20.12.2019
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Οδέουμε προς συνεκμετάλευση του αρχιπελάγους
Είναι φανερό ότι η τουρκική πολιτική έναντι του ελληνισμού, σε Ελλάδα και Κύπρο, περνάει πλέον σε μια άλλη, ανώτερη ποιοτικά, φάση. Η κλιμάκωση των κινήσεων της Άγκυρας δείχνει ξεκάθαρα ότι προετοιμάζεται για το τελικό χτύπημα, που θα λάβει χώρα μεταξύ Αιγαίου και Κύπρου, εξασφαλίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο την επέκταση του τουρκικού ζωτικού χώρου. Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποδεικνύεται εξαιρετικός στρατηγικός παίκτης. Οι ομοιότητές του με τον Πούτιν της Ρωσίας, πολλές. Αμφότεροι παρέλαβαν χώρες με παραλυμένη οικονομία, όμως σε μερικά χρόνια κατόρθωσαν να ανυψώσουν τα οικονομικά τους μεγέθη και να ενταχθούν στη λέσχη των ισχυρότερων οικονομιών του πλανήτη. Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής δε, ο Ερντογάν μιμείται πλήρως τον Πούτιν: όπως ο τελευταίος οδηγεί τα πράγματα σε μια άτυπη επανασύσταση της παλαιάς ΕΣΣΔ, εντάσσοντας στη ρωσική σφαίρα επιρροής πολλές από τις άλλοτε σοβιετικές δημοκρατίες, έτσι και ο Ερντογάν ονειρεύεται μια οθωμανική αυτοκρατορία νέου τύπου. Χώρα-κλειδί για την εξωτερική πολιτική του Πούτιν είναι αναμφίβολα η Ουκρανία. Αντίστοιχα, για τη νεο-οθωμανική πολιτική του Ερντογάν κομβικής σημασίας χώρα αποδεικνύεται η Συρία. Και το μέγα ερώτημα εδώ είναι, εάν ο γενικός πόλεμος «θα πιαστεί από κάτω» ή «από πάνω», για να θυμηθούμε λίγο την προορατική ρήση του Πατροκοσμά από τον 18ο αιώνα. Ο Ερντογάν λοιπόν, με την πρόσφατη επέμβασή του στη Συρία, εκτός του ότι ανέκοψε για μια ακόμη φορά τον κουρδικό κίνδυνο, μπόρεσε επιπλέον να απελευθερώσει από τα δεσμωτήρια του καθεστώτος Άσαντ τους φανατικούς μαχητές του ισλαμιστικού «Ιερού Πολέμου» (Τζιχάντ). Αυτοί ακριβώς οι τελευταίοι θα μετατραπούν αναπόφευκτα σε δυνάμεις αιχμής της Τουρκίας, όταν αυτή αποφασίσει να πραγματοποιήσει την τελική της επίθεση κατά του ελληνισμού. Ποια είναι η στρατηγική του Ερντογάν; Είναι η ανάπτυξη του νεο-οθωμανικού του σχεδίου με σπονδυλωτές ενέργειες, ολοένα και πιο κλιμακούμενες. Πρώτος του στόχος, ο οποίος επετεύχθη, υπήρξε η ανόρθωση της τουρκικής οικονομίας: σήμερα το βιοτικό επίπεδο του τουρκικού λαού είναι σαφώς ανώτερο από το 2002, όταν δηλαδή το ερντογανικό Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ανέλαβε τη διακυβέρνηση. Έκτοτε, κι αφού απέκτησε έντονη δημοφιλία λόγω των φιλολαϊκών του μέτρων, ο Ερντογάν άρχισε να αναπτύσσει τον σχεδιασμό του με στόχο την τουρκική ηγεμονία στην περιοχή. Η υπενθύμιση της τουρκικής άρνησης ως προς την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας (είναι γνωστό ότι η Άγκυρα δεν αναγνωρίζει την Κύπρο ως ανεξάρτητο κράτος), σε συνδυασμό με την αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης, υπήρξαν τα πρώτα βήματα της εξάπλωσης του νεο-οθωμανισμού. Με τα παραπάνω η Άγκυρα θέτει επ’ αμφιβόλω το σύνολο του ελληνισμού, προωθώντας έμμεσα το επεκτατικό της σχέδιο. Διότι τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει, για παράδειγμα, η επιμονή του Ερντογάν να αναθεωρηθεί η Συνθήκη της Λωζάννης, που ορίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις από το 1923, παρά μια ενδεχόμενη αλλαγή συνόρων; Το επόμενο βήμα, το οποίο τείνει σήμερα να ολοκληρωθεί, υπήρξε η τριπλή διείσδυση της Τουρκίας σε χώρους του μείζονος ελληνισμού ζωτικής σημασίας για το μέλλον του ελληνικού έθνους. Θράκη, ανατολικό Αιγαίο και ελληνοκυπριακή ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) μπήκαν στο στόχαστρο του Ερντογάν, ως «καυτά σημεία» κρίσιμα για την πορεία των γεωπολιτικών πραγμάτων στην περιοχή μας. Η επίσκεψη του Τούρκου ηγέτη στη Θράκη, στα τέλη του 2017, τον όρισε ως «προστάτη» της τουρκικής-μουσουλμανικής μειονότητας, ως έναν «Μεσσία» των απανταχού μωαμεθανών, με τον χαιρετισμό «ραμπιά» που έκανε, ο οποίος αποδίδεται στον αναμενόμενο «τελευταίο ιμάμη» («Μαγκντί») του Ισλάμ. Παράλληλα, ο από το 2015 εντεινόμενος αποικισμός των νησιών του ανατολικού Αιγαίου με μουσουλμανικούς πληθυσμούς καθιστά τον χώρο αυτό όμηρο σε περίπτωση μελλοντικής τουρκικής απόβασης. Και τώρα ολοκλήρωσε τη στρατηγική του αυτή, με την ανακοίνωση χάραξης κοινής ΑΟΖ Τουρκίας-Λιβύης, απομονώνοντας την Κύπρο από τη μητροπολιτική Ελλάδα, αλλά και δεσμεύοντας τα Δωδεκάνησα, την Κρήτη κτλ., καθιστώντας τα ουσιαστικά «γκρίζες ζώνες». Η αντίδραση Ελλάδας και Κύπρου στις δραματικές εξελίξεις, χλιαρή… Όσο για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την περιβόητη «κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνά» της, μια ενδεχόμενη υπεράσπιση του ελληνισμού (δύο κρατών-μελών της Ε.Ε.) εκ μέρους των Ευρωπαίων έχει καταντήσει το πιο σύντομο ανέκδοτο. Στην πραγματικότητα, ο νεο-οθωμανισμός πραγματοποιείται τριγύρω μας αθόρυβα, άνευ αντιστάσεως, αφού όπως δείξαμε αμέσως πιο πάνω ο Ερντογάν κατάφερε χωρίς να ρίξει ούτε μία πιστολιά να προωθήσει δυναμικά τα τουρκικά συμφέροντα σε μια εκτεταμένη ζώνη που ξεκινά από τη Θράκη και απολήγει στην Κύπρο. Η λογική λοιπόν της εξέλιξης των πραγμάτων δείχνει και ποια θα είναι η συνέχεια. Μόνο αφελείς πιστεύουν σήμερα ότι ο «σουλτάνος» θα σταματήσει εδώ που έφτασε. Αντιθέτως, φαίνεται ότι ετοιμάζει μεθοδικά το επόμενό του χτύπημα που θα αποσκοπεί στο Αιγαίο: στο μοίρασμα του Αρχιπελάγους ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία, βάσει της μεθοδολογίας «Win-Win» που έχει αναπτύξει και δημόσια. 50% για τη μία πλευρά και 50% για την άλλη. Δηλαδή, συνεκμετάλλευση του αιγαιακού χώρου, κάτι το εφικτό για την Τουρκία από τη στιγμή που τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου αδειάζουν από Έλληνες, οι οποίοι αντικαθίστανται ραγδαία από μουσουλμάνους παράτυπους μετανάστες. Πόσοι αξιωματούχοι, άραγε, των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, αλλά και πόσοι φανατικοί τζιχαντιστές βρίσκονται ανάμεσα σε όλους αυτούς τους έποικους που έχουν πλημμυρίσει νησιά όπως η Σάμος, η Λέσβος ή η Χίος; Προσοχή όμως! Για να συμβεί αυτό, για να συρθεί δηλαδή η ελληνική πλευρά σε συμφωνία συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, είναι απαραίτητη μία σύρραξη, λίγων έστω εικοσιτετραώρων, στα πλέον κρίσιμα σημεία της περιοχής. Όπως, για παράδειγμα, εκεί όπου η Ελλάδα θα αδυνατεί να αντιδράσει άμεσα και αποτελεσματικά. Ας πούμε, ανατολικά του Καστελλόριζου, στην τοποθεσία «San Ion», την οποία προσδιορίσαμε σε άρθρο μας στις 11 Οκτωβρίου 2019. Μια σύρραξη, η οποία θα μπορούσε να είναι και ΕΙΚΟΝΙΚΗ, όπως θα δούμε παρακάτω.
Σενάριο εικονικού πολέμου Ιδού το εξεταζόμενο πολύ πιθανό σενάριο. Ο πρώτος στην ιστορία εικονικός πόλεμος θα μπορούσε να ξεκινήσει από τουρκική κατάληψη ελληνικής νησίδας στα «καυτά σημεία» («γκρίζες ζώνες») που υποδείξαμε πιο πάνω. Όπως στην περιοχή ανάμεσα σε Καστελλόριζο και Κύπρο, η οποία δύσκολα ανιχνεύεται από ελληνικής πλευράς. Θα πρόκειται περισσότερο για επικοινωνιακό παιχνίδι του Ερντογάν, για να παγιώσει την τουρκική κυριαρχία στον χώρο αυτό. Ένα «video game», δηλαδή, σε πραγματικό χρόνο. Ουδείς θα γνωρίζει ποιο ακριβώς έδαφος κατέλαβε η Τουρκία, ή αν όντως το κατέλαβε! Τι θα κάνει τότε η κυβέρνηση των Αθηνών; Γενική επιστράτευση και κήρυξη πολέμου; Εάν ναι, τότε οι οπισθοφυλακές της Τουρκίας, η πέμπτη φάλαγγα των λαθρομεταναστών, θα εξεγερθούν για να κατασφάξουν στην Ελλάδα τους άμαχους πληθυσμούς: γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους. Εάν όχι, τότε παρεμβαίνει ο «ειρηνοποιός» (βλ. ΗΠΑ) και οδηγούμαστε σε απ’ ευθείας συνθήκη συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου. «Win-Win», επομένως, και ανοίγει ο δρόμος για τα γεωτρύπανα των διεθνών οικονομικών οίκων, Ρότσιλντς κτλ., προκειμένου να αντληθούν άμεσα οι υδρογονάνθρακες της ανατολικής Μεσογείου. Και να μην γινόταν ο εικονικός ελληνοτουρκικός πόλεμος, θα τον κατασκεύαζαν, αφού με μια νέα γενική συνθήκη που θα ορίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σχεδόν 100 χρόνια μετά τη Λωζάννη απελευθερώνεται νομικά αλλά και ουσιαστικά το μεγάλο ενεργειακό παιχνίδι της εποχής μας…