Η Γενιά που κατέστρεψε την Ελλάδα
* Τι ακριβώς συνέβη τον Νοέμβριο του 1973;
* Το Πολυτεχνείο του ’73 ως κορυφαίο πλανητικό γεγονός!
* Μεταπολίτευση και Κόκκινο Ιερατείο...
17.11.2013
Του Ησαΐα Κωνσταντινίδη
Το 1973 ήταν ένα πολύ ταραγμένο έτος, μια χρονιά-κλειδί για την Ελλάδα και για τον κόσμο όλο! Στη διάρκειά του εκτυλίχθηκαν καταστάσεις τέτοιες, που επηρέασαν την ανθρωπότητα για δεκαετίες ολόκληρες μπροστά (και συνεχίζουν ακόμη να επηρεάζουν...). Στη διάρκειά του επίσης μπήκαν οι βάσεις για το πέρασμα του πλανήτη σε εντελώς νέες συνθήκες εξέλιξης, που επέδρασαν τα μέγιστα στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων, αλλά και στα ευρύτερα κοινωνικά-γεωπολιτικά δεδομένα. Αρκεί να θημηθούμε μόνο ότι το 1973 ήταν η χρονιά της πρώτης – και μεγαλύτερης – πετρελαϊκής κρίσης, με την υφήλιο να τίθεται τότε για πρώτη φορά ενώπιον του φοβερού εφιάλτη: «το πετρέλαιο τελειώνει»! Άρα, τελειώνει και ο σύγχρονος πολιτισμός του ανθρώπου, ο τόσο πολύ βασισμένος πάνω στο πετρέλαιο και τη δυναμική του (μεταφορές, θέρμανση, βιομηχανικές παραγωγές κτλ.)...
Η Πρωτοχρονιά του 1973 μπήκε για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, ηγέτη του στρατιωτικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου, με πάρα πολύ αισιόδοξα μηνύματα. Καταρχάς ο ίδιος ήταν ο αναμφισβήτητος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στην Ελλάδα. Στο εσωτερικό της χώρας δεν υπήρχε καμία απολύτως σοβαρή εστία αντίστασης ενάντια στην εξουσία του. Αλλά και όσες ελληνικές οργανώσεις δραστηριοποιούνταν στο εξωτερικό κατά της 21ης Απριλίου εξαντλούσαν την όποια δυναμική τους αποκλειστικά και μόνο σε διάφορα «θεωρητικά σχήματα της επανάστασης»! Είναι πολύ ενδεικτικό ότι η θεωρούμενη ως δυναμικότερη αντιστασιακή οργάνωση κατά της «χούντας», το Πανελλήνιο Απελευθερωτικό Κίνημα (ΠΑΚ) υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου, το μόνο που «κατόρθωσε» να κάνει τα πέντε πρώτα χρόνια της δράσης της ήταν να... γράψει κάποια συνθήματα στους τοίχους και να κάψει μερικούς κάδους απορριμάτων!...
Αλλά και στο εξωτερικό, δεν υπήρχε κανείς πλέον που να αμφιβάλλει για τη νομιμότητα και την εμπέδωση του εν λόγω καθεστώτος. Παντού στον κόσμο οι ηγέτες του επαναστατικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου γίνονταν δεκτοί χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, ενώ εντυπωσιακό ήταν το άνοιγμα που έκανε η νέα διακυβέρνηση προς την κομμουνιστική Ανατολή (π.χ. το 1971 αποκατέστησε τις ελληνοαλβανικές διπλωματικές σχέσεις για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο του 1940!). Οπότε ο Παπαδόπουλος αισθανόταν παντοδύναμος και ότι θα μπορούσε πλέον να εφαρμόσει τον σχεδιασμό του, ο οποίος – όπως προηγουμένως με το αντίστοιχο καθεστώς του 1960 στην Τουρκία – περιελάμβανε τη δημιουργία ενός νέου, αποκαθαρμένου από τις προ του 1967 αμαρτίες, δημοκρατικού πολιτικού συστήματος. Πού να φανταζόταν ότι έναν ακριβώς χρόνο αργότερα, δηλ. την Πρωτοχρονιά του 1974, όλα αυτά θα είχαν πλήρως ανατραπεί...
Τα πρώτα αρνητικά μηνύματα φάνηκαν τον Φεβρουάριο του 1973, με την εξέγερση της Νομικής Σχολής στην Αθήνα, η οποία – με αφορμή κάποιες φοιτητικές διεκδικήσεις – αποτέλεσε έναν μικρού βεληνεκούς ξεσηκωμό αριστεριστών κατά της δικτατορίας. Τότε η κυβέρνηση Παπαδόπουλου έκανε το τεράστιο λάθος να μην δει την εξέγερση της Νομικής ως το πρελούδιο ανάλογων κινήσεων του μέλλοντος, αλλά την θεώρησε ως ένα «τυχαίο», εντελώς ξεκομμένο, συμβάν... Όμως την εξέγερση της Νομικής ακολούθησε το λεγόμενο κίνημα του Ναυτικού, τρεις μήνες αργότερα, που κι αυτό όμως αποδόθηκε βιαστικά σε «συνωμοσία» βασιλικών παραγόντων που δρούσαν μέσα στις ένοπλες δυνάμεις. Η αλήθεια είναι όμως ότι το κίνημα του Ναυτικού έδειξε περίτρανα ότι το «καζάνι» έβραζε και ότι κάτι το πολύ δραματικό επρόκειτο σύντομα να συμβεί...
Το καλοκαίρι του 1973 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος προσπάθησε αιφνιδιαστικά να εφαρμόσει την τελική φάση του σχεδίου του. Με ένα δημοψήφισμα που διενεργήθηκε εκείνη την περίοδο κατήργησε και τυπικά τη βασιλεία (ουσιαστικά είχε καταργηθεί ήδη από τον Δεκέμβριο του 1967, με τη φυγή του Κωνσταντίνου στη Ρώμη...), λαμβάνοντας μάλιστα και ένα συντριπτικό ποσοστό της τάξης του 78% υπέρ της προεδρευομένης δημοκρατίας! Την ίδια περίοδο παλιοί αστοί πολιτικοί της παλιάς δημοκρατίας (όπως π.χ. ο Ευάγγελος Αβέρωφ) προσπαθούσαν να στήσουν «γέφυρες» επικοινωνίας με το καθεστώς Παπαδόπουλου, έτσι ώστε να έχουν πλεονέκτημα στη ραγδαία μετάλλαξη του πολιτικού συστήματος, η οποία κατέφθανε.
Και πράγματι, τον Οκτώβριο του 1973 το καθεστώς αποστρατιωτικοποιήθηκε και έγινε η περίφημη «φιλελευθεροποίησή» του, με την πρωθυπουργία να παραδίδεται στον παλαίμαχο πολιτικό – αρχηγό του Κόμματος Προοδευτικών – Σπύρο Μαρκεζίνη, με τον σαφή σχεδιασμό η χώρα να έχει προχωρήσει σε εκλογές εντός του πρώτου εξαμήνου του 1974. Έτσι, ακριβώς όπως το μοντέλο της Τουρκίας, η ίδια η στρατιωτική κυβέρνηση θα αποσυρόταν από την ενεργό πολιτική, κρατώντας ως εγγύηση μόνο τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, και θα επανερχόταν το αστικό κοινοβουλευτικό καθεστώς, που εν τω μεταξύ υποτίθεται ότι θα είχε πια «εξυγιανθεί». Μάλιστα τα ελληνικά πολιτικά κόμματα και οι διάφορες οργανώσεις (εξόριστα εκτός Ελλάδας και εκτός νόμου) άρχισαν πλέον να σκέφτονται την επάνοδό τους στη χώρα και τη συμμετοχή τους στο νέο πολιτικό σκηνικό...
Τις ίδιες όμως ημέρες της ανάληψης της πρωθυπουργίας από τον Μαρκεζίνη ξεκίνησε στη Μέση Ανατολή εντελώς ξαφνικά ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ (εβραϊκή γιορτή), μετά την αιφνιδιαστική επίθεση τριών αραβικών κρατών, της Αιγύπτου, της Συρίας και του Ιράκ εναντίον του Ισραήλ. Αν και αρχικά βρέθηκε σε φοβερά δυσχερή θέση, εντούτοις το Ισραήλ κατάφερε να απωθήσει τους αντιπάλους του και μάλιστα να τους συντρίψει εν τέλει σε όλα τα μέτωπα! Επρόκειτο για μια απίστευτη νίκη των Ισραηλινών, που είχε τεράστια επακόλουθα για το μέλλον της περιοχής, αφού διέρρηξε την ενότητα στους κόλπους των Αράβων, ενώ τους δημιούργησε επιπρόσθετα και κλίμα ηττοπάθειας, που διαρκεί έως και σήμερα...
Τότε η ελληνική κυβέρνηση αρνήθηκε να βοηθήσει το Ισραήλ στον ανεφοδιασμό του – μέσω «αερογέφυρας» που δημιούργησαν οι ΗΠΑ – επικαλούμενη τον ελληνοαραβικό γεωστρατηγικό άξονα (να σημειωθεί ότι τότε η Ελλάδα δεν αναγνώριζε ακόμα επίσημα το Ισραήλ). Ήταν φανερό για τις ΗΠΑ ότι η απόφαση αυτή της Ελλάδας «έσπαζε» τη συνοχή του δυτικού μπλοκ στη νευραλγική περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και έμμεσα βοηθούσε τη Σοβιετική Ένωση. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για «πρόβα τζενεράλε» ενός αμερικανοσοβιετικού πολέμου, αφού πίσω από το Ισραήλ βρίσκονταν οι ΗΠΑ, ενώ πίσω από τους Άραβες η ΕΣΣΔ... Άρα το συμπέρασμα για τους Δυτικούς ήταν σαφέστατο: η Ελλάδα «μετακυλούσε» αργά αλλά σταθερά στο ανατολικό μπλοκ (το ίδιο διάστημα το ίδιο έπραττε και η αδέσμευτη Κύπρος του Μακάριου, που είχε μετατραπεί σε «Κούβα» της Μεσογείου...)!
Ακολούθησε (τυχαία;) η εξέγερση του Πολυτεχνείου το τριήμερο 14 με 17 Νοεμβρίου του 1973, με την εισβολή τελικά του άρματος μάχης στον πανεπιστημιακό αυτό χώρο τα χαράματα της 17ης Νοεμβρίου και αποτέλεσμα συνολικά 18 νεκρούς. Πάντως είναι αλήθεια ότι κανένας απολύτως δεν σκοτώθηκε μέσα στο Πολυτεχνείο και σχεδόν όλοι οι νεκροί, σε χώρους πέριξ του ιδρύματος ή και χιλιόμετρα ολόκληρα μακριά (π.χ. στου... Ζωγράφου!), προέκυψαν από αδέσποτες σφαίρες, που τελικά παρέμεινε άγνωστος ποιος και γιατί τις έριξε...
Τόνοι μελάνης χύθηκαν για τους πραγματικούς λόγους και το νόημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Μάλιστα η τελευταία «μόδα» είναι να θεωρείται και αυτό... αμερικανική συνωμοσία, για να ρίξει έτσι το καθεστώς «φιλελευθεροποίησης» και να επιβάλλουν οι ΗΠΑ άλλο, φιλικό απέναντί τους, καθεστώς!!! Αυτή η άποψη δεν αντέχει καν σε σοβαρή κριτική, εφόσον όλοι γνωρίζουμε ότι λίγες ημέρες μετά, στις 25 Νοεμβρίου του 1973, έγινε το πραξικόπημα ανατροπής του Παπαδόπουλου, το οποίο έφερε στην εξουσία τον «αόρατο δικτάτορα» Δημήτρη Ιωαννίδη, που κάθε άλλο παρά φιλοαμερικανός υπήρξε... Για παράδειγμα το καλοκαίρι του 1974 πήρε την πρωτοβουλία για το πραξικόπημα κατά του Μακάριου στην Κύπρο που αιφνιδίασε εντελώς τις ΗΠΑ (βλ. και το βιβλίο του Henry Kissinger “Years of Renewal”)...
Τι ήταν λοιπόν η εξέγερση του Πολυτεχνείου της 17ης Νοεμβρίου του 1973; Ήταν ξεκάθαρα προβοκάτσια της τότε ΕΣΣΔ, με τελικό σκοπό όχι βέβαια την ανατροπή του Παπαδόπουλου από την εξουσία (αφού αυτός και ο στρατός είχαν πια ΦΥΓΕΙ από την κυβέρνηση ήδη από τις αρχές Οκτωβρίου του ’73!), αλλά την υποταγή του νέου ελληνικού πολιτικού συστήματος που – ούτως ή άλλως – θα προέκυπτε εντός του 1974, μέσω της δημιουργίας μίας άλλης, πέραν του ΚΚΕ, αριστερής δυναμικής, που θα επετύγχανε τους κάτωθι στρατηγικούς στόχους:
1. Θα κρατούσε το ΚΚΕ σε κατάσταση «υπερδιέγερσης», άρα αυτό θα παρέμενε αιώνια πιστό στη Μόσχα και ποτέ δεν θα λοξοδρομούσε, ό,τι και αν συνέβαινε!...
2. Θα δημιουργούσε ένα νέο κεντροαριστερό κόμμα (το μετέπειτα ΠΑΣΟΚ), που θα «καπέλωνε» τη δυναμική του Πολυτεχνείου και θα αποτελούσε πιο αξιόπιστη πρόταση εξουσίας για τον λαό απ’ ότι το «απολιθωμένο» και δογματικό ΚΚΕ...
3. Θα εμφάνιζε ακόμα σιγά-σιγά ένα τελείως καινούριο κίνημα, επίσης αλληλοσυμπληρωματικό του ΚΚΕ, αυτό των αριστεριστών και των αναρχικών, οι οποίοι θα αποτελούσαν την πρώτη γραμμή της τακτικής βίας της κομμουνιστικής Ανατολής σε μια χώρα του δυτικού μπλοκ, όπως η Ελλάδα...
4. Θα «έχτιζε» το περίφημο σύνδρομο «ενοχής» της Δεξιάς, η οποία – θέλοντας πλέον να φανεί ότι «άλλαξε» – δεν θα είχε πια καμία ιδεολογική ή πρακτική σχέση με εκείνη της προδικτατορικής ΕΡΕ, δίνοντας έτσι τον απαραίτητο χώρο για την πνευματική κυριαρχία των Αριστερών στη Μεταπολίτευση!
5. Τέλος, θα γεννούσε εκ του μηδενός το – μέχρι τότε ανύπαρκτο – φαινόμενο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα, δηλ. ακροαριστερές ομάδες ένοπλης βίας, με σημαντικότερη απ’ όλες (αιχμή των πρακτόρων της KGB στον ελλαδικό χώρο) τη... 17 Νοέμβρη, προς τιμή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου!
Οπότε βγαίνει το σαφές συμπέρασμα ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου, σε συνδυασμό με τις ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις, αποτέλεσε μέγα πλανητικό γεγονός! Άλλαξε κυριολεκτικά τον χάρτη της περιοχής μας, διότι όχι μόνο οδήγησε εν τέλει στην επιβολή της Μεταπολίτευσης, αλλά απόληξή της υπήρξε η τραγωδία της Κύπρου, που ανέτρεψε πλήρως τα δεδομένα και τις σταθερές που επικρατούσαν έως τότε στο τόσο κρίσιμο πεδίο που βρίσκεται ανάμεσα σε Ευρώπη, Ευρασία, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική (δηλ. τον ελληνοτουρκικό χώρο)...
Έτσι λοιπόν θα πρέπει να ιδωθεί σε πλανητικό και ιστορικό πλαίσιο η εξέγερση του Πολυτεχνείου: ως ένα καλοστημένο σενάριο, δημιουργημένο από το ίδιο το Κόκκινο Ιερατείο της Μόσχας, με σκοπό την «εμφύτευση» στο ελληνικό πολιτικό σύστημα της περιβόητης «Γενιάς του Πολυτεχνείου»! Μιας γενιάς, της οποίας η βασική αποστολή θα ήταν να καταστρέψει τη θέση της Ελλάδας στον δυτικό κόσμο και να την προσελκύσει σταδιακά στην πλευρά της Ανατολής... Κι αυτό ακριβώς επιτεύχθηκε μετά τη Μεταπολίτευση και είναι χαρακτηριστικό ότι το 1974 η Ελλάδα είχε ασήμαντο (σχεδόν μηδενικό) εξωτερικό χρέος, ενώ σήμερα έχει πλέον «βουλιάξει» από το αφόρητο βάρος του απίστευτου εξωτερικού δανεισμού τόσων δεκαετιών!... Έτσι, απαξιωμένη οικονομικά και με ένα πολιτικό σύστημα πλήρως διεφθαρμένο, έχει καταστεί πια άθυρμα στα χέρια του ευρασιατικού άξονα, που πάει να καταστρέψει τη Δύση...
Εδώ θα πρέπει να τονιστεί και το ιδεολογικό στοιχείο της προπαγάνδας της «Γενιάς του Πολυτεχνείου», η οποία – με πρωτοπόρο τον Ανδρέα Παπανδρέου – δημιούργησε έντεχνα στο εσωτερικό της χώρας τον αντιαμερικανισμό και τον επέβαλλε μάλιστα ως επίσημη κρατική ιδεολογία: σήμερα η Ελλάδα είναι η πιο αντιαμερικανική (και αντιδυτική) χώρα ολόκληρου του δυτικού κόσμου! Για να μην μιλήσουμε για την αντιπαραγωγική-αντιαναπτυξιακή νοοτροπία που επέβαλλε η καταραμένη αυτή γενιά του Πολυτεχνείου και της Μεταπολίτευσης στον τόπο, με αρνητικά επακόλουθα: τη διάλυση της οικονομίας, την πρωτοφανή υπογεννητικότητα, τη δημοσιοϋπαλληλική ψυχοσύνθεση... Με δυο λόγια, η «Γενιά του Πολυτεχνείου» υπονόμευσε την ελληνική πορεία, κατέστρεψε την Ελλάδα!
Και κάτι τελευταίο. Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, το μεν ΚΚΕ μίλησε επίσημα για ΠΡΟΒΟΚΑΤΣΙΑ, ο δε Ανδρέας Παπανδρέου («πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις»!) ήταν ο πρώτος που βγήκε δημόσια στο εξωτερικό και ηρωοποίησε το όλο συμβάν... Και εμείς ρωτάμε: ποιος άραγε από τους δύο ήξερε όλη την αλήθεια μέσα από το βαθύ σοβιετικό παρακράτος και παρασκήνιο;... «Ο νοών νοείτω»!
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ-ΣΟΚ: Μας μίλησε αποκλειστικά ένας από τους επιβαίνοντες στο τανκ του Πολυτεχνείου! Είπε: «Κανέναν δεν σκότωσε το άρμα στο Πολυτεχνείο! Προβοκάτσια το Πολυτεχνείο για να πέσει ο Παπαδόπουλος! Ψέματα όσα λέγονται για τη 17η Νοεμβρίου του ’73!»
Ο μύθος του Πολυτεχνείου, χρόνο με τον χρόνο, φθίνει και ολοένα και καταρρέει… Απαξιώνεται και καταστρέφεται ακόμη κι απ’ τους ίδιους τους πρωταγωνιστές του, τους «ηρωικούς φοιτητές» του ’73, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους εξαργύρωσαν πολιτικά και επαγγελματικά τον αισχρό αυτό μύθο και έχτισαν πάνω σ’ αυτό το απίστευτο ιστορικό ψεύδος ολόκληρες καριέρες και σταδιοδρομίες· έγιναν βουλευτές, διοικητές οργανισμών, μεγαλοϋπουργοί, ακόμη και αρχηγοί κομμάτων, άλλοι έλαβαν υψηλότατα πόστα σε οργανισμούς του εξωτερικού (Μαρία Δαμανάκη, Χρήστος Παπουτσής) κτλ. Θα μπορούσαν όλα τα παραπάνω να εκληφθούν ως κωμικά, αν η «γενιά του Πολυτεχνείου» δεν συνέβαινε μέσα σε μία μόλις… γενιά (από το 1974 και έως την ουσιαστική πτώχευση της χώρας, το 2009) να έχει διαλύσει σε κάθε τομέα τελείως την Ελλάδα.
Μέσα στον μύθο όμως του Πολυτεχνείου, περίοπτη και κεντρική θέση κατέχει το ΜΕΓΑ ΨΕΜΑ, που έχει να κάνει με το τι συνέβη όταν το περιβόητο άρμα μάχης γκρέμισε την πύλη του πανεπιστημιακού ιδρύματος και εισέβαλε μέσα στο προαύλιό του. Εδώ κι αν έχουν ειπωθεί μεγάλα παραμύθια! Όπως ότι… το τανκ πυροβόλησε και σκότωσε (δήθεν) πολλούς φοιτητές! Ή ότι έλιωσε φοιτητές που ήταν ανεβασμένοι (!) πάνω στα κάγκελα της πύλης! Από τις φωτογραφίες όμως που έχουμε στη διάθεσή μας από τη στιγμή της εισβολής του τανκ στο Πολυτεχνείου, στις 17 Νοεμβρίου του 1973, καθώς και από το σχετικό βίντεο που τραβήχτηκε από το κτίριο του ξενοδοχείου (τότε) «Ακροπόλ Παλλάς», διαγώνια του Πολυτεχνείου, βλέπουμε ότι κανένας απολύτως φοιτητής ή οποιοσδήποτε άλλος δεν ήταν πίσω από τη διάσημη πλέον πύλη…
Πριν από χρόνια, συγκεκριμένα το 1984, η ΕΡΤ είχε πάρει συνέντευξη από τον Υπίλαρχο, το 1973, Μιχαήλ Γουνελά, τον επικεφαλής του πληρώματος του άρματος που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου. Η συνέντευξη αυτή επρόκειτο να μεταδοθεί στο αφιέρωμα για το «ηρωικό Πολυτεχνείο» της κρατικής τηλεόρασης που ήλεγχε τότε το ανδρεοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, αλλά… τελικά δεν μεταδόθηκε ποτέ! Γιατί; Μα επειδή πολλοί φοβήθηκαν ήδη από τότε ότι τα όσα έλεγε ο Γουνελάς δεν ήταν ακριβώς αυτά που θα ήθελαν να ακούσουν, συνεπώς θα ετίθετο υπό αμφισβήτηση ο θεμελιώδης μύθος της Μεταπολίτευσης· πιθανότατα το μεταπολιτευτικό σαθρό οικοδόμημα να κατέρρεε ήδη από τότε, δηλ. από τη δεκαετία του 1980, ακριβώς επειδή ήταν βασισμένο πάνω σε σάπιες υποδομές…
Επίσης, τον Νοέμβριο του 2003, η συστημική εφημερίδα «Το Βήμα» (πανίσχυρη τότε, επί διακυβέρνησης Κώστα Σημίτη) πήρε συνέντευξη και την δημοσίευσε από τον έφεδρο στρατιώτη του τεθωρακισμένου άρματος που μπήκε στο Πολυτεχνείο, τον Α. Σκευοφύλαξ. Μάλιστα τότε η εν λόγω εφημερίδα είχε χαρακτηρίσει τη συνέντευξη με τα εξής: «Ο έφεδρος στρατιώτης του τεθωρακισμένου άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, σπάει την τριαντάχρονη σιωπή του και αποκαλύπτει όσα συνέβησαν τη μαύρη νύχτα που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του». Και ακολούθησε το γνωστό «κλάμα» των ψευτοδημοκρατών θολοκουλτουριάρηδων για το «δράμα» που έζησαν οι (ανύπαρκτοι) «αντιστασιακοί» κατά της «κακιάς χούντας» κτλ. Το «δράμα» αυτό το είδαν στο καθεστωτικό «Βήμα». Το δράμα όμως της Ελλάδας μετά το 1974, με την καταστροφή της χώρας που προκάλεσαν οι άθλιοι πολιτικάντηδες, δεν το είχαν δει…
Στη συνέντευξή του εκείνη ο Α. Σκευοφύλαξ απλά αναπαραγάγει το γνωστό παραμύθι του Πολυτεχνείου, με το οποίο μεγάλωσε μία άτυχη γενιά Ελλήνων. Ψέμα στο ψέμα, δηλαδή, επί σειρά δεκαετιών. Όμως το ψέμα έχει (πολύ) κοντά «ποδαράκια»· σήμερα, 40 χρόνια μετά τα γεγονότα του Ψευτοπολυτεχνείου, ο μύθος πια καταρρέει και ούτε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του μπορούν πλέον να τον χαρούν. Είναι τόσο μεγάλη, τόσο βαριά, η καταστροφή που προξένησαν στην Ελλάδα, ώστε η αναφορά και μόνο στο ανήκουστο αυτό παραμύθι να προκαλεί αισθήματα θυμού, ανακατεμένα με μπόλικο γέλωτα. Έλεγε ο μακαρίτης ο Γιώργος ο Καψάλης, ο ιδρυτής της εφημερίδας «Στόχος»: «Το Πολυτεχνείο ζει – Τρέξτε όλοι οι χαζοί»! Ελάχιστοι, δε, στον ελληνικό Τύπο ΔΕΝ υπηρέτησαν τον μύθο του Πολυτεχνείου, κι αυτό σε ημέρες χαλεπές, όταν όποιος τολμούσε να αμφισβητήσει αυτή την αθλιότητα διωκόταν με μανία από τον καραμανλισμό και τον παπανδρεϊσμό της Μεταπολίτευσης…
Μέσα στο πλαίσιο της έρευνάς μας (στο δικό μας σημερινό αφιέρωμα για το «ηρωικό Πολυτεχνείο») συνομιλήσαμε με έναν άνθρωπο που ξέρει ΤΑ ΠΑΝΤΑ γύρω από την αλήθεια για τη βραδιά εκείνη, της 16ης προς τη 17η Νοεμβρίου του 1973. Είναι ο κ. Θεμιστοκλής Καραχάλιος, ο οποίος είναι από τους ελάχιστους -τους μετρημένους στα δάχτυλα- που έζησε από κοντά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και είναι σε θέση να μιλήσει και να πει την αλήθεια. Με τον κ. Καραχάλιο είχαμε μία σύντομη κουβέντα για τα όσα ο ίδιος βίωσε στο «ηρωικό Πολυτεχνείο», τα οποία αποτελούν υπερπολύτιμο ιστορικό ντοκουμέντο και οδηγούν κι αυτά στην απομυθοποίηση του μύθου πάνω στον οποίο δομήθηκε η «δημοκρατία» της μεταπολιτευτικής περιόδου στην πατρίδα μας…
Μας είπε λοιπόν ο κ. Καραχάλιος, που ήταν μέσα στο άρμα μάχης που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου:
«Υπηρετούσα στο Γουδί, όπου και το γνωστό στρατόπεδο τεθωρακισμένων, από όπου και ξεκίνησε το άρμα μάχης της βραδιάς του Πολυτεχνείου. Ήμουν στην 101 σειρά, 72Α. Την Κυριακή πριν τα συμβάντα του Πολυτεχνείου, που έγιναν την Παρασκευή προς Σάββατο, 16 με 17 Νοεμβρίου του 1973, ήμουν έξω απ’ το στρατόπεδο, όπου και επέστρεψα το πρωί της Δευτέρας. Άργησα 5 λεπτά να πάω στο Γουδί για το εγερτήριο και μου έβαλαν 4 ημέρες κράτηση, που μετά έμαθα ότι ο διοικητής την έκανε 10 μέρες φυλακή…
Στη σκοπιά του όρχου, 12 με 2 τη νύχτα, ακούω να βαράει για πρώτη φορά στο Γουδί συναγερμός! Είδα κάποιον να τρέχει και να μου λέει «μπες στο άρμα και πάνε στο διοικητήριο!»… Διοικητής ήταν ο Αντισυνταγματάρχης Αθανασόπουλος, ο οποίος είχε έρθει απ’ τη Σχολή Πολέμου. Έτσι, ξεκίνησε το άρμα από το Γουδί, με τον Μιχαήλ Γουνελά, Υπίλαρχο και υποεπόπτη του ουλαμού επιφυλακής, μέσα. Όχι όπως λέει ο ίδιος ότι ήταν τη βραδιά εκείνη εκτός στρατοπέδου και ότι ήρθε μετά να βρει το άρμα κάπου στη λεωφόρο Αλεξάνδρας…
Οδηγός του άρματος ήταν ο στρατιώτης Σκευοφύλαξ, που ήταν της 102 σειράς, μετά δηλαδή από εμένα. Ως εκ τούτου ήταν αδύνατον να είναι εκπαιδευτής, όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν όσοι μιλούν για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Όταν το άρμα έφτασε μπροστά από την πύλη του Πολυτεχνείου, πίσω από την πύλη δεν υπήρχε κανένας απολύτως φοιτητής. Άρα, δεν θα μπορούσε να έχει σκοτωθεί κάποιος από την εισβολή του άρματος.
Τότε, επικράτησε φόβος και τρόμος σε όσους ήταν εντός του Πολυτεχνείου, και όσο γι’ αυτό που λένε κάποιοι ότι δήθεν… έριξαν σάντουιτς, τσιγάρα κτλ. από το άρμα που εισέβαλλε στο Πολυτεχνείο προς τους φοιτητές, αυτό είναι πέρα για πέρα ψευδές! Το λένε ίσως μερικοί για να ηρωοποιηθούν, δήθεν ότι πήγαν με το μέρος των φοιτητών κτλ.
Κανέναν απολύτως δεν σκότωσε το άρμα, και ούτε και θα μπορούσε να έχει σκοτώσει, γιατί -σκεφτείτε λίγο- αν το άρμα έριχνε σφαίρες, τότε θα έβγαιναν 4.000 σφαίρες που αυτό ρίχνει, και δεν θα έμενε ρουθούνι ζωντανού ανθρώπου εκεί πέρα! Όσοι δε, νεκροί υπήρξαν τη νύχτα των γεγονότων του Πολυτεχνείου, αυτοί προήλθαν από σφαίρες ελεύθερων σκοπευτών. Από το άρμα όμως που μπήκε στο Πολυτεχνείο, δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός!
Μόνο μια κοπέλα, φοιτήτρια τότε, που αργότερα έγινε καθηγήτρια Πανεπιστημίου, η κ. Ρηγοπούλου, τραυματίστηκε, αλλά κι αυτή χωρίς να έχει χτυπηθεί σκόπιμα από το άρμα μάχης που εισέβαλε στον χώρο. Κι όσο για την κ. Μαρία Δαμανάκη, την εκφωνήτρια του σταθμού που είχαν στήσει τότε στο Πολυτεχνείο, και που έλεγε «Εδώ Πολυτεχνείο», αυτή έφαγε μόνο έναν μπάτσο από τον αρχιλοχία που την βρήκε μέσα στον χώρο· απολύτως τίποτα άλλο δεν έπαθε ούτε η ίδια, ούτε κανείς άλλος.
Κι όσο για την εισβολή του άρματος μάχης μέσα στον χώρο του Πολυτεχνείου, να ξέρετε ότι έγιναν διαπραγματεύσεις του υπίλαρχου Γουνελά με τον φοιτητή τότε Κώστα Λαλιώτη, για το πώς να απεγκλωβιστούν όσοι βρίσκονταν κλεισμένοι μες στο Πολυτεχνείο και πώς να μπορέσουν να βγουν με ασφάλεια απ’ αυτό. Επαναλαμβάνω, κανένας απολύτως δεν έπαθε τίποτα, ούτε και φυσικά κανένας σκοτώθηκε, από το άρμα μάχης που μπήκε στο Πολυτεχνείο! Είναι ψέματα όσα λένε για αυτά που συνέβησαν στις 17 Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο!
Αν με ρωτάτε τι ακριβώς ήταν το Πολυτεχνείο, θα σας πω ανεπιφύλακτα ότι ήταν προβοκάτσια για να πέσει ο Παπαδόπουλος! Είναι γνωστό ότι 40 μέρες πριν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, η στρατιωτική κυβέρνηση της 21ης Απριλίου είχε πολιτικοποιήσει το καθεστώς και είχε παραδώσει σε κυβέρνηση πολιτικών υπό τον Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος παρέμενε πρόεδρος της Δημοκρατίας που είχε γίνει λίγο καιρό προηγουμένως. Έπεσε όμως με το Πολυτεχνείο, που στήθηκε γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο!
Εγώ επέστρεψα στο Γουδί γύρω στις 8:30 η ώρα το πρωί της 17ης Νοεμβρίου 1973. Τότε ο διοικητής που με κάλεσε, απόρησε που μου είχε βάλει φυλακή 10 ημερών για μία απλή καθυστέρηση 5 λεπτών, που σας είπα προηγουμένως. Τελικά, αποδείχτηκε ότι με είχε μπερδέψει με κάποιον άλλο Καραχάλιο που υπηρετούσε τον καιρό εκείνο στο Γουδί. Τελικά, επειδή δεν μπορούσε να μου σβήσει τις ημέρες της φυλακής, μου έδωσε μετά 20 ημέρες τιμητική άδεια.
Λίγες μέρες μετά, την Κυριακή 25 Νοεμβρίου 1973, έγινε το πραξικόπημα του Ιωαννίδη κατά του Παπαδόπουλου. Οι μισοί από εμάς που υπηρετούσαμε στο Γουδί πήγαμε στο Πεντάγωνο, ενώ οι άλλοι μισοί στο Λαγονήσι. Ο Ίλαρχος Ρώμας μοίρασε πού ακριβώς θα πάει ο καθένας μας. Αυτή ήταν η κατάληξη των γεγονότων του Πολυτεχνείου: να ανατραπεί ο Παπαδόπουλος και να γίνει το στρατιωτικό κίνημα του Ιωαννίδη! Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του Πολυτεχνείου, και τίποτα άλλο»…