17.11.2013
Του Φώτιου Μπαμπάνη
Συμπληρώνονται φέτος σαράντα χρόνια, από την αλήστου μνήμης «εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο». Μια εξέγερση, η οποία αποτελεί μέχρι και σήμερα ένα γεγονός, που χρήζει έρευνας και διαλεύκανσης.
Τι ήταν άραγε αυτή η φερόμενη εξέγερση των φοιτητών τον Νοέμβρη του 1973 ; Ποιοι την υποκίνησαν, ποιοι την οργάνωσαν, ποιοι ωφελήθηκαν από αυτό το γεγονός, τι απέγιναν οι πρωταγωνιστές, ποιες ήταν οι συνέπειες, και τελικά ποια είναι η παρακαταθήκη που αυτό το γεγονός, σαράντα χρόνια μετά, αφήνει στο Τόπο μας και στο Λαό μας;
Όπως είναι γνωστό την 21η Απριλίου του 1967, οι αξιωματικοί των ενόπλων δυνάμεων, προέβησαν σε στρατιωτικό κίνημα, με το οποίο έθεσαν τέρμα σε μια περίοδο ανωμαλίας, χάους και διαφθοράς στην οποία είχε περιέλθει η χώρα μας από το 1963.
Τα πρώτα χρόνια της διακυβερνήσεως της χώρας, από τους ως άνω αξιωματικούς και δη μέχρι και το 1971 η χώρα μας γνώρισε μια από τις πιο οικονομικά ανθηρές περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της. Όλοι οι κλάδοι της οικονομικής και κοινωνικής ζωής, ευρίσκονταν σε διαρκή άνοδο. Εργασία και ευημερία, υπήρχαν για όλους τους πολίτες και προπάντων γι’ αυτούς των λαϊκών στρωμάτων.
Τότε, δηλαδή στα τέλη του 1970 και αρχές του 1971, είχε τεθεί ως θέμα, οι αξιωματικοί, αφού είχαν οδηγήσει τη χώρα στη πρόοδο και στην ευμάρεια, να εγκαταλείψουν την εξουσία, να επαναφέρουν τη χώρα σε κοινοβουλευτικό καθεστώς, προκηρύσσοντας εκλογές στις οποίες θα μπορούσαν και αυτοί να λάβουν μέρος αφού θα παραιτούντο από τα στρατιωτικά αξιώματά τους.
Μια τέτοια απόπειρα εκδημοκρατισμού και φιλελευθεροποιήσεως, άρχισε να πραγματοποιείται το 1973, με την πρωθυπουργία του Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη, είχαν δε προγραμματιστεί εκλογές να λάβουν χώρα το Φεβρουάριο του 1974.
Και ενώ λοιπόν, η χώρα οδηγείτο σε αργό μεν αλλά σταθερό εκδημοκρατισμό, ξαφνικά άρχισαν να ξεσπούν ταραχές εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αρχής γενομένης από την Νομική Σχολή.
Επισημαίνουμε εδώ τη σθεναρή στάση του τότε ηγέτη της χώρας Γεωργίου Παπαδοπούλου, ο οποίος αντέταξε δύο ηχηρά και ιστορικά ΟΧΙ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα οποία βέβαια υποβαθμίστηκαν, αποσιωπήθηκαν και θάφτηκαν εντέχνως. Αρχικώς όταν αρνήθηκε να αποστείλει ελληνικό εκστρατευτικό σώμα στο πόλεμο του Βιετνάμ, και αργότερα όταν δεν επέτρεψε τη διέλευση αμερικανών μαχητικών αεροσκαφών από τον ελληνικό εναέριο χώρο, προκειμένου αυτά να μεταβούν στο Ισραήλ, κατά τον πόλεμο των έξι ημερών του 1973.
Ποιος λοιπόν είχε άμεσο συμφέρον να υποκινήσει φοιτητικές και όποιες άλλες ταραχές στο εσωτερικό της χώρας, προκειμένου να προκαλέσει τη πτώση του καθεστώτος;
Και τονίζουμε στο σημείο αυτό ότι όταν ξεκίνησαν οι φοιτητικές ταραχές στη Νομική Σχολή και στο Πολυτεχνείο, το παράνομο τότε ΚΚΕ με προκηρύξεις του αποκήρυττε, τις εξεγέρσεις αυτές με το αιτιολογικό ότι ούτε υποκινήθηκαν ούτε οργανώθηκαν από αυτό.
Αφού λοιπόν επισήμως το ΚΚΕ αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τότε ποιος τα οργάνωσε και ποιος τα υποκίνησε; Άλλο βέβαια το γεγονός, ότι κατόπιν εορτής το ΚΚΕ έσπευσε να δρεύσει και αυτό δάφνες, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, που ενώ αρχικά ήταν υμνητές του στρατιωτικού καθεστώτος, μετά το 1974 θυμήθηκαν και αυτοί στη φαντασία τους ότι κάποτε υπήρξαν αντιστασιακοί, και έγιναν βέβαια κατόπιν υμνητές του Πολυτεχνείου.
Τα άτομα εκείνα τα οποία ξεχώρισαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, είναι λίγο έως πολύ γνωστά. Ενδεικτικά αναφέρουμε, το γνωστό και μη εξαιρετέο Κώστα Λαλιώτη, υπερυπουργό και κορυφαίο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, την Μαρία Δαμανάκη, βουλευτή αρχικά του ΚΚΕ, κατόπιν του ΠΑΣΟΚ και νυν επίτροπο της χώρας μας στην ΕΕ και πάρα πολλοί άλλοι. Όλοι αυτοί λοιπόν εξαργύρωσαν όσο περισσότερο και καλύτερα μπορούσαν τη συμμετοχή τους στο Πολυτεχνείο.
Και ενώ δήθεν ξεσηκώθηκαν γιατί διεκδικούσαν «ψωμί – παιδεία – ελευθερία» στη συνέχεια εξελίχθηκαν σε κορυφαία στελέχη της νέας πολιτικής κατάστασης που επακολούθησε, δηλαδή αυτής που ονομάζουμε μεταπολίτευση, και δημιούργησαν μία καινούρια πολιτική κάστα, η οποία στελέχωσε τις μεταπολιτικές κυβερνήσεις και δη αυτές του ΠΑΣΟΚ.
Το πού μας οδήγησε η μεταπολίτευση, είναι επίσης γνωστό και δυστυχώς, το βιώνουμε σήμερα στο πετσί μας κατά τρόπο οδυνηρό και τραγικό. Ειδικά από το 1981 και μετά η άνοδος στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ, επέφερε νέα πολιτικά ήθη και νέες συνήθειες στο λαό και τη κοινωνία. Επικράτησε παντού, η διαφθορά και ασυδοσία. Υπενθυμίζουμε ενδεικτικά, τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, το σκάνδαλο Κοσκωτά, τις κυβερνήσεις του Κώστα Σημίτη, την εθνική τραγωδία των Ιμίων, την παράδοση Οτσαλάν στους Τούρκους, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, τα σκάνδαλα της Siemens, την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ και στο Ευρώ και τόσα άλλα που μας οδήγησαν στη σημερινή τραγική κατάσταση που βιώνει σήμερα ο λαός μας.
Αυτή λοιπόν είναι η κληρονομιά που μας κληρονόμησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μας έφεραν τη μεταπολίτευση, κατά τη διάρκεια της οποίας, η χώρα μας σαράντα χρόνια μετά κινδυνεύει με πλήρη αφανισμό οικονομικό και βιολογικό. Μας έφεραν στο ΔΝΤ και στα Μνημόνια.
Και δυστυχώς, όπως μέσα από την εθνική τραγωδία της Κύπρου, η οποία συμπλήρωσε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ήρθε η μεταπολίτευση, έτσι και αυτή κλείνει τον κύκλο της με τρόπο δραματικό και τραγικό. Μόνο που αυτή τη φορά η συμφορά δεν θα είναι αναστρέψιμη, και δεν θα υπάρχουν σε λίγο καιρό έλληνες πολίτες για να οικοδομήσουν ξανά τη δύσμοιρη αυτή χώρα.