη σε δύο. Στους Αριστοτελικούς και στους Πλατωνικούς. Αυτόν τον θεϊκό επιστήμονα διάλεξε ο Μέγας Φίλιππος για να γίνει δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου”. (Κ. Καραγιάννη, “Ο μέγιστος των Ελλήνων Αλέξανδρος”, σελ. 16)
Ποιος ήταν ο Βουκεφάλας; Κανείς δεν μπόρεσε να τιθασεύσει το μαγικό αυτό άλογο, εκτός από τον Αλέξανδρο. Καθόλου συμπτωματικά, βέβαια, διότι για τον μέγιστο στρατηλάτη -που τότε ήταν 11χρονο παιδί- προοριζόταν το θαυμάσιο αυτό δώρο του πατέρα των θεών προς τον υιό του. “Ήταν ένα ανοιξιάτικο όμορφο πρωινό. Ο Αλέξανδρος στην πίσω αυλή του παλατιού έκανε την καθιερωμένη πρωινή γυμναστική του όπως τον έχει διδάξει η μητέρα του Ολυμπιάδα. Άκουσε φωνές από την μπροστινή αυλή του παλατιού και δυνατά χλιμιντρίσματα αλόγου. Κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει και έτρεξε να δει. Όταν έφτασε στην μπροστινή αυλή αντίκρισε κάτι πρωτοφανές. Στη μέση της αυλής βρισκόταν ένα πανέμορφο κατάμαυρο άλογο που οι τρίχες του γυάλιζαν σαν καθρέφτη. Χλιμίντριζε συνεχώς και σήκωνε τα μπροστινά πόδια ψηλά. Γύρω του υπήρχαν διάφοροι ιπποκόμοι ανήσυχοι που προσπαθούσαν να το ηρεμήσουν μάταια. Ο Αλέξανδρος έβγαλε μία φωνή και τους είπε να το αφήσουν ήσυχο. Έτρεξε χωρίς δισταγμό και φόβο και στάθηκε μπροστά στο περήφανο Άτι. Εκείνο μόλις τον είδε ηρέμησε ως δια μαγείας. Πλησίασε και το χάιδεψε στο πρόσωπο μουρμουρίζοντας ακατάληπτα λόγια. Το κοίταξε στα μάτια και συνταράχθηκε. Δύο τεράστια πανέμορφα καταγάλανα μάτια τον κοίταζαν παιχνιδιάρικα. Κατέβασε τη μουσούδα του και ο μικρός 11χρονος Αλέξανδρος το φίλησε χαϊδεύοντας την πλούσια χαίτη του. Δεν ρώτησε εκείνη τη στιγμή κανέναν να του πει πώς βρέθηκε αυτό το πανέμορφο άλογο στο κέντρο της αυλής του παλατιού. Δεν ρώτησε γιατί φυσικά ήξερε. Του το έστειλε ο πατέρας του Δίας από ψηλά.
Το άλογο έσκυψε και κάτι του ψιθύρισε ο Αλέξανδρος στο αυτί του. Ξαφνικά με ένα αστραπιαίο σάλτο σαν αίλουρος πήδηξε και βρέθηκε στην ράχη του αλόγου. Όσοι παρευρίσκονταν στην αυλή άρχισαν να φωνάζουν δυνατά και να τον παρακαλάνε να κατέβει. Ο μικρός Αλέξανδρος έσκυψε ανεπαίσθητα και κοίταξε ένα περίεργο σημάδι που ήταν ακριβώς στο πίσω μέρος του κεφαλιού του αλόγου. Τότε το πρόσεξε καλά και κατάλαβε. Το σημάδι ήταν ένα τεράστιο Ζ κρυμμένο κάτω από τις τρίχες του αλόγου. Τότε σηκώθηκε πάνω στο άλογο και φώναξε δυνατά να τον ακούσουν όλοι. Αυτός είναι ο Ζουκεφάλας δώρο για μένα. [...] Το όνομα του θεϊκού αλόγου το άλλαξαν από Ζουκεφάλα σε Βουκεφάλα για πολύ ευνόητους λόγους και έτσι παρέμεινε σε όλη την ιστορία”. (Κ. Καραγιάννη, “Ο μέγιστος των Ελλήνων Αλέξανδρος”, σελ. 9 – 11)
Ο συγγραφέας του βιβλίου ήταν επί σειρά δεκαετιών πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού και, ως εκ τούτου, ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο. Τις συναρπαστικές πληροφορίες που παραθέτει στο βιβλίο για τον “άγνωστο” Αλέξανδρο, τις άκουσε από ξένους ελληνοπρεπείς σοφούς, τους οποίους έλαχε να συναντήσει και να συζητήσει μαζί τους, σε ταξίδια που πραγματοποίησε σε χώρες αινιγματικές, όπως η Αίγυπτος και η Ινδία. Έτσι, στο έργο του γίνεται αναφορά για διάφορα λιγότερο γνωστά, ή και καθόλου γνωστά, περιστατικά της μεγάλης εκστρατείας των Ελλήνων για τον εκπολιτισμό της Ανατολής: για την ανεξήγητη για τους απλούς θνητούς ίδρυση πολλών πόλεων (70 συνολικά) με το όνομα Αλεξάνδρεια, για τα μυστικά πίσω από τις μεγάλες μάχες που έδωσαν οι Έλληνες, για την ιστορία που διαδραματίστηκε στην Αόρατη Λίμνη (ή Λίμνη των θεών), για τις θαυμαστές διαβάσεις των ελληνικών στρατιών από αδιαπέραστους έως τότε ποταμούς, αλλά και για την παρουσία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Κίνα...
Αναφορά στο βιβλίο γίνεται και στον περίφημο Εξηκία, τον διάσημο τεχνίτη (αγγειογράφο και αγγειοπλάστη), που ζωγράφιζε βασισμένος πάνω στην ελληνική μυθιστορία, φερόμενο επόσης ως ιδρυτή της θρυλικής Ομάδας Έψιλον. Διαβάζουμε: “Εκείνο το πρωινό κάτω στα υπόγεια του τεράστιου αρχαιολογικού μουσείου του Πεκίνου ένας Κινέζος εργάτης σκούπιζε με πανί και ξεσκόνιζε έναν αρχαίο ελληνικό αμφορέα. Κάποια στιγμή σκουπίζοντας τον αμφορέα εκείνος άρχισε να μιλάει σε μία άγνωστη γλώσσα. Όταν το αντιλήφθηκε το σοκ ήταν τόσο ισχυρό που του έπεσε κάτω στο πάτωμα και έγινε κομμάτια. Έβαλε τις φωνές ξεσηκώνοντας όλη την αίθουσα. [...] Κάποιοι ειδοποίησαν τον διευθυντή ο οποίος έτρεξε με καμιά ντουζίνα αρχαιολόγους βοηθούς του στην αίθουσα. [...] Πήρε έναν άλλον αρχαιοελληνικό Αμφορέα και με το ίδιο πανί άρχισε να τον ξεσκονίζει κυκλικά. Σε δευτερόλεπτα άκουσε κατάπληκτος μία φωνή να μιλάει ελληνικά. Έμεινε άφωνος και κοιτούσε τον αμφορέα με δέος. Όπως θα καταλάβατε η τέχνη του γραμμοφώνου ήταν από τότε γνωστή στην Αρχαία Ελλάδα. Δεν χρειαζόταν ακίδα για να βγει η φωνή. Αλλά ένα κυκλικό άγγιγμα με πανί και η φωνή ακουγόταν πεντακάθαρα. [...]
Τον έβδομο αιώνα π.Χ. υπήρχε το Μητροπολιτικό κέντρο στην Αθήνα, όπου το ιερατείο έδινε εντολές σε κάθε σημείο της γης που υπήρχε ελληνικό στοιχείο με αυτόν τον εκπληκτικό τρόπο. Οι εντολές γραφόταν πάνω στα πήλινα δοχεία που ταξίδευαν από τους εμπόρους δια μέσω πρακτόρων σε όλα τα μέρη της υφηλίου. Εκείνη την εποχή μεσουρανούσε στην Ελλάδα ο μεγαλύτερος επιστήμων αγγειοπλάστης όλων των εποχών. Ο διάσημος ΕΞΥΚΙΑΣ. Ο πρώτος αρχηγός της περίφημης ΟΜΑΔΑΣ ΕΨΙΛΟΝ.
Όμως για εμένα οι ευχάριστες εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ, γιατί το θέμα έχει να κάνει και με εμένα τον ίδιο προσωπικά. Πώς όμως; Όταν διάβασα το όνομα Εξυκίας τινάχτηκα πάνω από κατάπληξη. Μία ανατριχίλα κυρίεψε το κορμί μου και με συγκλόνισε κυριολεκτικά. Γιατί; Γιατί το δικό μου το γένος λέγεται Εξύκης. Δεν ξέρω αν το γεγονός είναι τυχαίο ή όχι. Όμως το γεγονός ότι τα προδοτικά πολιτικά αποβράσματα που κυβερνούν την ιερή πατρίδα, μου αφαίρεσαν από τις ταυτότητες το γένος μας που κρατούσε από την μητέρα, τα εξήγησε όλα”. (Κ. Καραγιάννη, “Ο μέγιστος των Ελλήνων Αλέξανδρος”, σελ. 149 – 151)
“Έρχεται για να κυβερνήσει ξανά τον κόσμο”... Έτσι γράφει ο Κ. Καραγιάννης, και πράγματι: στον άνυδρο και άνευρο κόσμο που πεθαίνει, τον κόσμο της παρακμής τον γεμάτο κατάθλιψη, εκεί όπου η ανθρώπινη προσωπικότητα συντρίβεται ανελέητα και όπου ψυχές πεθαίνουν για πάντα στην κόλαση, η ανάγκη επανεμφάνισης του Μεγαλέξανδρου είναι παραπάνω από φανερή. Τα δεσμά δεν λύονται· κόβονται. Και η ανθρωπότητα σήμερα περιβάλλεται παντού από δεσμά. Ως θεία Ειμαρμένη, ως μοίρα αναπότρεπτη του σύμπαντος ελληνισμού, ο Αλέξανδρος όντως θα επανέλθει. “Τὸ πεπρωμένον φυγεῖν ἀδύνατον”, έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Και να που τώρα, το πεπρωμένο αυτό αποκτά ξανά σάρκα και οστά στο πρόσωπο μίας μορφής, που -τι σύμπτωση!- ξεπετάγεται εκ νέου από την περιοχή του βασιλείου του Μεγαλέξανδρου στη Μακεδονία: στις φλέβες της ρέει στο εκπληκτικό ποσοστό του 100% η θεία ουσία Ιχώρ, όπως ακριβώς συνέβαινε και με τον Αλέξανδρο, μετά από χιλιάδες χρόνια! Και πάλι η Ελλάς έπεται να γνωρίσει πλανητική επέκταση μέσα από μία -άδηλη προς το παρόν- μακεδονική βασιλική δυναστεία.
Η ανάληψη του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι θρύλοι δεν πεθαίνουν, είναι αγέννητοι (απλώς ενανθρωπίζονται) και αθάνατοι, ως πνεύματα και υιοί θεών. Ως Χριστός, ενσάρκωση του Έλληνος Χρηστού Λόγου, ο Αλέξανδρος δεν πέθανε· αναλήφθηκε ψηλά στους ουρανούς. Σήμερα, την ανάληψη -τη φυγή της σάρκας σε άλλες διαστάσεις- η Επιστήμη την ονομάζει “διακτινισμό”. Αυτή την ερμηνεία δίνει ο συγγραφέας του βιβλίου “Ο μέγιστος των Ελλήνων Αλέξανδρος”, εξηγώντας παράλληλα το μέγα μυστήριο που καλύπτει επί χιλιετίες το θέμα του θανάτου, αλλά και του τάφου του μεγάλου Μακεδόνα (πού βρίσκεται, δηλαδή, το σώμα του). Η δε ανάληψη συνέβη στην όαση της αιγυπτιακής Σιάουα (επίσης: Σίουα ή Σίβα), όπου και το σημαντικό ιερό κέντρο μύησης των αρχαίων Ελλήνων από την εποχή ακόμη του Ερμή του Τρισμέγιστου και του θείου Ορφέα. Γράφει ο Κ. Καραγιάννης:
“21 Ιουλίου του έτους 323 π.Χ. Μέσα στην ιερή αίθουσα στο Άβατο του ναού βρισκόταν μόνο ο Αλέξανδρος με τον Αρχιερέα. Απόλυτη σιγή. Ο Μέγας Αλέξανδρος στη μέση του δωματίου όρθιος κρατούσε στο χέρι του το χρυσό θαυματουργό δαχτυλίδι. Ο Αρχιερέας σε μία άκρη του δωματίου όρθιος, εκστασιασμένος με την σκέψη του στον Ιερό Ουράνιο Όλυμπο περίμενε την ιερή στιγμή. Έξω από το ναό σε όλη την όαση η ατμόσφαιρα ήταν παγωμένη. Δεν ακουγόταν ο παραμικρός ψίθυρος, λες και η ζωή είχε πάψει να υπάρχει. Μεσάνυχτα. Δώδεκα παρά λίγα δευτερόλεπτα. Τα χέρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου κρατούσαν σταθερά το ιερό δαχτυλίδι. Δώδεκα ακριβώς. Το δάχτυλο του Μέγα Αλεξάνδρου πατάει σταθερά το κόκκινο κουμπί.
Την ίδια στιγμή έξω από τον Ιερό Ναό χιλιάδες κεραυνοί και αστραπές συγκλόνιζαν την ατμόσφαιρα και έκαναν τη νύχτα μέρα. Δεν υπήρχαν σύννεφα στον ουρανό, δεν υπήρχε τίποτα. Σάλπιγγες ηχούσαν από τον ουρανό με γλυκύτατους ήχους προαναγγέλλοντας το θαυματουργό γεγονός. Οι Ιερείς αλαφιασμένοι μαζεύτηκαν όλοι στο προαύλιο του ναού κοιτώντας ψηλά όλα τα θαυματουργά κάνοντας δεήσεις στον Άμμωνα Δία. Μέσα στο Άβατο εξελισσόταν παράξενες σκηνές. Δευτερόλεπτα μετά από το πάτημα του κόκκινου κουμπιού μία εκτυφλωτική δέσμη φωτός κατέβηκε από ψηλά. Για λίγα δευτερόλεπτα το σώμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου άρχισε να χάνει την υλική του υπόσταση και μετά εξαφανίστηκε μέσα στην φωτεινή δίνη.
Αυτό ήταν. Ο Μέγιστος των Μεγίστων, ο Βασιλιάς των Βασιλέων, το τελειότερο ον που γεννήθηκε ποτέ πάνω στη Γη εγκατέλειψε την γήινη υπόστασή του και ταξίδεψε ακαριαία για τον θεϊκό Όλυμπο που τον περίμεναν οι αθάνατοι του Ολύμπου να τον καλοδεχτούν. Σαν ένας από αυτούς, σαν όμοιος με τους ίδιους”... (Κ. Καραγιάννη, “Ο μέγιστος των Ελλήνων Αλέξανδρος”, σελ. 197 – 198)
Για επικοινωνία με τον συγγραφέα Κυριάκο Καραγιάννη: 6947211193.