(πρόλογος στο βιβλίο “Ο Βασιλεύς προ των πυλών” του Μιλτιάδη Γ. Βιτάλη)
12.3.2016
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Πάντοτε η Ελλάς μεγαλουργούσε υπό δύο βασικές προϋποθέσεις: α) να είναι αυτοκρατορική, όχι κρατίδιο και β) να κυβερνάται από Βασιλέα, το πολίτευμά της να είναι η Μοναρχία. Ποτέ η Ελλάς δεν θα διεύρυνε τα σύνορά της, στη νεώτερη εποχή, εάν είχε κοινοβουλευτική («αντιπροσωπευτική») «δημοκρατία». Και ουδέποτε θα είχε φθάσει το υπέρτατο Φως του Ελληνισμού, αλλά και της Ορθοδοξίας μετέπειτα, σε κάθε μήκος και πλάτος της υφηλίου, εάν Ελλάς σήμαινε απλώς και μόνο ένα έθνος σαν τα υπόλοιπα· ένα έθνος, εγκλωβισμένο στα στενά όρια του «έθνους-κράτους»…
Ο Ελληνισμός χρειάζεται σήμερα, όσο ποτέ ίσως άλλοτε στο παρελθόν, την επιβίωση και την ανάπτυξή του εντός αυτοκρατορικής δομής. Αυτοκρατορικός ήταν ο Ελληνισμός, όταν στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου επέκτεινε την υπέρλαμπρη λάμψη του Έλληνος Λόγου στα πέραντα της τότε γνωστής οικουμένης· ενός Αλεξάνδρου, μαθητή του Αριστοτέλη, ο οποίος γινόταν παντού δεκτός με μοναδικές τιμές από τους λαούς που κατέκτησε (από τους Αιγυπτίους ως υιός του Άμμωνος-Ρα, από τους Εβραίους ως Μέγας Ραββίνος), ενώ ύστερα ανέβηκε στον θρόνο των Περσών, ως διάδοχος του βασιλιά Δαρείου. Ο αυτοκρατορικός Ελληνισμός των Αλεξανδρινών χρόνων υπήρξε ο πρόδρομος του ερχομού του Ιησού Χριστού, του Θεανθρώπου και άνευ του Έλληνος Λόγου («εν αρχή ην ο Λόγος»…) ουδέποτε θα εδημιουργείτο η Οικουμένη της Αλήθειας του Λόγου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού!
Αυτοκρατορικό υπήρξε αργότερα και το λεγόμενο «Βυζάντιο», η Ρωμανία των Ελλήνων, η Αγία Ελληνική Αυτοκρατορία του Μεσαίωνα. Μία υπερχιλιετής Αυτοκρατορία, η οποία -όπως κάθε αυτοκρατορική δόμηση- συμπεριελάμβανε στους κόλπους της ένα αμάλγαμα θρησκειών και εθνοτήτων. Διότι, εξ ορισμού, η Αυτοκρατορία είναι πολυθρησκευτική και πολυεθνική. Στο εσωτερικό της συνυπάρχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις και εθνοτικές πραγματικότητες, όμως μία είναι η κύρια θρησκευτική πίστη και μία είναι η κυρίαρχη εθνότητα. Και τέτοια στο Βυζάντιο υπήρξε η Ελληνορθοδοξία, δηλ. η ενότητα της μόνης αληθινής θεολογίας του Λόγου του Κυρίου με τις πλέον αρχέγονες εθνικές παραδόσεις των Ελλήνων.
Η ενότητα αυτή του Ελληνισμού είναι δεδομένη. Ελλάς είναι πολύ παραπάνω από ένα απλό κράτος, έθνος ή πολιτισμό. Ελλάς είναι έννοια πνευματική, είναι το ίδιο το Σύμπαν! Και ο Ελληνισμός, μέσα στην αιώνια και αθάνατη ιστορική του πορεία, είναι διαχρονικά ενιαίος: έρχεται από το Άπειρο και οδεύει προς το Άπειρο. Δεν «κόπτεται» σε τιμάρια, δεν «τεμαχίζεται» κατά το δοκούν, αλλά αντιθέτως προσέλαβε στο διάβα των καιρών διάφορες μορφές, έως ότου έφθασε στην τελείωση του Έλληνος Χριστού Λόγου του Θεανθρώπου. Για την εμφάνιση του οποίου προπαρασκευαστικός υπήρξε ο περίφημος «Σπερματικός Λόγος» των αρχαίων Ελλήνων Σοφών, οι οποίοι και για τον λόγο αυτό απεικονίζονται στους πρόναους των Ορθοδόξων Ελληνικών Εκκλησιών.
Η αυτοκρατορική δομή, λοιπόν, του Ελληνικού Συμπαντικού Πολιτισμού, αποτελεί πνευματική κιβωτό επί του πλανήτη Γη, «φάρο πολιτισμού», που ουδέποτε σταματά να παράγει το αέναο και σωτήριο Φως του. Με όσες δυσκολίες, με όσα δύσβατα μονοπάτια του χωροχρόνου, από αυτά που δημιουργεί μία παράξενη Ειμαρμένη ή ο Εχθρός του Γένους, ο Ελληνισμός μένει πάντοτε εδώ, «η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει», όπως λέει και το πασίγνωστο μελωδικό άσμα! Δεν είναι τυχαία καθόλου, και δεν στερείται λογικής, η φράση: «Ακόμη και ένας Έλληνας να μείνει, θα δώσει και πάλι το Φως του Πολιτισμού». Του ενός και μοναδικού Πολιτισμού πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη, που δεν είναι παρά ο Ελληνικός, και μόνον αυτός…
Η αυτοκρατορική δομή του Ελληνισμού ήταν που τον βοήθησε, στις πλέον κρίσιμες ιστορικές περιόδους, να διαφωτίσει ολόκληρη την υδρόγειο σφαίρα με το Πνεύμα του Έλληνος Λόγου, με την Ορθόδοξη Πίστη. Αυτό συνέβη, σε χρονικές στιγμές-«κλειδιά», όταν οι συνθήκες για κάτι τέτοιο ήταν ώριμες, όταν η ανθρωπότητα έφθανε στο αδιέξοδο και αναζητούσε αγωνιωδώς διέξοδο σωτηρίας. Σωτηρίας από το σκότος, σωτηρίας από το κακό, σωτηρίας από τον θάνατο. Και για να συμβεί αυτό, χρειαζόταν -κάθε φορά, σε κάθε ιστορική καμπή, σε κάθε κρίσιμη συγκυρία- η Μορφή εκείνη, δια της οποίας η ιστορική διαδικασία θα «ξεκολλούσε» από το τέλμα και η πορεία των πραγμάτων θα συνεχιζόταν απρόσκοπτα προς το Μέλλον. Την επανεκκίνηση αυτή της ιστορίας την εξασφάλιζε ο Ηγέτης ή Ήρωας, που πάντοτε υπήρξε για τον Ελληνισμό ο Βασιλεύς.
Χωρίς Βασιλέα, λοιπόν, δεν μπορεί καν να νοηθεί αυτοκρατορική δόμηση του Ελληνισμού και κυριαρχία του Ελληνικού Πνεύματος σε ολόκληρο τον πλανήτη, με παράλληλη επανεκκίνηση της ιστορικής πραγματικότητας. Διότι ο Βασιλιάς (ο Αυτοκράτωρ ή Άναξ των Ελλήνων) είναι η μοναδική ιστορική Μορφή της ελληνικής πολιτικής ιστορίας χιλιετιών, η οποία εγγυάται ταυτοχρόνως τόσο την ιστορική συνέχεια του Γένους, όσο και την προοπτική μίας μελλοντικής ανάτασης και δόξας. Το έχει αποδείξει η ίδια η ιστορία, όταν το Ελληνικό Έθνος έφθασε πολλάκις στην αποκορύφωση της δυναμικής του αποκλειστικά και μόνο με την Βασιλεία: την ελέω Θεού Μοναρχία!
Αρκεί να δούμε, και μόνο, την πλέον πρόσφατη εμπειρία από την ιστορία των νεώτερων χρόνων της πατρίδος μας. Η Ελλάς, από τότε που έγινε Βασίλειο και για όσο καιρό παρέμεινε Βασίλειο, γνώριζε μία συνεχή εδαφική μεγέθυνση: στον πρωταρχικό Ελλαδικό κορμό της Πελοποννήσου και της Στερεάς, επί Μοναρχίας, με τα χρόνια προσετέθησαν και οι υπόλοιπες αλύτρωτες έως τότε πατρίδες, από τη Θεσσαλία και την Ήπειρο, μέχρι την Κρήτη, τη Μακεδονία και τη Θράκη. Τελευταία, μετά το πέρας του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, ενσωματώθηκαν στο εθνικό σώμα και τα Δωδεκάνησα. Εκκρεμή παρέμειναν τα θέματα αφενός της Βορείου Ηπείρου (παραπέμφθηκε για συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αμέσως μετά την οριστική διευθέτηση του γερμανικού ζητήματος) και αφετέρου της Κύπρου, η οποία το 1959 απέκτησε μία ιδιαίτερη «ρευστή» ξεχωριστή κρατική οντότητα δύο εθνικών κοινοτήτων, εν πολλοίς αντιπαλευομένων μεταξύ τους.
Αυτά επί Βασιλείας. Μία σύγκριση με τη νεώτερη κατάσταση, αυτή δηλ. που επικράτησε με τη Μεταπολίτευση του 1974 και την αβασίλευτη «προεδρευόμενη δημοκρατία», δεν μπορεί παρά να προξενεί μόνο αισθήματα βαθύτατης θλίψης. Δεν θα αναφερθούμε εδώ σε όλα τα εν δυνάμει επίπεδα και παραμέτρους, όπου ο Ελληνισμός γνώρισε πλήρη και πρωτοφανή παρακμή -από την οικονομική κρίση και την κοινωνική σήψη, έως τη δημογραφική καταστροφή και τη διάλυση της παιδείας, ο κατάλογος είναι πράγματι ατελείωτος...-, αλλά θα περιοριστούμε στο θέμα της άλλοτε «Μεγάλης Ιδέας» του Ελληνισμού, της εθνικής ολοκλήρωσης του Έθνους μας! Και όταν λέμε «εθνική ολοκλήρωση», δεν εννοούμε άλλο από την απελευθέρωση όλων των υπόδουλων Ελληνικών εδαφών, των καλούμενων και ως «οι αλύτρωτες πατρίδες των Ελλήνων»…
Τι συνέβη, λοιπόν, από το 1974 και εντεύθεν, μετά την «οριστική επίλυση» του πολιτειακού μας ζητήματος και την απομάκρυνση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας; Μία πρωτόφαντη, για τα σύγχρονα δεδομένα, συρρίκνωση του ελληνικού εθνικού χώρου! Και δεν εννοούμε εδώ μόνο την Κυπριακή τραγωδία του 1974, με την απώλεια της μισής περίπου Ελληνικότατης Μεγαλονήσου, η οποία παγιώθηκε, δυστυχώς, τα επόμενα χρόνια -επί «προεδρευομένης δημοκρατίας» πάντοτε- με την ανακήρυξη του Ψευδοκράτους του Ντενκτάς το 1983 και όλα όσα ακολούθησαν. Εννοούμε και τις συνεχείς ελληνικές ταπεινώσεις στο Αιγαίο από τους Τούρκους (όπως εκείνη του 1976, εκείνη του 1987, αλλά βασικά εκείνη στα Ίμια το 1996), καθώς και την απεμπόληση από την κυβέρνηση των γραικύλων των Αθηνών της σκλαβωμένης γης της Βορείου Ηπείρου, η οποία παραδόθηκε χωρίς ουσιαστικά ανταλλάγματα στους Αλβανούς! Με αποκορύφωμα της εθνικής μας αυτής συρρίκνωσης τα όσα συνέβησαν τα χρόνια της περιβόητης «Ελληνικής κρίσης», ιδίως από το 2010 και ύστερα…
Ο ερχομός στην εξουσία της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου σήμανε το αποκορύφωμα του εθνικού μας δράματος. Οι άθεοι και ανθέλληνες αυτοί κυβερνώντες, ως θίασος σκιών του θανάτου, ξεπούλησαν μέσα σε χρόνο ρεκόρ όλα μας τα εθνικά και θρησκευτικά ιδανικά! Έθεσαν τη Θράκη σε καθεστώς άμεσου κινδύνου τουρκοποίησής της, ενώ παρέδωσαν (αμαχητί, πάντοτε…) το μισό Αιγαίο σε ξένες, νατοϊκές, δυνάμεις. Αιδώς, γραικύλοι! Θα συνέβαιναν άραγε παρόμοιες ασχήμιες, παρόμοιες εθνικές προδοσίες, εάν κορυφή του Ελληνικού Κράτους ήταν ο Βασιλεύς των Ελλήνων και όχι ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο περίφημος «Πάκης», αυτός που «καλωσόριζε» στην Ελλάδα τους λαθρομετανάστες -μουσουλμάνους στο σύνολό τους-, ευχαριστώντας τους (!) που προτίμησαν την πατρίδα μας για να την εποικίσουν και χρησιμοποιώντας το γελοίο επιχείρημα (;), ότι οι μωαμεθανοί αυτοί λαθροεισβολείς… «εμπλουτίζουν» τον πολιτισμό μας;
Όχι βέβαια! Ποτέ, ασφαλώς, επί Βασιλείας δεν θα γινόταν ανεκτή μία τέτοια προδοσία, μία τέτοια παρακμή, ειδικά μετά τη δήλωση του Αλέξη Τσίπρα (Σεπτέμβριος 2015), ότι δηλ. «δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα». Ο Βασιλεύς δεν είναι κομματάρχης, αντιθέτως ανήκει σε όλους τους Έλληνες και δεν «καλουπώνεται» σε σχήματα κομματικά και πολιτικάντικα, εφόσον ένας γίγας δεν δύναται να εγκλωβισθεί ποτέ σε ένα μεσοδιαμέρισμα! Εθνικά, κοινωνικά, αλλά και ψυχολογικά, η Βασιλεία ανεβάζει τον Έλληνα. Αντιστρόφως ανάλογα, η «δημοκρατία» των κοινοβουλίων και της προεδρίας της «δημοκρατίας» (η γνωστή στους πολιτειολόγους «ρεπούμπλικα»), παρακμάζει τον Έλληνα, τον καταβιβάζει στα πλέον σκοτεινά υπόγεια του Άδη.
Δύναται άραγε κανείς να αμφισβητήσει τα παραπάνω από εμάς γραφόμενα; Όχι ασφαλώς! Γι’ αυτό και φρονούμε, ότι ήρθε η ώρα της μεγάλης Αλλαγής. Η οποία σημαίνει, ότι δεν μπορεί η Ελλάς να συνεχίσει να πορεύεται, μέσα σ’ αυτή την πορεία θανάτου, με το ισχύον πολιτικό κατεστημένο. Χρειάζεται, επιτακτικά πλέον, η μεγάλη Αλλαγή! Και αυτή μπορεί να την εγγυηθεί αποκλειστικώς και μόνον ο Βασιλεύς, ορθότερα ο θεσμός της Μοναρχίας. Προσοχή, δε: δεν λέμε «Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ», αλλά Κωνσταντίνος, Βασιλεύς των Ελλήνων! Ναι, Μοναρχία ελέω Θεού χρειαζόμαστε και πάλι. Για να αναστηθούμε, για να ακολουθήσουμε νέα λαμπρή πορεία Ελληνικής Δόξας, για να δώσουμε και πάλι το παράδειγμα, πρώτοι εμείς οι Έλληνες, σε ολόκληρη την ανθρωπότητα!